လမ္းဆံု

လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ လမ္းဆံုေတြ အမ်ားအျပားကို ၾကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းရေလ့ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြအ တြက္ ဘ၀ခရီးဆိုတာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးလိုပဲ ေျဖာင့္ျဖဴးေခ်ာေမြ႔ ေနတတ္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ က်ေတာ့လဲ ဘ၀ခရီးဆိုတာ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊
အတားအဆီးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဆူးၾကမ္းလမ္းႀကီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ တေန႔ေန႔မွာ ဘ၀အတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရတဲ့ လမ္းဆံုေတြကို ၾကံဳ ေတြ႔ရေလ့ ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။

ဒီလိုလမ္းဆံုေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေရြးခ်ယ္မႈမွာကလဲ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ရတာ၊ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြက ေရြးခ်ယ္ေပးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ ပထမဦးဆံုး အေနနဲ႔ အေျခအေနကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကရပါတယ္။ အေျခအေနဆိုတာမွာကလဲ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာ ေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့အရာေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ေရြးခ်ယ္မႈ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘဲ အေျခအေနက တြန္းပို႔ ေပးလိုက္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ရတာေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ က်မဆိုရင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အထက္တန္းပညာ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ပထ၀ီ၊ သမိုင္း၊ ေဘာဂ ေဗဒ စတာေတြကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုးတန္းေရာက္ရင္ ၀ိဇၨာလိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျခာက္တန္းကတည္းက စဥ္းစားထားခဲ့ပါတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကလဲ ဒါကို ရိပ္မိပါတယ္။ က်မစာအုပ္သြားငွားေနက် စာအုပ္ဆိုင္ေတြက ႏိုင္ငံေရး၊ သမိုင္းစတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ဘီစီစီအိုင္ အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုလို စာအုပ္ေတြကို ေတာင္ ထြက္ထြက္ခ်င္း က်မ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ေဘးဖယ္ သိမ္းထားေပးတဲ့ အထိပါ။ က်မ ေလွ်ာက္မယ့္ ပညာေရးခရီးလမ္းဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနသေယာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ရွစ္တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အထက္ တန္း သင္ရိုးညႊန္းတန္းက ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ၀ိဇၨာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြကို ေပါင္းၿပီး သင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေနက တြန္းပို႔သြားတဲ့ ၀ိဇၨာလိုလို၊ သိပၸံလိုလို လမ္းေပၚကို ေရာက္သြားရပါတယ္။

တခါ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြက သံုးႏွစ္ေလာက္ ပိတ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါကလဲ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းဆံုတခု ထပ္ေရာက္သြား ျပန္ပါတယ္။ အေ၀းသင္တက္မလား၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္မ လား၊ ေက်ာင္းဖြင့္တာ ေစာင့္မလား ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ရေတာ့မယ့္ အေျခအေန ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာပဲ ရွိေန ၿပီး၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရေသးတဲ့ အခ်ိန္အခါျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ေပးမႈကိုပဲ လိုက္နာရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိဘေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ေနစဥ္မွာပဲ အေျခအေနတခုက က်မကို လမ္းဆံုတခုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ရေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ေလွ်ာက္မယ့္ ပညာေရးခရီးလမ္းအတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈတခုကို ျပဳလုပ္လိုက္ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀လမ္းခရီးတခုကို ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လမ္းဆံုတခုကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ အရာေတြ ပါ ၀င္တဲ့ အေျခအေနမွာ အေျခအေနက တြန္းပို႔လိုက္တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ရတာေတြလဲ ရွိတတ္ၿပီး၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္တဲ့ အေျခအေနရွိေနရင္ေတာ့ မိဘေဆြမ်ဳိးကျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ ေရြးခ်ယ္မႈေတြျပဳလုပ္ရေလ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ လုပ္လို႔ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားဖို႔လိုအပ္လာပါတယ္။ ဥပမာ- အမ္ဘီဘီအက္စ္ဘြဲ႔ရၿပီးသူတေယာက္ဟာ မိမိဘ၀ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ေဆးပညာနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့ ဆရာ၀န္ တေယာက္အျဖစ္ ျပ႒ာန္းမွာလား၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မျပဳပဲ ေဆးပညာဘြဲ႔ရရံု ဘြဲ႔ယူထား တဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္အျဖစ္ ျပ႒ာန္းမွာလား ဆိုတာကို ကနဦးစဥ္းစားဖို႔ လိုပါတယ္။ ေဆးပညာနဲ႔ အသက္ေမြးမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာလဲ သားဖြားမီးယပ္ဆရာ၀န္၊ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ စသျဖင့္ စဥ္းစားၿပီး၊ ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းကို ေရြး ခ်ယ္ရပါတယ္။

အလားတူပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးဘြဲ႔နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားသူ တေယာက္ဟာလဲ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို ၀င္ၿပီး၊ politician အျဖစ္ မိမိဘ၀ ကို ျပ႒ာန္းမွာလား၊ Political activist အျဖစ္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏိုင္ငံေရးေလာကကို ၀င္မွာလား၊ Political Researcher အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးသုေတသန လုပ္မွာလား၊ ဘြဲ႔နဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့ အျခားအလုပ္ေတြကို လုပ္မွာလားဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုျပ႒ာန္း ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ စီးပြားေရးဘြဲ႔ရၿပီးသြားသူ တေယာက္ဟာလဲ အေျခအ ေနေပးမႈအေပၚမွာမူတည္ၿပီး မိမိဘ၀ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ေရြးခ်ယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားနယ္ပယ္ေတြမွာလဲ အလားတူ မိမိ ဘ၀ျပ႒ာန္းခ်က္ကို စဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။

အေျခအေနနဲ႔ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို စဥ္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်ိန္အခါကို ထပ္ၿပီးစဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္အ ခါက ေရြးခ်ယ္မႈတခုခုကို ခ်က္ခ်င္းမျဖစ္မေနလုပ္ဖို႔ လိုအပ္ေနသလား၊ လမ္းဆံုမွာပဲ ေခတၱရပ္ေနလို႔ ရေသးသလား ဆို တာပါပဲ။ အခ်ဳိ႕လမ္းဆံုေတြမွာက ရပ္ဆိုင္းၿပီး time buying လုပ္လို႔ရပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လမ္းဆံုေတြက်ေတာ့လဲ လမ္းတခုခု ကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း မျဖစ္မေန ေရြးမွရပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေန၊ ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္အခါေတြဟာ လူတ ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးလမ္းဆံုေတြမွာတင္ အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေန ေနာက္ဆံုးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ ခရီးလမ္းေတြအတြက္ပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ လမ္းဆံုတခုကို ေရာက္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရ၊တပ္မေတာ္၊ အတိုက္အခံ၊ ျပည္သူလူထု အားလံုးတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္တိုးၾကမယ့္ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ အနာဂတ္ကို အဆံုး အျဖတ္ေပးလာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြ ေပၚထြက္လာသလို၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့အရာေတြ ပါ၀င္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြလဲ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနေပးမႈေတြအေပၚမွာ တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ၊ သက္ဆိုင္ရာ အစုအဖြဲ႔မ်ား အေနနဲ႔ပါ လမ္းဆံုမွာ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ မမွားၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိႏၵိယ သမုဒၵရာမွာ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ႀကီးေတြရဲ႕ ပါ၀ါဂိမ္းကစားပြဲထဲမွာ အရုပ္တရုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္တယ္။ ကိုလိုနီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားျခင္းခံခဲ့ရဖူးတဲ့ အတြက္ ကိုလိုနီစနစ္ဆိုးရဲ႕ အေမြဆိုးေတြ က်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ဒဏ္၊ သဘာ၀ေဘး အႏၱရာယ္ဒဏ္၊ အေတြးအေခၚ ပဋိပကၡေတြရဲ႕ဒဏ္၊ လူမ်ဳိးေရး ပဋိပကၡေတြရဲ႕ ဒဏ္၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡေတြရဲ႕ဒဏ္၊ အိမ္ ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုပ္ခြပ္ခိုင္းတာကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး ခြပ္ေနၾကတဲ့ ဒဏ္ အားလံုးကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ  ခံထားခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အရာေတြေရာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ရႏိုင္တဲ့ အရာေတြ ပါ၀င္ ေနတဲ့ ေရာႁပြန္း႐ႈပ္ေထြးေသာ အေျခအေနေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနပါတယ္။

ဒီအေျခအေနေတြအတြင္းမွာ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြကို ဘယ္လိုခြဲထုတ္ၿပီး၊ အတည္ ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္မလဲ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစလိုသလဲ။ ရွိၿပီးသား ျပ႒ာန္းခ်က္ကို လက္ခံႏိုင္မလား။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ျပဳျပင္မလား၊ ဆန္႔က်င္မလား။ ကိုယ္လိုလားတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြက ဘာေတြလဲ။ ဒီေတာင္းဆိုမႈေတြထဲက ဘယ္လို အရာကို ကိုယ္က ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သလဲ။ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လို ျပ႒ာန္း ခ်က္နဲ႔ ဒီအရာေတြကို ျဖည့္ဆည္း ေပးမလဲ။ မိမိရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္၊ မိမိအစုအဖြဲ႔ရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္၊ မိမိပါတီရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္ဟာ ျပည္သူအမ်ားလက္ခံတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ မေသြဖည္ သြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္မလဲ။ လမ္းဆံုမွာ ရွိ သင့္တဲ့ အခ်ိန္အခါ တခုကို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ထားမလဲ။ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေဆာင္ၾကမလား၊ ေစာင့္ဆိုင္းၾကမ လား။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လမ္းဆံုမွာ ေရြးခ်ယ္မႈ တခုခုကို အေႏွးနဲ႔အျမန္ က်မတို႔ေတြ လုပ္ၾကရေတာ့မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလို ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူ၊ ကိုယ္ကေလးစားသူ၊ ကိုယ္နဲ႔ အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖူးသူ၊ ကိုယ္ပါ၀င္ထားတဲ့ အဖဲြ႔အစည္း စတာေတြက ေရြးခ်ယ္လို႔ လိုက္လံ ေရြးခ်ယ္ရတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လို ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးမလဲဆိုတာ မိမိဘာ သာ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ေရြးခ်ယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ လမ္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူေတြနဲ႔ လက္တြဲဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လက္တြဲ ရတဲ့ လက္ေတြဟာ လမ္းဆံုကို မေရာက္ခင္က တြဲခဲ့တဲ့ လက္ေတြလဲ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကလဲ ေတြ႔ဆံုၾကံဳ ခြဲ၊ ေလာကဓမၼတာလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတုန္းက သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့ပါ တယ္။ အတူစား၊ အတူသြားရင္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ့လဲ ဒီ လိုပါပဲ။ သိပ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ဘ၀ခရီးလမ္းက လမ္းဆံုေတြမွာ အေျခအေနအရ ျပ႒ာန္း ခ်က္ေတြ မတူေတာ့တဲ့အခါ လမ္းခြဲခဲ့ရတာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို မတူညီမႈေတြမွာ လမ္းခြဲရေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ ေတြ႔ေတြ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြဲ ရွိသူေတြနဲ႔ကေတာ့ အျမဲရင္းႏွီးေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းဆံုဆိုတာ ဒီလို ေပါင္းစည္းျခင္းနဲ႔ လမ္းခြဲျခင္းတို႔ရဲ႕ သေကၤတလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္ လမ္းဆံုေတြကို ရန္ျပဳျခင္းရဲ႕ သေကၤတခု မျဖစ္သြားေအာင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို ဉာဏ္ပညာ၊ အသိတရားေတြ နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အတၱေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ငါနဲ႔ မတူ၊ ငါ့ရန္သူလို႔ သတ္ မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း မတူ႐ံုနဲ႔ တဘက္နဲ႔တဘက္ တိုက္ခိုက္ၾက၊ သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာ ၾက၊ စြပ္စြဲၾက လုပ္ေနၾကတာက လမ္းဆံုေတြကို ရန္ျပဳျခင္းရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ တြန္းပို႔လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အတူတ ကြ လက္တြဲပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြေတာင္ မိမိကိုယ္ကို ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ မတူညီတဲ့အခါ၊ ညႇိ ႏွိဳင္းလို႔လဲ မရတဲ့အခါ လမ္းခြဲရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူနဲ႔ တသက္လံုး လက္တြဲသြားပါမယ္လို႔ ကတိသစၥာ ျပဳလုိ႔ မရပါ။ ကိုယ္ေမြးသြားတဲ့ သားသမီးေတြေတာင္ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ တသက္လံုးေနမယ္လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလို႔ မရပါ။ လမ္းဆံုတခု ေရာက္ခ်ိန္မွာ လမ္းခြဲၾကရစျမဲပါပဲ။

ဒီလို ေလာကဓမၼေတြကို မဆင္ျခင္ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ လမ္းခြဲသြားရင္ သစၥာေဖာက္၊ အတူတြဲမလုပ္ေတာ့ရင္ ငါ့မိတ္ေဆြ စာရင္း ထဲက ျဖဳတ္၊ ငါနဲ႔ မတည့္သူနဲ႔ သူတြဲရင္ ငါ့ရန္သူ ဆိုၿပီးသာ လုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ လမ္းဆံုေတြကေန ဘယ္လမ္းကိုမွ ဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀နဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ သက္ဆိုင္သူေတြသာမက အျခားလူေတြအတြက္ပါ ၾကားရ၊ နား၀ မခ်မ္းသာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ လမ္းခရီးကို အ ေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစရံုသာမက အျခားသူေတြကိုပါ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပမ္းၿပီး ဘယ္ သူ႔အတြက္မွ အက်ဳိးမရွိတဲ့ အလုပ္ေတြပါပဲ။ ပထမ လမ္းဆံုတခုမွာ လမ္းခြဲၿပီး ေလွ်ာက္ၾကေပမယ့္ အဲဒီလမ္းႏွစ္ခုက တေနရာမွာ ျပန္ဆံုေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔လဲ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာတပ္အပ္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ျပန္ဆံုခ်ိန္မွာ လမ္းတခု တည္းကိုပဲ အတူဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေပါင္းစည္းျခင္းအေနနဲ႔ ဆံုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေခတၱခဏ ၾကံဳႀကိဳက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ လမ္းဆံုဆိုတာ လူ႔ဘ၀မွာ မလြဲမေသြ ၾကံဳရမယ့္ အရာတခု ျဖစ္ၿပီး၊ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ဒီလို ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခါ အေျခအေန၊ ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္အခါေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ တိုင္းျပည္အေရးေဆာင္ရြက္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လို ျပ႒ာန္းခ်က္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးမလဲ ဆိုတာ မိမိဘာသာ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေရြး ခ်ယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ၿပီးရင္လဲ လမ္းေၾကာင္းတူသူေတြနဲ႔ လက္တြဲရပါတယ္။ ဒီလို လက္တြဲတဲ့အခါမွာ လမ္းဆံုမေရာက္ ခင္က လက္တြဲခဲ့သူေတြနဲ႔လဲ လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ရတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းဆံုဟာ ေပါင္းစည္း ျခင္းရဲ႕ သေကၤတျဖစ္သလို၊ လမ္းခြဲျခင္းရဲ႕ သေကၤတတခုလဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ လမ္းဆံုကို ရန္ျပဳ ျခင္းရဲ႕ သေကၤတတခု မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အသိဉာဏ္ေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုအပ္လွပါေၾကာင္း ေရး သား တင္ျပအပ္ပါတယ္။

ခင္မမမ်ဳိး
(၂၊ ၉၊ ၂၀၁၂)