(၁)
အခ်ိန္ကာ
(၁၉၉၅) ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ။
ေနရာကား – နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွ အထက ေက်ာင္းေတာ္တခု။
“မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္၊ ေနမင္း၊ ထက္ထက္ေအာင္။ အတန္းေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း”
ဆူညံေနေသာအတန္းသည္ ဆရာမေဒၚခင္လွေဝ အသံေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဆရာမ ဝင္လာတာ သတိမထားမိပဲ အတန္းေနာက္တြင္ မုန္႔စားေနသူမ်ားကလဲ မုန္႔ထုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲ မသိမသာ ထိုးထည့္လိုက္ၾကသည္။ ပထဝီအခ်ိန္မွ သမိုင္း အခ်ိန္ အကူးအေျပာင္းတြင္ သမိုင္းဆရာမ မလာေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသဘာဝ တြတ္တြတ္ထိုး စကားမ်ားေနၾကသျဖင့္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ဝင္လာတာကို သတိမထားလိုက္မိၾက။ ဆရာမအသံထြက္လာမွ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္ကုန္ၾကရသည္။ ထက္ထက္ ေအာင္ တေယာက္လဲ သူမနာမည္ေခၚလိုက္သံျဖစ္တာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားရသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ႏွင့္ ေနမင္းကို လွည့္ၾကည့္ မိသည္။ သူမကို လွမ္းၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဆရာမကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒါသမ်ားျပည့္လွ်ံ ေနေသာ မ်က္ႏွာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆရာမေဒါသ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့မိသလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိသည္။ စဥ္းစားလို႔မရ။
“ထြက္ခဲ့လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ”
ဆရာမရဲ႕ အမိန္႔သံကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္မို႔ ေခါင္းငံု႔လက္ပိုက္ရင္း သူမ အတန္းေရွ႕ထြက္သြား လိုက္သည္။ သူမတို႔ေက်ာင္းတြင္ ဆရာမေဒၚခင္လွေဝ၏ အာဏာစက္ကား ႀကီးမားလွသည္။ ဆယ္တန္း ဆရာမေပမယ့္ ဆယ္တန္း မေရာက္ခင္ကတည္းက ဆရာမနာမည္ကို ၾကားဖူးထားၾကၿပီးသား။ ဆရာမအတန္းသို႔ ေရာက္မွာကို ေက်ာင္းသားတိုင္း ေၾကာက္ၾက သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ေဒၚခင္လွေဝက သူမရဲ႕ အတန္းပိုင္ ဆရာမျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ အသင္အျပေကာင္းေပ မယ့္ စည္းကမ္းႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္ သူမစာသင္ခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် မလႈပ္ရဲၾက။ ဆရာမကို ႐ိုေသေလးစားေပမယ့္ ဆရာမမ်က္ႏွာက လိုအပ္တာထက္ ပိုတင္းေနတတ္တာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ တတ္တာကိုေတာ့ သူမစိတ္ထဲဘဝင္မ က်လွ။
“ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္သိၾကလား”
“ခင္ဗ်ာ—–”
“ရွင္”
မ်ိဳးေဇာ္ႏိုင္ႏွင့္ သူမအသံတို႔က တၿပိဳင္နက္ထြက္သြားသည္။ ေနမင္းမ်က္ႏွာကလဲ ဆီး႐ြက္ေလာက္ ငယ္သလို ျဖစ္သြားသည္။
“မင္းတို႔ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ”
ဆရာမေျပာလိုက္ေတာ့မွ နံနက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္ကို ျပန္သတိရသြားသည္။ သူမတို႔ေက်ာင္းတြင္ ဗုဒၶဟူးေန႔နံနက္တိုင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ဂီတ၊ အိမ္တြင္းမႈ ဆိုၿပီး ႀကိဳက္ရာေ႐ြးလို႔ရသည္။ သူမကေတာ့ ဂီတဆိုတာမွာလဲ အျဖစ္မရွိ၊ အိမ္တြင္းမႈဆိုတာကလဲ ဝါသနာမပါသည္မို႔ တခုပဲက်န္သည့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးကိုပဲ ေ႐ြးျဖစ္ေတာ့သည္။ သို႔ေပမယ့္လဲ စိုက္ပ်ိဳးေရးသာ ဆိုရသည္။ သူမတို႔ တကယ္လုပ္ရသည္က အမႈိက္ေတာင္းေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္တတြဲကိုင္ျပီး ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းထဲတြင္ အမႈိက္ လိုက္ေကာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အမႈိက္ေကာက္ၿပီးလွ်င္ ျမက္ႏုတ္ၾကရသည္။ ဂီတယူထားသူမ်ားမွာလဲ သိပ္ေတာ့ မထူးလွ။ ပထမ ေလးပတ္ ေလာက္ေတာ့ ပတၱလားတီးဆရာတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး မဟာဂီတအဆိုကို သင္ေပးသည္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုက ေရးတီး ၿပိဳင္ပြဲဆိုလား၊ ဘာဆိုလား ရွိ၍ ေရာက္မလာျပန္ေတာ့။ ဒီေတာ့ ဂီတယူထားသူမ်ားက စည္းနဲ႔ ဝါးေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ဂီတခန္းထဲ တြင္ စကားမ်ားၾကေလသည္။ အိမ္တြင္းမႈခန္းမွာကလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
ဆယ္တန္းႏွစ္လို စာက်က္ဖို႔ အခ်ိန္ရွားပါးသည့္ ႏွစ္မွာ ဘာမွလဲ ထိထိေရာက္ေရာက္မရွိပဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္တာ အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းပစ္ေနသည္၊ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိး ဘာေၾကာင့္ ရွိေနရလဲ သူမ မသိ။ သူမအေမကို မေက်မနပ္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ေတာ့ ပညာေရး စနစ္ထဲမွာ ဒီလိုဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္ပါရမယ္လို႔ ထည့္ထားလို႔ ေနမွာေပါ့ဟုသာ ဆိုေလသည္။ “အဲလိုပါရင္လဲ တကယ္ထိေရာက္ ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ပဲ ဟန္ျပအခြံ႕ႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ” လို႔ သူမျပန္ေမးတာကိုက်ေတာ့ ေမေမက ဘာမွျပန္မေျဖခဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအလဟႆ အခ်ိန္ျဖဳန္းမႈႀကီးကို သူမစိတ္ညစ္လွပါသည္။
“ဖြံ႕ျဖိဳးေရး အခ်ိန္မွာ ဘာလို႔ စာက်က္ေနၾကလဲ။ မင္းတို႔ကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ စာလုပ္ဖို႔ ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား။ သမိုင္းအခ်ိန္မွာ ပထ၀ီစာအုပ္ေတြ စားပြဲေပၚ မျမင္ခ်င္ဘူး။ အီကို အခ်ိန္မွာ သခ်ၤာတြက္ေနတာ မလိုခ်င္ဘူးလို႔ ငါေျပာထားတယ္မလား” “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ”
ေနမင္းအသံ တိုးတိုးေလးက ထြက္ေပၚလာသည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွမေျပာမိ။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အခ်ိန္မွာ သူ႔အကန္႔နဲ႔သူ စိတ္ဝင္စားတတ္ေအာင္ သူမကိုယ္သူမ ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးသား။ ဒီေလာက္အထိ စည္းကမ္းမဲ့သူ မဟုတ္။ သို႔ေပမယ့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးခ်ိန္ ဆိုၿပီး ျမက္ႏႈတ္ခိုင္းထားလို႔ ႏႈတ္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ ျမက္ေဘးမွာ ဟန္ျပထိုင္ၿပီး စကားထိုင္မ်ားေနၾကခ်ိန္ကို အလဟႆ မျဖစ္ေစခ်င္တာ ေၾကာင့္ မွတ္စုစာအုပ္ထုတ္ၿပီး စာက်က္လိုက္မိတာျဖစ္သည္။ အနီးက စာၾကမ္းပိုး ေနမင္းက ေတြ႕သြားၿပီး သူမနဲ႔တူတူ စာလာက်က္ ေလသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္။ စာ႐ြတ္သံၾကားရလွ်င္ သူ႔အတြက္ ပိုအက်ဳိးရွိတယ္ေျပာၿပီး သူမတို႔နား ေရာက္လာခဲ့ တာျဖစ္သည္။
“မင္းတို႔မွာ အျပစ္ရွိလား၊ မရွိဘူးလား”
“ရွိပါတယ္ဆရာမ”
“ရွိပါတယ္”
ေနမင္းအသံႏွင့္ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္အသံတို႔က ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထြက္လာသည္။ သူမ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ ဆရာမအၾကည့္က သူမဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။
“ထက္ထက္ေအာင္၊ ဆရာမေမးေနတယ္ေလ” “မရွိပါဘူး ဆရာမ” “ဘာ”
ဆရာမေအာ္သံေၾကာင့္ သူမ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေျပာလိုက္မိတာ မွားသြားၿပီလားလို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမ မမွားပါ။ ဒါကို စိတ္ထဲက အလိုလိုသိေနသည္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဟန္ေရးျပၿပီး စကားမ်ား အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရမယ့္အစား စာက်က္မိတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္မွာ အျပစ္ရွိရသတဲ့လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
စားပြဲေပၚက ၾကိမ္လံုးကို ဆရာမဆြဲယူလိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ “ျဖန္း – ျဖန္း” စားပြဲကို ႐ုိက္လိုက္ေသာ ႀကိမ္လံုးသံက ထြက္ေပၚလာ သည္။
“ကဲ – တတန္းလံုးကို ဆရာမ ေမးမယ္။ ထက္ထက္ေအာင္မွာ အျပစ္ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား”
တတန္းလံုး တိတ္ေနသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ။ ဆရာမကို တလွည့္၊ သူမကို တလွည့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
“ေျဖၾကေလ။ မင္းတို႔မွာ ပါးစပ္ မပါဘူးလား။ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ထင္တဲ့လူေတြ လက္ေထာင္စမ္း”
ဟိုတစ၊ ဒီတစ လက္မ်ားေထာင္လာတာ ေတြ႕ရသည္။ လက္ေထာင္သူေတြထဲမွာ မီမီကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူမ ဝမ္းသာသြား ေလသည္။ သူမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း။ သူမကို ျပင္ပစာဖတ္၀ိုင္းတခုကို ေခၚသြားေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ စာအရမ္းဖတ္ျပီး၊ အဖိုးတန္စကားလံုးေတြပဲ ေ႐ြးေျပာတတ္လို႔ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေတြေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းကေတာင္ ျပန္ေလးစားရသူ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအတန္းရဲ႕ အတန္းေခါင္းေဆာင္။
“အဲဒီလက္ေထာင္တဲ့ လူေတြပါ မတ္တပ္ရပ္စမ္း။ မင္းတို႔က ငါ့ကို အာခံတယ္ေပါ့ေလ”
ဆရာမ အေျပာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က လက္မ်ား ကပ်ာကယာ ျပန္ခ်ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကေလသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္ၾကသည္။ ဆရာမကို သူမ မေက်မနပ္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘာလုပ္တာလဲ စဥ္းစားလို႔ မရ။ ေရြးခ်ယ္ ခိုင္းၿပီးမွ ကိုယ့္ဘက္ကို မေထာက္ခံသူေတြကို အျပစ္ေပးတာ တရားမွ်တမႈ ရွိပါရဲ႕လား။
“ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ။ အာခံခ်င္ဦး”
ဆရာမရဲ႕ ႀကိမ္ခ်က္မ်ားက အနီးဆံုး မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ကိုယ္ေပၚသို႔ အရင္က်သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနမင္း။ ၿပီးေတာ့ သူမ။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္နဲ႔ ေနမင္းတို႔ ဆီမွာ သံုးေလးခ်က္ေပမယ့္ သူမဆီက်ေတာ့ ဆယ္ခ်က္ထက္ မကေတာ့။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူမအံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားလိုက္မိ သည္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ႀကိမ္တခ်က္ က်လာတိုင္း မ်က္ရည္မ်ား ဝဲတက္ သြားရသည္။ ငိုခ်င္ေပမယ့္ သူမ ေအာင့္ထားလိုက္သည္။ “မငိုနဲ႔ ထက္ထက္ေအာင္။ မ်က္ရည္မက်မိေစနဲ႔”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္အားေပး လိုက္သည္။ ဆရာမက အားရေအာင္႐ိုက္ၿပီးမွ ႀကိမ္ကို ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။
“ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ၾကစမ္း။ အတန္းခ်ိန္ၿပီးတဲ့ အထိ မတ္တပ္ရပ္ေန။ အခုရပ္ေနတဲ့ လူေတြလဲ မထိုင္နဲ႔။ တခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္ရ မယ္။ မင္းတို႔သမိုင္း ဆရာမ ဒီေန႔မလာဘူး။ အီကို သင္မယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ စာအုပ္ထုတ္”
တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ရဲပဲ ထိုင္ေနသူမ်ား၏ စာအုပ္ထုတ္၊ စာ႐ြက္လွန္ေလွာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
(၂)
“ငါ ဒီကိစၥကို မေက်နပ္ဘူးဟာ”
မီးမီးစကားေၾကာင့္ သူမတို႔ အၾကည့္က မီမီဆီ ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာင္းအားရက္မို႔သူမႏွင့္ ေနမင္းတို႔ မီမီးအိမ္မွာစုၿပီး စာက်က္ေန ၾကတာျဖစ္သည္။
“ဘာကို ေျပာတာလဲ”
ေနမင္းက စကားစသည္။ “နင္တို႔ အ႐ုိက္ခံရတဲ့ ကိစၥကို”
“ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ။ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့”
“ေျပာရမယ္ ေနမင္းရဲ႕။ နင္တို႔က ဒီေလာက္မွ မခံရတာ။ ေျပာအားရွိမွာေပါ့။ ထက္ထက္က်ေတာ့ တကိုယ္လံုး အ႐ႈိးခ်င္းထပ္သြားတာ”
ေနမင္းက သူမဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။
“ထက္ထက္။ နင္နာေနေသးလားဟင္။ ေဆးလူးလိုက္ဦးေနာ္”
“ရပါတယ္ဟာ။ ငါ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေပၚက အနာထက္ စိတ္ထဲက အနာက ပိုဆိုးတယ္ဟ။ ငါ့မွာ အျပစ္တကယ္ရွိရင္ ဆရာမဘယ္ ေလာက္ ႐ိုက္႐ိုက္ဟာ။ ခုဟာက်ေတာ့ အျပစ္မရွိပဲ ခံရတာ”
“ဟဲ့။ နင္အခုထိ မမွတ္ေသးဘူးလား။ နင္အဲလို သြားျငင္းလို႕ ခံရတာေလ”
“သူက အမွန္ေျပာတာပဲ။ ျငင္းတာမွ မဟုတ္တာ“ ေနမင္းအေျပာကို မီမီက ဝင္ေခ်ပေလသည္။
“မွန္တာေတြ၊ မမွန္တာေတြေတာ့ ငါ မသိဘူးဟာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ငါတို႔ကို ႐ိုက္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိတယ္ေလ။ သူ႐ိုက္မွာမို႔ အျပစ္ရွိလားေမးရင္ ရွိတယ္ေျပာေျပာ၊ မရွိဘူးေျပာေျပာ အ႐ိုက္ခံရမွာပဲ။ ဒီေတာ့ မရွိဘူးေျပာျပီး အေသေဆာ္ခံရမွာ ထက္စာရင္ ႐ွိတယ္ေျပာလိုက္တာက ပိုမသက္သာဘူးလား”
ေနမင္းက ေဘာပင္ေလးကို ေဆာ့ရင္း ေျပာသည္။ မီမီကေတာ့ ေနမင္းစကားကုိ နားေထာင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ အျပင္သို႔ ေငးေနသည္။ အမွန္တရားအတြက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရင္ဆိုင္လိုစိတ္ရွိေသာ သူမႏွင့္ မွန္သည္ျဖစ္ျဖစ္၊ မွားသည္ျဖစ္ျဖစ္ အခြင့္အာဏာရွိသူလုပ္လွ်င္ ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး သက္သာရာရွာလိုစိတ္ရွိေသာ ေနမင္းတို႔ရဲ႕ မတူညီေသာ စိတ္အေျခခံကို သတိထားမိတာမို႔ သူမ ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။
စကားျဖတ္လိုေဇာႏွင့္ မီမီေငးေနသည့္ ျပတင္းေပါက္ဘက္ လိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တဘက္ျခံထဲမွာ ကေလးေလးတေယာက္ ထိုင္ ငိုေနတာ ေတြ႕ရသည္။
“အင္း ဒီေန႔လဲ ဖိုးသားေလး အ႐ိုက္ခံထားရျပန္ၿပီထင္တယ္”
မီမီက တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္သည္။
“အဲဒီကေလးေလးက အၿမဲအ႐ိုက္ခံေနရလို႔လား”
တခါတေလမွာ ဒီကေလးေလး ငိုေနတတ္တာ ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ တခါမွ မီမီကို ေမးမၾကည့္မိခဲ့။
“ငါေလ။ အဲဒီကေလးေလးကို သိပ္သနားတာပဲ။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ခတ္တဲ့အၾကားမွာ ေျမစာပင္ျဖစ္ေနတာ”
“ဟင္- ဘယ္လို”
“လူႀကီးခ်င္း ေပးစားလို႔ ယူထားၾကရတာတဲ့ဟာ။ ငါၾကားတာေတာ့။ အဆက္ေဟာင္းေတြနဲ႔လဲ ျပန္ဆက္ေနၾကတယ္တဲ့။ ကြာခ်င္ေန ၾကတာကိုးလဲ ကေလးေလးအေၾကာင္းျပျပီး ႏွစ္ဘက္မိဘက ခြင့္မျပဳဖူးတဲ့”
“ဒုကၡပါပဲဟာ”
“တကယ္ဒုကၡေရာက္တာက ဖိုးသားေလးဟ။ ဘာမွ မသိရွာပဲ မိဘႏွစ္ေယာက္စလံုးက အ႐ႈပ္ထုတ္ေလးလို႔ျမင္ေနတာကို ခံေနရရွာ တယ္။ ေန႔တိုင္း ေအာ္ဟစ္႐ိုက္ႏွက္ခံေနရတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ဟာ တေန႔က်ရင္ လူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲ။ ေၾကာက္ စိတ္ေတြ၊ မယံုၾကည္စိတ္ေတြ”
“ငါတို႔လဲ ဘာထူးလို႔လဲဟာ။ အမွန္တရားကို မရင္ဆိုင္ရဲေအာင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔သင္းကြပ္ခံ ေနၾကရတာပဲ”
သူမ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ မီမီက ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ေလသည္။
“ဟဲ့ – ဟိုႏွစ္ေကာင္။ နင္တို႔ေတြ စာက်က္ၾကဦးမွာလား”
သခ်ၤာတြက္ေနေသာ ေနမင္းက သူမတို႔ကို လွမ္းေအာ္သည္။
“ေနဦးဟာ။ ငါတို႔ စကားအေကာင္း ေျပာမလို႔”
မီမီက လွမ္းပက္သည္။
“ေအး၊ ေအး။ ေျပာၾက၊ ေျပာၾက။ နင္တို႔ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ စာက်က္ရတာေလ အ႐ႈးမ လင္လုပ္ရတာက်ေနတာပဲ။ ေတာ္ၿပီ။ ၿခံထဲမွာ ငါဘိုင္အိုသြားက်က္ဦးမယ္”
ေနမင္းက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ စာအုပ္လဲယူ၊ ေျပးလဲ ေျပးေလသည္။ သူမေျပးလို႔မရ။ သူမေျပးလွ်င္ သူလွမ္းစသြားေသာ စကားလံုးမ်ား အတြက္ မီမီကြန္ပါဘူး လက္သံႏွင့္ ေတြ႕သြားေပလိမ့္မည္။
“နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မီမီ။ ေနမင္းက ဒီလိုပါပဲဟာ”
ေနမင္းႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေနက် မီမီမ်က္ႏွာေလးက တည္ေနတာမို႔ သူမလွမ္းေမးလိုက္မိသည္။
“ငါတို႔ေတြက ဒီလိုပဲ ေခါင္းငံု႔ခံေနၾကရေတာ့မွာလား”
“ေဟ”
သူမ မီမီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ငါအ႐ိုက္ခံထားရတာကို နင္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား မီမီရယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကို ေျပာထြက္သြားလို႔ အနာခံလိုက္ရတာပဲ။ ဆရာမကို စိတ္ဆိုးမိေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါ ေတာ့ ေက်နပ္တယ္”
“ငါက နင္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ သင္းကြပ္ခံရတာကို ေျပာေနတာပါ။ ခုဆို ငါတို႔အတန္းထဲမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ့ လူေတြလဲ အ ႐ိုက္ခံလိုက္ရတယ္၊ အျပစ္မရွိတဲ့ လူေတြဘက္က ရပ္တည္မိသူေတြလဲ စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခံ လိုက္ရတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲမွာ မွန္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မွားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ထက္ ပိုၿပီး အာဏာရွိသူက လုပ္ရင္ လုပ္သမွ်ခံ၊ ျပန္မေျပာနဲ႔၊ အာမခံနဲ႔ ျပန္ေျပာရင္ ျပစ္ဒဏ္ဆိုတဲ့ စိတ္ၾကီးက အျမစ္တြယ္သြားၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ ငါတို႔ေတြက ဒီစိတ္ႀကီးေတြကိုပဲ ဖက္တြယ္ၿပီး ဘဝ ပင္လယ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားၾကရမွာလား”
“ေအးဟာ။ နင္ေျပာတာကို ငါလက္ခံတယ္။ ငါအမွန္ကို ေျပာမိလို႔ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ ဒါကို ငါက ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရင္ က်န္တဲ့ လူေတြက အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့မွာေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ဟ။ အဲဒါကို ငါေတြးမိေနတာ။ နင္လုပ္ခဲ့တာ အမွန္တရားဆိုတာ နင္တကယ္လက္ခံတယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ဟဲ့။ ငါ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”
“ဒါဆို အဲဒီအမွန္တရားအတြက္ ငါတို႔ ေရွ႕ဆက္တိုးၾကရေအာင္ေလ”
“နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”
“တကယ္လို႔မ်ား ငါတို႔ တခန္းလံုးနဲ႔ တျခားဆယ္တန္း အခန္းေတြအားလံုးကသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ကန္႔ကြက္ၾကရင္”
မီမီစကားေၾကာင့္ သူမအံၾသသြားသည္။ သူမဆီမွာ အျပစ္ရွိမရွိ တတန္းလံုးကို ဆရာမေမးစဥ္က အျပစ္မရွိလို႔ ေထာင္ခဲ့ေသာ လက္ ညႇိဳးေတြ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းစဥ္မွာ မသိမသာ ျပန္႐ုတ္သြားတာကို ေျပးျမင္လိုက္မိသည္။
“ငါတို႔တခန္းလံုးေတာင္ မညီႏိုင္တာဟယ္။ ဆယ္တန္း အခန္းေတြအားလံုး ညီလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လို႔ ရမွာတဲ့လဲ။ ဆရာမ ေမး တုန္းက ေထာင္ခဲ့တဲ့ လက္ညႇဳိေတြ မတ္တပ္လဲရပ္ခိုင္းေရာ ျပန္႐ုတ္သြားတာ မေတြ႕ဖူးလား”
“နင္က ညီၫြတ္ေရးဆိုတာကို အျပစ္ဒဏ္ေတြ ခံေနရခ်ိန္မွာ ညီတူညာတူ ေပၚထြက္လာတာလို႔ ထင္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူးလား”
“ျပစ္ဒဏ္ေတြ အေပးမခံရေတာ့တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးရမွာ။ ငါ့အထင္ေတာ့ လူေတြအားလံုးက ညီလာရင္ ျပစ္ ဒဏ္ေပးမယ့္ သူေတြက ေနာက္ဆုတ္သြားမွာပဲလို႔ ျမင္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့ဦးေလးက ေျပာဖူးတယ္။ လူတသန္းကို လူတေထာင္က မလႈပ္နဲ႔၊ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္တဲ့အခါ လူတေယာက္ခ်င္းစီ လႈပ္ရင္ေတာ့ တေယာက္ခ်င္းစီ ေထာင္ထဲေရာက္သြားမွာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူတသန္းလံုး လႈပ္တဲ့အခါ လူတသန္းလံုးကို ခ်စရာ ေထာင္မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ၿခိမ္းေခ်ာက္တဲ့ လူတေထာင္ပဲ ေထာင္ထဲ ဝင္ထိုင္ေနဖို႔ ရွိေတာ့မယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူတသန္းလံုး လႈပ္လာမယ့္ အေျခအေနကို ဖန္တီးေပးဖို႔ တေယာက္ခ်င္းစီကေတာ့ ကနဦး စျပီး လႈပ္ရဦးမွာပဲတဲ့”
“ဟဲ့။ နင္ငါ့ကို ႏိုင္ငံေရး ေျပာေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ငါက သူေျပာတာ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီသေဘာတရားကို ငါစဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ အခုလဲ ငါတို႔ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ကို အလဟႆျဖစ္ေစတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္ကို ဆန္႔က်င္ၾကည့္ၾကမယ္ေလ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီသတင္းက တျခားအခန္းေတြဆီ ပ်ံ႕သြားမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား”
“အဲလိုလုပ္တဲ့ လူေတြကို ငါ့လိုပဲ ဆရာမက အေသေဆာ္လိမ့္မယ္”
“ထက္ထက္ရယ္။ ေလာကႀကီးမွာ တခုခုမေပးဆပ္ပဲ ရလာတဲ့ အရာ ဆိုတာ ရွိဘူးလို႔လားဟယ္“
(၃)
ဒီလိုႏွင့္ တနလၤာေန႔မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ မီမီရဲ႕ စည္း႐ုံးေရး အလုပ္ေတြ စလာပါေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က မီမီစကားကိုၾကားၿပီး မ်က္လံုး ျပဴးၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေထာက္ခံသည္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္တိုင္ပါမယ္လို႔ေျပာၾကသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ကတဆင့္ ေယာကၤ်ားေလး ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ပါလာသည္။ ေနမင္းကေတာ့ သူမပါႏိုင္လို႔ျငင္းသည္။ သို႔ေပမယ့္ ပါလာမယ့္ သူေတြကိုေတာ့ ဒါေတြ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ သံုးေယာက္အ႐ိုက္ခံရမႈမွာ သူပါခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူတယ္လို႔ဆိုသည္။
ဗုဒၶဟူးေန႔ေရာက္ေတာ့ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ဦးေဆာင္တဲ့ သံုးေယာက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္မွာ မသြားႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းသည္။ ဆရာမ ေဒါသထြက္ၿပီး ႐ုံးခန္းပို႔မယ္၊ ဘာမယ္ ၿခိမ္းေခ်ာက္သည္။ ႀကိမ္ဒဏ္ငါးခ်က္စီေပးၿပီး တျခားသူေတြ သြားေနခ်ိန္မွာ သူတို႔က အတန္းထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ ေနခဲ့ရသည္။ သူမတို႔ရဲ႕ ပြဲဦးထြက္တိုက္ပြဲ။
ဒီလိုႏွင့္ တလွည့္စီ လူလဲဆန္႔က်င္လိုက္၊ စည္း႐ုံေရးဆင္းလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာသည္။
တပတ္၊ ႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ကေန ငါးပတ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ တျခားအခန္းေတြကပါ သိေနၾကၿပီ။ ဆယ္တန္း ဘီ၊ ဆယ္တန္း စီ၊ ဆယ္တန္း ဒီ တို႔မွာလဲ သူမတို႔လုပ္နည္းအတိုင္း လိုက္လုပ္သူေတြ ရွိလာၾကၿပီ။ မီမီကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ စည္း႐ုံးေဟာေျပာ ေနဆဲ။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္တို႔ အင္အားေတြကလဲ ေတာင့္လာသည္။ ကနဦးအစမွာ ဆရာမကို မေက်နပ္တာေၾကာင့္ လုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ အဓိကမွာ ဆရာမရဲ႕ မတရားတဲ့ အာဏာစက္ကို ဖယ္ရွားဖို႔နဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တ ကယ္အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ အလုပ္ေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္း သူမနားလည္လာေတာ့သည္။
သူမတို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္ေလးေတြက အရွိန္ရလာသလို တဘက္မွာလဲ အခက္အခဲေတြ ေတြ႕လာရသည္။ ဆရာမက ဗုဒၶဟူးေန႔ ပြဲေတြမွာ ပါသူေတြကို ႐ိုက္ႏွက္အျပစ္ေပး႐ုံမက တျခားစာသင္ခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ သူမတို႔ အုပ္စုေတြကို အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာေတာ့သည္။ စာေမးရင္း “၏သည္မလြဲ” မရလို႔ဆိုကာ သူမလက္ဝါးေပၚသို႔ က်ေရာက္လာခဲ့ေသာ ႀကိမ္ခ်က္ေတြ မည္မွ် ရွိခဲ့ျပီ မသိ။ အိမ္က လူႀကီး ေတြ သိသြားၿပီး ဆရာမကို အက်ဳိးအေၾကာင္း သြားေျပာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာမက လက္မခံ။ သူမက သူ႔အာဏာကို ဖီဆန္တယ္၊ သူ႔ကို အာခံေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးခ်ဳိးၿပီး ဆံုးမေနတာပါ လို႔သာ ဆိုသည္။ သူမတို႔ ဘာကို လိုခ်င္ေနတာလဲ၊ ဘာကို ျဖစ္ ခ်င္ေနတာလဲ ဆိုတာ သိေအာင္ ဆရာမဘက္က လံုးဝ မႀကိဳးစားေတာ့။
ဒီၾကားထဲ ဇင္မာတို႔အုပ္စုက သူမတို႔ေတြကို အျမင္တမ်ဳိးႏွင့္ ျမင္လာျပန္သည္။ သူမတို႔ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို အ႐ိုက္ခံရေအာင္ လုပ္ေနတာပဲရွိၿပီး ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းလဲမရွိ၊ လုပ္ေနသူေတြမွာကလဲ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ လူေတြကပါတယ္လို႔ တီးတိုးဆိုေနၾကသည္။ စည္း႐ုံေျပာဆိုတဲ့ မီမီကို ျမင္ရင္လဲေရွာင္ထြက္သြားၾကသည္။
ဇင္မာႏွင့္ သူမကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တာမို႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇင္မာတို႔ ဘယ္လိုေတြးေနတာလဲ သိရေအာင္ သူမ ဇင္မာဆီ သြားလည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။
“ထက္ထက္လာေလ”
ဇင္မာအိမ္ကို သြားေတာ့ ဇင္မာက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုပါသည္။
“နင္ငါ့ကို လာစည္းရံုးတာလား”
ဇင္မာက ရီၿပီး ေျပာေပမယ့္ ဒီစကားထဲမွာ တျခားအဓိပၸာယ္ေတြလဲ ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ သူမရိပ္မိလိုက္သည္။ သူမစိတ္မေကာင္း။ သူမတို႔ေတြက တတန္းတည္းသားခ်င္းေတြ။ ဆရာမနဲ႔ ျပႆနာတက္တုန္းက လက္ညႇဳိးေထာင္ခဲ့သူေတြထဲမွာ ဇင္မာလဲပါတာ သူမ မွတ္မိလိုက္သည္။
“ဟင့္အင္း။ ငါက နင့္ဆီကို သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔ အလည္လာတာပါ”
“နင္လုပ္တာေတြထဲမွာ မပါတဲ့ ငါ့ကို နင္က သူငယ္ခ်င္းလို႔ တကယ္သတ္မွတ္လို႔လား”
“သတ္မွတ္လို႔ လာလည္တာေပါ့ဟ။ သူငယ္ခ်င္းတိုင္း အလုပ္တူတူလုပ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ။ အလုပ္တူတူလုပ္တဲ့ လူ တိုင္းပဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မယ္လို႔လဲ ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ”
ဇင္မာ မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္ၿပီး ေတြးေနတာ ေတြ႔ရသည္။
“ဟဲ့၊ ငါ့ကို ဘာေကၽြးမွာလဲ”
“နင္ထိုင္ဦးေနာ္။ ငါတို႔အိမ္မွာ ဒီေန႔ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲလုပ္စားတယ္ဟ။ နင့္အတြက္ ငါသြားျပင္လိုက္ဦးမယ္” အိမ္ေနာက္ထဲ ဝင္သြားေသာ ဇင္မာကို ၾကည့္ရင္း သူမသက္ျပင္း ခ်လိုက္မိသည္။ ဇင္မာက ဆရာမရဲ႕ အာဏာစက္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေနသူ မဟုတ္မွန္း သူမ စိတ္ထဲက အလိုလို သိေနသည္။ သို႔ေပမယ့္လဲ သူမတို႔ ဆန္႔က်င္ေရးအုပ္စုမ်ားနဲ႔လဲ နီးကပ္မလာခဲ့။ ဘာေတြကမ်ား စည္းျခားေနသလဲ။ သူမ စဥ္းစား အေျဖထုတ္ေနမိသည္။
သူမ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အေျဖမထုတ္လိုက္ရပါ။ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲစားရင္း စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမတို႔ကို ဇင္မာတို႔ မေက်နပ္ေနသည့္ ကိစၥမ်ားကို မသိမသာ ေဖာ္ထုတ္ယူရင္း သူမလိုခ်င္သည့္ အေျဖက ထြက္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ငါတို႔ေနမင္းကို မႀကိဳက္ဘူးဟာ။ သူက ငါတို႔ေရွ႕ဆိုရင္ ဒီကိစၥေတြက သူကစလို႔ျဖစ္လာတာပါ၊ သူကေခါင္းေဆာင္ပါဆိုၿပီ ေထာင္ ေထာင္ လုပ္တယ္။ ဆရာႀကီးလုပ္တယ္။ ဆရာမေရွ႕ ဆိုရင္က်ေတာ့ အၿမီးကုပ္ေနတာပဲ”
“မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္တို႔က်ေတာ့လဲ တမ်ဳိး။ သူတို႔ အနာခံၿပီး ပါေနတာ ငါတို႔ျမင္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ငါတို႔ကို ျမင္ရင္ မပါရေကာင္းလား ဆိုၿပီး ရန္လုပ္တယ္။ ငါတို႔အတြက္ သူတို႔ အနာခံလုပ္ေနရတာဆိုၿပီး မပါတာကို အျပစ္တင္တယ္။ ဆရာမရဲ႕ ဘက္ေတာ္သားေတြလို႔ စြပ္စြဲတယ္။ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ မပါျဖစ္ခဲ့ဘူးဟာ။ ငါဝန္ခံတယ္။ နင့္တုန္းက ငါလက္ေထာင္ၿပီးမွ ဆရာမက အျပစ္ေပးေတာ့ ငါေၾကာက္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ရတယ္။ ငါစက္ဘီးေမွာက္တုန္းက ေျခေထာက္က်ဳိးထားဖူးတယ္ဟ။ ငါ့ေျခေထာက္က ၾကာၾကာရပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလက္ျပန္ခ်လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ဟာ ဆရာမ မတရားဘူးဆိုတာ ငါတို႔ သိေနတာ ပဲ။ သိေနၿပီး မပါျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ငါတို႕အားနည္းခ်က္။ ဒါကိုပဲ လာထုတ္ေဖာ္ၿပီး အျပစ္တင္ေနေတာ့ ငါတို႔လဲ စိတ္တိုတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ နင္တို႔ကို ေရွာင္ေနတာ”
“မီမီကိုလဲ ငါတို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ အလကား ငေၾကာက္မ။ သူက လူေတြကို လိုက္စည္း႐ုံးလိုက္၊ နင့္ကို ေျမႇက္ေပးလိုက္နဲ႔။ သူကိုယ္တိုင္ သတိၱရွိရင္ ဘာလို႔ ေရွ႕က ဝင္မပါလဲ။ တကယ္ျဖစ္လာေတာ့ နင္ပဲခံေနရတာ။ ငါတို႔အတန္းသားေတြပဲ ခံေနရတာ။ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေရာက္တိုင္း ႐ုိက္ပြဲႀကီးျဖစ္ေနတာကို ငါတို႔လဲ စိတ္ခ်မ္းသာေနမယ္လို႔ နင္ထင္လို႔လား”
ဒီစကားေလးေတြထဲမွာ ဇင္မာတို႔အုပ္စုနဲ႔ သူမတို႔ စည္းျခားေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို သူမ ရွာေတြ႕သြားခဲ့ပါသည္။
ဇင္မာေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားကို ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးမွ သူမစကားစရသည္။ တဘက္က ဘာကို ဆိုလိုမွန္းမသိပဲ ဘတျပန္၊ က်ားတျပန္ ေျပာၿပီး ရွင္းလို႔ရသည့္ ကိစၥမ်ဳိးမဟုတ္မွန္း သူမနားလည္ သိရွိေနခဲ့သည္။
“ေနမင္းက ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္ေနသူ မဟုတ္ပါဘူး ဇင္မာ။ ျပႆနာျဖစ္စတုန္းက သူလဲ ပါတယ္ဆိုေတာ့ သူကလဲ အဲလိုေျပာခ်င္ မွာေပါ့ဟာ။ ငါတို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရပ္အၿငိမ့္ပြဲကဖူးတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မင္းသမီးလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထင္ေနတဲ့ လူေတြ၊ စု ေပါင္းလမ္းေဖာက္တုန္းက ဥကၠ႒ လုပ္လိုက္ရတာနဲ႔ပဲ ထာ၀ရ ရပ္ကြက္ေခါင္းေဆာင္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထင္ေနတဲ့ လူေတြ၊ စီကနဲ ဆိုရင္ ပါလိုက္ၿပီး တကယ္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ နင္ေတြ႕ဖူးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတြက လူ႔သဘာဝပဲ ဥစၥာ။ ဒီလူေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနတာထက္စာရင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လိုက္တာက ပိုထိေရာက္မယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ေလာက္ေခါင္းေဆာင္လို႔ ေအာ္ေနေန၊ လူေတြက သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္လို႔ အသိ အမွတ္ျပဳတာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္ကလဲ ဘာမွမလုပ္၊ ဘယ္သူကမွလဲ အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေခါင္းေဆာင္လို႔ ထိုင္ေအာ္ေနတဲ့လူကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ စာရင္းထဲေတာင္ ထည့္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လား”
“မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲ ဥပမာကိုပဲ ေပးရမလား မသိဘူးဟာ။ မႏွစ္တုန္းကေလ ငါတို႔နဲ႔ ထ (၁) နဲ႔ ေဘာလံုးပြဲတုန္းက နင္လဲပါတယ္မလား။ ငါတို႔ေတြ မင္းဟိန္းတို႔ကို သြားအားေပးၾကတာေလ။ ငါတို႔ကလဲ မင္းဟိန္းတို႔ကို ႏိုင္ေစခ်င္၊ မင္းဟိန္းတို႔ကလဲ မႏိုင္ႏိုင္၊ ဟိုဘက္အသင္းကလဲ လက္ရည္ကသာေနေတာ့ စိတ္ေတြတို၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကက္ပတိန္လုပ္တဲ့ မင္းဟိန္းနဲ႔ ငါတို႔အတန္းထဲက ရဲထြ႗္တို႔ ထထိုးၾကလို႔ ငါတို႔ ဝင္ဆြဲရေသးတယ္ေနာ္။ မင္းဟိန္းက ေျပာတယ္ေလ။ မင္းလာကန္ ၾကည့္ပါလားကြလို႔။ ရဲထြ႗္က ေျပာတယ္ေလ။ ငါက အားေပးေနတာ။ မင္းတို႔ကို အသံုးက်မယ္ထင္လို႔ဆိုၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ ထထိုးတာ မလား။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တူေနတာတခုက ငါတို႔ေဘာလံုးအသင္းကို ႏိုင္ေစခ်င္တာ တခုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေဘးက ၾကည့္ေနသူကလဲ ကိုယ့္လူေတြကို ႏိုင္ေစခ်င္ၿပီး အားမလိုအားမရျဖစ္တယ္။ အျပစ္တင္တယ္။ ေခၽြးေတြနစ္ၿပီး ကြင္းထဲမွာ ကန္ေနရတဲ့ လူကလဲ ဒီေလာက္ႀကိဳးစားေပးေနတာေတာင္ အျပစ္တင္ေနေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။ အဲဒီကေန အခ်င္းခ်င္း ျပန္ခ်ကုန္ၾကတာ။ နင္မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုလဲ ဒီလိုပါပဲဟာ။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္တို႔က အနာခံျပီး လုပ္ေနၾကတာ။ လုပ္ေနရင္း ၾကာလာေပမယ့္ ဆရာမကလဲ မေလွ်ာ့။ ခံရတာကလဲ မ်ားလာနဲ႔ “ငါတို႔ပဲ လုပ္ေနရတယ္၊ ငါတို႔ပဲ နာေနရတယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္လို မလုပ္တဲ့ လူေတြကို အျပစ္တင္မိေတာ့တာပဲ။ နင္တို႔ကလဲ ဆရာမ မတရားလုပ္တာကို မတရားဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲက သိေနတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မလုပ္ခဲ့မိတာကိုလဲ စိတ္ထဲမွာ မသိမသာ guilty ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့အျမင္ေျပာရရင္ အဲဒီစိတ္ဝင္ေနေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္တာလဲဆိုတာကို သူမ်ားေတြကို ေျပာဖို႔၊ နင္တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ငါတို႔ မလုပ္ခဲ့တာ မွန္တယ္ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေျပာဖို႔ လက္ညႇိဳးထိုး ပံုခ်စရာေတြ လိုေနတယ္။ အဲဒီမွာတင္ နင္တို႔အုပ္စုနဲ႔ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္တို႔နဲ႔စၿငိကုန္ၾကတာ။ သူတို႔ကလဲ နင္တို႔မလုပ္တာကို အျပစ္လုပ္ၿပီး ေျပာတယ္၊ နင္တို႔ကလဲ သူတို႔လုပ္ေနတဲ့လူေတြ အသံုးမက်လို႔ မပါတာလို႔ ေျပာမွာပဲ။ ငါေတာ့ အဲလိုပဲ ျမင္တယ္”
“မီမီကိုေတာ့ နင္တို႔က အထင္လြဲေနတာပါ။ ဇာတ္ကရင္ေတာင္ ဇာတ္ညႊန္းေရးတဲ့ လူ လိုတယ္မဟုတ္လား။ စင္ေနာက္မွာ ႀကိဳးဆြဲတဲ့ လူေတြ၊ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြအတြက္ အဝတ္အစားေတြ ျပင္ေပးမယ့္လူေတြ၊ မင္းသားမင္းသမီးကို မိတ္ကပ္လိမ္းေပးမယ့္လူေတြ လို တယ္ေလ။ အားလံုး စင္ေပၚကို တၿပိဳင္တည္း တက္ကလို႔မွ မရတာ။ အခုငါတို႔အတန္းထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ၊ တျခားအခန္းေတြ ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြက မီမီရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကေန ထြက္ေနတာ။ ဒါကိုလဲ ငါတို႔ထဲမွာ သူပဲ လုပ္ ႏိုင္တယ္။ ေရွ႕ထြက္မင္းသမီး၊ ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ အကေကာင္းေကာင္း ဒီဇာတ္ကိုကမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းမရွိရင္ ကကြက္ေတြ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲဟာ။ ေရွ႕မထြက္တိုင္း ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေနာက္မွာေနဖို႔ လိုအပ္လို႔ ေနေန တာပါဟယ္”
(၄)
“ကဲ။ ကလန္ကဆန္ လုပ္မယ့္ လူေတြ ရွိေသးလား။ လုပ္ရဲတဲ့ လူေတြ ေနခဲ့။ က်န္တဲ့ လူေတြ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ကိုယ္သြားရမယ့္ ေနရာ ဆီ သြားၾက”
ဗုဒၶဟူးေန႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္က နံနက္ အီကိုခ်ိန္ အၿပီးမွာမို႔ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ဆရာမက ဒီလိုေျပာေနၾက။ ၾသဂုတ္လကတည္းက စခဲ့ ေသာ သူမတို႔ အာဏာဖီဆန္ပြဲေလးသည္ အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ရွိေနဆဲ။ တျခားအခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ သူမတို႔ အခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား စုစည္းၿပီး ဆရာမႀကီးဆီ ေတာင္းဆိုစာကလဲ ပို႔ထားၿပီးသားမို႔ ဒီတပတ္ပြဲကေတာ့ ပိုႀကီးက်ယ္မည္ဟု ယူ ဆထားၾကသည္။ မီမီကေတာ့ ပြဲႀကီးျဖစ္လာေတာ့မည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။
တမိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္။ သူမတို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ မည္သူမွ် မလႈပ္ၾက။ ေနမင္းက မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ တတန္းလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ရင္ထဲတြင္လဲ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ခုန္ေနသည္။ မီမီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ၿပံဳးျပတာ ေတြ႕ရသည္။
“သြားၾကေလ။ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”
ဆရာမရဲ႕ စိတ္မရွည္ေသာ အသံက ထပ္ထြက္လာသည္။
ဘယ္သူမွ မလႈပ္ၾက။ ေခါင္းငံု႔ရင္း ထိုင္ခံုမ်ားမွာ ထိုင္ေနၾကဆဲ။
“ဘာလဲ။ မင္းတို႔က ငါ့ကို အာခံေနၾကတာလား”
ဆရာမက ႀကိမ္လံုးကို ဆြဲသည္။ မည္သူမွ် မလႈပ္ၾက။ စားပြဲေပၚသို႔႐ိုက္ခ်လိုက္ေသာ ႀကိမ္လံုးသံ တျဖန္းျဖန္းကသာ ဆက္တိုက္ထြက္ လာသည္။
“ဇင္မာေက်ာ္တို႔ ဂီတေတြ၊ သြားၾကေတာ့ေလ။ ဂီတခန္းကို”
ဆရာမက နာမည္ေခၚၿပီးေျပာလာၿပီး။ ဇင္မာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ သူမ်ား အတန္းထဲက ထြက္သြားေလမလား။ စိုးရိမ္ စိတ္ႏွင့္ သူမ ဇင္မာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဇင္မာက အတန္းထဲက ထြက္မသြား။ လႈပ္ရွားမႈအစား စကားသံကသာ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ဆရာမ။ ဂီတခန္းမွာ တကယ္ဂီတသင္ရင္ သမီးသြားမွာပါ။ အခုကေတာ့ ဆရာလဲ မရွိပဲ အမည္ခံပဲျဖစ္ေနတယ္။ စည္း၊ ဝါးေတြ ကိုင္ၿပီး စကားသြားမ်ားေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ေတြ အလကားကုန္တာေၾကာင့္ သမီးမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သမီးကို ဆရာမႀကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ” တဲ့။
ဆရာမ ႀကိမ္လံုးဆြဲၿပီး ဇင္မာေက်ာ္နား သြားေတာ့မည္လားလို႔ သူမ ထင္လိုက္သည္။ ဆရာမက မသြားေသး။
“သန္႔ေဇာ္။ မင္းတို႕ စိုက္ပ်ဳိးေရးအဖြဲ႕ေတြ သြားေတာ့ေလ”
သန္႔ေဇာ္ လက္ပိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇင္မာေက်ာ္ လိုပါပဲ ဆရာမ။ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ မျဖစ္ခ်င္ဘူး”
ဆရာမက သန္႔ေဇာ္ ဆီမွ အၾကည့္ကို ဖယ္ရွားျပီး သင္းသင္းမာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆရာမ မေခၚေသးခင္မွာပင္ သင္းသင္းမာ မတ္ တပ္ထရပ္လိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ သင္းသင္းမာဆိုတာက အတန္းထဲမွာ ဆရာမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးတပည့္။ သင္းသင္းမာ အေမနဲ႔ ဆရာမ တို႔က မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ။ လပတ္စာေမးပြဲတိုင္းမွာ ပထမအၿမဲရေနၿပီး စာကလြဲရင္ ဘာကိုမွ စိတ္၀င္စားမယ္လို႔ မထင္ရေလာက္ ေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနတတ္သူ။
“သမီးတို႔ အိမ္တြင္းမႈေတြလဲ အဲလိုပဲ ျမင္တယ္ဆရာမ။ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆရာမကို အာခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္မွန္ကို တင္ျပေနတာပါ”
သင္းသင္းမာရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ဆရာမ ငိုင္သြားတာ ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆတ္ခနဲ ထရပ္သည္။ တတန္းလံုးကိုမ်ား ပြဲၾကမ္းေတာ့ မည္လား။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို သူမလိုက္ၾကည့္မိသည္။ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ဇင္မာ၊ သန္႔ေဇာ္နဲ႔ သင္းသင္းမာတို႔က သူမကို လွမ္းၿပံဳးျပသည္။ တေယာက္ကို တေယာက္ အားေပးေသာ အၿပံဳးမ်ား။ ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ငါတို႔အားလံုး အတူရင္ဆိုင္ၾကစို႔ဆိုတဲ့ အ ၿပံဳးမ်ား။ စာသင္ခန္းေလးထဲတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလေက်ာ္ကလို ေၾကာက္စိတ္မ်ား၊ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္မေနေတာ့။ ေၾကာက္ စိတ္ကို ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္၊ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္စိတ္၊ မွ်ေဝခံစားစိတ္ေတြနဲ႔ သူမတို႔အားလံုး အႏိုင္ယူလိုက္ၾကၿပီ။ ညီၫြတ္မႈမွ ထြက္ ေပၚလာေသာ သတိၱတို႔က သူမတို႔ ေသြးေၾကာထဲမွာ စီးဆင္းေနၾကၿပီ။
ဆရာမေဒၚခင္လွေဝက တတန္းလံုးက သူမတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲ က ႀကိမ္လံုးကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“ဆရာမတို႔ေတြ ညႇိၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ ႐ုံခန္းကို လိုက္ခဲ့”
မီမီက သူမကို ေမးဆတ္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သင္းသင္းမာကို လိုက္သြားဖို႔တိုက္တြန္းသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ႏွင့္ ေနမင္း တို႔လည္း လိုက္ထြက္ လာၾကသည္။
“ဆရာမက နင္တို႔ကို ဖိအားေပးရင္ ငါတို႔ကို လာေျပးေျပာေနာ္။ ငါတို႔ထလိုက္လာမယ္”
ဇင္မာက ေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ သူမ ဇင္မာကို အားရပါးရ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
(၅)
ဒီလိုႏွင့္ အလံုးစံုတင္းမာမွုတခုရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးက ေပၚထြက္လာပါေတာ့သည္။ ဆရာမဘက္ကလဲ အင္အားသံုး ေျဖရွင္းတာေတြ မရွိေတာ့။ သူမတို႔ ေတာင္းဆိုတာေတြကို ဆရာမက ေသခ်ာနားေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သူမတို႔ ေျပာသည့္အခ်က္အလက္မ်ားကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီ ေခၚသြားၿပီး တင္ျပေပးသည္။ ဆရာမႀကီးႏွင့္ သူမတို႔ တိုက္ ႐ိုက္ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ တျခားအခန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုလဲ သြားေခၚခိုင္းသည္။ ဂီတ၊ အိမ္တြင္း မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာရွာလို႔ မရသည့္ အခက္အခဲ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိုက္ခင္းတခုစီအတြက္ ေျမေနရာ အခက္ အခဲ စတာေတြကို ဆရာမတို႔ဘက္မွ ရွင္းျပသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ပညာေရးစနစ္အရ မျဖစ္မေန ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထား ရသည္မ်ားကိုလဲ ေျပာျပသည္။
မျဖစ္မေနရွိေနရမည္ဆိုေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအခ်ိန္ကို လံုးဝပယ္ဖ်က္ေပးဖို႔ကို ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူမတို႕ေက်ာင္းသားမ်ားက ႐ုတ္သိမ္း ေပးသည္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ အက်ဳိးရွိေအာင္ မလုပ္ႏိုင္သည့္ အခက္အခဲမ်ားကိုလဲ နားလည္လာသည္။ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ မကုန္ေစခ်င္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားကိုလဲ ဆရာမမ်ားက နားလည္ေပးလာၾကသည္။ တဘက္ကို တဘက္က နားလည္ေပးမႈေၾကာင့္ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းမ်ား ရွိလာသည္။ တဘက္ႏွင့္ တဘက္ ယံုၾကည္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ ဆရာမတို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈမ်ား မရွိေတာ့ပဲ အေျခအေနတခုမွာ အေကာင္းဆံုး အေျဖထြက္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾက မလဲ ဆိုတာကိုပဲ ဦးတည္ေျပာလာၾကေတာ့သည္။
ညႇိႏႈိင္းမႈမ်ား ၿပီးသြားေတာ့ သူမတို႔တေတြ ေအာင္ပြဲနဲ႔အတူ ကိုယ့္အတန္းဆီ ကိုယ္ျပန္ၾကေလသည္။ ေနမင္းက ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ အေၾကာင္းကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ တတန္းလံုးကို ရွင္းျပေတာ့သည္။ သူမ၊ မ်ဳိးေဇာ္ႏိုင္ႏွင့္ သင္းသင္းမာတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ ခံုမွာ ကိုယ္ျပန္၀င္ထိုင္ၾကသည္။ မီမီကေတာ့ ေနမင္းေျပာသည္မ်ားကို ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ နားေထာင္ေနသည္။
ဘာလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြဲကေတာ့ ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္သူေတြပဲ လုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့၊ ဘယ္သူေတြပဲ ဖန္တီးခဲ့၊ ဖန္တီးခဲ့၊ ဘယ္သူေတြပဲ ေခါင္း ေဆာင္နာမည္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့၊ အဆံုးသတ္မွာ အက်ဳိးရွိေသာ ရလဒ္နဲ႔ပြဲၿပီးသြားဖို႔ကသာ အဓိက မဟုတ္ပါလား။
No comments:
Post a Comment