ေမတၱာတရား ရွာပံုေတာ္

(၁) “ေမေမ ဒီေန႔အားလားဟင္”
“မအားဘူး သမီးရဲ႕၊ ေမေမ သြားစရာရွိတယ္”
“ေမေမကလဲ အျမဲတမ္း အလုပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာခ်ည္းပဲ”

“ဒီေန႔က အစည္းအေဝးရွိလို႔ပါ သမီးရယ္။ သမီး ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ”
“ေမေမနဲ႔တူတူ မုန္႔သြားစားမယ္ေလ။ —– ဆိုင္က ဖက္ထုပ္ေၾကာ္က အရမ္းေကာင္း တာ ေမေမရ”
“မုန္႔သြားစားတာပဲ သမီးရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားစားေလ။ သမီးက ကိုးတန္း ေက်ာင္းသူႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပိုက္ဆံကို ကိုင္သံုးလို႔ ရေနၿပီပဲ ဟာ။ ဘာလဲ- ဖြားဖြားဆီက မုန္႔ဖိုးမေတာင္းရေသးလို႔လား။ ေရာ့- ေမေမ့ဗီဒိုေသာ့။ ႀကိဳက္သေလာက္ယူသြား”
ဖက္ထုပ္ေၾကာ္စားၿပီးရင္ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာ္ေနာ္ ဆိုေသာစကားကို ဆက္ေျပာဖို႔ ျမတ္ႏိုးမွာ အင္အားမရွိေတာ့။ ေသာ့ေလးကိုင္ၿပီး ငိုင္ေနမိခ်ိန္မွာ ေမေမက သူမေဘးက ေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ေမေမ့ဗီဒိုကို ဖြင့္ၿပီး အံဆြဲထဲမွ ေငြစကၠဴအုပ္မ်ားကို စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္ ေနမိသည္။
ေတာ္ေတာ္ရွဳပ္တဲ့ စကၠဴစုပ္ေတြပဲ။ သားအမိၾကားက ေမတၱာတရားေတြကိုေတာင္ ဝင္ရွဳပ္ ေနေသးတယ္။ ေမေမကလဲ သူ႔နား ကပ္လိုက္တာနဲ႔ ေငြေတာင္းဖို႔ပဲ ထင္ေနတယ္။ ဒုကၡပါလားေနာ္။
သူမ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
(၂)
“ေမေမေရ၊ ေရွ႕လက်ရင္ သမီးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေနာ္။ သမီးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးရမယ္”
“စိတ္မပူပါနဲ႔ သမီးရယ္။ ေမေမ့သမီးေလးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ အားလံုး ျပင္ဆင္ ၿပီးသား”
သမီးက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ လို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ေမေမနဲ႔အတူ ေခ်ာင္းသာ အလည္ သြားခ်င္ တယ္လို႔ ေျပာဖို႔ အားခဲထားခဲ့ေပမယ့္ ေမေမျပန္ေျပာတဲ့ အသံမွာက ေလးနက္မႈေတြ ပါေနတာမို႔ သူမ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲစုတ္ေတြလို႔ သူမ ေခၚေဝၚ သံုးစြဲတတ္ေသာ ျဖဴနီျပာဝါ အေရာင္မ်ဳိးစံုသည့္ ရတနာ ပစၥည္းတမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ လာဦးမွာပါဟု စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေတြးလိုက္မိသည္။
တကယ္တမ္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာက်ေတာ့ သူမမ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာတာက ေက်ာက္ခဲစုတ္ေတြ မဟုတ္။ လူေတြ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
“သမီးေလးက သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ”
ေမေမ့ မိတ္ေဆြ အျငိမ္းစားတရားသူႀကီး တေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္ အန္တီႀကီးက ေျပာ သည္။ သူမကေတာ့ ဘာကို ကံေကာင္းမွန္းမသိေလေတာ့ အလိုက္အထိုက္ ေခါင္းၿငိမ့္ ၿပီး သြားၿဖီးျပ လိုက္ရသည္။ မ်ားမၾကာခင္ ေမေမ့မိတ္ေဆြ ေရွ႕ေနတေယာက္ ေရာက္ လာျပန္သည္။ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သည္။ ေမေမ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္က အေမြ ဆက္ခံပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ား။
ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ဖြားဖြားအခန္းထဲ သြားထိုင္ေနျဖစ္သည္။
“ေရာ့- ေျမးေလး”
“ဘာလဲဟင္ ဖြားဖြား”
ဖြားဖြားက ျမကို စိန္မ်ား ဝိုင္းထားေသာ လက္စြပ္ကို သူမလက္မွာ လာစြပ္သည္။
“ဒီျမလက္စြပ္က ဖြားဖြားတို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ ပစၥည္း။ ေျမးေလးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ”
ဖြားဖြား အခန္းထဲက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ ေတာက္ေနေသာ လက္စြပ္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး သူမမွာ ငိုရက္ခက္၊ ရီရခက္။
(၃)
“သမီးဆီ ေဖႀကီးလာတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ”
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘတို႔ၾကားက မာနတရားေတြေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားခဲ့ေသာ ေဖ ႀကီးကို ေတြ႔ဖို႔ ဆိုၿပီး ေဖႀကီးရွိရာျမိဳ႕သို႔ သူမ တကူးတက လိုက္သြားခဲ့သည္။ ေဖႀကီးက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အတူေနျခင္းကား မရွိ။ အိမ္ေထာင္သစ္ထူထားရင္လဲ ကိစၥမရွိ၊ မိေထြးနဲ႔ တည့္ေအာင္ ေပါင္းပါမယ္လို႔ ေတာင္းပန္လဲ မရ။ သူမကို သပ္သပ္ထားေလသည္။ တျမိဳ႕တည္း မေနလို႔ ေဝးတာက အသာထားလို႔ တျမိဳ႕တည္း အတူေနေတာ့လဲ မေတြ႔ၾကရျပန္။ တခါတရံမွ ေတြ႔ျဖစ္ၾက ေလသည္။
“ေဖႀကီးကလဲ သမီးဆီ လာခ်င္တာေပါ့။ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနလို႔ပါ သမီးေလးရယ္။ ေရာ့ သမီး- ဒါေတြယူထား”
ေဖႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သားေရအိတ္နက္ထဲက ေငြစကၠဴအုပ္ေတြ ထုတ္ၿပီး သူမ လက္ထဲ လာထည့္သည္။
“ဒါေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲဟင္”
“သမီးေလး သံုးခ်င္တာသံုးဖို႔ေပါ့”
“စိတ္ညစ္တယ္။ ေမေမက ေငြေတြ လႊဲလိုက္၊ ေဖႀကီးက ပိုက္ဆံေတြ လာေပးလိုက္နဲ႔”
“ဘာ၊ သမီးအေမက ေငြေတြလႊဲေပးတယ္ ဟုတ္လား။ သမီးက ဘာလို႔ လက္ခံရတာလဲ”
“လက္မခံလို႔ ရမလား။ ဘဏ္က ဖုန္းဆက္တာကိုး”
“အို၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖႀကီးဆီမွာ ရွိရင္ေတာ့ ေဖႀကီးတာဝန္ေပါ့။ သူပို႔စရာ မလိုပါဘူး။ သူက တလကို ဘယ္ေလာက္ပို႔ေပးလဲ။ သူ႔ထက္ ႏွစ္ဆ သမီးကို ေဖႀကီးေပးမယ္”
ေဖႀကီးမ်က္ႏွာကို အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ရင္း ဘာျပန္ေျပာရမည္ပင္ မသိေတာ့။ ေဖႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရင္ တ႐ုတ္တန္းမွာ ေၾကးအိုးဆီခ်က္ လိုက္ေကၽြးရန္ ပူဆာဖို႔ စဥ္းစားထားခဲ့ေသာ စကားလံုးေလးမ်ားက အသံအျဖစ္ ေပၚထြက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။
(၄)
“ဒီေန႔အားလားဟင္ မမႀကီး”
“ေဟာၾကည့္။ မမႀကီး ေျပာထားတာကို ေမ့ေနျပန္ၿပီ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ အထူးေဒသ (—-) က ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္ေလ။ ျမတ္ႏိုးပါ လိုက္ခဲ့ရမယ္”
“မမႀကီးရယ္။ ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႔လို႔ မရဘူးလား”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေက်ာက္ဆည္က ဆင္အက သြားၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚတာေတာင္ လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မမႀကီးနဲ႔ တူတူသြားခ်င္လို႔”
“ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ။ တီဗြီမွာလဲ ၾကည့္လို႔ရေနတဲ့ဥစၥာ။ ကဲ-ကဲ-ေနာက္မွ မမႀကီးလိုက္ပို႔မယ္ေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သစ္လုပ္ငန္းကိစၥ ေျပာရမွာမို႔ အေရးႀကီးတယ္”
“ဒါဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ လိုက္သြားရမလား”
“မလိုက္ရပါဘူး။ မမႀကီးနဲ႔ပဲ လိုက္ခဲ့ရမယ္။ ျမတ္ႏိုး။ သမီးအသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေန ၿပီေနာ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြ မက္လို႔ မရဘူး။ လုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ အာရံုစိုက္ရေတာ့မယ္။ မမႀကီးမွာက မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြလဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမတ္ႏိုးကိုပဲ ညီမအရင္း ေလးလို ခ်စ္ေနရတာ။ ေနာက္ဆို ဒီလုပ္ငန္းေတြအားလံုး ျမတ္ႏိုးလက္ထဲကိုပဲ လႊဲထည့္ ေပးေတာ့မွာ”
လာျပန္ၿပီ- ေနာက္တေယာက္။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္ရံုမွ တပါး သူမ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
(၅)
“ေျမးေလး”
ကုတင္ေပၚမွ ဖြားဖြားအသံက တိုးညင္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။
“သမီးေလးေရာက္ေနၿပီ။ ဖြားဖြားဘာမွ မပူနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဖြားဖြားကို သမီး ျပဳစုမယ္”
ဖြားဖြားက ေျဖးေျဖးေလး ေခါင္းခါသည္။ လက္ညွိဳးေလးျဖင့္ ရွိသမွ်လူေတြကို အျပင္ ထြက္ခိုင္းသည္မို႔ အားလံုးထြက္သြားၾကသည္။
ဖြားဖြားအေျခအေနက မဟန္ေတာ့။ မီးစာကုန္ ဆီခန္းခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မိုင္ ေပါင္းမ်ားစြာ အေဝးႀကီးမွာ ေရာက္ေနရာက ဖြားဖြားအနီးသို႔ အေရာက္ျပန္သြားျဖစ္ သည္။ အသက္မီရရင္ကို သူမေက်နပ္သည္။ ဖြားဖြားကို သူမ နမ္းမည္။ ဖြားဖြားလက္က ေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ဆုပ္ကိုင္ထားမည္။
‘ေသာ့”
ဖြားဖြားအသံက သိပ္မသဲကြဲ။ မနည္းအားစိုက္နားေထာင္ရသည္။
“စိန္ေသတၱာေသာ့ ျမဘုရားဆင္းတုထဲမွာ”
ၾကားရေသာစကားေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ လူအမ်ားအၾကားမွာ ထုတ္ဝတ္ ေနေသာ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားအျပင္ ဘိုးဘြားမ်ား စုေဆာင္းထားေသာ စိန္မ်ား သီးျခား သိမ္းထားတယ္လို႔သာ သိသည္။ သံုးဧကေက်ာ္က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံႀကီးရဲ႕ ေရွးအိမ္ႀကီး ႏွစ္လံုးထဲက ဘယ္ေနရာမွာရွိမွန္းပင္ မသိခဲ့။ အိမ္ထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနတာ ကိုလဲ လူႀကီးေတြက ႀကိဳက္တာမဟုတ္၊ သူမကလဲ စာအုပ္ကလြဲရင္ ဘာမွစိတ္ဝင္စား တာမဟုတ္ေတာ့ ေမ့ေတာင္ေမ့ေနခဲ့ၿပီ။
“ေသတၱာက စာၾကည့္ခန္း မီးဖို”
စကားလံုးေလးမ်ားကို တိုးတိုးေလးေရရြတ္ရင္း ဖြားဖြားက ကံကုန္သြားသည္။ ဖြားဖြားကို ၾကည့္ရင္း သူမေၾကာင္ေနမိသည္။ အနမ္းေလးတခ်က္နဲ႔ေတာင္ သူမမွာ ႏွုတ္ဆက္ခြင့္ မၾကံဳလိုက္။ လက္ဖဝါးေလးလဲ မကိုင္လိုက္ရ။
စိန္ေသတၱာစုတ္က သူမအိပ္မက္ေလးကို အေႏွာင့္အယွက္ ဝင္ေပးသြားျပန္သည္။
(၆)
“မနန္းရယ္၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေပးစမ္းပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲလို႔”
အရမ္းခင္ေသာ အစ္မႀကီးတေယာက္ကို ေျပာလိုက္မိသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုေကာ ၾကည့္ေပးစမ္းပါ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲလို႔”
“ေဟ”
မနန္းက သူမကို ျပဴးတူးျပဲတဲ ျပန္ၾကည့္သည္။ အရမ္းခ်စ္ေသာ အဖြားဆံုးသြားတာမို႔ စိတ္အလြန္ ထိခိုက္ေနတာမ်ားလား ဆိုေသာ စူးစမ္းၾကည့္။
“ကၽြန္မဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာေလ ေငြသံ၊ ေရႊသံေတြ လႊမ္းေနတဲ့ ေမတၱာေတြကိုပဲ ခံစား ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ေငြစကၠဴေတြ၊ စိန္ေရႊရတနာေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ ဘာမွ မပါတဲ့ ေမတၱာတရားကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ လိုက္ၿပီး ရွာေဖြေနခဲ့တာလဲ ၾကာလွၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြကသာ ကုန္သြားတယ္။ ေမတၱာတရား ရွာပံုေတာ္က အဆံုးမသတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မဝန္းက်င္က လူေတြက ေမတၱာအစား ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုပဲ ကၽြန္မဆီကို သယ္လာ ၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္မ႐ုပ္က ဥစၥာရူး႐ုပ္ ေပါက္ေနလို႔လား အစ္မရယ္။ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကေကာ ေလာဘအခိုးအေငြ႔ေတြ သန္းေနလို႔လား။ ဘာေတြမွားေန လို႔လဲ။ အဲဒါကို ကၽြန္မသိခ်င္တာပါ”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ျမတ္ႏိုးေလးရယ္။ လူႀကီးေတြက ျမတ္ႏိုးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အရာရာျပည့္စံု ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနၾကတာပါ။ ဒါကို ျမတ္ႏိုးက တလြဲထင္ေနတာ။ အဲဒါေတြကလဲ ေမတၱာတရား ေတြပဲေလ”
“ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ေမတၱာတရားေတြ အၾကားမွာ ကၽြန္မ မြန္းၾကပ္လြန္း ေနၿပီ မနန္းရယ္။ ဘယ္လိုအေရာင္၊ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုတရာမွ မပါတဲ့ ျဖဴျဖဴ စင္စင္ ေမတၱာတရားေလးကိုပဲ ကၽြန္မ လိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကို တခုကူညီပါလား”
“မနန္း ဘာကူညီရမလဲ”
“ကၽြန္မနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့။ မနန္းကို ျပစရာရွိတယ္”
မနန္းအား စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ သူမေခၚသြားလိုက္သည္။ ျမဘုရားဆင္းတုထဲကရေသာ ေသာ့ေလးျဖင့္ စာၾကည့္ခန္းထဲက ဘိုစတိုင္ မီးဖိုေလးထဲတြင္ ရွိေနေသာ ေသတၱာစုပ္ ေလးကို ဖြင့္ျပလိုက္သည္။ အသံုးမျပဳတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မီးဖိုေလးမို႔ ေသတၱာမွာ ဖုန္ အလိမ္းလိမ္း။ ေသတၱာကို ဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ မနန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ရတနာလုပ္ ငန္း လုပ္ေနသူပဲ။ အေပြးျမင္ အပင္သိသည္ေပါ့။
“ဒါေတြကို မနန္းယူသြားလိုက္ေတာ့”
“ေဟ”
“လုပ္ငန္းေတြ ထူေထာင္ေပးပါ။ ရတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို လွဴစရာရွိတာေတြ လွဴေပးပါ”
“မနန္းက ဘာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေပးရမွာလဲ။ ပစၥည္းေတြ ထုခြဲဖို႔ကေတာ့ မပူနဲ႔။ မနန္း တတ္ႏိုင္ပါတယ္”
“အိမ္ျခံေျမ၊ ကားေတြေပါ့ မနန္းရယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒါေတြက တြက္ေခ်ကိုက္တယ္ေလ။ ျမိဳ႕ေပါင္းစံုမွာ အိမ္ေတြဝယ္၊ လူငွားေတြတင္ၿပီး ပစ္ထားလိုက္။ ေျမကြက္ေတြဝယ္ၿပီး ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္။ ၿပီးေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးမွာ စက္မႈဇုံ ေျမကြက္ေတြ ျဖန္႔ၿပီး လိုက္ဝယ္ထား။ ကားေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ ကားေတြဝယ္ၿပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္။ အငွားရရင္ ထည့္ေပးလိုက္။ ေစ်းအေျခအေနၾကည့္ၿပီး ထုတ္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ဆို ထုတ္။ ဒါမ်ဳိးေတြက မနန္းကၽြမ္းၿပီးသားပါ။ တခုပဲ။ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ ျမတ္ႏိုးနာမည္ လံုးဝ မသံုးနဲ႔”
“ေဟ။ ဟဲ့- အဲလိုလုပ္လို႔ မရဘူးေလ။ အဲဒီေလာက္ႀကီးက်ေတာ့လဲ မနန္းမလုပ္ရဲဘူး။ ဒီလိုဆိုလို႔ မနန္းက ျမတ္ႏိုးအေပၚ မရိုးမသားစိတ္ျဖစ္လာမယ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကံၾကမၼာကို ေၾကာက္တာ။ ဆံုးရွံဳးကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ရွံဳးကုန္ေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ မနန္းရယ္။ အစကတည္းက ဒီပစၥည္းေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ဦး ေႏွာက္ေတြ၊ ေျခေတြလက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ မနန္းေကာင္းမယ္ ထင္သလိုသာ လုပ္လိုက္။ အေရးႀကီးတာက ကၽြန္မနာမည္ကို လံုးဝ မသံုးပါနဲ႔။ ဘာစာ ရင္းမွလဲ မျပပါနဲ႔။ ကၽြန္မ ေငြလိုတဲ့အခါက်ရင္ မနန္းကို ေတာင္းမယ္ေလ။ အဲဒီက်ေတာ့ လဲ မနန္းေပးခ်င္သေလာက္ေပးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လိုမယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေလးနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာစားခ်င္တာ။ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွလဲ မထားခ်င္ ဘူး။ ေနဖို႔၊ စားဖို႔ ပိုက္ဆံေလးရွိရင္ လံုေလာက္ၿပီ။ အဲလိုဘဝေလးနဲ႔ ေနလို႔ရတဲ့ ေနရာမွာ ပဲ သြားေနေတာ့မယ္”
“ျမတ္ႏိုးက ဘယ္သြားမွာလဲ။ ဘာလုပ္မွာလဲ”
“ေနရာကိုေတာ့ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဆင္ေျပသလိုေပါ့။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္။ ပစၥည္းမဲ့ ပညာတတ္လုပ္မယ္ေလ”
“ဘာရယ္။ တခါမွလဲ မၾကားဖူးဘူး”
“မၾကားဖူးရင္လဲ ဒီလိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ေနာ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက မသိတာ ပိုေကာင္းပါ တယ္ မနန္းရယ္။ မနန္း ေပ်ာ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ဘဝကိုပဲ သိသထက္ ပိုသိေအာင္ လုပ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေငြကိုပဲ ကိုယ့္ဆီေခၚပါေနာ္။ ေငြေခၚရာေနာက္ကိုေတာ့ လူက လိုက္မသြားပါ နဲ႔။ ေငြဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာမွန္ေပမယ့္ ေလာကမွာ ေငြနဲ႔ လဲယူလို႔မရတဲ့ အ ရာေတြလဲ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ တခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးေတြ ရလာ ရင္ေတာ့ ကၽြန္မေျပာတဲ့ ဒီစကားေလးကို သတိရေပးပါ”
(၇)
“ဘာ- အတူတူ တြဲတက္ရမယ္၊ ဟုတ္လား”
ဖုန္းထဲမွ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံေၾကာင့္ သူမတုန္လွဳပ္သြားသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တရားမ်ားႏွင့္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ သူမဘဝ လမ္းခရီးတြင္ ႏွလံုးသားေရး ရာမွာလဲ အလြဲလြဲ၊ အကြဲအျပဲမ်ားျဖင့္သာ ထပ္မံၾကံဳေတြ႔ရျပန္သည္။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးၾကားမွာ ေမတၱာတရား စကားလံုးေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ သူ႔ကို ဘဝခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္ခံရန္ သူမ စဥ္းစားထားခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူလုပ္ခိုင္း ေနေသာ ကိစၥတခုကို ျပန္စဥ္းစားရဦးမည္လို႔ ေျပာခ်ိန္တြင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ စကား လံုးက သူမစိတ္ကို ထိခိုက္သြားေစခဲ့သည္။
“ဟုတ္တယ္ေလ။ အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုတာက ဘဝမွာ compatible ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီလို ပဲ အတူတူ တြဲတက္ၾကတာပဲ။ ျမတ္ႏိုးကိုလဲ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားေနတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္နဲ႔ compatible ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တယ္”
“ဒါဆို ကၽြန္မကို ရွင္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ ရွင့္ဘက္္က ေမတၱာနဲ႔လား၊ တြက္ခ်က္မႈနဲ႔လား”
“ျမတ္ႏိုး ေျပာတာ ကိုယ္နားမလည္ဘူး။ အတူတူပဲေလ။ ျမတ္ႏိုးနဲ႔ ကိုယ္ေပါင္းစပ္ၿပီး ဘ ဝတခုကို တည္ေဆာက္မယ္။ ျမတ္ႏိုးမွာလဲ နာမည္နဲ႔ ပညာရွိၿပီးသား။ ကိုယ့္မွာလဲ ဒါေတြ အတိုင္းအတာတခုအထိ ရွိၿပီးသား။ ေပါင္းစပ္လိုက္မယ္။ အတူတူတြဲတက္မယ္”
“ဒါဆို တကယ္လို႔ ခင္ျမတ္ႏိုးဆိုတဲ့ ကၽြန္မ နာမည္က ဒီေလာကထဲမွာ မရွိေနခဲ့ဖူးဆိုရင္၊ အဲဒီနာမည္ေနာက္မွာ ဘယ္လိုပညာအရည္အခ်င္းမွ ရွိမေနခဲ့ဖူးဆိုရင္ ရွင့္ဘဝကို ကၽြန္မ ဘဝနဲ႔ မေပါင္းစပ္ဖူးေပါ့”
“ကိုယ္ဆိုလိုတာက အဲလို မဟုတ္ပါဘူး”
“ကၽြန္မရွင့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာခဲ့ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္မေလာကႀကီးထဲမွာ ရွာေဖြေနတာက ေမတၱာတရား၊ စစ္မွန္ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရား။ ဘာလို ပစၥည္းဥစၥာ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြမွ မပါတဲ့ ေမတၱာတရား”
“ကိုယ္ကလဲ ျမတ္ႏိုးကို ေမတၱာရွိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘဝကို အတူတူ တည္ေဆာက္ မယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ အဲဒါေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ ကိုယ္လဲ မျငင္းအားဘူး။ ကိုယ္ေျပာတာကို လုပ္ေပးႏိုင္မလား၊ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာပဲေျပာ”
“ရွင္လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ရွင္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ကိစၥေတြက က်ဳိးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္လို႔ ကၽြန္မ ျပန္ သံုးသပ္ေနတာ။ ရွင္လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၿပီးမွ ကၽြန္မကို ၾကားျဖတ္ဝင္ၿပီး လုပ္ခိုင္း ေနတာဆိုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ အတိအက် မေျပာႏိုင္ ေသးဘူး။ စဥ္းစားသံုးသပ္ ရဦးမယ္။ တတ္သိနားလည္သူေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ရဦးမယ္”
“အဲဒါေတြအတြက္ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ကိုယ္ေစာင့္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိေနၿပီ။အခုအခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥေလာက္ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး”
“ဒါဆို ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာပြဲကိစၥေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခဏေရႊ႕ဆိုင္းထားမလား”
“ဟုတ္တယ္။ ေရႊ႕ဆိုင္းမယ္။ ဒါလဲ ကိုယ့္ဘက္က စေရႊ႕တာေနာ္။ ထပ္ေျပာမယ္။ ခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥေလာက္ ဘာကမွ အေရးမႀကီးဘူး။ မဂၤလာပြဲကိစၥလဲ ကိုယ္စေရႊ႕တာ”
ခါးသီးစိတ္ပ်က္မႈမ်ားက သူမရင္ထဲသို႔ တိုးေဝွ႕ဝင္လာသည္။ ဒါဟာ မၾကာခင္မွာ သူမ ဘဝခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲဖုိ႕ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့သူတဲ့လား။
“ကၽြန္မေျပာတာကို ခဏေလး နားေထာင္ေပးပါေနာ္။ ဒီေလာက္ဆို ရွင့္ရဲ႕ စိတ္ကို ကၽြန္မ သေဘာေပါက္နားလည္သြားပါၿပီ။ ရွင္အတူတူ ဘဝတည္ေဆာက္ခ်င္တာက ကၽြန္မနဲ႔ ဆိုတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားရွင္။ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔လား၊ ကၽြန္မဘြဲ႕ေတြ၊ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႔ လားဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားပါဦး။ ရွင္လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လို႔ ရွင့္စကားလံုးေတြ က ညႊန္းဆိုေနတယ္။ ခုလဲ ရွင္လုပ္သမွ်ေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လိုက္မပံ့ပိုးေပး ေတာ့ ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့ စကားလံုးေတြ ေျပာေနျပန္ၿပီ။ ေလာကမွာ တည္ျမဲတဲ့ အရာဆိုတာ ဘာမွ မရွိပါဘူးရွင္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာေတာင္ ရွင္ဒီ ေလာက္ျဖစ္ေနရင္ တကယ္လို႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ အတတ္ပညာေတြကို ရွင္လိုခ်င္ တဲ့ ဘဝအတြက္ အသံုးမျပဳေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈတခုခုမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
ေျပာရင္း စိတ္ထိခိုက္လာသည္မို႔ သူမဖုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
(၈)
ကားလမ္းေလးက ရွင္းလို႔ေနသည္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းမမ်ားထက္ ဒီလို ေျမနီလမ္းေလးေပၚ မွာ ကားေမာင္းရတာကို သူမ ပိုႏွစ္သက္မိသည္။
ေရွ႕နားက ကားလမ္းေဘးမွာ အလံတလူလူလြင့္ေနတာ လွမ္းျမင္ရသည္။ ေက်းရြာစာ သင္ေက်ာင္းေလး တခု ထင္ပါရဲ႕။
မနန္းက ေျပာဖူးသည္။ လုပ္ငန္းအက်ဳိးအျမတ္ေလးမ်ားကို ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္း ေလးေတြကို ပံုမွန္လွဴသည္တဲ့။ ခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး ပညာေတာ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ပညာ သင္စရိတ္ေတြ ကူညီေပးသည္တဲ့။ အမည္မသိ အလွဴရွင္တဦးအေနျဖင့္။ မည္မွ် ေကာင္းလိုက္သည့္ စာသားေလးပါလဲ။ ေပးသူ၊ ယူသူအၾကားမွာ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မွလဲ မရွိ။ ငါဆိုေသာ အတၱေတြလဲ မရွိ။
အေတြးေလးနဲ႔အတူ သူမျပံဳးလိုက္မိသည္။
သို႔ေပမယ့္ သူမအျပံဳးက မၾကာလိုက္။
ကားေရွ႕မွ ျဖတ္ေျပးေသာ ကေလးငယ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရတာမို႔ စတီယာရင္ကို အ လန္႔တၾကားျဖင့္ ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္မိသည္။
ဝုန္းဆိုေသာ အသံတခုက ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
မၾကာပါ။ ကားထဲက သူမထြက္လိုက္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းထဲက ကေလးေတြ ေျပး ထြက္လာတယ္ထင့္။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေလးမ်ားက သူမကားေဘးမွာ ဝန္းရံေနၾကသည္။
ေက်ာင္းဆရာလို႔ ယူဆရေသာ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ လူတေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သူမကိုယ္ သူမ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရျပန္သည္။
“ကေလးကို တိုက္မိမွာစိုးၿပီး ဆြဲေကြ႔လိုက္တာ ျဖစ္မယ္။ သစ္ပင္ကို ဝင္တိုက္မိသြားတာ”
ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ကို ထိုလူက ရွင္းျပေန သည္။
“သနားပါတယ္ဗ်ာ။ ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ”
ေျပာေနေသာ ေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္းကို သူမၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေမတၱာမ်က္ဝန္း။
ဘယ္လို စိန္ေရာင္၊ ေရႊေရာင္၊ အတၱတရား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိပဲ လူသားခ်င္းစာနာမႈ ေပၚမွာ အေျခတည္သည့္ ေမတၱာမ်က္ဝန္း။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မေတြ႔ဖူး၊ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ေမတၱာတရားရွိ သူေတြရဲ႕ ဝန္းရံမႈအၾကားမွာ ဘဝခရီးတခု အဆံုးသတ္သြားရသည့္အတြက္ သူမေက်နပ္ မိပါသည္။
သူမႏွင့္ တူေသာ ႐ုပ္ခႏၶာ၊ အမည္နာမ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား၊ စိန္ေရႊရတနာမ်ားကို ထားခဲ့ ၿပီး ေက်နပ္စြာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမတၱာတရား၊ သစၥာတရားမ်ား ရွာေဖြသည့္ သံ သရာခရီးဆီသို႔ သူမေျခလွမ္းမ်ားက ဦးတည္လွ်က္။