စင္စစ္ က်ေနာ္ႏွင့္ ခင္ေမာင္ထြန္းတုိ႔ အေၾကာင္း က ဒီမွာပင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သင့္သည္။ ငယ္စဥ္္တုန္းက ကေလးကလားကိစၥေတြ စိတ္ကူးယဥ္ေတြ ထား လိုက္ပါေတာ့ဟု ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္မည္ျဖစ္ သည္။
သို႔ေသာ္ ျပႆနာက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္။ ဘာ ျဖစ္လို႔မွန္းမသိ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ အေၾကာင္းသည္ တိုက္ဆိုင္မႈ တခုခုႏွင့္ ႀကဳံရေလတိုင္း လြမ္းလြမ္းၾကဥ္ၾကဥ္ျဖစ္ကာ တ ျမျမ ခံစားေနရဆဲ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ရက္မ်ား တြင္ဆုိလွ်င္ ခင္ေမာင္ထြန္းကို က်ေနာ္ သတိမရ မိဘဲမေန။
က်ေနာ္ကိုယ္က်ေနာ္ မရင့္က်က္ ေသးသူဟုပင္ ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ လူတို႔သည္ အသက္အရြယ္ ရလာၾကသည့္အခါ တခုခုေသာ ကိစၥရပ္အေပၚ ေတြးျမင္ခံစားပုံ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ေလေသာ္ျငား က်ေနာ့္မွာ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘဝက ခင္ေမာင္ထြန္း ေတာင္း ခံခဲ့သည့္ ကတိတခုကို ယခုအသက္ ၄ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္ေသာအခါမွ က်ေနာ္မွာ ပို၍တေလးတနက္ ခံစားေနမိသည္။
ငယ္ဘဝစိတ္ကူးမ်ားကို အေလးထားမႈထက္ ကတိဆိုသည့္စကားတြင္ က်ေနာ့္မွာ ေလးနက္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္း က ဘယ္လိုစိတ္ကူးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔တေန႔ကို ခ်ိန္းဆိုခဲ့မွန္းမသိေသာ္လည္း (သူက မွတ္ရလြယ္၍ဟုဆိုခဲ့သည္) က်ေနာ္က လြတ္လပ္ေရး၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကိုပါ ယွဥ္တြဲခံစားေနမိခဲ့သည္။
အကယ္၍ ခင္ေမာင္ထြန္းခ်ိန္းဆိုခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔သည္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မဟုတ္ခဲ့ပါက ကတိဆိုေသာ စကားလုံးေပၚတြင္လည္း ဤ ၍ဤမွ် က်ေနာ္ခံစားေနခဲ့မည္ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုေန႔ကို က်ေနာ့္ဘက္မွ ကတိရွိခဲ့သည့္အတိုင္း သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။
ခင္ေမာင္ထြန္း ေရာက္မလာခဲ့ေသာ္လည္း ကိစၥတခုၿပီး သြားၿပီဟု က်ေနာ္မထင္မိ။
ကတိဆိုေသာစကားတလုံးက ရင္ထဲထိတိုင္က်ယ္ေလာင္စြာ ပဲ့တင္ဂယက္မ်ားထေနဆဲ။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ မခ်င့္မရဲခံစားေနရဆဲ။ သူေရာက္လာခဲ့ျခင္းမရွိသည့္အေပၚ က်ေနာ္ စိတ္ခုျခင္းကြက္ျခင္းမ်ဳိး အလ်ဥ္းမျဖစ္ခဲ့။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ဆုိေသာ အခ်ိန္သည္ လူတေယာက္၏ဘဝကိုထားေတာ့၊ ေခတ္ေရစီးေခတ္သမိုင္းမ်ားကိုပင္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေျပာင္းလဲသြားၾကၿပီ မဟုတ္ ေပလား။
သည္လိုႏွင့္ ထိုႏွစ္၏မတ္လတေန႔တြင္ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းမွ မိုင္ ၃ဝ ေလာက္ကြာလွမ္းသည့္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတိရစာၦန္ ဆရာဝန္ ရွိရာၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ က်ေနာ္အမွတ္မထင္ေရာက္ျဖစ္သြားေအာင္ အေျခအေနတခု ဖန္လာခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္တို႔မဂၢဇင္း တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက သူ႔ေမြးရပ္ေျမသို႔ ကိစၥတခုႏွင့္ျပန္စရာရွိသည္။ “ေမာင္ရင္ လုိက္ခဲ့ပါလား၊ ကိုယ္တို႔လက္ခုပ္ ကုန္းဘက္လည္း သြားၾကတာေပါ့” ဟုဆုိလာ၍ ၿမိဳ႕ျပ၏မြန္းက်ပ္မႈမ်ားအၾကား လက္ပမ္းက်ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည့္က်ေနာ့္အတြက္ အ ဆင္သင့္သြားခဲ့ရသည္။ ပို၍အဆင္သင့္ခဲ့ေလသည္က ထိုၿမိဳ႕ေလးမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕။
ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ဆိုက္ေရာက္သည့္ ထိုေန႔ညေနခင္းေလးမွာပင္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ခင္ေမာင္ထြန္းအိမ္ကိုရွာရန္ ထြက္လာျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ႏွင့္နီးေသာအရပ္မို႔ ပင္လယ္၏ရန႔႔ံသည္ ၿမိဳ႕ကေလးဆီ၌ပ်ံ႕သင္းေနသည့္အျပင္ ေလညင္းသည္လည္း လတ္ဆတ္လြန္းလွ သည္ဟု ခံစားမိ၏။ အိမ္တိုင္းလိုလိုတြင္ အုန္းလက္ဖားဖားမ်ား လႊမ္းၿခဳံေနရာ တၿမိဳ႕လုံးသည္ စိမ္းျမလ်က္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တိရစာၦန္ဆရာဝန္၏အိမ္သည္ က်ေနာ့္ကိုလြယ္လြယ္ကူ ဆုိက္ေရာက္ေစပါသည္။ သူ႔ဂုဏ္သတင္းကား က်ယ္ က်ယ္ျပန႔္ျပန္႔ရွိလွသည္။ သူ႔ဘဝအေျခအေနၫႊန္းကိန္းကလည္း လမ္းမေပၚကၾကည့္႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ မွန္းဆႏိုင္ၿပီ။ ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးတခု အ လယ္တြင္ သူ႔ရိပ္ၿမဳံတိုက္ဝါဝါႀကီးက ထည္ဝါလွဘိ၏။ ဆင္ဝင္တြင္ အမိုးကိုင္းတပ္ အျဖဴေရာင္ပါဘလစ္ကာ ကားတစီးထိုးရပ္ထား သည္။
“ဆရာရွိလိမ့္မယ္ဗ်၊ သူ႔ကားရွိတယ္” ဟု ဆိုကၠားဆရာေလးကေျပာေတာ့ ရင္မွာ သိမ့္ခနဲလိႈက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ေဝးကြာ လွမ္းခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ဆုံေတြ႔ရမည္မဟုတ္လား။
“ ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲရွင့္”
စိနတိုင္းေသြးေႏွာဟန္ရွိသည့္ အသားျဖဴျဖဴအမ်ဳိးသမီးတဦးက ဆင္ဝင္ေပါက္ေရွ႕ရပ္ေနသည့္ က်ေနာ့္ ကိုေမးသည္။ က်ေနာ္ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါဟု ေျဖေတာ့ ထိုအမ်ဳိးသမီးကအိမ္ဘက္သို႔ေခါင္းကိုငဲ့ကာ ..
“ဆရာေရ၊ ေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ ” ဟုဆုိကာ အိမ္တြင္းသို႔ျပန္လွည့္ဝင္သြား၏။
ခဏေနေတာ့ အထဲကေန သူထြက္လာသည္။ ခင္ေမာင္ထြန္း၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီး။ သူ႔ အၾကည့္သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက ခပ္ငယ္ငယ္ကႏွင့္ မယြင္းမျခား။ အနည္းငယ္ဝလာသည္မွအပ မမွတ္မိစရာတစက္ ေလးမွမရွိသည့္ငယ္႐ုပ္။
“ဘာ ဘာ ဘာကိစၥ”
သူက ခပ္အမ္းအမ္းအမူအရာႏွင့္က်ေနာ့္ကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္ကာ ေမး၏။
“သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္ေလ မမွတ္မိဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါအုံး”
က်ေနာ္က သူ႔ကိုမခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ ရင္းခ်ာသည့္လူခ်င္းမွတ္မိလြယ္မည့္ က်ေနာ့္မူဟန္ႏွင့္ ဆိုလိုက္၏။
သို႔တုိင္ သူေဝခြဲႏိုင္ပုံမရ။ ခဏေနမွ ..
“ေအာ္ .. သိ သိ သိၿပီ မင္း မင္း ေမ်ာက္ေပါ”
“ေသလိုက္ပါေတာ့ ေလာကႀကီးရာ ကိုယ္ေမ်ာက္ေပါမဟုတ္ပါဘူး ေမ်ာက္ညိဳေလ၊ ဘေဖၿငိမ္းေလကြာ”
က်ေနာ့္၏ ဖက္လွဲတကင္းရွိလွသည့္ေျပာပုံေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအေနခက္သြားသလိုျဖစ္ရာမွ ..
“ဝင္ပါ ဝင္ပါ အိမ္ထဲဝင္ပါ” ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔တိုင္ သူ႔အသံက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးရာမွ ခက္ခဲလွစြာ လြင့္လာခဲ့ရသည့္ႏွယ္ တိုး တိုး လ် လ်။
ဧည့္ခန္းဆက္တီေတြေပၚ ထိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့ ဧည့္ခန္းမလယ္တြင္ ဘြဲ႔ဝတ္စုံႏွင့္ ေလာကႀကီး၏ဓာတ္ပုံႀကီးက ကၽြန္းသားေဘာင္ခံလ်က္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ ခန္႔ညားထယ္ဝါေနသည္ကို သတိထားမိ၏။ အျခားဓာတ္ပုံမ်ားဆီ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက က်ေနာ့္ ကိုထြက္ေမးသည့္အမ်ဳိးသမီးမွာ ေလာကႀကီး၏ ခ်စ္မၿငီးသည့္ ဇနီးသည္ေပပါတကားဟု အသိေရာက္၏။ အျခားဓာတ္ပုံမ်ားမွာေတာ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ သားႏွင့္သမီးဟု ထင္ရသည့္ ကေလးငယ္ ၂ ဦးတို႔စုလ်က္ ႐ိုက္ထားသည့္ပုံမ်ား။ ခင္ေမာင္ထြန္း၏ ဘဲ႔ြဝတ္ စုံႏွင့္ ဓာတ္ပုံႀကီးႏွယ္ တဖိတ္ဖိတ္လဲ့ေနသည့္ အျခားဓာတ္ပုံႀကီး ၂ ပုံတြင္မူ သူ႔ဇနီးေက်ာ့ေက်ာ့၏ မိဘမ်ားျဖစ္ပုံရသည့္ စိနတိုင္း႐ုပ္ သြင္အျပည့္ရွိ သက္ႀကီးပိုင္းေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးတို႔၏ပုံ။ ဓာတ္ပုံကားခ်ပ္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ရွိေသာ မေဟာ္ဂနီေသြးထေနသည့္ ကၽြန္းစားပြဲ ေပၚတြင္မူ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ပန္းအိုးတလုံးကိုယွဥ္တြဲထားသည္။
ခင္ေမာင္ထြန္းမွာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ မိသားစုတခု၏အလည္ဗဟိုတြင္ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီဟု မွန္းရ၏။
“ မင္း မင္း ကိစၥရွိလို႔လား ေမ်ာက္ ေမ်ာက္၊ အဲ မင္းနံမည္ အဲ ဟို ဘ ဘ ဘ”
သူ က်ေနာ့္အမည္ကိုေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္ေနကာ ပင္ကုိယ္ထစ္ရသည့္အထဲ အခက္ေတြ႔ေနပုံရသည္။
“ ကိုယ္ ဘေဖၿငိမ္းေလကြာ၊ ေမ်ာက္ညိဳေလ ”
“ ေအာ္ ေအးေအး၊ ေျပာ ေျပာကြာ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္း မင္းကိစၥ ”
ခင္ေမာင္ထြန္းျဖစ္ေနပုံကုိၾကည့္ကာ မွန္တာေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညိဳသြားသည္။ က်ေနာ့္ အေပၚ သူ႔မွာ စိမ္းစိမ္းစက္ စက္ႏိုင္လွသည္ဟု ထင္မိ၏။ စကားပင္ ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ရသည္။
ဒါေပမင့္ က်ေနာ္ စိတ္ကိုရွည္ရွည္ထားကာ ငယ္ဘဝ ငယ္အေၾကာင္းေလးေတြ တစခ်င္းျပန္ေျပာရသည္။ ေျမာက္ဥကၠလာပ အထက (၁) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွအစခ်ီကာ ကိုးတန္းဆယ္ တန္း က်ေနာ္တို႔ အတူေနခဲ့ၾကပုံ ဆုံခဲ့ၾကရပုံေတြကို ေျပာျပရသည္။ က်ေနာ့္မွာ အတိတ္ကိုေမ့ေနသူႏွင့္ ေျပာဆုိေနရဘိသည့္အလား ဟု ဘာသာထင္ေနမိသည္။
“ငါ ငါ မွတ္မိပါတယ္၊ ငါက မင္း မင္း တမင္လာလည္တာလားလုိ႔ သိ သိခ်င္လို႔ပါ”
“တမင္လာလည္တယ္ပဲဆုိပါေတာ့သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ မင္းဆီ တေလာက စာေရးေသးတယ္ေလ၊ ရလား ”
သူ ခဏေတြသြား၏၊ ၿပီးမွ “ ေအာ္..ေက်ာ့ေက်ာ့ေတာ့ ေျပာေျပာတယ္ကြ၊ ငါ သိပ္မအားတာနဲ႔ မ မ မဖတ္မိဘူး၊ အင္း ဆို ဆိုပါအုံး မင္းဘာေတြ ေရး ေရးထားလဲ ”
သုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္က လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္က ေအာ္တိုစာအုပ္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္းအဆက္ျပဳခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္ သည္။ ထိုခ်ိန္းဆိုမႈအတိုင္း က်ေနာ္ေရာက္လာပါမည္ဟုလည္း ထိုစာတြင္ ထည့္ေရး ထားသည္ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။
“ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက စကားေပမယ့္ စြဲေနတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကိုသြားေစာင့္ခဲ့တာ”
သူ က်ေနာ့္ကိုေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ ေငးငူကာၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဧည့္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္ဆီမွ ပန္ကာသည္ တဝီွးဝွီးျမည္ကာ လည္ေန၏။ ခင္ေမာင္ထြန္းသည္ ဘာမွမဆုိ ႏိုင္ေသး။ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ အတိတ္တေနရာသို႔ေရာက္ကာ ပန္ကာရဟတ္မ်ားႏွယ္ လည္ေနၿပီလားမဆိုႏိုင္။
အတန္ၾကာေတာ့မွ သူ ေျပာလာ၏။
“ေအးကြာ ငါ မင္း မင္းနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ ေရးေတးေတး မွတ္ မွတ္မိသလိုပဲ၊ ေစာရီးကြာ”
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူစကားေတြ ေျပာသည္။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္အေျခအေနကိုလည္း ေမးသည္။ ေအာ္ မင္းက တကယ္ပဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာကိုး ဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ လိပ္ျပာမလုံလွ။ က်ေနာ္က စာေရးျခင္းထက္ စာေပထုတ္ေဝးေရးလုပ္ငန္းမွာ သာ ပိုၿပီးက်င္လည္ရသူ မဟုတ္လား။
အိမ္ေထာင္မက်ေသးတာလည္း တမ်ဳိးေကာင္းတာေပါ့ကြာ ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ္ၿပဳံးေနလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးသည္ သူျမင္သည့္ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာပါေလသည္။ က်ေနာ္က နား ေထာင္သမားသက္သက္။
သူ တကၠသိုလ္ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲတက္ခဲ့ရပုံ ဘဝနာခဲ့ပုံတို႔မွအစခ်ီကာ ေနာက္ဆုံး တိေမြးကုဆရာဝန္တေယာက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳး စားခဲ့ပုံေတြကို ေျပာျပသည္။ သူ႔လို ငယ္ဘဝက ဂုဏ္ျဒပ္မဲ့ခဲ့သူတေယာက္အဖို႔ အရာရာရႈံးနိမ့္ခဲ့ရမႈမ်ားအတြက္ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ၿပီ၊ လူေစ့ တန္းေစ့မက ရွိခ်င္သည္။ ဂုဏ္ရွိလွ်င္ ဓနတို႔ဥစၥာတို႔က အလိုလိုယွဥ္တြဲဖက္အျဖစ္ ေနာက္မွပါလာၿမဲဟု သူျမင္သည္။
“ မင္းကိုေျပာခဲ့သလို ေခတ္စနစ္ႀကီးေျပာင္းဖို႔အထိက ငါလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး သူငယ္ခ်င္း ဒီေတာ့ ..”
သူ တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္က က်ေနာ့္ဆီေရးသည့္စာမ်ားတြင္ ေခတ္စနစ္ႀကီးေျပာင္းလဲပစ္ပါမွ က်ေနာ္တုိ႔လို လူတန္းစားမ်ားလည္း မည္သည့္ပညာေရးကိုမဆို တန္းတူညီတူ တက္ႏိုင္မည္ဟု သူေျပာဖူးခဲ့သည္။ ဒါကို သူ မွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္၍ က်ေနာ္ ေက် နပ္ရသည္။
ထိုစဥ္ ကားႀကီးတစီးက သူ႔ျခံထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာခဲ့သည့္အတြက္ စကားကိုေခတၱျဖတ္ထား၏။ သူ ထိုင္ရာမွထကာ ကားေပၚပါလာ သူေတြႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာသည္။
ညေနရီသည္ အေမွာင္ပ်ဳိးစျပဳလာၿပီ။ ေႏြညေနခင္းဆိုေသာ္လည္း ပင္လယ္ေလညင္းႏုမ်ားက ၿမိဳ႕ေလးဆီသုိ႔ တိုးေဝွ႔ဝင္လာေနၾကရာ ေအးေအးျမျမ။ အျပင္ကိုျမင္ေနရသည့္ျပတင္းဝမွလွမ္းၾကည့္လွ်င္ မိုးသားျပာျပာတြင္ တိမ္ခိုးျဖဴတို႔ တအိအိေမ်ာလြင့္ေနၾက၏။ အိပ္ တန္းျပန္ငွက္ကေလးမ်ား ေလဟုန္ႏွင့္အတူ စီးခိုပ်ံသန္းလာေန ၾကသည္။
က်ေနာ္သည္လည္း အတိတ္ဆီသုိ႔အေတြးမ်ားဆန္႔တန္းကာ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ ထိုအေတြးထဲမွာေတာ့ ကထိန္ပေဒ သာပင္ေၾကး ေငြ ၂ က်ပ္ကိုမေပးႏိုင္၍ အတန္းပိုင္ဆရာမကို ျပန္တိုက္ပဲြဝင္ေနသည့္ ေလာကႀကီး၏ပုံရိပ္ကို ျမင္ေနရ၏။
“ဒီလိုပဲသူငယ္ခ်င္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကမ်ားေတာ့ ကုိယ္ခဲြၿပီးလုပ္ေနရတယ္”
သူဆိုလိုသည္ကိုက်ေနာ္သိဖို႔ စကားဆက္ျပန္သည္။ သူက တိရစာၦန္ဆရာဝန္အျဖစ္သာမက ဇနီးဘက္က မိဘမ်ားေပးသည့္ ဆန္ စက္လုပ္ငန္းအျပင္ ပင္လယ္ထြက္ပစၥည္းပြဲ႐ုံတို႔ကိုလည္း အာ႐ံုစိုက္ရ၊ လယ္ဧကမ်ားစြာကိုလည္း အငွားခ်လုပ္ထားရေတာ့ စိတ္မ်ားသူ ျဖစ္ေနရသည္။ အားလပ္သည္ဟူ၍ မရွိလွ။
“မင္းလိုစိတ္ကူးယဥ္ေနႏိုင္တဲ့ဘဝမ်ဳိးက ငါ့မွာမရွိေတာ့ဘူးကြာ၊ ငါ့အလုပ္က ငါ့ဘဝပဲ၊ ဒါ အဓိကေလ၊ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ကိုယ္ခူးမွကိုယ္ရတာကြ၊ ငါရတုန္းခူးမယ္၊ ခူးဖို႔စိုက္မယ္၊ ခုဆို မင္းျမင္တဲ့အတိုင္း ငါ့ဘဝက အားလုံးၿပီးေနၿပီ၊ ေငြကြာ၊ ဓနကြာ၊ ဂုဏ္ကြာ၊ ဇနီးမယားသားသမီးကြာ၊ ေနာက္ဆုံး ငါ့အေမကို သူတခါမွမေနဘူးတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ထားႏိုင္ၿပီကြာ၊ အိုေရးေသေရး မပူရ ဘူးကြာ။ ကိုင္း ဒါေတြထက္ ဘာအေရးႀကီးေသးလဲ”
ေလာကႀကီးက ေျပာရွိန္ရလာၿပီ။ စကားပင္ ထစ္ေငါ့ေနျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ တသြင္သြင္စီးခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္လုံး အစုံမွာလည္း စူးစူးလဲ့လဲ့ အ ေရာင္ေတာက္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။
“လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝကို ျပည့္စုံေနဖို႔ ေတာင့္တင္းေနဖို႔က အဓိကသူငယ္ခ်င္းရ၊ ငါတို႔မိဘမ်ားက ဆင္းရဲခဲ့ေတာ့ ငါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက လူတကာရဲ႕နင္းဖတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ဘဝက ေအာက္တန္းက်ေနေတာ့ ဟုိဟာအျပစ္ျမင္၊ ဒီဟာ အျပစ္ျမင္နဲ႔ စြဲခ်က္ တင္ေနတာကိုးကြ ဟားဟား၊ ေလာကႀကီးကပဲ မ်က္ႏွာလိုက္ေနေတာ့သလိုလို ေခတ္စနစ္ႀကီးကပဲ ပ်က္စီးေနေတာ့သလိုလို၊ ဒီလို ရမယ္ရွာၾကတာေလ၊ တကယ္က ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အဲဒီ့ႏြံ႔ထဲက တနည္းနည္းနဲ႔႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားရမွာ၊ ခု ငါ့ဘဝကိုၾကည့္သူငယ္ခ်င္း”
သူက တိရစာၦန္ဆရာဝန္တဦးအျဖစ္လည္း ဂုဏ္ျဒပ္ရွိေနသလို စက္ဆန္သူေ႒း၊ လယ္ပိုင္ရွင္ယာပိုင္ရွင္ႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ပြဲ႐ုံလုပ္ငန္းက လည္းရွိေသး။ ၿမိဳ႕ေလး၏ကိုးကြယ္ရာတန္ခိုးႀကီးဘုရားတြင္လည္း ဘုရားဒါယိကာ။
“မင္းေတာ့ ဘယ္လိုျမင္မယ္မသိဘူး၊ ကိုယ့္ဘဝက ၿပီးေနၿပီကြာ။ ဒါဟာ ဘဝရဲ႕အႏိၱမပဲလို႔ဆုိဆို ကုိယ့္ဘဝက ၿပီးေနၿပီ၊ ကိုယ့္အတြက္ တျခားအရာေတြအားလုံးက သိပ္လိုအပ္မယ္လို႔ ငါေတာ့ မျမင္မိဘူး”
သူ စကားကိုေခတၱျဖတ္ကာ ျပတင္းဘက္ဆီၾကည့္လ်က္ ထိုစကားကုိပင္ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ထပ္ဆိုသည္။
“ကိုယ့္ဘဝရိပ္ၿမဳံက ျပည့္စုံေနၿပီကြာ၊ ငါ ေက်နပ္ၿပီ၊ ငါဘာေတြ ထပ္ႀကိဳးစားေနရအုံးမွာလဲ၊ ၿပီးသြားၿပီ သူငယ္ခ်င္း ဒါပါပဲ”
သူက စကားကိုနိဂုံးသတ္လိုက္သလိုေျပာၿပီး က်ေနာ့္ဆီ အၾကည့္ေရြ႕သည္။
“မင္းလဲ ဘဝကိုတည္ေဆာက္ပါသူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ္မႏိုင္တဲ့ဟာေတြေတြးရင္ ေလာကႀကီးက ေလးပင္လွပါတယ္ကြာ၊ ငါၾကည့္ရတာ မင္းစိတ္က ငယ္ငယ္တုန္းကလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ခ်င္တုန္းကိုး၊ ဒါေၾကာင့္လဲ မင္း ငါခ်ိန္းတဲ့ေန႔ကို သြားတာေပါ့၊ အင္း..ေက်းဇူးေတာ့ တင္တယ္ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ဘာမွအေရးမႀကီးပါဘူး၊ ကတိတုိ႔ဘာတို႔ဆုိတာလဲ ေပးရမယ့္ဟာ တည္ရမယ့္ဟာမဟုတ္ရင္ အေလးအနက္မထားေစခ်င္ဘူး၊ ငါ့ကိုမွမဆို လိုပါဘူး၊ အရာအားလုံး၊ ကိစၥအားလုံး”
သူက စကားကို တိခနဲျဖတ္၏။ က်ေနာ္တို႔အၾကည့္ခ်င္း ဆုံသည္။ က်ေနာ့္မွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာစရာ မရွိ။ ေျပာခ်င္တာတခုကိုေတာ့ ၿပဳံးလ်က္သာ ဆုိျဖစ္လိုက္၏။
“ေအးကြာ၊ ငါက မင္းခ်ိန္းထားခဲ့တဲ့ေန႔က လြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္ေနေတာ့ ခံစားမႈရွိတယ္ေလ၊ ဒီအေပၚ အေလးအနက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ဒါ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့အေပၚ ငါ့ခံစားမႈပါသူငယ္ခ်င္း”
ဧည့္ခန္းမီး ျဖတ္ခနဲလင္းလာ၏။ ညဦးပိုင္းသုိ႔ေရာက္လာၿပီ။ ခင္ေမာင္ထြန္းလည္း သူ႔စကားကိုအနား သတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေျပာ စရာေတာင္က်န္မည္မထင္ေတာ့။ ရွိလည္းရွိေတာ့မည္ မထင္ေတာ့။
စင္စစ္ အားလုံးက ၿပီးေနၿပီ၊ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ၾကာေဝးကြာေနခဲ့ရသည့္ ေလာကႀကီးေခၚ ခင္ေမာင္ထြန္းမွာလည္း သူ႔ စကားအဆုံးမွာပင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌အၿပီးသတ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူက ျပည့္စုံျခင္းမ်ားႏွင့္အၿပီး သတ္ခဲ့သလို က်ေနာ္က ထိုျပည့္စုံျခင္းမ်ား အေပၚ ေမးခြန္းမ်ားစြာတင္က်န္လ်က္ အၿပီးသတ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ထိုေမးခြန္းမ်ားက ခင္ေမာင္ထြန္းေခၚ က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးေပၚမွာေတာ့မဟုတ္။
လူ႔ေလာကႀကီးတခုလုံးကို ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ ကမာၻေလာကႀကီးကို ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ ျပည့္စုံျခင္း အၿပီးသတ္ျခင္းဆိုသည္တို႔၏ အဓိပၸာယ္မ်ား။ လူတုိ႔၏အႏိၱမ နိဂုံးမ်ား။
ခင္ေမာင္ထြန္းအိမ္ကထြက္လာေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းနီးၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေလထဲတြင္ တရွဲရွဲျမည္ေနသည့္ အုန္းပင္ဖ်ားမွ ရြက္ခတ္သံတို႔အၾကား နစ္ဝင္ေနသလိုေအာက္ေမ့ရေလသည္။
ခင္လြန္း
No comments:
Post a Comment