အပိုင္း(၁)
ႏွင္းမ်ားက ဒီဇင္ဘာ၏ ဝန္တာကိုထမ္းေဆာင္ ရင္း ဝန္းက်င္တခိုတြင္ ဆိုင္း၍ေနေလသည္။ လာမည့္ေလးငါးရက္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံ ေတာ္၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခါသမယ
(၆၂) ႏွစ္တာကာလသုိ႔ ေရာက္ေပဦးေတာ့မည္။ အ ျခားအရာမ်ား အသာထား၍ “လြတ္လပ္ေရးေန႔” သို႔ေရာက္ေလတိုင္း က်ေနာ့္တြင္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိ ခဲ့ဖူးေလေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို သတိရေနမိတတ္သည္။ ထိုသို႔ သတိရမိတိုင္း လည္း သူႏွင့္ က်ေနာ့္ အၾကားရွိခဲ့ဖူးေလေသာ ကတိစကားတလုံးကပါ တပါတည္း ပါလာတတ္ ပါသည္။ ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီေကာ။ ယခုအခ်ိန္၌ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္းပင္လွ်င္ သည္ေလာ က ေျမမဟီ တေနရာတြင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိ ရွိ ေတာ့ပါေလစ။ ထို႔အတူ ခင္ေမာင္ထြန္းကလည္း တခ်ိန္တခါေလးမ်ား က်ေနာ့္အား သတိရေန တတ္ေသးလွ်င္ ဘေဖၿငိမ္းတေယာက္ ဒီကမၻာေလာကႀကီး၌ ရွိမွ ရွိပါေလေတာ့အံ့ဟု ေတြးမိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
ေအာ္ .. သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္း၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔အခါသမယကိုေရာက္ေလတိုင္း မင္းကိုသတိရေန ပါေသးတယ္ “ေလာကႀကီး” ေရ။
●
(၁)
ခင္ေမာင္ထြန္းမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုးတန္းဆယ္တန္း ၂ ႏွစ္ဆက္တိုက္ တတန္းထဲတခုံထဲ အတူထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္။ ဝင္းတင္ဆိုသည့္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေငါင္ေငါင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လည္း တခုံထဲ အတူထိုင္ၾကရာတြင္ ပါပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စာသင္ခုံမလုံေလာက္၍ ႏွစ္ေယာက္စာခုံတန္းရွည္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ သုံးဦး အတူထိုင္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီေနရာတြင္ ထူးျခားသည္မွာ တူရာတူရာစုတတ္ၾကသည့္ သေဘာသဘာဝေၾကာင့္ေပလား၊ အျခားအျခားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္ေပလားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္တို႔ သုံးဦးသားက အတြဲညီလွသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို႔ ဥပဓိမ်ား မွာ တတန္းလုံးတြင္ ေတာ္ေတာ္ေလး မြဲတိမြဲဲျပာ စုတ္တိစုတ္ခ်ာႏိုင္လွျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္၍ ေျပာဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၉ တန္း (ဒီ) အခန္းထဲတြင္ လူမြဲစာရင္းေကာက္ယူမည္ဆိုပါက က်ေနာ္တို႔သုံးဦး ေရွ႕ဆုံးတန္းက စာရင္းေပါက္မည္ မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာမရွိႏိုင္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ခပ္မြဲမြဲမိသားစုမ်ားက ဆင္းသက္လာရေၾကာင္း ႐ုပ္သြင္အရေရာ ဝတ္ စားမႈ အရပါ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလြင္လွသည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ လက္သမားဆရာႀကီးတဦး၏သား ခင္ေမာင္ထြန္း တြင္ ႏြမ္း ဖတ္ဖတ္ေကာ္လံကတုံးအက်ႌေလးတထည္၊ မိုးျပာေရာင္လြင့္လြင့္ ရွပ္လက္တိုေလးတထည္တို႔သာ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္တာလုံး ထည္လဲ ဝတ္ေနရေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္ကလည္း ပခုံးစြန္းတြင္ ဖာရာေထးရာဗလပြႏွင့္ တက္ထရြန္ ရွပ္လက္တိုေလးတထည္၊ အေမ့ေမာင္ က်ေနာ့္ ဦးေလးအက် အကြက္စင္းအက်ႌေလးတထည္တုိ႔ႏွင့္သာ တႏွစ္တာ စခန္းသြားခဲ့ရပါသည္။ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ သာမန္အစိုးရဝန္ထမ္း တ ဦး၏သားျဖစ္သူ ဝင္းတင္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ပိန္မသာလိန္မသာအစားထဲကျဖစ္ၿပီး သည္လိုပုံသည္လိုမ်ဳိးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ အ ထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းသားဘဝကို ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကရျခင္းကို မွတ္မိေနသည္။
စင္စစ္ က်ေနာ္တို႔သုံးဦးသားအနက္ အသြင္တူဆုံးမွာ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ ဝင္းတင္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ပုံမွန္အားျဖင့္ လူ ေအးမ်ားဟု ဆိုႏိုင္ၿပီး စကားနည္းၾကပုံခ်င္းတူသည္။ ဝင္းတင္စကားေျပာလွ်င္ ေလသံေအးေအးတိုးတိုးေလးေျပာတတ္ၿပီး ခင္ေမာင္ ထြန္း က စကားထစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္ ထစ္ရွာသည္။ ဒါေပမင့္ တာထြက္မွန္ၿပီး အရွိန္ရသြားလွ်င္ေတာ့ ေျဖာင့္သြားေတာ့၏။ ခင္ေမာင္ထြန္း စကားေျပာဖုိ႔ခ်ီလွ်င္ “ေလာကႀကီးကကြာ ေလာကႀကီးမွာကြာ..” စသျဖင့္ အစခ်ီကာေျပာေလ့ရွိရာ သူဘာေျပာေျပာ ေလာကႀကီးမပါဘဲ မေနတတ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ကိုက်ေနာ္က “ေလာကႀကီး” ဟု အမည္ေျပာင္ ေပးထားသည္။
ေျပာရလွ်င္ သူတုိ႔ႏွင့္က်ေနာ္က အကြာႀကီးကြာသည္။ က်ေနာ္က စကားမ်ားေသာ ႂကြက္။ လူကလည္း သိပ္ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္။ ဆရာ မရွိလွ်င္ စာသင္ခုံကို ဒရမ္လုိသေဘာထားၿပီး ေခါက္လား ေခါက္ေနတတ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ သစ္သားစားပြဲခုံေပၚတြင္ ခဲတန္ခၽြန္သည့္ ဓားဦးျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ကႏုတ္ပုံတခုခု ထြင္းေကာင္း ထြင္းေနတတ္သည္။ တခါတေလ ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္တိုက္ ဆရာမ်ားမလာလွ်င္ ေတာ့ ေက်ာင္းနံရံကို ကြန္ပါေဒါက္စူးျဖင့္ ဓား ေပါက္တမ္း ကစားေတာ့၏။ ဆိုပါေတာ့၊ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ ဝင္းတင္တို႔က အၿငိမ္သမား။ က်ေနာ္က အလႈပ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလႈပ္တဲ့ အလႈပ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း နာမည္ေျပာင္တခု ရလာသည္။
က်ေနာ့္အမည္က “ေမ်ာက္ညိဳ” တဲ့။ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားစြာအနက္ နာမည္ေက်ာ္ ဦးစိတ္တိုနဲ႔ ေမ်ာက္ညိဳ ဇာတ္ ကြက္ထဲမွ ေဒါသႀကီးသည့္ ဦးစိတ္တို၏ ငွက္ေပ်ာေတာကို အလစ္ဝင္ဝင္ခိုးတတ္ေသာ ေမ်ာက္တေကာင္၏အမည္ကို က်ေနာ္ ထိုက္ တန္စြာ ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝင္းတင္ အမည္ေျပာင္ကိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ မမွတ္မိေတာ့။
●
တခါသားမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းက စကားတခုဆိုလာသည္။
“ေဟ့ ေမ်ာက္..ေမ်ာက္..ေမ်ာက္ညိဳ၊ ေလာကႀကီးမွာ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလို႔မင္းထင္သလဲ” တဲ့။
ထိုေန႔က ေက်ာင္းအစည္းအေဝးရွိ၍ အလွည့္က်ဆရာမ်ားမလာသျဖင့္ က်ေနာ္က ဓားေပါက္တမ္း ကစားရေကာင္းမလား လုပ္ေနစဥ္ ခင္ေမာင္ထြန္းက ထိုစကားကို ဆိုလာခဲ့သည္။ မွန္တာေျပာရပါက ထိုအေၾကာင္းကို က်ေနာ္စိတ္မဝင္စားလွ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို အ လြန္တြယ္တာသည့္ သူငယ္ခ်င္းမုိ႔ အလိုက္သင့့္ျဖစ္ရန္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားရသည္။
“ အမ်ားႀကီးပဲကြ၊ ငါမေျပာတတ္ဘူး ”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ဘယ္ရွိမလဲကြ အေရးပါဆုံးကိုေျပာတာ”
တကယ္ေတာ့ ထိုျပႆနာမွာ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ္ပတ္သည့္ျပႆနာဟုလည္း ဆုိႏိုင္သည္။ ျဖစ္ပုံကို က်ေနာ္ လင္းျပခ်င္သည္။ က်ေနာ္က အေဆာ့သန္ၿပီး ဂဏွာမၿငိမ္လွေသာ္လည္း တဖက္တြင္ စာဖတ္ဝါသနာလည္း ထုံသလို ကဗ်ာေလးဘာေလးလည္း အ႐ူးထၿပီး ေရး သည္။ ထိုစဥ္ထဲက က်ေနာ္ဖတ္သည့္စာမ်ားမွာ သခင္ျမသန္းတို႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ နားလည္လွလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ကိုယ့္ဘဝက ခပ္မြဲမြဲဆုိေတာ့ ငမြဲမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည့္စာမ်ားကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္တတ္သည္။ ဆရာဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္၏ အည ၾတ ၾကက္ေတာတုိ႔ ငၾသတို႔ကို သေဘာက်သည္။ တခါတခါ ၾကက္ေတာစ်ာန္ဝင္ေနသည့္က်ေနာ္က စာအုပ္ထဲကဒိုင္ေၾကာင္ေတြ သူ တို႔ကို ေျပာျပတတ္၏။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးခဲ့ေလသမွ် ဝတၳဳထဲမွအလုံးေတြကို မႏိုင္မနင္းအာလုပ္သြင္းကာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဟဲဟဲ ရ လဒ္ကေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္၏ လႊတ္အထင္ႀကီးမႈကို ခံရျခင္း။
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ထိုအထင္ႀကီးခံရမႈကပင္ ျပႆနာျဖစ္တတ္ျပန္သည္။ ခုပင္ၾကည့္။ ေလာကႀကီးမွ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလဲတဲ့။ ဓားဝိဇၨာလုပ္ဖို႔ဟန္ျပင္ေနစဥ္ “ေလာကႀကီး” က ျပႆနာရွာေလၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာ ေပၚတြင္လည္း ခါတိုင္း က်ေနာ္ မျမင္ဖူးသည့္ အ ေရာင္တမ်ဳိးကို ျမင္လိုက္မိ၏။
က်ေနာ္က ကြန္ပါေဒါက္စူးခၽြန္ကို ခုံေပၚတြင္တေဒါက္ေဒါက္လုပ္ရင္း “ဘာလဲ ေငြလား” ဟု ျပန္ေမးေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းက ေခါင္းကို ေလးတြဲ႔တြဲ႔ ခါသည္။ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုသည့္သေဘာ။ က်ေနာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါဦး မည္နည္း။
“ဒါဆိုလဲ မင္းပဲေျပာေတာ့ေလာကႀကီး၊ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဘာအေရးႀကီးဆုံးလဲ၊ ေငြမဟုတ္ရင္ဘာလဲ ”
“ေငြ..ေငြ..ေငြလဲ ပါ..ပါ..ပါေတာ့..ပါတယ္ကြ၊ ဒါေပမဲ့ ေငြထက္ ဂုဏ္..ဂုဏ္..ဂုဏ္က ပိုအေရးႀကီးတယ္ သိ..သိ..သိလား”
သူ႔မွာ အေလးအနက္တခုခုေျပာခ်င္လာလွ်င္ ခုလိုပဲ ပိုထစ္ေငါ့ေနေလ့ရွိရာ က်ေနာ္နားေထာင္ရင္း ေမာေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္၏အထင္ေသးအျမင္ေသး ခံရပုံေတြ၊ မ်က္ႏွာငယ္ရပုံေတြ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရပုံေတြကို က်ေနာ့္အား ေျပာျပ သည္။ သူတစုံတရာေသာကိစၥႏွင့္ ခံစားေနရပုံေပၚသည္။ ဒီ ေတာ့လည္း က်ေနာ္က ထုံးစံအတို္င္း က်ေနာ္တုိ႔ဘဝမ်ားခ်င္းမကြာလွပုံ ခါးသီးလွသည့္ ေလာကဓံ႐ိုက္ပုတ္ခ်က္မ်ား ခံေနရတာခ်င္း တူညီပုံေတြကို ေျပာျပရသည္။
တကယ္လည္းမကြာျခားလွ။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း ခင္ေမာင္ထြန္းက သူ႔ဖခင္၏ လက္သမားလုပ္ငန္းခြင္သို႔ အ ကူလိုက္ရသလို က်ေနာ္လည္း ဦးေလးႏွင့္အတူ ေစ်းဆိုင္းထမ္း၍ လမ္းတကာလည္ ေရာင္းရသည္။ ကံဆိုးသည့္အခါမ်ားတြင္ လူပ်ဳိ ေပါက္ျဖစ္စ က်ေနာ့္မွာ အတန္းေဖာ္ေကာင္မေလးမ်ား၏အိမ္သို႔ ဆိုက္ဆုိက္ၿမိႇဳက္ၿမိႇဳက္ႀကီး ေရာက္သြားတတ္ရာ မ်က္ႏွာဘယ္လိုထား ရမွန္းမသိေအာင္အရွက္ရၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ေရးကိုပင္ ေတာ္ေတာ္အားျပန္ေမြးယူရသည္။
ဒါကို က်ေနာ္ကေျပာျပေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းဟူေသာ ေလာကႀကီး၏မ်က္ႏွာသည္ သုန္မႈန္ေနရာမွ နည္းနည္းၾကည္လာ လင္းလာသ လို။ ဒါေပမင့္ သူက အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြဟု လူအမ်ားႏႈတ္မွာ ေျပာဆိုၾကေသာ္လည္း သူ႔အေဖလို ႐ိုးသားစြာလက္သမားလုပ္စား သူတဦးအေနႏွင့္ ေနရာတိုင္း အရာသြင္းျခင္းမခံရသလို အထင္ အျမင္ေသးမႈပါခံေနရ၍ သူဝမ္းနည္းရေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က စာသင္ခ်ိန္ဆရာမ်ားပ်က္ကြက္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္မွာ ခါတိုင္းလို ဓားေပါက္ မက်င့္ခဲ့ရသည့္အျပင္ ခင္ေမာင္ ထြန္း ၏ ခံစားမႈဓားေပါက္ခ်က္မ်ားက ရင္ထဲသို႔စူးဝင္စိုက္နစ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ရေလ သည္ကို မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ေအာ္ .. ေလာကႀကီးေရ။ သတိရမိပါေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း။
●
ခင္ေမာင္ထြန္းေခၚ ေလာကႀကီးအေပၚမွတ္မိေနေသးသည့္ အျခားအေၾကာင္းေလးေတြလည္း က်ေနာ့္ တြင္ ရွိေနေသးသည္။
ေက်ာင္းကထိန္မ်ားရာသီတြင္ ျဖစ္သည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ပေဒသာပင္သီးရန္ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေငြႏွစ္က်ပ္စီထည့္ရမည္ဟု အ မိန္႔ေတာ္ခ်ထားျခင္းကို ခင္ေမာင္ထြန္းက ျငင္းဆန္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းျပ ခ်က္က ဒီလို။ သူ႔အေဖတုိ႔ လက္သမားဆိုက္တြင္ လက္သမားမ်ားစုေပါင္းကာ ဘုံကထိန္လွည့္ၾကမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔မိသားစု ဒီကထိန္ရာသီတြင္ အလွဴတခုလွဴၿပီးျဖစ္သည္။ ဒါဆို ရၿပီ။ သူလည္း အေဖ့ဆုိက္ထဲသို႔ လိုက္သြားရမည္။ ေငြႏွစ္က်ပ္မထည့္ႏိုင္။ ဒါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမကလည္း ဆရာမပီသလွပါသည္။ ေျပာပုံကၾကည့္အုံး။
“ နင္တုိ႔က ေတာ္ ေတာ္ပဲ မြဲသလား”..တဲ့။
ဟား ဟား..ေလာကႀကီးမွာ ေလာကႀကီးဟာ..စသည္ျဖင့္ ခင္ေမာင္ထြန္း ေျပာျမဲေျပာတတ္သလိုသာေျပာၿပီး က်ေနာ္ ရီပစ္လိုက္ခ်င္ သည္။ ဒါေပမင့္ က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမမွာ လက္မရြံ႕ဂိုဏ္းသားတဦးလို ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို႐ိုက္ရန္ အခါမေရြးတတ္ သူျဖစ္ရာ က်ေနာ္ ၿငိမ္ကုပ္၍သာေနလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ေမာင္ထြန္း တိုက္ပြဲ ေအာင္သြားသည္။
ဆရာမကြယ္ရာေရာက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းကိုဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာျဖစ္၏။ ခင္ေမာင္ထြန္းက ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲ ပဲေလကြာ ႏိုင္ရင္ႏိုင္ မႏိုင္ရင္ ရႈံးေပါ့.. တဲ့။ ထိုစကားကိုေျပာခိုက္ နည္းနည္းေလးမွ ထစ္ေငါ့ေနျခင္းမရွိတာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ ေအာ္ လြမ္း လြမ္းမိပါေသးေတာ့ ေလာကႀကီးေရ။
●
သည္လိုႏွင့္ေရစက္မကုန္ေသးသည့္ ခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဆယ္တန္း(ဘီ)အတန္းတြင္ အတူဆုံၾကရျပန္သည္။ ဝင္းတင္ ႏွင့္ေတာ့ အတန္းခ်င္းကြဲသြားသည္။ ဝင္းတင္က ဆယ္တန္း(ဒီ)။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း ခင္ေမာင္ထြန္းသည္ သူ႔အေဖ၏လက္သမားဆိုက္တြင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကူညီခဲ့ရပုံရွိရာ ေန ေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ နဂိုကမွညိဳေသာအသားမွာ မြဲေျခာက္ မည္းေျပာင္ေနသည္။ ဒါေပမင့္ ယခင္ပိန္သြယ္သြယ္ကိုယ္ဟန္မွ ပိုအရပ္ထြက္လာသလို မႏွစ္ကထက္ က်ားက်ားလ်ားလ်ားလည္း ျဖစ္လာသည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ညိဳ၊ မင္းအသားေတြမဲၿပီး ထြားလာတယ္ကြ ”
ခင္ေမာင္ထြန္းက က်ေနာ့္ကိုျပန္ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေျပာသည့္စကား။
“ ဟာ ငါကလဲ မင္းကို ဒီလုိပဲေျပာမလို႔၊ ဟားဟား ေလာကႀကီးေရ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္တိုက္ဆိုင္ပုံက တူလြန္း အားႀကီးလွပါလား ဟားဟား ”
“ဟား ဟား ”
သူကလည္း က်ေနာ့္လိုလိုက္ရီသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေဝးကြာေနခဲ့သည့္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ အေတြ႔အႀကဳံမ်ား ဖလွယ္ၾကေျပာၾကသည္မွာ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ေအာင္ပင္။ ခင္ေမာင္ထြန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း သူလည္း က်ေနာ့္နည္းတူ ဝတၳဳမ်ားဖတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖတ္တိုင္း က်ေနာ့္ကို သတိရမိေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကလည္း ဂ်ာနယ္တေစာင္တြင္ ကဗ်ာ တပုဒ္ စတင္အေဖာ္ျပခံခဲ့ရ၍ ၾကည္ႏူးမိ ေၾကာင္းေတြျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ သိသိသာသာေျပာင္းလဲလာမႈမွာ က်ေနာ္က ဆရာလစ္လွ်င္ ဓားေပါက္ဝိဇၨာမလုပ္ေတာ့ဘဲ ကဗ်ာေတြခ်ည္း ထိုင္ေရးမိေနတတ္သလို ခင္ေမာင္ထြန္းမွာလည္း မႏွစ္ကႏွင့္မတူ ေက်ာင္းစာအေပၚ ပိုမိုအေလးထားလာသည္ကို သတိထားမိသည္။
သို႔ေသာ္..။ သည္သို႔ေသာ္ေနာက္တြင္ ခင္ေမာင္ထြန္းတေယာက္ ထူးထူးျခားျခားတခုခုေတာ့ လုပ္လိမ့္မည္ဟု စာဖတ္သူ ထင္ပါလိမ့္ မည္။ မွန္ပါ့ခင္ဗ်ာ။
ထိုႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္အခါ အၿမဲလိုခပ္ႏြမ္းႏြမ္းခပ္ညိႇဳးသာ ေနေလ့ရွိသည့္ ခင္ေမာင္ ထြန္း တြင္ မသိမသာထူးျခားမႈေလးမ်ား ေတြ႔လာရသည္။ ဆံပင္ကိုေခါင္းလိမ္းဆီေမႊး တမ်ဳိးမ်ဳိးလိမ္းက်ံကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးသင္ လာျခင္းႏွင့္ အက်ႌခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး ႏွစ္ထည္သုံးထည္ကို ပြဲထုတ္႐ွဳိးမ်ားလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါလည္း သိပ္ထူးလွသည္ဟု မဆို ႏိုင္ေသး။
က်ေနာ္မသကၤာသည္က ေန႔စဥ္ေက်ာင္း တက္ေခါင္းေလာင္းမထိုးမီ အျခားအတန္းမ်ားရွိရာသို႔ မေယာင္ မလည္သြားလုပ္တတ္ျခင္း ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ က်ေနာ္အမ်ဳိးအစားမခြဲျခားတတ္သည့္ အျပဳံးလိုလိုဘာလုိလို မ်က္ႏွာေပးတမ်ဳိးကို ျမင္ေတြ႔လာရျခင္းတို႔ပင္။
“ေဟ့.ေလာကႀကီး၊ မင္းမ်က္ႏွာႀကီးက တမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ငါထင္တယ္၊ မင္းဘာျဖစ္ေနလဲ မွန္မွန္ ေျပာစမ္း”
တေန႔ အမွတ္မထင္ျဗဳန္းစားႀကီးေမးခ်လိုက္သည့္က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ သူ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ ခဏျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္မွ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာအျဖစ္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းသြားကာ …
“ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ ေမ်ာက္ညိဳ မင္းငါ့ကို ကတိတခုေပး”
“ငါ ေပးႏိုင္မွ ေပးမယ္ကြာ မင္းလဲ ေျပာခ်င္မွေျပာ”
က်ေနာ္က ဒီလိုေစ်းကိုင္လိုက္ေတာ့လည္း ေလာကႀကီးသည္ ဘာမွေစ်းဆစ္မေနေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စဥ္ ေျပာျပေတာ့သည္။
“ကဲ ထားပါေတာ့၊ အဲဒီ့ နီလာေဆြဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကေရာကြာ မင္းအေပၚ ဘယ့္ႏွယ့္ ..”
“မင္း.. မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ငါ..ငါ.. ငါေျပာတာ အဲဒါ အမွန္..အမွန္..အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ”
ေလာကႀကီးအဆိုအရ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း သူ႔ဖခင္ႏွင့္အတူ တိုက္တလုံးျပန္ျပင္ေန သည့္လက္သမားဆုိက္ထဲသို႔ လိုက္သြားရရာ ထိုတိုက္မွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ေကာင္မေလးတဦး၏ အိမ္ျဖစ္ေနၿပီး ေကာင္မေလးမိဘမ်ားကလည္း အလြန္ေဖာ္ေရႊ ေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းမခြဲေၾကာင္း၊ နီလာေဆြဆိုသည့္ေကာင္မေလးကမူ သူတုိ႔ကိုေန႔စဥ္ပုံမွန္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တိုက္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ထိုမိသားစုသည္ မၾကာေသးမီကမွ တျခားနယ္မွေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္ျဖစ္ရာ ခင္ေမာင္ထြန္းအေနျဖင့္ နီလာေဆြ ကို ညီမေလးလို သေဘာထား၍ ေက်ာင္းတြင္ အစစအရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လည္း သူ႔မိဘမ်ားကမွာၾကား ေၾကာင္း..စသျဖင့္။
“မင့္ဟာက ႐ုပ္ရွင္လိုလို ဝတၳဳလိုလို”
ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုျမင္ဖူးေစခ်င္သည္ဆို၍ နီလာေဆြတုိ႔အတန္းဘက္သုိ႔ လိုက္ၾကည့္ရေသးသည္။ ေကာင္မေလးက ခပ္မိမိခပ္ေခ်ာ ေခ်ာေလးထဲကျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ေတာ္ေတာ့္ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာမည့္ပုံ။ ဒါေပမင့္ အတန္းျပတင္းဝမွာရပ္ေနသည့္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ထိုေကာင္မေလးျပန္ၾကည့္လိုက္သည့္ အၾကည့္တခ်က္က စူးစူးစားစားႏိုင္လြန္းလွသျဖင့္ က်ေနာ္ပင္ မ်က္လုံးခ်င္း မ ဆိုင္ရဲေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ရ၏။
က်ေနာ္တို႔လွည့့္ျပန္လာစဥ္ ခင္ေမာင္ထြန္းက နီလာေဆြအေပၚဘယ္လိုျမင္လဲဟု မရမကေမးေလရာ သားသတ္သမားတဦးက ၿမိေနေအာင္ေသြးထားသည့္သူ၏ဓားသြားကို ေနေရာင္မွာဝင့္၍စစ္ေဆးေနစဥ္ အေရာင္ တလက္လက္ထသြားပုံႏွင့္တူလြန္းလွသည့္ ထိုေကာင္မေလး၏အၾကည့္ကို က်ေနာ္ေျပာမေနျဖစ္ေတာ့ဘဲ “ ေအး .. ေတာ္ေတာ္ေတာ့လွတယ္ ကြ ” ဟုသာ မယုတ္မလြန္ ေျပာလိုက္ရသည္။
က်ေနာ္ထင္ခဲ့သလိုပင္ ကိုးတန္းတုန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ရာ၌ ေအာင္ပြဲရခဲ့ဖူးေသာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာ ကႀကီးတေယာက္ နီလာေဆြႏွင့္ပြဲတြင္ အရႈံးႀကီးရႈံး၍ မရႈမလွအထိနာသြားခဲ့ရသည္ကိုလည္း ယခုအထိ က်ေနာ္မေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ေသး။
●
ဒီလိုႏွင့္ မတ္လဆယ္တန္းစာေမးပဲြႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီျဖစ္ရာ တေန႔ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းက က်ေနာ့္ကို တခုေတာင္း ဆို လာပါသည္။
“ဟာကြာ ငါ အဲ့ဒီ့ကဗ်ာမ်ဳိး မေရးတတ္ဘူးကြ၊ ေရးတတ္မွျဖင့္ ငါလဲ စြန္ေနေရာေပါ့ ”
သူက ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ခြဲၾကရေတာ့မည့္နီလာေဆြကိုေပးရန္ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေငြ႔ပါသည့္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးေပးစမ္းပါဟု ေတာင္းဆိုလာ ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဟာက ရည္းစားစာလည္းမက် သာမန္ခင္မင္မႈထက္လည္း နည္းနည္းပိုျပင္းသည့္ အဓိပၸာယ္ေဆာင္ရမည္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မလုပ္တတ္ေတာ့။
“မင္းေရးတတ္သလို ေရးကြာ၊ ေက်ာင္း..ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ဒို႔ေတြ ခြဲရေတာ့မယ္၊ မင္း..မင္းနဲ႔ ငါ.. ငါလဲ ခြဲရမယ္၊ လြမ္း..လြမ္းစရာႀကီး ေလ၊ အဲဒါမ်ဳိးေရး၊ ဟို..ဟို..ငါေျပာခ်င္တာက ခ်စ္တာတို႔ဘာတို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ..ငါ ေျပာတာ မင္းသိမွာပါ ”
ခင္ေမာင္ထြန္းက တဂ်ီဂ်ီပူဆာသည္။ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္တေစာင္၏စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေလာေလာလတ္လတ္ပါထား သူမဟုတ္လား။ စင္စစ္ က်ေနာ္ကိုယ္၌မွာလည္း အလြမ္းဓာတ္၏ လႊမ္းပတ္ျပဳစားမႈကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရၿပီဟု ဆိုႏိုင္ သည္။
ေက်ာင္းေရွ႕ ကုကၠိဳပင္ႀကီးမွရြက္ဝါတို႔သည္ ေလမွာဝဲ၍ တေဖြ႔ေဖြ႔ ေႂကြက်ေနၾက၏။ ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွ စြယ္ေတာ္ပင္ႏွင့္ စိန္ ပန္းမ်ားႁပြန္းရာ ငုဝါပင္တုိ႔မွာလည္း အဝါေရာင္လင္းလင္းႏွင့္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းပြင့္ေခ်ၿပီ ျဖစ္ရာ သစ္ရြက္လႈပ္သည္ႏွင့္ ရင္ခုန္တတ္ေသာ က်ေနာ္တို႔လိုအရြယ္မ်ားအဖို႔ အဝါေရာင္လြမ္းလိပ္ျပာတို႔ တမင္ေစလႊတ္ေနသည့္အလား ထင္မွားခံစားေနမိသည္။ ေက်ာင္း၏အလ်ား အတိုင္းရွိေနသည့္ ေျမနီနီလမ္းကေလးသည္လည္း ဝင္းဝါေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းထလ်က္က သူ႔ေက်ာ႐ိုးအေပၚ နင္းေလွ်ာက္လာၾက သည့္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ား၏ေျခအစုံစုံကို လြမ္းေမာစြာငံ့လင့္ရင္း က်န္ရစ္ရရွာေပေတာ့မည္။
က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအစုံမွာလည္း ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ဝန္းခတ္ထားသည့္ သံဆူးႀကိဳး၏တေနရာတြင္ ခ်ိတ္ၿငိတြယ္လ်က္ က်န္ရစ္ေန ေပေတာ့မည္ေလာ။ အတန္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္ ဆရာဆရာမတို႔အား မဂၤလာပါဟု သံၿပိဳင္ႀကိဳႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္သံသည္ က်ေနာ့္ ရင္ထဲတြင္ ဟိန္းထပဲ့တင္ေနေတာ့၏။ ေက်ာင္းအတက္အဆင္း ထိုးလိုက္သည့္ ေခါင္းေလာင္းသံခ်ဳိလြင္လြင္မွာလည္း အေဆြးဓာတ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည့္ ေမွာ္ျဒပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ က်ေနာ့္ေသြးေၾကာထဲအထိတိုင္ တေျမ့ေျမ့ခ်င္း စီးနစ္ ဝင္ေနခဲ့ေလၿပီ။
စာေမးပြဲရာသီကုန္ဆုံးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔၏ငယ္ဘဝပုံရိပ္မ်ားျဖင့္ လႊမ္းထုံေနေတာ့သည့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ထိုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သည္ ဝင္းတံခါးပိတ္ကာ ဟင္းလင္းဟာလာဗလာက်င္းလ်က္ ဆိတ္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔စြာ ထီးထီးက်န္ေနရစ္ေပေတာ့မည္ တကား။ အို .. လြမ္းစြ။
ဒီလိုႏွင့္ ထိုရက္မ်ားအတြင္း က်ေနာ္ကဗ်ာတပုဒ္ေရးျဖစ္သြားၿပီး ေလာကႀကီးကို ပထမဆုံးေပးဖတ္လိုက္သည္။ သူသုံးလိုက သုံးရန္။ ကဗ်ာက ..
“ စြယ္ ေတာ္ အ လြမ္း ”
ေခါင္းေလာင္းသံတိတ္
ေသာ့အိမ္ခ်ိတ္လို႔
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ နီးၿပီကြယ္
စြယ္ေတာ္ပမာ၊ ရြက္ႏွစ္လႊာလို
ယွက္ျဖာေပါင္းစု၊ သမုဒယေမတၱာ
တြယ္တာခုံမင္၊ ခ်စ္ခင္စုံမက္
ေႏွာင္တည္းဘက္ျခင္း၊ ေကြကြင္း ခြဲခြာ
ေက်ာင္းပိတ္မွာေလ ေႏြ ေႏြ ေႏြ…
ေအာ္ ေႏြျပႆဒါး၊ ရက္မ်ားစိမ္းသက္
ေက်ာင္းရက္ရွည္ေဝး၊ ရင္သိမ့္ေဆြး၏
ခက္ေသးပါဘိ အို ေႏြရယ္..
ေက်ာင္းရက္ရွည္ေဝး၊ ဆုံလိုေသးလည္း
ခ်ဳိေတးတုံးတိ၊ ျပတ္ေတာင္းဘိသည္
ခက္ေသးပါ၏ အို ေႏြရယ္
အို .. ေႏြျပႆဒါး၊ ရက္မ်ားလုယက္
ေက်ာင္းတက္လိုေသး
ခက္ေသးေတာ့တယ္ အိုေႏြရယ္။
ထိုကဗ်ာမွာ က်ေနာ္ငယ္ရည္ငယ္ေသြးဘဝက တကယ္ပင္ေရးခဲ့သည့္ကဗ်ာေလးျဖစ္ရာ ခုေနအခါကဗ်ာ မ်ားႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ ပုံစံ ေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အားနည္းေကာင္း နည္းေနပါမည္။ ထားပါ။
ကဗ်ာကို ခင္ေမာင္ထြန္းကိုေပးဖတ္ေတာ့ “မင္းဟာက သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေသးရင္ စာေမးပြဲပဲက်ရမလိုပါလားကြာ” ဟု ဆိုေသးေသာ္လည္း သူ႔စာအုပ္တေနရာတြင္ ကူးယူထားသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ျမင္လိုက္၏။
က်ေနာ္လြမ္းလိုက္ေသာ စြယ္ေတာ္အလြမ္းက ဒီမွာတြင္ စခန္းရပ္သြားသည္မဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔အတန္းပိုင္ ဆရာမေဒၚခင္သန္းဝင္း လက္ထဲသို႔ပင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ျဖစ္ပုံက က်ေနာ့္ဆီမွ ခင္ေမာင္ထြန္း၊ ခင္ေမာင္ထြန္းဆီမွ ဆယ္တန္း(ေအ) က သူ႔ေကာင္မေလး နီလာေဆြထံ။ ထိုမွတခါ က်ေနာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီ။ ထိုသို႔ အဆင့္ဆင့္ေရာက္လာျခင္း။
“ေမာင္ခင္ေမာင္ထြန္း၊ အတန္းေရွ႕ကို ခဏထြက္ခဲ့ပါအုံး”
တေန႔သား ေက်ာင္းတက္ခါစမွာပင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚခင္သန္းဝင္းက ခင္ေမာင္ထြန္းကို အတန္းေရွ႕ထြက္လာရန္ ေခၚလိုက္၏။ ပထမေတာ့ သာမန္ကိစၥဟုသာ က်ေနာ္ထင္လိုက္မိေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ပေယာဂပါ မကင္းသည့္ျပႆနာမွန္း သိလိုက္ ရ၍ ငါ့ကိုမ်ား အမႈလာပတ္ေနဦးမလားဟု တထိတ္ထိတ္ ေတြးကာ စိုးရိမ္ေနမိေလသည္။
“ကဲ ေမာင္ခင္ေမာင္ထြန္းက ေဟာဒီ့ကဗ်ာေလးကို တတန္းလုံးၾကားေအာင္ဖတ္ျပလိုက္ပါအုံး”
စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ာ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့၊ နဂိုကမွစကားထစ္ရသည့္ ေလာကႀကီးတေယာက္ အပ္က်သံၾကားရေလာက္ ေအာင္ တိတ္ေနသည့္ အတန္းေရွ႕သို႔ထြက္ကာ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို ဖတ္ျပရရွာသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ဝဋ္ဒုကၡ ႀကီးလုိက္ပါမည္နည္း။ က်ေနာ္ေရးမျပရက္ေတာ့ပါ။
ကဗ်ာဖတ္ၿပီးသြားစဥ္မွာေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္းကို ဆရာမက ႏွစ္ကုိယ္ၾကားအျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ရွည္ရွည္ ေဝးေဝးေတြ ေျပာေနပါေသး သည္။ က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ရက္ၾကည့္မိေတာ့ လက္ကိုပိုက္ေခါင္းကိုငုံ႔ကာရပ္ေနသည့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေလာကႀကီးေခၚ ခင္ေမာင္ ထြန္း တေယာက္ မ်က္ရည္စီးေထြ က်လ်က္ပါတည္း။
“ ငါ .. ငါ.. ရွက္ ..ရွက္ ရွက္လိုက္တာ ေမ်ာက္ညိဳရာ၊ ဆရာမက ငါ့ ငါ့ကို …”
က်ေနာ္တို႔အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ စာအသင္အျပေကာင္းသလို ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ နားလည္မႈေပးလ်က္ ေမတၱာျဖင့္ခ်ဳိသာ သိမ္ ေမြ႔စြာဆက္ဆံေလ့ရွိေသာ ဆရာတပါးျဖစ္ရာ ခင္ေမာင္ထြန္းကိစၥကို ကိုင္တြယ္ပုံကလည္း အင္မတန္လွပသည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါ သည္။ ထိုအသက္ ထိုအရြယ္၌ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝတရားကိုလည္း ဆရာမေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ပုံရသည္။ စိတ္ကစားတတ္ ၾကသည့္ အရြယ္မ်ားမဟုတ္လား။
“ငါ့.. ငါ့ကို စာႀကိဳးစားတဲ့၊ အခုျဖစ္ခဲ့တာေတြ ေမ့..ေမ့..ေမ့လိုက္တဲ့။ ကိုယ့္မိဘ ကိုယ့္ဘဝကို နားလည္ရင္ ျပင္.ျပင္.ပညာတတ္ ျဖစ္ေအာင္၊ မိဘအတြက္ေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အတြက္ပါ ဂုဏ္ ဂုဏ္ရွိတဲ့လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့၊ စိတ္..စိတ္.မေလေတာ့ဘဲ ခုထဲ ကႀကိဳးစားရင္ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့ ”
“ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာလုိ႔ ငိုေနရတာလဲ၊ ႏွာေရေတြလဲ ထြက္လို႔”
“ ဟာ ငါ ငါလဲ ဝမ္း ..ဝမ္း ဝမ္းနည္းသြားတာေပါ့ကြ၊ ရွက္ ရွက္လိုက္တာလဲ အလြန္ပဲ”
“ ဒါနဲ႔ ငါ့ကဗ်ာေလးကိုေရာ ဆရာမက ဘာေျပာေသးလဲ”
က်ေနာ္က သူ႔ကိစၥထဲမွ ကိုယ့္အတြက္လည္း အျမတ္ရွာရေသး၏။
“ က. က. ကဗ်ာေလးက ငါေရးတာလားတဲ့၊ ေကာင္း..ေကာင္းသားပဲ၊ သိမ္းထားတဲ့”
“ အားပါးေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေလာကႀကီးရာ မင္းမ်က္ရည္က်ရက်ဳိးနပ္သဟ”
က်ေနာ္က ဆရာမစကားၾကားရ၍ေပ်ာ္ေနေသာ္လည္း ေလာကႀကီးကမူ မ်က္ႏွာေလးငယ္ေနၿမဲျဖစ္ရာ “ဒီကိစၥေတြ ေမ့လိုက္ပါေတာ့ ကြာ” ဟု က်ေနာ္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ေသးသည္။ သူက “ ဆရာမေျပာတဲ့အထဲမွာ ငါဟာ လက္သမားသားတဲ့။ ငါမုိ႔လို႔ သူ႔ကိုမွန္းရက္တယ္လို႔ နီလာေဆြက ဆိုသတဲ့၊ ငါ ငါ ရွက္ ရွက္ ရွက္လိုက္တာမွ အရမ္းပဲ ” ဟုဆိုလ်က္ မ်က္ႏွာေလး ညိႇဳးၿမဲ ညိႇဳးေနသည္။
“ဒီမွာခင္ေမာင္ထြန္း၊ ေလာကႀကီးမွာ မင္းတခါေျပာသလို ဂုဏ္က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ငါလက္ခံ သြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစကားကလဲ ဆရာမက မင္းကိုစာႀကိဳးစားေစခ်င္လို႔ တမင္ထည့္ေျပာတာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ၊ ကဲ သူငယ္ခ်င္း ဒါေတြေမ့လိုက္ေတာ့၊ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔ ဘဝက ဂုဏ္မဲ့ေငြမဲ့ေတြမဟုတ္လား၊ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးက ကၽြတ္ေအာင္ ဒို႔ေတြ ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့ေလာကႀကီးရာ၊ ေနာ္ကြာသူငယ္ခ်င္း ”
ဤသည္ကား က်ေနာ္ႏွင့္ ဘဝအေျခခ်င္းမကြာျခားလွသည့္ လက္သမားဆရာႀကီးတဦး၏သား က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ထြန္း ေခၚ ေလာကႀကီး၏ ရင္နင့္ခါးသီးဖြယ္ေသာ အရႈံးပြဲပါတည္း။
သူ႔စကားႏွင့္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေလာကႀကီးကား ဂုဏ္ပကာသနတို႔သာလွ်င္ အခရာပါတကား။
●
သည္လိုႏွင့္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ရက္မွာ နီးသထက္နီးလာရာ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့မည့္ကာလသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္စီ၏ စိတ္ထဲတြင္ စာေမးပြဲတေစၦႏွင့္အတူ အလြမ္းဓာတ္က ပို၍ပို၍ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ လာေနသည္။ ဒီႏွစ္ကို ဘဝ၏အဆုံးအျဖတ္ႏွစ္ဟု လည္း ျမင္ေနသည္။ စာေမးပြဲက်၍ ေနာင္တႏွစ္ေက်ာင္း ျပန္တက္ရသည့္တိုင္ ဒီဆရာ၊ ဒီဆရာမ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဆုံေကာင္းမွ ဆုံရေပေတာ့မည္။ (ဖြဟဲ့ လြဲေစဖယ္ေစ)
ထိုအလြမ္းကိုဆယ္ေသာအရာကား အမွတ္တရေအာ္တိုစာအုပ္ေလးမ်ားျဖစ္ၿပီး တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ဖလွယ္ေရးသားကာ အ လြမ္းသယ္ခဲ့ၾကသည္၊ စိတ္ကူးယဥ္တတ္လြမ္းတတ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔မွာ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားမဝယ္ႏိုင္သည့္တိုင္ ေက်ာင္းသုံးဗလာစာအုပ္ေလးကိုပင္ ေကာင္းႏိုးရာရာအဖုံး ေလးမ်ားရွာႀကံဖုံး၍ ေအာ္တိုစာအုပ္ေလးအျဖစ္ ဖန္တီးၾကရသည္။ ထိုအ ထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါ သည္ေပါ့။
ထိုေအာ္တိုစာအုပ္ေလးမ်ားတြင္ တတန္းတည္းသားခ်င္း တကယ္ခင္ခင္မခင္ခင္ တကယ္ခင္ေၾကာင္း၊ သတိရေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ပါၿပီး ေနာင္တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္လည္္ဆုံေတြ႔ၾကပါက မာနမႀကီးေၾကး ဆိုတာမ်ဳိးေတြပါသည့္အျပင္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွန္သမွ်ေအာင္ျမင္ပါေစ ဆိုသည့္ ဆုေတာင္းမ်ဳိးပါ ထည့္ေရးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ ေပ်ာ္ဖို႔လြမ္းဖို႔ေတာ့ အေကာင္း သား။
ေလာကႀကီး၏စာအုပ္မွာေတာ့ က်ေနာ္က မင္းကို ငါတသက္မေမ့ ဟု ခပ္တိုတိုေရးကာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး ၾကားရာဇဝင္ရွိခဲ့ေလသည့္ “စြယ္ေတာ္အလြမ္း”ကဗ်ာကိုပင္ တမင္က်င့္ထားေသာ ကဗ်ာဆန္ဆန္လက္ေရးျဖင့္ ေရးၿပီး လက္မွတ္ပါ ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ ကဲ ငါ့အတြက္လဲ မင္း တခုခုေရးေပးအုံးေလာကႀကီး၊ မင္းႀကိဳက္တာသာ ေရး ”
ေအာ္တိုစာအုပ္မ်ားသမိုင္းတြင္ ရွိခဲ့ဖူးေလသလားေတာ့မသိ။ ေလာကႀကီးက “ငါ့ကို ဒီည မင္းစာအုပ္ ေပးလိုက္ကြာ၊ ညက်မွ ငါစဥ္း စားၿပီးေရးေပးမယ္” ဆို၍ က်ေနာ္ ေပးလိုက္ရသည္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔စာကို သည္သို႔ က်ေနာ္ဖတ္ရ၏။
“ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ေမ်ာက္ညိဳ ”
ငါ တညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ဒီစာကိုေရးလိုက္တယ္၊ မင္းနဲ႔ခြဲၾကရေတာ့မွာ မၾကာခင္ပဲလို႔သိေနရေတာ့ ငါလြမ္းလိုက္တာကြာ။ ငါအျဖစ္ ခ်င္ဆုံးဆႏၵတခုကို ငါေရးလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္ မွာ ငါတို႔အသက္ေတြ ၄ဝ နီးပါးရွိမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ငါ တခါ ျပန္ဆုံခ်င္တယ္။ ဒို႔ေတြ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာကိုေရာက္ ေရာက္ေနပါေစ တခါ ေလာက္ ျပန္ဆုံခ်င္တယ္ကြာ။ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာလို႔ မင္းထင္မွာပါသူငယ္ခ်င္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွမေမ့ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ငါျပန္ဆုံႏိုင္ဖို႔ မင္းလဲ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ငါယုံေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ အႏွစ္၂ဝ ျပည့္မယ့္ ၁၉၉၅-ခုႏွစ္၊ မွတ္ရလြယ္တဲ့ ဇန္နဝါရီလ(၄)ရက္ေန႔မွာ ဆုံရလြယ္တဲ့ မဟာ ဗႏၶဳလပန္းျခံရွိရာကို မနက္ ၁ဝ နာရီတိတိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါလို႔ ငါေတာင္းဆိုပါတယ္သူငယ္ခ်င္း။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီ့ေန႔အဲဒီ့အခ်ိန္ကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္လာခဲ့ပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္သူငယ္ခ်င္း။
မင္းကိုခ်စ္တဲ့ မင္းသူငယ္ခ်င္း …
ခင္ေမာင္ထြန္း (သို႔မဟုတ္) ေလာကႀကီး
၅.၃.၁၉၇၅
ပင္ကိုယ္လက္ေရးဝိုင္းစက္စက္မွာ မွင္စိမ္းျဖင့္ေရးထားသည့္သူ႔စာကိုဖတ္ရင္း က်ေနာ္ပင္ လြမ္းေမာမိ သလိုလိုျဖစ္ခဲ့ရကာ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ စကားမျပန္ႏိုင္ခဲ့။ သူကေဘးမွာထိုင္ရင္းက “ေမ်ာက္ညိဳ ငါ ငါ ငါ တကယ္ေျပာ တာကြ၊ ငါ မင္း မင္းကို အသက္ ၄ဝ ေလာက္မွာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ကြာ။ ၄ဝ မွ ဘဝစတယ္လို႔ဆိုတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေျပာ၏။ က်ေနာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႔မ်က္လုံး အိမ္မွာ မ်က္ရည္စုိစို သီသီေဝ့လ်က္။
“ကဲပါကြာ ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔၊ ေနာက္အႏွစ္ ၂ဝ ဟုတ္လား၊ ငါ မင္းေျပာသလုိ ဆက္ဆက္လာခဲ့မယ္ ကြာ၊ ခုေတာ့ စာေမးပြဲအတြက္ပဲ ဒို႔ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ့၊ ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ စိန္ပန္းပင္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ေတြ႔လား၊ ဒါ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မယ့္နိမိတ္ပဲ၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ဒုိ႔ျပင္ ဆင္ၾကစို႔”
က်ေနာ္က ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ိုးရွိ စိမ္းရင့္ခက္ျဖာရာမွ ရဲရဲနီနီပြင့္ေလေတာ့မည့္ စိန္ပန္းပင္တန္းရွိရာသို႔ သူ႔ကိုထိုးျပကာအားတင္းေပး လိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ထြန္း၏ေလာကသည္ ရဲရင့္မွန္ကန္ျခင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္ထင္၏။ ထိုႏွစ္က ႐ူပသခ်ၤာႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ဆယ္တန္းတည္းဟူေသာနက္႐ွိဳင္းလွသည့္ ဂမီၻရ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ သူေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္ခဲ့ပါေလသည္။
No comments:
Post a Comment