သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား အပိုင္း(၁)

နိဒါန္း

ဒီေန႔ ေအာက္တိုဘာ၁၃ရက္ဟာ ျပည္ပေရာက္တာ၂၄ ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔။ ျမန္မာျပည္ႀကီးနဲ႔ ခဲြလိုက္ရတာ၂၄ ႏွစ္ ေတာင္ ၾကာသြားတယ္။ တကယ္ပါ၊ တရက္မွ ဗမာျပည္အေၾကာင္းမေတြးတဲ့ေန႔၊ မေျပာတဲ့ေန႔၊ သတိမရတဲ့ေန႔ဆိုတာ မ်ဳိး မရိွခဲ့ဘူး။ ေန႔တိုင္း ဗမာျပည္အေၾကာင္းေတြးတယ္။ စာေရးတယ္။ ဗမာျပည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တခုခုေတာ့အျမဲလုပ္ျဖစ္ေန တာပဲ။ သတင္းမေရးျဖစ္တဲ့ေန႔မွာေတာင္၊ အပ်င္းေျပ၊ စာတပိုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ ေရးလိုက္တာပဲ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ကဗ်ာေရး  မဟုတ္လဲ သီခ်င္းေရး။ ဒီလိုနဲ႔
အလြမ္းေျဖခဲ့တာ၊ ဒီလိုနဲ႔ ထြက္ေပါက္ရွာေနခဲ့တာ။

၂၄ႏွစ္ျပည့္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ? အမွတ္တရတခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ ေရွးျဖစ္ ေႏွာင္းျဖစ္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေဆြးေႏြးဘို႔ စကားေျပာေဖာ္လည္းမရိွဘူး။ ရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့  သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ေျပာတာပါ။ ေအာ္စလိုက သိတ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ မိတ္ေဆြေတြေတာ့ရိွပါရဲ႕ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ဆံုဘို႔ သိပ္ ကိုအားထုတ္ရတယ္။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ မအားၾကဘူး။ ဥေရာပလူေနမႈ၀ဲဂယက္မွာ အားလံုးလည္ထြက္ေနတယ္။ တ၀ဲ လည္လည္ပဲ။

စကားေျပာေဖာ္ ကိုယ့္မိသားစုေတာ့ ရိွတာေပါ့။ သူတို႔နဲ႔က ႏိုင္ငံေရးကိစၥ သိပ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သားနဲ႔သမီးက ငယ္ေသး တယ္၊ သားက ၁၀ ႏွစ္၊သမီးက ၈ ႏွစ္။ ပံုေျပာတာပဲစိတ္၀င္စားတယ္။ တခါတေလ ပံုျပင္လိုလိုနဲ႔ ခတ္တည္တည္ပဲ ကိုယ့္ အေၾကာင္းေတြ ဇာတ္လမ္းလုပ္အာေနတာ၊ သူတို႔လည္း ငယ္သာငယ္တယ္၊ သိပ္နပ္တာ၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိပ္ ခ်င္လို႔၊ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္အေနနဲ႔ နားေထာင္ေနတာ၊ စိတ္၀င္စားလို႔မဟုတ္ဘူး။ သူ႔တို႔အေဖအာေနတယ္၊ လံၾကဳပ္ေတြ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိတာေပါ့။

ဇနီးကလည္း သီခ်င္းေတြနဲ႔အ၀တ္အစားေတြ ဆံပင္ပံုစံေတြ ဖက္ရွင္ေတြၿပီးေတာ့ ဘုရားတရားအေၾကာင္း၊ ဒါပဲ စိတ္၀င္ စားတာ။ စာနာၿပီး နားေထာင္ေပးတာမ်ဳိးပဲရိွမယ္ ဘာမွျပန္ေဆြးေႏြးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကဲပါ၊ မထူးပါဘူး ကိုယ့္ဖာသာ စာပဲ ေရးေတာ့မယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေရးမယ္။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြ စေရးၾကည့္မယ္။ တေန႔တခ်ိန္ သားနဲ႔သမီးတို႔ သိေအာင္ေပါ႔။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ သိခ်င္လည္း သိရေအာင္ေပါ့။

အင္း ေျပာမဲ႔သာေျပာတာ၊ ဘယ္ကစေရးရမလဲ? ဘာေရးရမလဲ? .ဘယ္သူ႔အတြက္အက်ဳိးရိွမွာလဲ? ဒါက သတင္းေရး တာမႈတ္ဘူး၊ ေဆာင္းပါးေရးတာမႈတ္ဘူး၊ ဘယ္သူမွဖတ္ခ်င္မွာမႈတ္ဖူး။ အို မထူးပါဘူး။ ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ ကိုယ့္ Face Book မွာ ကိုယ္တင္မယ္။ ဖတ္ခ်င္သူဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္လည္းေန။ အင္း ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲ? ဘာ ေတြမွတ္မိလဲ?

၂၄ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေမ့ကုန္ၿပီ ကိုယ္အိမ္ကထြက္လာတာကိုက၂၅ ႏွစ္အရြယ္။ ဘဲြ႔ရၿပီးခါစ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးက၊ တဲြဘက္အထက္တန္းဆရာ အလုပ္ထြက္ခါစ ပူပူေႏြးေႏြး။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ထဲထဲ၀င္ ၀င္လႈပ္ရွားၿပီးမွ သိတ္မၾကာ အိမ္ကေျပးခဲ့ရတာ။ ဟုတ္ၿပီ စိတ္ထဲခံစားေနရတာေလးတခု သတိရတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလး တခု အႏွစ္၂၀ ေလာက္ အိႏိၵယမွာျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္ကာလ၊ ခံစားခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလး သတိရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါေကာင္းတယ္ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ Refugees ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ Freedom Fighter ေကာင္းတယ္ ကြက္တိဘဲ။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးမယ္။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီညအေၾကာင္းေရးမယ္။ စိတ္အာ႐ံုထဲ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ထားသလို စဲြျမဲေနေအာင္မွတ္မိေနတဲ့ ညေလး ၿပီးေတာ့ ငါ့ဘ၀ကို တဆစ္ခ်ဳိးပစ္လိုက္တဲ့ည၊ ဒီေန႔အထိ ငါ႔ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ရွင္ကဲြကဲြ၊ ေသကဲြကဲြခဲ့ရတဲ့ည၊ ၿပီးေတာ့ ငါ႔မိတ္ ေဆြေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာ ငါခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ပါ ေကာင္းေကာင္းနႈတ္မဆက္ရဘဲ ခိုး ေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေျပးလာခဲ့ရတဲ့ ည။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ငါ့ဘ၀အေမွာင္က်ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ညဟာ သူကိုယ္တိုင္က လင္း ေနခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။

လတစင္း ထိန္ေနေအာင္ သာတဲ့ညပါ။
လသာေနတဲ့ အဲဒီညကစၿပီးငါ ေရးမယ္။
……………………………………………………

သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား

(၁)

၀ုန္းကနဲ အသံတခုၾကားၿပီးတဆက္ထဲမွာ ေအာက္ထပ္က ဥစားၾကက္ေတြရဲ႕ ကေတာ္ ကေတာ္ နဲ႔ ေအာ္သံေတြက သတိနဲ႔အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့ကို လွန္႔လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလ ဟိုဘက္ျခံထဲက ေၾကာင္က ၾကက္ေပါက္ ေလးေတြ လာဆဲြတတ္တယ္လို႔သိထားတာေၾကာင့္ စိတ္နည္းနည္းေအးသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘထၠရီအိုးနဲ႔ဆက္ထား တဲ့ တေပခဲြမီးေခ်ာင္းေလးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္က မွတ္စုစာရြက္ေတြညႇပ္ထားတဲ့ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးကို အိမ္ေခါင္မိုး သက္ကယ္ၾကားထဲ ထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။

စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီဆိုတဲ့ေနာက္ အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္တာ ၃ ရက္ေလာက္ရိွၿပီ။ ဟိုဟို ဒီဒီ လွည့္ပတ္အိပ္ေန ၿပီးမွ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ႏွင္းဆီျခံမွာဘဲ အိပ္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး လာခဲ့တာ။ ညေနတုန္းကပဲ သီေပါနယ္္က SSA အဖဲြ႔မွာ
လက္နက္ငယ္သင္တန္းဆင္းၿပီး မႏၲေလးဘက္မျပန္ခင္ ကိုယ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို လွည့္၀င္လာတဲ့ အထက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္း သားသမဂၢ က သီဟ နဲ႔ လင္းျပာ တို႔နဲ႔ ဆံုျဖစ္တယ္။ ဒီျခံထဲမွာ တနာရီေလာက္ေတြ႔ၿပီး၊ ေတာခိုခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ဘယ္နည္းဘယ္ပံု အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ တသုတ္စီ ဘယ္လိုပို႔ၾကဘို႔ဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ သီေပါနယ္က ရွမ္း ရြာေလးမွာ လက္နက္ငယ္သင္တန္းအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔အဲဒီကအေန အထားေတြကိုယ့္ကိုရွင္းျပတယ္။ ကိုယ့္လူေတြကို ဘယ္ လိုပံုစံနဲ႔လႊတ္ေပးဖို႔၊ စကား၀ွက္ေတြေပးတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ညေနကေျပာခဲ့တာေတြေတြးရင္း ေရွဆက္ ဘာလုပ္မလဲ စဥ္းစား ေနလိုက္တယ္။

ျပန္အိပ္ခ်င္စိတ္က ခ်က္ခ်င္းမေပၚဘူး၊ မ်က္စိေၾကာင္ေနတာနဲ႔ ေဘးနားစာအုပ္ပံုက လွမ္းမီတဲ့စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ဆဲြ ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခဲြၿပီး ၁၀ မိနစ္ သိတ္မၾကာလိုက္ဘူးထင္တယ္။ ေ၀ါကနဲ ကားတစီး ျခံေရွ႔မွာ ရပ္လိုက္တဲ့အသံၾကားလိုက္တယ္၊ နားစိုက္လိုက္ေတာ့ မသဲမကဲြစကားေျပာသံေတြကိုၾကားရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ အိမ္ကိုႏိုးၿပီး တစံုတခုေမးျမန္းေနပံုပဲ။ (ေနာက္မွသိရတာ လာတဲ့ စစ္ထရပ္ကားႀကီးက ျခံမွားသြားတာ၊ သူတို႔ လာခ်င္ တာက က်ေနာ္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီျခံပဲ) အတူေနသူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႀကီးက “အကိုဆင္းခဲ့ေတာ့ ျမန္ျမန္” လို႔ လွမ္းေခၚတာနဲ႔
ကမန္းကတန္း ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ၾကက္ျခံအေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကိုဆင္းလိုက္တယ္။ ၂ ေယာက္သား ၀န္းတံခါးနဲ႔ ၀ါး ႏွစ္႐ိုက္ကြာတဲ့ ျခံေရွ႕က ဘကၳရီအားသြင္းတဲ့ အုတ္တိုက္ခန္းေလးကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေျပး၊ လမ္းမ ေပၚေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္တယ္။
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ဘဲကြာမယ္၊ ျဗံဳးကနဲ ျခံေရွ႕ ၀ါးကပ္ကာ ၀န္းတံခါးကိုေျခနဲ႔ကန္ဖြင့္လိုက္တဲ့ အသံၾကားလိုက္ၿပီး “အကို ဒီဘက္လာ” လို႔ ေအာင္ႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္လက္ကိုေစာင့္ဆဲြၿပီး ျခံေထာင့္က ေကာ္ဖီပင္ေတြၾကား ခါးေလး ေတြကုန္းၿပီး ေျပးသြားလိုက္တယ္။ ကံသီေပလို႔၊ လက္မတင္ေလးပဲ။ ေကာ္ဖီပင္ေတြၾကားကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့
က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ၾကက္ျခံဘက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ဦးတည္ေျပးသြားတဲ့ လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြကို ေတြ႔လိုက္ရ တယ္။

အဲဒီေန႔က လ ကလည္း လွေနေအာင္သာေနတာ။ လေရာင္ေအာက္မွာ၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို အထင္းသားေတြ႔ေန ရတယ္။ ညာဘက္လမ္းသြယ္က စစ္သား ၄ ေယာက္၊ ဘယ္ဘက္ လမ္းသြယ္က စစ္သား ၅ ေယာက္ အားလံုးေပါင္း ၉ ေယာက္ တိတိ။ စစ္သားတခ်ဳိ႕က တေျဗာင္းေျဗာင္းနဲ႔ ေမာင္းတင္လိုက္တဲ့အသံဟာ သူတို႔ရဲ႕ စစ္ဘိနပ္သံေတြထက္ ေတာင္ က်ယ္ေနေသးတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ တခနအတြင္းမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသလူတေယာက္လို ႏွလံုးသြင္းလိုက္တယ္၊ ငါေတာ့ ဒီည သြားၿပီ မ လြတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အံ့ၾသဘို႔ေကာင္းတာက၊ အဲလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစြန္အထိ တြက္ထားလိုက္တာနဲ႔ လူက ေအး ေဆးတည္ၿငိမ္သြားတယ္။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ သိေနတယ္။ လေရာင္ ေအာက္မွာ စစ္သားေတြ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ေနရာယူၿပီးျခံကို၀ိုင္းထားတာ ျမင္ရတယ္။ ကမန္းကတန္းတိုးလိုက္လို႔ လႈပ္ ခတ္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီပင္ကိုင္းေလးေတြကို ၿငိမ္ေအာင္လိုက္ကိုင္ေနလိုက္တယ္။ တ၀ီ၀ီနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ခဲေနတဲ့ ျခင္ၾကား ႀကီးေတြကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ႀကိတ္ၿပီးပြတ္ေနလိုက္တယ္။

ျခံေအာက္ကို ႐ုတ္တရက္ဆင္းလိုက္ခ်ိန္ ေယာင္ရမ္းၿပီး စလြယ္သိုင္းပါလာတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးကိုေတာင္၊ အသာေလး ခၽြတ္ၿပီး ေနာက္ဘက္ခတ္လွမ္းလွမ္းဆီ ပစ္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ စာတိုစာစ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေလးဂြ၊ ေလာက္စလံုးေတြပါ တယ္။ ရီရတယ္။ ႐ုတ္တရက္လူကိုမိရင္ ဘာလက္နက္မွ အတူရိွမေနပါဘူးဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာၿပီး လုပ္လိုက္တာပါ။

“အေပၚမွာဘယ္သူေတြလဲ၊ ဆင္းခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားရတယ္။ ခန ေနေတာ့ လမ္းမဘက္ကားရပ္ထားရာေနရာက
ခရာမႈတ္သံတခ်က္ၾကားတယ္။
“ေဟ့ ၾကားလား၊ အေပၚမွာဘယ္သူေတြရိွလဲ၊ ဆင္းခဲ့ပါ” ထပ္ေအာ္ေျပာတယ္။ ေအာက္ထပ္ကေန က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ၾကက္ ျခံအေပၚထက္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္ေမ့ၿပီး ဘထၠရီမီး ျပန္မပိတ္မိခဲ့ဘူး။ အေပၚထပ္ကမီးလင္းေနတယ္။

“တေယာက္အေပၚတက္ၾကည့္စမ္း” စစ္သားတေယာက္ ၀ါးေလွခါးအတိုင္း တက္သြားတာလည္းကိုလည္း ကိုက္၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေကာ္ဖီပင္ေတြၾကားကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
“ဘယ္သူမွမရိွဘူးဆရာ၊ ျခင္ေထာင္ေတာ့ ေထာင္ထားတယ္”
“ျခင္ေထာင္ေထာင္ရင္ လူရိွမွာေပါ့၊ ဘာေတြ႔ေသးလဲ၊ ရွာၿပီးဆင္းခဲ့ကြာ’’
အျပင္က ခရာသံ ထပ္ၾကားရတယ္။

“ကဲ လာၾကေဟ့၊ ခရာမႈတ္ေနၿပီ သြားၾကမယ္’’

သူတို႔ျပန္လွည့္လာတယ္၊ ဂလံုကနဲ ျမည္သြားတဲ့အသံၾကားလိုက္တယ္။ စစ္သားတေယာက္လက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ ဂစ္တာ ေလးကိုင္သြားတာေတြ႔ရတယ္။ လေရာင္ဟာ ပိုၿပီးေတာက္ပေနသလို၊ ပိုၿပီး လွလာတယ္လို႔ထင္တယ္။ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို လေရာင္ေအာက္မွာ သဲသဲကဲြကဲြႀကီးကို ေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီညဟာ ငရဲလက္က သီသီေလးလြတ္ခဲ့တဲ့ ည၊ ေၾကာင္ရန္ကို္ေၾကာက္တဲ့ ၾကက္ေတြ သတိေပးလို႔ အသက္ခ်မ္းသာ ရာရခဲ့တဲ့ ည၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေလးနဲ႔၊ အတူဆႏၵျပေဖာ္ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ၊ ညီအကိုေမာင္ ႏွမေတြကို ဒီကေန႔အထိ ခဲြခြာခဲ့ရတဲ့ ညလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုညိဳ
၁၄ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂
ေအာ္စလို