“ဒိုင္း..ဒိုင္း..ဒိုင္း.
ဒက္ဒက္ဒက္..ဒက္ဒက္ဒက္”
“ထုန္း.ထုန္း..ထုန္း.ဒိုင္း
ဒိုင္းဒိုင္း..ဒိုင္း”
အဆက္မျပတ္..ပစ္ခတ္ေနတဲ့
အသံေတြက မဏိပူရဒုကၡသည္စခန္းသစ္ ေနာက္ေက်ာက ႏုိ႔နွစ္လံုးေတာင္ေၾကာတခု လံုးကို ပဲ့တင္႐ိုက္ၿပီး
တေတာလံုးဆူညံေနတယ္။ နွစ္ဘက္ရင္ဆိုင္တိုက္ပဲြဟာ သိတ္ကိုျပင္းထန္တယ္။ ပစ္ခတ္သံေတြ
ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ထင္းရူးပင္အကြယ္က ကိုရဲျမင့္စိုး ထြက္လာၿပီး
သူ႔ရဲ႕ေသနတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔
စံုကိုင္ ဗိုက္မွာေထာက္ရင္း သတၱိေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ အေသခံ ေရွ႕တက္လာတယ္။
ေတာင္ကမူေနာက္ကြယ္က
စူးစူး၀ါး၀ါး အသံေပးၿပီး သဲႀကီးမဲႀကီး ပစ္ခတ္ေနတဲ့ ကိုေလးပြက (သူ႔နာမည္ရင္း ရဲမင္းသိန္း
ကို တင္ေအာင္နီရဲ႕ ျပာေလာင္ ကာတြန္းထဲကဇာတ္ေကာင္ကိုေလးပြ ဆံပင္နဲ႔ပံုစံနဲ႔တူလို႔
ကိုေလးပြလို႔ပဲေခၚတယ္) ရန္ သူကို ဘာမထီတဲ့ဟန္နဲ႔အေသခံၿပီး က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ရဲျမင့္စိုးကို
ေသနတ္နဲ႔ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး အားရပါးရပစ္ထဲ့လိုက္တယ္။
“ဒိုင္းေညႇာင့္”
ကိုေလးပြ
က်ီဆံလဲြေခ်ာ္သြားလားမသိ၊ ရဲျမင့္စိုး လံုး၀မျဖံဳ၊ ၿပိဳလဲမက်။ ရင္ကိုေကာ့ၿပီးေရွ႕ကို
တလွမ္းခ်င္း တိုးထြက္လာ တယ္။ သူ႔လိုပဲ ေနာက္ထပ္ ရန္သူေတြေတာင္
ထင္းရူးပင္ေနာက္ကြယ္ကတေယာက္ၿပီးတေယာက္ထပ္ထြက္လာတယ္။
“က်ား..
က်ား.. လွံစြပ္တပ္.. ခ်ီတက္.. က်ား.. က်ား..”
“ပစ္..ပစ္”
“ဒိုင္းေညႇာင့္..မေအးညြန္႔..”
ကိုေလးပြ
မေၾကမနပ္ေတြျဖစ္ေနတယ္၊
“ကိုရဲ..
ေသေလဗ်ာ.. က်ဳပ္ပစ္တာ အပိုင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ီဆံမွန္ၿပီး တကိုယ္လံုး ဇကာေပါက္ျဖစ္ေနၿပီ”
“ဘာေၾကာင့္ေသရမွာလဲ.. မင္းေသနတ္က က်ီဆံမွ မထြက္တာ”
“၀ါးဟားဟားဟား”
ပဲြပ်က္သြားၿပီ။
ကိုေလးပြကိုအားလံုး၀ိုင္းဟားၾကတယ္။
တကယ္လည္း ေသနတ္က်ီဆံက မထြက္။ ေသနတ္ေတြကလည္း သစ္သား ေသနတ္။ ေသနတ္သံေတြကလည္းပါးစပ္က
ထြက္ေနတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္တိုက္တန္းကစားသလိုမ်ဳိး။ ေသနတ္ အတု၊ ေသနတ္သံအတု
ဆိုေပမဲ႔စစ္ဆင္ေရးကေတာ့ တကယ့္ စစ္ဆင္ေရးပံုစံ၊ တကယ့္တိုက္ပဲြပံုစံ၊ တကယ့္ျခံဳခိုတိုက္ပဲြ
ေလ့က်င့္ခန္းအတိုင္းေျပာက္က်ားစစ္ဆင္နည္းေတြ ေလ့က်င့္သင္ၾကားရတာျဖစ္တယ္။
ေျပာက္က်ားစစ္ေလ႔က်င့္ဖို႔ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ ႀကိဳးတန္း၊ ဘားတမ္း ၀ပ္က်င္းေတြနဲ႔။
နယ္စပ္ကိုျပန္ပို႔ခံရတဲ့ေနာက္
က်ေနာ္တို႔ စခန္းကိုျပန္၀င္လာၿပီး ဆရာမန္းရဲ႕အစီအစဥ္နဲ႔ တပ္ဖဲြ႔ေတြျပန္ဖဲြ႔တယ္။
စစ္ေရး ေလ႔က်င့္ခမ္းေတြျပန္လုပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းအရင္လို ေဆး႐ံုေဟာင္းရိွရာ
စခန္းေဟာင္း ေလထန္ကုန္းကေန ႏုိ႔ႏွစ္လံုးေတာင္ေျခ (မိမိတို႔ဖာသာနာမည္ေပးထားတာ) နားက
ေတာင္ကုန္းႀကီးကို ရွင္းလင္းခုတ္ထြင္ၿပီး သြပ္မိုး ၀ါးထ ရံကာ စခန္းႀကီး၂ခု မွာ
ေျပာင္းေရႊ႕ၾကတယ္။ ပိုလြတ္လပ္သလို အေစာင့္လည္း မတင္းၾကပ္၊ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရခ်ဳိးႏုိင္တယ္။ အျပင္လည္းထြက္လည္ႏုိင္တယ္၊ အေဆာင္ေဒါင့္မွာ မဏိပူရ
စစ္သားအေစာင့္ ကင္းတဲေတာ့ ရိွတယ္။ ညေနပိုင္း လူစစ္ၿပီး စာရင္းေပး႐ံုပဲ။
လူဦးေရစာရင္းမျပည့္ရင္လည္း (တခ်ဳိ႕ျပန္သြားရင္) ျပႆနာမရိွဘူး။ အရင္လို
ရိကၡာျပႆနာမရိွဘူး၊ စခန္းကို တခါတေလ ေရာက္လာတတ္တဲ့ မဏိပူရ လူမႈအဖဲြ႔အစည္း တခ်ဳိ႕က
ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ေလေခါင္းအံုးေတြ ေ၀ငွေပးတတ္တယ္။ ျခင္ေထာင္မလိုသူေတြက ျခင္ေထာင္ေရာင္းၿပီး
မုန္႔ဖိုးရွာတယ္။ စခန္းရဲ႕ ေတာင္ကုန္းေအာက္မွာ ကသဲရြာေလးရိွတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးလည္း
ရိွတယ္။ သူတို႔ ေဖ်ာ္တဲ့လက္ဖက္ရည္က ေသာက္လို႔လည္းမေကာင္းေပမဲ့ ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး
အာ႐ိုက္ေနလို႔ရတယ္။ ႏုိ႔မပါ၊ ခ်က္ႏုိ႔ဆီမပါ၊ ကရေ၀းရြက္နဲ႔ လဘက္ေျခာက္ျပဳတ္ထားတဲ့
နွပ္ရည္က်ဲက်ဲထဲ သၾကားနည္းနည္းထဲ့ေမႊ ေသာက္ရတဲ့ က်ငမ္းလို႔ေခၚတဲ့ မဏိပူရ လက္ဖက္ရည္ပါ။
ေန႔လည္ခင္း
စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္း မရိွရင္ ထင္း႐ွဴးေတြ တန္းစီေပါက္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚက ေျမနီလမ္းေလးအ
တိုင္း ေတာင္ေအာက္ဆင္းၿပီး ေခ်ာင္းထဲဆင္းတယ္။ ျခင္ေထာင္ေဟာင္းေတြကို
ငါးဖမ္းပိုက္လိုအသံုးခ်ၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ဆင္း ပုဇြန္ဆိတ္နဲ႔ ငါးဖမ္းတယ္၊ ဂဏန္းက်င္းႏိႈက္တယ္။
တခါတေလ ငါးမွ်ားၾကတယ္။ ငါးမရလည္း ေရခ်ဳိးျပန္ေပါ့။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔တေတြ
ထင္းခုတ္ရင္း ေတာလည္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အနီးအနားက မဏိပူရေတာင္ကုန္းေတြ ဟာ သိတ္ၿပီးထူထဲထဲနက္တာေတာ့
မဟုတ္ဘူး။ ဗမာျပည္လို စားစရာအပင္ သိပ္မေပါဘူး။ ေပါက္တာက ထင္း႐ွဴးနဲ႔
စကပ္ပင္ေတြမ်ားတယ္။ စကပ္ပင္ေတြက လူႀကီးလက္ေမာင္း၊ ေျခသလံုးေလာက္ပဲတုတ္တာမို႔
ခုတ္လွဲခဲြျခမ္းၿပီး ထင္းအ ျဖစ္သံုးတယ္။ ထင္းခုတ္သြားရင္း ဇီးျဖဴသီးတို႔
ကုန္းသဖန္းသီးေတြေတြ႔ရင္လည္း ခူးလာတာေပါ့။ ေတာထဲမွာ စားစရာက သိတ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွပါဘူး၊
က်ေနာ္ကေတာ့ ေတာထဲသြားတိုင္း ေအာက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္ရင္း တုတ္တ ေခ်ာင္းနဲ႔ ေႁမြေတြ႔လိုေတြ႔ျငား
လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ။ မဏိပူရ စစ္သားေတြက်ေနာ္တို႔ေႁမြစားတတ္မွန္းသိလို႔ ေႁမြ႐ိုက္ၿပီး
လာေပးတတ္တယ္။ ေႁမြကိုေခါင္းျဖတ္ အေရခြံကိုဆဲြခြာလိုက္ၿပီး ဆားနႏြင္းနယ္ၿပီး မီးကင္စားရတဲ့
အရသာက ေကာင္း တယ္။ ငါးရွဥ့္ေတာင္စားေသးတာပဲေလ၊ သိပ္မထူးပါဘူး။
မဏိပူရြာသားတခ်ဳိ႕ကလည္း
ေတာထဲမွာ ထင္း႐ွဴးပင္ေတြ တရားမ၀င္ခုတ္လွဲၿပီး ထင္း႐ွဴးနွစ္သားေတြကို ေရာင္းတတ္ တာေၾကာင့္
က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း မဏိပူရ တပ္ရင္းမွဴးက ထင္း႐ွဴးပင္ေတြမခုတ္ဖို႔ သတိေပးထားတယ္။
က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔စည္းကမ္းလိုက္နာပါတယ္။ အဲ.. ကိုယ့္ႏုိင္ငံမဟုတ္လို႔လား မသိဘူး၊
ကိုယ့္ေတာေတာင္ေတြလို ေၾကာက္ရံြ႔ေလး စားမႈေတာ့ မရိွဘူး။ ရီစရာလိုလိုနဲ႔ ေတြးစရာတခု
ေျပာအံုးမယ္။ က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ေတာထဲေတာင္ထဲမွာဆို အေပါ့အပါး နဲ႔ အခင္းႀကီးစြန္႔မယ္ဆို
ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ဆိုတာကိုေလးစားသမႈနဲ႔ ဟုတ္သည္ရိွ မဟုတ္သည္ရိွ ပါးစပ္ က
“ကန္ေတာ႔..ကန္႔ေတာ့့” တို႔ “မေအာင္းမအီးႏုိင္လို႔ စြန္႔မိတာကို ေတာေစာင့္နတ္
ေတာင္ေစာင့္နတ္မင္းတို႔ ခြင့္လႊတ္ ပါ” လို႔ ေတာင္းပန္ ခြင့္ေတာင္းတတ္တဲ့အက်င့္က ပါၿပီးသား။
မဏိပူရ ေတာထဲမွာ အေစာပိုင္းကေတာ့ ဗမာျပည္အက်င့္ အတိုင္း “ကန္ေတာ့..ကန္ေတာ့” လုပ္မိေသးတယ္။
ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့လည္း ဟာ.. ဒါ ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွ မဟုတ္တာ ေတာ ေစာင့္နတ္လည္းရိွခ်င္မွ
ရိွမွာ၊ ရိွလည္း ဒီကနတ္ေတြ ဗမာစကားနားလည္မွာမွ မဟုတ္တာဆိုၿပီး ဘာမွ ခြင့္မေတာင္း ေတာ့ဘူး၊
အပင္ႀကီးႀကီးေအာက္လည္း ပန္းထည့္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေရေျမ ေတာေတာင္ကိုပဲ
ကိုယ္က တန္ဘိုးထားတတ္တာပါ။ သူမ်ားေရေျမေတာေတာင္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရမဲ႔အရာလည္း
မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္ နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲထင္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြက
က်ေနာ့္တို႔ေတာေတာင္ သစ္ပင္ေတြကို အေလးမမူ တန္ဘိုးမထားခံစားမႈကင္းကင္းနဲ႔ အျမစ္ပါမက်န္
စိတ္ႀကိဳက္ထင္သလိုတူးဆြခုတ္လွဲေနတာကို ျမင္ရၾကား ရေတာ့ ေဒါသထြက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့
သူမ်ားပိုင္ဆိုင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ႏုိင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေျမပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဘိုးထား
ေလးစားရမဲ့အရာေတြကို လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈပစ္ပယ္တာမ်ဳိးက လုံး၀ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အရာပဲေလ။
မနက္ေစာေစာ
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမို႔ အားလံုးေစာင္ျခံဳထဲေကြးေနေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေစာေစာထ ေရဒီယိုဖြင့္
သတင္းနား ေထာင္ရတယ္။ က်ေနာ္က သီခ်င္းေလးေတြ၀ါသနာပါေတာ့ AIR ေရဒီယိုကလႊင့္တဲ့
သီခ်င္းေတြကို အသံကူးထားတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆို၊ ေဆာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ
ဆက္တိုက္စီၿပီးသြင္းထားတာ။ ဥပမာ ေဆာင္းရယ္နွင္းရယ္ ကိုယ့္ခ်စ္သူရယ္၊ ေဆာင္းကတၱီပါ၊
ဒီေဆာင္းေဟမာန္၊ မဲဇာၿမိဳင္ေျခ စသျဖစ္ေပါ့၊ ေစာေစာထၿပီး သီခ်င္းေလးတိုးတိုးဖြင့္ ေပးထားရင္
ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေကြးၿပီး ဇိမ္ခံနားေထာင္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး မနက္ ၆
နာရီဆို အိပ္ ေဆာင္ထဲကို ကသဲစစ္သားတေယာက္ ၀ီဇီမႈတ္ၿပီး အျမဲ၀င္လာတတ္တယ္။
ပါးစပ္ကလည္း “အကိုတို႔ ငါ့ညီမယူပါ၊ အ ကိုတို႔ ငါ့ညီမယူပါ” နဲ႔ ေအာ္ေနတတ္တယ္။
၀ီဇီသံစူးစူးေၾကာင့္ အိပ္မရေတာ့ အားလံုးထရတယ္။ ျပံဳးစိျပံဳးစိေတြနဲ႔ “ေအး.. ယူပါ့မယ္ဟ
ယူပါ့မယ္ဟ” နဲ႔ သံေယာင္လိုက္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီ ကသဲ ေျပာခ်င္တာက “အားလံုး ထၾက ပါ၊
အားလံုးထၾကပါ” ဆိုတဲ့ စကားပါ။ က်ေနာ္တို႔ထဲက ဘယ္သူမွန္းမသိ ဗရုတ္က်ၿပီး ေပါက္ကရ
ဘာသာျပန္ သင္ေပး လိုက္ေတာ့ ဘာမွမသိရွာတဲ့ ကိုေရႊကသဲ မနက္တိုင္း သူ႔ညီမနဲ႔ လူတကာ
လိုက္ေပးစားသလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔
မနက္အိ္ပ္ရာထတာနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္ကာယေလ႔က်င့္ခန္းေတြကိုသင္တန္းမွဴး
ကိုညီညီလြင္ ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔လုပ္ၾကတယ္။ မဏိပူရကို က်ေနာ္တို႔ စေရာက္ခါစကတည္းက
ကိုညီညီလြင္ကပဲ အေျခခံစစ္ပညာနဲ႔ ကာ ယေလ႔က်င့္ခန္းေတြကို သင္ၾကားေပးတာျဖစ္တယ္။ သူက
တကၠသိုလ္ အရံတပ္(UTC) မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ ေတာ့ စနစ္တက် သင္ေပးႏုိင္တယ္။
မနက္လဘက္ေရေသာက္ ထမင္းေက်ာ္စားၿပီးရင္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ တယ္။ တန္းစီ၊
ဘယ္ညာညႇိ၊ တန္းညိႇ၊ ဘယ္ေကြ႔ ညာေကြ႔ အေနွးေလွ်ာက္ အျမန္ေလွ်ာက္နဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈေတြ၊
ပစ္ ေထာက္ေမွာက္လွိမ့္ မိေက်ာင္းတြား၊ အတက္ အဆုတ္ စတဲ့ အေျခခံစစ္ပညာေတြကို
လေပါင္းျမားစြာ ထပ္ခါထပ္ခါ သင္ခဲ့ရလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ညစ္ေနၿပီ။
ေနာက္ပိုင္း ေသနတ္ကိုင္ေလ့က်င့္မယ္ဆိုေတာ့ စကပ္ပင္သား ေတြ၊ ထင္း႐ွဴးသားေတြကို ေသနတ္ခုတ္ၾကတယ္။
ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကိုစစ္ႏုိင္နဲ႔ ကိုရဲတို႔က ေသနတ္ကို အဟုတ္လွ ေအာင္ ခုတ္ထစ္ႏုိင္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ခတ္ပ်င္းပ်င္းဆိုေတာ့ နည္းနည္းေကာက္ေကြးေကြး ထင္းေခ်ာင္းတေခ်ာင္း ကို ေသနတ္အသြင္ကိုင္လို႔
သင္တန္းမွဴးက သတိေပးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုင္ရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ေသနတ္ကိုစိတ္က မွန္းၿပီး
ေနပူပူထဲသစ္သားေသနတ္ေတြနဲ႔ မညည္းမညဴ
စစ္ေရးေလ႔က်င့္ၾကတယ္။ သစ္သားေသနတ္သာဆိုတယ္၊ အဲဒီ သစ္သားေသနတ္ကို မေလးမစားလုပ္ရင္
သင္တန္းမွဴး ညီညီလြင္က မွတ္ထားၿပီး မျပစ္ေပးေလ႔ရိွတယ္။ (ညီညီလြင္ ရဲ႕အျပစ္ေပးတဲ့မွတ္တမ္းေလး၊
စာဖတ္သူေတြၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္)
ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္ကလည္း
(၃) လအတြင္း လက္နက္ရေစရမယ္ဆိုၿပီး ဂတိေပးလိုက္၊ (၃) လျပည့္ေတာ့ ရက္ေပါင္း (၁၀၀)
အတြင္း လက္နက္ကိုင္ရမယ္လို႔ ေျဖာင့္ဖ်လိုက္၊ ရက္(၁၀၀) ျပည့္ေတာ့
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး မၾကာခင္ စရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ပ်ားရည္နဲ႔ ၀မ္းခ်လိုက္နဲ႔
မိုးေရးနယ္စပ္မွာထိုင္ၿပီး ဆင္ျဖဴေတာ္ စီမံကိန္းႀကီးေတြ ခ်ျပေနတယ္။ စခန္းကရဲေဘာ္ေတြက
ၾကာေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြက်ကုန္တယ္။ စစ္ေရးေလ႔က်င့္ေတာ့မယ္ဆို ၀မ္းကိုက္တယ္၊
ဖ်ားတယ္ နာတယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး ေခြေနတဲ့လူေတြမ်ားလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း
ေျဗာင္က်က်ပဲ စစ္ ေရးေလ႔က်င့္ခန္းဆို သြားမလုပ္ေတာ့ဘူး။ တနွစ္နီးပါးဒါခ်ည္းပဲ
လုပ္ေနရေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္း သတင္းနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးကို
ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်တဲ့အေနနဲ႔ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္ေဟ့ဆိုရင္ ေရဒီယိုသ တင္းေတြနားေထာင္ၿပီး
ကူးေနလိုက္တယ္။ အလုပ္ေတြအရမ္း႐ႈပ္ျပလိုက္တယ္။ သင္တန္းမွဴးညီညီလြင္က ရိပ္မိရင္
စခန္းတာ၀န္ခံ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးကို လက္တို႔တိုင္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း စိတ္မပါဘဲ
စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရ ျပန္တယ္။
စိတ္က်ေနတဲ့
က်ေနာ္တို႔အတြက္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ထြက္ေပါက္တခုရေအာင္ ရွာလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က
ညမိုးခ်ဳပ္၊ ျမန္ မာ့အသံ ဘီဘီစီ၊ ေအအိုင္အာ၊ ဗြီအိုေအ သတင္းေတြကို ေရဒီယိုကေန
အသံဖမ္းတယ္။ ေရဒီယို ကက္ဆက္ကလည္း တလံုးထဲရယ္။ ဒါေတာင္ အိႏိၵယေထာက္လွမ္းေရးက ေပးထားတာ။
မနက္နဲ႔ညတိုင္း အသံဖမ္းထားတဲ့ ထူးထူးျခားျခား သတင္းေတြကို သတင္းမွတ္တမ္းစာအုပ္ႀကီးထဲ
လက္ေရးနဲ႔ျပန္ကူးၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ သတင္းဆိုရင္ စခန္းကလူေတြသိ ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းဖတ္ျပတယ္။
ျမန္မာျပည္က သတင္းစာတခ်ဳိ႕နဲ႔ စာေဆာင္ေတြ သတင္းမွတ္တမ္းေတြကို က်ေနာ္က ထိမ္းသိမ္းထားရတယ္။
တည သတင္းေတြကူးေနတုန္း မ်က္မွန္အထူႀကီး တပ္ေလ႔ရိွတဲ့ ေက်ာက္ခဲ (ကေလးၿမိဳ႕) က်ေနာ္
အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ေရာက္လာတယ္။ ဘာထူးလဲ ကိုညိဳ ဘာညာနဲ႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့ဆီက
ျမန္မာ့အလင္း သ တင္းစာအေဟာင္းတရြက္ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ သူက စခန္းမွာ စကားအရမ္းနည္းၿပီး
ခတ္ေအးေအးပဲေနတတ္တယ္။ သူတခုခု အသံုးျပဳခ်င္လို႔ေနမွာပဲဆိုၿပီး အေရးမပါတဲ့
သတင္းစာတေဖာင္ကို ေပးလိုက္တယ္။ “ကိုညိဳ အလုပ္ၿပီးရင္ အ ေနာက္ဘက္ထဲ လာခဲ့ေလ”
လို႔မွာတယ္။ က်ေနာ္လည္းအလုပ္ၿပီးေတာ့ အေဆာင္(၁) ေနာက္ဖက္ စကပ္ေတာထဲလိုက္ သြားတယ္။
တခါတေလ ေတာထဲက လရိပ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ စားစရာေလးေတြနဲ႔
ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း၊ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ဖူးတဲ့
ရုပ္ရွင္ ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ ေတြအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ေထြရာေလးပါး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တခါတရံ
စခန္းထဲက လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အတင္းအဖ်င္းေတြလည္းပါတယ္။ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ လက္ရိွအေနအထားနဲ႔
ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြကို ေျပာၾက သံုးသပ္ၾကတာပါပဲ။ အေဆာင္ေနာက္ဘက္ စကပ္ပင္ေအာက္
ခါတိုင္းထိုင္ေနက်ေနရာမွာ ဘယ္သူမွမေတြ႔ရလို႔ အသံေပးေခၚၾကည့္ေတာ့ ခတ္လွမ္းလွမ္း ေတာင္
ေၾကာတေနရာမွာ ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေဆးလိပ္မီးေတြ႔လို႔ လိုက္သြားလိုက္တယ္။
သူတို႔အနားေရာက္သြားေတာ့
ထူးျခားတဲ့အနံ႔တခ်ဳိ႕ရလိုက္တယ္။ “လာ..ဘေရာင္း..ဘာထူးေသးလဲ” ေဇာ္လြင္ထြန္းက
ေခၚေခၚေမးေမးေျပာလိုက္ရင္း ေနရာေပးတယ္။ “သိတ္မထူးပါဘူး၊ အဖမ္းခံရတဲ့
သတင္းေတြခ်ည္းပဲ” က်ေနာ္ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ လူတိုင္းျပံဳစိစိအမူအရာေတြနဲ႔။ ေအာင္ဆန္းလင္းက
သတင္းစာနဲ႔ လိပ္ထားတဲ့ ပြတ္ခၽြန္းတလိပ္ လွမ္းေပး တယ္။ မီးညႇိၿပီးေသာက္ၾကည့္ေတာ့ အရသာခတ္ေပါ့ေပါ့ပဲ၊
အနံ႔လည္းျပင္းတယ္။ လေရာင္ေအာက္က မ်က္နွာေတြဟာ က်ေနာ့ကို ရီျဖဲျဖဲနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ေနာက္ေတာ့
က်ေနာ္ရိပ္မိသြားတယ္။ “မားေတြလား” ၀ါးဟားဟားနဲ႔ ၀ိုင္းရီၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုး ေဆးေျခာက္မွန္ေနၿပီ။
က်ေနာ္ အေတာ္ေလးစိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဘိုထိန္က ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုတ္ထား တဲ့ အထုတ္ႀကီး
ထုတ္ျပတယ္။ “ဘယ္ကရတာလဲ၊ မ်ားလွေခ်လား” “ႏြားတင္းကုတ္က”။
မနက္က
ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေတာလည္သြားရင္း စခန္းနဲ႔ တမိုင္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေဂၚရခါးယာတဲ
တလံုးကိုသြားေတြ႔ တယ္။ ယာတဲထဲထိုင္အပမ္းေျဖရင္း ထပ္ခိုးတေနရာမွာ ေဆးေျခာက္ပင္တခ်ဳိ႕
ၾကပ္တင္ထားတာ ေတြ႔ၾကတယ္။ နည္း နည္းပါးပါးသိတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က ဒါေဆးေျခာက္ေတြဆိုတာ
ရိပ္မိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိုက္ၾကည့္ရာမွာ ေဂၚရ ခါး ႏြြားတင္းကုတ္ ေနာက္က
လူတရပ္ေလာက္ရိွတဲ့ ေဆးေျခာက္ပင္ေတြ ေတာထေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ အေလ႔က် ေပါက္ေနတာေပါ့။
အိႏိၵယမွာေတာ့ ေဆးေျခာက္ပင္ေတြဟာ လမ္းေဘးမွာထူထူထဲထဲ အေလ့က်ေပါက္ေနတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔
ညစဥ္ညတိုင္း မားကေလး႐ိႈက္လိုက္၊ သၾကားကေလးယက္လိုက္၊ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ ထမင္းေျခာက္ေတြေလွာ္စားလိုက္၊
ေထြရာေလးပါးအာလိုက္၊ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕စိတ္က်ေ၀ဒနာေတြကို
ထြက္ေပါက္အလဲြေတြေပးေန ခဲ့တယ္။
တေန႔
မိုးေရးကေန ဆရာမန္းနဲ႔အိႏိၵယစစ္ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ဳိ႕ စခန္းကိုေရာက္လာတယ္။
သူတို႔နဲ႔အတူ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ့က အရာရိွတေယာက္လည္းပါလာတယ္။ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္လို႔
ေခၚတယ္။ အသားညိဳညိဳ ခတ္သြယ္သြယ္၊ စစ္ သားဥပဓိပဲ။သူက စခန္းထဲမ၀င္ဖူး၊ စခန္းရိွတဲ့
ေတာင္ကုန္းမေရာက္ခင္ တေနရာကေန ရဲေဘာ္အားလံုးကိုေခၚၿပီး စကား ေျပာတယ္။ ဆရာမန္းကေတာ့
စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔၊ အားေမြးထားဖို႔ မၾကာမီ အလားအလာေကာင္းေတြေပၚလာမယ္ေပါ့။ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္ကေတာ့
သူမၾကာမီ ရဲေဘာ္တို႔ဆီလာၿပီး စစ္သင္တန္းေပးမဲ႔အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ဓာတ္ကို
သေဘာေပါက္တဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္ပညာစနစ္တက်မတတ္ဘဲ စစ္တိုက္လို႔မရႏုိင္ေၾကာင္း၊
ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို အခုလိုပံုစံ မ်ဳိးနဲ႔လည္း တိုက္လို႔ မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ေပ်ာက္က်ားစစ္ဆင္ေရးကို
သင္ေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ ျပည္သူေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေမ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း၊ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔
ေျပာသြားတယ္။ တပ္မေတာ္ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ ကိုယ့္ဘက္ပါလာၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
ငုတ္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ပါးပ်ဥ္းထလာျပန္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အားတက္ကုန္တယ္။
စခန္းထဲမွာ ျပန္ လည္တက္ႂကြလာၿပီး စိတ္ကူးေတြ ျပန္ယဥ္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္
တမူးလူ႔ေဘာင္သစ္က ကိုတင္၀င္းနဲ႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြ
စခန္းထဲေရာက္လာတယ္။ ဗိုလ္သင္တန္းဆိုၿပီး ထပ္ၿပီးသင္တန္းေတြေပးျပန္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီညီလြင္
သင္ေပးတာေလာက္ေတာင္ စနစ္ကမက်ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း အီလည္လည္ ျပန္ျဖစ္ သြားတယ္။ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္အသံလည္း
ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အားလံုးဟာ ထံုးစံအတိုင္း ဒံုရင္းဒံုရင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
မေသခ်ာတဲ့
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ အေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပမ္းၾကပါတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္
ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြက အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ လက္နက္ကိုင္ရတယ္၊
လက္နက္အစစ္ေတြ ပစ္ခတ္ေလ့က်င့္ရေသးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထက္ကံေကာင္းၾကတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
က်ေနာ္တို႔ အေနာက္ဖက္ေရာက္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက တ နွစ္ပတ္လံုးသစ္သားေသနတ္နဲ႔
ပစ္ေထာက္ေမွာက္လွိမ့္ေတြ လုပ္လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ေလေနလိုက္၊ တခါေမ်ာ္လင့္ ခ်က္အသစ္ေတြေပးလို႔
ျဖစ္လာႏုိးနဲ႔ စိတ္ေတြျပန္တင္းၿပီး ျပန္ေထာင္တက္လာလိုက္၊ တခါျပန္ၿပီးက်သြားလိုက္နဲ႔
ကမ္း မျမင္ လမ္းမျမင္တဲ့ေတာ္လွန္ပင္လယ္ႀကီးထဲ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ရည္ရြယ္ရာကို မနည္းကူးခတ္ရပါတယ္။ လိုအင္ဆႏၵေတြ မျပည့္၀၊ အေနအထိုင္လည္း ဆင္းရဲ၊
ရာသီဥတုလည္းဆိုး၀ါးေပမဲ႔ စိတ္ဓာတ္ဘုန္းဘုန္းမလဲေအာင္ တင္းထားရတယ္။ စိတ္ထြက္ေပါက္
ပိတ္ေနေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြ ရန္ရွာၾကတယ္။ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဘာမွမစြမ္း သာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို
အျပစ္သြားျမင္ေနတယ္။ သိပ္္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္ေပမဲ႔လည္း အျပစ္ေတြျမင္ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္
မေခၚမေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထက္ ခက္ခဲသိမ္ေမြ႔တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ လွန္ေရးကို
က်ေနာ္တို႔တေတြ ခက္ခက္ခဲခဲအစမ္းသပ္ခံၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္ရတယ္။ ေထာင္က်ေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေထာင္
အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနသူနဲ႔မျခား စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္
သတိမမူမိဘဲ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ခံႏုိင္ရည္အားေတြ ရခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိန္မွာ အဲဒီခံႏုိင္ရည္
စိတ္ဓာတ္ေတြကေန ခြန္အားေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနဲ႔ပဲ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္
အၾကမ္းမဖက္ႏုိင္ငံေရးကို နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ခဲ့ၾက တယ္။
ပန္းခ်ီစစ္ၿငိမ္းေအးရဲ႕ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို သြားသတိရလိုက္တယ္။
“အသံသာ ရိွပါေစ
ဒီမွာ ဂီတ ရိွတယ္၊
စိတ္ဓာတ္သာ ရိွပါေစ
ဒီမွာ ေအာင္ပဲြရိွတယ္”
ကိုညိဳ
ေမ၂၊၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment