ေကာင္းကင္ယံက လင္းယုန္လား ေရတြင္းထဲက ဖားလား

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လက္ငင္းႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ တုိင္းရင္းသားအေရး စတဲ့ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဖြဲ႔အ စည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လူပုဂၢိဳလ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ မီဒီယာ အမ်ဳိးမ်ဳိးတု႔ိဟာ အာေဘာ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾက၊ ေဖာ္ျပၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကို စုစည္းၾကည့္လိုက္ရင္
အလြန္ကို သံတမန္ ဆန္ပါတယ္။ diplomatic ျဖစ္လြန္းပါတယ္။ ဒီ အာေဘာ္မ်ားဟာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး အစုိးရထံမွလာပါတယ္။

ဒုတိယကေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ကို မ႑ိဳင္ျပဳထားတဲ့ ပါတီစံုနယ္ပယ္ကလည္း လာပါတယ္။ တတိယကေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပ အာေဘာ္ပိုင္းက လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာပင္ ျပည္တြင္းအာေဘာ္နဲ႔ ျပည္ပႏုိင္ငံတကာ အာေဘာ္ပိုင္းကို ခြဲျခားၾကည့္ရ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အာေဘာ္ပိုင္းကေတာ့ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ပိုၿပီးလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ေနာက္ပိုင္းရွင္းပါတယ္။

ျပည္တြင္းအာေဘာ္ပိုင္းမွာပင္ (၂) ပိုင္းရွိတယ္လုိ႔ ယူဆခ်င္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းက ဒီခ်ဳပ္နဲ႔ပါတီစံု နယ္ပယ္က လာတာပါ။ ဒီအစုထဲမွာပင္ ေပၚလစီကိုေျပာႏုိင္သူက အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ က်န္တာေတြက ထမင္းမစား ဟင္းမစားပါ။ ဒီခ်ဳပ္အျပင္ စူးစူးရွရွေျပာႏုိင္တဲ့ အျခားပါတီမ်ား မေတြ႔မိေသးပါဘူး။

တုိင္းရင္းသားအမ်ဳိးသားပါတီမ်ားအေနနဲ႔ သူတို႔ေျပာမွျဖစ္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိး၊ ျပႆနာမ်ဳိးက်မွပဲ ေျပာၾကတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဂ်ာနယ္ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မီဒီယာျပႆနာကိုၾကည့္ပါ။ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ ဝိညာဥ္သံုး ပါးထဲမွာ တပါးျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားအျမင္ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ (ဝိညာဥ္) ဟာ အက်ဥ္းစံဘဝက မလြတ္ေျမာက္ ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သတိျပဳမိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ပထမအခ်က္က ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ အခုမွ ျပဳျပင္ေရးလမ္း ေၾကာင္း ေပၚတက္ခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ရွိသမွ် တံခါးေတြ အကုန္ဖြင့္ေပးလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ တခုခ်င္း ျဖည္းျဖည္းပဲဖြင့္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ေလာဂ်စ္ပါ။ ဒီေလာဂ်စ္က မိမိကိုယ္ကိုယ္ေရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာ မယံုၾကည္တာပါ။ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စမိန္း ကေလးလုိ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက်္ားေလးမွန္သမွ် သူ႔အေပၚ ဟိုလုပ္ႏိုး၊ ဒီလုပ္ႏုိး ထင္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မလံု မလဲျဖစ္တာမ်ဳိး၊ guilty conscious ျဖစ္တာမ်ဳိး မိမိကိုယ္ကိုယ္ မိမိမယံုၾကည္တာပါ။

ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ democratic reform in Burma ဆိုတာဟာ အျခားတုိင္းျပည္မ်ားနဲ႔ မတူညီႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပံုစံ နဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ရပါမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားပါ။ ဒါက Burmese way to democracy ပါ။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဒီမိုကေရ စီေပါ့။ The Burmese Way to Socialism ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ဆိုတာရဲ႕ လွည့္ျဖားမႈေအာက္မွာ ၂၆ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ေတြ႔ႀကံဳျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့အခါ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ တုိင္းျပည္ေရာ လူထုပါ LDC ႏုိင္ငံ(အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံ) ဘဝကို က်ေရာက္ခဲ့ၾကရၿပီးပါၿပီ။

ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဆိုတာရဲ႕ (တကယ့္အဓိပၸာယ္က) အစိုးရလက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္က်င့္သံုးတာပါပဲ။ ဒီ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ကို ျပည္တြင္းက Legal Marxist မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ‘မလညပ’ (ျမန္မာ ႏုိင္ငံအလုပ္သမား ညီ ညြတ္ေရးပါတီ အင္အားစုမ်ား)က ႀကိဳဆို ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံျပင္ပက ကမၻာ့ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ရဲ႕ မ႑ိဳင္ႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္တဲ့ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကလည္း မဆလ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ မဆလလမ္းစဥ္ကို Non-Capita- list’s Way လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာပါ။

အခုအခါမွာေတာ့ ဆိုဗီယက္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မလညပ (ဝိဓူရ) လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ‘မဆလ ပါတီ’ လည္း မရွိ ေတာ့ပါဘူး။ မဆလ ဗဟိုႏုိင္ငံေရးတကၠသိုလ္ရဲ႕ နည္းျပခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ ‘မဆလ’ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မရွိေတာ့တာ ကိုေတာ့ သူနဲ႔မဆိုင္သလိုေနၿပီး ဟိုလူကို ေဝဖန္၊ ဒီလူကို ေဝဖန္တာမ်ဳိး အ႐ူးဘံုေျမႇာက္တာမ်ဳိး လုပ္ေနတာမ်ဳိးေတြ
ေတြ႔ေနရပါ ေသးတယ္။ The Burmese Way to Socialism ရဲ႕ ဒုကၡမ်ဳိးေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ေပါင္းစံုလူထုႀကီးဟာ အသက္ေသြးေခြၽးနဲ႔ ဘဝေတြကိုပါ ျမႇဳပ္ႏွံေပး ဆပ္ၿပီး ၂၆ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ႐ုန္းကန္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကရ ပါတယ္။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေမ အေျခခံ ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒက ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ပိုင္ရွင္ ျပည္ ခုိင္ၿဖိဳး အစိုးရနဲ႔သူ႔ State Apparatus မ်ား သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔၊ အမ်ဳိးသားတန္းတူခြင့္ မ်ားရရိွဖို႔၊ ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ျမန္မာဆင္းရဲသား လူထုႀကီး ဆင္းရဲတြင္းက (တက္ခြင့္နဲ႔
ထြက္ခြင့္ရဖို႔) အလင္းေရာင္ကေလးမ်ား ထြက္ျပဴစမွာ The Burmese Way to Democracy ေတြးေခၚပံုကို စာနယ္ဇင္း မ်က္ႏွာစာနဲ႔ မီဒီယာ မ်က္ႏွာစာမ်ားမွာ ဒီ Line of Thinking ကို ျပန္ေတြ႔ေန ၾကရပါတယ္။ လူ႔ အာ႐ံုငါးပါးအမႈ ‘ဓမၼာ႐ံု’ ဆုိတဲ့ ‘ဆ႒မအာ႐ံု’ (ေတြး ႀကံျခင္းအမႈ)၊ စုစုေပါင္းအာ႐ံု ၆ ပါးအမႈမွန္သမွ်ကို ဥပေဒနဲ႔အညီ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆုိတဲ့ လႈံ႔ ေဆာ္မႈမ်ားကို attentive ျဖစ္တဲ့သူတုိင္း သတိျပဳခ်င္စရာ ျဖစ္လာေနပါတယ္။

The Burmese Way to (ဘာ)၊ The Burmese Way to (ညာ) ဆုိတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတုိင္း ေခါင္းစြပ္ေတြ၊ လက္ ထိပ္ေတြ၊ ေျခက်င္းေတြ၊ ပံုစံေပးသံေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္း မာန္မဲသံေတြ၊ သံေခ်းနံ႔ ေတြ၊ ၾကယ္လမျမင္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ၊ ငို သံ႐ိႈက္သံေတြ၊ ႏႈတ္ဆက္သံေတြ၊… ဒီအနိ႒ာ႐ံုေတြ အားလံုးက မိမိတို႔ကို မ်က္စိမွိတ္၊ လွ်ာထုတ္ျပေနၾကသလုိပါပဲ။

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးစမွာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လႈိင္း အပုတ္ခံရပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လႈိင္း ဟာ စစ္ၿပီးေခတ္ကမၻာႀကီးမွာ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး လမ္းတသြယ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ တ႐ုတ္ ျပည္တို႔ဟာ အမာခံ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ လြတ္လပ္ေရးရလာခဲ့ၾကတဲ့ လြတ္လပ္စႏုိင္ငံအမ်ားစုဟာ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားလာခဲ့ ၾကပါတယ္။ နာဆာ (အီဂ်စ္) ဆုိရွယ္လစ္စ နစ္၊ ေန႐ူး (အိႏၵိယ) ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ ဆူကာႏုိ(အင္ဒိုနီးရွား) ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ေရပန္းစားလာၾကပါတယ္။

ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ (၁၉၆၂) ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ေႂကြးေၾကာ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာက သာမန္ေႂကြးေၾကာ္တာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ (၂) ခ်က္ ဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ အညမည အေတြးအေခၚကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါ တယ္။ မဆလပါတီ ဗဟိုႏုိင္ငံေရး တကၠသိုလ္ဆိုတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွိရွိသမွ် စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအား လံုးကို ႏုိင္ငံပိုင္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံပိုင္လုပ္တာဟာ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ တ႐ုတ္ကထြက္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သိ ၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၂၆ ႏွစ္ ၾကာတဲ့အခါ လူ၊ လမ္းစဥ္၊ ပါတီ အစိုးရအဖြဲ႔ အားလံုး ဇူလုိင္ ၂၃၊ ၁၉၈၈ မွာ တခန္းရပ္ သြားခဲ့ ရပါတယ္။

မဆလ ဇာတ္ေခါင္းကြဲၿပီး ၂၄ ႏွစ္အၾကာမွာ The Burmese Way to Democracy ဆုိတာမ်ဳိး (တည့္တည့္ မေျပာေပ မယ့္) ထုတ္ေဖာ္ခ်က္မ်ားက ဒီလုိ Line of Thinking မ်ဳိး ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမုိက ေရစီဆိုတာမ်ဳိးကုိ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မတုိင္မီ အထိ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလုိ Line of Thinking ဟာ ဘယ္လုိရင္းျမစ္မ်ဳိးက လာေနတယ္ဆုိတာ လတ္ဆတ္တဲ့အေတြးအေခၚရွိသူတုိင္း သတိျပဳမိၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီလုိ Theory နဲ႔
Practise အနီးအေဝးျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ ေတြ႔သြားၾကရတာမ်ဳိးကို မာ့က္စ္ဝါဒကိုင္စြဲခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားအတြင္းမွာလည္း ေတြ႔ၾကရပါတယ္။

မာ့က္စ္ဝါဒယံုၾကည္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု ေလးစုျဖစ္ေပၚခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းလက္ေတြ႔မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။

(၁) (မူလ) ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (၁၉၃၉)၊

(၂) အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (သခင္စိုး/၁၉၄၇)၊

(၃) ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔(၁၉၄၆)၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ(၁၉၅၃/၁၉၆ဝ)၊

(၄) ဗမာျပည္အလုပ္သမား/ လယ္သမားပါတီ (၁၉၅၁)

ဗမာျပည္အလုပ္သမားပါတီ (၁၉၅၆) ‘ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမားညီညြတ္ေရးပါတီ’ (၁၉၆ဝ) [မူလအလုပ္သမားပါတီအစု (ဝိဓူရ)၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ (၁၉၅၉ အစု)၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္၏ 'ျပည္သူ႔ညီညြတ္ေရးပါတီ အစုမ်ားကို စုစည္းထားသည့္ ပါတီ] (၁၉၆ဝ/၁၉၆၄) စသည့္ပါတီမ်ားဟာ မာ့က္စ္ဝါဒကို ယံုၾကည္ကိုင္ စြဲခဲ့ၾကတဲ့ ပါတီမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး သခင္စိုးေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလံနီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ မာ့က္စ္ဝါဒကို တရားေသဝါဒ၊ မင္းမဲ့ဝါဒ၊ ဂိုဏ္းဂဏ ဝါဒ၊ စြန္႔စားေရးဝါဒမ်ားအျဖစ္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့အတြက္ လူေရာအဖဲြ႔အစည္းပါ စခန္းသိမ္းခဲ့ရပါတယ္။ (ဒုတိယ အစုကေတာ့)
ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ (အဓိက) ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမား ညီညြတ္ေရးပါတီ အစုပါ။ ဒီအစုဟာ (ပမည တ) (ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု) ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက ဥပေဒအတြင္း ၿငိမ္း ခ်မ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး တုိက္ပဲြမ်ားအတြင္းမွာ လူထုမ်ားအေပၚ အလြန္ၾသဇာႀကီးပါ တယ္။ ၁၉၅၆ အေထြေထြ ေရြး ေကာက္ပဲြမွာ ကိုယ္စားလွယ္ ၄၆ ေယာက္ အေရြးခံရၿပီး လူထုထံမွ ေထာက္ခံမဲ ၁ ဒသမ ၅ သန္းေက်ာ္ ရရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ျပည္ေထာင္စုပါတီ အစိုးရထံမွ အာဏာကုိ သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီအစုဟာ အာဏာသိမ္းမႈနဲ႔အတူ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ကိုပါ ဘံုလုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ေထာက္ခံ႐ုံသာမက ၃၃ ဦး အႀကံေပးအဖဲြ႔အတြင္းပါဝင္ၿပီး အႀကံေပးခ်က္မ်ားကုိ ထပ္မံ ေထာက္ခံၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ အမ်ဳိးသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး ဥပေဒအရ ပါတီစံုစနစ္ကို ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ က ဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ မာ့က္စ္ဝါဒကို ဥပေဒတြင္းဝါဒ Legalism အျဖစ္ ခံယူရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ‘မလညပ’ နဲ႔ ဝိဓူရသခင္ ခ်စ္ေမာင္ဟာ ဥပေဒတြင္းဝါဒီအျဖစ္နဲ႔ ဘဝကို နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြရဲ႕ အမာခံေက်ာ႐ိုး အဖဲြ႔အစည္းႀကီး တခုအျဖစ္နဲ႔ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဗကပ ဟာလည္း ကိုယ္ထူး ကိုယ္ခြၽန္ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့မႈႏွင့္ တုိင္းရင္းသား အမ်ဳိးသားမ်ားရဲ႕ လမ္းခဲြမႈ၊ ကိုယ္တုိင္က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ လက္ဝဲ၊ လက်္ာလမ္း စဥ္အမွားမ်ားေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ကလို ယူဂ်ီပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္ေနရပါတယ္။

Theory and Practise ကို အသံုးခ်ရာမွာ ဝင္ကစြပ္လုပ္တာေရာ၊ ဖိနပ္နဲ႔မေတာ္လို႔ ဖေနာင့္ကို လွီးတာေရာ၊ အားလံုးဟာ
အက်ဳိးမရိွေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ဘဝလက္ေတြ႔မ်ားက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ မာ့က္စ္ဝါဒဆုိတာ (Eclecticism) ‘လိုရာအသံုးခ်ေရး ဝါဒ’ မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ သေဘာေပါက္က်င့္သံုးႏုိင္မွ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အက်ဳိးရ လဒ္မ်ား အေကာင္အထည္ ျဖစ္မွာပါ။ “Liberty, Equality and Justice” ဆုိတာ ေလာကပါလ တရားႀကီးမ်ားပါ။ ကမၻာ ေစာင့္ တရားႀကီးမ်ားပါ။ ပထဝီအကန္႔အသတ္၊ လူမ်ဳိးအကန္႔အသတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ အကန္႔အသတ္ မရိွပါဘူး။ လြတ္လပ္ မႈဆုိတာ ဒီမုိကေရစီပါ။ လြတ္လပ္မႈမရိွရင္ က်န္ ေလာကပါလ တရားႀကီးမ်ား မရွင္သန္ႏုိင္ပါဘူး။ အလားတူပါပဲ။ တန္းတူ မႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့ေနရင္လည္း လြတ္လပ္မႈဟာ ေမးခြန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ေအာင္သာ
(ပီသံုးလံုး)

(မာယာဘေလာခ့္မွ ကူးယူေဖၚျပပါတယ္)