ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တကယ္ရခ်င္လ်င္ ျပႆနာ ၂ ခုကို ရွင္းရမယ္

ရွင္းရမယ့္ ျပႆနာ ၂ ခု

ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ျပႆနာကို ပါဝင္ပတ္သက္သူေတြ အားလံုးသေဘာတူထားသည္အထိ ေဆြးေႏြးညႇိ ႏႈိင္းၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပႆနာ ၂ ခုက အေျခခံခ်င္းမတူ

ဒီမိုကေရစီျပႆနာက အာဏာရနဲ႔ အုပ္စိုးခံေတြရဲ႕ ပဋိပကၡ အေျခခံတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ အစိုးရနဲ႔ အတုိက္အ ခံတို႔ရဲ႕ ပဋိပကၡ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဒီမိုကေရစီကို အေျခခံၿပီး ေျပာၾကမယ္။ တိုက္စရာရွိ တုိက္ၾကမယ္။ ေစ့ စပ္စရာရွိ ေစ့စပ္ၾကမယ္။

ျပည္ေထာင္စုျပႆနာက်ေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ လူမ်ားစုအမ်ဳိးသား ဗမာမ်ားသာမက လူနည္းစု အမ်ဳိးသားအမ်ားအ ျပား ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ခ်ည္း ေျဖရွင္းလို႔မရႏိုင္ဘူး။ တန္းတူေရး၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးေရးကို အဓိကထားရမယ္။ လူမ်ဳိးေရးအေျခခံၿပီး တုိက္ၾက ေစ့စပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။

သမိုင္းျဖစ္ေပၚပံုခ်င္း မတူတာကို သတိျပဳ

ဒီမိုကေရစီျပႆနာက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ေပၚတဲ့ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ သက္တမ္း ၆၅ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ႐ႈပ္ေထြးဘူး။ စာနဲ႔ေပနဲ႔ အေထာက္အထားေတြကလည္း ခိုင္မာတယ္။

လူမ်ဳိးေရးျပႆနာက်ေတာ့ သမိုင္းရွည္တယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကစၿပီး ေျပာရမယ္။ သူ႔အျမင္၊ ကိုယ့္အျမင္ မတူႏုိင္ ဘူး။ ခုိင္မာတဲ့ အေထာက္အထားကလည္း မရွိသေလာက္ဘဲ။ ရွိတာကလည္း ဆႏၵစြဲနဲ႔ တဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္တတ္ တယ္။ တုတ္ထမ္းဓားထမ္း ျငင္းခဲ့တာကေန ေသနတ္နဲ႔ စကားေျပာေနရတာ ျဖစ္တယ္။

တန္းတူေရးကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကမလဲ။ ဗမာ တျပည္၊ ကရင္ တျပည္ တန္းတူေရးလား။ (KNDO ရဲ႕ “ဗမာတက်ပ္ ကရင္တက်ပ္”) SSIA – KIA တို႔ရဲ႕ ခြဲထြက္ၿပီး သီးျခားတုိင္းျပည္ထူေထာင္ခ်င္တာလည္း တန္းတူေရးပဲ ျဖစ္တယ္။

ဗမာ “တျပည္ေထာင္စုစနစ္” သမားေတြက အဲဒီေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းပိုက္ ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က တန္းတူေရးကို ျငင္းပယ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းတုန္းက အဲဒီ “ခြဲထြက္ေရး” အ ေၾကာင္းျပၿပီး သိမ္းတာပဲ။ အခု စစ္အုပ္စု ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ “ဒို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါး” ထဲက ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး ဆုိတာ တျပည္ေထာင္စနစ္ အေတြးအေခၚက ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္ တယ္။

“တန္းတူေရး” ကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု “အဓိပၸာယ္ဖြင့္မလဲ” ဆိုတာကို အဓိက ညႇိႏႈိင္းရပါမယ္။ အလြန္လက္ဝင္မယ့္ ကိစၥပါ။ အစည္းအေဝးတခုတည္း၊ တထုိင္တည္း ေျဖရွင္းလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ “ဒုတိယပင္လံု” ဆိုၿပီး အားလံုးစုကာ တထုိင္တည္း ရွင္းၾကရင္ ျပႆနာသစ္ေတြပဲ တိုးလာမွာပါ။ တုတ္ထမ္း ဓားထမ္း ေသနတ္ထမ္းၿပီး ျငင္းၾကရမယ့္အျဖစ္ က်ဆင္းသြား မွာပဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ တုိင္းျပည္ေဂ်ာက္ (ေခ်ာက္) ထဲ မက်ေအာင္ စစ္တပ္က ဝင္ “ကယ္” တယ္ လုပ္ဦးမွာပါ။

တနပ္စားေျဖရွင္းရင္ ရလာဒ္မေကာင္းဘူး

နဝတ/နအဖ က “ဗကပ ခြဲထြက္ေတြ” နဲ႔ တနပ္စား ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ဗကပ နဲ႔ အျပတ္လမ္းခြဲရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး လုပ္ခဲ့ တယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားမယ္၊ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ ေနၾက။ ကိုယ့္နယ္ကိုယ့္တပ္နဲ႔ေန၊ စီးပြားေရး ႀကိဳက္သလိုလုပ္ဆုိ ၿပီးလုပ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကုေဋႂကြယ္ သူေ႒း ျဖစ္ၾကတယ္။

တနပ္စားေပၚလစီရဲ႕ ဒုကၡ

စစ္ရပ္စဲေရး အရင္လုပ္၊ ေနာက္မွ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာေဆြးေႏြးဆိုတဲ့ တနပ္စားေပၚလစီက အခု ဒုကၡေပးေနတာပါ။ နယ္ ျခားေစာင့္ BGF စီမံကိန္းကို နအဖ က လုပ္တာဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒရဲ႕ ပုဒ္မ ၃၃၈၊ ၃၃၉ ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးေလာက္က လက္မခံၾကဘူး။ အတုိက္အခုိက္ျပန္ျဖစ္မယ့္ အေျခစိုက္လုိ႔ ဗိုလ္သန္းေရႊ ေနာက္ ဆုတ္တာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးဖို႔ တာဝန္က ဗိုလ္ (ဦး) သိန္းစိန္ ေခါင္းေပၚ ေရာက္လာတယ္။ ကာ/လံု ရဲ႕ တာဝန္ ျဖစ္လာ တယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ သမၼတ အဖြဲ႔သားေတြက “သံလြင္ခက္” ကိုင္ၿပီး လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ေတြကို ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ကရင္သင္ တုိင္း ဝတ္သင့္ရင္ ဝတ္တယ္။ ကာ/ခ်ဳပ္ ကိုင္တုိင္း KNU ေခါင္းေဆာင္ကို ဖက္လွဲတကင္းလုပ္တယ္။ ကရင္အဖြဲ႔ေတြက လည္း ပဲ့ထြက္ၿပီးရင္ ပဲ့ထြက္ေနတယ္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ ေျဖရွင္းတာထက္ စီးပြားေရးအကြက္အကြင္း ေဝမွ်တာပဲ လုပ္ တယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာ KIA ကို ဘက္စံုထိုးစစ္ဆင္တယ္။ သမၼတရဲ႕အမိန္႔ကို အာခံၿပီး ကာ/ခ်ဳပ္က လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တာဝန္ခြဲၿပီး လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ေတြကို ႏွိမ္နင္းေနတာပါ။

ဒီလိုလုပ္နည္းကလည္း အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဗုိလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့နည္းပဲ။ “ဦးတည္ရန္သူကို စုစည္းၿပီး ထိုးႏွက္၊ တျခားသာမန္ရန္သူကို ဆြဲထား” ဆိုတဲ့ လုပ္နည္းပါ။

သံလြင္ခက္ ကိုင္ထားသူေတြက ကာ/လံု “၁၁ ဦး ေကာင္စီ” မွာ မပါတာကို သတိျပဳပါ။ တခါတရံမွာ ကာ/လံု ေကာင္စီ ဝင္တခ်ဳိ႕က ကာ/ခ်ဳပ္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ပါလာေလ့ရွိေပမယ့္ သူတို႔န႔ဲဆုိင္တာကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သံလြင္ခက္ကိုင္  သမၼတအဖြဲ႔က ဝန္ႀကီးကပဲ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ “တပည့္ေတာ္တို႔က တ႐ုတ္ကိုလည္း ေၾကာက္ရပါ တယ္ ဘုရာ့” ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာတတ္တယ္။ “ဦးပိုင္” ကို ပိုေၾကာက္ရပါတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး။

ျမစ္ဆံုကိစၥမွာ ဦးပိုင္ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား မပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ပန္ေတာင္းကိစၥမွာက်ေတာ့ အဓိကအခန္းကပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ အၾကမ္းပတမ္း ေျဖရွင္းတယ္။

စစ္ေအးေခတ္ကနဲ႔ စစ္ေအးလြန္ေခတ္

တ႐ုတ္ရဲ႕ ဗမာျပည္ေပၚလစီ မတူဘူး။ တ႐ုတ္က စစ္ေအးလြန္ေခတ္ သူ႔နယ္စပ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေစခ်င္တာ ျဖတ္ ျဖတ္လူးပါ။ KIA နဲ႔ တုိက္ေနတာကို ၿပီးျပတ္ေစခ်င္တယ္။ တဖက္ကလည္း ေျဗာင္ဝင္ၿပီး စြက္ဖက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကုလ သမဂၢ တြင္း/ခ်ဳပ္ တို႔၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနတို႔ ဝင္ေျပာတာကို ေက်နပ္ေနတာပဲ။ ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လုိင္းက လည္ ပတ္ေတာ့မွာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ သူ႔နယ္စပ္မွာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။

တ႐ုတ္ - ဗမာ နယ္စပ္က လူမ်ဳိးစုေတြက “လူမ်ဳိးက တမ်ဳိး၊ တိုင္းျပည္က ၂ ျပည္” ျဖစ္ေနတာပါ။ ဟိုဘက္က မီးပြား ဒီ ဘက္ျပန္႔လာမွာကို စိုးရိမ္မေပါ့။

ဗကပ ရဲ႕ တခါက ရဲေဘာ္ မိတ္ေဆြေတြ လႈပ္ရွားလာတယ္

သူတုိ႔က လူ “အ” ေတြ မဟုတ္ဘူး။ KIA ကို နမူနာျပလုပ္ေနတာကို ရိပ္မိတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားၿပီး ႏုိင္ငံေရးစ ကား မေျပာဘဲေနတဲ့ေပၚလစီ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေအာက္ ဆြဲသြင္းေနတဲ့ေပၚလစီ၊ “လႊတ္ေတာ္” ထဲက်မွ ႏုိင္ငံေရး စကားေျပာၾကဆိုတဲ့ လုပ္နည္းက ဘာသေဘာလဲဆိုတာကို သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လႈပ္ရွားလာတာပဲ။

စစ္မွန္တဲ့ တန္းတူေသြးစည္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ဖို႔

တျပည္ေထာင္အႏွစ္သာရကို ျပည္ေထာင္စု ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ၿပီး လွည့္စားထားတာကို ဖြင့္ခ်ရလိမ့္မယ္။ ၁၉၄၇ လိုေတာင္ မလိမ့္တပတ္လုပ္မထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ၂ ခု (၁၉၇၄ - ၂၀၀၈) ကို အားလံုးက ထုိးထြင္းၿပီးျပင္ေအာင္ ဗမာအတုိက္အ ခံေတြက ရွင္းျပရမယ့္တာဝန္ရွိတယ္။ ႏွာေစးေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။

ရခိုင္၊ မြန္၊ ရွမ္း ပေဒသရာဇ္ မင္းၿပိဳင္ေခတ္သမုိင္း ႏွစ္ ၂၀၀၊ ႏွစ္ ၁၀၀ သမိုင္းကို သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ၾကမွာ မဟုတ္ ဘူးဆိုတာလည္း သတိျပဳရမယ္။

မိမိတို႔ ေျပာသင့္တာက …
-    ဆႏၵအေလ်ာက္စုစည္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ေရး
-    စစ္မွန္တဲ့ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးေရး၊ စစ္မွန္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
-    တရားမွ်တတဲ့ အာဏာခြဲေဝမႈရွိေရး
-    ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့ သဘာဝသယံဇာတ တူးေဖၚေရး၊ ေဒသႏၲရ လူမ်ဳိးစု အမ်ဳိးသားျပည္သူမ်ားကို သူတို႔ေဒသ တြင္းရွိ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတက အက်ဳိးစီးပြားကို မွ်ေဝခံစားေစေရး၊ လံုျခံဳေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ သင့္တင့္တဲ့အင္အားနဲ႔ ထားရွိေရးတို႔လို ကိစၥေတြမွာ ၂ ဖက္ သေဘာတူသည္အထိ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းရလိမ့္ မယ္။

လူမ်ဳိးေရးျပႆနာဟာ သိပ္အကဲဆတ္တယ္

ဗမာလူမ်ဳိးအေျခခံတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက ပိုၿပီးသတိရွိရမယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ စတုန္းက ဒီမိုကေရစီေရးပဲ။ ဗမာခ်င္း ရန္ ပြဲပဲ။ ေနာက္ေတာ့ လူမ်ဳိးေရးပါလာတာကို သတိျပဳရလိမ့္မယ္။ လက္နက္ကိုင္တုိက္ေနတဲ့ လူနည္းစု၊ လူမ်ဳိးစုေတြက အစိုးရကို ဗမာျဖဴ၊ အတုိက္အခံကို ဗမာညိဳ၊ ကြန္ျမဴနစ္ကို ဗမာနီ အားလံုးအတူတူပဲလို႔ ယူဆေနၾကတာ ၾကာလွၿပီ။လူမ်ဳိး ေရး ျပႆနာကို အသံုးခ်တတ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလည္း သတိထားရမယ္။

-    “၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ” ရဲ႕ ပုဒ္မတခုအရ ၁၀ ႏွစ္ေစ့ရင္ ရွမ္းျပည္က ခြဲထြက္ခြင့္ရွိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ပဲ။
-    “၁၀” ႏွစ္ေစ့ေတာ့ ရွမ္းျပည္ခြဲထြက္မလား၊ အေျခခံဥပေဒ ျပင္မလားဆုိတာကို စၿပီးစဥ္းစားၾကတယ္။ စဥ္းစားသူ ေတြက က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ မိတ္ေဆြေတြပဲ။ မိမိတို႔လည္း ပါဝင္စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ တိုးတိုးတိတ္ တိတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကေရးၾကေတာ့တယ္။ ေစာ္ဘြားေတြက ေနာက္မွပါလာတာပဲ။ ဦးႏု ေစ့စပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစ့စပ္ခြင့္ မရဘူး။ တျပည္ေထာင္စနစ္ဝါဒီေတြရဲ႕ အားေပးမႈနဲ႔ “၁၉၆၂” ဗိုလ္ေန ဝင္း အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္တာပဲ။
-    စစ္အုပ္စုေရးဆြဲတဲ့ ၁၉၇၄ နဲ႔ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေတြက “ျပည္ေထာင္စု” နာမည္ပဲ ခ်န္ထားၿပီး တျပည္ေထာင္ စနစ္ကို အတိအလင္း ျပ႒ာန္းတာ ျဖစ္တယ္။
-    စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ဖို႔ကို ဗမာလူမ်ဳိးအေျခခံတဲ့ပါတီေတြက အတိအလင္း ေျပာၾကဖို႔လိုတယ္။ ႏွာေစးေန လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ႏွာေစးေနရင္ ဗမာေတြက ျဖဴျဖဴ ညိဳညိဳ အားလံုးအတူတူပဲလို႔ သတ္မွတ္ၾကေတာ့မွာပဲ။ (“ဗမာနီ” ကေတာ့ ဒီေန႔ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေပၚေပၚလြင္လြင္မေန ေျမလွ်ဳိးေနလို႔ ျဖဳတ္ထားတယ္)

ဗမာခ်င္း ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့႐ံုနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုျပႆနာ ရွင္းမသြားႏုိင္ပါဘူး။ အားလံုး စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။

ဗကပ (ဗဟို)
၂၂ - ၁ - ၂၀၁၃