စစ္တပ္စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမိတက္

ၿပီးခဲ့သည့္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ၿငိမ္၊ ပိအစိုးရ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနက ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံစီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္ (The Union of Myanmar Economic Holdings limited) ဆိုသည္ကို ဖြဲ႔စည္း လိုက္ေၾကာင္း အမိန္႔ေၾကျငာစာအမွတ္ ၇/၉၀ ျဖင့္ ေၾကျငာသြားသည္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုလ်င္ေတာ့
အခုတေလာ စစ္အစိုး ရေၾကျငာေနသည့္ ကုမၸဏီတည္ေထာင္ျခင္းစသည့္ သတင္းမ်ဳိးမ်ားထဲက တခုဟုသာထင္စရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ႐ုျပဳ နားေထာင္လိုက္သူမ်ားအဖို႔မူ ေရဒီယုိုသတင္းၾကားလိုက္သည့္ႏွင့္ပင္ ေအာက္ပါထူးျခားခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကို သတိျပဳမိလိုက္ သည္။
- ႀကီးမားလွေသာ အရင္းအႏွီးပမာဏ
- ပိုင္ဆိုင္မႈ

ဧရာမအရင္းအႏွီး

က်ပ္ကုေဋတေထာင္။ ဗမာျပည္သမိုင္းတြင္ စတင္တည္ေထာင္စလုပ္ငန္းတစ္ခုအဖို႔ အႀကီးမားဆံုးအရင္းအႏွီး အျဖစ္ စံခ်ိန္သစ္တင္လိုက္သည္။ ေငြစကၠဴေဖါင္းပြမႈတန္ဘိုးကို ထိန္းညႇိလိုက္လ်င္ပင္ ဤအရင္းအနွီးပမာဏမွာ ဗမာျပည္သ မိုင္းတြင္ အႀကီးမားဆံုးျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနေသးသည္။ ဤပမာဏကို အျခားေသာလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္လွ်င္ ေအာက္ ပါဇယားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္းေတြ႔ႏိုင္သည္။

လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအမည္

အရင္းအႏွီးပမာဏ (က်ပ္ကုေဋေပါင္း)

ျပည္/စီး/လီ ၏
အရင္းအႏွီးႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အခ်ဳိးစား
မွတ္ခ်က္
ဖက္စပ္အမွတ္ (၅)
၅.၀
၁ း၂၀၀

ျမန္မာေဟာင္ေကာင္ဖက္စပ္ ကုမၸဏီလီမိတက္
၁.၅
၁ း ၆၆၆.၇

ျမန္မာစကၤပူဖက္စပ္ကုမၸဏီလီမိတက္
၂.၅
၁ း ၄၀၀

ျမန္မာအင္န္စီသစ္သားထည္လုပ္ငန္းကုမၸဏီလီမိတက္
၁.၁
၁ း ၁


က်န္ႏႈိင္းယွဥ္စရာမ်ားအေနျဖင့္ ျပရလ်င္ ဤအရင္းအႏွီးပမာဏသည္ အစိုးရ၏ဘတ္ဂ်က္တြင္ ပါရွိေသာ တတိုင္းျပည္ လံုး၏ တႏွစ္စာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္နွံမႈထက္ပင္ မ်ားေနေသးသည္။ ၁၉၈၈-၈၉ခုႏွစ္ အတြင္း တျပည္လံုးအတြက္ ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံရန္ လ်ာထားခ်က္မွာ ဤဦးပိုင္လီမိတက္ အရင္းအႏွီးထက္ ၁၇၉.၂ ကုေဋ ေလ်ာ့နည္းသည္။ ကုေဋတေထာင္ ဆိုသည္မွာ ၁၉၈၈-၈၉ခုနွစ္ ျပည္ပပို႔ကုန္မွရေငြ စုစုေပါင္း၏ ေျခာက္ဆရွိၿပီး မ်ားျပားလွပါသည္ဆိုေသာ စစ္အစိုးရ၏ စစ္သံုးစရိတ္ (သူတို႔ျပထားေသာ ကိန္းဂဏန္းအတိုင္း) ရဲ႕ ငါးဆမွ်ရွိသည္။

ယေန႔ကဲသို႔ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲမြဲေတေနခ်ိန္တြင္ ဤမွ်မ်ားျပားလွေသာ အရင္းအႏွီးႀကီးကို ဘယ္ကရရွိမည္နည္း။

အဆိုပါ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၇/၉၀ အရဆိုလွ်င္ အပိုဒ္ ၄၊၅၊၆ တို႔တြင္ ဆိုထားသည့္ အ တိုင္း အရင္းအႏွီး၏ ၄၀% ကို အစိုးရကထည့္ဝင္ၿပီး က်န္ ၆၀% ကို စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက ထည့္၀င္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ အစိုးရဆိုရာတြင္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ပစၥည္း၀ယ္ယူမႈညႊန္ၾကားေရးမွဴးရုံးဟု နာမည္ခံထားလိုက္သည္။
ဤစာပိုဒ္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင္႔ ဤလီမိတက္တြင္ပါရွိေသာ “အစိုးရ” ဆိုသည္၏ အဓိပၸာယ္ႏွင္႔ အခန္းက႑ကို စဥ္း စားစရာရွိလာသည္။ ေသခ်ာေနသည္မွာ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ အရင္းအႏွီးကို သူတို႔ စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ိုင္းမွခ်ည္း ထုတ္ လာ ႏုိင္စရာမရွိေပ။ (ဦးေန၀င္း လို လူကလည္း သူ႔အေျခအေနကို ေပၚလြင္ေစမည့္ ျပည္တြင္းက လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းတြင္ ရွယ္ယာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား အမ်ားအျပား၀ယ္ယူလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေခ်။) ထို႔ေၾကာင္႔ အစိုးရကပါ၀င္သည္ဟု ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ေငြကို နားလွည့္ပါးလွည့္ႏွင္႔ ယူသံုးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ပိုရွင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ိုင္းက ပိုင္ ဆိုင္ခံစားၾကမည့္ (ေရွ႕တြင္ထပ္မံရွင္းလင္းပါဦးမည္) ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႀကီးအတြက္ ျပည္သူလူထု၏ ေငြက်ပ္ ကုေဋ ၄၀၀ ကို အတိုးမရွိ ဆြဲသံုးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဤကုေဋ ၄၀၀ အတြက္ ျပည္သူ႔ဘက္မွ (အစိုးရဘက္မွ) ကိုယ္စားျပဳမည့္ သူမွာ ယင္းအမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ၏ အပိုဒ္၂(က) တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကား ေရးမွဴးစေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္ေနသည္။

ဒါတင္မကေသးပါ က်န္ရာခိုင္ႏႈန္း ၆၀ ကိုလည္း တဦးခ်င္း၀ယ္ယူေသာ ရွယ္ယာမ်ားကလြဲ၍ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ခံေသာ (ဤသို႔ေသာ ရွယ္ယာမ်ဳိးမွာ အမ်ားစုျဖစ္လာႏုိင္သည္) ရွယ္ယာမ်ားအတြက္ အရင္းအႏွီးကို ဘဏ္မ်ားမွေခ်းယူေပ လိမ့္ ဦးမည္။ သူတို႔၏အဖြဲ႔အစည္းတခု (ဥပမာ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တခု သို႔မဟုတ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ရင္းတခုခု)က ေငြေခ်း မည္ဆိုေသာအခါ ဘယ္ဘဏ္ကမေခ်းဘဲေန၀ံ့မည္နည္း။ ယခုအထိဆိုလ်င္ဘဏ္မ်ား၏ အာဏာကိုလည္း စစ္အစိုးရ ကပင္ ကိုင္ထားသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ျပင္္ မၾကာမီကာလအတြင္း ဤဦးပိုင္လီမိတက္မွ ရွယ္ယာမ်ား၀င္ထားေသာ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ထူေထာင္ထားေသာ ဘဏ္မ်ားလည္းေပၚထြက္လာစရာ ရွိေပေသးသည္။ ေအာက္ေျခတပ္မွဴး၊ တပ္သားမ်ားအဖို႔မႈ အစုရွယ္ယာ၀င္ဖို႔ဆိုၿပီး မိမိတို႔၏ မေလာက္မငွ လခေလးထဲမွာ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံ ၾကရရွာေပဦးေတာ႔မည္။

ယခုကဲ႔သို႔ေသာ ဘဏ္မွေခ်းယူသည့္နည္းကို သံုးမည္ဆိုလွ်င္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာေငြ (ဗမာျပည္ အတိုင္းအတာအရ ဆို ျခင္းျဖစ္သည္) ကိုဘဏ္မ်ားက မည္သို႔ဖန္တီးေလမည္နည္း။ “အစိုးရ” မွ ထည့္၀င္ေငြဆိုေသာ က်ပ္ကုေဋ ၄၀၀ မွာ ဗဟိုဘဏ္မွပင္ ထုတ္လာစရာရွိသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အျခားေသာ ရွယ္ယာမ်ား၀ယ္ရန္ ေငြကို အျခားဘဏ္မ်ားထံမွ ေခ်း ယူႏုိင္ရန္ ထိုဘဏ္မ်ားသို႔ ဗဟိုဘဏ္မွထုတ္ေခ်းယူႏုိင္ရန္ ထိုဘဏ္မ်ားသို႔ဗဟိုဘဏ္မွ ထုတ္ေခ်းမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ စီစဥ္ထိန္းညႇိေပးမည္ေလာ။ မည္သည့္ဘဏ္မွ မည့္သည့္ပံုစံႏွင့္ပင္ ထုတ္ထုတ္ အဆံုးတြင္ ၀ါဇီ ဂိုေဒါင္သို႔သာ တန္းစီ ေရာက္မည့္သေဘာရွိေနသည္။

ေငြစကၠဴေဖာင္းပြမႈ

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျပည္တြင္း၌ လွည့္လည္သံုးစြဲေနေသာ ေငြေၾကးပမာဏသည္ က်ပ္ကုေဋ၁၂၀၀ မွ် သာရွိသည္။ ဤသည္ပင္ ေငြစကၠဴေဖာင္းပြမႈဒါဏ္ကို ျပည္သူေတြ အလူးအလဲခံစားရေစသည္။ ယခုကဲ့သို႔သာ ေနာက္ ထပ္ က်ပ္ကုေဋ ၁၀၀၀ သို႔မဟုတ္ လက္ရွိလည္ပတ္ေနသည့္ ၈၃% ေက်ာ္ကို ထပ္ထုတ္ေ၀လိုက္သည္ဆိုလ်င္။

ယေန႔အခါ ဗမာျပည္သူလူထုအား အဆိုး၀ါးဆံုးႏွိပ္စက္ေနေသာ ေရာဂါတခုျဖစ္သည့္ ေငြစကၠဴေဖာင္းပြမႈ ျပႆနာအား ပိုမိုဆိုး၀ါးလာႏိုင္သည့္ ဦးပိုင္လီမိတက္ပါတကား။

အတိတ္အား တေစ့တေစာင္း

တကယ္ေတာ႔ ဗမာျပည္တြင္ ဤကဲ့သို႔စစ္တပ္(သို႔) စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ုိင္းကေန စီးပြားေရး လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးမ်ား တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းမွာ ယခုတၾကိမ္သည္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မဟုတ္ေခ်။ ဒင္းတို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္အာဏာသိမ္းခဲ့သည့္ ကာလတ၀ိုက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေစခ်င္သည္။

လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ကဗမာျပည္စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္မႈေကာ္ပိုေရးရွင္း (Burma Economic Development Corporation) ေခၚ အမ်ားအေခၚအေ၀ၚအရ ဘီအီးဒီစီ ဆိုသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီး တရပ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။ သြင္းကုန္ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းႏွင့္ အင္း၀ဘဏ္၊ အင္း၀စာအုပ္တိုက္မွအစ ဘီအီးဒီစီ အရက္ဆိုင္အထိ ေျခလွမ္းက်ဲခဲ့ေသာ အရင္းအႏွီးတရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဗမာ႔စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ အေတာ္ႀကီးတြင္က်ယ္ေတာ့မည့္ အဖြဲ႔ အစည္းတရပ္ဟူ၍ အမ်ားကသိျမင္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။

ဤအရင္းအႏွီးသည္ အာဏာႏွင့္ေပါင္းစပ္ထားေသာ ဗ်ဴရိုကရက္အရင္းအႏွီးတရပ္ျဖစ္သျဖင့္ အခြင့္ထူးအခြင့္ေကာင္း မ်ားလည္း အမ်ားအျပားခံစားခြင့္ရခဲ့သည္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာအေနျဖင္႔ျပရလွ်င္ စစ္တပ္အရာရွိမ်ား၏ လစာမွန္သမွ် အင္း၀ဘဏ္မွ တဆင့္ထုတ္ယူႏုိင္ရန္ စီစဥ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္ႏွင့္ ျပည္ အၾကားရွိ စပါးစက္ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ စပါး မ်ား ကိုလက္၀ါးႀကီးအုပ္၀ယ္ၿပီး ျပည္ပတင္ပို႔ခြင့္ရခဲ့သည္။ သြင္းကုန္လိုင္စင္မ်ားလည္း အေျမာက္အျမားရခဲ့သည္။ ေသ နတ္ကိုင္ေသာလက္ကခ်ိန္ခြင္ကိုကိုင္ပါသည္ ဆိုေသာအခါ၌ ေသနတ္မွာခါးတြင္ခ်ိတ္လွ်က္သားပါ ေနေသးပါကလား။

ထိုစဥ္က ဘီအီးဒီစီ ေပၚေပါက္လာမႈသည္ သာမန္ျဖစ္ေပၚတိုးပြားမႈတရပ္ဟု ယူဆလွ်င္ အမွားႀကီးမွားေပလိမ့္မည္။ အင္မတန္ အခိုင္အမာက်ေသာ ေနာက္ခံႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းအရင္းမ်ားရွိေနေပသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗမာျပည္ႏိုင္ငံ ေရးေလာကမွာ မတည္မၿငိမ္ကေသာင္းကနင္းရွိလွသည္။ တျပည္လံုးတြင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား အားေကာင္းဆဲရွိေနသလို ဖဆပလအဖြ႔ဲမွာမူ ႏွစ္ျခမ္း ကြဲထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ဤတြင္စစ္တပ္အတြင္းမွ စစ္ဗိုလ္မ်ား အေနျဖင့္ ကိုယ့္အစြမ္းကိုယ္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေနသည္။ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚတက္၍ ဗလျပရန္ ပင္ တာဆူလွ်က္ရွိသည္။ ေျပာရလွ်င္ ၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲအတြက္ ဝတ္စံုျပည့္ဇာတ္ တိုက္ျခင္းဟုဆိုႏိုင္သည္။

တိုင္းျပည္အတြင္း၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံတကာျမင္ကြင္း၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္မိမိ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု တရပ္ အျဖစ္ ေျဗာင္ထြက္ရပ္ျပမည္ဆိုလွ်င္ စစ္ေရးအင္အား သာမကဓနအင္အားပါ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိဖို႔လို သည္ဟု ယူဆခဲ့ၾကဟန္ရွိသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ “ႏုိင္ငံရဲ႕အာဏာကို တည္ေဆာက္ထိန္းသိမ္းရာမွာ ငါတို႔လည္းပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္မိုငါတို႔လဲပဲအက်ဳိးအျမတ္ေတြခံစားသင့္၊ စံစားသင့္တယ္”ဟုယူဆၾကဟန္ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ ဒီအက္အိုင္ (D.S.I) ေခၚ တပ္မွဦးစီးခဲ့ေသာ ကုန္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ားမွ အေတြ႔အၾကဳံရထားေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားသည္ ဘီအီးဒီစီ ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အရင္းအႏွီးယူရာတြင္ စစ္သားမ်ားလစာထဲမွ လစဥ္ျဖတ္ယူသည္ လည္း ပါခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ျပည္ပထြက္ၿပီဆက္သြယ္ျခင္း၊ ထိုမွတဆင့္ လာဘ္လာဘသာမက အျခားေသာပြဲစားခံစားခြင့္ (လက္ ေ၀ခံစားခြင့္) စသည့္ အခြင့္ထူးမ်ားကို ခံစားရသူမ်ားမွာမူ လက္တဆုပ္စာ ထိပ္ပိုင္းမွအရာရိွႀကီး မ်ားသာျဖစ္ခဲ့သည္။

ဘီအီးဒီစီကိုဦးစီးေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားက ႏုိင္ငံတကာ့ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ၀င္ဆန္႔လာေအာင္လုပ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ၊ရင္းႏွီးမႈ (အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရးေလာက ၊စီးပြား ေရးေလာကႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ) ရွိလာေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ ယခုတေလာမဲဆြယ္ပြဲမ်ားတြင္ ဂ်ပန္ျပည္ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ေလာကမွ အာဏာပိုင္မ်ား၏ စာနာမႈရရွိျခင္းကို ၎တို႔၏ အားသာခ်က္တရပ္အျဖစ္ ဘီအီးဒီစီေဟာင္မ်ားက ေဟာ ေျပာစည္းရုံးေနၾကသည္ကိုေတြ႔ရသည္။

သို႔ေသာ္….။ စစ္အုပ္စုဟူ၍ ႏုိင္ငံေရးစစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္လာရာတြင္ ၎တို႔အတြင္းရွိ ေမြးရာပါေရာဂါကို မကုစားႏုိင္ပဲ ထြက္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယင္းေရာဂါမွာအျခားမဟုတ္၊ စစ္အုပ္စုအတြင္း၌ စစ္အုပ္စုမ်ား ထပ္မံကြဲေနျခင္းပင္။ ဘီအီးစီ ေပၚခဲ့ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ထိုစဥ္က စစ္အုပ္စုအတြင္း၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းတဦးတည္း ျပည္တြင္းျပည္ပ၀င္ေငြမ်ားႏွင့္ ၾကြယ္ ဝေနျခင္းကို မေက်နပ္သျဖင့္ ေနာက္အုပ္စုတခုမွ ထိပ္ပိုင္းကစီစဥ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္ဟုဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီအီးဒီစီ ကို ဦးေန၀င္းကအင္မတန္မ်က္စိစပါးေမြးစူးခဲ့သည္ဟုအဆိုရွိခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္…….။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္အာဏာသိမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို လက္၀ါးႀကီး အုပ္သိမ္းပိုက္ၿပီး အျခားႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းႏွင့္အတူ စစ္တပ္အတြင္း၌လည္း အျခားေသာ စစ္အုပ္စု ၀င္မ်ားကိုလည္း အျပတ္ႏွိမ္နင္းေတာ့သည္။ တဂူထဲတြင္ ေခြးျခေသၤ႔ႏွစ္ေကာင္မေအာင္းဘူးဟု မၾကံဳး၀ါးရံုတမယ္သာ။ သို႔ေသာ္သူသည္ “က်ေနာ္ကေတာ့ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကဟာေတြအကုန္ေကာ္ ထုတ္ပစ္မွာပဲ” ဟု ေခါင္းေဆာင္ ခ်င္းေဆြးေႏြးပြဲ တခုတြင္ ထုတ္ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့ေသာ ဘီအီးဒီစီ၊ အင္း၀ဘဏ္ စသည့္ လုပ္ငန္း အားလံုး ျပည္သူပိုင္ စာရင္းတြင္းပါသြားေတာ့သည္။ ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းရင္းျဖင့္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ အေဆာက္အအံု မ်ား ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ပင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားရျခင္းပါတကား။

ဘာေၾကာင္႔တည္ေထာင္သနည္း

ၿငိမ္/ပိအစိုးရက ထုတ္ေဖာ္ေၾကျငာသည္ျဖစ္ေစ၊ မေက်ျငာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဤအဖြ႔ဲအစည္းကို တည္ေထာင္လိုက္ျခင္း ေၾကာင့္ ေအာက္ပါအက်ဳိးဆက္မ်ား ျဖစ္ထြန္းလာေပလိမ္႔မည္။ သူတို႔၏ရည္မွန္းခ်က္ဟုလည္းဆိုႏုိင္သည္။

စီးပြားေရး……။

ေတာ္လွန္ေကာင္စီနာမည္ပဲခံခံ၊ မဆလ နာမည္ပဲခံခ၊ံ ေနာင္မွာ တစည ဒါမဟုတ္ အျခားနာမည္ တခုခုပဲခံခံ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို စစ္တပ္ျဖင့္သိမ္းယူထားခ်ိန္တြင္ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္မ်ား၏ စီးပြားေရးအတြက္ အစစအရာရာ အာမခံ ခ်က္ရွိေန သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပၾကိဳက္သလို ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကသည္။ ၾကိဳက္ရာအရင္းရွင္၊ ၾကိဳက္ရာႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။ ဖံုးခ်င္သေလာက္ဖံုး၊ ထုတ္ေျပာခ်င္သေလာက္ ထုတ္ေျပာႏုိင္သည္။ ေစတလံုးပိုင္ေနၾကသည္။ ထို႔ျပင္ “ႏုိင္ငံေရး၊ ပင္စင္ ဥပေဒ” ဆိုသည္မ်ဳိး အပါအ၀င္သူတို႔ ထင္သလို ဥပေဒမ်ား ထုတ္ျပန္ၿပီးႀကိဳက္သလိုခံ စားႏုိင္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ယခုအရပ္သားအစိုးရလက္သို႔ အာဏာလႊဲရမည္လိုလို ျဖစ္လာေသာအခါတြင္မူ ယခင္အခြင့္အေရးမ်ိုဳးမ်ား အ တြက္ အာမခံခ်က္မ်ားနည္း လာႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ိုင္းတခုလံုးအတြက္ စီးပြားေရးအရ လဒ တေသာင္းနားနိုင္ေသာ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရွိဖို႔လိုလာသည္။ အနည္းဆံုးေျခမၿမဲေတာင္ လက္ေတာ့ၿမဲရေစမည္။ ဤ သို႔ေသာ ဟာကြက္ကို ျဖည့္ဆည္းရန္မွာ ကို္ယ့္လက္ထဲအာဏာရွိတုန္း စီစဥ္ဖန္တီးရလွ်င္ အလြယ္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္လား။ ထို႔ျပင္ ဤဦးပိုင္လီမိတက္ကို လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး စစ္ဗိုလ္မ်ားအေနျဖင့္ ၎တို႔နည္းမ်ဳိးစံုရရွိထားေသာ “ေငြမည္း” မ်ားကို “တရား၀င္” ေအာင္ပြဲထုတ္ႏုိင္ေပေတာ့မည္။ ယခင္လို ထီ လက္မွတ္၀ယ္ရန္ လိုခ်င္မွလိုေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေရး…။

လူတိုင္းသိျမင္ေနသည့္ အခ်က္တခ်က္မွာ ယခုေနာက္ပိုင္းသူတို႔တပ္တြင္း၌ ပိုမိုမ်ားျပားသထက္မ်ားျပားလာေသာ မဆလ၊ တစညႏွင့္ ၿငိမ္/ပိဆန္႔က်န္ေရး ႏိုင္ငံေရးႏုိးၾကားမႈကို ထိုင္းမႈိုင္းသြားေစေရးဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိုင္း၊ဖိလစ္ပိုင္စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွစစ္အုပ္စုမ်ား လုပ္ေလ့ရွိသလိုေအာက္ေျခကို စားၾကြင္းစားက်န္ေလးမ်ားႏွင့္ ေခၽြး သိပ္ရန္ စီစဥ္ျခင္းပင္။

ေနာက္ၿပီး မူလက ေၾကးးစားဆံဆံ လစာ ဆိုသည့္ အေႏွာင္အတဲတခု ထဲႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ စစ္တပ္အား စည္းလံုး ေစရန္ ေနာက္ထပ္ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အတဲတခု ထပ္ျဖည့္လိုက္ျခင္းဟု လည္းဆိုႏုိင္သည္။ တပါထဲတြင္ တပ္ထဲမွာပဲ ဆက္ရွိရွိ၊ တပ္အျပင္မွာပဲ ရွိရွိ အားလံုးတေလွထဲစီး၊ တခရီးထဲသြားခ်ည္ပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုထိပ္သီး ပိုင္း၏ တေသြး၊ တသံ၊တမိန႔္ကို နာခံရန္အၿမဲအသင့္ရွိေရးဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ခံစားခြင့္ျပၿပီး ရိုက္သြင္းေပးေနျခင္း လည္းျဖစ္သည္။

ထို႔ျပင္ ျပည္သူလူထု၏ ဘက္ေပါင္းစံုဆန္က်င့္မႈ မေက်နပ္မႈေတြ ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာၿပီး စစ္အုပ္အစုအဖို႔ အထီးက်န္ ျဖစ္သထက္ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ မိမိအင္အားကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္အားျဖည့္ၿပီး ေသေဘာ္ညႇိသည့္ လုပ္ရပ္တခု လည္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။

အေရးႀကီးသည့္ေနာက္ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွာ ေနာင္မွာေပၚေပါက္လာႏိုင္သည့္ အရပ္သားအစိုးရအေပၚတြင္ စစ္ အုပ္စုႏွင့္ စစ္တပ္ကဘက္စံု၌ မားမားႀကီးမိုးေနႏုိင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ အစီအစဥ္မ်ားထဲမွတခုျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ေနာက္အစိုးရအဖို႔ စစ္အုပ္စုႏွင့္ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၱယားမွာ စစ္ေအရးအရ (ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ပါ) မလႊဲမေရွာင္သာ အသိအမွတ္ျပဳရေသာ အင္အားတရပ္သာ မကေတာ့ပဲ စီးပြားေရးအရပါ အသိအမွတ္ျပဳေနရာေပး ရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး ဆိုက္လာေပေရာ့မည္။ ကုေဋတေထာင္ဆိုသည္မွာ (ေနာင္ပြားမ်ားလာမွာကို ထည့္ မတြက္လွ်င္ပင္) ဗမာျပည္၏ သာသာထိုးလိုးတြက္ထားသည့္ အမ်ဳိးသားထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈတန္ဘိုးနီးပါး မဟုတ္လား။

လူမႈေရး။

အလြယ္ကူဆံုး ေျပာရရင္ သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲကလူေတြ၊ သားသမီးေတြအတြက္ ဝင္ေငြေကာင္္း၊ အခြင့္အေရး ေကာင္းေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ားအာမခံခ်က္ ရွိလာပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားေငြပိုင္ဆိုင္ျခင္း၊ (ဤသည္ တို႔မွာ ဗမာျပည္အေနအထားအရေတာ့ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးပါတစ္ကား) စသည္ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရၾကေပမည္။ သေဘာၤသားေခတ္မွ စစ္တပ္ဦးပိုင္လီမိတက္ အမႈထမ္းေခတ္သို႔ ပင္ေရာက္ေလဦးမည္လားမသိ။ ေနာက္ၿပီး စစ္ဗ်ဴ႐ို ကရက္မ်ားသည္ စစ္္အစိုးရလက္ထက္ မဟုတ္တာေတာင္မွ စီးပြားေရးဗ်ဴရိုကရက္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ႏွင့္လည္း စီးပြားေရး နယ္ပယ္တြင္ ခ်ယ္လွယ္တြင္က်ယ္ၾကပါလိမ့္ဦးမည္။

ခ်ဳပ္ရလ်ွင္ ဗမာျပည္၏ဤသမိုင္းတေကြ႔အား စစ္အုပ္စုအေနျဖင့္ မေခ်ာင္ေသာေကြ႔ခ်ဳိးတခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ျပင္ ဆင္ စိုင္းျပင္းေနရေလၿပီ။

ဦးပိုင္ဆိုသည္မွာ ...

စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္ဆိုေတာ့ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း၃၀နီးပါးႀကီးထြားျခင္း မရွိေအာင္ ပိတ္ပင္ျခင္းခံ ေနရသည့္ ဗမာျပည္တြင္း လူအခ်ဳိ႕အတြက္ နားဆန္းေနသလိုရွိသည္။ ယင္းကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ အမိန္႔ေၾကာ္ ညာစာထြက္လာစဥ္က ဤစကားလံုးကို သတိမထားလိုက္သူ၊ သို႔မဟုတ္ တကယ့္အဓိပၸါယ္ကို နားမလည္ သူမ်ားအဖို႔ စစ္အုပ္စု၏ အၾကံအစည္ကို သံုးဘက္ျမင္ ရုပ္လံုးေပါက္ေအာင္ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ၾကဖို႔မလြယ္ေခ်။

ဦးပိုင္ဆုိသည္မွာ သာမန္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ စက္မႈလုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္သည့္ ေငြအရင္းအႏွီး မဟုတ္ေခ်။ ရွိသမ်ွ အရင္းအႏီွးအားလံုးကို လုပ္ငန္းတစ္ခုခု တြင္ျမႇဳပ္ၿပီးလုပ္ျခင္း မဟုတ္ေခ်။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အ ေျမာက္အမ်ားတြင္း စိုးမိုးသည့္ အေနအထားရရန္ (ဤသည္မွာလည္း ရွယ္ယာအားလံုး၏ ၄၀% ထက္ပိုၿပီး လိုအပ္ခဲ့ သည္) အရင္းအႏွီးကို ျဖန္႔ခြဲၿပီးခ်ဳပ္ ကိုင္လိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေခ်းေငြပံုစံမ်ဳိးမွ စတင္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ တိုးဝင္ျခင္း လည္းရွိတတ္သည္။ ၎တို႔ ပထမဆံုးအစုစပ္ ေဖာ္ထုတ္လိုက္သည္ ဖရဇ္ဝါနာ၊ ေဒဝူးတို႔ႏွင့္ ဖက္္စပ္လုပ္ငန္းမ်ားဆိုလ်င္ အျခားျပင္ပမွ ရွယ္ယာပိုင္ရွင္မ်ား ပါဝင္စရာမရွိသျဖင့္ ႏို္င္ငံျခားအရင္းရွင္ကုမၼဏီႀကီးမ်ားႏွင့္ ၎တို႔သာထင္သလို ခ်ယ္ လွယ္ႏိုင္ၾကဘြယ္ရာရွိသည္။

ဤသို႔အစုဝင္ၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားက တစ္ဖန္အျခားေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားကို တည္ေထာင္ျခင္း၊ အစုရွယ္ယာဝယ္ယူျခင္း၊ စသည့္ နည္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္လာပါလိမ့္ဦးမည္ (ဤသည့္အတြက္လည္း ရွယ္ယာ အားလံုး တန္ဖိုး၏ ၄၀% ထက္ပို၍မလိုေခ်။) “ဦးပိုင္” စနစ္ဆိုသည္မွာ ဤနည္းျဖင့္ မိမိအရင္းထက္ အဆ ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္သည့္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းအႏွီးျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္လီနင္၏ အရင္းရွင္စနစ္္၏ အျမင့္ ဆံုးအဆင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္က်မ္းထဲတြင္ “ေငြတစ္သန္းက တစ္ဆယ့္ေျခာက္သန္းကို ခ်ဳပ္ကိုင္ႏို္င္ေစသည္” ဟုေထာက္ျပခဲဲ့ ေသာစနစ္ျဖစ္သည္။ G.E.C. ေခၚ အေထြေထြလ်ွပ္စစ္ကုမၼဏီႀကီးသည္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္တြင္ အျခားကုမၸဏီ ေပါင္း ၁၇၅မွ၂၀၀ အတြင္း၌ရွယ္ယာမ်ားပါဝင္စိုးမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။

ဦးပိုင္စနစ္ ေပၚေပါက္ျခင္းႏွင့္ တြင္က်ယ္ျခင္းသည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ လက္ဝါးႀကီးအုပ္အဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မူ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘ႑ာအရင္း၏က႑ ထြန္းကားလႊမ္း မိုး လာေသာအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္စနစ္အား ဘ႑ာအရင္းက ခ်ဳပ္ကိုင္စိုးမိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ “ဦးပိုင္” ကုမၼဏီ မ်ား သဏၭာန္မ်ဳိးစံုျဖင့္ေပၚလာၾကသည္။ “ဦးပိုင္”ဟု နာမည္မခံသည္လည္း ရွိတတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ဦးပိုင္စနစ္ ဆိုသည္မွာ “တကယ္က်ေတာ့” ဘ႑ာသက္ဦးဆံပိုင္စနစ္၏ စြမ္းအားကိုတိုးျဖည့္သည့္ နည္းနာတရပ္ျဖစ္သည္ဟု ရဲေဘာ္လီနင္က အထက္ပါက်မ္းထဲတြင္ ရွင္းျပခဲ့သည္။

ဗမာျပည္စစ္အုပ္စု၏ ဦးပိုင္လီမိတက္သည္ ဖရစ္ဝါနာ၊ ေဒဝူးတို႔ႏွင့္ ဖက္စပ္လုပ္ျခင္းျဖင့္ ပြဲဦးထြက္ခဲ့သည္။ ေသးေသး မႊားမႊားလုပ္ငန္းႏွင့္ အ႐ႈံးအျမတ္ မေသခ်ာေသာ ေရနံတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ိဴးတြင္ မပါဝင္ၾကေခ်။ ထို႔ျပင္ စစ္အုပ္စု၏ သခင္ရင္းမ်ား ဆိုႏိုင္ေလာက္သည့္ ကုမၼဏီမ်ားႏွင့္ လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုလည္း သတိျပဳသင့္သည္။ အမွန္ပဲ အရင္း႐ွင္စနစ္ဆိုသည္မွာ ျမတ္မည္ထင္လွ်င္ ဘာမဆိုလုပ္မည္သာျဖစ္သည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွ လက္၀ါးႀကီး အုပ္ အရင္းအႏွီးမ်ားထဲတြင္ စက္မႈလုပ္ငန္း၊ ကမၻာေက်ာ္အရက္လုပ္ငန္း၊ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း၊ ေၾကးစားေဘာ လံုးအ သင္း စသည္တို႔ကို တၿပိဳင္နက္ထဲ ပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းမ်ဳိးမ်ားရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီအီးဒီစီ အရက္ထုတ္လုပ္ဖူးေသာ၊ ကြမ္းယာဆိုင္ကိုပင္ ျပည္သူပိုင္သိမ္ဘူးေသာ စစ္အုပ္စုသည္ ကုေဋတေထာင္ဟူေသာ အရင္းအႏွီးႀကီးျဖင့္ တိုင္းျပည္ရွိ အေရးပါေသာ၊ အျမတ္ရေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားတြင္ ရွယ္ယာ၀င္ပါကာ ခ်ဳပ္ကိုင္ပါလိမ့္မည္။

ဤအတိုင္းသာ ဆက္လက္တိုးခ်ဲ႕သြားပါက ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ၊ တခုေသာမနက္ခင္း၌ ၾကက္တြန္သံ ၾကား၍ ထၾကည့္လိုက္ရာ၀ယ္ ဗမာျပည္၏စီးပြားေရး အသက္ေသြးေၾကာမ်ားအား စစ္အုပ္စုႏွင့္ ဤ ဦးပိုင္လီမိတက္ တို႔က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ မ်က္စိပြတ္ၿပီး တပ္ၾကည့္စရာမလိုဟု ေျပာလိုပါသည္။

ဤတြင္ ယင္းစီးပြါးေရး ဦးပိုင္လီမီတကအားမည္သူေတြကပိုင္ဆိုင္မည္ ခ်ဳပ္ကိုင္မည္ဆိုေသာ ျပႆနာကို ဆက္ေျပာ စရာလိုလာသည္။ ဤလီမီတက္တြင္ အစု႐ွယ္ယာ၀င္တိုင္း မဲေပးခြင့္ရွိသည္ဆိုေသာ “လြတ္လပ္မႈ” မ်ဳိးေၾကာင့္ သာမန္ စစ္သားကေလးႏွင့္ စစ္ျပန္တပ္ၾကပ္အို ႀကီးတို႔ကလည္း လီမီတက္၏ ေပၚလစီမ်ား၊ လုပ္ငန္းမ်ားကို ခ်ယ္လွယ္ ဆံုးျဖတ္ ခြင့္ရၾကမည္ေလာ။ သည္အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို အစု႐ွယ္ယာ၀င္တိုင္း ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ၁၉ ရာစုႏွစ္ ကတဲကပင္ မယံု ၾကည္ခဲ့ၾကဟု ေျဖရပါလိမ့္မည္။

ယခု စစ္တပ္ဦးပိုင္လီမီတက္တြင္ အစု႐ွယ္ယာ၀င္မ်ားက ဒါ႐ိုက္တာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မည္သို႔ရွိေၾကာင္း ႐ွင္းေအာင္ မေၾက ျငာေသးေခ်။ ေယဘူးယ်အားျဖင့္ေတာ့ မဲေပးခြင့္မွာ အစုရွယ္ယာ ပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္အညီျဖစ္တတ္သည္။ ဥပမာ တစုပိုင္သူ က တမဲ၊ အစု ၁၀၀ ပိုင္သူက မဲ၁၀၀ ေပးခြင့္႐ွိသည္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ အေ႐ြးခံခြင့္ကေရာ မည္သို႔ရွိပါသနည္း “ယင္းအ မိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ၏ အပိုဒ္ (၆) တြင္ "အစု႐ွယ္ယာ က်ပ္တစ္သိန္းပိုင္ဆိုင္သူ မည္သူမဆို ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ေ႐ြးခံႏိုင္ သည္" ဟု ေဖၚျပထားသည္။ စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ိုင္းတြင္ ကုမၼဏီတခု၌ ႐ွယ္ယာ တသိန္းဖိုး ပါ၀င္ႏိုင္သူ (လူတဦးလွ်င္ သံုးသိန္းဖိုးအထိ ႐ွယ္ယာ၀ယ္ယူႏိုင္သည္ဟုဆိုသည္) ဆိုသည္မွာ မည္သို႔ေသာ လူစားမ်ားျဖစ္ မည္နည္း။ အကယ္၍ တပ္ရင္း၊ တပ္မစသည္” အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက အမိန္႔ေၾကာ္ျခာစာ၏ အပိုဒ္ (၆) အစု႐ွယ္ယာ တန္ဘိုး တသိန္းထက္ ၀ယ္ ယူၿပီးတဲ့၊ ယင္းအဖြဲ႔အစည္းမ်ား ကိုယ္စား တပ္ေထာက္ အရာခံဗိုလ္ကို ၀င္ေရာက္ အေ႐ြးခံႏိုင္မည္ေလာ။ ထို႔ျပင္ အပိုဒ္ (၂) တြင္ “ပထမအဖြဲ႔၀င္” မ်ားအျဖစ္ပါ၀င္ရမည့္သူမ်ားစာရင္း၌ စစ္အရာရွိႀကီးေပါင္း ၁၄ ဦး ပါၿပီးျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း သတိျပဳသင့္သည္။

ေနာက္စဥ္းစားစရာအခ်က္မွာ ဤဦးပိုင္လီမီတက္၏ အစု႐ွယ္ယာမ်ားကို တစုလွ်င္ က်ပ္ ၁၀၀၀ ႏႈန္း သတ္မွတ္ထား ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိက်ပ္ေငြတန္ဘိုးအရဆိုလွ်င္ ဤသည္မွာ သာမန္စစ္သားမ်ား ၀ယ္ယူပါ၀င္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထား ျခင္းျဖစ္သည္ဟု စဥ္းစားစရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤလုပ္ငန္းမ်ဳိးႏွင့္ ဤေလာကမ်ဳိးကို ထိေတြ႔ျဖတ္သန္းဖူး သူမ်ားကမူ ၿပံဳးမိၾကေပလိမ့္မည္။ အထက္၌ ကိုးကားခဲ့ေသာ က်မ္းထဲ၌ပင္ ရဲေဘာ္လီနင္သည္ ဤကိစၥကို သေရာ္ခဲ့ဘူးေလၿပီ။ ထိုစဥ္က ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတြင္ ႐ွယ္ယာတခုလွ်င္ မတ္ ၁၀၀၀/ ဟု အနည္းဆံုး သတ္မွတ္ထားသည္။ ၿဗိန္တိန္တြင္မူ တေပါင္သာ သတ္မွတ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ႐ွယ္ယာကို ၀ယ္ယူႏိုင္သူပိုမ်ားသည္။ ထိုအခါ ႐ွယ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈအေပၚ မူ တည္ၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္ေသာ ဒါ႐ိုက္တာဘုတ္အဖြဲ႔ စသည္တို႔တြင္ ရွယ္ယာမ်ားကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားမွာ မဲကို အစိုင္အခဲ ျဖင့္ရရန္ အာမခံခ်က္ရွိၿပီးျဖစ္ေနသည္။ က်န္အေ႐ြးခ်ယ္ခံႏိုင္ခြင့္မရွိ သူတို႔၏ မဲမ်ားမွာမူ သူတေပါက္ ကိုယ္ တေပါက္ ၾကဲကဲြသြားေတာ့သည္။ ဘယ္လိုမွစုစည္း၍မရႏိုင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွ အႀကီးဆံုးစက္မႈ လုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီးႏွင့္ ဘ႑ာအရင္း႐ွင္ႀကီးတဦးျဖစ္သူ စီးမန္ (Siemans) က “ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕အုတ္ျမစ္ဟာ တေပါင္တန္ ႐ွယ္ယာစနစ္ပဲ” ဟု မနာလိုစြာျဖင့္ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့“ဦးပိုင္”လီမိတက္ကို ၿငိိမ္/ပိတို႔ စစ္အုပ္စုက တည္ေထာင္လိုက္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ထဲတြင္ စစ္တပ္ အရာရွိႀကီးမ်ားကသာ ထိပ္ပိုင္းမွ ခ်ယ္လွယ္အက်ဳိးခံစားရေရး တပ္သားမ်ား၏ လခကိုျပတ္ၿပီး အရင္းျပဳကာ ေသြး စုတ္ေရးစသည္တို႔ အလိုလိုပါ၀င္ၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ေအာက္ေျခ တပ္မွဴးတပ္သားမ်ား၏ ဘ၀ကို အေသခံ ပဲစားဘ၀မွ ျမႇင့္တင္မည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါ၀င္ေခ်။

အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ဗမာျပည္မွစစ္အုပ္စုသည္ သူ႔တပ္သားမ်ားအား ႏိုင္ငံေရးလိုက္စားျခင္းကို ေတာ့တားျမစ္ၿပီး သီးျခားေငြရွာတာကိုေတာ့ အားေပးခြင့္ျပဳသည္။ ဒါႏွင္႔မ်ား လူထုက ေၾကးစားတပ္ဟု ေခၚေတာ႔လည္း နာၾကသည္။ ဟုတ္ပါ႔။

အျခားႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ယခုကဲ့သို႔ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္မ်ားက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဇာက္ခ်လုပ္လာၾကျခင္းမွာ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ ဒီဘက္ပိုင္း မဖြံ႕ၿဖဳိးေသးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားရွိ စစ္အုပ္စုမ်ား၏ ထူးျခားေသာ နိယာမဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ဤသည္ကို ယင္း ႏုိင္ငံမ်ား၌ မၾကာခဏ စစ္အာဏာသိမ္းပြဲမ်ားျဖစ္ပြားျခင္းႏွင္႔လည္း တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေတြးေတာႏိုင္သည္။ တတိယ ကမၻာစစ္ဟု ေခၚေသာ ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္မွ မလြတ္တလြတ္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ဖန္တီးခ်က္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးမွာ အစည္းေျပေနေလ့ရွိသည့္အျပင္ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးမွာလည္း ၾကံ့ခိုင္ေတာင့္တင္းမႈ မရွိျဖစ္ေနတတ္သည္။ အာဏာရ ဓနရွင္လူတန္းစားအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို တူတူတန္တန္ ထူေထာင္ႏုိင္ျခင္းမရွိသည္ က မ်ားသည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္ စစ္တပ္မ်ား၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ စစ္တန္းလ်ားမ်ား အျပင္ဘက္ သို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ၎တို႔သည္ ၀န္ႀကီးမ်ားရုံးတ၀ိုက္သို႔ ေရာက္လာသလို စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္မ်ားသို႔လည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ မကပါ။ ထိုနယ္ပါယ္မ်ားကို မရအရ တက္သိမ္းၿပီး ကတုတ္က်င္းတူး တပ္စြဲၾကေတာ့သည္။

ဤအခ်င္းအရာမ်ဳိးကို အသားက်ေနေသာ အရင္းရွင္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွအပ အျခားေသာကိုလိုနီတပိုင္း၊ ပေဒသရာဇ္ တပိုင္း ႏုိင္ငံတိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႔ရသည္။ အထူးသျဖင့္ စစ္အုပ္စုမ်ား အင္အားႀကီးေသာ၊ မၾကာခဏ အာဏာသိမ္းၾကေသာ လက္တင္အေမရိကတိုက္၊ အာဖရိကတိုက္ႏွင္႔ ဗမာျပည္အပါအ၀င္ အေရွ႕အာရွပိုင္းတြင္ အေတြ႔ရမ်ားသည္။

စစ္ဗ်ဴရိုကရက္မ်ားအေနျဖင့္ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္စီးပြားေရး ထူေထာင္ရာတြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ နည္းႏွစ္နည္းရွိသည္။ တ နည္းမွာ တဦးခ်င္း၏ စီးပြားေရးကို နည္းသဏၭာန္မ်ဳိးစံုျဖင့္ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ ဦးေန၀င္း၊ ႏုိရီေယးလား၊ မိုဘူတူ၊ မာ႔းကိုစ့္ စသည့္ ေနာက္တနည္းမွာ ဤဦးပိုင္လီမိတက္ကဲ့သို႔ေသာ အဖြဲ႔အစည္းလိုက္ ထူေထာင္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံမွ ေအာက္ပါ ဥပမာကိုၾကည့္ပါ။

ဖိလစ္ပိုင္စစ္တပ္၏ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔သည္ ၁၉၇၆ခုႏွစ္တြင္ RSBS ေခၚ ပင္စင္ႏွင့္ ခြဲခြာမႈ အက်ဳိးခံစားမႈစနစ္ ဆိုသည့္ အရင္း အႏွီးတရပ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ တည္ေထာင္သည့္ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ထိုစဥ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အပါအဝင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ လူထုမ်ားက ဆန္႔က်င္ေနေသာ သမၼတမာ့ကိုစ့္ ခ်မွတ္က်င့္သံုးေနသည့္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကို စစ္တပ္အရာရွိမ်ား ကိုယ္တုိင္က ေထာက္ခံလာၾကေစရန္ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ မားကိုစ့္ က အမိန္႔ေၾကာ္ျငာ စာတရပ္ ထုတ္ျပန္ကာ ဖိလစ္ပိုင္ ပီဆို သန္း၂၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ၉သန္းနီးပါး) ကို ပင္စင္ရံပံုေငြဟု သတ္မွတ္ၿပီး ရင္းႏွီးမတည္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ဤအဖြဲ႔အစည္း၏ အရင္းအႏွီးအတြက္ စစ္သားေပါင္း ၁၅၀,၀၀၀ တို႔၏ လစာထဲမွ ၅% ကိုလည္း လစဥ္ပံုမွန္ျဖတ္ယူခဲ့သည္။ ၎၏ ပိုင္ဆိုင္မႈ တန္ဘိုးမွာ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ဆီတြင္ ပီဆို ၉၅၄.၄သန္း ရွိခဲ့ရာမွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပီဆို ၂,၇၀၆.၀သန္း ျဖစ္လာသည္။ ၅ႏွစ္အတြင္း ၁၈၃.၈% တိုးပြားလာျခင္းျဖစ္သည္။

ဤအဖြဲ႔အစည္းသည္ ၿငိမ္/ပိ၏ လီမိတက္ကဲ့သို႔ပင္ ေငြအရင္းအႏွီးကိုကိုင္ၿပီး ဦးပိုင္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခဲ့သည္။ မူလက အျခားကုမၸဏီႀကီးမ်ား၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးမ်ားကို ေငြေခ်းေပးျခင္းမ်ားလုပ္ခဲ့ရာမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရွယ္ယာ၀ယ္ယူ ျခင္း၊ ရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံျခင္းမ်ား အႀကီးအက်ယ္ လုပ္လာခဲ့သည္။ သံမဏိလုပ္ငန္းမွအစ ပက္ပ္စီကိုလာ ဘိလပ္္ေရပုလင္း စက္ရံု၊ ဘဏ္လုပ္ငန္း စသည္တို႔တြင္ အရင္းအႏွီး၀င္ပါခဲ့ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔အျခားလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ ရွယ္ယာတန္းဖိုးခ်ည္းကိုက ၂၄၀ဘိုးမွ်ရွိသည္။ အခြန္လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရေသာ ဘြဲ႔ရစစ္ဗိုလ္မ်ားခ်ည္းလိုလို ဦးစီးေသာ ဤ အရင္းအႏွီးသည္ မူလကမေျပာပေလာက္သည့္ အေဆာက္အံုတခုဘ၀မွေန၍ ၁၃နွစ္ ဆိုေသာကာလအတြင္း ဖိလစ္ ပိုင္ႏုိင္ငံ၌ အႀကီးဆံုးေသာေငြေၾကး အေဆာက္အအံုမ်ားစာရင္းတြင္ ပါ၀င္လာေတာ့သည္။

တကယ္က ဗမာျပည္တြင္ စစ္အုပ္စုက အာဏာရထားသည္ျဖစ္သျဖင့္ စစ္တပ္ဗ်ဴရိုကရက္အရင္းအႏွီးႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ အရင္းအႏွီးတို႔မွာ ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနၿပီး ဤသို႔ေသာ ေငြေၾကးအေဆာက္အဦးမ်ဳိး မတည္ေထာင္ခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္ သည္။ ယခုေတာ့ အဆန္းလိုျဖစ္ေနသည္။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္မူ ဤသို႔ေသာ စစ္တပ္ပိုင္အရင္းအႏွီး ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ပင္တည္ရွိေနၾကသည္။ ရွက္စရာဟူ၍ပင္မယူဆၾကေခ်။ ဒါတင္မကထိုင္းႏိုင္ငံလို စစ္အုပ္စုမ်ား ေျဗာင္ ကြဲေနေသာႏုိင္ငံမ်ိုဳးတြင္ သူတို႔၏ စီးပြားေရးအေဆာက္အဦးမွာလည္း ေျဗာင္ၿပဳိင္ဆိုင္ေနၾကေလသည္။

ဗမာျပည္တြင္ “စစ္တပ္တခုလံုး” ၏ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားတည့္သြင္းထားေသာ စီးပြားေရးလီမိတက္တရပ္ ေပၚေပါက္လာ သျဖင့္ စစ္တပ္တြင္း ကြဲၿပဲမႈမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည္ေလာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္သည္ အရင္းအႏွီးငယ္ သူမ်ား၊ စီးပြားပ်က္သူမ်ားကို သူ႔ေအာက္ဆြဲသြင္းကာ စုစည္းလိုက္သည္မွာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံမွာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္စနစ္ျဖစ္သလို အရင္းရွင္စနစ္၏ ပ်က္စီးျခင္းကိုလည္း လက္၀ါးႀကီးအုပ္စနစ္ကပင္ ေဆာင္က်ဥ္းသည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကိုမေမ့အပ္ေပ။ ဤစစ္တပ္ဦးပိုင္လီမိတက္သည္ လက္ေတြ႔တြင္နဂိုမွ အဆင့္အတန္း အင္မတန္ကြာ ျခားေနေသာ စစ္တပ္ထိပ္ပိုင္းႏွင့္ ေအာက္ေျခတို႔အား ပိုမိုကြားျခားေစမည္သာျဖစ္ရာ ေရရွည္တြင္ ေအာက္ေျခက ထိပ္ ပိုင္းကို မေက်နပ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္စရာ အေၾကာင္းတေၾကာင္းလည္း ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ အျပင္ထိပ္ပိုင္း တြင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေရးေသာ “ေတာင္က်ေရ ႏြားႏွစ္ေကာင္မဝသလိုပ၊ ေမာင္ဘေဖ ငါးေထာင္မရ ေသာ္ေၾကာင့္” ဆိုသည္မ်ဳိး ၎တို႔ခ်င္း အေ၀မတည့္သည့္ ျပႆနာမ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္ဦးမည္။ဤသို႔ေသာ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုမ်ား စစ္တပ္အတြက္ ႀကီးႀကီးမားမားႏွင္႔ အေျခတက်ရွိသည့္ အၾကားမွ ပင္အႀကိမ္ႀကိမ္ အာ ဏာသိမ္းမႈမ်ား၊ အျပန္အလွန္အာဏာသိမ္းမႈမ်ား ျဖစ္ေနေသာ တတိယကမၻာႏုိင္ငံမ်ား၏ သာဓကမ်ား၊ အပံုအပင္မ ဟုတ္ပါလား။

နိဂံုး

ၾကိဳက္ခ်င္ၾကိဳက္- မၾကိဳက္ခ်င္ေန သေဘာတူခ်င္တူ - မတူခ်င္ေန ယခုေတာ့ ေစာေမာင္- ခင္ညြန္႔တို႔၏ “ခ်ိန္ခါရွိခိုက္ လံု႔ လစိုက္” မႈေၾကာင့္ သူတို႔ေၾကးစားတပ္အတြက္ ကုေဋတေထာင္တန္ ဦးပိုင္လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးတခု ပိုင္ပိုင္ ရရွိလိုက္ ၾကၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲမွတက္လာမည့္ ေနာက္အစိုးရအေနျဖင့္ ျပည္သူတို႔၏ ေသြးမ်ားျဖင့္ေပက်ံေနေသာ ဤလီမိတက္ ႀကီးကို ေအာင့္ကာနမ္းရေပဦးေတာ့မည္။ ဤစစ္ဗ်ဴရိုကရက္ထိပ္သီးမ်ားႏွင့္ ဤစစ္တပ္တို႔ တြဲလ်က္သားတည္ရွိေနသမွ် ၎တို႔အာဏာရွိတုန္းျပ႒ာန္းခဲ့သည့္ ယခုကဲ့သို႔ေသာ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာမ်ားကို မည္သည့္အရပ္သားအစိုးရက တရားမ ၀င္ဟု ေၾကာ္ျငာပယ္ပ်က္၀့ံမည္နည္း။ ထို႔ျပင္ ႏုိင္ငံျခားႏွင့္စာခ်ဳပ္ထားေသာ သေဘာထူညီမႈမ်ားကလည္း ပါရွိေနေသး ေတာ့ အဖက္ဖက္လည္းေထာက္ထားရဦးမည္။

ေနာက္တက္လာမည့္ အစိုးရခမ်ာ မဆလႏွင့္ ၿငိမ္/ပိတို႔ ထင္တိုင္းလုပ္ခဲ့သျဖင့္ ဖရုိဖရဲ ပ်က္စီးခ်င္တုိင္းပ်က္စီးေနေသာ ႏုိင္ငံ၏စီးပြားေရးကို ၾကိဳးစားပမ္စားစုစည္းရာတြင္ အရင္းအႏွီးရွာေဖြစုေဆာင္းေရး၊ ေငြစကၠဴေဖာင္းပြမႈထိန္းခ်ဴပ္ေရးတို႔ ကို မျဖစ္မေနလုပ္ရေပမည္။ သို႔ေသာ္ ဤစစ္တပ္၏ ဦးပိုင္လီမိတက္ႀကီးသည္ တုိင္းျပည္၏ ရွားပါးသည့္ ေငြအရင္းအႏွီး ကိုလည္းယူသံုး ေငြစကၠဴ ေဖာင္းပြမႈကိုလည္း ပိုမိုဆိုး၀ါးေစေပဦးမည္။ ေသခ်ာသည္မွာေတာ့ ဤစစ္တပ္ပိုင္ ဦးပိုင္လီမိ တက္ႀကီးသာ အေတာင္အတက္စံုလာၿပီဆိုပါက စစ္တပ္ႏွင့္ စစ္အုပ္စုသည္ ဗမာျပည္တြင္အႀကီးဆံုးေသာ လက္၀ါးႀကီး အရင္းရွင္အုပ္စုႀကီျဖစ္လာေၾကာင္း “တရား၀င္” ကမၼည္း ထိုးၿပီး ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။

(ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္တီ၏ အာေဘာ္ ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၆ (၁၉၉၀ ခုနွစ္၊ ေမ၊ ၉) တြင္ပါရွိ ေသာေဆာင္းပါး)