ေျမယာ ရွည္ၾကာသည့္ တုိက္ပြဲမ်ား

လက္ပံေတာင္းက လယ္သမားေတြ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔လယ္ယာေျမ ဆံုးမယ့္အတူတူ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးတာကို လက္ ခံရယူ ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခ်ဳိ႕ လယ္သမားေတြကေတာ့ ေလွ်ာ္ေၾကး မယူဘူးလို႔လည္း ၾကားရတယ္။ ဝမ္ေပါင္နဲ႔ ဦးပုိင္ ကေတာ့ အၿပီးသိမ္းတာမဟုတ္ ႏွစ္ ၆ဝ သူတို႔ေျမေပၚမွာ ေၾကးနီထုတ္ခြင့္အတြက္ ငွားတဲ့သေဘာလို႔ ေျပာတာ လည္း ၾကားရတယ္။ ေလွ်ာ္ေၾကးယူတာ မယူတာက သူတို႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မို႔လို႔
အထူးမေျပာလိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးတဲ့ ေငြပမာဏနဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကိုေတာ့ ခ်ိန္ထိုးၿပီးေျပာလိုတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ဆိုတာ လူ႔သက္တန္းနဲ႔တြက္ရင္ မနည္းလွဘူး။ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္လို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္တယ္။ ေပးတဲ့ ေလွ်ာ္ ေၾကးေငြက ၾကားရတဲ့အတုိင္းဆို တဧကကို က်ပ္ဆယ္သိန္းဆိုလား ဆယ့္ငါးသိန္းဆိုလား တခ်ဳိ႕သတင္းေတြက ဆို တယ္။ တဧကကို ဆယ့္ငါးသိန္းပဲ ထားၿပီး တြက္လုိက္ရေအာင္။ ဥပမာအားျဖင့္ လယ္သမားတဦးဟာ အဲသည့္ ေၾကး နီေတာင္ ဧရိယာမွာ လယ္ေျမဧက ေလးဧကပုိင္တဲ့ အေသးစား လယ္သမားတဦး ဆိုပါစို႔။ အဲသည့္ လယ္သမားဟာ ေလွ်ာ္ေၾကးယူမယ္ဆိုရင္ က်ပ္ေငြ သိန္းေပါင္း ၆ဝ ရမယ္လို႔ တြက္ႏုိင္ပါတယ္။ တခါ ကေန႔ေခတ္ စားစရိတ္ကို ျပန္ တြက္ၾကည့္ရေအာင္။ မိသားစုေလးဦး (သို႔မဟုတ္) ငါးဦးရိွတဲ့ အိမ္ေထာင္စု တခုဟာ တလတလကို စားစရိတ္ခ်ည္းပဲ က်ပ္ငါးေသာင္းေလာက္ အနည္းေလး ကုန္ပါတယ္။

တႏွစ္ဆိုေတာ့ စားစရိတ္ခ်ည္းပဲ ၆ သိန္းကုန္သြားပါၿပီ။ ဆိုေတာ့ကာ က်ပ္သိန္း ၆ဝ ဆိုတာ ဆယ္ႏွစ္စာအတြက္ စား စရိတ္ သက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဖ်ားလို႔နာလို႔ ေဆးကုသမယ္ဆိုတာ မပါေသးဘူး။ အဝတ္အစားဖိုး။ သာေရးနာေရး ကုန္က် စရိတ္၊ ကေလးပညာေရး၊ ခရီးသြားဖို႔ ေပၚလာရင္ သံုးရမယ့္ လမ္းစရိတ္ စတာေတြ မပါေသးဘဲ စားတာ တခုထဲနဲ႔ပဲ အဲသည့္ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြ သိန္း ၆ဝ ဟာ ဆယ္ႏွစ္ေနေတာ့ ကုန္သြားပါၿပီ။ အဲသည့္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ သားငါး စတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တက္လာဦးမွာကိုလည္း ထည့္မတြက္ရေသးဘူး။ ဝမ္ေပါင္နဲ႔ ဦးပုိင္က ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္စာ ငွားတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆက္သြားရမယ့္ ႏွစ္ငါးဆယ္အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ရလာ တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကး သိန္း ၆ဝ ကိုအရင္းျပဳၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ ဆိုျပန္ရင္လည္း လယ္သမားတဦးက ဘယ္လိုစီးပြားေရးမ်ဳိး လုပ္ႏုိင္မလဲ၊ လုပ္တတ္မလဲ။ တသက္လံုးက လယ္ထြန္ယာထြန္ လူမ်ဳိးဆိုေတာ့ ကာရန္မသင့္ရင္ အရင္းျပဳတ္ႏိုင္ေသး တယ္။ အရင္းျပဳတ္ရင္ လယ္သမားဆိုတာ ေခတ္ပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ဳိးဆက္က အိမ ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကိုထြက္ၿပီး ကြ်န္ခံဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

တုိင္းျပည္ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ဳိသမီးငယ္ေတြ ျပည့္တန္ဆာဘဝကို က်ေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈကို ႏုိင္ငံႀကီးေတြက ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အမ်ဳိးသမီးေတြ အလုပ္ လက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး ျပည့္တန္ဆာဘဝကို တြန္းပို႔ခံရတယ္လို႔ ျမန္မာပညာရွင္တခ်ဳိ႕ဆိုသူမ်ားက ေဝဖန္ဖူးတယ္။ ကုိင္း ႏုိင္ငံ ျခား ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈ ဝင္လာတုိင္းလဲ လာျခင္းေကာင္းသလားဆိုတာ တြက္ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာတို႔။ တကယ္လို႔ ရိွထားတဲ့ အဲသည့္ လယ္ေလးဧကအေပၚမွာ စုိက္ပ်ဳိးထြန္ယက္ၿပီး အသက္ေမြးမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး ထမင္းစားဖို႔ေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပႏုိင္ေသးတယ္။ ဆင္းရဲေနဆဲ ဆိုေပမယ့္ သားစဥ္ေျမးဆက္ အဲသည့္ေျမကို အမီွျပဳၿပီး အသက္ရွင္သန္ ႏုိင္ ေသးတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး သီအိုရီမွာ မူလအေျခအေနတခုကေန ေနာက္ထပ္ အေျခအေနသစ္တခုဆီကို ေျပာင္း သြားျခင္းဟာ အေကာင္းကို ဖန္တီးေပးသလို သည့္ထက္ဆိုးတာကိုလည္း ရင္ဆုိင္ရေစတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈဟာ ႏွစ္ဖက္အက်ဳိးရိွသလဲ၊ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ျပန္ၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေစသလဲဆိုတာ နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ နားလည္ေပမယ့္ လူတစုေကာင္းစားေရးအတြက္ မ်က္ကြယ္ျပဳမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒါက လူေတြ စားေရးေနေရးအတြက္ေလာက္ပဲ ေထာက္ျပ ေသးတာပါ။

ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွွီးျမဳတ္ႏွံမႈေၾကာင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ျပန္လည္ျပဳျပင္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ ပ်က္သံုးမယ္ ဆိုရင္ ေတာ့ အဲတာလည္း ေနာက္ထပ္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈပါပဲ။ ေနာက္တခု ေထာက္ျပျခင္တာက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္ သုဥ္းျခင္းဟာ အဲသည့္ အရပ္ေဒသက လူေတြရဲ႕ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ေဒသဆုိင္ရာ ရိုးရာဗဟုသုတေတြကို လည္း ဖ်က္ဆီးလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ ဘရာဇီးႏုိင္ငံဟာ ကမာၻမွာ အႀကီးဆံုးေသာ အၿမဲစိမ္း အီေကြတာ သစ္ေတာ ႀကီးေတြကို ပုိင္ဆုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သစ္ထုတ္ဖို႔၊ စီးပြားျဖစ္ စုိက္ခင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေကာ္ဖီ၊ ႀကံ၊ ေျပာင္းဖူး စတာေတြ စိုက္ပ်ဳိးဖို႔ သစ္ေတာေတြကို ခုတ္ရင္းနဲ႔ အဲသည့္ သစ္ေတာႀကီးေတြ အထဲမွာ မီတင္းေနထုိင္ေနတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးငယ္ေတြ တစ တစ တိမ္ေကာလာေတာ့တယ္။ က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြနဲ႔ ရွားပါးတဲ့ သတၱဝါေတြကို မသတ္ျဖတ္ဘဲ ထိမ္းသိန္းဖို႔ ေျပာေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ လူသားေတြရဲ႕ ရိုးရာနဲ႔ ဘဝေနထုိင္မႈ စနစ္ေတြကုိေကာ ပိုၿပီး မကာကြယ္ ထုိက္ဘူးလား။

အခုေတာ့ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဆိုတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ ေနရာအႏွံ႔က လယ္သမား ေတြ၊ ၿခံသမားေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကို စေတးေပးေနရတယ္။ လာမယ္လို႔ တာစူေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈ ေတြကလည္း သတၳဳရွာဖို႔၊ ေရႊရွာဖို႔၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ရွာဖို႔၊ ေက်ာက္တူးဖို႔ေလာက္ပဲ အားသန္ၾကတယ္။ ကုန္ထုပ္လုပ္မႈ တခုခု ထုတ္လုပ္ ဖို႔ လာခ်င္တဲ့ ကုမၸဏီမ်ဳိးက အရွားသားလား။ သဘာဝရင္းျမစ္ကို ထုတ္ယူတာက ေသခ်ာေပါက္ အျမတ္ရမွာဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြ ေဆာက္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းထုတ္တာကို မလုပ္လုိၾကဘူး။

အခု ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ကြ်န္းသစ္ကို ဘယ္သူမွ ခုတ္ခြင့္မရိွဘူး။ ခိုးခုတ္တာ မိလို႔ကေတာ့ ေထာင္ထဲသြားဘဲ။ တကယ္လို႔ ေျမလြတ္ ႀကီးႀကီးမားမား ပုိင္ဆုိင္တဲ့သူက ကြ်န္းပင္စိုက္လိုတယ္ဆိုရင္ အစိုုးရက ကြ်န္းမ်ဳိးနဲ႔ နည္းပညာကို လာေပး တယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ သက္တန္းကို ေရာက္ရင္လည္း အစိုးရက သူကိုယ္တိုင္ မခုတ္သလို ေျမရွင္ကိုလည္း ခုတ္ ခြင့္မေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျမရွင္ကို ကြ်န္းပင္ေတြ လက္ခံၿပီးစုိက္ပ်ဳိးေပးထားတဲ့အတြက္ တပင္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး အစိုးရက ပုိက္ဆံ ျပန္ေပးတယ္။ ကြ်န္းပင္မ်ားမ်ား စုိက္ထားရင္ မ်ားမ်ားပုိက္ဆံရတယ္။ အဲသည့္ပုိက္ဆံနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ ႏုိင္တဲ့အျပင္ တုိက္ေတြေဆာက္ ကားေတြေတာင္ ဝယ္ႏုိင္ေသးတယ္။ လူေျမပုိင္ရွင္က ကြ်န္းပင္ေျမငွားဆီက ေျမငွားခ ရသလိုမ်ဳိးနဲ႔ သေဘာဆင္တယ္။

အခုလက္ပေတာင္းမွာ ျဖစ္ေနတာက ေျမသိမ္းခံရလို႔ရတဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးကလည္း ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္။ အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ ၾကာလို႔ ေျမျပန္ရတယ္ပဲထား၊ လက္ရိွလယ္သမားေတြရဲ႕ ေျမးေတြျမစ္ေတြက လယ္ေကာလုပ္တတ္ဦးမွာ လား။ လယ္ေျမယာေျမေတြကေကာ စုိက္လို႔ပ်ဳိးလို႔ ရပါဦးမလား။ ဓာတုေဆးဝါးဒဏ္ေတြကို ဘယ္လိုအတုိင္းအတာနဲ႔ ေျမႀကီး စုပ္ယူ ထားတယ္ဆိုကလည္း ရိွေသးတာကိုး။ သူမ်ားႏုိင္ငံ သူေဌးတုိင္းျပည္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ေျမ ဆိုတာ ျမန္မာျပည္လို ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာေတာ့ လူတုိင္းအတြက္ အသက္ေသြးေၾကာပါ။ ထြန္ယက္စားေနတဲ့ ေျမေကာ၊ အိမ္ ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမေကာ အားလံုးဟာ ဆင္းရဲသားအမ်ားစု ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အေျခခံပုိင္ဆုိင္မႈ ျဖစ္တယ္။

လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရေကာ အရင္စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ေတြပါ တသီးပုဂၢလပုိင္ဆုိင္မႈကို အေလးအနက္ သေဘာ မေပါက္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ တသီးပုဂၢလပုိင္ဆုိင္မႈအတြက္ ခုိင္ခန္႔တဲ့ တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒဆိုတာလည္း မရိွဘူး။ ဦးခင္ေရႊက ေျမေတြကို စစ္တပ္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွ ဒါေတြဟာ က်ဳပ္ပုိင္တဲ့ေျမေတြ က်ဳပ္ရဲ႕တသီးပုဂၢလ ပုိင္ဆုိင္မႈ ဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္တာကို ျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္မွလည္း လာေသးတယ္ ေမာင္ဦးလည္း လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ လူပါးဝခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္။ ဓားတဝင့္ဝင့္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ ဘုရင္ေတြ လက္ထက္မွာေတာင္ ေျမကို သိမ္းခ်င္တုိင္း သိမ္းခြင့္ရိွခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာလည္း သူ႔တို႔ေခတ္အခါအရ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစား အၾကား လုိက္နာခဲ့ရတဲ့ ရိုးရာစည္းမ်ည္းစည္းကမ္းေတြ ရိွခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေျမကို အသိမ္းမခံရဘူး သူေတြအ ေနနဲ႔ ေျမဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ သူေတြကို နားလည္ဖို႔ ခက္ေကာင္းခက္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိက္သင့္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးလုိက္ရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လားလို႔ အထြန္႔တက္သူေတြလည္း ရိွေနတယ္။

ကုိင္း ထုိက္သင့္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ။ ထုိက္သင့္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို အျမင္ အကပ္ဆံုး။ အခု လက္ပံေတာင္းမွာ ေပးေနတဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကးဟာ တဧက ဆယ့္ငါးသိန္းျဖစ္လို႔ ထုိက္သင့္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကး လို႔ တခ်ဳိ႕က ျမင္ေကာင္း ျမင္ေနႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ဆိုတာကို ထည့္မေျပာေတာ့ဘဲ မသိခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ေနတာ မ်ဳိးလည္း ရိွေနတယ္။ တဧက ဆယ့္ငါးသိန္း၊ လယ္သမားက အသက္ ၃ဝ ဝန္းက်င္ဆို ပါေတာ့။ အဲဒါ ေၾကာင့္ အဲသည့္ လယ္သမားရသင့္တဲ့ ေငြေၾကးဟာ သူအသက္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္၊ ရွစ္ဆယ္ေလာက္အထိ လူလိုသူလို ေနထုိင္စားေသာက္ႏုိင္တဲ့ ပမာဏျဖစ္ရမယ္။

ဥပမာ ဆိုရရင္ အသက္ ၃ဝ အရြယ္ လယ္သမားနဲ႔သူ႔မိသားစုရဲ႕ စားစရိတ္ဟာ ေတာအရပ္မို႔ တလကို က်ပ္ငါးေသာင္းနဲ႔ ေလာက္တယ္ထား။ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ငါးဆယ္စာေလာက္ ေလွ်ာ္ေၾကးရမွသာ တရားတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္မယ္။ တႏွစ္ကို စားစရိတ္ေျခာက္သိန္းနဲ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္အတြက္ က်ပ္သိန္း ၃ဝဝ ေလာက္ လယ္သမားဖက္က ရသင့္တယ္။ ဆိုလိုတာ က ထုိက္သင့္တဲ့ေလွ်ာ္ေၾကး ဆိုတာထက္ ပိုေပးရမယ္လို႔ ေျပာေနတာ။ ဒါေတာင္ လယ္သမားက သူ႔လယ္ေျမကို ဖက္ ထားၿပီး မစြန္႔ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ျပန္စဥ္းစားေပးဖို႔လိုေသးတယ္။

တခ်ိန္တုန္းက ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံမွာ လယ္ယာေျမ ျပန္လည္ေဝျခမ္းေရး လုပ္ေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ေျမရွင္အၾကား ေျမေရာင္းတဲ့ ဝယ္တဲ့ စနစ္တခု ရိွခဲ့ဘူးတယ္။ ဖိလစ္ပုိင္အစိုးရ ေျမရွင္ဆီက ေျမဝယ္ႏုိင္ဖို႔ ရလာတဲ့ေငြက ကမၻာ့ဘဏ္ကေပးတာ။ ကမၻာ့ဘဏ္က ေငြရွင္ဆိုေတာ့ ဘယ္လို စနစ္မ်ဳိးနဲ႔ ဝယ္ရမယ္ဆိုၿပီး ဖိလစ္ပုိင္အစိုးရကို လုိင္းခ်ေပးထားတယ္။ အဲသည့္ စနစ္ကို ဝယ္လိုသူနဲ႔ ေရာင္းလိုသူ စနစ္လို႔ ေခၚတယ္။ အဂၤလိုေတာ့ willing buyers and willing sellers လို႔ လူသိမ်ား ခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ေရာင္းျခင္ရင္ ေရာင္းလို႔ရသလို မေရာင္းလိုကလည္း မေရာင္းဘဲ ေနႏုိင္တယ္။ သို႔ေသာ္ အဲသည့္ စနစ္ဟာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံမွာ ေျမပုိင္ရွင္ဆိုတာ ေျမဧကေပါင္း ေသာင္းနဲ႔ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေရွးတုန္းကထဲ ပုိင္ဆိုင္ေနတာ ျဖစ္လို႔။ ေျမပုိင္ရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မေကာင္းတတ္လို႔ သူတို႔ ပုိင္တဲ့ ေျမထဲက အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ ျပန္ဖဲ့ေရာင္းတာမ်ဳိးေလာက္ဘဲ ရိွခဲ့တယ္။ တခါ လယ္သမားကလည္း ရလာတဲ့ ေျမေပၚမွာ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ဳိးေတာ့ ေငြလိုလာတယ္။ ျပင္ပကေန ေငြေခ်းရတယ္။ သဘာဝေဖာက္ျပန္လို႔ သီးႏွံမေအာင္တဲ့ ႏွစ္ေတြမ်ားလာေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဲသည့္ ရထားတဲ့ေျမေတြဟာ ၿမိဳ႕ေပၚက ေငြရွင္လက္ထဲမွာ ေပါင္ သလိုလုိ ေရာင္းသလိုလိုနဲ႔ ဆံုးကုန္တာမ်ားတယ္။

အခုလည္း ဦးခင္ေရႊ အပါအဝင္ လယ္သမားမဟုတ္ဘဲနဲ႔ လယ္ေျမေတြကို မတရား ပိုင္ဆုိင္ေနတဲ့ သူမ်ားလက္ထဲက ကမၻာ့ဘဏ္က ေငြစုိက္ၿပီး ျပန္ဝယ္၊ လယ္သမားမ်ားကို ျပန္လည္ေဝျခမ္းေရး လုပ္မယ္ဆိုရင္ေကာ ေအာင္ျမင္ပါ့မလား။ မေရာင္းဘဲတင္းခံေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တခါ ေဝဖန္ခံေနရလြန္းလို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေစ်းေကာင္းရရင္လည္း ျပန္ ေရာင္းမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ လယ္သမားေတာ့ လယ္ျပန္ရႏုိင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ့ဘဏ္က ပုိက္ဆံဟာ ဦးခင္ေရႊတို႔လို လူမ်ဳိးေတြ အိတ္ထဲေရာက္သြား မွာဘဲ။ လယ္ယာေျမေတြကို ျပန္ေပးဆြဲထားတဲ့ သူေတြလက္ထဲက ျပန္ေရြးရသလိုမ်ဳိး သေဘာဆန္မွာေပါ့။ ၿပီးရင္ လယ္သမားဟာ ေငြလိုလို႔ ေခ်းရင္းေခ်းရင္းနဲ႔ ဖိလစ္ပုိင္လယ္သမားေတြ လို ျဖစ္သြားႏုိင္ေသးတယ္။

ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ား အမ်ားစုဟာ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစား ျဖစ္ေလေတာ့ လယ္သမားေတြရဲ႕ နစ္နာခ်က္ ခံစားခ်က္ကို သေဘာေပါက္တာေလာက္ပဲ ရိွပါလိမ့္မယ္။ ထဲထဲဝင္ဝင္ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ရွည္ၾကာ ဦးမယ့္ ေျမယာတုိက္ပြဲေတြအတြက္ အာဂႏၱဳ သေဘာမဟုတ္ဘဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ ကူညီေပးဖို႔ အႀကံျပဳလိုတယ္။

ေဇာ္မင္း
၂၅ ရက္၊ မတ္လ၊ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္

(ရြက္မြန္ဘေလာ့ခ္မွ ကူးယူေဖၚျပ)