ဤဝတၳဳတိုကေလးကို ေရးသားျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ငါးႏွစ္နီးပါးရိွခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေျပာင္းကုန္ၿပီ ေျပာင္းကုန္ၿပီလို႔ ဆိုေသာ္လည္း တကယ္တန္းမွာေတာ့ အတြင္းကလီစာမ်ားကား မေျပာင္းေသးပါ။ မ်က္ႏွာျဖဴစကားပံု တခုအတုိင္း ေျပာရပါက ဝိုင္ပုလင္းအသစ္ထဲသို႔ ဝုိင္ပုလင္းအေဟာင္းထဲမွ ဝုိင္အရက္ကို ေျပာင္းထည့္ထားတာသာ ျဖစ္ သည္။ လက္ရိွျဖစ္ေနတာေတြနဲ႔ ကိုက္ညီေနေသးတာမို႔
အနည္းအပါး ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး ျပန္လည္တင္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ သည္။
ဟိုတုန္းက ေတာၿမိဳ႕ေလးေတြဆိုတာ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗမာဘုရင္လက္ထက္ ကတည္းကရိွခဲ့ေသာ အေခၚအေဝၚႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စနစ္ျဖစ္သည္။ ေတာၿမိဳ႕ေလးမ်ားဟာ သာမန္ရြာေတြထက္ ႀကီးေသာ္ျငားလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတခု ေလာက္လည္း မႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ထိုေတာၿမိဳ႕ေလးမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ သူႀကီးမ်ားကို ၿမိဳ႕သူႀကီးဟု ေခၚေဝၚ ခဲ့ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ မႏၲေလး၊ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ တာဝန္ယူ အုပ္ခ်ဳပ္ရသူမ်ားကိုေတာ့ ၿမိဳ႕သူႀကီးဟု မေခၚဘဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ဟုသာ ေခၚၾကသည္။ ဗမာဘုရင္ လက္ထက္က ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ားကို ဘုရင္က တုိက္႐ိုက္ခန္႔ထား သည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ၿမိဳ႕သူႀကီးခန္႔ထားမႈကို ေရြးေကာက္ပြဲ မဲစနစ္ျဖင့္ စတင္ေရြးခ်ယ္ လာခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ကာလအတန္ၾကာသည္အထိ ျမန္မာျပည္တြင္ ၿမိဳ႕သူႀကီးစနစ္ ရိွခဲ့ဖူး သည္။
ေတာင္စိမ္းၿမိဳ႕ကေလး သည္လည္း အလားတူ ေတာၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ အပူပုိင္းေဒသျဖစ္သည္မို႔ ေတာင္စိမ္း တြင္ စပါးမထြက္။ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ ၾကက္သြန္၊ ထန္းလွ်က္ စတာေတြပဲ ထြက္ရိွသည္။ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ ထူးျခားသည္က ၿမိဳ႕ သူႀကီးမ်ား ၾကာၾကာမၿမဲျခင္း ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေတာင္စိမ္းကား ေရၾကမ္း ေျမၾကမ္းေသာ အရပ္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ပင္။ အျခားေသာ ေတာၿမိဳ႕ေလးမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သူႀကီးျဖစ္လိုသူေတြ ႐ိုက္သတ္လို႔မကုန္ေအာင္ ေပါလွေသာ္ လည္း ေတာင္စိမ္း၌ ၿမိဳ႕သူႀကီးလုပ္လိုသူက ေရႊထက္ပင္ရွားေလသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ရာသီဥတုပူျပင္းသည့္ ဒဏ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပူျပင္းသည့္ ဒဏ္ကို တၿပိဳင္တည္း ခံေနရသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။
ေတာင္စိမ္းတြင္ တေန႔တေန႔ ဘာေတြျဖစ္သနည္း။ လူသတ္မႈေတြက တလလွ်င္ ဆယ္မႈဆယ့္ငါးမႈ။ ဓါးေျမႇာင္ႏွင့္ ထုိး သြားျခင္း၊ ပုဆိန္ျဖင့္ ခုတ္သတ္သြားျခင္း၊ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးႏွင့္ အပုိင္းခံရျခင္း၊ ထန္းလီွးဓါးႏွင့္ လညမ်ဳိကိုလီွးသြားျခင္း၊ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သြားျခင္း၊ ဟုိဖက္ရြာႏွင့္ သည္ဖက္ရြာ အခ်င္းမ်ား၍ အုပ္စုလုိက္ ႐ိုက္ႏွက္ထိုးခုတ္ၾကျခင္း စသျဖင့္ လူ သတ္မႈမ်ားကလည္း မ႐ိုးႏုိင္ေအာင္ အမ်ဳိးစံုလွသည္။ လူ႐ိုက္မႈေလာက္ကို ဂတ္သြားတိုင္လွ်င္ ပုလိပ္မ်ားက အေရးလုပ္ ၍ လုိက္သည္မဟုတ္။ ႐ိုက္သည့္ဖက္ႏွင့္ အ႐ိုက္ခံရသည့္ဖက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ နားလည္သလို ရွင္းစတန္း။ ဒါေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ လက္စားေခ် သတ္ျဖတ္တာေတြက ယဥ္ေက်းမႈတခုလို ျဖစ္ေနသည္။ သည့္အျပင္ ရန္ေႂကြး ရန္စ ရိွသူအခ်င္းခ်င္း လစ္ရင္လစ္သလို သူ႔အိမ္ကိုယ့္အိမ္ အျပန္အလွန္ မီးကြင္းပစ္သည္ကလည္း မၾကာခဏပင္။
ႏြားခိုးျခင္း လွည္းခိုးျခင္း၊ အရက္ပုန္း ခ်က္ျခင္းေရာင္းျခင္း၊ ဖဲဝုိင္းႏွင့္ ေလးေကာင္ဂ်င္ဝုိင္းမ်ား အပါအဝင္ ေလာင္းကစား မ်ဳိးစံု ကလည္း ထြန္းကားေသးသည္။ ဘယ္အိမ္မွာ၊ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ၊ ဘယ္ရြာမွာ ဓါးျပတုိက္သြားျပန္ၿပီ ဆိုတာေတြ ကလည္း မၾကားခ်င္မွအဆံုး။
ဓါးျပတုိက္ေနစဥ္တန္းလန္း ဂတ္တဲသို႔သြား၍ အေၾကာင္းၾကားသည့္တုိင္ ပုလိပ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ လိပ္တို႔ႏွင့္အၿပိဳင္ ေႏွးေကြးလြန္းလွသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဓါးျပဂိုဏ္းမ်ားကို ပုလိပ္ေတြကိုယ္တုိင္လည္း ခပ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္သာေၾကာင့္ပင္။ ထို႔အျပင္ ဘယ္ဓါးျပဂိုဏ္းက ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္သူ႔အိမ္ကို ဝင္တုိက္မည္ဆိုတာကို ပုလိပ္မ်ား သိထားၿပီးသား။ ပုလိပ္မ်ား ဝင္မေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ဓါးျပဂိုဏ္းဖက္ကလည္း ႀကိဳတင္၍ ညိႇထားၿပီးသား။ ရသည့္တုိက္ရာပါ ပစၥည္းႏွင့္ေငြအေပၚမွာ အခ်ဳိး ခ်၍ ပုလိပ္မ်ားကို ေပးရသည္မွာလည္း ႐ိုးရာတခုႏွယ္။ သည့္အတြက္ ဓါးျပမ်ား ထြက္သြားအၿပီး တဝါဆိုေလာက္ရိွမွ ပုလိပ္မ်ား ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ ထိုအထဲမွာမွ လူျပန္ေပးကလည္း ၾကားညႇပ္၍ ပါလုိက္ေသးသည္။ ပုိက္ဆံရိွသူေတြ ခံေပေရာ့။ ထို႔အတြက္ ေတာင္စိမ္းသည္ ဆရာမႏုိင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ဇာတ္လမ္းကို ကေနသည့္အရပ္ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ေပ ၏။
ေတာင္စိမ္းကား ရထားဘူတာရံု တခုကဲ့သို႔ပင္။ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ား တေယာက္တက္ တေယာက္ဆင္း။ ထိုကဲ့သို႔ အရပ္မ်ဳိး၌ ၿမိဳ႕သူႀကီးလုပ္လိုသူ မရိွတာ ဘာမွမဆန္း။
ကံႀကီးေမာင္ ဦးေဆာင္ေသာ အုပ္စုကား ေတာင္စိမ္းနယ္တေၾကာတြင္ အားအေကာင္းဆံုး ဂိုဏ္းဟုဆိုႏုိင္သည္။ ကံႀကီး ေမာင္၏ ဂိုဏ္းသည္ အရက္ပုန္းလည္း ခ်က္သည္၊ ေလာင္းကစားဝုိင္းမ်ဳိးစံုကိုလည္း ေထာင္ထားေသးသည္။ လက္နက္ ပုန္းမ်ားလည္း ပုိင္ဆုိင္ေသာေၾကာင့္ ဓါးျပလည္းတုိက္သည္။ ဓါးျပဂိုဏ္း အငယ္စားမ်ားကို ေသနတ္ငွားစားသလို တုိက္ ရာပါပစၥည္းအေပၚ အေျခခံ၍ ဆက္ေၾကးလည္း ေကာက္သည္။ အမွန္ကို ဆိုရရင္ ကံႀကီးေမာင္က သည္ၿမိဳ႕ကို သြယ္ ဝိုက္ေသာနည္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ား သူ႔ကို ေက်ာ္လို႔မွ မရခဲ့သည္ဘဲ။
“ဒကာႀကီးမွ ေရြးေကာက္ပြဲမဝင္ရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕သူႀကီးမရိွလို႔ ေဘးၿမိဳ႕ေတြၾကားမွာ အေတာ္မ်က္ႏွာငယ္ရလိမ့္ မယ္” သည္တပတ္ ၿမိဳ႕သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဝင္ၿပိဳင္မည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း တဦးမွမရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ ေတာ္ဘုရား အပါအဝင္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားက ထန္းလွ်က္ပြဲရံုပုိင္ရွင္ ဦးဘအံုကို ၿမိဳ႕သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဝုိင္းဝန္း နားခ် ၾကသည္။ တိုတိုေျပာရရင္ ၿမိဳ႕သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ရန္ ဦးဘအံုဖက္က သေဘာတူလုိက္သည္။
အားလံုး ဝုိင္းနားျခသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကံႀကီးေမာင္သည္ ဦးဘအံုႏွင့္ ႏွစ္ဝမ္းလား သံုးဝမ္းကြဲလား တူအရီး ေတာ္ စပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တူအရီးခ်င္းဆိုေတာ့ ေသြးနီးသည္မို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ညိႇႏုိင္းလို႔ရႏုိင္သည္ ဟု ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးမ်ားက တြက္ဆထား၍ ျဖစ္သည္။ တျခားၿပိဳင္ဖက္ သူႀကီးေလာင္း မရိွေသာေၾကာင့္ ဘာမွ မပင္ ပန္းလုိက္ရဘဲ ၿမိဳ႕သူႀကီး ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဦးဘအံုတေယာက္ မဲေတြေအာတုိက္၍ရကာ အႏုိင္ရေလသည္။ သည့္ ေနာက္ ဦးဘအံု ၿမိဳ႕သူႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။
“က်ေနာ့္ တာဝန္ရိွတဲ့ ၿမိဳ႕သူႀကီးသက္တန္းအတြင္း ၿမိဳ႕ရဲ့ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ဳိးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး က်ေနာ္ သယ္ ပိုး ပါ့မယ္”။ ၿမိဳ႕သူႀကီး ျဖစ္အၿပီး ပထမဆံုး အစည္းအေဝးတြင္ ဦးဘအံု ေျပာၾကားခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဝတၱရား ရိွလို႔သာ ေျပာရေပမဲ့ သူေျပာသေလာက္ လုပ္ဖို႔ မလြယ္ေၾကာင္းကို ဦးဘအံု ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ က်ားဖမ္းတာကမွ ကံႀကီးေမာင္၏ ၾသဇာရိပ္ကို ေက်ာ္ဖို႔ထက္ လြယ္လိမ့္ဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူႀကီး အသစ္စက္စက္သည္ ကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ႀကိတ္ေဆြးေႏြးဖို႔ ျဖစ္လာသည္။
“ကံႀကီးေမာင္ ႔ ႔ ငါ့တူနဲ႔ ဦးေလး တခုေလာက္ေတာ့ ညိႇၿပီးလုပ္ျခင္တာ ေလးေတြရိွတယ္” ဟု ဦးဘအံုက ေအာက္က်ဳိ႕ ေသာ ေလသံျဖင့္ ဆိုလာသည္။
တူအရီးခ်င္းဆိုေတာ့ ကံႀကီးေမာင္ကလည္း “ေျပာပါ ဦးေလး။ က်ဳပ္ႏုိင္တာေတာ့ ဝန္မေလးပါဘူး။”
“ဒီလိုကြာ.. မင္းလဲသိသားပဲ။ တို႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဖဲဝုိင္းေတြ၊ ဂ်င္ဝုိင္းေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ တဝိုင္းႏွစ္ဝုိင္း ေလာက္ေတာ့ ဦးေလး အေနနဲ႔ အဖမ္းျပဖို႔လိုတယ္။ ေငြေလးအနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ သံုးေလးဦးစ ဆိုသလုိ အဖမ္းျပ။ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ေငြေလး ငါးက်ပ္ေလာက္ ေဆာင္ခုိင္းၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္မွာေပါ့။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ မင္းနဲ႔ငါက တူအရီးဆိုေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဝါး ႐ိုက္ၿပီး လုပ္ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကမွာ။”
ဒီေလာက္ေတာ့ ကံႀကီးေမာင္အေနနဲ႔ ဝန္မေလး သေဘာတူလုိက္သည္။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ပုလိပ္သား သံုးေလးဦးကို ဦးေဆာင္၍ ၿမိဳ႕သူႀကီး ဦးဘအံု ဖဲဝုိင္းမ်ား ဂ်င္ဝုိင္းမ်ားကို ဖမ္းေလေတာ့ သည္။ သို႔ေသာ္ တလမွ တေခါက္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အဖမ္းျပျခင္းသာ။ ကစားသူမ်ား ထံကလည္း ေငြေၾကးမ်ားမ်ား စားစားမမိ။ ထို႔အျပင္ ကစားသူမ်ားက အေပ်ာ္ကစားတာပါဟု ေလွ်ာက္လဲေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ ေလာင္းကစား ျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ သတိေပး၍ ဒဏ္ေငြ အနည္းအက်ဥ္းတပ္ကာ ျပန္လႊတ္လုိက္၏။ ကံႀကီးေမာင္လည္း မနာသလို ဦး ဘအံုလည္း မင္းတုိင္းေၾက လုပ္ေနသည္ကို ၿမိဳ႕ကလူေတြ သေဘာေပါက္သည္။ ဘာတတ္ႏုိင္မည္နည္း။ သူတို႔ ေရြး ေကာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕သူႀကီးေပကိုး။ သို႔ေသာ္ ခ႐ိုင္မင္းႀကီးႏွင့္ အေရးပုိင္မင္းမ်ားကေတာ့ ဦးဘအံုကို ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ အရင့္အရင္ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ားတုန္းက သူတို႔ထံ တမႈတေလေတာင္ မတင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သည္ၾကားထဲ ဦးဘအံု နာမည္ပိုႀကီးဖို႔ အျဖစ္တခု ႀကံဳလာသည္။ “ဦးေလး ႏြားအိမ္ေတာင္ဖက္က မဲေဇာ္တို႔အုပ္က က်ဳပ္ တို႔ ေတာင္စိမ္းဖက္ကို မ်က္စပစ္ေနတယ္ဗ်။ လာမယ့္ ဘုရားပြဲ ရက္ေတြမွာ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကို ဓါးျပဝင္တုိက္လိမ့္မယ္။ အဲတာ ဦးေလး စီစဥ္ႏုိင္ေအာင္ က်ဳပ္ အသိေပးတာ။”
ေျပာရရင္ မဲေဇာ္တို႔ဂိုဏ္းက ကံႀကီးေမာင္တို႔ဂိုဏ္းထက္ လက္နက္ပိုေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ပုလိပ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ႏိွမ္နင္းေပးရန္ ကံႀကီးေမာင္က သြယ္ဝုိက္၍ ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သူပုိင္နယ္အတြင္း မဲေဇာ္က အခု လို တင္တင္စီးစီး က်ဴးလာသည္ကို မခံခ်င္တာကလည္း သဘာဝက်သည္။ သည္လိုႏွင့္ ကိုယ့္ဖက္က သတင္းဦးထား တာတပုိင္း၊ ကံႀကီးေမာင္ရဲ့ ဂိုဏ္းက ပုလိပ္ေတြကို တဖက္လွည့္နဲ႔ ဝင္ကူတာကလည္း တပိုင္းဆိုေတာ့ ေတာင္စိမ္းနယ္ ကို အဝင္မွာ တုိက္ပြဲျဖစ္၍ မဲေဇာ္တို႔ တဂိုဏ္းလံုး အငိုက္မိကာ ေသသူေသ ေျပးသူေျပးႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မဲေဇာ္ကိုေတာ့ မမိလုိက္။
ရလဒ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕သူႀကီး ဦးဘအံုအား ခ႐ိုင္မင္းႀကီးမွေန၍ နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ႏွစ္လံုးပူးေသနတ္ တလက္ ဆုခ်သည္။ ေတာင္စိမ္း ၿမိဳ႕သူႀကီးကား ရာဇဝတ္မႈမ်ားကို ဖိဖိစီးစီး ႏိွမ္နင္းသည္ဟု အထက္လူႀကီးမ်ား အၾကား နာမည္ ရလာသည္။ ပုလိပ္မင္းႀကီး၊ ခ႐ိုင္မင္းႀကီး စသည္တို႔လည္း ေတာင္စိမ္းကို မၾကာခဏ ဆိုသလို အဝင္အထြက္ ရိွလာ သည္။ ဦးဘအံုလည္း အဲသည္မွာပင္ ေအာက္ေျခ စလြတ္ေတာ့သည္။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္လုံးပူးရ ၿမိဳ႕သူႀကီးဆိုေသာ ၾသဇာကိုသံုးကာ ၿမိဳ႕ထဲရိွ ဖဲဝုိင္းဂ်င္ဝုိင္းမ်ားကို တကယ္ဖမ္းေလေတာ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ဓါးျပတုိက္မႈမ်ားကိုေတာ့ ပုလိပ္မ်ားက အမွန္တကယ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း မရိွေသာေၾကာင့္ မႏိွမ ္နင္းႏုိင္။ အလားတူပင္ ျဖစ္ေနၾက လူသတ္မႈမ်ားကိုလည္း အမႈေပၚေအာင္ လုိက္ႏုိင္ျခင္းမရိွ။ ၿမိဳ႕တြင္ အရက္ပုန္း ေသာက္သံုးသူ မ်ားသထက္မ်ားလာေသာ္လည္း အရက္ပုန္းေရာင္းသူ ခ်က္သူမ်ားကို မိေအာင္မဖမ္းႏုိင္။ တကယ္တန္း ဆိုရပါက ကံႀကီးေမာင္ဂိုဏ္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ားက ပုလင္းတူဘူးစို႔ေတြ ျဖစ္ၾကသည္ကိုး။ ေနာက္တေၾကာင္းကလည္း ၿမိဳ႕ထဲ က ေလာင္းကစားဝုိင္းေတြကေန ပံုမွန္ရေသာ ဝင္ေငြက အသက္ကိုရင္း၍ ဓါးျပတုိက္တာထက္ အမ်ားႀကီးပိုသည္။ ၾကာ ေတာ့ ကံႀကီးေမာင္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ သူ႔စီးပြါးေရးကို ထိခိုက္လာသလို ကံႀကီးေမာင္ကြ ဆိုေသာ သူရဲ့ အရိွန္အေစာ္ ကိုပါ ထိပါးသလို ျဖစ္လာေတာ့သည္။
“ဦးေလး သလိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္စိမ္းဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဦးေလး ၿမိဳ႕သူႀကီး မျဖစ္ခင္ကတည္းက က်ဳပ္အပုိင္နယ္ပါ။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ သည္နယ္မွာ က်ဳပ္လက္ညႇိဳးၫႊန္ရာ ေရျဖစ္တယ္။ ဦးေလး လုပ္ေနတာေတြ ရပ္တန္းက ရပ္ပါ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ေနာင္မွာ က်ဳပ္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔။”
အရင္တုန္းက ကံႀကီးေမာင္အား ခပ္မာမာပင္ မေျပာဝံ့ေသာ ဦးဘအံုကား ယခုေတာ့ ဘဝင္အဆိပ္ ငယ္ထိပ္ေရာက္၍ သတိၱမ်ားေကာင္းကာ “ေဟ့ေကာင္ ကံႀကီးေမာင္ ငါက ႏွစ္လံုးပူးရ ၿမိဳ႕သူႀကီးကြ။ ငါ့နယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြကို ႏိွမ္နင္းဖို႔ ငါ့မွာတာဝန္ ရိွတယ္” ဟု တုံ႔ျပန္ေလေတာ့သည္။ ခ႐ိုင္မင္းႀကီး ပုလိပ္မင္းႀကီးတို႔ အားကိုးႏွင့္ သူ႔ကို ခံတံတံ လုပ္သည္ဟု ကံႀကီးေမာင္က ေတးမွတ္ထားသည္။
ကံႀကီးေမာင္ဖက္မွ တြက္ေတာ့လည္း ဦးဘအံု အခုလို နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ႏွစ္လံုးပူးေသနတ္ ရတာ သူ႔ေၾကာင့္။ အခုေတာ့ သည္ေက်းဇူးကိုမွ မေထာက္ သူ႔စီးပြားကိုလည္း ဝင္ဖ်က္သလို သူ႔ကိုလည္း ကာျပန္သည္ဟု စိတ္အနာႀကီးနာလ်က္ ရိွသည္။
တရက္ေသာေန႔။ တၿမိဳ႕လံုးတြင္ တလံုးထဲသာရိွေသာ မီးသတ္ဌာနမွ ေရဒီယိုကို အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ ဦးဘအံု လည္း သြားနားေထာင္သည္။ မီးသတ္ဌာနေရွ႕ရိွ အုတ္ခံုေပၚ၌ ထုိင္၍နားေထာင္ေနသည္။ နားေထာင္သူ ပရိတ္သတ္ အားလံုး “ဟာ” ခနဲ ျဖစ္ရသည့္ သတင္းတပုဒ္ကို ေရဒီယိုမွ ေၾကျငာသည္။ ထိုေန႔နံနက္က ရန္ကုန္ရိွ အတြင္းဝန္မ်ားရံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရေသာ သတင္းျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ေျပာၾကား လာသည့္ သတင္းကို ပရိတ္သတ္မ်ား အားလုံး အပ္က်သံပင္မၾကား ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနစဥ္ “သူႀကီး သူႀကီး” ဟု ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ အသံလာရာသို႔ ဦးဘအံုေရာ ပရိတ္သတ္မ်ားပါ ၿပိဳင္တူ လွည့္ၾကည့္လုိက္ ၾကသည္။
ကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ ေနာက္လုိက္တေယာက္။ လက္ထဲတြင္ ေျခာက္လံုးပူးေသနတ္ ကုိယ္စီကုိင္ထားလ်က္။ ခ်က္ခ်င္းဆို သလို အနီးကပ္၍ ဦးဘအံုအား တေယာက္ႏွစ္ခ်က္စီ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ဦးဘအံု လဲက်သြား သလို ကံႀကီးေမာင္ႏွင့္ သူ႔တပည့္တို႔လည္း ပရိတ္သတ္၏ ျမင္ကြင္းမွ တရိွန္ထိုး ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ သည္။
ဒဏ္ရာျပင္းလြန္းသျဖင့္ ခ႐ိုင္ေဆးရံုႀကီးသို႔ အျမန္တင္လုိက္ရသည္။ ဦးဘအံုကား မေသ။ ကံေကာင္းလွသည္။ ႏွစ္ခ်က္ ကလြဲသြား၍ ႏွစ္ခ်က္က ေပါင္ကိုသာ ထိသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးရံုမွ ဆင္းဆင္းျခင္း ၿမိဳ႕သူႀကီး အျဖစ္က ႏုတ္ထြက္လုိက္သည္။ ကုိယ္တကယ္ ခံလုိက္ရသည့္အျပင္ ဘဝင္ေသြးကလည္း ေအးသြားၿပီဆိုေတာ့ အရင္ က သတိၱမ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ကံႀကီးေမာင္ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာပါက ၿမိဳ႕သူႀကီးတဦးအေနျဖင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ ရမည္ကို စိုးရြံ႕မိသည္။ ဒါ့အျပင္ ကံႀကီးေမာင္၏ တပည့္တပန္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္လုိက္မ်ားက ၿမိဳ႕ထဲတြင္ လက္ ညိဳးထိုးမလြဲ ရိွေနေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။
ၿမိဳ႕ကလူအမ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဦးဘအံုကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ပစ္ခတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ ကံႀကီးေမာင္လည္း ခ်က္ျခင္း ၿမိဳ႕သို႔ မျပန္ရဲေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ပုန္းေအာင္းႏုိင္ရန္ နီးရာနယ္ကို ကူးလုိက္သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ကံႀကီးေမာင္ တေယာက္ ကံမႀကီးႏုိင္ေတာ့။ ေက်ာင္းေတာ္ကရန္စ ရိွေသာ မဲေဇာ္တို႔ဂိုဏ္း ႀကီးစိုးရာ ႏြားအိမ္ေတာင္ဘက္ကို ကူးသြား ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ကံႀကီးေမာင္ သူ႔နယ္အတြင္း ပုန္းေအာင္းရန္ ေရာက္လာသည္ဟု သတင္းရရျခင္း မဲေဇာ္က ပုိက္စိပ္ တုိက္၍ ရွာေတာ့သည္။ ကံႀကီးေမာင္အား မဲေဇာ္က အရွင္မိသြားသည္။ လက္ျပန္ႀကိဳး တန္းလန္းႏွင့္ ကံႀကီးေမာင္အား ႏြားအိမ္ေတာင္ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ မဲေဇာ္က နားထင္ကိုေတ့၍ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္လုိက္သည္။ သည့္ေနာက္ အေလာင္းကို ေခ်ာက္ထဲ ကန္ခ်၍ သူ႔ၿပိဳင္ဖက္တဦးအား မဲေဇာ္က လက္စတံုးလုိက္ေတာ့သည္။
သည္လိုစနစ္ႏွင့္ သည္လို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တခ်ိန္က ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ေခတ္ခ်င္းသာကြာသြားသည္ အခုေကာ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ရိွေသးသည္ဟု ဆိုလာလွ်င္လည္း မမွား၊ ဟုတ္သည္ဟုသာ ျပန္ေျဖရေပလိမ့္မည္။ ေနာင္တြင္လည္း သည့္ထက္ ပိုဆိုးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္သည္။ စဥ္းစားမိသည့္ တခ်က္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ ပြဲႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါက ဖြဲ႔စည္းလာမည့္ ပါလီမန္ႀကီးသည္ ၾသဇာအာဏာ အမွန္တကယ္မရိွေသာ ဦးဘအံုႏွင့္တူ၍ စစ္တပ္ကေတာ့ ကံႀကီးေမာင္တို႔ မဲေဇာ္တို႔ ေနရာမ်ားမွ ဆက္လက္ကျပေပလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆက္တြဲ ေျပာရမည္ဆိုပါက ယခုလက္ရိွ အစိုးရသည္ သက္တန္း ႏွစ္ႏွစ္ရိွေပၿပီ။ ပါလီမန္ႀကီးတြင္ ထုိင္၍ေဆြး ေႏြး ေနၾကေသာ ပါလီမန္အမတ္မ်ား (ဝါ) ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ တကယ္ေကာ ဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ အာဏာႏွင့္ ၾသဇာရိွပါ၏ေလာ။ သမၼတမွစ၍ ဝန္ႀကီး၊ ဝန္ကေလး ရာထူးမ်ားကို စစ္ဗိုလ္လူထြက္အမ်ားစုက ယူထားသည္ မဟုတ္ ေလာ။ လက္ရိွယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားကလည္း ေရြးေကာက္ခံစရာမလိုဘဲ ပါလီမန္တြင္ ၂၅% ေျပာင္က် က် ေနရာယူထားေသးသည္။ ပါလီမန္ႏွင့္ ပါလီမန္ အမတ္မ်ားသည္ ယခုတုိင္ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္ေနရေသးသည္။ ေၾကာက္ေနရဆို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံႀကီးေခ်ာက္ထဲက်မည့္ အရိပ္အေယာင္ ျမင္ရင္ အာဏာသိမ္းႏုိင္တယ္ လို႔ ဥပေဒက ေရးထားသည္ကိုး။
ေရာင္နီလာဖို႔ ေဝးေသးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အေမွာင္ထုက ဗိုလ္က်စိုးမိုးသည္မွာ ဓမၼတာပင္။
ေဇာ္မင္း
(ရြက္မြန္ ဘေလာ့ခ္မွ ..)
No comments:
Post a Comment