ႏွစ္သိမ့္စရာစကားေတြနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ကာပဲ
အလြမ္းေတြ မေျပပါဘူးကြယ္၊
ကမ္းေျခေဇယ်ာဦးဝယ္။
(ေတးေရး ကိုလွမိုး။ ကမ္းေျခေဇယ်ာဦး)
၁၉၈၈ ခု ၾသဂုတ္လဆန္း၊ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕။
ေအးစိမ့္ေသာ ေက်ာက္စက္ေရေတြ မၾကာခင္ကပင္ ထည့္ထားခဲ့သည့္ ဖလ္ခြက္တခြက္ထဲသို႔ က်ဳိက္က်ိဳက္ဆူ ေလာင္ၿမိဳက္ေသာ ေရေႏြးပူေတြ ေလာင္းခ်လိုက္ေသာအခါ ပို၍ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲဖို႔ ျဖစ္လာေလသည္။ ျပံဳးလဲ့ယဥ္၏အျဖစ္မွာ
ထိုသို႔ႏွင္ႏွင္သာတည္း။
ထိုေန႔သည္ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လုံးတြင္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ျပင္ဆင္ခဲ့ရေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝ၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိုေန႔အတြက္သာ ရည္စူးျပင္ဆင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔ကို အေကာင္းဆုံးျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ရည္မွန္းႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔သည္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္ႏွင့္ ေဇာ္ျမင့္တို႔၏ မဂၤလာဦးေန႔ျဖစ္သည္။
အိမ္သစ္ကေလးသည္ ခပ္ေသးေသးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ကေလးကို ဝါးထရံတို႔ ကာရံထားသည္။ ဝါးထရံဆိုေသာ္လည္း ႐ိုး႐ိုးထရံ မဟုတ္၊ ဝါးအေၾကာျဖင့္ ယက္ထားေသာ က်ဴထရံအမာျဖစ္ၿပီး ထရံေပၚတြင္ အကြက္ကေလးေတြ ေဆးျခယ္ထားသည္။ အမိုးကို ဝါးကပ္မိုးထားသည္။ သြပ္မိုးကို ျပံဳးလဲ့ယဥ္ မႀကိဳက္။ သြပ္မိုးသည္ ခိုင္ခန္႔ေသာ္လည္း ပူေလာင္လြန္းလွသည္။ ျပံဳးလဲ့ယဥ္က အိမ္ကေလးကို ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အိမ္ကေလးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အစက အမိုးကို ထန္းရြက္မိုးဖို႔ပင္ စဥ္းစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထန္းရြက္မိုးသည္ ေအးျမေသာ္လည္း မသပ္ယပ္။ က်ဴထရံအကြက္ကေလးေတြႏွင့္ မလိုက္ဖက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝါးကပ္မိုးကိုသာ မိုးလိုက္သည္။ သည္အိမ္ကေလးတခုလုံးမွာ ျပံဳးလဲ့ယဥ္ကိုယ္တိုင္ တေယာက္တည္း စိတ္တိုင္းက်စီမံထားေသာ အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ ေမာင့္ကိုပင္ မတိုင္ပင္ခဲ့။ အားလုံးၿပီးစီးေတာ့မွ ေမာင္ အံ့ၾသသြားေအာင္ ေခၚျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္သည္ အိမ္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ရင္သပ္႐ႈေမာျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သည္ေန႔အထိလည္း ႏွစ္သက္မဆုံး တျပံဳးျပံဳးရွိေနဆဲပင္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒါေတြကို ျပံဳးလဲ့ယဥ္စီစဥ္ခဲ့သည္မွာ သည္ေန႔ သည္ရက္အတြက္သာ ျဖစ္ေလသည္။
အိမ္အေပၚထပ္ ျပဴတင္းတံခါးမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဧရာဝတီျမစ္ေရျပင္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ျမစ္ေရျပင္တြင္ လႈိင္းၾကက္ခြပ္တို႔ ေငြေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည္။ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ ညိဳ႕ဆိုင္း မႈန္ရီေနေသာ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးတန္းႀကီးသည္ ႐ႈမဆုံး၊ ေမွ်ာ္မဆုံး။ ျမစ္ျပင္တြင္ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ႔ ေလွာ္ခတ္ေနေသာ ငွက္တစီးကို ျမင္ရသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ေတြ ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနေလသည္။ ျမစ္ျပင္တြင္လည္း ေရႊေရာင္မိုးတိမ္တို႔ အရိပ္ထိုးထင္ဟပ္ေနေလသည္။ သည္လိုလွပေသာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို လႊမ္းျခံဳစီးမိုးၿပီး ျမင္ရေသာေနရာသည္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာပင္ မ်ားမ်ားမရွိလွ။ သည္ေနရာေလးကို ျပံဳးလဲ့ယဥ္ ဘယ္လိုမ်ား ရွာထားပါလိမ့္ဟု ေဇာ္ျမင့္ ေတြးမိသည္။
“မလွဘူးလား ေမာင္။ ႐ႈခင္းေလးက သိပ္လွတာပဲေနာ္”
“လွတာေပါ့ ျပံဳးရယ္။ သိပ္လွတာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးေနရာကေလးကုိ ျပံဳး ဘယ္လိုမ်ားရွာထားပါလိမ့္လို႔ ခုပဲ ေမာင္ေတြးေနတာ”
“ရွာရတာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ တသက္လုံးေနရမယ့္ ေနရာကိုးေမာင္ရဲ့။ စိတ္တိုင္းက်ေတြ႔ေအာင္ ရွာရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က သိပ္ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ေမာင့္အတြက္ ေအးေအးလူလူ အနားယူၿပီး စာေရးလို႔ေကာင္းမယ့္ ေနရာတေနရာလိုတယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း... ေမာင့္အေပၚမွာ ျပံဳးရဲ႕ေက်းဇူးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေမာင့္ဘက္က တာဝန္မေက်ႏိုင္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ ျပံဳးရယ္”
“ေမာင္ကလည္းကြာ။ ေမာင္နဲ႔ ျပံဳးၾကားမွာ ေက်းဇူးတရားဆိုတာ ရွိလို႔လား။ ေမာင့္မွာ ေမာင့္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပံဳးက သည္ေန႔ သည္ရက္အတြက္ ျပင္ဆင္ရတာေပါ့၊ ဟုတ္ဖူးလား”
သည္ေန႔သည္ ေဇာ္ျမင့္ႏွင့္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္တို႔၏ မဂၤလာဦးေန႔ျဖစ္သည္။ မဂၤလာဦးေန႔ဆိုေသာ္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သံဃာမ်ားကို မဂၤလာဆြမ္းကပ္ၿပီး ႏွစ္ဖက္ မိဘမ်ားႏွင့္ သိပ္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြေတြကိုသာ ဖိတ္ၾကားေကြ်းေမြးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ မဂၤလာဦးေန႔ကို အလုပ္မ်ားပင္ပန္းရေသာ ေန႔တေန႔ မျဖစ္ခ်င္။ လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းႏွင့္ လက္ဖြဲ႔ေငြေၾကးမ်ားကို တြက္ေခ်ကိုက္မကိုက္ ေရတြက္ တြက္ခ်က္ေနရေသာ ေန႔တေန႔ မျဖစ္ခ်င္။ သူတို႔မဂၤလာဦးေန႔သည္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ပူပင္ေၾကာင့္ၾကကင္းေသာ ေန႔တေန႔သာျဖစ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ မဂၤလာပြဲကို တတ္ႏိုင္သမွ် အက်ဥ္းခ်ဳံးက်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အက်ဥ္းခ်ဳံး က်င္းပခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း အခုလိုညေနခ်မ္းတြင္ သူတို႔ ေအးေအးလူလူ အနားယူႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ ဖူးသစ္စအရြယ္ဟုဆိုၾကေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကတည္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာလာခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လုံး သိၾကသလို ႏွစ္ဖက္မိဘေတြလည္း သိၾကေလသည္။ တေန႔တြင္ ပညာေရးဆုံးခန္းတိုင္ေသာအခါ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေပါင္းဖက္ၾကလိမ့္မည္ဟုသာ အမ်ားက ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း နားလည္ထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာသကဲ့သို႔ပင္ ဘဝလမ္းေၾကာင္း ဟူသည္ တခါတရံတြင္ ေမွ်ာ္လင့္သလို မေျဖာင့္ျဖဴးသည္လည္း ရွိတတ္ေလသည္။
ျပံဳးလဲ့ယဥ္ကသာ ဘြဲ႔ရၿပီး အစိုးရ႐ုံးတြင္ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေဇာ္ျမင့္က ပညာေရး ဆုံးခန္းမတိုင္ခဲ့။ ေဇာ္ျမင့္၏ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္မွာ ႐ိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည္။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းေတာ္တြင္ တိမ္မည္းညိဳဖုံးေန၊ အရိပ္မိုးေနေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ အလုပ္သမား အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမ်ားသည္ ခ်ိန္ကိုက္ဗုံးမ်ားလို တလုံးၿပီးတလုံး ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကသည္။ ေဇာ္ျမင့္သည္လည္း ထင္ရွားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္လာၿပီး မဆလ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိေသာဘဝ၏ သကၠရာဇ္တခ်ဳိ႕ကို ကုန္ဆုံးခဲ့ရေလသည္။ တကၠသိုလ္မွလည္း ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရေလသည္။ သည္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ မဂၤလာရက္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေတာ့မွ မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္သည့္ကာလသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေသာကာလေတာ့ မဟုတ္ေခ်ေသး။
ေဇာ္ျမင့္သည္ စႏၵယားခလုတ္ကေလးမ်ားကို အသာအယာ တို႔ထိေဆာ့ကစားၾကည့္လိုက္သည္။ သည္စႏၵယားသည္ တအိမ္လုံးတြင္ တခုတည္းေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေဇာ္ျမင့္တို႔ေခတ္သည္ စႏၵယားေခတ္ မဟုတ္ေတာ့။ သူတို႔ေခတ္သည္ ဂစ္တာ ေခတ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဇာ္ျမင့္က အျခားသူတို႔ႏွင့္မတူ။ စႏၵယားကိုသာ ခုံခုံမင္မင္ တီးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သည္အိမ္ထဲတြင္ စႏၵယားတလုံးတခါတည္း ပါလာေရးကို ျပံဳးလဲ့ယဥ္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ စင္စစ္ ထိုေခတ္က စႏၵယားတလုံးမွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ ေစ်းႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္သည္ သူ႔မဂၤလာဦးအိပ္မက္ကို ျပစ္မ်ဳိးမွည့္မတင္ တိမ္ကင္းစင္ေသာ မဂၤလာဦးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အစစအရာရာ ျပည့္စုံေသာ မဂၤလာဦးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေမာင္ လိုခ်င္တာအားလုံး ရွိေနေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မျဖစ္မေန ျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
“ညိဳေရာင္မိႈင္း... မို... မိုးတိမ္ယံက ဆိုင္း... ဆိုင္းခဲ့ေလၿပီ... သက္ထား... ဘယ္ေသာအခါမ်ား နီးရပါမည္...”
ခ်စ္မိုးႀကီး သီခ်င္းကို ေဇာ္ျမင့္ တီးသည္။ ေဇာ္ျမင့္သည္ တခါတရံတြင္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္ကို ခ်စ္မိုးႀကီး သီခ်င္းထဲမွာ ပါသလို သက္ထားဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚတတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ျပံဳးလဲ့ယဥ္ႏွင့္ သက္ထားဆိုေသာ နာမည္မွာ ေဝးကြာလွသည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ကိုပုံၿပီး အသက္ကို ထားအပ္ၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူမို႔ သက္ထားဟု ေဇာ္ျမင့္က ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သည္နာမည္သည္ ေဇာ္ျမင့္တေယာက္တည္း ေခၚေသာနာမည္မို႔ ျပံဳးလဲ့ယဥ္ကလည္း တန္ဖိုးထားသည္။
ျပံဳးလဲ့ယဥ္သည္ စႏၵယားတီးေနေသာ ေဇာ္ျမင့္ကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနသည္။ ဒါသည္ပင္ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို အရသာခံစားေနရျခင္းဟု သူ ခံယူေလသည္။
“ထာဝစဥ္အျမဲတန္း မေမ့ႏိုင္ၿပီ... ေန႔စဥ္ခင္မင္ စြဲလမ္းသည္… လစႏၵာ ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြကင္းလို႔ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းလည္း အေဖာ္တူညီ ခ်စ္တင္းလည္း ေႏွာခဲ့သည္ ... ေပ်ာ္ေပမယ္လို႔ ဒါမ်ဳိး ႐ိုးမယ္မထင္ပါသည္ ခ်စ္ပင္ခ်စ္မိုး ခ်စ္လက္စပ်ဳိးခဲ့သည္ ခ်စ္မိုးႀကီး မစဲဘဲ သည္းသည္းမည္းမည္း အျမဲရြာသြန္းေစမည္”
စႏၵယားကို ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္တီးရင္း ေမာင္မယ္ႏွစ္ျဖာ ခ်စ္ေရယဥ္ေၾကာတြင္ နစ္ေမ်ာေနစဥ္မွာပင္ သာသနာဖ်က္ အေႏွာင့္အယွက္သမားေတြက အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ႀကီး ေရာက္လာၾကသည္။
“ေဟ့... ေဟ့... ေအာင္မယ္... ခ်စ္မိုးႀကီးက ဒီလို သည္းခ်င္တိုင္း သည္းလို႔ရမလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ထားၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ခ်စ္မိုးႀကီးသည္းေနရင္ ခဲမိုးႀကီးလည္း ရြာသြားမွာေပါ့။ ေဟ့ေကာင္ေတြ... မဟုတ္ဘူးလား”
“ဟား... ဟား... ဟား... ဟုတ္တာေပါ့။ မင္းတို႔က ငါတို႔ကို ပစ္ထားၿပီး ဒီလုိေစာေစာစီးစီး ႏွပ္ေနလို႔ ဘယ္ရမလဲ”
႐ုတ္တရက္ အုန္းအုန္းႂကြက္ႂကြက္ ဆူညံေသာအသံမ်ားႏွင့္အတူ သူူငယ္ခ်င္းေတြ တဝုန္းဝုန္း တက္လာၾကေသာေၾကာင့္ ေဇာ္ျမင့္ စႏၵယားတီးပ်က္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြသည္ ေရႊဆြဲႀကိဳးေတြကိုဆက္ၿပီး သူတို႔ထိုင္ေနေသာ စႏၵယားေဘးကို ေရႊႀကိဳးတားလိုက္ေလသည္။
“မင္းတို႔တားခ်င္တားၾကကြ။ ဒို႔က ဒီေနရာကထမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒို႔က ဒီမွာပဲ စႏၵယားတီးရင္း သီခ်င္းဆိုေနၾကမွာကြ”
“ေအာင္မယ္... အေျပာကေတာ့ ငၾသပဲကြာ။ ေတာ္ေနၾကာ ဒို႔မရွိေတာ့မွ အခန္းတံခါးပိတ္၍ စႏၵယားႏွိပ္ၾကေလသတည္း ဆိုတာမ်ဳိး...”
“အို... ကိုထြန္းခင္ႀကီးကလည္း...”
ျပံဳးလဲ့ယဥ္သည္ မ်က္ႏွာကေလးနီနီျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးဟန္႔ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တဝါးဝါးျဖင့္ ဝိုင္းဟားၾကေလသည္။
“ျပံဳးရယ္။ ဒီေကာင္ေတြ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ထုတ္ေပးလိုက္စမ္းပါ။ ဒီေကာင္ေတြက သူမ်ားကို မေႏွာင့္ယွက္ရရင္ အိပ္ေပ်ာ္စားဝင္တဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး”
“ေပးလိုက္တာနဲ႔ ၿပီးမလားကြ။ သတို႔သားကိုယ္တိုင္ လိုက္ၿပီးျပဳစုရမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဇာ္ျမင့္ကို ဝိုင္းေခၚၾကသည္။ ေဇာ္ျမင့္က အားနာနာႏွင့္ ေပကပ္ျငင္းသည္။ သူတို႔ႏွင့္လိုက္သြားလွ်င္ လိုက္သြား႐ုံႏွင့္မၿပီး၊ သူ႔ကို မမူးမခ်င္း အရက္တိုက္ၾကလိမ့္ဦးမည္။ သူ မူးေနေသာေၾကာင့္ ျပံဳး၏ မဂၤလာဦးရက္ကေလး အလွအပပ်က္သြားမွာကို ေဇာ္ျမင့္ မလိုလားပါ။
ေဇာ္ျမင့္သည္ စႏၵယားကို ဘာသံစဥ္ရယ္မဟုတ္ဘဲ ခလုတ္မ်ားေပၚတြင္ ဟိုဟိုသည္သည္ ခပ္ဖြဖြ စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနေလသည္။ စႏၵယားသံတိုးတိုးေလးေနာက္ခံထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာင္းဆိုစကားကို ျငင္ျငင္သာသာႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ျငင္းဆန္ေနေလသည္။
“ဒါနဲ႔ ေဇာ္ျမင့္”
ကိုထြန္းခင္က ေနာက္ေျပာင္ေနရာမွ မ်က္ႏွာထားကို ခပ္တည္တည္ျပင္လိုက္ရင္း စကားစသည္။ ေဇာ္ျမင့္က စႏၵယားခလုတ္ကေလးေတြေပၚက လက္ကိုမခြာဘဲ ဘာလဲဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္စပစ္သည္။
“ေနာင္႐ိုးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ကိုတင္ဝင္းကိုေတာ့ ဆြဲသြားၿပီကြ”
စႏၵယားခလုတ္ေပၚက ေဇာ္ျမင့္လက္ေတြ ရပ္သြားသည္။
“ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဆြဲသြားတာလဲဗ်”
“နဂါးနီသီခ်င္းကို မနက္ကေန ညအထိတေနကုန္ ဖြင့္ေနတာဟာ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္တာဆိုၿပီး ဖမ္းသြားတာတဲ့ကြ”
ေဇာ္ျမင့္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေမာၾကည့္ေနေလသည္။
ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔သည္ အဂၤါေန႔ျဖစ္သည္။ ခြင့္ရက္ကုန္ဆုံးၿပီး ျပံဳးလဲ့ယဥ္ ႐ုံးျပန္တက္ေသာေန႔လည္း ျဖစ္သည္။ မေန႔က ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အေထြေထြသပိတ္ႀကီး စတင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔႐ုံး မပိတ္ေသး။ သူတို႔႐ုံးကလူေတြလည္း ဆႏၵမျပၾကေသး။ အရိပ္အေျခအေနကို ၾကည့္ေနၾကဆဲသာရွိေသးသည္။ တႏိုင္ငံလုံး ဆႏၵျပၾကလိမ့္မည္၊ ႐ုံးမတက္ႏွင့္ေတာ့ဟု ေဇာ္ျမင့္က မခြဲရက္ႏိုင္လွစြာ တားေသးပါေသာ္လည္း ျပံဳးလဲ့ယဥ္ ႐ုံးတက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္သည္လည္း တေနကုန္႐ုံးျပန္တက္ရေသာ္ျငား သူ႔စိတ္သည္ကား အလုပ္ထဲတြင္မေန။ အိမ္သို႔သာ ျပန္ေရာက္ေနသည္။ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ကိုသာ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေမွ်ာ္ရင္းေမာရသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အျဖစ္သည္းလြန္းသလားဟုေတြးရင္း တေယာက္တည္း ႀကိတ္ရွက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ တေနကုန္ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုသာ ျမင္ေနမိသည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ရွစ္နာရီၾကာေအာင္ မျမင္ဘဲေနရသည္ကပင္ ျပံဳးအတြက္ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။
႐ုံးဆင္းသည္ႏွင့္ သူသည္ အိမ္ကို အျမန္ဆုံးႏႈန္းႏွင့္ ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္တံခါး ပိတ္ထားသည္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔အိမ္ကေလးသည္ တခါမွ် တံခါးပိတ္မထားဖူးေသး။ ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား တံခါးပိတ္ထားသည္။ ေမာင္ ဘယ္ကိုသြားေနသနည္း။ အိမ္ထဲကိုဝင္လိုက္ေသာအခါ ထူးဆန္းေသာ ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမာင္မရွိေသာအခါ အိမ္ကေလးသည္ ဘာမွမရွိေသာ ဟင္းလင္းျပင္ႏွင့္ မျခားပါတကား။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုထြန္းခင္သည္ ကတုန္ကယင္ႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ စကားပင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပာႏိုင္။
“ျပံဳးလဲ့ယဥ္... ေဇာ္ျမင့္ေလ... ေဇာ္ျမင့္”
“ကိုထြန္းခင္... ေမာင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
အဖမ္းခံထားရေသာ ေနာင္႐ိုး ကိုတင္ဝင္းကိုလႊတ္ေပးရန္ လူအုပ္က စစ္ကိုင္း အမွတ္ (၁) ရဲစခန္းကို ဝိုင္းဝန္း ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ လက္နက္မပါ။ သူတို႔သည္ အၾကမ္းမဖက္။ သူတို႔သည္ ဘာကိုမွ် မဖ်က္ဆီးခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔သည္ ဘာတခုမွ် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္ေပၚလာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့။ ဘာမွ်လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ မထားခဲ့။ သို႔ေသာ္ စစ္ကိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴး သူရေက်ာ္စြာက လူထုကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္မိန္႔ေပးခဲ့သည္။ လူထုၾကားသို႔ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္မ်ားျဖင့္ တည့္တည့္ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြဲေလသည္။ ရဲစခန္းထဲက ထြက္ေျပးလာသူေတြကို ေဇယ်ာလမ္းထဲရွိ ပါတီယူနစ္႐ုံးႏွင့္ ပိုးတန္းလမ္းေပၚရွိ အိမ္တအိမ္ထဲကေနပါ ဆီးႀကိဳၿပီး ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ကိုထြန္းခင္သည္ လဲၿပိဳက်သြားေသာ ေဇာ္ျမင့္ကို လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိုးရြာသကဲ့သို႔ တဖြဲဖြဲ တရစပ္က်ေရာက္ေနေသာ က်ည္ဆံမ်ားအၾကားတြင္ ေဇာ္ျမင့္ရွိရာသို႔ သူ ေရာက္ေအာင္မသြားသာခဲ့။ သူ႔အသက္အတြက္ သူသာ မလြဲမေရွာင္သာ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရသည္။ လူအမ်ားအျပားသည္ ထိုေနရာမွာပင္ အသက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕က ေသဆုံးသူ တရာေက်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေသဆုံးသူ သုံးရာေလာက္ပင္ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘယ္သူမွ အေရအတြက္ တိတိက်က် မသိ။
ျပံဳးလဲ့ယဥ္ႏွင့္ ကိုထြန္းခင္တို႔သည္ ေဆး႐ုံသို႔ ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ညမိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ ေဆး႐ုံထဲ ဝင္ခြင့္မရ။
တညလုံး ႀကိဳးစားပမ္းစား စံုစမ္းၿပီးေနာက္ ထိုေန႔ည သန္းေခါင္ယံတြင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေသာ သတင္းတခုကို သူတို႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ဆန္နီပစ္ကပ္ကားေလးကို စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးဆီသို႔ အျပင္းေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။
ဒုတိယ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္ေန႔ည၏ သန္းေခါင္ယံလမင္းသည္ မရဲတရဲ မႈန္ျပျပသာ လင္းေလသည္။ ထိုမႈန္ျပျပ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ဧရာဝတီ ျမစ္ေရသည္ ေသြးျဖင့္ခ်င္းခ်င္းနီေလၿပီ။ ေသဆုံးသူမ်ားကိုေရာ၊ ေသလုေမ်ာပါးလူမ်ားကိုပါ ဧရာဝတီျမစ္ထဲသို႔ သြန္ခ်လိုက္ၿပီဟုသာ သူတို႔ ေနာက္ဆုံး ၾကားသိရေလသည္။ ထိုလူမ်ားထဲတြင္ ေဇာ္ျမင့္ပါသြားခဲ့ေလၿပီ။
ေဇာ္ျမင့္သည္ ပစ္ခတ္စဥ္မွာပင္ အသက္ေသဆုံးခဲ့ေလသေလာ။ သို႔မဟုတ္ အသက္မေသဘဲ ေဝဒနာ ျပင္းစြာခံစားရင္း ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးထဲတြင္ ထပ္မံ ေရနစ္ခဲ့ရေသးသေလာ။ မေသမရွင္ အသက္ငင္ေနေသာကာလတေလွ်ာက္တြင္ ေဇာ္ျမင့္သည္ သူ လာေရာက္ကယ္တင္လိမ့္မည္အထင္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ ေသးသေလာ။ ထိုအေတြးသည္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္၏ရင္ကို ပြင့္ထြက္၊ ကြဲထြက္သြားလုမတတ္ ျပင္းထန္နာက်င္ေစေလသည္။
ထိုေန႔က ႐ုံးတက္ခဲ့မိေသာ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္တင္မဆုံးရွိေလသည္။ ေနာင္တရမဆုံးရွိေလသည္။ ေမာင္ေျပာသလိုသာ ႐ုံးမတက္ဘဲေနခဲ့လွ်င္ သည္လိုအျဖစ္ဆိုးႏွင့္ ၾကံဳရလိမ့္မည္ မထင္။ သူသာ ႐ုံးမတက္ခဲ့လွ်င္ ေမာင္သည္လည္း ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္ေစကာမူ လက္ထပ္ၿပီးကာစ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးကို အိမ္တြင္တေယာက္တည္း ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲတြင္ လုိက္ပါသြားခ်င္မွ သြားလိမ့္မည္။ ခုေတာ့...။
ၿပီးခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ျပံဳးလဲ့ယဥ္သည္ အျမင့္ဆုံးနိဗၺာန္ဘုံသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အဆိုးဝါးဆုံးငရဲဘုံသို႔ ေရာက္ရွိရေလၿပီ။
ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min
No comments:
Post a Comment