အခ်ိန္ကား (၁၉၉၄) ခုႏွစ္။
ေနရာကား သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။
အေၾကာ္သည္ ေဒၚေအးစိန္၏ အိမ္တြင္ လူစည္ကားေနသည္။ ဖတဆိုးသားေလး ေက်ာ္စြာမင္း ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္သည္မို႔ အခမ္းအနားေလးတခု က်င္းပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအမ်ားကို
မုန္႔ဟင္းခါးပြဲေလးႏွင့္ ဧည့္ခံေနရင္း ေဒၚေအးစိန္ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာခံစားေနရသည္။ ဝမ္းနည္းသည္က ခင္ပြန္းသည္အတြက္၊ ဝမ္းသာရသည္က ခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးအတြက္။ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးပါး သြားၿပီေနာက္မွာ ဘဝကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ုန္းကန္ရင္း သားေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ တာဝန္ယူခဲ့ရသည္။ ေျခာက္ႏွစ္ဆိုေသ ာကာလမွာ ပင္ပန္းပါဘိျခင္း။ အခုေတာ့ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါသည္။ သားေလးဆယ္တန္းေအာင္သြားၿပီ။ အေၾကာ္သည္
မုဆိုးမသားေလး ဘြဲ႔ရပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ႀကိဳးပမ္းရဦးမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရဲ႕သားေလး ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရ။
"အေမေပ်ာ္လိုက္တာသားရယ္၊ ငါ့သားေလးအတြက္ အေမဂုဏ္ယူတယ္သိလား။ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ေနာ္သား။ အေမထားေပးမယ္"
"အေမလဲ ပင္ပန္းေနပါၿပီ အေမရယ္။ အေမပိုက္ဆံ မကုန္ေအာင္ေလ သား စစ္တကၠသိုလ္ပဲ သြားေတာ့မယ္"
"ဘာ..."
သားေလးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ သူမတကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားသည္။
"အမယ္ေလး၊ ကိုေသာင္းမင္းရယ္" လို႔သာ တမ္းတဟစ္ေအာ္ၿပီး ငိုလိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။
"သားရယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ေတာ့မသြားပါနဲ႔။ မင္းအေဖေသရတာ စစ္တပ္က ပစ္တဲ့ေသနတ္က်ည္ဆံေၾကာင့္ ဆိုတာ သားလဲသိသားနဲ႔"
လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္က အတိတ္ဆိုးမ်ားကို ျပန္သတိရလာသည္။ ကိုေသာင္းမင္းက ကုန္းလမ္းပို႔ေဆာင္ေရး (ကပရ)က ဝန္ထမ္း။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ပါဝင္ဆႏၵျပခဲ့ရင္း စစ္တပ္မွပစ္ေသာ ေသနတ္က်ည္သင့္ၿပီး
ေသဆံုးခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။
"သားသိပါတယ္ အေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႔မွာ ေရြးစရာလမ္းမွ မရွိေတာ့တာပဲ။ သား တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဘြဲ႔ရေတာ့ေကာ အလုပ္ရမွာမွ မဟုတ္တာဘဲ အေမရယ္။
အခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဘြဲ႔ရတကၠစီေမာင္းသမားေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္။
စေဘာ္တင္စရာေလးရွိရင္ေတာ့ တကၠစီေလး ေမာင္းလို႔ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႔မွာ
စေဘာ္တင္စရာေငြေတာင္ ရွိတာမွမဟုတ္တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အေမပင္ပင္ပန္းပန္း
ရွာထားတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ပါရေစနဲ႔ အေမရယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ
စစ္တကၠသိုလ္တခုတည္းပဲ ထြက္ေပါက္ရွိေနတာ"
"ေက်ာ္စြာမင္း၊ သားေလးရယ္။ သားအတြက္ အေမႀကိဳးစားလာခဲ့သမွ်ဟာ
လူသတ္သမားျဖစ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မလုပ္ပါနဲ႔"
"သားဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီအေမ။ သားဘဝတက္လမ္းအတြက္ ဒီအက္စ္ေအကိုပဲသြားခ်င္တယ္"
(၂)
အခ်ိန္ကား (၂ဝဝ၅) ခုႏွစ္။
ေနရာကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္။
"သမီး၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလား"
ေမေမ့ရဲ႕ ေအးစက္စက္အသံေၾကာင့္ လင္းလင္းႏြယ္ မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားရသည္။
ခ်စ္သူက လက္ထပ္ခ်င္သည္ဆို၍ ေမေမ့အား ေျပာျပ အသိေပးရျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္တပ္မွ အရာရွိငယ္ေလးမို႔ ေမေမမျငင္းေလာက္ပါဘူး ထင္ထားမိသည္။
"ေမေမကသေဘာမတူလို႔လားဟင္"
"မတူရံုတင္မကဘူး သမီး။ အဲလိုလူစားမ်ဳိးေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ"
"ေမေမဟာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့မ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာေပမယ့္ လူတန္းစားလံုးဝ မခြဲတတ္တာ သမီးသိတယ္ေနာ္"
"သိပါတယ္ေမေမ"
"ေမေမလူတိုင္းကို ေမတၱာထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ
ဒီလိုလူေတြမပါဘူး။ လူသတ္သမားေတြ မပါဘူး"
ေမေမ့ မ်က္ဝန္းထဲက နာၾကည္းမႈ အရိပ္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတာမို႔ သူမမွာ အသံပင္မထြက္ရဲ။
"လူနာေတြကို ေမေမသိပ္ခ်စ္တယ္သမီး။ ေမေမတို႔ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြ အလုပ္ဆိုတာက
လူနာေတြကို ကယ္ဖို႔။ ေဆးရံုဆိုတာ လူ႔အသက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်
ႀကိဳးစားကယ္တင္ေနတဲ့ေနရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က စစ္တပ္ဟာ
လူ႔အသက္ေတြကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ေဆးရံုဝင္းထဲကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။
လူသတ္ပြဲေတြကို ရပ္ပါေတာ့လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေလးေတြကို
ေသြးေအးေအးနဲ႔ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္
ေတြ႔ထားရတဲ့ ေမေမဟာ ဒီလိုလူမ်ဳိးတေယာက္ကို ကိုယ့္မိသားစုထဲ
အဝင္မခံႏိုင္ဘူးေနာ္သမီး"
"ေမေမရယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုတို႔ပါခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ အခုတပ္မေတာ္ႀကီးကလဲ
ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ ေမေမရဲ႕။ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
"ေတာ္စမ္း လင္းလင္းႏြယ္။ မင္းသားေခါင္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စြပ္ထားႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ေမေမ တခြန္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္ သမီး။ လံုးဝသေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ ေယာက်္ားမရွားပါဘူး သမီးရယ္။ သမီးႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္
လမ္းေဘးက ဆိုက္ကားသမားကို ေရြးလာလဲ ေမေမ သေဘာတူမယ္။ ဒါေနာက္ဆံုးေျပာတာ"
အင္မတန္ျပတ္သားထက္ျမက္လွေသာ ေမေမ့ကို သူမ ဘာမွျပန္မေျပာရဲေတာ့ပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုကို႔ကိုလဲ မခြဲႏိုင္။ အခ်စ္အတြက္ စြန္႔စားဖို႔ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို
ေမေမ မစြန္႔ပစ္ရက္ႏိုင္ပါဘူးေလ။
(၃)
၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။
တပ္ရင္း ( ) အရာရွိအိမ္ယာ။
"မင္းကို ဝတ္တာ၊ စားတာ၊ ေနတာ၊ ထိုင္တာ ဂ႐ုစိုက္ပါလို႔ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ"
"အဲလိုေျပာရေအာင္ က်မက ဘာေတြ လုပ္ေနလို႔လဲကိုကို"
"ဒီေန႔ အခမ္းအနားမွာ မင္းဝတ္လာတဲ့ စိန္နားကပ္ႀကီးကို ေျပာေနတာ"
"ဒါဘာထူးဆန္းလို႔လဲ ကိုကို။ စိန္အပါးဝိုင္းနားကပ္။ က်မတို႔
မ်ဳိး႐ိုးစဥ္ဆက္ ဒီလိုပဲ ဝတ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခမ္းအနားပဲ ကိုကို။ ဝတ္မွာေပါ့"
"မင္းဝတ္ထားတာေတြၾကည့္ၿပီး၊ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္
ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား"
"ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲကိုကို။ ကိုယ့္ရွိလို႔ကိုယ္ဝတ္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက
သူတို႔လို မတရားသျဖင့္ စီးပြားရွာလာဘ္စားၿပီး၊ ရထားတဲ့ ရတနာေတြမွမဟုတ္တာ။
မိဘအေမြပဲေလ။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေတြ"
"မင္းစကားေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ မင္းသိသင့္တယ္ေနာ္။ မင္းအခုေနေနတာ
စစ္တပ္ကြ။ မင္းယူထားတဲ့ ေယာက်္ားက စစ္သား"
"ဘာလဲကိုကို။ စစ္တပ္ဆိုတာ ဒီလိုႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္း လုပ္ေနတဲ့ေနရာမ်ဳိးလား။
ေယာက်္ားရဲ႕ အထက္အရာရွိ မိန္းမေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္မိဘ အေမြရတနာေလးကိုေတာင္
ထုတ္မဝတ္ရတဲ့ ေနရာမ်ဳိးလား"
"စစ္တပ္ဆိုတာ အထက္လူႀကီးေတြကို ႐ိုေသေလးစားရတဲ့ ေနရာမ်ဳိးကြ။
လူႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို သိရတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရမယ္။
လူႀကီးကေတာ္က စိန္ဝင္ရင္ ကိုယ္က ေရႊပဲဝတ္ရမယ္။ သူတို႔ကို
တုျပိဳင္သလိုမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ရဘူး"
"ေတာ္စမ္းပါ ကိုကိုရာ။ အဲဒီ ၾသဝါဒေတြကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေႁခြေနဦးမွာလဲ။ မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာေနာ္ ကိုကို။ က်မ ပညာတတ္မိန္းမ။ ပညာ၊ ဥစၥာရွိေပမယ့္ က်မ မေမာက္မာဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ လူတဘက္သားကို
ႏိွမ့္ခ်မဆက္ဆံဘူး။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔သာ ကိုကို႔ လူႀကီးမိန္းမေတြရဲ႕ ေမာက္မာမႈေတြကို သည္းခံေနတာေနာ္။
လူႀကီးကေတာ္ဆိုတာေတြကို ေျခသလံုးဖက္ ဒူးတုပ္ခယေနရတဲ့ဘဝကို သိပ္ၿပီး ေက်နပ္လြန္းတယ္မထင္နဲ႔"
"မေက်နပ္ေတာ့ မင္းကဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ မင္းဟာ ငါ့မိန္းမ။ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ မိန္းမ။ ဒီေတာ့ ငါ့အထက္က
အရာရွိကေတာ္ေတြအားလံုးဟာ မင္းရဲ႕ အထက္လူႀကီးေတြပဲ။ ႐ိုေသေလးစားရမယ္။ ခိုင္းတာလုပ္ရမယ္။ ဒါပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ က်မကိုက ကၽြန္ေယာက်္ားကို ယူခဲ့မိတာကိုး။ က်မိန္းမပဲ ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့"
သူမရဲ႕ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္သံအဆံုးမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ လက္က ေလထဲသို႔ေျမာက္တက္သြားသည္။
"မင္းလက္ကို ခ်လိုက္စမ္း၊ ေက်ာ္စြာမင္း"
သူမမ်က္စိပိတ္လိုက္မိစဥ္မွာ ကယ္တယ္ရွင္ ေမေမ့အသံက ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
သမီးကို စိတ္မခ်သူ ေမေမက ေဆးခန္းအျပန္ဆို တခါတေလ ဝင္လာေနက်။
"မင္းကို ဒို႔က ေယာက်္ားေကာင္းတေယာက္လို႔ ထင္ထားတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ တကယ့္ လူဖ်င္း လူညံ့ပါလား"
"လင္မယားၾကားမွာ ဝင္မပါခ်င္ပါနဲ႔ အန္တီ"
"ပါရမယ္ ေက်ာ္စြာမင္း။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လင္းလင္းႏြယ္ ဟာ ဒို႔ သမီးျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ သမီးတေယာက္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ အေမတေယာက္မွာ တာဝန္ရွိတယ္"
"အန္တီ့သမီးမွာ ဘာအႏၱရာယ္မွ က်ေရာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မလိမၼာလို႔၊ လူအရိပ္အကဲ နားမလည္လို႔ က်ေနာ္က ဆံုးမေနတာ"
"ဒို႔ သမီးကို လူရာဝင္ေအာင္ အေမတေယာက္အေနနဲ႔ ဆံုးမလမ္းညႊန္ခဲ့ၿပီးသား။ လူအရိပ္အကဲ ဆိုတာကိုလဲ သူနားလည္တယ္။ သူ႔အခြင့္အေရးကိုလဲ သူနားလည္တယ္။ ဧည့္ခံပြဲဆိုတာကို ဘယ္လိုဝတ္စားသြားရမယ္၊ အသုဘဆိုတာကို ဘယ္လို ဝတ္စားသြားသင့္တယ္ဆိုတာလဲ သူသိတယ္။ ေအး.. တခုေတာ့ရွိတယ္။
ကၽြန္ခံနည္းကိုေတာ့ ဒို႔ မသင္ေပးခဲ့ဖူးဘူး"
"အန္တီက က်ေနာ့္ကို ေစာ္ကားေနတာလား"
"မင္းအေၾကာင္း မင္းသိမွာေပါ့။ ကိုယ့္မိန္းမတေယာက္ကို သူတပါးေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ခစားဖို႔ ကၽြန္ဇာတ္သြင္းေနတဲ့ ေယာက်္ားမ်ဳိး ဒို႔တသက္မွာ ဒီတခါပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ မကာကြယ္ေပးႏိုင္ဘဲ
အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈလုပ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းတေယာက္လက္ထဲမွာ ဒို႔သမီးကို ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ"
ေမေမနဲ႔ သူ စကားေျပာေနစဥ္မွာ သူမေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ား ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူ႔ကိုခ်စ္တာမွန္ေပမယ့္ ဒီလိုဒဏ္ေတြကို သူမမခံႏိုင္။ မဆီမဆိုင္ သူတပါးေအာက္က်ဳိ႕ေနရသည့္ ဘဝကိုလဲ သူမစိတ္ကုန္လွပါၿပီ။
ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလဲ သူမေတြ႔ေနခဲ့ရၿပီ။ အထက္လူႀကီးကေတာ္
ေျခသလံုးကို ႏွိပ္ေပးရတဲ့အၾကိမ္မ်ားလဲ မနည္းေတာ့။ ေယာက်္ားမ်ား
အလုပ္သြားေနစဥ္၊ အရာရွိငယ္မိန္းမမ်ားကို အိမ္ေခၚၿပီး
ညစ္ညမ္းေခြမ်ားျပေနသည့္ လူႀကီးကေတာ္ကလဲ ရွိေသးသည္။ စေကာ့ေစ်းေခၚသြားၿပီး
သူတို႔ စေမာေလးမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႔သည္ကို မဆီမဆိုင္
အေဖာ္လိုက္ေပးရသည္ကလဲ ရွိေသးသည္။ အထက္ကိုဖားၿပီး ေအာက္ကိုဖိရသည္ကိုလဲ
ရြံ႕မုန္းလွၿပီ။ သူမတသက္လံုး အိမ္ေဖာ္ေတြရဲ႕ ႀကီးလွခဲ့တာဆိုေပမယ့္
ပိုက္ဆံေပးၿပီး အကူအညီ ေခၚထားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အခုက်ေတာ့
သူတို႔ေယာက်္ား စစ္သားျဖစ္တာနဲ႔ပဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္၊
အရာခံဗိုလ္အိမ္ကေခၚခိုင္းလုိက္၊ အရာရွိအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္လုပ္တာကို
ခံေနၾကရရွာသည္။ လက္ေအာက္က စစ္သားမိန္းမမ်ား ဘဝကိုလဲ သနားလွသည္။
"က်မတခုေျပာမယ္ ကိုကို။ ထမင္းတလုတ္ရွာစားဖို႔ဆိုတာ မခက္ခဲပါဘူး။
ကိုကို တပ္ကေန ထြက္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ခံၿပီး စားရတဲ့ ထမင္းကို မက္မေနစမ္းပါနဲ႔"
"မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားလို႔ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္။ ကဲ .. အန္တီ။ ျမန္ျမန္ျပန္ပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားခ်င္းကိစၥ
အခ်င္းခ်င္းရွင္းပါရေစ"
"ေဆာရီးပဲ။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္း။ မင္းလိုလူတေယာက္ လက္ထဲမွာ ဒို႔သမီးကို
ထားခဲ့ဖို႔ ဒို႔စိတ္မခ်ဘူး။ သမီး -လာ။ ေမေမနဲ႔လိုက္ခဲ့"
ေမေမ့ေခၚသံအဆံုးမွာ သူမအခန္းထဲဝင္ၿပီး ပစၥည္းသိမ္းမိခဲ့ေတာ့သည္။
လြတ္လပ္ေသာ မိသားစုဘဝေလးကိုသာ သူမလိုခ်င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ေထာင္ေလးတခါျပဳမိကာမွ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားကိုသာမက ရွိသမွ်
လူအားလံုးရဲ႕ ကၽြန္သေဘာက္ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္ကို သူမဘဝင္မက်ပါ။ မရီမျပံဳးခ်င္ပဲ
ဟန္ေဆာင္ျပံဳးျပေနရသည့္ ဘဝေတြကိုလဲ သူမျငီးေငြ႔လွၿပီ။
(၄)
၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။
သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။
ေဒၚေအးစိန္တေယာက္ ဘုရားရွိခုိးၿပီး ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ေနမိသည္။
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သားေလးေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေဝးဖို႔ကိုလည္း
ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သားေလးတပ္က ရန္ကုန္မွာဆိုေပမယ့္၊ မိသားစုအိမ္ေလးကို
မခြာရက္တာေၾကာင့္ သားေလးႏွင့္ သြားမေနျဖစ္ပါ။ တလတခါ ေရာက္ေရာက္လာတဲ့
သားေလးနဲ႔ ေခၽြးမကိုပဲ အိမ္ကေန ေစာင့္စားေတြ႔ရေတာ့သည္။ အခုတေလာေတာ့
ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ လူေတြေပၚမလာပဲ ေငြပဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ေနထိုင္ပဲ
မေကာင္းလို႔လား။
"ေဒၚႀကီးစိန္ေရ။"
ရပ္ကြက္ထဲက ေမာင္ေအးအိမ္ေပၚတက္လာတာေၾကာင့္ ဧည့္ဝတ္ျပဳရသည္။ ဒီသူငယ္ေလးက
ရပ္ကြက္ထဲက လူမႈေရးကိစၥမွန္သမွ် တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္တတ္သည္။ သူမကိုလဲ
အသက္ႀကီးအမယ္အိုဆိုၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ အင္တာနက္ဆိုလား၊
ဘာဆိုလားေတာ့မသိ။ ေကာ္ဖီဆိုင္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ အဲဒီဆိုင္ႀကီးကိုလဲ
ဖြင့္ထားေသးသည္။
"ေဒၚႀကီးရယ္။ ေဒၚႀကီးသား၊ ကိုေက်ာ္ လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ"
"ေဟ"
သားအသံၾကားေတာ့ သူမေသခ်ာနားစြင့္မိသည္။ ေမာင္ေအးမ်က္လံုးမွာ
မ်က္ရည္စေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္။ ေဒၚႀကီးကို ေသခ်ာေျပာျပမွေပါ့"
"အခုတေလာ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းပြဲေတြ
လုပ္ၾကတယ္ ေဒၚႀကီး။ ျမန္မာျပည္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဖို႔အတြက္
လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေမတၱာပို႔ၾကတာ။ အဲဒါဗ်ာ။ ဟိုေန႔က ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ
ေမတၱာပို႔ဝတ္ျပဳေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကို ေခါင္း႐ိုက္ခြဲၿပီး သတ္ၾကတယ္။
သံဃာေတာ္အမ်ားႀကီးကိုလဲ စစ္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ဖမ္းေခၚၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာလဲ
လူေတြနဲ႔ သံဃာေတြနဲ႔ကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္၊ ဒုတ္ေတြနဲ႔႐ိုက္ၾကတယ္"
"အို .. ဘုရား။ ဘုရား။ မၾကားရက္စရာေတြ။ ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ
ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတယ္ဟုတ္လား။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ဝတ္ျပဳေနတဲ့ သံဃာကို
ေခါင္း႐ိုက္ခြဲသတ္တယ္၊ ဟုတ္လား။ တိရစာၦန္ေတြ၊ လူစင္စစ္က
ၿပိတၱာျဖစ္မယ့္ဟာေတြ"
"ဟုတ္တယ္ေဒၚႀကီးရယ္။ ၾကားရတဲ့လူတိုင္းလဲ ငိုယိုမ်က္ရည္က်ေနၾကရတယ္။
လူမဆန္ဘူးဗ်ာ။ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ ပိုၿပီးဆိုးတာက။ ဒီမွာၾကည့္ပါဦးေဒၚႀကီးရာ။
အင္တာနက္မွာ ပါလာတဲ့ဓာတ္ပံု။ အဲဒါေတြကို စီစဥ္ကြပ္ကဲေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္က
ကိုေက်ာ္မွကိုေက်ာ္အစစ္ဗ်။ ေဒၚႀကီးသားကိုေက်ာ္ဗ်"
မယံုႏိုင္စရာ ပံုရိပ္ကိုၾကည့္ရင္း သူမၾကက္ေသေသသြားသည္။ ဒါဟာ
သူမေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ သူမအေၾကာ္ဆီပူအိုးေဘးမွာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပူခံၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ
ဘုရားသားေတာ္ေတြကို ေစာ္ကားသတ္ျဖတ္ေနတဲ့သားတဲ့။ ဘုရား။ ဘုရား။
ဘုရားစင္ေရွ႕သို႔ သူမေျပးသြားလိုက္သည္။
"အရွင္ဘုရား။ ဒီလိုသားဆိုးသားမိုက္ကို လူလားေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ တပည့္ေတာ္မကို
ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား"
(၅)
(၂ဝဝ၇) ေအာက္တိုဘာလ။
စင္ကာပူႏိုင္ငံ။
ေမြးဖြားၿပီး ေဆးရံုမွဆင္းလာကာစမို႔ သူမတကိုယ္လံုးႏြမ္းနယ္ေနသည္။
ကိုကိုနဲ႔ လမ္းခြဲခဲ့စဥ္ကတည္းက သူမဆီမွာက ကိုကို႔ကိုယ္ဝန္ပါလာခဲ့သည္။
သမီးကို အင္မတန္ခ်စ္တာမို႔ ေမေမက စင္ကာပူအထိ တကူးတက ေခၚလာၿပီး
ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ သားေလးကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုကို႔ကို သတိရသြားသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံုေလးေတာ့ ပို႔ေပးဦးမွ။ သားေလးကိုုျမင္ရင္
ကိုကို႔စိတ္ေတြေျပာင္းလာမွာပါ။ တပ္ထဲက ထြက္လာၿပီး၊ သူမတို႔မိသားစုနဲ႔
ေနခ်င္လာမွာပါ လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။
"သမီးအြန္လိုင္းတက္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ေမေမ"
သူမကေျပာေတာ့ ေမေမက အလုိက္တသိပဲ သားငယ္ေလးကို လာခ်ီေပးသည္။
ကံအေၾကာင္းမလွေသာ သမီးေလးကို ေမေမက အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ေလသည္။
သူမအီးေမးလ္ထဲသို႔ မဝင္စဖူး အီးေမးလ္ေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတာေၾကာင့္
အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ အေျခအေနေတြကို
သူမသတိျပဳမိသြားေတာ့သည္။ ျမန္မာေတြ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အီးေမးလ္ေတြ forward
လိုက္လုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာလဲ ရိပ္မိသြားသည္။ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။
မိုက္႐ိုင္းလိုက္ၾကတာ။ သူမရင္ထဲက မခံခ်င္စိတ္မ်ားသည္
ေနာက္ထပ္အီးေမးလ္တေစာင္ကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးစြန္သို႔
ေရာက္သြားေတာ့သည္။
"တိရစာၦန္ေကာင္။ တိရစာၦန္။ အဲလိုလူမ်ဳိးဟာ ငါ့ေယာက်္ားတဲ့လား။ ငါ့သားရဲ႕ အေဖတဲ့လား"
သူမအသံ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေမေမက ပ်ာပ်ာယာယာနဲ႔ သူမအနီးသို႔ေရာက္လာသည္။
"ေမေမရယ္။ သူ-"
ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တစ္စို႔စို႔ျဖစ္ေနသည္။
မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလို လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။
ေမေမက သူမေခါင္းအား ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
"ေမေမသိၿပီးပါၿပီသမီးေလးရယ္။ ေမေမအားလံုးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ေဆးရံုမွာတုန္းက သမီးေလးကို တမင္ေျပာမျပခဲ့တာပါ"
"ေမေမရယ္။ သားေလးက သူ႔ရဲ႕ရင္ေသြးတဲ့။ သမီးဘယ္လို..."
သူမရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းကို ေမေမက လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ အုပ္ကာလိုက္သည္။
"အဲလိုမေျပာပါနဲ႔ သမီး။ ကေလးေလးမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့
သားသမီးေတြဟာ သူတို႔မိဘကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြ
မရွိၾကရွာပါဘူး။ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြပါ။
လူျဖစ္မယ္မၾကံေသးဘူး။ မိဘရဲ႕ ဆိုးေမြ၊ ေကာင္းေမြကို ခံၾကရရွာတာပါ။
ေလာကမွာ ယုတ္မာမိုက္႐ိုင္းတဲ့ ဖခင္က ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလးေတြအားလံုး
ဖေအတူျဖစ္လာမယ္ဆိုတဲ့ နိယာမမရွိပါဘူး သမီးရယ္။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕
ဖခင္ဟာ လူေကာင္းလား၊ လူဆိုးလား ေမေမတို႔ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္
သူ႔ကိုဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဟာ သူ႔မိဘမဟုတ္ဘူးသမီး။ စနစ္ေလ။ သူဟာ
စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ဘဝ၊ စစ္ကၽြန္ဘဝကို သြတ္သြင္းခံလိုက္ရတာပါ။ သူ႔မိဘနဲ႔
မဆိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အခုသမီးရဲ႕သားေလး၊ ေမေမ့ရဲ႕ ေျမးေလးဟာလဲ
သူ႔အေဖလိုပဲ ျဖစ္လာမယ္လို႔ ဘယ္သူက တပ္အပ္ေျပာႏိုင္မွာလဲကြယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြ
မေတြးပါနဲ႔ သမီးရယ္။ ေျမးေလးကို သူ႔အေဖရဲ႕ အရိပ္မည္းေတြ မရွိတဲ့ေနရာမွာ
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကရမယ္။ ေမေမ့ေျမးေလး တသက္လံုး စစ္က်မျဖစ္ေစရဘူး။
သမီးနားလည္တယ္ေနာ္"
ေမေမ့စကားသံအဆံုးမွာပဲ အခန္းထဲက သားေလးငိုသံၾကားေတာ့ သူမအေျပးအလႊား
သြားေရာက္ေပြ႔ခ်ီမိေလသည္။ သားေလးကို ခ်ီထားရင္း သူမေျပာမိတဲ့စကားက
"ေမေမ့သားေလးဘယ္ေတာ့မွ စစ္က်မျဖစ္ေစရဘူး" ဟူသတည္း။
(စာေရးသူမသိပါ။ ဂုိရွယ္ေလး ေဖ့စ္ဘြတ္မွ ေတြ႔လုိ႔ မွ်ေဝတာပါ)
No comments:
Post a Comment