၁။ ဧၿပီလ (၂၉) ရက္ေန႔၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္။ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ ဖုန္းျမည္လာလို႔ ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္။ တဘက္က ဆက္လာသူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ။
က်ေနာ္ မထင္မွတ္တဲ့ သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေတာ့ ဒီလိုပဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ တြက္ထားၿပီး သားပါ။
ဟုတ္တယ္… ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ကိုၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့တာက ဇင္းမယ္မွာ။ ဘားမားမီဒီယာ ကြန္ဖရင့္ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္ ၂ဝ၁ဝ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ကိုၿငိမ္း က်န္းမားေရးမေကာင္းတာကို သတိထားမိတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေတာ္ႀကီးဝါေနတယ္။ တစံုတခုေၾကာင့္ အသည္းမွာ အားနည္းေနတယ္ဆိုတဲ့ လကၡဏာ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထုိင္ေနတုန္း မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခါးကေလးကို ကုန္း လက္ျပင္ကို ကုိင္းၿပီး ေနေနတာကို သတိထားမိတယ္။
“ကိုၿငိမ္း … ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစုိက္ဦး” ဆိုၿပီး ေျပာထာထက္ သူ႔ကို က်ေနာ္ မ်ားမ်ား ပိုၿပီး မေျပာျဖစ္ပါ။
ေခြးအိပ္ေတာင္တုိက္ပြဲကာလ မယ္ေညာခီး ခံစစ္ေၾကာင္းေနရာ
၂။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၅) ရက္ေန႔။ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ပဲရိွေသးတယ္။ ကိုၿငိမ္းတို႔ရိွတဲ့ ပတၱလားကုန္းဖက္ ကေန အမ္ (၇၉) ဗံုးသီး ေပါက္သံ သံုးခ်က္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ဆိုသလို ၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ငယ္ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တုိက္ၾကားရတယ္။ စကား ေျပာစက္ ကုိင္ထားတဲ့ ေကအဲန္ယူ ကြန္မင္ဒိုျဖစ္သူ ကိုရွာဝါး က“ရန္သူက ပတၱလားကုန္း ဘယ္ဘက္ျခမ္းကို တက္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေန တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကိုလည္းေကြ႔ၿပီး ရန္သူစစ္ေၾကာင္းက ထိုးဆင္းလာႏုိင္လို႔ အားလံုးကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ဆြဲ ၿပီး က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ်ထားတဲ့ ဝါးတဲေတြကေန စိုးမိုးကုန္းတခုအေပၚကိုတက္ၿပီး အဆင္သင့္ ေနရာယူထားလုိက္ၾကတယ္။ စစ္အေတြ႔ အၾကံဳ ရင့္က်က္တဲ့ ကိုရွာဝါးက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ကြပ္ကဲေပးတယ္။ မိနစ္ (၂ဝ) ေလာက္ ထိ ေတြ႔မႈျဖစ္သြားၿပီး လြယ္လြယ္နဲ႔ မရမွန္းသိေတာ့ ပတၱလားကုန္းကေန ရန္သူျပန္ ဆုတ္သြားပါတယ္။ ရန္သူတဦးေသၿပီး ႏွစ္ဦးဒဏ္ရာ ရသြားတယ္လို႔ စက္သတင္းအရ သိရတယ္။
ေန႔လယ္ပုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပတၱလားကုန္းေပၚက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔စခန္းဘက္ကို ဆင္းလာရင္း ေျပာျပ တယ္။ တက္လာတဲ့ ရန္သူေတြကို အမ္ (၇၉) နဲ႔ လက္ဦးေအာင္ ပစ္ထည့္လုိက္တဲ့သူက တပ္ခြဲမွဴး ကိုၿငိမ္းပါတဲ့။ တိုက္ပြဲအၿပီး မိုးစရြာ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တလေလာက္အထိ အဲသည့္မိုးဟာ တရက္မွ စဲတယ္လို႔မရိွပါ။ မုတ္သုန္ဝင္လာၿပီးကိုး။ ရန္သူ႔ထိုးစစ္ကလည္း မိုးမစဲသလို တလလံုးလံုး က်ေနာ္တို႔ဂြင္ထဲမွာ မိုးနဲ႔အတူ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကိုၿငိမ္း အပါအဝင္ က်ေနာ္တို႔ စုဖြဲ႔မႈထဲက ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၁ဝ၁) ကပါ။ နဂိုက ဘုရားဆံုးဆူေဒသဘက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ ေကအန္ယူရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူတြဲ ၿပီး ေညာင္ေလးပင္ခ႐ုိင္ထဲက မုန္း၊ ေက်ာက္ ႀကီး၊ ေရႊက်င္နယ္ေတြမွာ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ကာလပါပဲ။
၃။ ၁၉၉၂ ေမလ၊ ေကအဲန္ယူဌာနခ်ဳပ္တည္ရိွရာျဖစ္တဲ့ မာနယ္ပေလာ။ ေျမာက္အရပ္ကေန ေတာင္ဘက္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တဟဲ ဟဲ အသံျပဳၿပီး စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးနဲ႔ ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္အရပ္ကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္တို႔ အ ၾကားမွာ တည္ရိွပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား လည္း မာနယ္ပေလာမွာ အေျခစိုက္ၾကပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအသစ္အရ ကိုၿငိမ္းတို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္းအမွတ္ (၂၁၂) ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။
၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာလကစၿပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာတုိက္ပြဲဟာ သႀကၤန္မတုိင္ခင္မွာ အရိွန္ေလ်ာ့သြားပါတယ္။ ရန္သူဘက္ကအဆိုအရ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ဦးတည္ၿပီး သူတို႔ဘက္က သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရပ္ဆုိင္းလိုက္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးဆိုလို႔ ေတာ္ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလခြဲလံုးလံုး အေဝးပစ္အေျမာက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ပစ္ ခတ္ေနတုန္းကေတာ့ တုိက္ေလယာဥ္ေတြက စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္၊ ေရာ့ကက္နဲ႔ ပစ္ေနတုန္းကေတာ့ သူတို႔ဆီက ဘာသံမွမထြက္ခဲ့ပါ လား။
အေနာ(အမ) ေျမာင္းျမဆုိင္လို႔ က်ေနာ္တို႔က အမည္ေပးထားတဲ့ အမႀကီးလင္မယားရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုၿငိမ္း ထုိင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက မာနယ္ပေလာမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေျခာက္ဆုိင္ေလာက္ရိွပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ မည္ကာမတၱ ဆုိင္ေလးေတြပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နက္စ္ေကာ္ဖီကိုပဲ ႏို႔ဆီနဲ႔ လြယ္လြယ္ေဖ်ာ္ၿပီး တခြက္ ကို ႏွစ္ဘတ္ေပးရတယ္။ လက္ဖက္သုပ္ေလး ဘာေလးလည္းေရာင္းၾကတယ္။ ထုိင္းဘက္ကဝင္လာတဲ့ ကုတ္တို႔၊ ပက္စီတို႔၊ ဆဲဗင္း အပ္တို႔လည္း ေရာင္းေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ လစာမရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ ေပးစရာ ႏွစ္ဘတ္မရိွလို႔ မ်ား ေသာအားျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ထုိင္ေသာက္ေနတာပါ။
ဘန္ေကာက္တို႔၊ ဇင္းမယ္တို႔လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို အဖြဲ႔အစည္းကိစၥနဲ႔ သြားလာခြင့္ရတဲ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ ကျပန္လာရင္ ခရီးသြားရင္းက ပိုေနတဲ့ လမ္းစရိတ္ ေငြစေလးေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီေတြ၊ မုန္႔ေတြနဲ႔ ၿငိမ့္ႏုိင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ကိုၿငိမ္းတို႔လို လူမ်ားကေတာ့ တရက္မွာ ေကာ္ဖီတခြက္ ေသာက္ရဖို႔ဆိုတာ ကံထူးလြန္းမွသာ ေသာက္ရတာပါ။ “ဘဲႀကီးေရ … ၾကံစမ္း ပါဦးဗ်။ ေန႔တိုင္း သူမ်ားဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီဝယ္မေသာက္ဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ အလားကား ေတာင္းေသာက္ေနရတာ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ” လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကို ေျပာလာပါတယ္။ သူ႔လိုပါပဲ က်ေနာ္လည္း အေနာေျမာင္းျမတို႔ လင္မယားကို မ်က္ႏွာပူရတာမ်ားလြန္းလို႔ မွတ္ ေတာင္မမွတ္မိေတာ့။ “တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေစာင့္ဗ်ာ။ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္ၾကည့္ဦးမယ္” လို႔ က်ေနာ္က ကိုၿငိမ္းကို ႏွစ္သိမ့္လုိက္ပါတယ္။
၄။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ၊ အဲန္အယ္လ္ဒီ႐ံုးေနရာ။ “ေလးေလး၊ ေလးေလးတို႔႐ံုးက အစည္းေဝးခန္းမွာထားဖို႔ စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြ လိုလို႔ဆို” ဟု က်ေနာ္က မႏၱေလး ဦးျမင့္ေအာင္ (ယခုကြယ္လြန္) ကို ေမးပါတယ္။ သူ ကလည္း “ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္တတ္ တယ္ဆိုရင္ ေစ်းလည္းသိပ္မႀကီးဘူးဆိုရင္ ဝယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အကြက္တခုေတာ့ ဆုိက္ၿပီဆို တာ ခ်က္ကနဲ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ “ဒါျဖင့္ရင္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ မွာမေနနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စားပြဲကုလားထုိင္ လုပ္ တတ္တဲ့သူရိွတယ္” လို႔ က်ေနာ္က ေျပာေတာ့ ဦးျမင့္ေအာင္က “ဘယ္သူတုန္းဗ်” ဆိုၿပီး ေမးလာတယ္။ က်ေနာ္က “ေလးေလး သိ တယ္မဟုတ္လား။ တပ္ခြဲမွဴး ကိုၿငိမ္းေလ” ဆိုၿပီး လိမ္ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က “ေၾသာ္ .. က်ေနာ္ ကို ၿငိမ္းကို သိတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူလက္သမား လုပ္တတ္မွန္းမသိဖူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ “ကုိင္း … ေလးေလးသာ က်ေနာ့္ကို စရန္ေငြ ဘတ္ငါးရာေလာက္ ေပးလိုက္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေတာင္းလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္ က သေဘာတူတယ္။ စားပြဲရွည္တလံုး ထုိင္ခံုေျခာက္လံုးအတြက္ ဘတ္ေငြ တေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ေစ်းတည့္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္တို႔ ေက်ာင္းသားဌာနခ်ဳပ္႐ံုးအနားက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂ဝ၈) မွာ စားပြဲေတြ ကုလားထုိင္ေတြ ကို ပကာသားေတြနဲ႔ လုပ္ၿပီး အပိုဝင္ေငြရွာတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး အိမ္ေထာင္သည္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ဝင္တဦးရိွတယ္။ က်ေနာ္ သူနဲ႔ ညိႇလုိက္တယ္။ အဲန္အယ္လ္ဒီက မွာတယ္လို႔ေတာ့ သူ႔ကို မေျပာပါဖူး။
“ဘယ္လိုလဲ ဘဲႀကီး၊ ထူးသလား” လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။ က်ေနာ္က “ထူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခင္ဗ်ားမေျပာနဲ႔။ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြ ေပၚလာမွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက လက္သမားလုပ္တတ္တယ္ ဟုတ္ပလား” လို႔ဆိုၿပီး ကိုၿငိမ္းကို ဇာတ္စံုခင္းျပ လုိက္တယ္။ ပကာသားဆိုတာက မာနယ္ပေလာမွာ ရွာရတာ လြယ္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ေစ်းကြက္ကို သူမ်ား လုသြားမွာကို လည္း စိုးရိမ္ရေသးတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငါးခူျပံဳးျပံဳးၿပီး စရန္ရလာတဲ့ ေငြနဲ႔ အေနာေျမာင္းျမဆိုင္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။
၅။ ေနာက္တပတ္အၾကာ “ကိုၿငိမ္း ရယ္ဒီပဲလား” လို႔ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ သူက လုပ္လုိက္ေလဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ ေပးနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္ရင္း (၂ဝ၈) ကုန္းကေန အဲန္အယ္လ္ဒီ ႐ံုးခန္းကို ပထမဆံုး စားပြဲရွည္ႀကီးကို စသယ္ပါတယ္။ စားပြဲႀကီးက ႏွစ္ေယာက္သယ္ တာေတာင္ အေတာ္ေလးပါတယ္။ တျခားရဲေဘာ္မ်ားကို အကူ အညီေတာင္းရင္ ေဝစုနည္းသြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ စားပြဲႀကီးကို သယ္လာလုိက္တာ တနာရီေလာက္ ၾကာမွ အဲန္အယ္လ္ဒီရံုးခမ္းကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းမွာက ဗြက္ေတြကလည္း ထူဆိုေတာ့ နားရတာ ခဏ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ ကုလားထုိင္ေျခာက္လံုးကို သံုးလံုးစီ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ ရိႈၿပီး ႏွစ္ေခါက္စီ ခြဲသယ္ရပါတယ္။ ပကာသားနဲ႔ လုပ္တာဆိုေပမယ့္ ေလးလုိက္တဲ့ဟာေတြ။
ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသားတင္အျမတ္ဟာ ဘတ္ငါးရာေလာက္ ရိွပါတယ္။ ဟိုဆုိင္ဒီဆုိင္ မွာ တင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီအေႂကြးေတြကို ဆပ္ၿပီး ကိုၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ္ ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေအာင္ပြဲခံေနပါတယ္။ ေကာ္ဖီတခြက္မွ ႏွစ္ဘတ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့နီးစပ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ဒကာခံႏုိင္ပါေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း တဆုိင္ၿပီးတဆိုင္ ေျပာင္းၿပီး တရက္ကို ေကာ္ဖီေလးငါးခြက္ ေသာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
ခါတုိင္းဆိုရင္ ကရင္လို “ညာသို” လို႔ေခၚတဲ့ လက္လိပ္ေဆးလိပ္ကို အေသာက္မ်ားေပမယ့္ အဲသည့္ရက္ေတြမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သား ထုိင္းႏုိင္ငံလုပ္ စီးကရက္တဖြားဖြားနဲ႔၊ ၾကည့္ေတာင္ေကာင္းေသးေတာ့။ ၿပီးေတာ့ “ဖဒုိဝီွး” (ေနာက္ပုိင္းကြယ္လြန္) ဆိုတဲ့ ေက အဲန္ယူက ဗဟိုေကာ္မတီ လူႀကီးတဦးကလည္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတခု ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေမးတင္ၿပီး ဖြင့္ထား ပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာက တခါတရံ ဝက္သားေပါက္စီတို႔၊ ပဲပလာတာတို႔ ရတတ္ပါတယ္။ ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ အဲသည့္ဆုိင္မွာလည္း သြားစားၿပီး ဖင္ဂြၽတ္တက္ေအာင္ ထုိင္ၾကတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ စစ္ေအးကာလ ဇိမ္ခံနည္းတမ်ဳိးလို႔ ဆိုမလားပဲ။
၆။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ကိုၿငိမ္းက ေမာင္ၿငိမ္းလူ (ဟယ္လ္ပင္) ဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ အားရင္အားသလို ကဗ်ာ ေတြလည္းေရးတယ္။ ကိုၿငိမ္း ေျပာျပဖူးတာရိွတယ္။ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက အစိုးရစစ္တပ္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ အေနနဲ႔ ဝင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္တုန္းက တည္းက တုိက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳေတြရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဖက (ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလား မမွတ္မိေတာ့) တပ္က ရေအာင္ႏုတ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိက္ဖို႔လား ဘာလားေတာ့မသိ။ ဘန္ေကာက္ကို ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ လႊတ္လုိက္တာ။
ရန္ကုန္ကတည္းက သိေနတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေပါင္းမိၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ တာဝန္ထမ္းမယ္ ဆိုၿပီး နယ္စပ္ကို ေရာက္လာတာ။ သူနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ အတူေနေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ကိုၿငိမ္းက လူေကာင္ေသးေတာ့ ေတာ ထဲမွာ မျဖစ္ပါဘူးဆိုၿပီး မလိုက္နဲ႔လို ေျပာေသးတယ္တဲ့။ “နယ္စပ္ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကိုခန္႔ႀကီးက (တာေမြက ေမာင္ ခန္႔လို႔ လူသိမ်ား) ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီေကာင္ေလး ေတာထဲမွာ ဘာလုိက္လုပ္မွာလဲ။ ပန္းေတြနဲ႔ ေပါက္တမ္း ကစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္ေတြ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ေနတာလို႔ ေျပာတယ္ဗ်” ဟု ကိုၿငိမ္းက ရယ္ေမာ၍ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ ကိုခန္႔ တ ေယာက္လည္း ဆံုးသြားတာၾကာပါၿပီ။
ကိုၿငိမ္းဟာ သူမွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္မယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ရသေလာက္ ေနာက္ဆံုးကြယ္ လြန္သည္အထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ရလိုမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး မကစားဖူး၊ သူမ်ားအေပၚမွာလည္း တက်ီက်ီလုပ္ေနတဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဖူး။ ေစာေတာ့ေစာလြန္းေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သြားၿပီဆိုေတာ့ လည္း သြားႏွင့္ေတာ့ ကိုၿငိမ္း …။
No comments:
Post a Comment