ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲကငွက္
စိတ္မွတ္နဲ႔ ခရီးထြက္တယ္ ။
နရသိန္ စစ္အက်ဥ္းစခမ္းထဲက
ရွစ္ေပ ဆယ္ႏွစ္ေပ ငရဲေလွာင္အိမ္မွာ
က်ေနာ့္ ခႏၶာကုိယ္ဟာ
စိတ္နဲ႔မၾကာခဏ ခြဲခြါေနခဲ့ရေပါ့ ။
ပုံစံနဲ႔သြား
ပုံစံနဲ႔စား ပုံစံနဲ႔ေန
ဆင္ေခ်ဆုိတာမရွိ
သံေျခခ်င္းနဲ႔စစ္ေခြးတုိက္
တုိက္ပိတ္ ႏွိပ္စက္
လူ႔အသက္ဆုိတာ
ဘာတန္ဖုိးမွ မရွိေအာင္
ေမွာင္လုိက္တဲ့ လ႔ူငရဲ
အဲဒီ အေမွာင္တုိက္မွာပဲ
ေလာကဓံနဲ႔တုိက္ခုိက္ေနလွ်က္
ေခါင္းငုိက္ ဦးညႊတ္ဖုိ႔ရာ
က်ေနာ႔္စိတ္မွာ
ပါမလာခဲ့ဘူး အေမ ။
က်ေနာ႔္စိတ္က
အေမ့အိမ္ တစက္ၿမိတ္ေအာက္
ဝါးေရတံေလွ်က္ေလးထဲက
က်လာတဲ့ေရကုိ
အေမထမင္းခ်က္ဖုိ႔ ေရခံေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္႔စိတ္က
လူငယ္ဘ၀ လၻက္ရည္ဆုိင္ထဲမွာ
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူရိွေနတတ္တယ္။
က်ေနာ႔္စိတ္က
အေဖအေမနဲ႔အတူရွိေနတဲ့
ညီမေလးအေျဖထုပ္ဖုိ႔ခက္ေနတဲ့
ပုဒ္စာတပုဒ္ကုိတြက္ေပးေနတတ္တယ္။
က်ေနာ႔္စိတ္က
ေတာႀကိဳအုံၾကားက
စစ္ထြက္သြားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္
ညီအကုိႏွစ္ဦးရဲ႕နေဘးမွာ
ေဒါင္းစစ္ခ်ီေတးကုိ
သီေႂကြးေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ
လူျဖစ္ခြင့္ရလွ်က္
လူ႔အသက္ကုိမရတဲ့သူေတြအတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနတဲ့လူေတြအတြက္
အစာေရစာျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ
အေမွာင္ကမာၻထဲကလူေတြအတြက္
အလင္းတစက္ျဖစ္တယ္။
အေမက
သားေတြကုိ အားကုိးတယ္တဲ့။
တကယ္ေတာ့အေမဟာ
က်ေနာ္တုိ႔တေတြကုိထုုုုုုုုုုဆစ္ထားတဲ့
သစၥာတရားေပါ့။
အေမ
က်ေနာ္႔လြယ္အိပ္ထဲက ကံ့ေကာ္ပြင့္ေျခာက္ေလးကုိ
အေမ့ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ တယုတယသိမ္းလုိ႔
အေမ့ဓမၼေတးနဲ႔ ၿငိမ္းပါေစ။
အေမေရ
ေဟာဒီ သံတုိင္ေတြရဲ႕ေနာက္က
တမုိးေသာက္ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ
က်ေနာ္အေမ့အိမ္ဆီ အေရာက္ျပန္လာခဲ့မယ္။ ။
No comments:
Post a Comment