သူတို႔ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၄)

                   
“ေ၀း.. ေဟး.. ေရႊ၀ါဖူး.. ေရသဘင္မ႑ပ္ႀကီးက ႀကိဳဆိုပါတယ္… ပြမ္..ပြမ္.. ေရွ႕ကကားလမ္းေတြ မပိတ္ဆို႔ပါနဲ႔”
“မိီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ့.. ရီတာေပါ့.. ရီတာေပါ့”
“ျမနႏၵာ.. ေနညိဳညိဳ ေရခတ္သမ္းေတာ့ ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္.. တူတူခိုမယ္..ပ်ဳိျဖဴေတြရယ္”
“ပက္ၾကေဟ့.. ပက္ၾကေဟ့ .. ဟိုေကာင္မေလး မလြတ္ေစနဲ႔” 

၀ါးေတာႀကီးတခုလံုး က်ေနာ္တို႔အသံေတြ ဟိန္းေနတယ္။ ေခ်ာင္းေရေတြကို လက္၀ါးနဲ႔ခတ္ပက္သူေတြ၊ ေျခကန္ပက္သူ ေတြနဲ႔ ေရစက္ေရမႊားေတြက ၀ါးကြပ္ျပစ္ေတြကို ရဲႊရဲႊစိုလို႔ ..။

“ပြမ္ပြမ္ပြမ္..သၾကၤန္ကားႀကီးလာေနၿပီ.. သၾကၤန္အလွျပကားႀကီး လာေနၿပီ”

ေအာင္ဆန္းလင္းနဲ႔ ၀င္းကိုတို႔ ေခ်ာင္းအလယ္က ေက်ာက္တံုးမဲႀကီးေပၚထိုင္ၿပီး သၾကၤန္ကားပံုစံေမာင္းေနတယ္၊ ပါးစပ္ ကလည္း သၾကၤန္သီခ်င္းေတြဆိုလို႔..။ အားလံုးက သၾကၤန္ထဲေရာက္ကုန္တယ္၊ တခဏအတြင္းအကုန္လံုး ရူးသြပ္ကုန္ တယ္၊ စိတ္ကိုလႊတ္ထားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူသူကင္းမဲ႔တဲ့ ေတာထဲက သၾကၤန္။ မိမိဖာသာ စိတ္ထင္ရာေအာ္ဟစ္ၿပီး သၾကၤန္အိပ္မက္ကို ကိုယ္စီမက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေတာႀကီးမ်က္မဲ ၀ါးပင္ေတြယွက္ႏြယ္ ေနတဲ့ေတာထဲက သၾကၤန္ကို အခုထိလြမ္းေနတံုး။ အဲဒီေန႔ကသၾကၤန္အတက္ေန႔။ တခ်ဳိ႕ကေပ်ာ္ တခ်ဳိ႕က လြမ္း၊ တခ်ဳိ႕ကငိုနဲ႔။ အဲဒီတုန္းက သၾကၤန္ကိုလြမ္းၿပီး စိတ္မထိမ္းနိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ကိုညြန္႔ႀကိဳင္၊ လူမင္းရွိန္၊ စစ္ကိုင္း ကိုျမင့္ေအးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ျမင့္၊ ဝဏၰတို႔ကေတာ့ အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ‘ဟိုဘက္ကမ္းကမ႑ပ္ကို သြားလိုက္အံုးမယ္ေဟ့လို႔ လက္ကေလးျပၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားတာ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရင္ဘတ္ထဲက သၾကၤန္ကိုအလြမ္းေတြနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ၿပီး ေတာ့ ေခ်ာင္းေရကိုကန္႔ၿပီး ငါးဖမ္းၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ငါးခံုးမေလးေတြ ေက်ာက္ငါးေသးေသးေတြအျပင္ ေက်ာက္ တုန္းေအာက္က ငါးခူနဲ႔ ငါးရံ႕ ၃-၄ေကာင္ေတာင္ ဖမ္းမိၾကေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ငါးျပဳတ္၊ ဂဏန္းလံုးနဲ႔၊ ယာခင္းထဲက ေရႊဖရံုသီး ခ်င္းျငဳတ္စပ္စပ္နဲ႔ သၾကၤန္ထမင္း၀ိုင္းေလး အခုထိ လြမ္းေကာင္းတံုး။

က်ေနာ္တို႔ ဘံုရမ္ရြာကိုေရာက္ၿပီး ေနာက္၂ရက္ အၾကာ မိုးေရးကိုလႊတ္လိုက္တဲ့ ဦးအာေလာက၊ ပူစီ(မံုရြာ)နဲ႔အတူ ထိန္ လင္း (ပန္းခ်ီ) နဲ႔ ဆရာမန္း (ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္) တို႔ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ကုလားပဲ၊ ငါးပိ ရိကၡာေတြပါ လာတယ္။ ဆရာမန္းကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ကို အခုမွျမင္ဖူးတာ။ ဆရာမန္းရဲ႕ မ်က္နွာမွာ အထင္ရွားဆံုးက မ်က္လံုးနဲ႔ မ်က္ခံုးပဲ။ ဟသၤာတက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္၊ ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ ေႁမြေဟာက္တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္မွဴးရဲ႕ မ်က္လံုးကနည္းနည္းျပဴးၿပီး စူးရဲတယ္၊ မ်က္ခံုးကထူၿပီးအဖ်ားေတြက အေပၚကို ေကာ့ေနတယ္။ ဇာတ္ထဲက ဘီလူးမ်က္ခံုး၊ ဘီလူးမ်က္လံုးမ်ဳိး။ ၾကမ္းတမ္းမယ့္ ရက္စက္မယ့္ပံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူရဲ႕ ၾကမ္း တမ္းခက္ထန္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေဒါသထြက္တဲ့ဟန္ကို က်ေနာ္ေတာ့ တခါမွမေတြ႔လိုက္ဘူး။ မေတြ႔ဖူးဘူး။ သူေလသံ ေအးေအးနဲ႔ ေျပာတာ၊ သေဘာက်ၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ရီေမာတာေတြပဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဆရာမန္းက က်ေနာ့ကို ေမာင္ညိဳလို႔ေခၚတယ္။ “မင္းက မ်က္မွန္ပုလင္းဖင္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး စစ္တိုက္နိုင္မယ့္ေကာ င္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရဒီယိုေအာ္ပေရတာပဲလုပ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးပဲလုပ္” လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး အေတာ္ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ မနွစ္က ဆရာမန္း အေမရိကားမွာ ေက်ာက္ကပ္ ၂ လံုးစလံုးမေကာင္းလို႔ ေက်ာက္ကပ္အလွဴ ခံတဲ့ သတင္းေတာ့ၾကားမိတယ္။ သူ႔ကို က်ဳိးစားဆက္သြယ္ေသးတယ္၊ မရဘူး။

ဆရာမန္းက ဘံုရမ္ရြာက က်ေနာ္တို႔ တည္းခိုရာ သူႀကီးအိမ္မွာပဲ အေျခအေနကိုရွင္းျပတယ္။ စခန္းကေတာ့ ပ်က္တဲ့သ ေဘာျဖစ္ေနၿပီ၊ လူေတြလည္း ဟိုတဖဲြ႔ဒီတဖဲြ႔ေကာက္သင္းေကာက္စုေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္ကုန္ၿပီ၊ စစ္တပ္ကလည္း သတင္းရလို႔ေစာင့္ဖမ္းေနတယ္၊ စခန္းမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔နဲ႔ တျခားရဲေဘာ္ ၄-၅ ဆယ္ပဲ က်န္ေနတယ္။ ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕လည္း ေရာက္ေနၿပီ၊ (အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာက္ဆည္က ကိုသံဒုတ္ (မဲေဆာက္) နဲ႔ ကိုသံခဲ (ဥကၠ႒-ABSDF) တို႔ မိုးေရးကို ေရာက္ေနတယ္) အထဲက ဒီဘက္လာခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရိွေနေပမယ့္  ေလာေလာဆယ္ မလာဖို႔ အေၾကာင္းၾကားထားတယ္လို႔ ရွင္းျပတယ္။ အခုေခတ္လို ဆက္သြယ္ေရးကမေကာင္း၊ တယ္ လိီဖံုးေတာင္ ဆက္ရခက္ေတာ့ တေနရာနဲ႔ တေနရာ လူၾကံဳဆက္သားလႊတ္ၿပီး ဆက္သြယ္ရတာမို႔ သိပ္လည္းအႏၱရာယ္ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာမန္းေျပာတာကေတာ့ ဒီမွာဆက္ၿပီးေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္၊ ေနမယ္ဆို သူဆက္ၿပီးဦး ေဆာင္မယ္၊ မေနခ်င္လို႔ ဗမာျပည္ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ျပန္လို႔ရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒါအျမန္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ မိုးေရးကိုလာခဲ့ဖို႔ အဲဒီကေန ျပန္နိုင္ေအာင္ သူစီစဥ္ေပးမဲ႔အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဆရာမန္းျပန္သြားတယ္။ သူ႔လက္စြတ္ေလးေရာင္းၿပီး ၀ယ္လာတဲ့ ကုလားပဲ၊ ငပိနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါးေတြေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ရြာေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းက ဒုတိယသုတ္အေနနဲ႔ ေတာထဲပို႔ခံရတဲ့ လူ ၇၀ ေက်ာ္ အုပ္ စုထဲက ကိုေက်ာ္သန္းတို႔အုပ္စု ၁၀ ေယာက္ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ရြာ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း နယ္စပ္တေန ရာ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔မတူတဲ့ေနရာ) ကို ပို႔လိုက္တာပဲ။ သူတို႔ထဲက ကိုသူရိန္ (ဗကသ) တို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ျပန္၀င္သြားၾက တယ္။ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ အထဲျပန္၀င္သြားတာ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္လာတံုး နီနီ သိန္း ခ်န္ေနခဲ့တဲ့ရြာေလးမွာ ကိုေက်ာ္သန္းတို႔အဖဲြ႔နဲ႔ နီနီသိန္းေတြ႔ၿပီး ဒီရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ရိွတဲ့အေၾကာင္း သိရတာလို႔ ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳတခုက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ဆီအလာ ၀ါးေတာ တခုက ေခ်ာင္းေလးမွာခဏနားေနတံုး စစ္ဂ်ာကင္၀တ္လူ ၃ ေယာက္ကို ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီ ၃ ေယာက္ထဲက တ ေယာက္က လာမိတ္ဆက္ေတာ့ ကိုယ့္ထဲက လူငယ္ေလးေတြက ေတာခိုဖို႔ထြက္လာတဲ့ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္အစိုးရကို လက္နက္နဲ႔ျပန္တိုက္ဖို႔ အိႏိၵယကိုလာအကူအညီေတာင္းတာျဖစ္တယ္လို႔ အာေဘာင္ အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေျပာေတာ့တာေပါ့။ လူစိမ္း၃ေယာက္ထဲက ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔နဲ႔ အသက္၄၀ အရြယ္တေယာက္က ထလာၿပီး သူတို႔က ၀ါးကုန္သည္ေတြျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး သူတို႔ကို ၉၀က်ပ္တန္ ၂ရြက္ ေပးသြားတယ္လို႔ သိရတယ္။

ေနာက္မွ ျပန္သိရတာအဲဒီလူေတြက တမူးနဲ႔ကေလး-ကေလး၀တ၀ိုက္ နာမည္ႀကီးဓားျပေမာင္ေရႊ တို႔ဆိုတာပဲ။ ဓားျပက ေငြလွဴသြားတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ျပည္သူက ဘယ္ေလာက္ထိ ေမတၱာထား ၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္သလဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးရံြရွာသလဲဆိုတာ သက္ေသျပေနတာေပါ့။

ဓားျပဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ထဲက ဂိုင္စီ (ေအာင္သန္႔မင္း-ကေနဒါ) တို႔ အေတြ႔အၾကံဳေလးကလည္း အဲဒီေခတ္ကာလ အေျခအေနတခုမို႔ ဒီေနရာမွာေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ဂိုင္စီတို႔က ၈၈ အာဏာသိမ္းၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္အၾကာ လမ္း ေၾကာင္းရွာရင္း ကေလးဘက္ကားနဲ႔တက္အလာၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကားကို ဓား လြတ္ေတြကိုင္ထားတဲ့ လူတစု လမ္းကျဖတ္တားတယ္။ ဓားျပေခါင္းေဆာင္က တူမီးေသနတ္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ဆန္ပါလား လို႔ ေရးႀကီးသုတ္ျဖာနဲ႔ ေမးသတဲ့။ ကားေပၚမွာပါတဲ့လူေတြက သူတို႔ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ လက္စြတ္၊ လက္ေကာက္ေတြ ကို ေပးဖို႔ ခၽြတ္ေနၿပီ။ ကားသမားက ဆန္တအိပ္ပါလာတယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီဆန္အိပ္ကို ဆဲြထုတ္ၿပီး ထမ္းသြားၾကတယ္။ ဘာပိုက္ဆံ၊ လက္၀တ္လက္စားမွမယူသြားဘူး။ ဓားျပေတြက ဘိနပ္ေတာင္မပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဓားျပအစစ္ေတြ မႈတ္ဘူး၊ အနီးအနားရြာက လယ္သမားေတြ၊ စားစရာဆန္ျပတ္လို႔ ဆန္အိပ္ဓားျပတိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဂိုင္စီေျပာျပတာခု ထိစိတ္ထဲမေကာင္းတာ ရိွေသးတယ္။ “ဓားျပေတြက က်ေနာ္လက္ပတ္နာရီေလးခၽြတ္ေပးတာလည္း မယူသြားဘူး၊ ေျပာ သြားေသးတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔က ဆန္ပဲလိုတာပါ၊ ရြာမွာ ခေလးေတြနဲ႔ မိန္းမေတြ အခုထိဘာမွ မစားရေသးဘူး၊ သာဓုပါဗ်ာ..တဲ့” က်ေနာ္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးအေပၚ သိတ္ခံစားရလြန္းလို႔ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းေလး ေတာင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။

ဘံုရမ္ရြာမွာ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဒီမွာဆက္ေနဖို႔မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ မဏိပူရ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္း ရြာသူႀကီးက ေျပာတယ္။ သူႀကီးက ရြာနဲ႔အလွမ္းေ၀းၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ လွ်ဳိႀကီး တခုမွာ ယာယီသြားခိုေနဖို႔၊ အဲဒီမွာ ေတာင္ယာခင္းေတြလည္းရိွတာမို႔ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ အမ်ဳိးသမီး၂ေယာက္ကိုေတာ့ (မအိ၊ မစန္းပြီး) ရြာမွာပဲေနခဲ့ေစလိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ဳိကာနဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕လည္း ျပည္ ေတာ္ျပန္၀င္သြားတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ သူတို႔နဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္အနည္းငယ္ေလာက္က မႏၱေလးက က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဂ်ဳိကာရဲ႕ ကာတြန္းလက္ရာေလးေတြ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ တခ်ဳိ႕မွာေတြ႔ရေတာ့ အေတာ္ပီတိျဖစ္မိတယ္။ ေတာ္လွန္သူဆိုတာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျပည္သူေတြ အက်ဳိးရိွေစဖို႔၊ ျပည္သူေတြကိုမ်က္နွာမူတဲ့ကိုယ္တတ္္နိုင္တဲ့ အလုပ္ (ေသးသည္ျဖစ္ေစ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ နည္းသည္ျဖစ္ေစ) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္လုပ္ေနရမယ္မဟုတ္လား။ “ငါတို႔ နိုင္သေလာက္ လုပ္ၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေနာက္လူေတြ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ထိုင္ေနလည္း ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္သူတိုင္းကို အဲလုိမေနေစခ်င္ဘူး။ ရံႈးသည္ျဖစ္ေစ နိုင္သည္ျဖစ္ေစ ၿပီး ဆံုးတဲ့အထိ၊ မေရာက္ေသးလည္း ေရာက္တဲ့အထိ ဇဲြနဲ႔ မေလွ်ာ႔တမ္း၀ီရိယနဲ႔ သြားဖို႔လိုတယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ေျပာဖူးတယ္။

ေတာင္ေတြတေတာင္ၿပီးတေတာင္၊႐ိႈေတြတေျမႇာင္ၿပီးတေျမႇာင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားၾကတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ ေၾကကဲြစိတ္ေတြနဲ႔။ ထိုင္းနယ္စပ္သြားရတာမွ လက္နက္ေလး ကိုင္ရအံုးမယ္၊ အခုေတာ့ လက္နက္ မကိုင္ရယံုမက လူ လည္း ေခြးေနရာမရ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာကိုေဒါသထြက္ရမွန္းလည္းမသိ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလေတြက မဏိပူရမွာ ခဲြထြက္ေရးလက္နက္ကိုင္ သူပုန္အဖဲြ႔ေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနတယ္။ ဇိုမီးသူပုန္၊ နာဂသူပုန္၊ ကူကီးသူပုန္၊ ကသည္းသူပုန္ ေတြေျခခ်င္းလိမ္ေနတာ။ မဏိပူရ အာဏာပိုင္ေတြက အေစာပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ စခန္းကိုလာတဲ့ သတင္းေထာက္တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း “က်ေနာ္တို႔လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ အျပင္ထြက္ လာတာ ျဖစ္တယ္၊ လက္နက္အားကိုးတဲ့ အစိုးရ ေၾကာက္တဲ့အရာဟာ လက္နက္ပဲျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အယူအဆကို ထုတ္ေျပာေလ႔ရိွတယ္။ ဒါကို မဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြက စိုးရိမ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ခ်င္ေနသူေတြ သူတို႔ဆီက သူပုန္ အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားမွာစိုးရိမ္တယ္။ ရႈတ္ကုန္မွာကို မလိုလားဟန္တူတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဏိပူရက အင္အားႀကီး တဲ့ ခဲြထြက္ေရး လက္နက္ကိုင္ေတြဆိုတာကလည္း ကခ်င္ျပည္နယ္သြားၿပီး KIA ထံက သင္တန္းသြားတက္ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကသဲေျမေအာက္သူပုန္ေတြဟာ ျမန္မာစကားကို ေျပာ တတ္လို႔ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အားလံုးလိုလိုက KIA သင္တန္းဆင္းေတြ။ က်ေနာ္တို႔တေတြကို နယ္စပ္က ျမန္မာျပည္ထဲ ေမာင္းတာ မျပန္ဘဲ မဏိပူနယ္ေျမထဲရိွေနတာဟာ မဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ မဏိပူ ရ ရိုင္ဖယ္တပ္က က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္ၿပီး ေျခရာခံတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဆိုၿပီး လိုက္ရွာတယ္။ သူတို႔ရွာတဲ့ သတင္းကိုရြာသူႀကီးကၾကားလို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေတာထဲသြားခိုခိုင္းတာ ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဧၿပီလပထမပတ္ (သၾကၤန္မတိုင္ခင္ တပတ္ေက်ာ္မွာ) ေတာထဲေျပာင္းေနၾကတယ္။ ဘံုရမ္ရြာ လမ္း ျပတေယာက္ အကူအညီနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ခိုလႈံရမဲ႔ လွ်ဳိတခုကိုေရာက္တယ္။ ေနရာေလးကေကာင္းတယ္။ ေတာင္ယာ ေတာေလးနဲ႔လည္းနီးတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုလည္း ျဖတ္စီးေနတယ္။ ထူထဲတဲ့ ၀ါးေတာႀကီးပဲ။ နည္းနည္းေတာ့စိမ့္ တယ္။ ေအးတယ္။ စခန္းခ်မဲ့လွ်ဳိထဲ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ မိုးမခ်ဳပ္ေသးေပမဲ့ေတာင္ေတြနဲ႔ကြယ္လို႔ ေနေရာင္မရေတာ့ ဘူး။ ထမင္းအိုးမရိွဘူး၊ ၀ါးဆစ္ပိတ္ခုထဲ ဆန္နဲ႔ေရေရာထည့္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္လိုမ်ဳိး မီးၿမိႇဳက္တယ္။ က်ေနာ့္၀ါးကေတာ့ မီးတူးထမင္းတပိုင္း၊ မနပ္တာတပိုင္း၊ ဆန္တပိုင္းပဲရတယ္။ ကိုယ့္၀ါးက်ည္ေတာက္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္ မီးကၽြမ္းထမင္းေတြစားတာျမင္ေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕က ရဲေဘာ္ေတြ သူတို႔ထမင္းမွ်ေကၽြးတယ္။ ညက်ေတာ့ အဲဒီ၀ါးေတာထဲမွာပဲ အိပ္ဖို႔ျပင္တယ္။ ေျမကို ယက္ၿပီးက်င္းနည္းနည္းတူးေတာ့ ေအာက္က ေျမကေႏြးေတးေတးေလး။ လံုခ်ည္အေဟာင္းတထည္ကိုခင္းၿပီး ပါလာတဲ့ေစာင္ပါးေလးျခံဳၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ပင္ပမ္းေတာ့ အိပ္လို႔လည္းေကာင္း။ ေတာထဲကေက်းငွက္ေတြရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ ႏိုးလာတယ္။ မနက္ ၅ ခဲြေလာက္မွာ အားလံုးထၿပီး ေခ်ာင္းမွာ မ်က္နွာသစ္ တယ္။ “ကိုညိဳ ခင္ဗ်ားမ်က္နွာေတြ ေရာင္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ ကေလးက ကိုထြန္းၾကည္က ေမးတယ္၊ က်ေနာ္ ေရၿငိမ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရစပ္ဘက္ ကိုယ့္႐ုပ္သြင္ ကိုယ္ျပန္ၾကည္႔ၿပီး အံ့ၾသသြားတယ္။ က်ေနာ့မ်က္နွာေတြ ခတ္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ေဖာေယာင္ေနတယ္။ “ေျမကိုင္တာေနမွာေပါ့၊ ေအာက္က၀ါးကပ္ခင္းမအိပ္ဘူးလား” လို႔ ေတာတြင္း အ ေတြ႔အၾကံဳရိွတဲ့ ကေလးနယ္က ကိုစိန္ေအး ေျပာမွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေျမႀကီးမွာ တညလံုး အခင္းမ ပါဘဲအိပ္ရင္ အခုလိုျဖစ္တတ္တာကို သတိထားမိတယ္။ ေနာက္တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေခ်ာင္းတဖက္ ၀ါးေတာခပ္ စိတ္စိတ္ရိွၿပီး ေတာင္ကုန္းေတြနဲ႔ေလကြယ္တဲ့ေနရာကို အားလံုးကိုေရႊ႕တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးလည္း အင္အား ၃၀ ေက်ာ္ပဲရိွေတာ့တာ။

တရက္ ညမိုးခ်ဳပ္ခါနီးရြာထဲကို ရိကၡာဆန္သြားသယ္တဲ့ ကိုအဲႀကီးနဲ႔ ကိုထြန္းၾကည္တို႔ ဆန္အိပ္သယ္ၿပီး ေရးႀကီးသုတ္ျဖာ နဲ႔ အားလံုးလူစုၾကေဟ့၊ ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္လို႔ ေဆာ္ၾသတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာမ်ားအေရးသလဲဆိုၿပီး စိတ္တထင့္ထင့္ နဲ႔ေပါ့။ ကိုအဲႀကီးက က်ေနာ္တို႔ ဒီကေန႔ သတိနဲ႔ေနၾကဖို႔၊ မေန႔ညက ရြာထဲကို ကသဲစစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီး မစန္းပြီး နဲ႔ မအိတို႔ ၂ ေယာက္လံုးကို ရိုက္နွက္ၿပီး ဖမ္းဆီးသြားတဲ့အေၾကာင္း ရြာသူႀကီးက သတိနဲ႔ေနထိုင္ဖို႔ ရြာထဲျပန္မလာၾကဖို႔ သတိေပးတယ္လို႔ ျပန္ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ၀ါးေတာစခန္းဟာ ရြာနဲ႔ အေတာ္ေ၀းတဲ့ ႐ိႈႀကီးထဲမွာမို႔ စိတ္မပူရ ေပမဲ့ အဲဒီညက စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တယ္။

သိပ္မၾကာဘူး မိုးေရးက ဆရာမန္းကလည္း အားလံုးမိုးေရးၿမိဳ႕ေပၚလာခဲ့ဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းတလနီးပါး ခိုလံႈခဲ့တဲ့ ၀ါးေတာႀကီးကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ နႈတ္ဆက္ၿပီး မိုးေရးၿမိဳ႕ကိုျပန္ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတာတခုက စိတ္ခံစားမႈက ထံုတံုတံု ျဖစ္ေနတယ္။ စက္ရုပ္တခုလိုပဲ ဘာမွလည္း ေလးေလးနက္နက္ မစဥ္း စားခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိုးေရးကိုသြားနိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေတာင္းဆိုသပိတ္ေမွာက္ခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ကို ပို႔ၿပီး ေမာင္းနွင္ခံရတယ္၊ ေတာထဲမွာေျပးလႊားေနထိုင္ရတယ္။ အမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ စကားလည္းမတူတဲ့ တိုင္းတပါးက ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းေတြက က်ေနာ္တို႔ကို မိသားစုလို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ေမတၱာေတြျပခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ကိုလံုျခံဳခဲ့တယ္၊ လြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ဇာတိနိုင္ငံနဲ႔ ပိုၿပီးနီးတဲ့အရပ္ေဒသကို သြားရေတာ့မယ္။ စိတ္ထဲ ေလးလံေနတယ္။ မတက္ႂကြဘူး၊ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူး။

ဘယ္ေလာက္မ်ား သဘာ၀မက်လိုက္သလဲဆို ကိုယ့္နိုင္ငံနဲ႔ေ၀းလံၿပီး ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေနရတာက လြတ္လပ္ တယ္၊ အႏၱရာယ္ကင္းတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္လို႔ခံစားေနရၿပီးကိုယ့္ ေမြးရပ္နိုင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုးကို ျပန္သြားမွာကိုေတာ့ သားရဲ တြင္းထဲ ခုန္ဆင္းရေတာ့မလို ေၾကာက္ရံြ႕ေနရတယ္။ မေပ်ာ္ဘူး၊ ပူပန္စိုးရိမ္စိတ္ ရိွေနတယ္။ တခါတခါ ေလာကႀကီးဟာ ဟားတိုက္ရီေမာလိုက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြနဲ႔ပါလား…။

ကိုညိဳ။
၂ ဧၿပီ ၂၀၁၃