ဗမာျပည္အတြက္ ရွာရီရာ လက္ေဆာင္ယူလာတဲ့ ၉၆၉ (အပိုင္း ၃)

လူ႔ေဘာင္တခုုတြင္ ေရြးခ်ယ္ပိုုင္ခြင့္တိုု႔ အထင္အရွား ရွိေနသည့္တိုုင္ေအာင္ ဘာမွ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိသလိုု ဟန္ေဆာင္ တတ္ၾကပါသည္။ ခ်င့္ႏိုုးဆင္ျခင္ျခင္းကုုိ သံုုးစြဲရမည့္ေနရာတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္မခံဖြယ္ကိစၥျဖစ္ေနသည့္တိုုင္ မစဥ္းစား မေဝဖန္ဘဲ အမ်ားလုုပ္တာကိုု ေရာေယာင္ လိုုက္နာလက္ခံေသာ အက်င့္စ႐ိုက္တိုု႔ ျဖစ္ထြန္းတတ္သည္။ ေယ်ဘုုယ်အားျဖင့္ အမ်ားလုုပ္တာကိုု ေရာေယာင္လိုုက္နာေသာအက်င့္သည္
လက္ရွိတည္ရွိေနေသာ ႐ိုးရာအေဆာက္ အဦမ်ားကိုု ထိန္းသိမ္းရမည္ဟုု ယူတတ္ေသာ သေဘာလည္းပါေနတတ္ၿပီး ဓေလ့ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အေလ့အထေဟာင္း မ်ားကိုု ထက္ျမက္လွေသာ လႊသြားႏွင့္တိုုက္သလိုု ေမးျမန္းစူးစမ္းတတ္ေသာ သႏၷိဌိက ဉာဏ္အလင္းမ်ဳိးကိုု ဒိုုင္းေထာင္ ၍ ကာတတ္ၾကေလ၏။

အေသအခ်ာပါပဲ၊ လိင္ကိုုၾကည့္ၿပီး ခြဲျခမ္းႏွိမ္ခ်ေလ့ရွိသည့္ လူ႔ေဘာင္တိုု႔တြင္ အမ်ဳိးသမီးတိုု႔ကိုု တန္းတူေနရာမေပးဘဲ ဆက္ဆံမႈမ်ဳိး (ဒါ့ထက္ေတာင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိး) ကဲ့သိုု႔ေသာ ႐ိုးရာ၏ တဖက္ေစာင္းနင္း ကိစၥမ်ဳိး၊ သိုု႔မဟုုတ္လည္း (ေရွး႐ိုးစဥ္ဆက္ကိုုက ေအာက္တန္းက်တဲ့ လူေတြဟုု) တျခားလူမ်ဳိးစုုမ်ားကိုု ေက်ာႏွိမ္ခြဲျခမ္းမႈမ်ဳိး တိုု႔သည္ ထိုုလူ႔ေဘာင္ မ်ဳိးတိုု႔တြင္ သက္ဆုုိးရွည္ ပလႊားႏိုုင္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းသည္ကား ထိုုလူ႔ေဘာင္မ်ဳိးက လူတိုု႔သည္ အာ႐ုုံတြင္ အေမြ ရ စြဲထင္ေနေသာ ယံုုၾကည္မႈတိုု႔ကိုု မေမးျမန္း မေစာေၾကာဘဲ ခ်ီးပလက္ခံျခင္းေၾကာင့္ေပတည္း။ စင္စစ္ အတိတ္၏ မိုုက္ မဲေသာ အက်င့္အၾကံမ်ားႏွင့္ အႏုုမာန စြဲယူထားေသာ အႏွစ္လကၡဏာတိုု႔ ဟူသည္ “ပုု ပုုစာၦေရယ် ေမးရာ၏၊ ဝိ ဝိစာေရ ယ် စူးစမ္းရာ၏” အကၡရာစြဲသံုုး ထုုိႏွစ္လံုုးကိုု ထိုု လူ႔ေဘာင္တိုု႔ သံုုးစြဲလာလိုုက္႐ုုံႏွင့္ပင္ ဗံုုးဗံုုးေျမသိုု႔ ၿပိဳလဲရလိမ့္မည္သာ တည္း။

ျပန္လည္ အမွတ္ရထိုုက္္စေကာင္းသည္မွာ ၁၈၇၄ တြင္ ပံုုႏွိပ္ေသာ ဂြ်န္ စတူးဝပ္ ေမးလ္၏ မိန္းမေတြကိုု ႏွိမ္ထားမႈ ျပႆနာကိုု မ်ားစြာေသာ သူ႔ ၿဗိတိသွ် စာဖတ္ပရိသတ္တိုု႔က သူ၏ မေကာင္းသင္းကြဲ စ႐ိုက္ကိုု လစ္ေဖာ္ေသာ သက္ ေသအေထာက္အထားဟုု ယူဆၾကကုုန္၏။ တကယ္မွာလည္း အဲသည္ အခ်ိန္တုုန္းက အဂၤလန္ လူ႔ေဘာင္တြင္ သည္ သိုု႔ မိန္းမေတြကိုု ခြဲျခားႏွိမ္ခ်ေသာ ျပႆနာကိုု စိတ္ဝင္စားမႈမွာ အလြန္နဲပါးရကား ထိုုစာအုုပ္သည္ ေမး၏ လက္ရာအား လံုုးတြင္ ထုုတ္ေဝေသာသူ အ႐ႈံးေပၚခဲ့ေသာ တခုုတည္းေသာ စာအုုပ္ေပတည္း ၆။

ဤသိုု႔ ဆိုုခဲ့ေသာ္ျငားလည္းပဲ လူမႈ အႏွစ္လကၡဏာတစ္ခုုကိုု မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ လက္ခံမႈသည္ အျမဲဆိုုသလိုု ႐ိုးရာ သမား ျဖစ္လိုု႔သာဆိုုေသာ သေဘာမ်ဳိးခ်ည္းသည္လည္း မဟုုတ္တတ္။ ပိုုဆိုုးဝါးတတ္သည္မွာ အဲသလိုု မစူးစမ္းဘဲ လက္ခံမႈမ်ဳိးက ေနၿပီး ‘အႏွစ္လကၡဏာတရပ္’ ဆိုုသည္ကိုု အေရးအရာ ေပၚလာၿပီဟုု အသစ္တဖန္ ဝါးလံုုးထိုး ျပန္ဦး တည္မႈမ်ဳိး၊ ဒိုု႔မွာ ဒိုု႔အေရးသစ္တိုု႔ ေပၚလာၿပီဆိုုကာ ဆင္ျခင္မႈကင္းမဲ့စြာႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ျပန္ဦးတည္မႈမ်ဳိးကိုု “ထြန္းလင္း ရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း” ဟုု ညာဝါးၿပီး လူေတြကိုု ေရာင္းစားႏိုုင္လာျခင္း တိုု႔သည္လည္း ပါဝင္တတ္ပါသည္။ ထိုုသိုု႔ေသာ ကိစၥမ်ဳိးသည္ မဟားတရား အၾကမ္းဖက္မႈတိုု႔ကိုု ဆြေပးရာတြင္ ခြန္အားႀကီးသည့္ မိစာၦတန္ခိုုးအား ေပတည္း။

အထက္တြင္ က်နာ္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ၁၉၄၀ ႏွစ္မ်ားက အိႏၵိယတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴ မူဆလင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ရန္ ပြဲတိုု႔္ က်နာ္၏ စိတ္ပ်က္စဖြယ္ မွတ္ဉာဏ္တြင္ ထင္လာသည္မွာ ကေလးငယ္တဦး၏ ႐ႈပ္ေထြးေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ မ်က္လံုုးမ်ား အကြဲအျပဲ ႏိုုင္ငံေရးတြင္ လူထုုႀကီးသည္ အံုုလိုုက္က်င္းလိုုက္ကိုု အႏွစ္လကၡဏာ ေရႊ႕ေျပာင္းေစာင္းနင္း သြားမႈမ်ား။ မ်ားေျမာင္ႀကီးမားလွေသာ လူထုုသည္ အိႏၵိယသားဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ၊ ကုုန္းေျမမႀကီးသား ဟူ ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ၊ အာရွတိုုက္သား ဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ သိုု႔မဟုုတ္လည္း လူမ်ဳိးႏြယ္ လူသားဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ ထိုုလကၡဏာတိုု႔ကိုု လႊင့္ပစ္လိုုက္ၿပီးလွ်င္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဆိုုသလိုု (အမုုန္းပင့္တင္) သင္းကြဲ လကၡ ဏာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဟိႏၵဴ၊ မူဆလင္ႏွင့္ ဆိ တည္းဟူသည့္ အသိုုင္းအဝိုုင္း အႏွစ္လကၡဏာမ်ားျဖင့္သာ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ပိုုင္းျခားလာၾကပါသည္။ အဲသည္ ေနာက္ကလိုုက္လာသည့္ လူသတ္ပြဲသည္ကား လူထုုသည္ ထိုမုုန္းတီးရန္ေစာင္ေန ေသာ အႏွစ္လကၡဏာတိုု႔ကိုု သြားၿပီး ရွာေဖြသြားမိေစရန္ ေသြးထိုုးလႈ႔ံေဆာ္ခံရျခင္း၊ ႏြားအုုပ္ေဝွ႔သလိုု အုုပ္လိုုက္ေဝွ႔လိုု ေသာ အေျခခံ တိရစာၦန္အုုပ္စုု အမူအက်င့္မ်ဳိး ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းတိုု႔ျဖစ္ၿပီး ယင္းသိုု႔ေသာ တိရစာၦန္ အုုပ္စုုစ႐ိုက္ မင္းမူႏိုုင္ခဲ့ျခင္းမည္သည္ လူထုုသည္ ထိုုသိုု႔ မုုန္းတီးရန္ေစာင္ေနေသာ အတုုအေယာင္ အႏွစ္လကၡဏာတရား တိုု႔ကိုု အစစ္အမွန္ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္လုုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္သည့္ သႏၷိဌိက စူးစမ္းေဝဖန္မႈ ေအာက္တြင္ထားၿပီး စစ္ေမးေစာဒနာ ျပဳ ရမည္ကိုု မသိပ်က္ကြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေပတည္း။

စာခ်ပ္။ ။ က်နာ္တိုု႔တြင္ တရားဓမၼ၏ သႏၷိဌိက ေဝဖန္စူးစမ္းေသာဂုုဏ္ရည္ကိုု ရာစုုႏွစ္ဝက္နီးပါး စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ခ်ဳိးႏွိမ္ခံခဲ့ရျခင္းကိုု သတိခ်ပ္ၾကပါကုုန္။ စစ္အစိုုးရေခတ္တြင္ ေပါက္ခဲ့ေသာ ယေန႔ ျမန္မာဘုုန္းႀကီး ပညာရွိဆိုုသူတိုု႔သည္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ႏႈိိင္းစာၾကည့္လွ်င္ ေယ်ဘုုယ်အားျဖင့္ လြတ္လပ္ေသာ ပညာေရးျဖစ္သည့္ အင္းဝ ေခတ္က ဗုုဒၶဘာသာ ပညာေရးမ်ဳိးတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ရွင္မဟာသီလံ၊ ရွင္မဟာရဌသာရ စသည့္ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ၾကားနာခဲ့မႈ၊ ၾကံစည္ခဲ့မႈ၊ ေမးျမန္းခဲ့မႈ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္ခဲ့မႈ (သုုစိပုုဘာ) အေလ့အက်င့္မ်ဳိးတိုု႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ျခင္း မရွိ၊ သူတိုု႔သည္ အာဏာရွင္ေခတ္မွာ ေပေခါက္ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီး အလြတ္မွတ္စာမ်ဳိးကိုုသာ သင္အံခဲ့ရသလိုု အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ စေသာ “အတုုအေယာင္ အႏွစ္လကၡဏာ”  မိႈင္းလံုုးတိုု႔ တိုုက္ခံခဲ့ရသည္မွာ အထင္းပါတည္း။

ဟုုတ္ကဲ့၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္သည္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း မမိညိဳသည္ “ေတာင္တြင္ျမင္းမိုုရ္ ကြ်ႏုု္ပ္ဆိုုသား” ဟုု လြတ္လပ္စြာ ေႂကြးေက်ာ္ႏိုုင္ခဲ့ပါ၏။ ထိုု႔အတူ မမိျဖဴ သည္လည္း သူႏွင့္အၿပိဳင္ “ကြ်န္းတြင္ဇဗၺဴ ကြ်ႏုု္ပ္ဟူသား” ဟုု ေသာင္းတုုိက္ကၾကားေစခဲ့သလိုု ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုုပါ ဆရာေနရာကေနၿပီး စာျပေပးႏိုုင္ခဲ့ပါသည္။ ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ ကေန႔ ဒီမိုုကေရစီေခတ္တြင္ ဘုုန္းႀကီးေခါင္းေဆာင္ဆိုုသူတိုု႔က သဂၤါယနာတင္သလိုု အစည္းအေဝးေတြလုုပ္ၿပီး “သည္မိန္းမေတြ လင္ယူမတတ္လိုု႔ သာႆနာ ညိႇဳးႏြမ္းမွာမိုု႔လိုု႔ ေထာင္ခ်ပစ္ရမည္” ဟုု မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒကိုု ျပ႒ာန္းရမည္ ဆိုုၿပီး ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုု လာၿပီးႏွိမ္ေနတာမ်ဳိးသည္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေနသည္လိုု႔ပင္ မမည္၊ မိမိတိုု႔တြင္ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္ကိုု မက်င့္ၾကံမႈ၊ နားမလည္မႈ၊ ဗုုဒၶတရားဆိုုင္ရာ အစစ္အမွန္ အသိတရား ေခါင္းပါးေနမႈကိုု မသူ ေတာ္သည္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ေဖာ္ေနျခင္းပါတည္း။

ဗုုဒၶတရားဆိုုင္ရာ အစစ္အမွန္ အသိတရား ေခါင္းပါးေနမႈ ဆိုုတာကိုု ဆိုုပါဦးမည္။ ထိုုသိုု႔ “ဗုုဒၶဘာသာမမ်ား” အတြက္ဟုု ဆိုုကာ ၎တိုု႔၏ ႏွိမ္ခ်ေသးသိမ္ေသာ အျမင္ကိုု အေျချပဳ၍ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒ ျပဳလိုုသူ ဘုုန္းႀကီး (ဆိုုသူ) တိုု႔သည္ သက်သီဟစေသာ စစ္အစိုုးရက ပံုုသြင္းခဲ့သည့္ ၏သည္မေရြး ၾကက္တူေရြးစာအံ စာေမးပြဲမ်ားကိုုသာ ေအာင္လာတတ္ ပါ၏။ ေလ့လာသံုုးသပ္ၿပီး ထိုုးထြင္းသင္ယူႏိုုင္မႈဘက္မ်ဳိးမွာမူ လြန္စြာ ခ်ဳိ႕ငဲ့မြဲေတရကား တကယ့္ ဗုုဒၶဘာသာ၏ အစဥ္ အလာတြင္ “ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီး” တိုု႔သည္ မည္သိုု႔ ဘာသာျခား လင္ေယာက်ၤားတိုု႔အေပၚ က်ယ္ဝန္းျမင့္ျမတ္စြာ က်င့္ၾကံခဲ့သလဲ ဆိုုတာကိုု ေတြးေခၚစဥ္းစား ေဝဖန္သင္ယူတတ္သူ သာမန္ လူဝတ္ေၾကာင္တိုု႔ေလာက္မွပင္ နားမလည္ တတ္ၾကကုုန္။

ပမာအားျဖင့္ ျပရလွ်င္ ဘုုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါက ေမတၱာအရာတြင္ ဧတဒဂၤဘြဲ႔ရ သာမာဝတီ မင္းသမီးသည္ ဘာသာျခားျဖစ္ေသာ လင္ျဖစ္သူ ဥေတနမင္းျဖင့္ ေပါင္းသင္းပါ၏။ ထိုုသိုု႔ ေပါင္းသင္းေပမယ့္လည္း လင္ျဖစ္သူ ဘာသာ ျခားကိုု ဗုုဒၶကိုု ကိုုးကြယ္ပါဟုု မတိုုက္တြန္းခဲ့။ လင္လည္း သူ ကိုုးကြယ္ခ်င္ေသာသူကိုု ကိုုးကြယ္၊ သူမလည္း သူမ ကိုုး ကြယ္လိုုသည့္ ဘုုရားအမႉးရွိသည့္ သံဃာေတာ္တိုု႔ကိုု လြတ္လပ္စြာ ကိုုးကြယ္သည္သာတည္း။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ လင္ျဖစ္ သူေယာက်ၤားက မလိုုဂုုံးေခ်ာေသာ မယားငယ္ေၾကာင့္ သူမကိုု အျမင္မွားၿပီး သူမႏွင့္တကြေသာ ေမာင္းမ ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီးတိုု႔ကိုု သတ္ျဖတ္ရန္ ေလးေတာ္တင္ၿပီးပစ္ရာတြင္ ထုုိဗုုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီးအားလံုုးသည္ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္၏ အဆံုုးအမျဖစ္သည့္ ေမတၱာကိုု မျပတ္ပိုု႔သေသာအားျဖင့္ မွ်ားတိုု႔သည္ ေမတၱာရွင္ အမ်ဳိးသမီးတိုု႔အား မခခဲ့။ ထုုိအံ့ဘြယ္ သရဲကိုု ျမင္ေသာအခါ ဥေတနမင္းသည္ သာမာဝတီ ေျခရင္းတြင္ ရွိခိုုးေတာင္းပန္ၿပီးလွ်င္ ဗုုဒၶဘာသာသိုု႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ ပါ၏။ သည္မွာ မွတ္ရန္မွာ ငါတိုု႔ ဗုုဒၶဘာသာသည္ ‘သည္းခံျခင္းျဖင့္သာ’ သာနာျပဳျခင္း ဆိုုသည္ကိုု အထူးသိမွတ္ေစလိုု ပါသည္။

လူတဦး၏ ပုုဂၢလိက အဝန္းအဝိုုင္းကိုု ထိပါးေစာ္ကား၍ ဗုုဒၶဘာသာသိုု႔ ကူးေျပာင္းရမည္ဟုု ‘ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ ကိုုင္မႈ’ ကိုု က်င့္သံုုးမႈမ်ဳိးသည္ “သြာကၡာေတာ” (ဝါ) အစအလယ္အဆံုုး ေကာင္းေသာ ျမတ္ေသာ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္ျဖင့္သာ တည္ေထာင္ထားသည့္ ဗုုဒၶသာသာနာတြင္ ဘယ္ခါမွလည္း မရွိခဲ့၊ ဘယ္ခါမွလည္း မရွိႏိုုင္။ ၿခိမ္းေျခာက္ အၾကပ္ကိုုင္မႈ အာဏာကိုုသံုုးကာ ဗုုဒၶဘာသာခံခိုုင္းျခင္းသည္ ငါတိုု႔၏ ဗုုဒၶတရားကိုုယ္တိုုင္ကိုုက မေကာင္းညံ့ဖ်င္းလုုိ႔ အဲသလိုု လုုပ္ရ တာလား ဆိုုတာကိုု အဲသည္ ဘုုန္းႀကီးညံ့ဖ်င္းေတြကိုု အင္မတန္မွကို ေမးခ်င္စရာပါတည္း။ အင္း၊ ေသးသိမ္ည့ံဖ်င္းေသာ ေဒဝဒတ္ဆိုုတာဟာလည္း တရားမင္းျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုုရားကဲ့သိုု႔ ေကာင္းမြန္က်ယ္ေျပာေသာ ၾကန္အင္လကၡဏာ ေတြ သူ႔မွာမရွိတဲ့အခါ အာဏာရွိတဲ့ ဘုရင္နဲ႔ သြားပလူးရတာ မ်ဳိးေပပဲ၊ ဟုုတ္ကဲ့ မဟုုတ္လား။

သည္မွာ သည္ဘုုန္းႀကီးေတြက သူတိုု႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုု “ေဟ့၊ ငါတိုု႔က ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ပုုဂၢလိက အဝန္းအဝိုုုင္းကိုု သည္ေကာင္ေတြလာၿပီး မထိပါးရေလေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖိုု႔ရည္ရြယ္တာ။ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္ မႈဆိုုတာ သည္လိုုေစာင့္ေရွာက္ဖုုိ႔အတြက္ လုုပ္ရတာ” ဆိုုကာ လံုုးေထြးလီဆည္ၿပီး ထပ္ေျပာႏိုုင္ပါသည္။ ဟုုတ္ကဲ့၊ ဒါမ်ဳိး ေျပာလာခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ျပန္ဆိုုထားေသာ အႂကြင္းမဲ့အေျခခံဥပေဒမွ ႏွစ္ဆယ္ရာစုုေခတ္ ကမာၻ႔ထိပ္တန္း ဥပေဒေတြး ေခၚပညာရွင္ ဟိုုင္းရက္က ဆုုိမိန္႔ခဲ့ေသာ ဂႏၶဝင္ စာသားတပိုုဒ္ကိုု ကိုုးကား၍ က်နာ္ တံုု႔ျပန္ပါရေစ။

“ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈကုုိ လုုံုးဝ ေရွာင္လြဲ၍ရသည္ကား မဟုုတ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကုုိင္ မႈကိုု ဟန္႔တားႏိုုင္ရန္ တစ္ခုုတည္းေသာ နည္းလမ္းသည္ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈႏွင့္ပင္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားရေသာ ေၾကာင့္ပါတည္း။ လြတ္လပ္ေသာ လူ႔ေဘာင္တိုု႔သည္ ဤျပႆနာကိုု ေျဖရွင္းၾကသည္မွာ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု လက္ဝါးႀကီးအုုပ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု ႏိုုင္ငံေတာ္ကိုုသာ အပ္ႏွင္းထားလိုုက္ၿပီး အဲသည္ ႏိုုင္ငံေတာ္အာဏာဆိုုသည္ကိုု သီးသန္႔ ပုုဂၢိဳလ္တိုု႔၏ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈ ကာကြယ္ရန္လိုုအပ္လာေသာ ကိစၥတိုု႔တြင္သာ က်င့္သံုုးေစရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔ သတ္ထားဖိုု႔ (ႀကိဳၿပီးေတာက္ေလွ်ာက္) ႀကိဳးပမ္းထားျခင္းျဖင့္ ေပတည္း။ ဤသိုု႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုုင္ဖိုု႔ကိုု ျဖစ္ႏိုုင္ ေျခမွာ တမ်ဳိးတစားတည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းသည္ ႏိုုင္ငံေတာ္ကေနၿပီး လူတဦးခ်င္းက သိျမင္ၿပီးေသာ သူ႔တသီး ပုုဂၢလိက စက္ဝန္းကိုု တပါးသူတိုု႔ လာေရာက္မထိပါးေစရန္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူ႔တသီး ပုုဂၢလိက စက္ဝန္းဆိုုသည္ကိုု ကန္႔သတ္ျခင္းမရွိ ဖြင့္ထားေပးျခင္းေပတည္း။ ထိုုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သိရမည္မွာကား လူတဦးခ်င္း ၏ တသီးပုုဂၢလ စက္ဝန္းဆိုုသည္မွာ ဒါပဲ ျဖစ္ရမည္ဟုု ႏိုုင္ငံေတာ္မွ သီးသန္႔သတ္မွတ္ေပးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မ်ဳိးမွာမူကား မဟုုတ္မဟပ္ လုုပ္ရပ္ မုုခ်စင္စစ္ ေပတည္း”

ညိဳထြန္း