ကံ့ေကာ္ပြင့္၏ သံမဏိဝတ္ဆံ (အပိုင္း ၂)

အခန္း ၂

ၾကယ္တပြင့္ေႂကြ
ေျမသို႔မက်
ငါ့မ်က္ရည္ပါးျပင္ဆင္း
မင္းမျမင္ရ။
(ေမာင္လူမွိန္၊ ဆိုက္ကို အလြမ္းေဟာင္း)

အခုေတာ့ ပစ္ခတ္သံေတြ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။

ပစ္ေသာသူတို႔က အားရေအာင္ပစ္ခတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ သူတို႔ အဖို႔မွာ အေညာင္းညာေျပ ေလ့က်င့္ခန္းတခု လုပ္လိုက္ရသလို လြယ္လြန္းလွသည္။

က်န္ရစ္သူတို႔မွာကား ေသြးအလိမ္းလိမ္း မ်က္ရည္အလူးလူး။ လက္နက္အင္အား အျပည့္အစုံ တပ္ဆင္ထားသူေတြက
အင္အားအလုံးအရင္းႏွင့္ တဖက္သတ္ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို အားလုံး ဒီအတိုင္းၾကည့္ေန လိုက္ၾကရသည္။ တ႐ုတ္ကပ္မွန္ေတြ ကြဲေၾကၿပီး သမံတလင္းေပၚျပန္႔ၾကဲေနၾကသည္။ အုတ္တိုင္ေတြႏွင့္ နံရံတို႔တြင္ က်ည္ဆံဒဏ္ရာေၾကာင့္ ပဲ့ၿပီး ဖြာလန္ထြက္ေနၾကသည္ကို အထင္းသားျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်ည္ ဆံထိမွန္ထားေသာ ေနရာေတြကို ေဆာ့ပင္အနီႏွင့္လိုက္ဝိုင္းၿပီး အမွတ္အသားျပဳေနသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ ေျပာစကားေတြကို စိုးေအာင္ ဆက္စပ္ေတြးေတာလိုက္သည့္အခါ ျဖစ္စဥ္တခုလုံး ကြက္ကြက္ကြင္း ကြင္း ႐ုပ္လုံးေပၚလာေလသည္။

စႏၵာဝင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ အရပ္သားတို႔ မေန႔က ရန္ျဖစ္ၾကရာမွ ျပႆနာအစပ်ဳိးခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ မေန႔က ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ျပႆနာက မၿပီး။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ဒါးခုတ္ခံရသည္။ ထို႔ေနာက္ သမဝါယမ ဆိုင္ မီးေလာင္သည္။ (မည္သူမီး႐ႈိ႕သည္ကို ယေန႔အထိ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသး)။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ လုံထိန္းတပ္ဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ဓါတုအင္ဂ်င္နီယာ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဝင္းသည္ ပစ္မိန္႔မေပးခင္အခ်ိန္ အနည္းငယ္အလုိတြင္ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ပင္မအေပါက္ဝသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ပင္မဂိတ္ရွိဆုိင္းဘုတ္ကို ဖ်က္ဆီးေနၿပီဟု ၾကား ေသာေၾကာင့္ သြားၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတံခါးဝေရာက္ေသာအခါ သူသိထားေသာ အရာရွိတေယာက္ကို ေတြ႔ လိုက္ရသည္။ အမ်ဳိးသားေထာက္လွမ္းေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးခင္ညြန္႔ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံ သည့္အခိုက္တြင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးခင္ညြန္႔က သူ႔ကုိုႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာဖို႔ျပင္ သည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးခင္ညြန္႔က သူ႔ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ဝန္ႀကီးက ခင္ဗ်ားကို စကားေျပာခ်င္လို႔တဲ့ဗ်”

ဝန္ႀကီးဆိုသူ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ ထိုသူကား ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေခါင္ျဖစ္သည္။ ဝန္ႀကီးသည္ သူ႔ကို တခ်က္မွ် စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္သည္။

“အခုဒီကိစၥဟာ ပညာေရးနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။ ဆရာတို႔လည္း သိမွာပါ။ ဒါဟာ မႈခင္းကိစၥပဲ ဆိုတာကို ေက်ာင္းသားေတြနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးေစခ်င္တယ္။”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မင္းေခါင္သည္ ဆရာ့ကို တာဝန္ေပးသကဲ့သို႔ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ရွင္းလင္း ေျပာၾကားခ်ိန္ မရခဲ့။ ထိုေနရာမွ ျပန္လွည့္လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားထံ ျပန္မေရာက္မီမွာပင္ သူေမွ်ာ္လင့္မထား ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား တခုၿပီးတခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။

စင္စစ္ လုံထိန္းတို႔သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပစ္ခတ္လိမ့္မည္ဟု မည္သူမွ် ထင္မွတ္မထားခဲ့။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္း သားႏွင့္ အရပ္သားတို႔မွာ လူစုကြဲခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ ေက်ာင္းသား၊ အရပ္သား ပဋိပကၡ၏ အထြဋ္အထိပ္ကို လြန္ေျမာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ေအးေဆးၿငိမ္သက္သြားေတာ့မည္ဟု ထင္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သီးျခား ခြဲၿပီးမွ ပစ္ခတ္လိမ့္မည္ဟုကား မည္သူမွ် ထင္မထားခဲ့။ မပစ္ခတ္ခင္ ႀကိဳတင္ သတိေပးေၾကညာတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တကယ္တန္း ပစ္ၿပီခတ္ၿပီဆိုေသာအခါ က်ည္ဆံၾကားမွ အသက္လုေျပးလႊားၾကရသူမ်ားတြင္ ဆရာ မ်ားပင္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

သတၱဳတူးေဖာ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာဌာန (မိုင္းနင္း) မွ နည္းျပဆရာေလး ဦးစိုးျမင့္သည္ တျခား ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္အတူ အသက္လု ေျပးခဲ့ရသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။

ဆရာဦးစိုးျမင့္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထြက္ေျပးလာေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေမွာက္လ်က္လဲက်သြားသည္။ က်ည္ ဆံ ေဖာက္ဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ။ တျခားေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆရာဦးစိုးျမင့္သည္ လဲက်သြားေသာေက်ာင္းသားကို စြန္႔စားထူမၿပီး ေဘးကင္းရာသို႔ ဆြဲေခၚယူခဲ့သည္။ ထုိေက်ာင္းသားမွာ ပဥၥမႏွစ္ေက်ာင္းသား ဖုန္းေမာ္ ျဖစ္သည္။

ျမင့္ဦးကေတာ့ ေရပန္းႀကီးအနီးတြင္ တျခားေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ အတူထိုင္ေနခဲ့သည္။ စင္စစ္သူသည္ လႈပ္ရွားမႈတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္ေနသူ တေယာက္မဟုတ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ပမာ ေအးေအးလူလူ ေလ့လာေနသူေတြထဲက တေယာက္ ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ယိုဗုံး စတင္ေဖာက္ခြဲေသာအခါ ေဘးကင္းရာသို႔ အလ်င္အျမန္ သူထြက္ေျပးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေက်ာတြင္ ပူကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္သည္ကို တိတိပပ မသိေသး။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေက်ာမွာ တ ျဖည္းျဖည္း ေအာင့္လာသည္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေသြးတို႔စိုရႊဲေနေလသည္။ ညာဘက္ လက္ျပင္ေအာက္ဘက္နားတြင္ က်ည္ဆံထိမွန္ခဲ့ေလၿပီတည္း။

႐ူပေဗဒဌာနမွဴး ဆရာဦးသာလႈိင္သည္ Building one အေဆာင္တစ္ ေအာက္တြင္ ရွိေနသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က က်ည္ဆံထိမွန္ထားေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကိုေပြ႔ေခၚလာၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္စလုံးတြင္ ေသြးတို႔ျဖင့္ စိုရႊဲေနသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္သည္ က်ည္ဆံထိမွန္ထားေသာ္လည္း သတိရေနသည္။ နာနာ က်င္က်င္ ညည္းညဴေနသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမွာ ျမင့္ဦး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတေယာက္မွာမူ ညည္းသံပင္ မထြက္ေတာ့။ အနီးသုိ႔ ကပ္လိုက္စဥ္တြင္ မ်က္ျဖဴလန္သြားသည္။ ဆရာ့ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဆရာ သည္ ထိုေက်ာင္းသား၏ လည္ပင္းေသြးျပန္ေၾကာေပၚတြင္ လက္ေခ်ာင္းတင္ စမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ ေသြးျပန္ေၾကာသည္ မလႈပ္ရွားေတာ့။ ဖုန္းေမာ္ ေသဆုံးေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္သည္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္ သည္။ ဆရာက ေခါင္းကို မသိမသာ ယမ္းျပလိုက္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားသည္ ေတာက္တခ်က္ျပင္းျပင္း ေခါက္ေလ သည္။ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ၿပီး အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားေလသည္။ ထိုသို႔တင္းထားသည့္ ၾကားမွပင္ သူ႔ပါး ျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာေလသည္။

လက္ေထာက္ကထိက ဆရာဦးစိန္ေမာင္ႏွင့္ ဆရာတခ်ဳိ႕ကား ပဥၥမႏွစ္ မိုင္းနင္းေက်ာင္းသား စိုးႏိုင္ကို ကယ္တင္ဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ စိုးႏိုင္သည္ သတိမလစ္။ ဆရာ က်ေနာ့္ကို ထိသြားၿပီဟု ေျပာသည္။ ဒဏ္ရာကို ဆရာ မ်ားႏွင့္ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ဝိုင္းဝန္းရွာေဖြၾကသည္။ ေနာက္ေက်ာဘက္ ခါးဘယ္ဘက္ျခမ္းေနရာတြင္ လက္ညႇိဳ တေခ်ာင္းစာ အေပါက္တေပါက္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ည္ဆံေဖာက္ဝင္သြားေသာ အေပါက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္က ေဖာက္ ဝင္ထားေသာ က်ည္ဆံသည္ ေရွ႕ဘက္တြင္ ေပါက္ထြက္မသြား။ ေရွ႕ဘက္ ဝမ္းဗိုက္တြင္ ညိဳမည္းစူထြက္ေနေသာ ေနရာ တေနရာကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ စိုးႏိုင္ကို ေဆး႐ုံပို႔ဖို႔ရာ ကားအလြယ္တကူရွာမရ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာတေယာက္ ၏ ကားျဖင့္ ပို႔ရန္စီစဥ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္း၏ မိန္းဂိတ္ဝတြင္ စစ္သားေတြေစာင့္ၾကပ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံ သြားမည့္ သူတို႔ကားကို ထြက္ခြင့္မေပး။ ျပန္လွည့္ခဲ့ရသည္။ စိုးႏိုင္၏ဒဏ္ရာမွာ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စိုးရိမ္ စရာ ေကာင္းလာသည္။ “ဗိုက္ထဲမွာ သိပ္ေအာင့္လာၿပီဆရာ၊ က်ေနာ္ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု စိုးႏုိင္က ေျပာသည္။ ေဆး႐ုံပို႔ခြင့္ရဖို႔ သူတို႔ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ႀကိဳးစားၾကျပန္သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္မွ ေဆး႐ုံပို႔ခြင့္ရသည္။ အကယ္၍ ထိုစဥ္က ေစာေစာစီးစီးသာ ေဆး႐ုံပို႔ခြင့္ရခဲ့ပါမူ စိုးႏိုင္အသက္ဆုံး႐ႈံးခ်င္မွ ဆုံး႐ႈံးေပမည္။

ေျခေထာက္တြင္ က်ည္ဆံ ထိမွန္ထားေသာ ေက်ာင္းသား တေယာက္လည္း စိုးႏိုင္ကို သယ္ေဆာင္သြားေသာကားႏွင့္ အတူ ေဆး႐ုံသို႔ပါသြားသည္။ ထိုေက်ာင္းသားသည္ ပုဏၰရိပ္ပင္ေတြၾကားတြင္ ပုန္းေနခဲ့သည္။ ေျမျပင္တြင္ ျပားေန ေအာင္ဝပ္ ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႔ဝပ္ေနခိုက္ သူ႔ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းတြင္ မ်က္ရည္ယိုဗုံးတလုံး က်လာသည္။ မ်က္ရည္ ယိုဗုံးက်လာၿပီး မီးခိုးေငြ႔ေလးေတြ တလိပ္လိပ္ထြက္လာသည္။ သူသည္ ေငးၾကည့္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ သတိရလာၿပီး မ်က္ႏွာကို ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ထားလိုက္သည္။ သူ႔ရင္သည္ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနေလသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာျပန္ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ မ်က္ရည္ယိုဗုံးသည္ မီးခိုးကုန္ခမ္းၿပီး ၿငိမ္သက္ေနေလၿပီ။ သူသည္ မ်က္ရည္ယိုဗုံးကို သက္ေသခံ ပစၥည္းအျဖစ္သိမ္းဆည္းထားဖို႔ရာ စိတ္ကူးရလိုက္ေလသည္။ ဝပ္ေနရာမွထ၍ မ်က္ရည္ယိုဗုံးခြံကို ေကာက္ ယူလိုက္သည္။ ထိုခဏတြင္ က်ည္ဆံသည္ သူ႔ညာဘက္ေျခသလုံးကို ထိမွန္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသား၏ အမည္မွာ ျမေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျမေအာင္ ကို စိုးႏိုင္ႏွင့္အတူ ကားေပၚတင္၍ ေဆး႐ုံပို႔ လိုက္ၾကေလသည္။

ေရပန္းအနီးႏွင့္ ပုဏၰရိပ္ပင္ေတြၾကား ပုန္းေအာင္းေနေသာ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း လုံထိန္းတို႔က ဝိုင္းဝန္း႐ိုက္ ႏွက္ၿပီး ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။

ေသနတ္က်ည္ဆံ ထိမွန္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားအားလုံးတို႔၏ ဒဏ္ရာမွာ ေနာက္ဘက္မွ ထိမွန္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားသာျဖစ္ သည္။ သူတို႔သည္ လုံထိန္းေတြ၊ စစ္သားေတြကို ခုခံတိုက္ခိုက္ၾကသူမ်ားမဟုတ္၊ တုန္႔ျပန္ရန္မူၾကသူမ်ား မဟုတ္၊ အသက္အႏၲရာယ္မွ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ထိုအခ်က္က သက္ေသထူေနေလသည္။ လက္နက္ဟူ၍ အပ္တိုတေခ်ာင္းမွ် မပါသည့္အျပင္ အသက္အႏၲရာယ္မွ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းအတြက္ ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္ၾကသူေတြကို သားေကာင္ကို မုဆုိးက အမဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ေနာက္ကေန လိုက္လံ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေက်ာင္းဝန္းထဲအထိ ေက်ာ္နင္းဝင္ေရာက္ၿပီး ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေသာ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားမ်ားကိုမူ လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ မတို႔၊ ေရပိုက္ႏွင့္ပင္ မပက္၊ တုတ္ႏွင့္ တခ်က္မ႐ိုက္ခဲ့ေခ်။ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ တဘက္သတ္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ေလသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း သားမ်ားအေပၚတြင္ အာဏာပိုင္တို႔ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔သိုၿပီး လက္စားေခ် တုန္႔ျပန္ခဲ့ ေလသေလာ။ မၾကာခဏ ေရွ႕တန္းက လႈပ္ရွားတတ္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဒီတခါေတာ့ ဦးခ်ဳိးလိုက္မည္ဟု ေတြးေတာခဲ့ေလသေလာ။

စြယ္ေတာ္ရိပ္တြင္ ေသြးစြန္းထင္ခဲ့ေလၿပီ။ ပုဏၰရိပ္ကိုင္းတို႔ က်ဳိးျပတ္က်ခဲ့သည္။ တ႐ုပ္စကားပြင့္တို႔ ေႂကြလြင့္ခဲ့ေလ သည္။

ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ေငးငိုင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕၏ မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္စတို႔ စီးက်ေနသည္။ ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕၏ အဝတ္အစားေတြတြင္ ေသြးေတြ အကြက္လိုက္ အကြက္လိုက္ေပက်ံေနသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ လက္သီး တင္းတင္းဆုပ္ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕မွာမူ တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆို္င္တိုင္ပင္ေနၾကသည္။

ဘာ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ စကားကို တီးတိုးတီးတိုးေျပာေနၾကသနည္း။ တျခားေက်ာင္းသားတို႔၏ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ မႈကို မေႏွာင့္ယွက္လိုေသာသေဘာႏွင့္ အသံကိုႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုေနၾကဟန္တူသည္။ လူေတြ၏ အျပဳအမူမွာ စ်ာပန အခမ္း အနားတခုတြင္ ေရာက္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုေနရာသည္ စ်ာပနအခမ္းအနားႏွင့္ပင္မတူ။ စစ္ ေျမျပင္တခုႏွင့္ ပိုတူသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ဗုံးၾကဲခံထားရေသာ ၿမိဳ႕ပ်က္တခုႏွင့္တူသည္။

ေသဆုံးသူဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ဒဏ္ရာရသူ ျမင့္ဦး ကိုလည္း ေဆး႐ုံပို႔လိုက္ၾကေပၿပီ။ ဖုန္းေမာ္၏ ေသြးစြန္းေနေသာ စြပ္က်ယ္ မွာမူ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ပိသုကာေက်ာင္းသားေတြ လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာလုပ္ရန္ စုေဆာင္းထားေသာ အုတ္ခဲေတြကို တခ်ဳိ႕က သယ္ေဆာင္လာ သည္။ အုတ္ခဲေတြကို အဂၤေတႏွင့္မံၿပီး အေဆာင္တစ္ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ ၾကယ္ပြင့္တပြင့္ ပုံစံ ျပဳလုပ္လိုက္ၾကသည္။ ၾသဘာလမ္းထိပ္ေလာက္တြင္ ထိုၾကယ္ပြင့္ကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ၾကယ္ပြင့္၏အလယ္တြင္ ေသြးစြန္းေနေသာ စြပ္က်ယ္ကို ခ်ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ စုေဆာင္းေကာက္ယူ၍ ရသမွ် က်ည္ဆံခြံမ်ားႏွင့္ မ်က္ရည္ယိုဗုံး အခြံမ်ားကိုလည္း ထည့္ထားလိုက္သည္။ ပိုင္ရွင္မဲ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဖိနပ္တရံလည္း ပါဝင္ေလသည္။

ကင္မရာ ဖလက္ရွ္ဂန္းမွ မီးေရာင္လက္ကနဲ လင္းသြားသည္။ ပိသုကာ ေက်ာင္းသားညြန္႔ဝင္းက ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူး မွတ္ တမ္းတင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ရွပ္အက်ႌအျဖဴတြင္ ေသြးစက္တို႔ စြန္းထင္ေနသည္။ ပဥၥမႏွစ္ေက်ာင္းသား ေက်ာ္ႏိုင္္မင္း သည္ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ငိုင္ေနသည္။

တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေတြထဲတြင္ ေအးလြင္ႏွင့္ ယဥ္ေအးတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

စိုးေအာင္ ဘာလုပ္ရမည္ မသိ။ သို႔ေသာ္ သမိုင္းဝင္ အေရးအခင္းႀကီးတခုကို သူၾကဳံေတြ႔ေနၿပီ ဆိုေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ သတိထားလိုက္မိသည္။ ၾကယ္ပြင့္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ႏွလုံးသားတြင္ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ ကိုက္ခဲေနသည္။ ေသြးစြန္းေသာ စြပ္က်ယ္၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးအခြံ၊ က်ည္ဆံခြံေတြႏွင့္ ပိုင္ရွင္မဲ့ေသာ ဖိနပ္တရံ။ ထိုအရာ အားလုံးကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔မ်က္စိတြင္ စြဲထင္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္မက္သည္။ ထိုၾကယ္ပြင့္ကား ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရမည့္ ၾကယ္ပြင့္ေပတကား။ ထိုၾကယ္ပြင့္ကို ရင္၌ အၿပီးအပိုင္ သိမ္းဆည္းထားသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ေခ်ၿပီတကား။

သည္ေသြး၊ သည္က်ည္ဆံ၊ သည္ေသနတ္သံတို႔သည္ စိုးေအာင္ကို ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲသို႔ ဆြဲေခၚ သိမ္းသြင္း ခဲ့ေလ သည္။ သည္ေလထုထဲတြင္ က်ည္ဆံေတြ ျဖတ္သန္းေျပးလႊားခဲ့သည္။ သည္က်ည္ဆံေတြ သည္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အျဖစ္ အသစ္ေမြးဖြားေပးလိုက္ေလၿပီ။ ထိုေန႔က ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာ က်ည္ဆံ အရည္အ တြက္ထက္ပင္ ပိုမိုမ်ားျပားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားတို႔ ေပၚထြက္လာလိမ့္မည္ဟူေသာအခ်က္ကိုမူ မဆလ အစိုးရကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုစဥ္က မရိပ္မိခဲ့ပါေခ်။

မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ အစိုးရသတင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ အရပ္သားမ်ား ရန္ျဖစ္ၿပီး အရပ္သားတို႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသား တေယာက္ ေသဆုံးခဲ့သည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လိမ္ေခ်ၿပီ။ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ေသာ အျဖစ္မွန္ကို ဖုံးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခဲ့ေလၿပီ။ လုံထိန္းတပ္ဖြဲ႔ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေသဆုံးေၾကာင္းကိုလည္း ဝန္မခံ။ ေက်ာင္းသားအားလုံး ေဒါသူပုန္ထခဲ့ၾကသည္။ ေျပာင္လိမ္ညာသည့္ လုပ္ရပ္တိုင္းသည္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ ေဒါသကို ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္ တိုးပြားေစေလသည္။

ေမာ္ကြန္းထိန္း ဦးဘိုေအးကို ဖိအားေပးၿပီး ဖုန္းေမာ္ က်ည္ဆံထိမွန္ေသဆုံးတာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းၾကသည္။ ဆရာသည္ အက်ပ္အတည္းကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ ေရွ႕တိုးထမ္းပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ လွည္း ထုတ္။ တဘက္က ဝိုင္းဝန္းေျပာဆိုဖိအားေပးၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ထိုေက်ာင္းသားေတြ ေျပာသမွ် အမွန္ေတြ ဆိုတာလည္း သူသိသည္။ သို႔ေသာ္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးလိုက္လွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမည့္ အျဖစ္အပ်က္တို႔မွာ မွန္းဆ၍မရ။ မဆလ အစိုးရ ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူသိေနျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသား ေတြ၏ နာက်င္ေၾကကြဲမႈနွင့္ သူကိုယ္တိုင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ ရက္စက္မႈေတြဘက္က အေလးသာသြား ခဲ့သလား မဆိုတတ္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာက လက္မွတ္ေရးထိုးေပးလုိက္သည္။

ထိုသို႔ လက္မွတ္ မေရးထိုးခဲ့လွ်င္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္ၾကာသည့္တိုင္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသမေသဆို တာ အျငင္းပြားေနရႏိုင္သည္။ သမိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ အမည္မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္သည့္ ေက်ာင္းသား အာဇာနည္ေတြ ရွိၾကသည္။ ထိုစဥ္က လက္မွတ္မေရးထိုးႏိုင္ခဲ့လ်င္ ဖုန္းေမာ္၊ စိုးႏိုင္ တို႔သည္လည္း အမည္မေဖာ္ႏိုင္ ေသာ အာဇာနည္စာရင္းတြင္ ထပ္မံတိုးဝင္လာမည့္ ဂဏန္းတလုံးမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္။ မဆလ စစ္အစိုးရ၏ လိမ္ညာ မႈကို ဤနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ သမိုင္း အမွားေရးမည့္ အာဏာပိုင္တို႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ကို ေခ်ဖ်က္ၿပီး အမွန္တရားကို ျပည္သူေတြသိရွိေအာင္ တည့္မတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။

သို႔ေသာ္ ဒီေန႔သည္ အစ၏ အစမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။

ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min