ညက
လမသာေပမယ့္
အေမသာတယ္။
၄၂ ႏွစ္လံုးလံုး
အေမဆိုတဲ့ဂါထာကို
လွပေအာင္
မရြက္ဆိုနိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလ။
ေမြးခ်င္းေတြၾကားမွာ
သားက
အဆိုးဆံုးကဗ်ာေလ
ဘယ္သူမွ မဖတ္ခဲ့ၾကဘူး
အတန္းပုိင္ဆရာမ
ေမြးခဲ့တဲ့အေမ
ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေက်းဇူးေတြ
ေက်ဖို ေန ေန သာ
ကုိယ္ဆႏၵေတြကို ဦးစားေပး ဝတ္ဆင္ဖို႔အတြက္
ေမေမရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
တဘ၀လံုးစာ ေပါင္ႏွံသံုးစြဲပစ္ခဲ့တာေတာင္
ေနာင္တမရခဲ့တဲ့ေကာင္ေလ
ေမေမ့အျပံဳးေတြရဲ႕ ေျခသံကိုလည္း
မၾကားတက္ခဲ့တဲ့ေကာင္
ေမ့ေမ့ေဒါသေတြရဲ႕ ရယ္သံေတြကိုလည္း
ဟားတိုက္ခဲ့တဲ့ေကာင္။
ႏုိင္ငံေရးေယာင္ေယာင္
ကဗ်ာဆရာေယာင္ေယာင္
ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေကာင္
ဒီလိုေကာင္ရဲ႕ ဆိုးပစ္ခဲ့သမွ်ကို
တိုးခ်စ္ျပခဲ့တယ္။
တသက္လံုးစံုတဲ့ ျမစ္တစင္းအျဖစ္
ေမတၱာေတြနဲ႔ ေအးၿငိမ္းေတာက္ေလာင္
အခ်စ္ေတြ ေမွာ္ေအာင္ျပခဲ့ေတာ့
က်ေနာ့္ဘဝမွာ
ဘယ္အလွတရားမွ ေခါင္းေထာင္မျပရဲေတာ့ပါဘူး ေမေမ။
ေမေမေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့အရပ္ကို
ဦးခ်လို႔
ခုထိ ပံ်သန္းဖို႔ မတက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ေကာင္ကုိ
ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ေလ
ဒါမွ
သားရင္ေတြ မကြဲေၾကရမွာ။
သားကုိ နမ္းလိုက္တယ္မဟုတ္လား
ဘာျဖစ္လို႔ ႏိႈးမသြားရတာလည္းဗ်ာ
သားရင္ထဲကို အခ်စ္ေတြနဲ႔လာေတြ႔ပံုက
တိတ္တဆိတ္နဲ႔မို႔
ေမေမေရ …
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သားဘယ္လိုျပန္အိပ္ရမတုန္း။
(သၿဂဳႋလ္ခြင့္မရလိုက္ေသာ ေမေမသို႔ …)
တိုးသစ္
No comments:
Post a Comment