ကံ့ေကာ္ပြင့္၏ သံမဏိဝတ္ဆံ (အပိုင္း ၃)

အခန္း ၃

မ်က္ရည္စိုစို၊ တကၠသိုလ္သည္
အငိုဇာတ္လမ္း ၊ ရင္နင့္ခန္းကို
ဆင့္ကမ္း ေျပာျပပါလိမ့္မည္။
(အႏွစ္ (မန္းတကၠသိုလ္)၊ မ်က္ရည္စိုစို တကၠသိုလ္)

၁၉၈၈ ခု မတ္လ ၁၆ ရက္

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕သို႔ စိုးေအာင္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕တြင္ လူသိပ္မမ်ားေသး။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းဝန္းကို ဝိုင္းထားၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်င့္ခ်ိန္ေနၾကပုံရသည္။ စိုးေအာင္ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္သားေတြေစာင့္ေနေသာ
တံခါးေပါက္မွ ဝင္ လာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို လက္နက္ကိုင္ေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေနျခင္းမွာ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည့္တန္လွ သည္။

စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပမည့္ အစီအစဥ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါေတာ့မလားဟု စိုးေအာင္ စိုးရိမ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ိန္းဆိုထားခ်ိန္ထက္ေနာက္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ပင္ လူေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မ်ားျပားလာသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ လူအုပ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္လမ္းမအ တိုင္း စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕မွ သူတို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ဦးတည္ရာ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ လႈိင္တကၠသိုလ္ႏွင့္ သမိုင္ဝင္း အေဆာင္ေတြဆီ။ ထိုမွ တဆင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာအဓိကေက်ာင္းသား ညိဳထြန္းက ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။ သူဘယ္က ရလာသည္ကို စိုးေအာင္မသိ။ ဘယ္ကရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြပ္ေဒါင္းအ လံသည္ သူတို႔ထိပ္ဆုံးတြင္ ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔တြင္ တပ္ဦးရွိသြားေလၿပီ။ ေဌးႂကြယ္တို႔ ေအာင္မ်ဳိး တင့္ တို႔ အဖြဲ႔က ေရွ႕ပိုင္းက ခ်ီတက္သြားသည္။ မိ္န္းကေလး အေရအတြက္သည္လည္း ေယာက်္ားေလး အေရအတြက္ ထက္ သိပ္မနည္း။ သူတို႔လုပ္ေသာ အလုပ္သည္ ႐ိုး႐ိုးကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ခ်ီတက္ဆႏၵျပျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔လုပ္ေသာ အလုပ္သည္ သိပ္မခက္ခဲလြန္းလွ။ သို႔ေသာ္ စြန္႔စားမႈကႀကီးသည္။ အႏၲရာယ္ရွိေသာ အလုပ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပျခင္းသည္ ကမၻာတြင္ လြယ္ကူေသာ ႏိုင္ငံေရး ေဖာ္ထုတ္မႈတခု ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔မွာမူ အသက္ႏွင့္ရင္းရေသာ စြန္႔စားမႈျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိုးထဲေရထဲတြင္ အားမႏြဲ႔ တတ္ေသာ မိန္းကေလးေတြကို ေတြ႔ရေသာအခါ စိုးေအာင္ အားတက္မိသည္။ ခ်ီးလည္း ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ျပည္လမ္းမွ ေျမာက္ဘက္သို႔ခ်ီတက္ၿပီး လႈိင္ တကၠသိုလ္ဆီဦးတည္လိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အင္းယားကန္ ေျမာက္ ဖ်ားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ စစ္တပ္က ေရွ႕ကေန ပိတ္ဆို႔လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြ ရပ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေအးေအးလူလူပင္ ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚထိုင္ၿပီး အနားယူရင္း အေမာေျဖသည္။ စိုးေအာင္သည္လည္း ထိုသို႔ ေအးေအး လူလူ အေမာေျဖေနသူေတြထဲတြင္ တေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ လူထုက လမ္းေဘးမွ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေရထြက္တိုက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က မုံ႔ပဲသေရစာမ်ား ေကြ်းေမြးသည္။ လူထုသည္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ မပူးေပါင္း ေသး။ ေဘးကေန အားေပးသည့္ အဆင့္သာရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လူထုကို ပါဝင္ပူးေပါင္းဖို႔ မတိုက္ တြန္းေသး။ လူထုတိုက္ေကြ်းေသာ ေရတေပါက္၊ မုန္႔တခ်ပ္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနၾကသည္။

ထိပ္ဆုံးက ေခါင္းေဆာင္ေတြက စစ္တပ္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးမႈက ေရေရရာရာ မရွိလွ။ စစ္တပ္ဘက္တြင္ ေဆြးေႏြးဖို႔ အခြင့္အာဏာ ပါလာပုံမရ။ ေက်ာင္းသားဘက္ကလည္း ေခါင္း ေဆာင္ရယ္လို႔ တကယ္တန္း တူတူတန္တန္ ရွိလွသည္ မဟုတ္။ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ စိတ္ကူးရသူက ေရွ႕ထြက္ ေခါင္းေဆာင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျဖင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ အီေနစဥ္ ေနာက္ဘက္မွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားသည္။ ႀကိမ္ျဖင့္လုပ္ထားေသာ ဒိုင္းေတြကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ လုံထိန္းအဖြဲ႔သည္ အငိုက္ဖမ္းၿပီး ကားႏွင့္တိုးဝင္လာသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔ကိုင္ေသာ ဒိုင္းေတြသည္ ႀကိမ္ျဖင့္ ယက္လုပ္ထားၿပီး စေကာလို အဝိုင္းေတြ ျဖစ္သည္။ တုတ္ေတြက ေတာ့ မာေက်ာပါဘိျခင္း။ ထုိမာေက်ာေသာ တုတ္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ၿဖိဳခြင္း႐ိုက္ႏွက္ေနေလသည္။ ျပည္ လမ္းမသည္ ေသြးျဖင့္ခ်င္းခ်င္းနီေလသည္။ ေခါင္းမ်ားကို အဓိကခ်ိန္ရြယ္႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ေခါင္းႏွင့္ တုတ္ထိေသာ တခြပ္ခြပ္အသံေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားရသည္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမ်ားကို တြန္းလွဲၿပီး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ဝိုင္း ဝန္း႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ေအာ္ဟစ္သံ၊ နာက်င္ညည္းညဴးသံ၊ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံတို႔ ျဖင့္ ပြက္ေလာ႐ိုက္ဆူညံေနသည္။ လူကို ဝက္သတ္သကဲ့သို႔ သုံးေလးေယာက္ဝိုင္းသတ္ၾကသည္။ ဝက္သတ္႐ုံကို ေရာက္ေနသကဲ့သို႔ပင္။

ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က လမ္းဘယ္ဘက္ျခမ္းက လူေနအိမ္ေတြထဲ ဝင္ေျပးသူ ေျပးၾကသည္။ အင္းယား ကန္ေဘာင္ေပၚ တက္ေျပးသူကေျပးၾကသည္။ အိမ္ေတြထဲေျပးၾကသူေတြမွာ ကံေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ သြားၾကသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ေျပးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေခြးေတြႏြားေတြလို သေဘာထားၿပီး ရက္ရက္ စက္စက္ လိုက္လံ ႐ိုက္ႏွက္ေသာဒဏ္ကို ခံၾကရသည္။ ေရထဲကန္ခ်တာကိုခံၾကရသည္။ ေခ်ာင္ပိတ္႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး တာကိုခံရသည္။

စိုးေအာင္က ပထမ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ေျပးသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္ၿပီး ေဘးဘယ္ညာကို ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ သူ႔လိုပင္ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္လာေသာ သူ႔အခန္းေဖာ္ မ်ဳိးသိန္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒီေန႔ခ်ီတက္ပြဲတြင္ မ်ဳိးသိန္း ပါလာသည္ကို သူမသိ။ သူပါလာသည္ကိုလည္း မ်ဳိးသိန္း မသိ။ တခန္းထဲေနေသာ အခန္းေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မတိုင္ပင္ၾကဘဲ ကိုယ့္အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္ လာၾက၍ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေသာအခါက်မွ ႏွစ္ေယာက္ဆုံၾကေလသည္။

“စိုးေအာင္။ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္လာတဲ့သူေတြ အေျခအေနမေကာင္းဘူးကြ။”

မ်ဳိးသိန္းက ေရွ႕ေနာက္ ဝဲယာကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ကန္ေဘာင္၏ ေတာင္ဖ်ားမွ လုံထိန္းတပ္သားမ်ား ေျပးလာ ၾကသည္။ ကန္ေဘာင္၏ ေျမာက္ဖ်ားမွ စစ္သားမ်ား ေျပးတက္လာၾကသည္။ ကန္ေဘာင္၏ အေနာက္ဘက္ျပည္လမ္း ေပၚတြင္မူ လုံထိန္းကားက ေတာင္ေျမာက္လြန္းထိုးေျပးလႊားကာ ေက်ာင္းသားေတြကို ကားႏွင့္ လိုက္တိုက္ေနသည္။ သူတို႔ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား အင္းလ်ားေရျပင္။ သူတို႔ ပိတ္မိေနၿပီကို ႏွစ္ေယာက္စလုံးရိပ္မိလာသည္။ ထိုသို႔ရိပ္မိျခင္း သည္ သူတို႔ ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေျခအေနမဟန္မွန္းသိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူတို႔ စြန္႔စားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ ျပည္လမ္းေပၚက လုံထိန္းကား ေနာက္ျပန္လွည့္သြားၿပီး ေဝးသြားသည့္အခိုက္တြင္ လမ္းကိုျဖတ္ကူးကာ တဘက္ က ျခံဝန္းေတြဆီ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေျပးခဲ့သည္။ ႐ိုက္သံေတြ ေအာ္သံေတြကို ေနာက္ဘက္မွာ ဆူဆူညံညံၾကားရ သည္။

ျခံဝန္းထဲကိုေရာက္သည္ႏွင့္ စိတ္မခ်ရေသး။ ေနာက္ကလိုက္လာေနေသးသည္။ ျခံဝန္းအုတ္တံတိုင္းဆီ သူတို႔ ေျပးၾက သည္။ ျခံဝန္းအုတ္တံတိုင္းကို စိုးေအာင္ လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဆန္႔တန္းၿပီး မီႏိုင္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ စိုးေအာင္ သည္ ရိန္းဘား ကစားေနက်ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္မီေသာ ဘယ္ေနရာကို မဆို သူ႔အေနႏွင့္ လြယ္လင့္တကူ ဆြဲခို တက္ႏိုင္ေလသည္။ သူသည္ တျခားသူမ်ားကို ဂ႐ုမထားမိဘဲ အုတ္တံတိုင္းေပၚသို႔ ဆြဲခိုတက္လိုက္သည္။ အုတ္ တံတိုင္းေပၚေရာက္မွ ေအာက္ကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ မ်ဳိးသိန္းႏွင့္ တျခားေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အုတ္တံတိုင္း အနီးရွိ အိမ္သာေခါင္မိုးမွတဆင့္ အုတ္တံတိုင္းေပၚသို႔ ကူးႏိုင္ရန္တန္းစီ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။

မ်ဳိးသိန္း အနီးတြင္ မိန္းကေလးတေယာက္သည္ ငိုင္ၿပီးရပ္ေနသည္။ သူသည္ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေသာ္လည္း အိမ္သာ ေခါင္မိုးေပၚသို႔ပင္ ေရာက္ေအာင္ မတက္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရပ္ၿပီးငိုင္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း ကိုယ့္အ သက္ကုိယ္သာ လုယက္အလြတ္႐ုန္းေန ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မကူႏိုင္အားၾက။ သို႔ေသာ္ မ်ဳိးသိန္းက ထိုမိန္းကေလး၏ အခက္အခဲကို ေကာင္းေကာင္း သတိထား မိေလသည္။

“စိုးေအာင္ သူ႔ကို အေပၚက ဆြဲတင္ေပးကြ။ ငါဒီက တြန္းတင္ေပးမယ္။”

မ်ဳိးသိန္းက မိန္းကေလးကို ေအာက္ကေန တင္ပါးတြန္းတင္ေပးသည္။ စိုးေအာင္က အေပၚကေန လက္ကိုလွမ္းဆြဲရ သည္။ သည္လိုႏွင့္ မိန္းကေလးလည္း အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ႏိုင္သြားသည္။ မ်ဳိးသိန္းနွင့္ စိုးေအာင္တို႔လည္း အုတ္တံ တိုင္းတဖက္ ေရာက္သြားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အုတ္တံတိုင္း တဘက္မွာ သူတို႔ မနားရဲၾကေသး။ ထိုျခံဝန္း၏ အုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ျခံဝန္း တခုထဲကို ဆက္ဝင္ရျပန္သည္။ ထိုသို႔ႏွင့္ ျခံဝန္းေတြတခုၿပီးတခုျဖတ္ေက်ာ္ ေျပးလႊားၿပီးမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ အင္းစိန္လမ္း ဘက္ အထိေရာက္ခဲ့ရသည္။

ထိုေန႔က သူ႔ေျခသလုံးတြင္ သံဆူႀကိဳးႏွင့္ျခစ္မိၿပီး ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။ ထိုအမာရြက္ကို စိုးေအာင္သည္ ဆုတံဆိပ္တခုလို ပင္ တသက္လုံးျမတ္ႏိုးတြယ္တာေနမိေလသည္။

အင္းစိန္လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့မွ သူတို႔စိတ္ေအးသြားၾကသည္။ စိုးေအာင္ႏွင့္ မ်ဳိးသိန္းတို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ရင္း အေမာေျဖၾကရသည္။

“ေဟ့ေကာင္။ စိုးေအာင္.... မင္းကေတာ့ အေျပးခ်ံပီယံပဲ၊ သိလား။ ေျပးလိုက္တာ တန္းေနတာပဲ။ အတူတူ ေျပးတဲ့သူ ေနာက္က ကပ္ပါမလာတာကိုေတာင္ သတိမရဘူး။”

မ်ဳိးသိန္းက သူ႔ကိုစေလသည္။ မ်ဳိးသိန္းသည္ သူက်န္းမာေနသ၍ တေယာက္ေယာက္ကို စေနေနာက္ေနရမွ ေက်နပ္သူ ျဖစ္သည္။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ သူမစ၊ မေနာက္လ်င္ သူ ေနမေကာင္းေနတာ ျဖစ္ဖို႔သာမ်ားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ေမ်ာက္ဟု အေပါင္းအသင္းမ်ားက ေခၚၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အခု မ်ဳိးသိန္း ေနာက္ေသာစကား သည္ အမွန္တရားလည္း ျဖစ္ေနတာမုိ႔ စိုးေအာင္ နည္းနည္းရွက္သြားသည္။ စိုးေအာင္သည္ ရွက္ရယ္ရယ္လိုက္ၿပီး

“မင္းက ငါ့ကို ေလွ်ာက္အျပစ္ေျပာေနတာပါကြာ။ ငါမသိရင္ခက္မယ္။ မင္းဟိုေကာင္မေလးကို ဖင္ကိုင္ခ်င္လို႔ ေနာက္ခ်န္ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့....”

“ေအာင္မာ”

မ်ဳိးသိန္းသည္ ရယ္ေနေသာေၾကာင့္ စကားခ်က္ခ်င္း မဆက္ႏိုင္။

“ေအာင္မာ.... မင္းလည္း ေကာင္မေလး လက္ဆြဲတာပဲ မဟုတ္လား။”

“ေအးေလကြာ။ ငါက လက္ဆြဲ႐ုံတင္ ဆြဲတာ မင္းက ေကာင္မေလးဖင္ကိုင္တာ မဟုတ္လား။”

မ်ဳိးသိန္း မ်က္ႏွာသည္ ထူအန္းအန္းျဖစ္လာသည္။ မ်ဳိးသိန္း ရွက္မည့္သာရွက္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ မိန္းက ေလး တေယာက္ကို အသက္ကယ္တင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ ဆိုလ်င္ေတာင္မွ ေထာင္မက်ေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့သည္ဟုဆိုလ်င္ သိပ္မမွားႏိုင္။

သူတို႔လိုခ်င္သည္ကား အမွန္တရား။ သူတို႔ေတာင္းဆိုသည္ကား ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မႈ။ သူတို႔ရခဲ့သည္ မွာ ဒဏ္ရာ၊ နာက်င္မႈ၊ ေသြးစက္ႏွင့္ အခ်ဳပ္ကား။ ထိုေန႔က တခ်ဳိ႕အ႐ိုက္ခံၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕ အဖမ္းခံခဲ့ၾကရ သည္။ တခ်ဳိ႕ေသဆုံးခဲ့ၾကရသည္။

အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလ်င္ ထိုေန႔က ဘယ္ႏွေယာက္ေသ ဘယ္ႏွေယာက္ အဖမ္းခံရသည္ကိုမူ စိုးေအာင္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္သာ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းခဲ့ရသည္။ ေသေသာသူ အေရအတြက္ကို သူေရတြက္မေနႏိုင္။ အကယ္ေရြ႕ ေရတြက္ေနလ်င္သူလည္း အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစားျမဲခဲ့မည္ မဟုတ္။ စစ္အစိုးရမွတပါး ဘယ္သူမွလည္း ေသေသာသူ အေရအတြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာသိၾကမည္မထင္။ အေဖ်ာက္အဖ်က္ခံထားရေသာ သမိုင္းတခုအျဖစ္ ထိုအခ်က္အလက္တို႔မွာ ယေန႔အထိ ငုပ္လွ်ဳိးေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။

တံတားျဖဴသည္ နီခဲ့ေလၿပီ။

ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min