ႏွ စ္ ေ ထ ာ င့္ ရွ စ္ ဆ ယ့္ ေ လ း (၇)

အမုန္းေဖာ္ထုတ္ပြဲ၏ တဒဂၤမွ်တာေသာ စကၠန္႔ပိုင္းတို႔တြင္ နင္တို႔ မုန္းခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူကိုမဆို လိုလိုလားလား မုန္းလို႔ရ ပါသည္။ ဘဘႀကီးကို မုန္းသည္။ ဦးတာယုေရႊပယင္းကို မုန္းသည္။ စစ္အင္အား ႀကီးမားတဲ့ ျပည္ပႏိုင္ငံႀကီးေတြ၊ လူမ်ိဳးႀကီးေတြရဲ႕ ရန္အထပ္ထပ္ ဝိုင္းရံခခံရလို႔ ပိတ္ဆို႔မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ သမုဒၵရာ ဗမာျပည္ကေလးက ငါတို႔ေလးေတြ၏ က်ပ္တည္း စိတ္အေျခအေန (Siege Mentality) ကို နားလည္လက္ခံမႈ မရွိသူ ‘သစၥာေဖာက္ေကာင္(မ)ႀကီး’ ဘယ္သူမဆိုကို မုန္းသည္။ ေနာက္ေကာ ဘယ္သူ႔ကို မုန္းစရာ က်န္ေသးလဲ။

ထိုင္ခံုေနာက္က ႏွာေခါင္း နီရဲရဲေလး ပတ္လည္မွာ ညႇင္းေပ်ာက္ညိဳကေလးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ပါးေစာင္ကေလး ႏွစ္ဖက္ကို တဆံုး ျဖဲကားကာ အာျပဲေအာ္ဟစ္ ေနတုန္း။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏိုးလာသူတဦးသည္ ေခါင္းအံုးမွ ေခါင္းကို အလန္႔တၾကား ဆြဲခြာလိုက္သလို
ကိုေက်ာက္ညိဳသည္ သူ႔ အမုန္းတို႔ကို မွန္သားျပင္ေပၚက ဦးေရႊပယင္း ဒါမွမဟုတ္လည္း ‘မယံုၾကည္သူ’ သစၥာေဖာက္ ေကာင္(မ)ႀကီး တေကာင္ေကာင္ဆီက လမ္းလႊဲပစ္လိုက္ကာ ေကာင္မအာျပဲကေလး အေပၚသို႔ ပံုခ်ပစ္လိုက္သည္။ လွ်မ္းလွ်မ္းလွပ ရက္စက္လွေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး အေတြးတို႔ သူ႔ အာ႐ံုထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ ေကာင္မကေလးကို ပုလိပ္ကိုင္ ရာဘာတုတ္ဆစ္ျဖင့္ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္ခ်င္သည္။ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ထဲက သူ ခိုးဝယ္လာခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္း’က်မ္း’က ဇာတ္လမ္းမွာ ပါေသာ ႏြားသိုးရူးႀကီးသဖြယ္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ ဥေတနဘုရင္ႀကီး က ေမတၱာရွင္ သာမာဝတီ မိဖုရားကို ျမားေတြ တစင္းၿပီး တစင္း ဒိန္းေဒါင္း ခ်ိန္ပစ္ေနသလို ပစ္ၾကည့္စမ္းခ်င္သည္။ ကေလးမကို မုဒိမ္းက်င့္ၿပီး ေကာင္မေလး ‘တက္’လာခ်ိန္တြင္ လည္ပင္းကို လွီးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

မိန္းကေလးကို ဘာလို႔ သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္ေနခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကိုေက်ာက္ညိဳ အရင္ကထက္ ပိုၿပီး နားလည္လာသည္။ မုန္းသည္..မိန္းကေလးေရ..နင့္ကို၊ နင္ဟာ ငယ္မွငယ္..ေခ်ာမွေခ်ာ..ဒါေပမယ့္ လိင္မဲ့။ သဥၶာလီ ေမြ႔ရာနန္းမွာ…ေခြ႔ကာစမ္းကာ…နင့္ကိုဖက္လို…ငါ အိပ္ခ်င္စမ္းေပမယ္ ရယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္အေရး မရွိ။ နင္ မိန္းကေလး၏ ခ်ိဳၿမိန္ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ့ ခါးကေလးဟာ ငါ့လက္ၾကမ္းမြႀကီးေတြနဲ႔ ဆြဲကပ္ သိုင္းဖက္ထားလိုက္ပါလို႔ ေျပာေနသေယာင္ ။ ဒါေပမယ့္ ရူတင့္မဆံုးေအာင္ ႏြဲ႔က်င္တဲ့ ခါးယဥ္ကေလးမွာ ဝိုင္းရံပတ္ထားတာက ပ်ိဳ႕အံေလာက္ေအာင္ ရြံစရာေကာင္းလွတဲ့ မေအေပး ရြာမဘုန္းႀကီးဆိုးရဲ႕  ပရိတ္ ခါးသိုင္းႀကိဳး၊ လူတကာေပၚမွာ ေမာက္မာခက္ထန္ျပတဲ့ ျဗဟၼစရိယ သေကၤတ။

အမုန္းပြဲသည္ ေရခ်ိန္ထိပ္ဆံုး ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ က်က္သေရ မရွိတဲ့ ဦးေရႊပယင္း ရဲ႕  အသံဟာ ဆိတ္သိုးျမည္သံနဲ႔ တူသည္ထက္ တူလာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ၎၏ မ်က္ႏွာဟာ ဆိတ္သိုးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕  မ်က္ႏွာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ တဖန္ အဲသည္ ဆိတ္သိုးႀကီးမ်က္ႏွာဟာ အေရးေၾကာင္းေတြ လိမ့္လိမ့္နဲ႔ ပတ္ၾကားတက္လာကာ အက္ကြဲၿပိဳက်သြားၿပီး ဥေရာရွား စစ္သားေကာင္ႀကီး တေကာင္ဟာ မားမားနဲ႔ ခ်ီတက္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စစ္သားေကာင္ႀကီးဟာ လူေကာင္ႀကီးသလို ေၾကာက္စရာ အလြန္ေကာင္း၊ ၎ကိုင္ထားတဲ့ စက္ေသနတ္နဲ႔ တဒိုင္းဒိုင္း…တဒက္ဒက္ တရစပ္ ပစ္ပက္ထည့္ေနသည္။ သည္ေကာင္ႀကီးဟာ သ႔ူရဲ႕ ပါးစပ္ႀကီးကို သံကုန္ျဖဲကာ  တီဗြီမွန္သားျပင္ထဲကေန အျပင္ကို ေဖာက္ထြက္ပစ္လာေတာ့မယ့္ အလား ခုန္ပ်ံခ်လာရာ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူေတြဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ထိုးတက္လာၾကၿပီး ခံုတန္းေတြမွာ အတံုးအ႐ံုး ပက္လက္လန္ကုန္ ၾကေလသည္။

ဒါေပမယ့္လည္းေလ၊ အဲသည္ အခ်ိန္မွာကိုပဲ ပူပန္စိုးရြံ႕႔ေနမႈ အေပါင္းကေန လြတ္ေျမာက္သက္သာခြင့္ရသြားတဲ့ သက္ျပင္းဆြဲခ်သံႀကီးဟာ အခန္းထဲရွိ လူအားလံုးဆီကေန ထြက္ေပၚလာပါသည္။ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ ဥေရာရွား စစ္သားေကာင္ႀကီးရဲ႕  မ်က္ႏွာဟာ အရည္ေပ်ာ္က်ကာ လြင့္ေပ်ာက္သြားၿပီး မ်ိဳးေစာင့္ဘဘႀကီးရဲ႕  မ်က္ႏွာဝင္းပ ခ်မ္းျမျမဟာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ၾကြားၾကြားဝံ့ဝံ့ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဆံပင္နက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းေမြးမည္းမည္း၊ ၾသဇာျပည့္ဝသလို ရုန္႔ရင္းတည္ျငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ ျပန္႔က်ဲႀကီးမားလိုက္သဟာျဖင့္ ပိတ္ကားတစ္ခုလံုး နီးပါး မ်က္ခြက္ႀကီးနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့သည္။ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘႀကီးဟာ တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ ဘာေတြ ေရရြတ္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ အားေပးႏွစ္သိမ့္စကား အနည္းငယ္ေျပာၾကားေနပံု ရပါသည္။ စစ္ပြဲႀကီးတစ္ခုရဲ႕  ဗေလာင္ဆူညံေနတဲ့ ေသနတ္သံ ဗံုးဆံသံေတြၾကားမွာ ေထာင္းေထာင္းညက္ေက်ေနတဲ့ ဒုကၡသည္တို႔အား တရားေသာစစ္ကို တန္ျပန္ဆင္ႏြဲေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ႏွစ္သိမ့္အားေပး စကား အနည္းငယ္မွ် ေျပာၾကားေပးေန သလိုေပါ့။ ဘဘႀကီး ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ၊ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မၾကားရပါ၊ ဒါေပမယ့္ တို႔မ်ား ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕  ငယ္ခဲ့ရတဲ့ စိတ္အားေတြ ျပန္လည္ တက္ၾကြရွင္သန္လာႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
   
သည့္ေနာက္မွာ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘႀကီး ရဲ႕  မ်က္ႏွာဟာ မွိန္က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ပိတ္ကားဟာ ျဖဴျဖဴလင္းလင္းႀကီး ျဖစ္သြားကာ အဲသည္မွာ တက္လာတာကေတာ့ စာလံုးမည္းႀကီးေတြနဲ႔ ထုိးထားတဲ့ ပါတီရဲ႕  ေဆာင္ပုဒ္သံုးခုပါပဲ။

တိုင္းရင္းသားအားလံုးျငိမ္းခ်မ္းေရးကို စစ္ဘီလူးေစာင့္သည္။ War is Peace

လြတ္ေျမာက္ငံ့လင့္လူသားတိုင္း မ်ိဳးဆက္ကြ်န္အျဖစ္ သဘာဝအေလ်ာက္ခံယူသည္။ Freedom is slavery

တိုင္းျပည္ခြန္အားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္လမ္းျပအသိ ျဖစ္ၿပီး က်န္မေကာင္းအသိအားလံုးကို ငါတို႔ ပစ္ပယ္သည္။ Ignorance is strength

စကၠန္႔အေတာ္မ်ားမ်ား လြန္ေျမာက္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ လူအားလံုးရဲ႕  အျမင္အာ႐ံုထဲမွာ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘႀကီးရဲ႕  ပံုရိပ္ဟာ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သဲျဖဴေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အမႀကီးဟာ ခံုကို ေက်ာမွီကပ္ထားရာကေန ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္အစံုကို ေရွ႕ထုတ္ ၾကက္ေျခခတ္ပံုစံနဲ႔ ေခါင္းေပၚေျမွာက္တင္လိုက္ကာ ပိတ္ကားရွိရာဆီသို႔ ဆန္႔တန္းလိုက္ပါသည္။ သူမ၏ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာနဲ႔အတူ ထြက္ေပၚလာတဲ့ တီးတိုးေရရြတ္သံ၊ ‘ကယ္တင္ရွင္ အဘေရ’ လို႔ မသဲျဖဴဟာ ဆုေတာင္းေရရြတ္ေနပံု ရပါတယ္။ သည့္ေနာက္ မသဲျဖဴဟာ သူ႔ေခါင္းကေလးကို ဆန္႔တန္းထားတဲ့ လက္အစံုထဲ ပစ္ျမဳပ္ထည့္လိုက္ေပသည္။ ဘုရားကို ဝတ္ျဖည့္လို႔ရယ္ ေတာ္ပါေပ့တယ္ …သဲျဖဴေလး ခင္ရယ္…ဒါေပမယ့္ ကယ္တင္ရွင္ကို အာ႐ံုျပဳကာ ျငိမ္က်သြားတဲ့ မသဲျဖဴ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြကို ေခါင္းေပၚမွာယွက္လို႔ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးေတြက ျပဴးထြက္လို႔။

ထိုအခါတြင္ လူအုပ္ႀကီး တဖြဲ႔လံုးဟာ သိမ္ဝင္အက္ကြဲစြာျဖင့္… ျဖည္းျဖည္းခ်င္း… နရီစည္းခ်က္လိုက္ကာ သံၿပိဳင္ အသံျပဳၾကသည္မွာ ‘ဘ-ဘ!...ဘ-ဘ!’ … တေခါက္ၿပီးတေခါက္၊ အလြန္ ေႏွးေကြးစြာျဖင့္၊ ပထမ ‘ဘ’ တလံုး ကို ရြတ္ၿပီးရင္ အၾကာႀကီး ရပ္လို႔ ၿပီးမွ ဒုတိယ ‘ဘ’ တလံုးကို —တလံုးခ်င္း တုန္ဟီးေလးလံ…တုိးညွင္းစြာ…တနည္းတဖံုအားျဖင့္ စိမ္းကားနာက်င္စြာ။ ေနာက္ခံဂီတဟာ ေျခဗလာေတြ ဖေနာင့္ တအားေဆာင့္လို႔ ဒုန္းနင္းသြားသံ၊ ဗံုတုတ္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ လက္ဗလာေတြ ရြေျပးလို႔ ေခါက္ေနသံေတြ…၎သံတို႔ အၾကားမွာ။
   
စကၠန္႔သံုးဆယ္ခန္႔ထိ လူအုပ္ဟာ ပိတ္ကားရွိရာ လက္ေတြေျမွာက္ယွက္ သက္သာျငိမ္းခ်မ္း သြားေသာ “လံုးစည္း” ခံစားမႈကို ဆြဲဆန္႔ထားၾကပါသည္။ တနည္းေတာ့လည္း မ်ိဳးေစာင့္ဘဘႀကီး ရဲ႕  ဘုန္းကံသမာၻ နဲ႔ ပညာပါရမီကို ဧယဥ္ တူၿပိဳင္က်ဳးေနၾကျခင္း။ တကယ္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အိပ္ေမြ႔ခ် …ဘဝကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကျခင္း။

ေက်ာက္ညိုရဲ႕  အူအသည္းေတြဟာ ဌက္ဖ်ားထသလို ဟီးဟီး တုန္ခ်မ္းလာပါသည္။ ႏွစ္မိနစ္အမုန္းပြဲက အမ်ားႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် အရက္ဆိပ္သင့္ ရူးသြပ္ေမ့ေမ်ာသြားတဲ့ ေဝဒနာကို နာက်င္သက္စြာ ေဝမွ်ခံစားရမႈကို သူမေရွာင္ရွားႏိုင္ခဲ့ ၊ သည့္ထက္ လူလို႔မွမျပည့္တဲ့ လူႏွစ္ပိုင္းတျခမ္းအျဖစ္နဲ႔ ‘ဘ-ဘ!...ဘ-ဘ!’ ကုိ ေခၚတမ္းတရေသာ အခါတိုင္းမွာ ေက်ာက္ညိဳဟာ သူ႔မွာ ပ်ိဳ႔အန္ရြံရွာစိတ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းလာခဲ့ရပါသည္။ က်န္လူေတြ နဲ႔အတူ တေျပးညီ သူလိုက္လုပ္တာကေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါမ်ိဳး လိုက္မလုပ္ဘဲ ေနလို႔လဲ ရတာမွ မဟုတ္တာ။ နင့္ကိုနင္ ခံစားမႈေတြ မေပၚလြင္ေအာင္ ရုပ္ဖ်က္၊ မ်က္ႏွာ အမူအရာကို ထိန္းခ်ဳပ္၊ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္ နင္အကုန္လိုက္လုပ္၊ ဒါကိုက ရူပ္ေထြးတဲ့ အဆင့္ျမင့္သက္ရွိသတၱဝါ တေကာင္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေစ့ေဆာ္မႈကို အလိုအေလ်ာက္ တံု႔ျပန္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံသဘာဝ။

သည္လို ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ၎စကၠန္႔ကေလး အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကိုေက်ာက္ညိဳဟာ သတိလြတ္သြားခဲ့ပါသည္။ တဒဂၤ — လူလို႔မျပည့္ႏိုင္တဲ့ လူမည္ကာ မတၱဘဝကို သတိသြားရမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္း တဒဂၤကေလး— အဲသည္ စကၠန္႔ပိုင္းကေလးမွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။ သြားၿပီးဆံုလိုက္မိတာက ဦးထင္ဂီရိရဲ႕  မ်က္လံုးတစံု။ ဦးထင္ဂီရိဟာ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ႏွာေခါင္းေပၚမွာ သူ႔မ်က္မွန္ဝိုင္းကေလးေတြကို ျပန္ေနရာခ်လိုက္တုန္း တခဏတာ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုးခ်င္း သြားဆံုမိေလသည္။ အဲသည္ အခ်ိန္ပိုင္းကေလး အတြင္းမွာ ကိုေက်ာက္ညိဳ သိလိုက္တာက — ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီလူ ငါ့ကိုသိသည္ — ဦးထင္ဂီရိဟာ သူစဥ္းစားတဲ့အတိုင္း တထပ္တည္း စဥ္းစားေနသည္၊ ငါတုိ႔ ႏွစ္ဦးၾကား ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္တဲ့ ေၾကာ္ျငာခ်က္။

သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ စိတ္ေတြဟာ တံခါးခ်ပ္ေတြ ဟင္းလင္းဖြင့္လို႔ တဦးနဲ႔ တဦး အေတြးအာ႐ံုေတြကို မ်က္လံုးမ်ားမွ တဆင့္ အသံတိတ္ရထားႏွင့္ သယ္ေဆာင္ေပးပို႔ႏိုင္လိုက္သည္။ ‘ေက်ာက္ညိဳေရ၊ ငါ မင္းနဲ႔ အတူရွိေနတယ္ေနာ္’ လို႔ ဦးထင္ဂီရိဟာ လွမ္းေျပာေနပံု ရသည္။ ‘မင္းဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ ဆိုတာကို ငါသိတယ္၊ မင္းရဲ႕  ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုပ္မႈ၊ ရြံရွာမႈေတြ အားလံုး ငါသိထားပါတယ္။ စိတ္မပူသြားပါနဲ႔ ၊ ငါက မင္းဘက္က လူရယ္ပါ!’ ။ အဲသလို သိလိုက္တဲ့ ဥာဏ္မီးပြင့္ကေလး ေက်ာက္ညိဳရဲ႕  အာ႐ံုမွာ ဖ်တ္ကေလး လင္းလက္သြားၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ဦးထင္ဂီရိရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အမ်ားသူငါလိုပဲ ေဖာက္ထြင္းအကဲခတ္လို႔ မရတဲ့ မ်က္ႏွာတည္ႀကီးအျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းသြားေလသည္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။ ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာလားဆိုတာ ေက်ာက္ညိဳ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ သည္လို အမွတ္မထင္ ကိစၥေတြဟာ အေကာင္အထည္ တကယ္ေပၚလာတယ္ရယ္လို႔ မရွိတတ္ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳး ခံစားမႈေတြ သူ႔မွာ ဘာလို႔ ေပၚထြန္းလာတတ္မွန္း သူ မေဝခြဲႏိုင္ေပမယ့္ သူ႔ ေဘးနားဝန္းက်င္က တျခား ပါတီဝင္ေတြအားလံုးဟာ ပါတီကို ပုန္ကန္ဖို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးက ကိုေက်ာက္ညိဳအတြက္ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ။ [မွတ္ခ်က္။ ။ ၾကံ႔ဖြံ႔ပါတီကေန သေဘာထားကြဲလြဲသူဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာတိုင္း ပရိသတ္ႀကီး လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ မယံုပါနဲ႔]

ေနရာတိုင္းမွာ စြယ္စံု ေျမေအာက္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ေတာ္လွန္ေရး အၾကံအစည္ေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလဟာ မွန္ရင္လည္း မွန္ေနပါလိမ့္ ― ‘လူသားအားလံုး ညီရင္းအစ္ကိုမ်ား သမဂၢႀကီး’ ဟာ အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ေနပါလိမ့္။ သည္ေလာက္ေတာင္ အေတာမသတ္ႏို္င္တဲ့ ဖမ္းဆီးမႈေတြ၊ ခံဝန္ေျဖာင့္ခ်က္ေပးမႈေတြ၊ ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ‘ညီရင္းအကိုမ်ား’  သမဂၢ လူဆိုးဂုိဏ္းႀကီးဟာ ယံုတမ္းသက္သက္ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဆိုတာဟာ သ႔ူအတြက္ မေသခ်ာႏိုင္ခဲ့ေသးပါ။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ယံုၾကည္ခ်င္တယ္ဆို ဒါကို ယံုပစ္လိုက္၊ တခ်ဳိ႔ရက္ေတြမွာေတာ့ မယံုေရးခ် မယံုရင္လဲ မယံုနဲ႔။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာဟာ ဘယ္ဟာကမွ သက္ေသ အေထာက္အထား တခု ခုိင္ခိုင္မာမာ ဟူ၍ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိ။

ခုျမင္ခုေပ်ာက္သြားတဲ့ ညပြဲခင္းကေလးမွာ ထြန္းတဲ့ မီးခြက္စြန္းက ယွက္ျဖာပံုရိပ္…လႈပ္လႈပ္လြန္႔လြန္႔ ရုပ္ေသးရုပ္ေတြရဲ႕  ေလးတြဲ႔တြဲ႔ သ႑န္ေတြလို၊ ပံုရိပ္ တစ္ခုဟုတ္ရင္ဟုတ္…ဘာမွမဟုတ္ရင္လည္း မဟုတ္။ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားရတဲ့ စကားေျပာသံေတြ…အိမ္သာနံရံေတြမွာ မွိန္ပ်ပ် ျခစ္ဆြဲထားတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္စာေတြ …တစိမ္းႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံေဒါင့္ ဆံုမိတယ္ေဟ့ ဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္းကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း မသိမသာ ေထာင္ျပတာဟာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလလား။ ဒါေတြ အကုန္လံုး သူ႔ရဲ႕  စိတ္ကူးမွန္းဆမႈ သက္သက္ေပလား။ ေသခ်ာႏိုင္တာကေတာ့ သူဟာ အရာရာကို…တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး စိတ္ကူးေနခဲ့မိတာပါ။

ဦးထင္ဂီရိကို ဆက္လက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ညိဳဟာ သူ႔ ႐ံုးေပါင္းမိုးခန္းကေလးထဲ ရွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဤပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ တဒဂၤမွ် အၾကည့္ခ်င္းဆံုခဲ့သည့္ အျဖစ္ဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထပ္ၿပီး ေပၚေပါက္လာဖို႔လည္း ခဲယဥ္းပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ၾကံစည္မိၿပီ ဆိုရင္ေတာင္ အႏၲရယ္ ရွိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပဲေလ။ တစကၠန္႔…ႏွစ္စကၠန္႔မွ် ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ မသဲမကြဲ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္မႈ၊ ပံုျပင္ေလးက သည္မွ်ႏွင့္တင္ သည္ဘဝမွာ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္စမ္းပါ။ သို႔ေပေသာ္လည္း တိုက္ပိတ္ေသာ့ခတ္ခံထားရတဲ့ အထီးက်န္ အက်ဥ္းသမား ဘဝတစ္ခုအတြက္ေတာ့ သည္တဒဂၤဟာ အမွတ္ရဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုရယ္ပါ။

ကိုေက်ာက္ညိဳသည္ ငူငိုင္စဥ္းစားေနခဲ့ရာမွ ဝန္းက်င္ကို အသက္ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ က်ိဳ႔တစ္ခ်က္သည္ အင့္ကနဲ ရင္ဘတ္ထဲက ထိုးထြက္သြားသည္။ တရုတ္ ဆန္အရက္သည္ ဗိုက္ထဲမွာ အစြမ္းျပေနၿပီ ျဖစ္၏။

သူ႔မ်က္လံုးတို႔သည္ ဖြင့္လက္စ ဒိုင္ယာရီ စာရြက္ေပၚကို ျပန္ေဝွ႔ဝဲသြားခဲ့သည္။ ဒိုင္ယာရီ ေရးေနတုန္းမွာ သူဟာ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို အေတြးေရယဥ္ေၾကာမွာ ေမွ်ာေနခဲ့တာပါလား။ တမင္ရယ္လို႔လည္း မဟုတ္၊ အလိုအေလ်ာက္သာပင္ (spontaneous impulse) အဲသလိုပဲ ေမွ်ာပါေနေလ့ ရွိပါသည္။ သူသတိျပဳလိုက္မိသည္မွာေမွ်ာလြင့္ေနစဥ္ အလိုအေလ်ာက္သာပင္ စာလံုးေတြကို ဒိုင္ယာရီ စာရြက္ေပၚမွာ သူဟာ ခ်ေရးေနခဲ့တာ ပါလား။

ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဝးရပါလို၏
မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဝးရပါလို၏
ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဝးရပါလို၏
မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဝးရပါလို၏

တေၾကာင္းၿပီးတေၾကာင္း အလ်င္မျပတ္။ စာမ်က္ႏွာ ထက္ဝက္ခန္႔  ဤစာေၾကာင္းေတြ ငါ ခ်ေရးေနခဲ့တာပဲ။

ဒါမ်ိဳးလုပ္မိတိုင္း သူ႔အဖို႔ ထိုးႏွက္နာက်င္စြာ မခံစားရလိုက္ ရတာရယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါ။ နာက်င္ထိုးႏွက္ေနလို႔လည္း ဘာအဓိပၺာယ္မွ မရွိ။ ဘာလို႔လဲဆို  ဤစာေၾကာင္းေတြ ခ်ေရးမိျခင္း အတြက္ က်ခံရမယ့္ ျပစ္ဒဏ္ဟာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို သူ စဖြင့္လိုက္ကတည္းက က်ခံရမယ့္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ဘာမွလည္း ကြာမွာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ…သူဟာ…တခ်ိန္ခ်ိန္…တခါခါတြင္… ႏြမ္းေၾကေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာရြက္ေတြကို ဆြဲစုတ္ၿပီး လက္ရွိ လုပ္ရပ္တစ္ခုလံုးကို စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္ခ်င္လာ ပါသည္။

သို႔ေပမယ့္ သည္လို သူ တကယ္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္လို႔လည္း ဘာမွ ထူးသြားလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါ။ ‘မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘႀကီးနဲ႔ ေဝးရပါလို၏’ ေပါက္ကြဲစြာနဲ႔ ေရးသားေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သည္ေပါက္ကြဲမႈကို မေဖာ္ထုတ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ဒိုင္ယာရီကို ဆက္ေရးေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒိုင္ယာရီ ေရးတဲ့အလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔လိုက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆံုးသတ္ ျဖစ္ပ်က္လာမယ့္ ကိစၥကေတာ့ ဘာမွ ကြာျခားလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါ။ မ်ိဳးေစာင့္ဒႆနေစာင့္ ရဲဟာ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုး လာကုပ္မွာကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။ ငါဟာ ― မ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈကို က်ဳးလြန္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သလို ― ဆက္လက္ၿပီးေတာ့လည္း က်ဳးလြန္ေနဆဲ ၊ တကယ္ေတာ့ ေဖာင္တိန္ကညစ္ဟာ မည္သည့္ စာရြက္တရြက္ေပၚတြင္သို႔ တႀကီမ္တခါမွရယ္လို႔ မက်ေရာက္ဖူးခင္ အခ်ိန္ကပင္လွ်င္ အစဥ္ပင္ က်ဳးလြန္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္တဲ့ ငါ့အျပစ္။

‘မ်ိဳးဖ်က္အေတြးအေခၚ ရာဇဝတ္မႈ’  သည္လိုပဲ သူတို႔ ေခၚၾကသည္။ မ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ ဟာ ရာဇဝတ္ေလ၊ သည္ရာဇဝတ္မ်ိဳးကို နင္ ဖံုးကြယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားလို႔ မရပါဘူး။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစံုတခုထိေတာ့ နင္ ေရွာင္ၾကဥ္ေကာင္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္ေအာင္လည္း နင္ ကြယ္ဝွက္ထားႏိုင္ေကာင္း ကြယ္ဝွက္ထားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ခ်ိန္  အေတြးအေခၚေဖာက္ျပန္သူ၊ သစၥာေဖာက္ေလာက္ေကာင္ နင္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ညိဳဟာ ရာဇတ္ေဘးက ေျပးလို႔ လြတ္ရိုးလား။

(အခန္း ၂ ဆက္ပါမည္)

ညိဳထြန္း