ကမၻာ့အႀကီးဆံုးတဲႀကီး
၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ ေမလအကုန္ဇြန္လဆန္းေလာက္မွာက်ေနာ္၀နယ္က ပန္ဆန္းကိုေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ေတာ့ ျမင္ျမင္ သမွ်လိုလိုဟာ အထူးအဆန္းခ်ည္းပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗမာျပည္တျခားဘယ္ေနရာမွာမွမ႐ွိတဲ့ လူ႔ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္ တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားစံု၊ တိုင္းရင္းသားအ၀တ္အစားကလည္းအမ်ဳိးစံု-အေသြးစံု၊ တလႊားလႊားျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ၾကယ္နီတပ္ဦးထုပ္နဲ႔ ယူနီေဖာင္းအစိမ္းေတြအပါအ၀င္ ၾကယ္နီဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး အျဖဴေရာင္ဂ်ဴတီကုတ္တဖားဖားနဲ႔ သြားလာေနတဲ့
ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း သတိထားမိတယ္။ ေနာက္ၿပီးအေဆာက္အဦေတြထဲမွာ အရင္ကမေတြ႔ဖူး တဲ့ ႐ႊံ႕ကာသက္ကယ္မိုးအေဆာက္အဦေတြ၊ ေျမအုတ္နဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ နီက်င္က်င္အေဆာက္အဦေတြ၊ လယ္ကြင္း ေတြ အၾကားမွာျဖတ္စီးဆင္းေနတဲ့ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ကမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ပတၱီးျဖဴျဖဴေတြကိုေလွ်ာ္ၿပီး ေနလွမ္း ထားတဲ့ ျမင္ကြင္း၊း ကိုယ့္လည္ပင္း ဒီဂရီ၃၆၀လည္ေနတာကိုမွတ္မိပါေသးတယ္။ ဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုအထူး အံ့ၾသ သြားေစတာကေတာ့ အေ႐ွ႕ေျမာက္စစ္ဌာနခ်ဳပ္ရဲ႕ အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ ပါတီဗဟိုဟာ ပန္ဆန္းကိုေျပာင္းမလာေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီအစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးကို ေဆာက္ၿပီးတာကလည္း သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။
ဒီလိုေနရာမွာ ဒါေလာက္ႀကီးတဲ့ ဒီလိုအေဆာက္အဦမ်ဳိးကိုေတြ႔မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေအာက္ေမ့မိတာ အမွန္ပါပဲ။ အလ်ားမီတာ ၄၀၊ အနံမီတာ ၁၅ မီတာေလာက္ ႐ွိမယ္ထင္ရတဲ့ အစည္းအေ၀းခန္းႀကီးဟာ ျပည္မမွာေတြ႔ေနက် ဇာတ္ ႐ံုႀကီး တ႐ံုေလာက္႐ွိပါတယ္။ ငယ္ရင္နည္းနည္းပဲျဖစ္မွာပါ။ နံရံေနရာမွာအျမင့္ ေလးေပေလာက္အထိ ေျမအုတ္စီ ေဆာက္ထားၿပီး အဲဒီအထက္မွာေတာ့ ၃"-၁" ပ်ဥ္ေတြကို လက္ၾကားယွက္႐ိုက္ထားပါတယ္။ ေပေလးငါးဆယ္ျမင့္တဲ့ အမိုးႀကီး ကေတာ့ သက္ကယ္ပ်စ္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးတင္ထားတာပါ။ ဒီခန္းမႀကီးရဲ႕အေ႐ွ႕ထိပ္မွာစင္ျမင့္႐ွိပါတယ္။ အုတ္ကို ေဘာင္လုပ္ၿပီး ေျမႀကီးေတြထည့္သိပ္ထားတာမ်ဳိးပါ။ အဲဒီအေပၚမွာမိန္႔ခြန္းေတြေျပာၾက၊ သီဆိုကျပၾက စတာ ေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။
ဒီအေဆာက္အဦႀကီးကို က်ေနာ္က ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းက ေအာက္ပါ ကိစၥေတြ ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
က်ေနာ္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္ၿပီးေနာက္ ၂ႏွစ္အၾကာ၊ ၁၉၇၉ခုႏွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ပါတီ တည္ေထာင္တဲ့အႏွစ္ေလးဆယ္ေျမာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အဲဒီေန႔ကိုအထိမ္းအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လြတ္ေျမာက္တဲ့ ေဒသမွာ အားကစားပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ အဆိုအကပြဲေတြက်င္းပပါတယ္။ အားကစားပြဲေတြမွာ အႏိုင္ရသူေတြကို ဆုေပးေတာ့ ဒီခန္းမႀကီးထဲမွာပဲ အခမ္းအနားနဲ႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕စပယ္ေတာစခန္းက ေဗာ္လီေဘာဒုတိယဆု ရလို႔ က်ေနာ္တက္ယူရတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ပါတီအႏွစ္ေလးဆယ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကိုပဲ ဂုဏ္ျပဳတင္ဆက္တဲ့ မိုးေသာက္ၾကယ္နီကဇာတ္ႀကီးပါ။ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ လူေတြပါ ပါ၀င္သူက်ား-မ သ႐ုပ္ေဆာင္စုစုေပါင္း တရာ ေက်ာ္ေလာက္႐ွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဂီတာဘက္မွာေတာ့ ျမန္မာဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးလည္းပါ၊ တေယာ၀ိုင္း၊ ဂီတာ၀ိုင္းလည္း ပါတဲ့ ေခတ္မီစုေပါင္းစပ္ေပါင္းတီး၀ိုင္းလို႔ဆိုရမလားမသိပါ။ ဒီအထဲမွာ တကယ္တမ္း သဘင္ဂီတနဲ႔ အသက္ ေမြး၀မ္းမႈ ျပဳခဲ့သူဆိုလို႔ ဆိုင္းဆရာႀကီးရဲေဘာ္ဦးသက္႐ွည္နဲ႔ မႏၲေလးကကိုထြန္းခိုင္တို႔ပဲပါပါတယ္။ ႏွစ္လ သံုးလ ႀကိဳတင္ ဇာတ္ တိုက္ေလ့က်င့္ရတဲ့ (အဲဒီအတိုင္းအတာအရ) ေအာ္ပရာႀကီးတခုလို႔ေျပာရင္ရမယ့္ ဧရာမ ကဇာတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚေပါက္ၿပီးေနာက္ သမိုင္းကိုေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ ဒီကဇာတ္ႀကီးမွာ အဆိုအကေတြကို သင့္ ေတာ္သလို ညႇပ္ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၁၉၅၀ စုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းတုန္းက ပါတီမွာနာမည္ႀကီး လူႀကိိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ “သမုဒၵရဘုမၼာ” ျပဇာတ္ကိုလည္း ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ ဒီျပဇာတ္ရဲ႕ေက်ာ႐ိုးဟာ စတာလင္ရဲ႕ဆိုဗိယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ေဘာ္႐ွီဗစ္) သမိုင္းစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ဂရိပံုျပင္ထဲက ဘီလူးႀကီးအန္းတီးယပ္စ္ (Antaeus)ရဲ႕ ဇာတ္ လမ္းကိုျမန္မာမႈျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္ေျမႀကီးန႔ဲ ထိလိုက္တိုင္းအားအင္ေတြတိုးလာတဲ့ အန္းတီးယားဟာ သူ တကာနဲ႔ နပမ္းသတ္ရာမွာ သူကခ်ည္းႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကိုသိေနတဲ့ ဟာက်ဴလီနဲ႔သတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ဟာ က်ဴလီက သူ႔ကိုေျမႀကီးနဲ႔လြတ္ေအာင္အရင္ ေျမႇာက္လိုက္တဲ့အတြက္ အားအင္ေတြဆံုး႐ံႈးသြားၿပီး ႐ံႈးနိမ့္သြားတာကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ထားတာပါ။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ပါတီေကဒါေတြ၊ ပါတီ၀င္ေတြကို မိခင္နဲ႔တူတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေက်းဇူး ကို မေမ့ဖို႔၊ ေျမႀကီးနဲ႔တူတဲ့ ျပည္သူလူထုနဲ႔ကင္းကြာရင္ အ႐ံႈးနဲ႔ရင္ဆိုင္ရတယ္လို႔ ပညာေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က ပန္ဆန္းမွာ ရလလဖ၊ ကလလတ၊ အက္စ္အက္စ္ပီပီစတဲ့ တပ္ေပါင္းစုတပ္ဖြဲ႔ေတြလည္း အေျမာက္အမ်ားေရာက္ ေနေတာ့ အင္မတန္စည္ကားလွတယ္လို႔ ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲျပတ္ပြဲငတ္ေနသူေတြ ခ်ည္းမို႔အားေပးျခင္း အထူးခံရပါတယ္။ အရပ္သားလူထုကိုေရာ ကိုယ့္တပ္ဖြဲ႔ သူ႔တပ္ဖြဲ႔ တလွည့္စီ ကျပရတာဆိုေတာ့ သံုးညေလာက္ကရ တာ မွတ္မိေနပါတယ္။
ေအာ္ … ေမ့လို႔။ ဒီသမုဒၵယဘုမၼာျပဇာတ္မွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စာေရးဆရာႏိုင္၀င္းေဆြက ဟတၳိဗလ(အန္းတီးယပ္စ္)၊ က်ေနာ္က သမုဒၵယဘုမၼာအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။
ဒီအေဆာက္အဦႀကီးထဲမွာ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲက်င္းပခဲ့ရတဲ့ အခမ္းအနားတခုကေတာ့ ပါတီအရံဗဟိုေကာ္မတီအဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္ဦးၾကည္ၿပိဳင္ ကြယ္လြန္တဲ့အခါနဲ႔ ရဲေဘာ္ဦးေမာင္ေမာင္စိန္တို႔ ကြယ္လြန္တဲ့အခါတို႔မွာ စ်ာပနအခမ္းအနားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဦးၾကည္ၿပိဳင္ရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားက အရင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားကို အဲဒီတုန္းက ပန္ဆန္း မွာ႐ွိေနတဲ့ ပါတီရဲ႕တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဌာန အသီးသီးအျပင္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အင္ဒိုနီး႐ွားပါတီ၊ ထိုင္းပါတီ တို႔က သ၀ဏ္လႊာေတြ၊ ပန္းေခြေတြ ပို႔ၾကတာမို႔ အင္မတန္မွခမ္းနားတဲ့ စ်ာပနေတြျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေတာပန္းေတြ၊ ၀ါး ႐ြက္ေတြ၊ ထင္း႐ွဴးခက္ေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ပန္းေခြေတြကိုေနာက္ခံျပဳၿပီး အစီးအစဥ္ေၾကညာေနတဲ့ ရဲေဘာ္စန္းေမာင္က ႐ိႈက္ႀကီး တငင္ငိုေနတဲ့ပံုဟာ ကေန႔အထိ မ်က္ေစ့ထဲကမထြက္ပါဘူး။ ရဲေဘာ္ဦးေမာင္ေမာင္စိန္ရဲ႕စ်ာပနဟာလည္း အလားတူပဲ အလြန္ေလးနက္၊ အဓိပၸာယ္႐ွိခဲ့ပါတယ္။
၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ ပါတီဗဟို ပန္ဆန္းကိုေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ခ်က္ျခင္းလုပ္တဲ့အလုပ္က ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀း ျပန္ထိုင္ၿပီး လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းေတြခ်မွတ္တာပါ။ အဲဒီအထဲကေတာ့ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ပါတီစံုဒီမိုကေရ စီ စနစ္ေပၚေပါက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ၀င္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္္ခ်က္ကိုခ်မွတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ ေနာင္႐ွစ္ေလးလံုး အေရး ေတာ္ပံုႀကီးအပါ လူထုလႈပ္႐ွားမႈေတြမွာ ထိပ္တန္းတင္ၾကတဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ ပါတီအႏွစ္ (၅၀) ေျမာက္ေန႔ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီးမွာ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီးကို ဒီအစည္းအေ၀းခန္းမေဆာင္အနားက ေဘာ့လံုးကြင္း (စစ္ေရးျပ ကြင္း) ႀကီးထဲမွာ က်င္းပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀းကခ်မွတ္လိုက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အညီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ လုပ္ငန္းအရပ္ရပ္ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရင္း ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာျပည့္ေျမာက္တဲ့ ဗမာျပည္တခုလံုးသူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္တဲ့ (ပါေတာ္မူတဲ့) အႏွစ္ တရာ ျပည့္နဲ႔ ဒီသမိုင္းကာလတေလွ်ာက္မွာေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဗမာာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္႐ွားမႈျပပြဲႀကီးကိုု ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား စြာက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ သံုးရက္ေလာက္ (အတိ အက် မမွတ္မိေတာ့ပါ) ျပသတဲ့ အဲဒီသမိုင္းျပပြဲႀကီးကိုလည္း ဒီပန္ဆန္း အစည္းအေ၀းခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲမွာပဲ က်င္းပ ပါတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ ဓာတ္ပံုေတြ၊ သမိုင္း၀င္ပစၥည္းေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ ကိုျပသပါတယ္။ အဲဒီမွာ လွံစြပ္တပ္ ႐ိုင္ဖယ္ကိုကိုင္ထားတဲ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားရဲ႕ ႐ႊံ႕႐ုပ္ထုကိုေဒသလူထုက အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္တာလည္း မွတ္မိ ေနပါတယ္။
ဒီအေဆာက္အဦႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးက်ေနာ္တို႔အၾကားမွာ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာစမွတ္ျပဳတဲ့စကားတခုကေတာ့ ေကအိုင္အို ဥကၠ႒ ဦးဘရန္ဆိုင္းရဲ႕ မွတ္ခ်က္ပါ။ ဦးဘရန္ဆိုင္းတို႔ ဦးေဇာ္မိုင္းတို႔က အဲဒီတုန္းက ဗကပေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ခ်င္းလည္းအရမ္းရင္းႏွီးေနၾကေတာ့ လူႀကီးခ်င္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ ပန္ဆန္းကိုလာတဲ့တေခါက္မွာ အေ႐ွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ကိုလွည့္ျ့ပရင္း ဒီအေဆာက္ အဦႀကီးကို ေရာက္သြားေတာ့ ဦးဘရန္ဆိုင္းက- “ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးဆံုးတဲႀကီးပဲ” လို႔ ဟာသေဖာက္လို႔ အားလံုး ရီၾကရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ထဲမွာ လိုင္စင္မွာ႐ွိတဲ့ ေကအိုင္အိုဌာနခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္တာ၀န္နဲ႔ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ဌာနခ်ဳပ္ ထဲမွာလည္း ခုနက ကမၻာ့အႀကီးဆံုးတဲႀကီးေလာက္မႀကီးေပမဲ အလားတူ အစည္းအေ၀းခန္းမတဲႀကီးတလံုးေတြ႔လို႔ က်ေနာ့္ဖာသာၿပံဳးမိပါေသးတယ္။
ဖိုးသံ (လူထု)
No comments:
Post a Comment