Saturday, June 1, 2013

သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂ဝ)


အင္ဖားေထာင္ထဲက ဘဝ

“ပါလီ.. ပါလီ.. ပါလီ”

နံနက္ ေနေရာင္နဲ႔အတူ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ အေဆာင္အသီးသီးက အက်ဥ္းသားေတြ ကမန္းကတန္း နဲ႔ပဲ ကသဲ မယ္ေတာ္ႀကီး နတ္ကြန္းနားက ေျမႀကီးေတြနဲ႔ ေပက်ံမဲညစ္ေနတဲ့ အဝတ္စုတ္အပိုင္းအစေတြကို အလုအယက္
ေျပးေကာက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္းေရပံုးေတြကိုင္ၿပီး ေထာင္ရဲေတြ ခဲြျခမ္းသတ္မွတ္ေပးတဲ့ ေျမကြက္ေတြကို ေရစို အဝတ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္ရပါေတာ့တယ္။ “ပါလီ” ဆိုတာ ေျမႀကီးေတြကို ေရစိုအဝတ္နဲ႔ပြတ္တိုက္ၿပီး ေျမက်ံတဲ့ အလုပ္ကို ေျပာတာပါ။ အက်ဥ္းေဆာင္ ပတ္ပတ္လည္နဲ႔ နံရံ ေဘးတေလွ်ာက္ေျမႀကီးမွန္သမွ် ပါလီ လုပ္ရတယ္။ မနက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ရတယ္။ ေထာင္ထဲက ေျမမွန္သမွ်ေျပာင္ရွင္း ညီညာေနတာပဲ။ အက်ဥ္းသားေတြ ပံုမွန္အလုပ္ဆိုလို႔ ေန႔စဥ္ ေျမႀကီးက်ံရတာရယ္၊ စားၿပီးသားပန္းဂံခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာရတာရယ္၊ မိမိတို႔အခန္း တမန္သလင္းကို အစာမစားခင္တႀကိမ္၊ အစားစားၿပီးတႀကိမ္ ေရစိုအဝတ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္သန္႔ရွင္းရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးကို အစုအဖဲြ႔နဲ႔ တာဝန္ခဲြလုပ္ရတာပါ။ အက်ဥ္းသားထဲက လက္မႈလုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေထာင္ထဲက အလုပ္ ႐ံုေတြမွာ အာဏာပိုင္ေတြက တရားဝင္ေခၚခိုင္းတာမ်ဳိး လုပ္ခြင့္မရိွဘူး။ ကာရကံရွင္အက်ဥ္းသားက က်ေနာ္ လက္သမား ပညာတတ္ပါတယ္။ လက္သမားလုပ္ပါရေစလို႔ အလုပ္ေတာင္းလို႔ ေထာင္ပိုင္ကလည္း လိုအပ္ခ်က္အရ သေဘာတူ တယ္ဆိုရင္ ေထာင္ကသတ္မွတ္တဲ့ အခေၾကးနည္းနည္းေပးၿပီး ခိုင္းတတ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ထားတာေထာင္ဆိုေပမဲ့ ေထာင္အခ်ဳပ္သာျဖစ္တယ္။ ျပစ္ဒဏ္အမိန္႔က် အေဆာင္ေတြမွာ ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပစ္ဒဏ္က်ၿပီးသားေတြကို သီးျခား အေဆာင္ေတြမွာ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ျပစ္ဒဏ္က် အက်ဥ္းသားေတြဆို အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံရတယ္။ အခ်ဳပ္ေထာင္က အက်ဥ္းသားေတြထက္လည္း အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္ ပိုေခ်ာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ အမႈတန္းလန္းနဲ႔ စစ္ေဆးဆဲေတြခ်ည္း စုျပံဳထားတာ ျဖစ္ တယ္။ ေပ ၂ဝ×၃ဝ အခန္းေလးမွာ လူ အနည္းဆံုး ၂၅ ေယာက္ကေန ၄ဝ နီးပါး ရိွတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ လူက ၃ဝ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြ။ တိတိက်က်ေျပာ ရရင္ မူးယစ္ေဆးဝါးအမႈနဲ႔ တရားစဲြခံရသူေတြနဲ႔ မိဘက ဆိုဆံုးမမရတာေၾကာင့္ ရဲနဲ႔နားလည္မႈယူၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ ထားတာမ်ဳိးလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ တခ်ဳိ႕ မဏိပူရလူငယ္ေတြက တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ပညာသင္ေတြ။ အေငါင္းပါး လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ မူးယစ္ေဆးစဲြေနတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ရင္းနွီးတယ္။ သူ႔မိဘေတြက ေဆးစဲြေနတဲ့ သူ႔ကိုထိမ္းလို႔မရတာေၾကာင့္ ရဲကိုေငြေပးၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ထားတာလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေျပာျပတယ္။ “ငါတို႔နိုင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေဆးစဲြလို႔မဟုတ္ဘူး၊ နိုင္ငံေရးလုပ္လို႔” ဆိုေတာ့ သူအံ့ၾသတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လူငယ္တေယာက္ ေထာင္ထဲဝင္လာၿပီဆို အမ်ားစုက မူးယစ္ေဆးပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ပံုစံေပးခံရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီလြင္ စေရာက္တဲ့ည၊ အိပ္ရာ ျပင္ၿပီး စကားဝိုင္းဖဲြ႔ေနတုန္း ေထာင္အလွည့္က် ရဲတေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ဒီက ရဲေတြက ေလးေပေလာက္ရွည္ၿပီး က်ပ္ေစ့ဝိုင္းေလာက္တုတ္တဲ့ ႀကိမ္လံုးကိုင္ေလ့ရိွတယ္။ ရဲက က်ေနာ့ကို အရင္ေခၚတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားကေန လက္နွစ္ဘက္ကိုဆန္႔ၿပီး အျပင္ဘက္ထုတ္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က ထုတ္ေပးေတာ့ အက်ႌလက္ရွည္ နွစ္ဘက္လံုး လက္ ေမာင္းအထိ ပင့္တင္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာအျပစ္မွမရိွဘဲ လက္ဝါးျဖန္႔ၿပီး ႀကိမ္လံုးစာေကၽြးေတာ့မယ္ ထင္ေန တာ။ သူက က်ေနာ့လက္နွစ္ဘက္လံုး လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ လက္ဖ်ံတေလွ်ာက္ လက္ေမာင္းရင္းထိ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ အပ္ေပါက္ရာေတြၾကည့္တာ။ ဘိန္းျဖဴထိုးသူေတြဆို အပ္ရာေတြက ထင္းကနဲပဲ။ က်ေနာ္ တို႔ နွစ္ေယာက္လံုးကိုဘာမွ မလုပ္ဘူး။ လူသစ္ဝင္လာရင္ ထိုင္ထလုပ္ခိုင္းတာမ်ဳိးေတာင္ မခိုင္းခဲ့ဘူး။ အင္း.. အပ္ေပါက္ ေတြ႔ရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။ လက္နွစ္ဘက္လံုးကို သံတိုင္အျပင္ဘက္ ေမွာက္ၿပီးထုတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္နွစ္ ဖက္လံုးနဲ႔ ႀကိမ္ကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး အသားကုန္လဲႊ႐ိုက္ေတာ့တာပဲ။ ေဆးသက္ အနုအရင့္အလိုက္ေပါ့။ အနည္းဆံုး ၅ ခ်က္ ကေန ၁ဝ ခ်က္ထိ ႐ိုက္တယ္။ ရဲ႐ိုက္ေနတုန္း အထဲကအက်ဥ္းသားေတြက “တစ္..နွစ္..သံုး…ေလး..” နဲ႔ သံၿပိဳင္ အခ်က္ ေရ လိုက္ေရေပးရေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ေျခသလံုးအနွံ႔ အ႐ိႈးရာထပ္ၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနေအာင္ ႐ိုက္တာပဲ။ အဲဒါ ရဲအသစ္တေယာက္ေျပာင္းရင္ တခါေခၚၿပီး အ႐ိုက္ခံရတာ။ ေထာင္ထဲဝင္လာစ ဘိန္းစားေတြဆို ႐ိုက္ခံရလို႔ နာတာက တမ်ဳိး၊ ေဆးစဲြတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲၿပီး တညလံုး မအိပ္နိုင္ မစားနိုင္ ငရဲေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဘဝတူကိုယ္ ခ်င္းစာသမားေတြက ေဆးရင္းထၿပီးကိုက္ခဲ ျငီးတြားေနသူကို ေျခမခ်ဳိး၊ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းေတြဆဲြ ႂကြက္သားေတြ ထုေထာင္းနွိပ္နယ္ေပးၾကတယ္။ ေဆးသမားေတြ ေလး ငါးရက္ေနၿပီးရင္ ေဆးျပတ္ၿပီး သက္သာသြားတာပဲ။ ဒါကို လံုးဝ မူးယစ္ေဆးျပတ္ၿပီ မထင္နဲ႔။ မူးယစ္ေဆးမရေတာင္ “ခိုင္နီး”  လို႔ေခၚတဲ့ ပါးေစာင္မွာငံုခဲရင္ ရိပ္တိတ္ရိပ္တိတ္နဲ႔မူးေနတဲ့ ေဆးေပါင္းေလးေတြရယ္၊ ေဆးရြက္ႀကီးအမႈန္႔လို ငံုေဆးေတြရယ္ခိုးသြင္းၿပီး ငံုတတ္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ လံုးဝမေသာက္ရဘူး။ ဘီဒီလို႔ေခၚတဲ့ လက္သန္းေလာက္သာရွည္ၿပီး တံျမက္စည္းေခ်ာင္းေလာက္ပဲတုတ္တဲ့ ေဆးလိပ္ တလိပ္ အခန္းထဲေရာက္လာၿပီဆို တခန္းလံုး႐ႈ႐ိႈက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေဆးလိပ္မီး ရွာေဖြပံုကလည္း အံ႔မခန္းပါ။ ေရွာေစာင္ ေတြက ခ်ည္စအမွ်င္ေလးေတြကို ခိုင္နီး သံဘူးအခံြေသးေသးမွာ သိပ္ထည့္ၿပီး ေန႔ေရာညပါ အိမ္သာမီးလံုးနား သြားကပ္ ထားတယ္။ မီးလံုးအပူရိွန္ေၾကာင္း ခ်ည္စေတြက ႂကြပ္ႂကြပ္ရြေနၿပီ။ အဲ.. ေဆးလိပ္ရၿပီဆိုရင္ တေယာက္က သမံတ လင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ သံေခ်ာင္းတေခ်ာင္းကို ပြတ္ၿပီးဆဲြတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေစာေစာက ေလာင္ကၽြမ္းဖို႔ အ ဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်ည္စေလးနဲ႔ ခိုင္နီး ဘူးခံြေလးကိုသံေခ်ာင္းျခစ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ မီးပြားစေတြေရွ႕သြားခံတယ္။ မီးပန္းစနဲ႔ ခ်ည္စေတြ႔တာနဲ႔ ပါးစပ္န႔ဲေျဖးေျဖးခ်င္းမႈတ္ၿပီး မီးေမႊးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခိုင္နီးဘူးခံြထဲက ခ်ည္စေတြကိုမီးစဲြၿပီး ေဆးလိပ္မီးညႇိတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းက ကမာၻဦးလူေတြ မီးခတ္ေက်ာက္နဲ႔ မီးေမႊးယူေနသလိုပါပဲ။

ေထာင္ထဲမွာ မီးျခစ္မေဆာင္ရဘူး၊ သံအတိုအစေတြ၊ ပုလင္းကဲြေတြ လံုးဝမတို႔မထိရဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ “ပါလီ” လုပ္ရင္း (၁ဝ) ေပျမင့္တဲ့ ေထာင္နံရံေတြထိတ္က ပုလင္းကြဲအပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ေကာက္ၿပီး လက္သည္း ညႇပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပုလင္း ကဲြနဲ႔ေတာင္ ဆံပင္ညႇပ္တယ္။ သံဆူးႀကိဳးကို လိမ္ျဖတ္၊ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္အားသေရြ႕တမံသလင္းနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၿပီး အပ္ျဖစ္ ေအာင္ ေသြးတယ္။ အပ္ေပါက္ေဖာက္ၿပီး အပ္ကို ေထာင္ေဒၚလာနဲ႔ေရာင္းတယ္၊ အပ္တေခ်ာင္းဆို အနဲဆံုး ၃ ေဒၚလာ ကေန ၅ ေဒၚလာထိ ရတယ္။ ေထာင္ေဒၚလာဆိုတာက မနက္ေစာေစာ ေဝတဲ့ ဂ်ံဳနဲ႔လုပ္တဲ့ “လိုတီး” ကို ေျပာတာ။ မနက္အိပ္ရာထရင္ မီးနဲ႔ကင္ထားတဲ့  ဂ်ံဳျပားေလးတခ်ပ္နဲ႔ လဘက္ေျခာက္နည္းနည္း၊ သၾကားနည္းနည္း၊ ကရေဝးရြက္ ထည့္ႀကိဳထားတဲ့ က်ငမ္းလို႔ေခၚတဲ့ နို႔မပါနီက်င္က်င္ က်ဲေတာက္ေတာက္ လက္ဘက္ရည္ဟာ ေစာေစာစီးစီး ဟာေနတဲ့ ဝမ္းမီးၿငိမ္းေစဖို႔ နတ္သုဓာပဲ။ မိႈင္းကိုင္စကၠဴတခ်ပ္လို ဟိုဖက္ဒီဖက္ ေဖာက္ျမင္ရမတတ္ ပါးလွ်လွ် လိုတီးဟာ ေထာင္ တြင္း အလဲအလွယ္၊ အေရာင္းအဝယ္က႑မွာ အဓိကက်တဲ့ ေဒၚလာျဖစ္တယ္။ လိုတီး ၃ ခ်ပ္ဆို ေရခ်ဳိးဆပ္ျပာတခဲ၊ ၅ ေဒၚလာဆို ေရွာေစာင္ျခံဳထည္ တထည္၊ ၁ဝ ေဒၚလာဆို၊ အေႏြးထည္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထည္၊ အဲလို အမ်ဳိး မ်ဳိး အစားစား ေစ်းျဖတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီ ေရာက္စတုန္းက မနက္ဆိုို လိုတီးမစားဘဲ အစာအိမ္ေဟာင္းေလာင္း နဲ႔ ေစာင္ေလး၊ ဆပ္ျပာေလး၊ တဘက္ေလးေတြစုေဆာင္းရတယ္။

ေန႔လည္စာကို မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ စားရတယ္။ အေစာပိုင္းေတြက ထမင္းကိုႀကိဳက္ဆဲြ၊ အဝစားရေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ၂ လ ေလာက္မွာ ထမင္းလည္းတပန္းကန္ပဲရတယ္။ ထမင္းကို ျမန္ျမန္နပ္ေအာင္ ပြားေအာင္ ေဆာ္ဒါထည့္ခ်က္ဟန္ တူတယ္။ ထမင္းက ပြၿပီး ဘယ္ေလာက္စားစား မၾကာခင္ျပန္ဆာတယ္။ စားေနက်ဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းက်ဲက်ဲတခြက္၊ အာလူးနဲ႔ ဟင္းရြက္တခ်ဳိ႕ေရာခ်က္တာ တခြက္ပါ။ တပတ္တခါ အသားေကၽြးတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ေရာခ်က္တဲ့ ေထာင္ထမင္း ဟင္းဆိုေတာ့လည္း အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ သန္႔ရွင္းတယ္၊ စားေလာက္တယ္။ ထမင္းၿမိန္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေရႊလွံဗိုလ္ ျငဳပ္သီးနဲ႔ ဆားနဲ႔ႀကိတ္ၿပီး စားၾကတယ္။ ေရႊလွံဗိုလ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ပူေလာင္ စပ္ဖ်င္းတဲ့ ျငဳပ္ပါ။ ႏြားေပါင္တေပါင္ ခ်က္ရင္ ျငဳပ္သီးတေတာင့္ဆို အေတာ္ပဲလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေရႊလွံဗိုလ္ျငဳပ္ကို ဟင္းခ်က္ရင္ ဒီအတိုင္း ထည့္ခ်က္တာမဟုတ္ ေရခြက္တခြက္ထဲ ျငဳပ္သီးအေျခာက္ကို စိမ္ထားၿပီးခြက္ထဲက ေရကိုပဲ ဟင္းထဲထည့္ ခ်က္တာလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေလာက္စပ္တဲ့ျငဳပ္သီးကို က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္းမွာ မီးဖုတ္ၿပီး ဆားနဲ႔တို႔္ စားၾက တယ္။ ဝမ္းကိုက္ေဝဒနာျဖစ္တာေတာင္ အစားကမရပ္။ ေရႊလွံဗိုလ္ျငဳပ္ဟာ စဲြတယ္။ သူမပါရင္ စားမၿမိန္ဘူး။ တခါတ ေလ အခန္းထဲ မ်က္ေစ့လည္ၿပီးႂကြက္ကေလး တေကာင္စ နွစ္ေကာင္စ ဝင္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ အက်ဥ္းသား တခ်ဳိ႕ (ကသဲေတြကေတာ့ ႂကြက္မစားဘူး) ႂကြက္ကို ပိတ္ဆို႔ဖမ္းတယ္။ ၾကာၾကာမဖမ္းရဘူး မိတယ္။ ႂကြက္ကို အရည္ ဆုတ္ ေခါင္းျဖတ္ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔သီၿပီး အိမ္သာမီးလံုးနား သြားကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္မွာ ႂကြက္ကင္ကို စားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ကာလက ေခတ္ပ်က္တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အရင္ ၁၉၈ဝ မတိုင္ ခင္္အထိ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဟင္းခ်က္စားလို႔ရတယ္တဲ့။ ေထာင္ေဖာက္ေျပးမႈ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ခ်က္စားတာ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး။ ေထာင္ေဖာက္ေျပးသူေတြက ဗမာျပည္သားတခ်ဳိ႕လည္းပါတယ္။ ရိကၡာပို႔ကား၊ ေရသယ္ ကားနဲ႔အတူ သံတူရြင္း၊ ေဂၚျပားေတြခိုးသြင္းၿပီး ေျမေအာက္လိႈင္ေခါင္းေဖာက္ၿပီးထြက္ေျပးၾကတာလို႔ ကသဲ အက်ဥ္းသား ေဟာင္းတခ်ဳိ႕က ေျပာဖူးတယ္။

ေထာင္ထဲမွာတေန႔တာ ျဖတ္သန္းရတာပ်င္းစရာေကာင္းေပမဲ့ ၾကံဖန္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနရပါတယ္။ အေဆာင္ေတြမွာ တနာရီ အထဲဝင္၊ တနာရီအျပင္ျပန္ထြက္ရတာ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္လံုး အျပင္ထုတ္ထားတာမဟုတ္။ မိုးရြာရင္ေတာ့ အျပင္ မထုတ္ဘူး။ အခန္းတခါးဖြင့္ရင္ အရင္ဆံုး လုပ္ေလ့ရိွတာက ကိုယ့္အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေစာင္ေတြကို ေနပူလွမ္းၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အဖဲြ႔နဲ႔ကိုယ္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာၾကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေက်ာင္းသားေတြက နိုင္ငံေရးစကားေတြ၊ စာအ ေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ရုပ္ရွင္၊ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ၊ အတင္းအဖ်င္းကအစ တေန႔တေန႔ ေျပာမကုန္ဘူး။ အာလည္း က်ယ္ ၾကတယ္။ ကသဲေတြက “ေဟး..ဘားမီးစ္ ဘားမီစ္း” နဲ႔ကို သတိေပးယူရတယ္။ စကားေျပာရင္း ကိုယ့္အက်ႌေလးေတြ ကိုယ္စီခၽြတ္လို႔.. သန္းမႀကီးေတြ တုပ္ရတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ကိုယ္သန္းလို႔ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္ သန္းမႀကီးေတြကို အဲဒီ က်မွ တအံ့တၾသျမင္ဖူးတာ။ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အက်ဥ္းစခန္းက ေရေႏြးနဲ႔ ျပဳတ္ သတ္ရတဲ့ ေပါေလာေပၚ သန္းမႀကီးေတြေလာက္မဆိုးေပမဲ့ မဏိပူရေထာင္ထဲက ကိုယ္သန္းေတြကလည္း ေခသူမဟုတ္ ပါ။ အက်ႌဂုတ္ေတြ၊ ဂ်ဳိင္းနဲ႔ကိုယ္က ကင္းေျခလိုက္ထားတဲ့ အက်ႌေခ်ာင္ႀကိဳ ေခ်ာင္ၾကားေတြမွာ ခိုကပ္ေနတဲ့ သန္းေတြ ဟာ ေန႔စဥ္နွိမ္နင္းသုတ္သင္လို႔ကို မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ပဲ။ သန္းျဖဴေတြလိုပဲ ဒုကၡေပးတာက ဂ်ပိုးပဲ။ အင္ဖားေထာင္ဂ်ပိုးက နံရံေပၚက ေဆးသုတ္ထားတဲ့ အဂၤေတ အခံြနဲ႔ အုတ္အႀကိဳအၾကားမွာ အသိုက္ဖဲြ႔ေနတာ။ ေန႔ဆို အိပ္ၿပီး ညပိုင္းဆို တပ္စု တပ္ဖဲြ႔အလိုက္ ခ်ီတက္ၿပီး တကိုယ္လံုးသမတယ္။ ဂ်ပိုးကိုက္လြန္းလို႔ လန္႔ၿပီးေတာင္နိုးတယ္။ အိမ္သာမီးေရာ၊ အခန္းမီး ေရာ တညလံုး ထိန္ထိန္လင္းေနေတာ့ တေရးနိုး ဂ်ပိုးထသတ္သူေတြေတာင္ရိွတယ္။ ေထာင္ကသန္႔ရွင္းတယ္။ အနံ႔အ သက္လည္းကင္းတယ္။ ေရကန္ထဲမွာ ေရမျပတ္ျဖည့္ထားတယ္။ ပံုစံခြက္နဲ႔ ေရးခ်ဳိးစရာမလို။ ႀကိဳက္သေလာက္ခ်ဳိး။

ေထာင္ထဲမွာ ပံုမွန္ျပဳက်င့္တဲ့အရာတခုက ညေန ၅ နာရီဆို Suching တပ္ဖဲြ႔႔ (ရွာေဖြေရးတပ္) ေတြပံုမွန္ေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က အိႏိၵယေတာင္ပိုင္းမွာေနထိုင္တဲ့ မာဒရာဇီ၊ ေတလဂူနဲ႔ ကယ္ရီလာ လူမ်ဳိးေတြ။ ကာကီေရာင္ ယူနီ ေဖာင္းဝတ္ၿပီး အသားမဲမဲေတြနဲ႔ တုတ္ရွည္ ကိုယ္စီကိုင္ရင္းလာၾကတာပါ။ Suching လာၿပီဆို အခန္းထဲက ေစာင္ေတြ၊ အခင္းနဲ႔ အဝတ္အစား ပိုင္ဆိုင္တာအားလံုး ေပြ႔ခ်ီကိုင္မၿပီး အျပင္မွာတန္းစီရပ္ရတယ္။ မိမိေစာင္ေတြအဝတ္ေတြေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာခ်ထား။ သူတို႔အဖဲြ႔ေတြ ေထာင္ထဲ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ တုတ္ေတြနဲ႔ထိုးဆြစစ္ေဆးတယ္။ ပုလင္းကဲြ၊ အပ္၊ သံေခ်ာင္း ႀကိဳး ေဘာပင္၊ ခဲတံေတြကအစ စည္းကမ္းနဲ႔မညီတာေတြ႔ေရ မေခ်ာင္ဘူး၊ ေရေရလည္လည္ ႐ိုက္ခံရသ လို ဆဲလ္ခန္း (သီးျခားတိုက္ခန္း) ကိုပို႔ၿပီး ခ်ဳပ္ေနွာင္တယ္။ သူတို႔ကိုယ့္ေရွ႕လာရပ္ရင္ ပံုစံအတိုင္း ေခါက္ထားတဲ့ေစာင္ ေတြ အဝတ္ေတြ ခါျပရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကိုယ္လံုး ရွာတယ္။ လက္ေျမႇာက္ေပးရတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ၄ လ ေလာက္အၾကာမွာ အခန္းထဲက ကသဲတေယာက္ မေတာ္တဆတိုက္လိုက္ရာက က်ေနာ့ရဲ႕မ်က္မွန္ က်ကဲြသြားတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မွန္ ၂ ဖက္လံုး ကဲြသြားတာ။ မွန္တဖက္က လံုးဝသံုးမရေတာ့ေအာင္ ေလး ငါးစိတ္ကဲြသြားေပမဲ့ တဖက္ ကေတာ့ သံုးစိတ္ေလာက္ကဲြသြားတာ။ က်ေနာမ်က္စိက ဝါးတ႐ိုက္ေလာက္ေဝးတဲ့ လူဆုိရင္ေတာင္ မ်က္နွာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ မသဲကဲြဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို မႈန္တာ။ ဒီေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ မွန္ကဲြစေလးတခုကိုေတာ့ လႊင့္မပစ္ရက္ဘူး။ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မေလးနဲ႔ကိုင္ၿပီး အေဝးၾကည့္မွန္အျဖစ္ သံုးရတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ၊ လူႀကီးေတြလာရင္ ခိုး ၾကည့္ရတယ္။ လသာတဲ့ညေတြဆို ေထာင္နံရံကေနတက္လာတဲ့ လျပည္႔ဝန္းဝန္းႀကီးကို ျပဴတင္းေပါက္သံဇကာေတြ ၾကားကေန ၾကည့္ရတဲ့အခါ မွန္ကဲြေလးေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ရတာ။ ဒီမ်က္မွန္ကဲြေလးနဲ႔ပဲ သဘဝအလွေတြ ႐ႈ႕ျမင္ခံစားၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ကဗ်ာေလး၊ သီခ်င္းေတြေရးျဖစ္တာ။ ကဲြေနေသာမွန္တစ ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ့အတြက္ သိပ္ကို အဖိုးတန္တယ္။ မွန္ကဲြစေလးကို လက္ထဲအျမဲကိုင္ထားရတယ္။ ေစာေစာ Suching တပ္ေတြ လာၿပီဆိုရင္လည္း စည္း ကမ္းအရ မွန္ကဲြကိုအခန္းထဲဝွက္မထားရဲဘူး။ မိလို႔ အ႐ိုက္ခံရတာထက္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ မွန္ကဲြေလးျပန္မရေတာ့မွာ စိုးရိမ္တာ။  ဒီေတာ့ မွန္ကဲြေလးကို က်ေနာ့လက္ခလယ္နဲ႔ လက္ညိႇဳးၾကားမွာ ညႇပ္ၿပီး ရွာေဖြ ေရးရဲေတြ ကိုယ့္နားေရာက္တာနဲ႔ အျမန္လက္ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့ လက္ေခ်င္းေတြမွာ အာ႐ံုစိုက္တာ မဟုတ္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့ရဲ႕သတိေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္လား ဘုရားမလို႔လားမသိဘူး၊ မွန္ကဲြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခါမွ ျပႆနာမတက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေထာင္ကလြတ္တဲ့အထိ အဲဒီပံုစံအတိုင္းပဲ ရင္ဆိုင္သြားတယ္။

ညေန ၆ နာရီ ညစာစားၿပီးရင္ ည ၉ နာရီဟာ အိပ္ခ်ိန္ပဲ။ မအိပ္ခင္ဝိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔။ ၿပီးရင္ အ ခန္းအျပင္က ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ ပံုစံခြက္ေလးေတြကိုစီၿပီး တီးဝိုင္းစေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ ကသဲအဆိုေတာ္ေတြလည္း မူးယစ္ေဆးအမႈနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီက်ရင္ အထူးပဲြပဲ။ တီးဝိုင္းကိုေစာေစာစတယ္။ သာယာဝတီေထာင္က ကိုဝင္းေမာ္တို႔လို ဂစ္တာေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္ခြင့္မရိွဘူး။ ႀကိဳးတပ္တူရိယာမပါတဲ့ ပါကားရွင္းနဲ႔ ပါးစပ္တီးလံုး သက္ သက္ပဲ။ နာမည္ႀကီး ဟိႏၵဴရုပ္ရွင္ထဲက သီခ်င္းေတြ၊ ကသဲကားဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပံုစံခြက္ ဗံုသံ၊ ပံုစံပန္းကန္ျပား တာပလာသံ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြနဲ႔ေပါ့။

လူတေယာက္ဟာ သူအဆင္မေျပတဲ့ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနပါေစ.. အနုပညာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔တဲြရိွေနရင္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈ ေတြကို ေက်ာ္လႊားနိုင္တာပဲ။ က်ေနာ္ဟာ ေထာင္ထဲက တစိမ္းတရံေတြ၊ ဘာသာမတူ၊ စကားမတူ၊ စ႐ိုက္မတူသူေတြ ၾကားမွာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္မရဘဲ စိတ္ဓာတ္ေတြ ၿပိဳက်ေနတာကို ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားတတ္တဲ့ အနုပညာစိတ္ နဲ႔ပဲ ထိန္းမတ္ခဲ့ရတာပါ။

ကိုညိဳ
၃၁ ေမလ ၂ဝ၁၃

No comments: