ေခြးတူဝက္တူ ဒီမိုကေရစီ၊ ဝစီပိတ္ လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ အေသေမြးခဲ့တဲ့ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီ

လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေဒသက တရားမဲ့မႈ အသံေတြ ထပ္ၾကားလာရတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းတျပည္လံုးတင္သာမက တကမၻာလံုးမွာပါ လုပ္သမွ်တင့္တယ္ေနတဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္အစိုးရ သတင္းေတြကလည္း နားမဆန္႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံ အဝွမ္းက လယ္သမား၊အလုပ္သမား၊ အေျခခံ လူတန္းစား အေရး၊ ေျမယာတိုက္ပြဲ နဲ႔ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ ကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္း ဆိုတာထက္ ပိုမလာတဲ့အျပင္ တေန႔တျခား အဖိႏွိပ္ခံရသူေတြဟာ
အေဖေခၚစရာမရွိ၊ အေမေပ်ာက္ဘဝနဲ႔ “အမိမဲ့သား ေရနည္းငါးပမာ” အားကိုးရာမဲ့လာၿပီး အေျခအေနဟာ အဆိုးဘက္ကိုသာ ဦးတည္သြားေနဆိုတာကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။

ျပည္တြင္းမွာ “ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္က ကဲ” နဲ႔ “သူခိုးဓား႐ိုးကမ္း” သလို လုပ္ေနေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ကပါ “အဆိပ္ပင္ေရေလာင္း” လုပ္ေနတာ အျပစ္မဆိုသာဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊အာဆီယံ တို႔ရဲ႕ တိတ္တဆိတ္ က်ိတ္ၾကံက်ိတ္လုပ္ အပ်ဳိရည္ဖ်က္ျခင္း နဲ႔ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အဓမၼ မုဒိမ္းက်င့္ျခင္း ခံခဲ့ရေပမယ့္အပ်ဳိေသြး အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတဲ့ ဗမာျပည္ဆိုတဲ့ မိန္းမပ်ဳိဟာ ဒီမိုကေရစီအတု သနပ္ခါးလိမ္း၊ ေပါင္ဒါဖို႔၊ ပန္းပန္လိုက္ေတာ့ အေနာက္အုပ္စုကပါ အခုပေရာပရည္ျပဳခ်င္၊ သြားရည္တမ်ားမ်ားက် အာသာငမ္းငမ္းထၿပီး အမဲဖ်က္ ဖို႔အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။

ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆိုရွယ္လစ္ အေရျခံဳၿပီး “ဗမာ့နည္း၊ ဗမာ့နည္းဟန္ ဆိုရွယ္လစ္”လမ္းစဥ္ႀကီး ေၾကညာ စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းမႈကို ပံုဖ်က္ စစ္အုပ္စု အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ အာဏာကို ေဆာက္တည္ လိုက္ေတာ့ စစ္ေအးေခတ္ ကမၻာ့ လက္ဝဲယိမ္း ႏိုင္ငံႀကီးအားလံုးက ဖက္လဲတကင္း အေရးတယူ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ တေစၦအေျခာက္ခံေနရတဲ့ လက္ယာ အေနာက္အုပ္စုကလည္း ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ စစ္အုပ္စုဟာကြန္ျမဴနစ္ ကို ေခ်မႈန္းေနသူအျဖစ္ ရႈျမင္ကာ ဒီမိုကေရစီ နဲ႔လူ႔အခြင့္အေရး အသံေကာင္းေလးမွ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဝင္ မဟစ္ခဲ့ဘူး။

အခု ဗိုလ္သန္းေရႊ ရဲ႕ ကစားကြက္ (ဝါ) မ်က္လွည့္ပြဲ (ဝါ) လူတိုင္း သိေပမယ့္လူတိုင္းနီးပါး အတိတ္ ေမ့သလိုလို၊ ေရႊ ေကာက္ရသလိုလိုနဲ႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သာယာကာ “နတ္ကရာ က်ီးေမာ့” ျဖစ္ေစတဲ့ “ဒီမိုကေရစီ ေမ်ာက္ပြဲ” အတြက္ ဗိုလ္သိန္းစိန္နဲ႔ ၾကံ့ဖြတ္အစိုးရက စည္းကမ္းျပည့္ဝ စစ္မွန္လွတဲ့ကလိမ္ခ်ံဳ “ဗမာ့နည္း၊ ဗမာ့နည္းဟန္ ဒီမိုကေရစီ” ကို အသံုးခ်ၿပီး စစ္အုပ္စုစီးပြားနဲ႔ အာဏာကို ဆြဲဆန္႔လိုက္ေတာ့ အစကတည္းက စီးပြားေရးနဲ႔ ေဒသတြင္း ပထဝီႏိုင္ငံေရး အလို႔ငွာ ပါခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနာက္အုပ္စုဟာ ဒီမိုကေရစီ ေရႊရည္စိမ္ ဟုတ္/မဟုတ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္မဝင္စား၊ လူ႔အခြင့္အေရး စံႏႈန္းလည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္း၊ စကားလွလွေတြသံုး ၿပီး “ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ဳိး”ေတြ႔သလို၊ “ဖိနပ္ျပတ္နဲ႔ ေခြးငတ္” ေတြ႔သလို သူတို႔ အက်ဳိးစီးပြား နဲ႔လိုဘ ျပည့္ဖို႔ရာ အတြက္ပဲ စဥ္းစား ေဖာ္ေဆာင္လာေတာ့တာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ စစ္ပြဲအတြင္း နဲ႔ လူမႈဒုကၡ ဆင္းရဲတြင္း က တကယ့္ ပကတိတိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝ ကေတာ့ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝး”ေနဆဲပဲ ျဖစ္တယ္။ အရင္တုန္းကမွ စစ္အစိုးရျဖစ္လို႔၊စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္လို႔ ဆိုၿပီး ေျဖေတြးလို႔ရေပမယ့္ အခုဟာက “ေနာင္လာတဲ့ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္းဝန္ထက္ကဲ” ဆိုသလို ျပည္သူ႔ အစိုးရ အမည္ခံၿပီး စစ္ အုပ္စုနဲ႔ အေပါင္းအပါ စီးပြားဘီလူးႀကီးေတြဟာ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ျပည္သူကို ပိုဖိႏွိပ္ ရမ္းကား၊ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ခြင့္ရ ေနတာဟာ ပိုဆိုးတဲ့ အေနအထား၊ ပိုခံျပင္းစရာေကာင္းၿပီး လက္သင့္မခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္တယ္။ “ဒီမိုကေရစီ အစိုးရ” လို႔ ပါးစပ္ သနခံ ေခၚရ၊ “ခံလည္း ခံရ” ဆိုေတာ့“နာလည္း နာေသး၊ နံလည္း နံေသး” ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္၊ မသတီစရာ ဒီမိုကေရစီ မီးယပ္စြဲေနတဲ့ ကလိယုဂ္ ေခတ္ဆိုးႀကီး ျဖစ္တယ္။

ခု ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္မႈ အားလံုးကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ။စစ္အုပ္စုရယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ပုလင္းတူ ဗူးဆို႔ေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကိုမထိခိုက္တဲ့ အရာေတြခ်ည္းပါ။ သူတို႔ကို မထိခိုက္တဲ့ အျပင္ ဒီလို အေပၚရံဟန္ျပ ေစ်းေခၚေကာင္း ေအာင္ လုပ္ျပေနတဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားေတြ ပိုျဖစ္ထြန္း၊ သူတို႔ကို အရင္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ ခံထားရမႈေတြေတာင္ ေျဖေလ်ာ့လာေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မျဖစ္မေနလုပ္ျပေနတဲ့ အစစ္အမွန္မဟုတ္၊ ေစတနာအ ရင္းမခံတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ စီးပြားနဲ႔ အာဏာကို တိုက္႐ိုက္ထိခိုက္ေစတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ အက်ဳိးစီးပြား နဲ႔ စစ္အုပ္စုအက်ဳိးစီးပြား တိုက္႐ိုက္ ယွဥ္လာရင္၊ ျပည္သူ႔အာဏာ နဲ႔ စစ္အုပ္စု အာဏာထိပ္တိုက္ ေတြ႔လာရင္ ဘာမွ မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲဘဲ အက်င့္ေဟာင္းအတုိင္းဘီလူးအစြယ္ကုိ အစြမ္းကုန္ထုတ္ျပ၊ ရက္စက္ဖိႏွိပ္ လုပ္ျပတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု ကိုယ္တိုင္ကလည္း “ေနာက္ျပန္လွည့္အေၾကာက္တရား”ေဆးမိၿပီး လွ်ာေလး၊ အာေလး ျဖစ္၊ မတရားမႈေတြကို အသံက်ယ္က်ယ္ မထြက္ႏိုင္၊အလိုတူ အလိုပါ သေဘာ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တယ္။ ဆိုေတာ့ စစ္အုပ္စုဟာ ေရွ႕မွာလည္းပိုလို႔ လက္ရဲဇက္ရဲ ႏိုင္လာဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ျမန္မာစကားပံု ရွိတယ္။ “ေတာဆူမွ ၿမိဳ႕ဝ” တဲ့..။ ေတာသား ဆူၿဖိဳးမွၿမိဳ႕သားလည္း သာယာဝေျပာမွာ..။ ဒါမွ တိုင္းျပည္ လည္း တိုးတက္ခ်မ္းသာမွာ..။ ဗမာျပည္မွာ လူအမ်ားစု ျဖစ္တဲ့ ေတာေန လူတန္းစား ေတာင္သူလယ္သမားနဲ႔ အေျခခံ လူတန္းစား အလုပ္သမား၊ လက္လုပ္ လက္စား အေရး အေလး မေပးသမွ်၊ သူတို႔ဆူၿဖိဳးေရး မေရွးရႈသမွ်၊ လူမႈတရားမွ် တမႈ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္သမွ်၊ သူတို႔မ်က္ရည္ႀကီး၊ မ်က္ရည္ငယ္္က်ေအာင္ လုပ္ေနသမွ်၊ သူတို႔ ထမင္းအိုးကိုခြဲေနသမွ်၊ သူတို႔ ဗိုက္ေတြ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသမွ်၊ သူတို႔ ေက်ာေတြမြဲၿပီး ေျပာင္ေနသမွ် ဒီမိုကေရစီေလသံ ဘယ္ေလာက္ ပစ္ပစ္၊ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဘယ္ေလာက္ဝင္ဝင္ တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီသုခခ်မ္းသာရ၊ ေလာက နိဗၺာန္တည္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လာမွာမဟုတ္ပါ။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာျခားခ်က္ေတြ ျမင့္သထက္ျမင့္၊ လူမႈ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ မ်ားသထက္မ်ား၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မတရားမႈေတြ ဒင္းၾကမ္းျဖစ္သထက္ျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ဟာ “ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး” ဘဝ က ဘယ္လိုမွလြတ္လာမွာ မဟုတ္ပါ။

ခုေတာ့.. ျဖစ္ေနတာက.. ဗမာ့သမိုင္းဝင္ ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲႀကီးမွာ လူထုဟာ …

ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းေနတတ္ရမယ္။ ထမင္းတနပ္ ေလွ်ာ့စား ႏိုင္ရမယ္။ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံ ခႏၱီ ပါရမီ က်င့္ၾကံရမယ္။ သူမ်ားဆီမွာ အလကားနီးပါးရေနတဲ့ လူထု ဆက္သြယ္ေရး စနစ္၊ နစၥဓူဝ အေျခခံလိုအပ္မႈကို အရင္တုန္းက ေအးဓား ျပတိုက္သလို ပိုက္ဆံေတြ မတန္တဆ နင္းခြေတာင္းခဲ့ၿပီ အခုမွေရေျမ့အရွင္ မိုဘိုင္းသခင္အေနနဲ႔ နာမည္ေကာင္း ယူ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးတာကိုလည္း ေက်းဇူးသိႏိုင္ရေလာက္ေအာင္ ႏံုအ တတ္ရမယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အေျခခံနဲ႔ မူလအခြင့္အ ေရး အားလံုးကို အလံုးစံု ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ၿပီး အခုမသဒါၶေရစာ မယားငယ္ ေပး ျပန္ေပးကာ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရးကို ႏိုင္ငံေရးလက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်ေနတာကို ၾကည္ျဖဴနားလည္ေပးရံုမက ရွစ္ခိုးဦးတင္ ေက်းဇူးတင္တတ္ရမယ္။

ဒါကို ေက်ာမြဲလူထု နင္းျပားေတြမွာ မခံႏိုင္လို႔ အာခံျပန္ရင္လည္း…

“ေရႊေရးပန္းကန္တက္” တယ္ ဆိုၿပီး လူ႔ေပါက္ပန္း အာဏာရွင္ ေနာက္ၿမီးဆြဲေတြရဲ႕ အၿငိဳအျငင္ ခံရမယ္။ အာဏာရွင္ရဲ႕ မီးေလာင္ဗံုးဒဏ္ ခံႏိုင္ရမယ္။လက္ကိုင္တုတ္ေတြရဲ႕ နံပါတ္တုတ္ဒဏ္ ခံႏိုင္ရမယ္။ ေသနတ္က်ည္ဆံလည္း “ပီး”ရမယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္က က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာမယ့္ “ေခြးတူ ဝက္တူဒီမိုကေရစီ” ရဲ႕ အက်င့္၊ အၾကံနဲ႔ ဝိေသသလကၡဏာ ေတြ ျဖစ္တယ္။

“သမေဏနမေဏာ၊ ေဂါေဏနေဂါေဏာ” ဆိုသလို ဒီမိုကေရစီ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားဆိုသူမ်ားကလည္း …

ေဘာင္းဘီဝတ္မ်ားနဲ႔ ေဘာင္းဘီခၽြတ္မ်ားႀကီးစိုးရာ လႊတ္ေတာ္ မွာ“မတိုက္မခံ” လုပ္တတ္ရမယ္။ မတိုက္လည္း မတိုက္၊ တာဝန္လည္းမခံတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဓေလ့ဟာ နာမည္သာဆိုးတာ အေန၊ အစားေတာ့ တကယ္ေခ်ာင္တယ္။ “အားလံုးေကာင္း ပါသည္” လည္း မၾကာမၾကာ ေအာ္ တတ္ရမယ္။ “လက္ညႇိဳးေထာင္ေခါင္းညိတ္” အခ်ိန္ကိုက္ လုပ္တတ္ရမယ္။ ျမင္းက မလႈပ္ ခံုကလႈပ္၊ ယုန္ကမတိုး ပိုက္ကတိုး နဲ႔ “စိတ္ေတာ္သိ၊ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္” လည္း တတ္ရမယ္။ ေရလိုက္ငါးလိုက္နဲ႔ “အၿမီးစားဖက္ ေခါင္းစားဖက္” လုပ္တတ္ရမယ္။ ဒါဟာ..“ျပည္ထဲအေရး ေပါက္နဲ႔ေက်း”၊ “ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္ သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္” တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံအေရး၊ ျပည္သူ႔အေရးကို ဆင္စြယ္နန္းေပၚတင္၊ သုခမိန္စကားလံုးေတြသံုး၊ လူထုနဲ႔ ကင္းကြာေအာင္လုပ္၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုသင္းကြပ္၊ စကားအရာမွာေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာ၊ ေလဖမ္းဝါး လံုးတန္းခ်ည္လူထုကို ဝါဝါ ခ်ရင္း အစစ္အမွန္ ႏိုင္ငံေရး “ဝါဒ” နဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ ေတာ့လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ဘဲ စကားအရာသာ ဝါဝါၿပီး ခ် တတ္တဲ့ “ဝါတတ္”အေခ်ာင္သမား၊ ေလာက္ေကာင္၊ ဆိတ္ခေလာက္၊ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြ ေတြသာႀကီးစိုးတဲ့ “ဝစီပိတ္” စစ္လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး ရဲ႕ “ေတမိ ဒီမိုကေရစီ” အက်င့္၊ အၾကံေတြ ျဖစ္တယ္။

အခုလို ဆိုေတာ့.. နင္ပဲငဆ နင့္နင့္သီးသီးနဲ႔ ေဘးထိုင္ ဘုေျပာ တယ္လို႔ဆိုခ်င္ၾကမယ္။ မဟုတ္ဘူး..။ ဗမာျပည္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ႀကိဳဆို အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္းနဲ႔ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကို အ ျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေဆာင္းပါး အေျမာက္အမ်ား ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာင္လည္း အလ်င္းသင့္သလို အျပဳသေဘာေဆာင္ ေရးဖို႔ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ဒါေပမယ့္ စစ္အုပ္စု နဲ႔ ခ႐ိုနီ အက်ဳိးသက္သက္ စစ္ဖြဲ႔စည္းပံု နဖားႀကိဳးထိုးခံထားရတဲ့ စစ္လႊတ္ ေတာ္ ႏိုင္ငံေး တခုတည္း အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ေရွ႕မေရာက္ဘူး။ လမ္းမေပါက္ဘူး။ မတရားမႈေတြ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြအတြက္ မာမာထန္ထန္ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ ဆန္႔က်င္ဖို႔ ပိုအခြင့္သာ၊ လူးသာ၊ လြန္႔သာ၊ လႈပ္သာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏိုင္ငံ ေရး၊ လူထု ႏိုင္ငံေရးက အခုထက္ ပိုက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိရမယ္၊ ရွိသင့္တယ္ ဆိုတာလည္း ျမင္သေလာက္ ေထာက္ ျပေျပာဆိုမွ ႏိုင္ငံသားတေယာက္၊ ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔ က်င့္ဝတ္ တာဝန္ (MoralObligation) ေက်မယ္။

လယ္ကြင္းထဲ၊ ယာကြက္ထဲ၊ စက္ရံုထဲနဲ႔ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲက ဘဝေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး တည္ေဆာက္လို႔ မရဘူး။ စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔ တည္ေဆာက္လို႔ မရဘူး။သူတို႔အတြက္ လက္ေတြ႔ အလုပ္နဲ႔ အခြင့္အေရးရဖို႔ လိုတယ္။ လိုအင္ ဆႏၵနဲ႔ အေၾကာက္တရားက လြတ္ေျမာက္ (Freedom from Want & Fear)၊ ဒီမိုကေရစီအိမ္မက္ မက္ဖို႔ဆိုတာဟာ လက္ေတြ႔ သဘာထားမွန္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ အျပဳအမူေတြပါဖို႔ လုိတယ္။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တိုင္းရင္းသား အေရး တည္ေဆာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရး ကိုင္တြယ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္မွာစကားခ်ည္းသက္သက္၊ လက္ ခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ ကိုယ္အသာရဖို႔၊ “ငို႔ဘ” အက်င့္ကစားသမားစိတ္ဓာတ္ (Gamesmanship) ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ ဆင္၊ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္၊ လွည့္ကြက္ ေထာင္ေျခာက္ဆင္ ကစားေနတာေတြရပ္ၿပီး တကယ့္အစစ္အမွန္ အရင္းခံ စိတ္ေစတနာနဲ႔ သူတို႔ေတြ တကယ္ပဲ ဒုကၡ၊ သုကၡ ႀကီးစြာခံစားေနရပါ့လား ဆိုတာ စာနာနားလည္ ဆင္ေျခ ႏိုင္ဖို႔လိုၿပီး လက္ေတြ႔သူတို႔အတြက္ အလုပ္ေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ လုပ္ဖို႔၊ ေပးဖို႔ လိုတယ္။ ခုေတာ့ႏိုင္ငံတကာ နဲ႔ ျပည္တြင္းက ေရႊျပည္ေအး သမားမ်ား ရဲ႕ အထင္ နဲ႔ အျမင္ဟာနင္းျပားမ်ား လက္ေတြ႔ ခံစားေနရတဲ့ ပကတိ အေျခအေနနဲ႔ ပါစင္ ေအာင္လြဲေနတယ္။

တန္ခိုးရွင္ မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ေန႔ခ်င္း၊ ညခ်င္း ဘယ္အရာမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း နားလည္တယ္။ လက္ေဖ်ာက္ တခ်က္ တီးလိုက္ရံုနဲ႔တမဟုတ္ခ်င္း အရာရာ မၿပီးျပည့္စံုႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း တြက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာကို အ ေကာင္းျမင္၊ အခ်ိန္ေတြ ေစာင့္စား၊ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံဖို႔ဟာလူတိုင္းအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ အထူးသျဖင့္ စစ္ပြဲနဲ႔ ဆင္းရဲ ဒုကၡၾကားကအနာဂတ္မဲ့ေနတဲ့ ဘဝေတြအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ အင္းလ်ားကန္ေစာင္း အေအးခန္းထဲက လူ တန္းစားအတြက္ အဆင္ေျပခ်င္ ေျပမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို ခလုတ္လက္တင္ခု စာေရးေနတဲ့ စာေရးသူအတြက္ အဆင္ေျပခ်င္ ေျပမယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ကို ခု စူးစိုက္ ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္သူအတြက္ အဆင္ေျပခ်င္ ေျပမယ္။

ဒါေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ဆိုတာ ဘယ္နားေနမွန္း မသိဘဲ အသက္ေဘး အတြက္ေတာထဲ ေျပးေနရတဲ့ သူေတြ အ တြက္ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ့္ အိမ္ကေန အတင္းအဓမၼစြန္႔ခြာေနရတဲ့ လယ္မဲ့၊ ယာမဲ့၊ ေျမမဲ့ ဘဝေတြအတြက္ အဆင္မ ေျပဘူး။အလုပ္ရွင္ ေသြးစုပ္သမွ် လည္စင္း ခံေပးေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ အတြက္အဆင္မေျပဘူး။ “အိမ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္ရယ္ မမည္ေတာ့တဲ့” ဘဝ အိမ္ေတြ မွာ ေနေနရသူ ေတြအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ မလြယ္ဘူး။

ဒီလိုအေနအထားမွာ ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး ကို “Political Illusion” က ဘယ္လို၊“Democratisation” ဘယ္ပံု၊ “Liberalisation” က ဘယ္အရာ၊ “Transition toDemocracy” မွာ ဘာေတြ ရွိတယ္.. စတဲ့ စကာလံုး ေတြ၊ သီအိုရီ ေတြ ခ်ေရး၊ ခ်ေျပာဖို႔ စိတ္မပါဘူး။ လိပ္ျပာမလံုဘူး။

ဗမာျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ျခင္း နဲ႔ တန္းတူညီမွ်ျခင္း ဒီမိုကေရစီ တရား ဟာမီးတြင္းထဲတင္ နိ႒ိတံ တယ္လို႔ေတာင္ မဆိုႏိုင္ဘဲ “အေသေမြးခဲ့တယ္” လို႔ပဲတိုတို ဆိုရမယ္။

ဒီလို “အေသေမြး ဗမာ့ ဒီမိုကရစီ” အတြက္ အေပၚရံ သကာမဖံုးဘဲ ဆိုခဲ့တဲ့စကားလံုး အၾကမ္းထည္ေတြကပဲ အနည္း၊ အက်ဥ္း ပံုေဖာ္ ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေတာင္ ပကတိ အေျခအေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး အလွမ္းကြာေနေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ေတာ့ “ေခြးတူဝက္တူ ဒီမိုကေရစီ အက်င့္အၾကံ၊ ဝစီပိတ္လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ အေသေမြးခဲ့တဲ့ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီ” အတြက္ဗားေတာ့ဘရက္ ရဲ႕ ကဗ်ာေလး တပုဒ္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္တယ္။

အဆီယစ္ေနသူမ်ား

ျပည္သူ႔ေခၽြးႏွီးစာ အခြန္ ဘ႑ာေတာ္ကို
အလြဲသံုးစားလုပ္ေနသူေတြက
နည္းနည္းနဲ႔ ေရာင့္ရဲၾကပါလို႔
ဆံုးမေနပါလားေဟ့..။

ဗိုက္အျပည့္ စားေသာက္ေနရတဲ့ သူေတြက
လူငတ္ေတြကို
အနစ္နာခံၾကစမ္းပါတဲ့..။

တိုင္းျပည္ႀကီးကို ေဂ်ာက္ထဲ ဆြဲေခၚခ်မယ့္ လူေတြက
တိုင္းျပည္ႀကီး သာယာဝေျပာမယ့္ အခ်ိန္
နီးလာၿပီတဲ့ေလ..။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာ
သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြ နားလည္ဖို႔
အင္မတန္ ခက္ပါတယ္ ဆိုပါလားေဟ့..။

အားလံုး ဆင္ျခင္၊ ေတြးေခၚ၊ ခံစား၊ နားလည္၊ စာနာ ႏိုင္ၾကပါေစ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၂၆ ၊ ဧၿပီ ၊ ၂၀၁၃

မွတ္ခ်က္။ ။ ဗားေတာ့ဘရက္ (၁၈၉၈-၁၉၅၆) (ဂ်ာမန္ ကဗ်ာဆရာ / ျပဇာတ္ေရးဆရာ /ျပဇာတ္ဒါ႐ိုက္တာ) ရဲ႕ ကဗ်ာကို ‘တင္ေမာင္ေအး’ ဘာသာျပန္‘အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ’ စာအုပ္ (၁၉၇၀) ကေန ယူတယ္။

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10152782904625788&set=a.10152782904585788.1073741896.729135787&type=1&theater