ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္

ရႊမ္း၊ ရႊမ္း၊ ရႊမ္း ... ။

တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္သံေတြက အ႐ိုက္ခံရသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲက ေသြးစက္ေတြကို တစက္ခ်င္း ယိုစီးက်ေနေစခဲ့ တယ္။ ႏွလံုးသားေတြ ကြဲထြက္သြားမွာကို စိုးရိမ္လို႔ အ႐ိုက္ခံရသူေတြက ႏွလံုးသားေတြကို လက္၀ါးနဲ႔ ဖိကာရင္း ေ၀ဒ နာကို အံႀကိတ္ခံစားေနခဲ့ၾကရွာတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာက္ေခတ္မဟုတ္၊ ေရာမေခတ္ မဟုတ္။ ဒါဟာ
လူသားခ်င္းစာနာမႈ ေတြ တိုးပြားလာတယ္ဆိုတဲ့ ကမၻာေျမႀကီးထဲက ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ။

ဒီတိုင္းျပည္ႀကီးမွာ ေခတ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္တိုင္းမွာလဲ လူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ ေလးေတြ သန္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေတြကသာ တခုၿပီးတခု ေျပာင္းလာတယ္။ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္ခံေနရတဲ့ လူေတြ ရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မေတာက္ပခဲ့ရရွာဘူး။

အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထု။

ေရွးျမန္မာမင္းေတြ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တည္ေဆာက္ၾက၊ အျပိဳင္အဆိုင္ စစ္မက္ခင္းၾကခ်ိန္ေတြမွာလဲ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ေတြ စေတးေပးခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္စစ္ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လဲ ေရႊနန္းေတာ္တြင္းက အမတ္မင္းေတြ ဘုရင္ကို အညံ့ခံ ဒူးေထာက္ဖို႔ သိမ္းသြင္းေနခ်ိန္မွာ ဓားတလက္နဲ႔ ဒီေျမ၊ ဒီေရအတြက္ အသက္ေတြ စြန္႔ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ရဲ႕ နန္း ေတာ္ကို ေသနတ္တခ်က္မေဖာက္ရဘဲ သိမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လူမ်ဳိးျခားနယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဟားတိုက္ရယ္ေမာ၊ ျမန္မာ ဆိုတဲ့လူမ်ဳိးကို အထင္ေသးေနခ်ိန္မွာ၊ မႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ဒူးမေထာက္ လက္မေျမႇာက္တဲ့ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ကို အသက္စြန္႔ျပသၿပီး၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္သိကၡာကို ျမႇင့္တင္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။

အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့လဲ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေန တဲ့ၾကားက တခဲနက္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကေနတဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာတဲ့အခါ ျပည္သူ ထဲက ေမြးဖြားလာတဲ့ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုၿပီး ၀န္းရံအားေပးခဲ့ၾကတယ္။ လိုအပ္လာတဲ့အခါ အသက္ေတြ စေတး ေပးခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕က ေခတ္ေျပာင္းအာဏာ တပဲသားနဲ႔ မ်က္စပစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အကြဲကြဲ အျပဲျပဲနဲ႔ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္သြားတာကို ေတြ႔လာရေတာ့လဲ ရရာလက္နက္စြဲၿပီး၊ ကိုယ့္အေရးေတာ္ပံုကို ကိုယ့္ဘာသာ ဦးေဆာင္ လာခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြ ေပၚထြက္ လာခဲ့တယ္။ လယ္သမားသူပုန္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ တယ္။ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကို တြန္းလွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖက္ဆစ္ကို ေတာ္လွန္ ခဲ့ၾက တယ္။ လြတ္လပ္ေရးႀကီးကို အသက္ေသြးေခၽြးေတြ ေပါင္းစပ္ၿပီး ရယူခဲ့ၾကတယ္။ တဦးတေယာက္၊ တဖြဲ႔ထဲက ရယူခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္သူ႔ေသြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမခၿပီးမွ ရယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရး။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီ၊ တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ၿပီတဲ့ေလ။

ရြာအႏွံ႕၊ ျမိဳ႕အႏွံ႕၊ လယ္ကြင္းျပင္အႏွံ႕၊ ေတာင္ယာေျမအႏွံ႔၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏွံ႔မွာ သီခ်င္းသံေတြ လြင့္ပ်ံေနခဲ့တယ္။ မသ မာသူ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ခြက္ေစာင္းခုတ္လုဖို႔အတြက္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဘက္က ရပ္တည္ မယ့္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားေတြကို ေထာင္ထဲ၊ ေတာထဲ တြန္းပို႔ဖို႔ ၾကံေနၾကတာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတို႔ မသိခဲ့ၾကရွာဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀ေတြ ပ်က္ခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ ဆိုတာေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ၾကံဳၾကရျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ တည္ျမဲေအာ္ၾက၊ သန္႔ရွင္းေအာ္ၾက လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ အကြက္ေခ်ာင္း ေနတဲ့က်ားက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ ပြဲသိမ္းၾကံသြားလိုက္တာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီး ေျမခသြားခဲ့ရ တယ္။ လယ္သမားေတြ ေႂကြးလည္ပင္း နစ္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္သမားေတြ ထမင္းငတ္ ၾကရတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ေပါင္း စားတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ႀကီးစိုးလာခဲ့တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးႀကီး အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္။

ေႂကြးလည္ပင္းနစ္ေနလို႔ ေခါင္းေလးကို မနည္းေဖာ္ေနရရံုရွိေသး။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ေခတ္ေျပာင္းၿပီလို႔ ဆိုၾကျပန္တယ္။ ျပည္သူ႔အေရး၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရး ကိုယ္စားျပဳ တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြက ေႁမြအေရခြံလဲသြားတဲ့ မဆလ ေခတ္သစ္ႀကီးကို အားပါတရ ႀကိဳဆိုေထာက္ခံရင္း မ်က္စိကန္းသြားၾကတာ သူတို႔အားေပးေထာက္ခံခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္အစိုးရက ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ သေဘၤာက်င္းအ လုပ္သမားေတြကို ေသနတ္နဲ႔၀င္ပစ္၊ ထမင္း၀၀လင္လင္ စားရဖို႔အေရး ဆႏၵျပသူေတြကို တုတ္နဲ႔၀င္႐ိုက္ လုပ္ေနတာ ေတာင္ မျမင္လိုက္ၾကရွာဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ မဆလ၊ န၀တနဲ႔ နအဖ ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ ႀကိမ္လံုးေတြေအာက္မွာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ ကေတာ့ တစက္ၿပီးတစက္ ယိုစီးက်ေနဆဲ။

မၾကာပါဘူး။ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ထေအာ္သံေတြ ေပၚထြက္လာျပန္တယ္။

အဲဒီေခတ္ေျပာင္းသူေတြလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ေတြကို ထေအာ္သူေတြ မျမင္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ကန္းရွာေန ေလေရာ့သလား။

ႀကိမ္ခ်က္ေတြကေတာ့ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြ၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြအေပၚ တရႊမ္းရႊမ္းထပ္ က်ေနဆဲ။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးေသြးစက္ေတြကလဲ တသြင္သြင္ စီးက်ေနဆဲ။

ေခတ္က ဘယ္သူေတြအတြက္ ေျပာင္းေနတာတဲ့လဲ။

ခင္မမမ်ဳိး

(၂၊ ၃၊ ၂၀၁၃)