Tuesday, May 7, 2013

ျပန္လည္ ဆံုဆည္းၾကရာ၀ယ္

(၁)

အခ်ိန္က (၁၉၉၇) ခုႏွစ္၊ ေနရာက ဆူးေလဘုရားအနီးမွာပါ။

ဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ရင္း၊ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေစာင္တခုမွာ လစဥ္ေရး ခြင့္ရတာေၾကာင့္၊ ေရးထားတဲ့စာမူေလးေတြကို ဆူးေလဘုရားအနီးက လမ္းေဘးလက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္တဲ့ အစ္မႀကီးေတြ ဆီမွာ လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္ခိုင္းၿပီး၊ စာေပတိုက္ကို သြားပို႔ေနက်ပါ။ ၿပီးတဲ့အခါ စာေပတိုက္က မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ လက္ဖရည္ ေသာက္ရင္း
စကားေျပာၿပီး၊ ဆူးေလ-ပန္းဆိုးတန္းတ၀ိုက္က စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာ စာအုပ္ေမႊ၊ အေဟာင္းဆိုင္ က ဦးေလးႀကီးမ်ားနဲ႔ စကားေျပာႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ အိမ္ကို ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ ဆူးေလဘုရားအနီးမွာ သီလရွင္အိုႀကီးတပါးနဲ႔ သက္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ့္ သီလရွင္ ဆရာေလးတပါးတို႔ လမ္းကူးဖို႔ ခဲယဥ္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေနရာလဲ မဟုတ္ေလေတာ့ လမ္းေပၚေျခ လွမ္းတိုးလိုက္၊ ကားေတြကလဲ လာလိုက္ (ရန္ကုန္မွာက လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ ကားနဲ႔ လူ အၿပိဳင္လုၾကရတာပါ)၊ ေျခလွမ္းေနာက္ဆုတ္လိုက္ ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေလးတို႔ကို မ်ဥ္းၾကားရွိရာေခၚသြားၿပီး၊ လမ္း ကူးေပးရင္း၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေတာ့ နယ္ကေန ရန္ကုန္တက္လာၾကတာမွန္း သိရပါတယ္။ မသြားတတ္၊ မလာတတ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားေတြကို လိုက္ေမးေနၾကတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႔က ထုတ္ လာတဲ့ စာမူခေလးနဲ႔ တည္းခိုရာကို တကၠစီေလးငွားေပးလိုက္ပါတယ္။ သြားရင္းလာရင္း ဒီလိုအျဖစ္ေလးေတြက ၾကံဳ တတ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီသီလရွင္ႏွစ္ပါးကို မထင္မွတ္ပဲ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါ ဆံုဆည္းရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေဒးစြန္ ပါ မွာပါ။ တခါတရံ က်မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ပုတီးစိပ္အဓိဌာန္၀င္လိုစိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က ဘုရားေတြကို လိုက္ဖူးၿပီး၊ ပုတီးစိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အလြန္ဆံုး ကိုးရက္ကေန (၂၇) ရက္အထိပါ။ တခါတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားမွာ (၄၅) ရက္တိတိ၊ ရက္ရွည္ အဓိ႒ာန္၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ (၂၀၀၁) ခုႏွစ္ထဲက ကာလတခုမွာေတာ့ ေဒးစြန္ ပါမွာ ပုတီးသြားစိပ္လိုစိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကေန ထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေရာက္ဖူးေပမယ့္၊ ပုတီးစိပ္အဓိ႒ာန္ေတာ့ မ၀င္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ခရီးကပဲ ပမ္းလို႔လားမသိ၊ ဘုရားေပၚကို မေရာက္ခင္ မွာပဲ ေခါင္းမူးလာပါတယ္။

ဘုရားတည္ထားတဲ့ ေတာင္ေပၚကို တက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ သီလရွင္ေျမစိုက္တဲေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလရွင္တဲက တိုင္ေလးကို အားျပဳၿပီး၊ မွီထားလိုက္ခ်ိန္မွာ သီလရွင္ေလးတပါးက တဲေလးေပၚကို တက္ၿပီးနားဖို႔ လာ ေခၚပါတယ္။ ဒီသီလရွင္ေလးဟာ ရန္ကုန္ဆူးေလဘုရားအနီးမွာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ သီလရွင္ေလးမွန္း အစပိုင္းမွာ မမွတ္မိခဲ့ပါ ဘူး။ သီလရွင္အိုႀကီးကို ေတြ႔ရေတာ့မွ မွတ္မိသြားပါတယ္။ သီလရွင္ေလးကေတာ့ ကေလးမွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္လား မသိ။ က်မကို မွတ္မိေနပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရတာေၾကာင့္ အားလံုးပဲ ၀မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ တဦး ေမတၱာ၊ တဦးမွာ...။

(၂)

အခ်ိန္က (၁၉၉၉) ခုႏွစ္၊ ေနရာက မႏၲေလး ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာပါ။

ဒီတုန္းက မႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးသားေတြအတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ က်မလို ေတာင္ေပၚ သူတေယာက္အတြက္ေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ ေနက အေတာ္ကို ပူပါတယ္။ က်မတို႔ေခတ္တုန္းက တကၠစီေတြကလဲ ေတာ္ ေတာ္န    ည္းပါတယ္။ စက္ဘီးေတြကလဲမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလဲမ်ားေတာ့ အိမ္ကကားကိုလဲ တာရွည္မယူထားရဲ ပါဘူး။ တခါတရံ လိုရင္ပဲ ကားေမာင္းသမားနဲ႔ ကားကို ေတာင္ႀကီးကို လွမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္ဘီးက်ေတာ့လဲ မစီး တတ္ျပန္ဘူး။ ဆိုင္ကယ္က်ေတာ့လဲ ေမေမက စိတ္မခ်။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုနားဒီနားသြားရင္ ဆိုက္ကားကို အားျပဳ ရပါတယ္။ ကိုယ့္၀န္တာကို သူမ်ားကို သယ္ေဆာင္ခိုင္းရတာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာေတြကိုေတာ့ အားနာမိသလို ရွိ သား။ ဒါေပမယ့္လဲ အထက္ပူ၊ ေအာက္ပူနဲ႔မို႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ စီးရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ကိစၥတခုရွိတာနဲ႔ ဆိုက္ကားစီးၿပီး၊ အျပင္ထြက္ပါတယ္။ မႏၲေလးမွာက တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူအရမ္း မ်ားေပမယ့္၊ လူျပတ္တဲ့လမ္းေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီလို လူျပတ္တဲ့ လမ္းတေနရာမွာ အေဒၚႀကီးတေယာက္ အထုပ္အပိုး ေတြနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေနပူႀကီးထဲမွာ ဒုကၡပါပဲ ဆိုၿပီး၊ ဆိုက္ကား ဆရာကို ရပ္ခိုင္း၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ဘူတာႀကီးသြားမလို႔တဲ့။ ဆိုက္ကားစီးဖို႔လဲ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ တျပစီ နားနား ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စီးလာတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး၊ ဘူတာႀကီးဘက္ကိုပဲ ပို႔ခိုင္း လိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္လိုရာခရီး ဆက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေတြ ၾကံဳရဆံုရ ဆိုေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီအေဒၚႀကီးနဲ႔ တခါျပန္ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါဆံုတာကေတာ့ အုန္းေခ်ာဘက္မွာပါ။ အုန္း ေခ်ာရြာႀကီးကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီး သြားလည္ျဖစ္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ အုန္းေခ်ာကိုသြားေလ့ ရွိတာက ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ကုန္သည္ေတြ မ်ားပါတယ္။ က်မကေတာ့ အလည္သြားတာဆိုေတာ့ ေရွ႕ခန္းရတဲ့ ဒိုင္နာ ကားကို ေစာင့္စီးၿပီး၊ ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ အေဖာ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒိုင္နာကား ဆရာတေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတာေၾကာင့္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကားဦးစရာ၊ ေစာင့္စီးစရာ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ထဲမွာ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အစားဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး၊ ကားစပယ္ယာ က လဲ သူ႔ေယာက္ဖျဖစ္တာေၾကာင့္ အုန္းေခ်ာဘက္ ကားမထြက္ခင္ တကူးတကကို အေဆာင္မွာ လာႀကိဳေပးပါတယ္။ ညေနပိုင္း သူ႔ကားျပန္ထြက္ခ်ိန္နဲ႔ ညွိၿပီး၊ ရြာထဲသြားလည္လို႔ ရတာေၾကာင့္ က်မအတြက္ကေတာ့ အေတာ္ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲသြားလည္ျဖစ္ခ်ိန္ တရက္မွာ ႏို႔ထမင္းေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးတေယာက္ေတြ႔တာနဲ႔ ႏို႔ထမင္း၀ယ္စား ျဖစ္ပါ တယ္။ မႏၲေလးဘက္၊ ကၽြဲဆည္ကန္ဘက္၊ အမရပူရဘက္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ေတြမွာ ဒီလိုပဲ မုန္႔ပဲသေရစာေလးေတြကို အိုး ထဲမွာထည့္ၿပီး ေစ်းလွည့္ေရာင္းသူေတြ ရွိပါတယ္။ အိုးထဲမွာပါလာတဲ့ အစားအစာေတြက အမ်ဳိးအစားလဲ စံုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အစားႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေတြ႔ရင္ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ လွမ္းေခၚၿပီး ၀ယ္စားေတာ့တာပဲ။

ဒါနဲ႔ စားၿပီး၊ ပိုက္ဆံေပးေတာ့ မယူပါရေစနဲ႔၊ ေက်းဇူးျပန္ျပဳတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အစက မမွတ္မိပါဘူး။ သူျပန္ေျပာျပေတာ့ မွ ဘူတာကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အေဒၚႀကီးမွန္း မွတ္မိသြားရပါေတာ့တယ္။ ပိုက္ဆံကိုလဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေပး လိုက္ရပါတယ္။ တေန႔လုပ္၊ တေန႔စားေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ဒီေန႔ေရာင္းရေငြဟာ ေနာက္တေန႔ရဲ႕ အရင္းအႏွီး ျဖစ္ေနတတ္ တာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္ေအာင္ ႏို႔ထမင္းတပြဲေတာ့ က်သင့္ေငြထဲ ထည့္မတြက္ဘဲ စားေပးလိုက္ရပါ တယ္။ ေမတၱာတရားတို႔ ေရာယွက္ေနခဲ့ေသာ ႏို႔ထမင္းတပြဲ...။

(၃)

အခ်ိန္က (၂၀၀၁) ခုႏွစ္။ ေနရာက ေတာင္ႀကီး ရန္ကုန္ အေ၀းေျပးကားလမ္းမ။

ရန္ကုန္မွာ စာေမးပြဲတခု ေျဖစရာရွိတာေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီးကေန ရန္ကုန္ကို ကားစီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေဘးမွာ ေတာ့ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ စီးလာပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး ရန္ကုန္ကားေတြက ေန႔လည္ဆယ့္ ႏွစ္နာရီ ၀န္းက်င္မွာ ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ လက္ဖရည္ေသာက္ ခဏနားၿပီး၊ ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာတခါ ညစာစားဖို႔ ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီကေန ဆက္ထြက္လာလိုက္တာ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ တခါ ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ ကားစထြက္စ ကတည္းက အဲဒီအစ္မရဲ႕ မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ပင္ပန္းၿပီး ႏြမ္းေနသလိုပဲ။ လက္ဖရည္ ေသာက္ နားတုန္းကလဲ ဆင္းတာမေတြ႔ရဘူး။ ညစာစားခ်ိန္တုန္းကလဲ အေအးပုလင္း တပုလင္းပဲ မွာေသာက္တာေတြ႔ ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကားျပန္ထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမွန္း အေတာ္ကိုသိသာေနၿပီ။ အဖ်ားတက္ေနတာပဲ။ ဆရာ၀န္သမီးဆိုေတာ့ ခရီးသြားရင္ ေဆးေတြေဆာင္သြားတတ္တာ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ က်မရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေဆးတခ်ဳိ႕ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ေကာ္ဖီနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေဆးတိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေနာက္ပိုင္း ကားရပ္ ခ်ိန္က်ေတာ့ အဖ်ားတက္ေနတဲ့ အစ္မကိုတြဲဆင္းၿပီး ဆိုင္ထဲမွာ ေကာ္ဖီမွာ၊ ေဆးတိုက္ရပါတယ္။ ေနမေကာင္းခ်ိန္ဆို ေတာ့ စကားေတာ့ အမ်ားႀကီး မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ၀န္ထမ္းဆိုတာရယ္၊ ရန္ကုန္ကို အလုပ္တာ၀န္တခုနဲ႔ သြားတယ္ဆို တာေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ (၂၀၀၂) ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေန ထြက္ဖို႔ အေျခအေနတခုက လွံဳ႕ေဆာ္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ D-form အတြက္ အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာကို ေတာင္ႀကီးက အခြန္ရံုးမွာ သြားယူရပါတယ္။ အခ်ိန္က သိပ္မရတာေၾကာင့္ ကားလမ္းခရီးကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ ခရီးသြားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟဲဟိုးေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ က်မမွာ မ်က္လံုးျပဴးစရာ ကိစၥတခု ၾကံဳရပါတယ္။ ပံုမွန္ပဲလား၊ သတင္းအရလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီမွာ ရွာေဖြေရးေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ က်မရဲ႕ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွာက မိတ္ေဆြတေယာက္ေပးလိုက္တဲ့ စာ ေစာင္တခု။ ဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရ ဒီစာေစာင္လက္၀ယ္ရွိမႈဟာ က်မရဲ႕ ဘ၀ကို တစံုတရာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ယူနီေဖာင္း၀တ္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က က်မကို လာေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ ဒီအမ်ဳိးသမီးကို က်မ မမွတ္မိပါဘူး။ အခန္းတခုထဲကို ေခၚသြားခ်ိန္မွာ က်မ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါၿပီ။ ၾကံဳသမွ် ရင္ဆိုင္ရံုပဲ ရွိေတာ့ တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ သူက ေမးပါတယ္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားတဲ့။ တခါတုန္းက ရန္ကုန္ ခရီးမွာ ညီမေလးကိုယ္တိုင္ ေကာ္ဖီပူကို မႈတ္ေပးၿပီး၊ ေဆးတိုက္ေပးခဲ့တာေလတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအခ်ိန္အထိ က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ရွိေနဆဲပဲ။ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ ညီမေလးမူပ်က္ေနတာကို အေတြ႔အၾကံဳအ ရ အစ္မ ရိပ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီမွာက မူးယစ္ေဆး၀ါး ရွာေဖြေနၾကတာ။ ညီမေလးက ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္မယ့္လူ မဟုတ္ ဘူးဆိုတာ အစ္မ ယံုပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆိုရင္ အသြားအလာ သတိထားပါတဲ့။ က်မရဲ႕ အိတ္ကို သူခဏ ယူထားလိုက္ ၿပီး၊ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ ျပန္လာေပးသြားတယ္။ စာေစာင္ေတာ့ မပါလာေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ခ်ိန္ အထိ က်မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အိပ္မက္မက္ေနသလို ခံစားေနရဆဲ...။

(၄)

အခ်ိန္က (၂၀၀၄) ခုႏွစ္၊ ေနရာက အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာပါ။

ဒီႏိုင္ငံမွာ ထူးျခားတာတခုက သက္ႀကီးရြယ္အို အမ်ားစုက က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အိမ္မွာပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနၾကတာပါ။ သားသမီးေတြက အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ေရာက္ရင္ အိမ္က ထြက္ၿပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိုးအိမ္ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ မိသားစုဘ၀ တည္ေဆာက္ ၾကပါတယ္။ နီးရင္ေတာ့ တလတခါ၊ ေ၀းရင္ေတာ့ တႏွစ္တခါ ခရစ္မတ္ကာလမွာ မိဘေတြကို ျပန္လာေတြ႔ၾကပါတယ္။ မိဘမ်ားကို သားသမီးေတြက လုပ္ေကၽြးတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္ေပးတာ၊ အပန္းေျဖခရီးေခၚသြားတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို အဓိက ေစာင့္ေရွာက္တာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပါပဲ။

ပင္စင္စားျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ရဲ႕ ပင္စင္ အစီအစဥ္ေတြ ရွိထားရင္ အလုပ္ပင္စင္ခံစားခြင့္၊ မဟုတ္ရင္လဲ ႏိုင္ငံေတာ္ ပင္စင္ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အို မ်ားကလဲ သူတို႔ဘာသာေနၿပီး၊ က်န္းမာ ေရးမေကာင္းရင္ေတာ့ သူနာျပဳမ်ားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားရွိတဲ့ care homes မ်ားမွာ သြားေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုေနခ်ိန္ ေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာင္းၿပီး၊ ေစာင့္ေရွာက္ခ ေပးၾကပါတယ္။ သားသမီးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ခေပးတယ္ဆိုတာ ကေတာ့ ခပ္ရွားရွားပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပန္းစည္းေလးေတြ၊ ကတ္ေလးေတြ အခ်ိန္မွီပို႔ေပးတာ၊ ေျမးျမစ္ေတြေခၚၿပီး အလည္လာတာ၊ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ပို႔ေပးတာ၊ ခရစ္မတ္ေန႔လည္စာ လာစားတာေလးေတြနဲ႔ မိဘ-သားသမီးၾကားက တြယ္ေႏွာင္မႈေလးေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ က်မသူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ လန္ဒန္ေျမာက္ပိုင္းကို အလည္သြားရင္း လမ္းမွာ အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဖြား တေယာက္ ေစ်း၀ယ္တြန္းလွည္းေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းၿပီး၊ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္လဲ ေမာေနပံုေပါက္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ေအးစက္စက္ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ အဖြားအိုတေယာက္နဲ႔ လူငယ္တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ျမန္မာစိတ္ရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္က ဘယ္လို ဥေပကၡာ ျပဳႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ အဖြားကို ကူညီေဖးဖရင္း သူ႔အိမ္ေလးဆီကို အေရာက္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အဖြားက အိမ္ထဲမ၀င္ေသးပဲ က်မကို လက္ကေလးကိုင္ထားၿပီး၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာပါတယ္။ အဖြားက အိမ္ထဲကိုလဲ အလည္ေခၚပါတယ္။ လက္ဖရည္ေသာက္ဖို႔ပါ။ အဖြားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာ တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ေရျခားေျမျခားမွာ အဖြားတေယာက္ရဲ႕ ဒီလို ၾကင္နာယုယမႈခံရတာ တကယ့္ ထီေပါက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ထဲ အတူ ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေစ်း၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကူသိမ္းေပးၿပီး၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဖြားရဲ႕ သားျဖစ္သူ ေရာက္လာပါတယ္။ တခါတေလ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ အေမကို လာ၀င္ၾကည့္တတ္တယ္တဲ့။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္၀န္းက်င္ လူတေယာက္ပါပဲ။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြက သီးျခားေနတတ္သူေတြပါ။ လူေတြကိုလဲ သိပ္ယံုတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ အဖြားက အက်ဳိးအေၾကာင္း ေတြ ေျပာျပေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ေျပာ ျဖစ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လဲ အလုပ္ေတြကတဘက္၊ ေက်ာင္းကတဘက္နဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဘဏ္အလုပ္တခုရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီလူကို ျပန္ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ဘဏ္အလုပ္ အတြက္ စာေမးပြဲေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ အဆင့္ဆင့္ေျဖရပါတယ္။ ပထမဆံုး ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ ၿပီးရင္ သခ်ၤာနဲ႔ analytical skills စာေမးပြဲေတြကို အြန္လိုင္းကေန ေျဖရပါတယ္။ အဲဒါေအာင္ရင္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး၊ ၿပီးရင္တခါ လူေတြ႔အင္တာဗ်ဴး၊ ေနာက္ေတာ့ တခါ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ (ဘဏ္အလိုက္ၿမိဳ႕က ကြဲျပားပါတယ္) ကို သြားၿပီး၊ လူအမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြအတြက္ စစ္ေဆးခံရပါတယ္။

သူတို႔စစ္ေဆး အကဲျဖတ္တာေတြထဲမွာ လူေတြကို အုပ္စုခြဲၿပီး၊ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေဆြးေႏြးခိုင္းတာေတြ၊ အလုပ္ တခုတြဲလုပ္ခိုင္းတာေတြလဲ ပါ၀င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးဘုတ္ အဖြဲ႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုရပါတယ္။ တပတ္ ေလာက္အခါက်ရင္ေတာ့ အေရြးခံ ရမရကို အေၾကာင္းၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းအဆင့္ဆင့္ကလဲ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ျဖစ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးဘုတ္ အဖြဲ႔ကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီဘုတ္ အဖြဲ႔ထဲမွာ တခါက ဆံုဖူးခဲ့တဲ့ အဖြားရဲ႕ သားျဖစ္သူ ပါလာတာကေတာ့ က်မရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အင္တာဗ်ဴးခန္း ထဲကေန အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခ်ိန္မွာ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္ တခ်က္နဲ႔တင္ အလုပ္ခန္႔စာကို ေစာင့္ စရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ က်မ ႀကိဳသိသြားခဲ့ပါၿပီ။

နိဂံုး

ေမြးဖြားခ်ိန္ကေန ေသဆံုးခ်ိန္အထိ ျဖတ္သန္းရတဲ့ လူ႔ဘ၀ဟာ ခရီးတခုကို သြားေနရတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ က်မယူဆမိပါ တယ္။ ဒီခရီးလမ္းေပၚမွာ လူအမ်ားနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကို ေခတၱခဏသာ ဆံုဆည္းရတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြကိုေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေခတၱဆံုေတြ႔ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းအတန္ၾကာမွ မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ ျပန္ဆံုရတတ္ တာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္မွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာ တရားေတြ ကိုင္စြဲမိတဲ့ အေျခအေနေတြလဲ ရွိခဲ့သလို၊ သူေတာ္စင္တေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာ ဟ၊ မာန္မာနေတြ ကိုင္စြဲသြားမိတဲ့ အေျခအေနေတြလဲ ရွိေကာင္းရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ ခရီးမွာေတာ့ ေမတၱာတရားကို အေျခခံ ဆံုေတြ႔ၾကရၿပီး၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းရခ်ိန္ေတြမွာလဲ ေမတၱာ တရားကို အေျခခံေသာ ဆံုဆည္းမႈမ်ားရွိတဲ့ ခရီးတခုကိုပဲ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းခြင့္ ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။

ခင္မမမ်ဳိး
(၆၊ ၅၊ ၂၀၁၃)

No comments: