Monday, May 6, 2013

သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၁)


က်ေနာ့စိတ္ထဲ ဒုကၡသည္စခန္းႀကီးက ဇရပ္နဲ႔တူလာသလိုပဲ။ လာခ်င္သူေတြလာလိုက္ ျပန္ခ်င္သူေတြထြက္သြားလိုက္ ေပါ့။ စခန္းႀကီးက က်က္သေရမရိွေတာ့ဘူး။ အေျခခံစစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းတို႔ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းတို႔လည္း လုပ္ ခ်င္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ေန။ ေဒသစဲြ ပုဂိၢဳလ္စဲြေတြနဲ႔ အစုအဖဲြ႔ေတြလည္းကဲြေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈလည္းၿပိဳကဲြေနၿပီ။ စခန္း ထဲမွာကိုယ့္ဖာသာ နားလည္မႈေတြနဲ႔ပဲ ေနၾကတာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔လို႔ စကားေျပာခ်င္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ေျပာမယ္။ စိတ္ မပါရင္မ်က္ႏွာလဲႊေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုကလည္း ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာကို ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲတိုင္းေနတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စံျပပဲ။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုျဖစ္ရမယ္၊ ထက္ရမယ္၊ ေျဖာင့္မတ္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲစံထိုးတာ။ ဥပမာေျပာရရင္ ေခါင္း ေဆာင္ကို ေပတံအရွည္ႀကီးနဲ႔တိုင္းတယ္။ ေပတံရဲ႕နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းေလး ေရာ့တာနဲ႔ အမွတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဒီလူေခါင္းေဆာင္နဲ႔မတန္ဘူးေပါ့။ ဟိုတုန္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘယ္ပံုဘယ္ လိုဆိုတဲ့ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ေကာင္းေပ့ညႊတ္ေပ့အရည္အေသြးေတြနဲ႔ သြားယွဥ္ေနတာ။ စာအုပ္ထဲလည္း အေကာင္းေတြပဲ ဖတ္ရတာကိုး။ အမွတ္ကိုတိုးၿပီးေပးဖို႔မစဥ္းစားဘဲ၊ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ပဲၾကည့္တဲ့ စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္း။ လူတိုင္းမွာႁခြင္းခ်က္ရိွ တယ္ဆိုတဲ့ အရိွတရားကိုလက္ခံဖို႔ထက္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲလိုမဟုတ္ရဘူး ဆိုတဲ့အျမင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ တို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္ရွာမရေတာ့ဘူး။ စခန္းမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးဆိုတာ ကသဲတပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ စကားျပန္လုပ္ေပး တာ၊ သတင္းယူေပးတာ ဆိုတဲ့အဆင့္ပဲ။ ေခါင္းေဆာင္မရိွေတာ့ဘူး။

အဲလို အီလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။  က်ေနာ္တို႔ကိုဦးေဆာင္ေခၚ လာတဲ့ ဆရာထူးလည္း မိုးေရးကိုထြက္သြားတယ္။ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရးလုပ္ၾကည့္မယ္လို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာ သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၈၉ ေႏြဦးကာလပဲ။ နယ္စပ္ကို ဟသၤာတက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္၊ တခ်ိန္က ဦးႏုဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္ခ်စ္တပ္မွာ ေႁမြေဟာက္တပ္ရဲ႕ တပ္မွဴးျဖစ္တဲ ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္ ဆိုတဲ့ပုဂိၢဳလ္ေရာက္လာ တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဆရာဦးေရႊထူး မိုးေရးေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့ဆီစာတေစာင္လွမ္းပို႔တယ္။ “ငါတို႔အတြက္ အသင့္ ေတာ္ဆံုးေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို ေတြ႔ထားၿပီ။ သူနာမည္က ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္၊ ငါ႔အကိုႀကီးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္္း (ဦးေရႊမွဴး၊ မန္းတကၠသိုလ္၊ အဂၤလိပ္စာဌာန)၊သူဟာ လက္ရံုးေရာ ႏွလံုးပါေကာင္းတယ္။ အခု ငါတိုက္တြန္းေနလို႔ သူ႔ရဲ႕ ေျပာက္က်ားစစ္ဆင္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ ေလ့လာေရးစာစဥ္ကို ျပဳစုေနတယ္၊ မၾကာမီ ငါစခန္းျပန္လာခဲ႔မယ္၊ ဒီမွာလုပ္ စရာေတြလုပ္ေနတယ္” လို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း စာကိုအခ်င္းခ်င္းဆီလွည့္ျပၿပီး ခြန္အားျပန္ယူခဲ႔တယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္ကလည္း စခန္းကို စာလွမ္းေရးတယ္။ စာထဲမွာ  ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို ေရးျပၿပီး၊ ျပည္သူ က စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေဆာ္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒို႔မွာလက္နက္နဲ႔ သင္တန္းလိုတယ္။ ဒါေတြရေအာင္ က်ဳိးစားမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔စခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာ အင္အားေတြျပန္က်စ္လစ္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြျပန္တင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ဓာတ္က်ေနၿပီ။ ညီညြတ္မႈကၿပိဳကဲြေနၿပီ။ တေန႔မွာေတာ့ စခန္းထဲမွာ အံ့မခန္း၊  တႀကိမ္တ ခါမွ မရဖူးၾကတဲ့ ညီညြတ္မႈကို ရလိုက္ၾကပါတယ္။ ညီသလားမေမးနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အရင္ကၾကည့္မရသူေတြ လည္း လက္တဲြမျဖဳတ္သစၥာေတြထပ္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾက စကားေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။

အရမ္းကိုညီညြတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အ့ံမခန္းညီညြတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ညီညြတ္ေရး၊

က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြ တပိုင္းစီ၊ တစစီ ၿပိဳကဲြသြားေစတဲ့ ညီညြတ္ေရးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေကာင္း ေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က မတ္လ ၂၃ ရက္ ညေနပိုင္းေလး။

“အမေလး..ဘာျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ… ၀င္းကို.. ေျခေတာက္က်ဳိးသြားၿပီးလား ..အီး..ဟီး..ဟီး”

ထံုးစံအတိုင္း မစန္းပီြးရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးအသံနဲ႔ ေအာ္ငိုသံႀကီးကိုေၾကာက္စရာ။ ထမင္းစားၿပီးခါစ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနၾကတုန္း စခန္း က ေနအားလံုးေျပးထြက္ၾကည့္တယ္။ ဂိတ္အ၀င္၀ကေန ကေလးၿမိဳ႕က “၀င္းကို” နဲ႔ “ေအာင္ဆန္းလင္း” ကို ကေလး သားေတြ ပုခုန္းကေန တဘက္တခ်င္စီတဲြေခၚလာၾကတယ္။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔ ေျခဖ၀ါးေတြကို ရိုက္ခံထားရတာ။ အျဖစ္စံုရွင္းျပလို႔သိရတာက ေအာင္ဆန္းလင္းတို႔ အင္ဖားၿမိဳ႕အထိသြားလည္တယ္။ ျပန္လာေတာ့ရဲကမိတယ္။ ရိုက္ႏွက္ဒဏ္ေပး ခံရတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္လူေတြကို အဲလိုရိုက္ႏွက္ခံရတာ ျမင္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွမခံႏိုင္ဘူး။ အဲေလာက္ရိုက္စရာမလိုဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆူညံဆူညံေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကသဲစစ္ သားေတြကလည္း အကဲခတ္ေနတယ္။ စူးစမ္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဘားတိုက္ထဲျပန္၀င္တယ္။ အစည္းအေ၀း ခ်က္ခ်င္းလုပ္တယ္။ အားလံုးက ဒီအေျခအေနကိုသေဘာမက်ဘူး။ အဆိုတင္သြင္းၾကတာကေတာ့ ဒီမွာမေနဘူး။ တျခားစခန္းတခုေရႊ႕ေပးပါ။ ဒီမွာသံု႔ပန္းေတြနဲ႔တူတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ သတင္းအဆက္အသြယ္ ျဖတ္ခံထားရတယ္။ အိႏိၵယအစိုးရသိေအာင္လုပ္ရမယ္။ သူတို႔မတရား ဖိႏွိပ္တာမခံေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာမွာ အားလံုးရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ကဲြ ၿပီး ညီညြတ္သြားၾကတာပဲ။ တုန္လႈပ္စရာေကာင္းတဲ့ညီညြတ္မႈ။ ညတြင္းခ်င္း စခန္းကထြက္မယ္၊ တညေတာင္မေနေတာ့ ဘူး။ အစာငတ္ခံဆႏၵျပမယ္။ အျပင္ကို စည္းကမ္းတက် တန္းစီထြက္မယ္။ ဂႏီၶႀကီးလမ္းစဥ္အတိုင္း ဘာမွမတုန္႔ျပန္နဲ႔၊ ရိုက္ရင္လည္းခံမယ္။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးနီးတယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ကသဲစစ္ဗိုလ္ေၾကာင္ပါးနဲ႔ အတူေနတဲ့ မအိကလည္း “က်မေယာက်ၤားကိုလည္း ျပတ္ႏိုင္တယ္၊ က်မ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ထြက္လာတာ၊ က်မ ႏိုင္ငံအတြက္ပဲ က်မ စြန္႔ရဲတယ္၊ က်မ မွားခဲ႔တာေတြခြင့္လႊတ္ပါ” လို႔ တိုင္တည္တယ္။ အားလံုးက ၾသဘာေပးၾကတယ္။

စခန္းကလူေတြအားလံုး ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဆဲြၿပီးတန္းစီထြက္တယ္။ အရဲစြန္႔ၿပီးသာထြက္လာတာ၊ သူတို႔ေသခ်ာေပါက္ တားမယ္ဆိုတာတြက္ၿပီးသား။ ဆန္၊ဆီ၊ၾကက္သြန္ ရိကၡာေျခာက္ေတြေရာ၊ ေဆး၀ါးေတြေရာပါတယ္။ အေစာင့္ ကသဲစစ္ သားေတြျပာသြားတယ္။ ဘယ္သြားၾကမွာလည္းေမးတယ္၊ ဘာမွမေျဖဘူး၊ ဒီမွာမေနဘူးပဲဲေျဖတယ္။ ၀ီစီမႈတ္သံေတြ ဆူ ညံသြားတယ္။ ေအာက္က ကသဲစစ္သားေတြေျပးတက္လာတယ္။ ေသနပ္ေဖာက္သံၾကားရတယ္။ စစ္သားတခ်ဳိ႕ေသနပ္ နဲ႔၊ တခ်ဳိ႕က တုတ္ေတြနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ တခ်ဳိ႕တ၀က္က ဂိတ္အျပင္ေရာက္ေနၿပီ။ တပ္ရင္းမွဴးေရာက္လာတယ္။ အားလံုးကိုျပန္၀င္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္သူမွမ၀င္ၾကဘူး။ ေနရာမွာတင္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးက တခုခုအမိန္႔ေပး လိုက္ဟန္တူတယ္၊ စစ္သားႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ၿပီးတေယာက္ကို လက္ေကာက္၀တ္ တဖက္ဆီကေနကိုင္ၿပီး ဒရြတ္တိုက္ဆဲြၿပီး စခန္း၀င္းထဲပစ္ထည့္တယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ဘုန္းႀကီးဦးအာေလာက၊ ကိုအဲႀကီး ဘယ္သူမွလက္တုန္႔မျပန္ ဘူး။ သူတို႔ဒရြတ္တိုက္ဆဲြတဲ့ေနာက္ပါသြားတာပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ဒရြတ္တိုက္ႀကီး။ အဲ..တင္ပါးေတာ့ က်ိန္းတယ္။ ေျမႀကီးကေက်ာက္ခဲအေၾကအမြ၊ အဖုအထစ္ေတြနဲ႔မို႔ တင္းပါးေတြပြန္းပဲ့ကုန္တယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ေသြးေမာ္ကြန္းသီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ အားလံုးမ်က္ရည္ေတြက်တယ္၊ တခ်ဳိ႕႐ိႈက္ႀကီးတငင္၊ တခ်ဳိ႕ႀကိတ္ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ရည္တလိမ္႔တလိမ္႔နဲ႔။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဒုကၡခံၿပီး၊ အသက္စြန္႔ခ်င္စြန္႔ရပေစဆိုၿပီး ဒီႏိုင္ငံလာၾကတာ၊ ငါတို႔ကိုဒီလို လုပ္ရက္တယ္ဆိုၿပီး သိပ္ေၾကကဲြၾကတယ္။ သိတ္ကိုစိတ္္နာၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြ၊ဇာတိမာန္တက္ႂကြတဲ့သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္။ “ငါတို႔ရဲ႕ ဦး ေခါင္းမ်ားသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီၿပီ သို႔ေသာ္ညႊတ္ကားမညႊတ္ပါသည္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဦး သီခ်င္းဆိုတာ တခါမွ အဲေလာက္ ခံစားခ်က္မပါဖူးဘူး၊ သိပ္ညီတယ္၊ သိတ္မာန္ပါတယ္။ သံဆူးႀကိဳးအျပင္ကေရာ၊ ၀င္းထဲမွာေရာ ကသဲစစ္ သားေတြ က်ေနာ္တို႔ကို ၀ိုင္းထားတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဂရုဏာသက္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး မ်က္ရည္က်ေတာ့လည္း သူတို႔စိတ္ေကာင္းၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ကသဲတပ္ရင္းမွဴးက ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ကို သူ႔ အိမ္ဘက္ေခၚသြားတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးအိမ္ကလည္း စခန္းနဲ႔တေခၚေလာက္ပဲေ၀းတာ။ ခဏေန ျပန္လာတယ္။ အားလံုးအထဲျပန္၀င္ဖို႔ တပ္ရင္းမွဴးကေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မ၀င္ႏိုင္ဘူးလို႔တုန္႔ျပန္တယ္။ “ဒီေနရာ ဟာ အိႏိၵယပိုင္ျဖစ္တယ္၊ စစ္တပ္စခန္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ ဒီမွာဆႏၵျပခြင့္မရိွဘး” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔က အျပင္မွာပဲေနမယ္၊ ဒီစခန္းမွာမေနေတာ့ဖူး၊ စခန္းေရႊ႔ေပးပါ၊ တျခားစခန္းတခုကို သြားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူက မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္ တင္းေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ အျပင္မွာပဲစုျပံဳၿပီး ညအိပ္ဖို႔ျပင္ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းဖဲြ႔ထိုင္ေနတာက ေဘာ္လီေဘာကြင္းမွာ၊ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကသဲစစ္သားေတြ၀ိုင္းထားတယ္။

ညတြင္းခ်င္း ကပ္ထူစာရြက္ေတြမွာ စာေတြေရးၾကတယ္။ ပိုစတာေတြကိုင္ၿပီး ဆႏၵျပတယ္။ “ငါတို႔ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြ၊ ဒုကၡသည္မဟုတ္ဘူး” တို႔ “ငါတို႔ဟာ အက်ဥ္းသားေတြမႈတ္ဖူး” တို႔၊ “ဒီစခန္းဟာ ေခၽြးတပ္စခန္းနဲ႔ တူတယ္” တို႔ ေရးထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညကတေျဖးတေျဖးနက္လာတယ္။ ေႏြရာသီဆိုေပမဲ႔ ေတာင္ေပၚဆိုေတာ့ ေလတိုက္ၿပီးေအး တယ္။ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ ေစာင္ေတြျခံဳတယ္။ ေလကြယ္ေအာင္ သြပ္ျပားေတြကာတယ္။ အေရးႀကီးတာက အခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥ မိုးေရးက ဆရာမန္းတို႔၊ ဆရာထူးတို႔ဆီ အျမန္ဆံုးအေၾကာင္းၾကားဖို႔ပဲ။ ေနာက္ဆံုး စခန္းအျပင္ခိုးထြက္ေလ့ရိွသလို၊ နယ္ေျမလည္းကၽြမ္းက်င္တဲ့ ထိန္လင္း (ပန္းခ်ီထိန္လင္း) နဲ႔ အီးရွက္ (မႏၱေလး)တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ ေပးလိုက္တယ္။ ေပ်ာက္္ၾကားတပ္ဖဲြ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းလည္းဆိုရင္၊ စစ္သားေတြကင္းေစာင့္ေနတဲ့ၾကားက ႏွစ္ ေယာက္လစ္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး။ ဗမာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ပရိယာယ္ကိုခံလိုက္ရတာ။ အေပါ႔သြားမယ္ဆိုၿပီး ၂ေယာက္ တတဲြ၊ သံုးေယာက္တတဲြ၊ တေယာက္တလွည့္၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ႐ႈတ္ယွက္ခတ္သြားေအာင္လုပ္ေတာ့ အေစာင့္လည္း လူမေရတြက္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ေစ႔လည္သြားတာ။

ေျချမန္ေတာ္ေပ်ာက္ၾကားႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ထိျမန္လည္းဆို မတ္လ ၂၄ ရက္ မနက္ကို မိုးေရးေရာက္ သြားၿပီး အဲဒီညမွာ ခ်က္ခ်င္းစခန္းျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မိုးေရးၿမိဳ႕ကေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသတင္းပို႔တဲ့ ၂၄ ရက္ေန႔မွာပဲ ဒီမွာျပႆနာတက္ေနၿပီ။ မတ္လ ၂၄ ရက္တေန႔လံုး က်ေနာ္တို႔ညႇိလို႔အဆင္မေျပဘူး။ သူတို႔ေျပာတာ က ဒီမွာေအးေအးေဆးေဆးေန၊ ရိကၡာေတြဘာေတြ ျပန္တိုးေပးမယ္၊ အဆင္ေျပေအာင္ထားမယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ။ စခန္းမွာမေနခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႔ တပ္ရင္းမွဴးညႇိၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ဘက္က ၂ ခုထဲက တခုပဲဆံုးျဖတ္ဆိုၿပီး ခုလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္စခန္းတခုဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ (၁) ဒီမွာဆက္ေနခ်င္ေန၊ (၂)  ဒီမွာမေနခ်င္ရင္ နယ္စပ္ျပန္ပို႔မယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့မေနဘူး။ မိုးေရးပဲသြားမယ္။ မိုးေရး (နယ္စပ္ၿမိဳ႕) ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းတယ္။ သူတို႔ကသေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးနည္းနည္းတက္ႂကြလာတယ္။ မိုးေရးေရာက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ ၿပီး အေျဖတခုခုရမယ္ထင္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို သံုးသုတ္ခဲြလိုက္တယ္။ တသုတ္မွာ လူ (၇၀) ေလာက္ေပါ့၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက “ကိုညိဳခင္ဗ်ားက မွတ္တမ္းေရးမွာဆိုေတာ့ ပထမအသုတ္နဲ႔ လိုက္သြားေပါ့” တဲ့။ ပထမ အသုတ္ထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးသံုးေယာက္နဲ႔လူမမာေတြ၊ ကိုျမင့္ဆန္း နဲ႔ ကိုေနလင္း (အခသ) တို႔လည္းပါတယ္။ ေျပာရရင္ အၾကမ္းအတမ္းသမားေတြမႈတ္ဘူး၊ မ်က္မွန္သမားေတြ၊ ခ်ာတိတ္ေတြ၊ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ လူမမာေတြပဲ။ မိန္းခေလးဆိုလို႔ ေျပာဖို႔ေမ႔ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ မိန္းခေလး၃ေယာက္ထဲက တေယာက္က “နီနီသိန္း” တဲ့။ သူ႔ကို ကသဲလံုျခံဳေရးအဖဲြ႔ ေတြက စခန္းကိုလာပို႔တာ။ ရန္ကုန္ကလို႔ေျပာတယ္၊ သူ႕အေဖက ရဲမွဴးလို႔ေျပာတယ္။ အေရးအခင္းမွာပါတယ္၊ ေထာင္ က်တယ္လည္းေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေၾကာင္းလည္း သူကေရေရလည္လည္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ ဥပဓိကသန္႔တယ္။ အတန္းပညာေတာ္ေတာ္ေလးရိွခဲ႔ပံုရတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ပဲ၊ သူ႔ကို စိတ္မူမမွန္ဘူးလို႔ အားလံုးကသိထားၾကတယ္။ စကားေျပာရင္ ကေဘာက္ခ်ိ ကေဘာက္ခ်ာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီေန႔က မတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔။ မွတ္မွတ္ရရ ကုလားသၾကၤန္က်ေနတယ္။ ေတာင္ကုန္းေအာက္က ကသဲစစ္သားေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္တန္းလွ်ားဘက္ကေန ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ကသဲဗံုသံေတြၾကားေနရတယ္။ အစီအစဥ္အရ က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔ ၿပီးရင္ ေနာက္တဖဲြ႔ကို ပို႔မွာျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ အဆင္ေျပရင္ ကားကိုဖံုးကာထားတဲ့ တာရပတ္ေပၚမွာ အဂၤလိပ္လို ယက္စ္ (Y) ကိုေရး၊ မေျပလည္ရင္ ႏိုး (N) ကိုေရးဘို႔မွာထားတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေတြလည္း ေ၀ ထားတယ္။ စာထဲမွာ“က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို အမွတ္ (၈) ရိုင္ဖယ္တပ္က နယ္စပ္ ကို အတင္းျပန္ပို႔ေနတယ္။ နီးရာသတင္းဌာနကို အေၾကာင္းၾကားေပးပါ” ဆိုတာေတြေရးထားတယ္။

ထရပ္ကား၂ စီး ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ပထမအသုတ္က ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ဘာျဖစ္ မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရသေလာက္ သိပ္ေကာင္းမယ္ေတာ့မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းပဲလို႔ေတြး ၿပီး စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ေခ်ာေမြ႔တဲ့ဘ၀မွ မဟုတ္တာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လည္း ဒီလိုပဲ ဘ၀စြန္႔ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲလို႔ ေျဖေတြးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ တခုေတာ့ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ ငါ ဗမာျပည္မျပန္ ေသးဘူး၊ ဒီမွာ ဘာတခုမွမလုပ္ရေသးဘဲ မျပန္ဘူး။ ဘာမွျဖစ္မလာဘဲ အိမ္ျပန္ရမွာ ရွက္စရာႀကီး။ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ ေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိကရိွေနတယ္။ ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္မယ္မွန္းလဲမသိဘဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးအနာဂတ္ႀကီးကို ဘုမသိ ဘမသိေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳတင္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတာ ငါဟာ႐ူးသြပ္တာပဲလို႔ အဲဒီတုန္းက မေတြးမိဘူး။

တကယ္လည္းဘာမွမေရရာ မေသခ်ာတဲ့အနာဂတ္။ ပိုဆိုးတာက အႏၱရယ္ေတာင္ရိွေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရကို ႏိုင္ကိုႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကႀကီးစိုးေနတယ္။ ႏိုင္မယ္လို႔လည္း ထင္ေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တူတာကို ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ၊ ဘာမွျပန္မခ်ႏိုင္ဘဲ ဒါမွမဟုတ္ ႐ႈံးနိမ့္ၿပီး၊ အညံ့ခံၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရမွာကို သိပ္ရွက္ေနၾကတယ္။ ရန္သူ႔ဆီမွာ အညံ့ခံၿပီးျပန္မ၀င္ခ်င္ဘူး။ စခန္းမွာေတာင္ သူမ်ားေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ဖာသာအားေပးၿပီး ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားေလး မွတ္မိေသးတယ္။

“ခြပ္ေဒါင္းမွာ ဘက္ဂီယာ မရိွဘူးေဟ့”။

ကိုညိဳ
၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၃

No comments: