သူတို႔ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၀)

“သတ္ကုန္ၿပီ သတ္ကုန္ၿပီ ဆဲြၾကပါအံုး လုပ္ၾကပါအံုး”
“ကိုအဲႀကီး.. အို႔.. ေသေတာ့မွာပဲ၊ ေအာင္ဆန္းလင္းတို႔ဆဲြပါအံုး”
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေရႊဘိုကကိုတင္လွနဲ႔ကေလးၿမိဳ႕က မစန္းပြီးတို႔အသံေၾကာင့္ ဘားတိုက္ထဲက က်ေနာ္တို႔အား လံုး အျပင္ေျပးထြက္လာၾကတယ္။ ျမင္ကြင္းမွာေတာ့ သန္သန္မာမာနဲ႔ မုဆိုးႀကီး ကိုအဲႀကီး ေျမေပၚမွာေမွာက္ရက္လဲလို႔။ ကေလးၿမိဳ႕ကလူငယ္ေတြ ၀ိုင္းထုၾကတဲ့ ဂဲလံုးေတြက ကိုအဲႀကီးေဘးနား ျပန္႔ၾကဲေနတယ္။ ကိုအဲႀကီးေတာ့ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္။ 

ကေလးၿမိဳ႕အဖဲြ႔ေတြ လူခဲြလို႔ ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုအဲႀကီးကို ၀ိုင္းထူမၾကတယ္။ နဖူးနဲ႔ ေခါင္းကဲြသြားတယ္။ ေသြး ေတြစီးက်ေနတယ္။ မၾကာခင္ မဏိပူရစစ္သားေတြတက္လာတယ္။ လူႀကီးေတြေရာပါတယ္။ အေျခအေနေမးျမန္းၿပီး ကိုအဲႀကီးကို အျမန္ဆံုး ခ်န္ဒယ္ေဆးရုံကို ကားနဲ႔တင္သြားၾကတယ္။ စခန္းတခုလံုး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွစိတ္ မေကာင္းၾကဘူး။ တခါမွအခုလိုေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ တိုက္တဲ့ခိုက္တဲ့အထိရန္မျဖစ္ဖူးဘူး။ မၾကာခဏေတာ့ စကားမ်ားၿပီး ထိုးေတာ့ႀကိတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနက်။ စခန္းကလူေတြ အုပ္စုအုပ္စုနဲ႔ တီးတိုးေ၀ဖန္ေနၾကတယ္။

ဟိုအရင္ေန႔ေတြကတည္းက စခန္းအျပင္ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးအိပ္တဲ့ ကေလးအုပ္စုေတြ အိပ္ရာနား တုတ္ေတြ၊ ဂဲေတြ စုထား တာေတြ႔ဖူးတယ္။ ကိုအဲႀကီးကလည္း ေတာထဲကေကာက္ရထားတဲ့ ေဂၚရခါးဓားေကာက္ႀကီးကို ဓားေသြးေက်ာက္ေပၚ တင္ၿပီး လူျမင္ကြင္းမွာ ထက္ေနေအာင္ေသြးျပေနတယ္။ စခန္းမွာက ၾကာေလညီညြတ္မႈၿပိဳကဲြေလပဲ။ အုပ္စုေတြကဲြေန တယ္။ ကေလးအုပ္စု၊ မႏၱေလးအုပ္စု၊ မံုရြာအုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု ဆိုၿပီး။ ၿပီးေတာ့ရိွေသးတယ္၊ ဗကသ အုပ္စု၊ မကသ အုပ္စု၊ ဒီၿငိမ္းတို႔၊ မ်ဳိးခ်စ္တို႔နဲ႔ အရင္ကမၾကားဖူးတဲ့နာမည္ေတြၾကားေနရတယ္။ အခုကဲြသြားတဲ့ ကိုအဲႀကီး ဆိုတာလည္း ကေလးနယ္ကပဲ တာဟန္းက မုဆိုး။ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုစံ။ လက္႐ံုးသိတ္အားကိုးတဲ့လူ။ မာန္မဲ ၿခိမ္းေျခာက္ေနလို႔ ကေလးနယ္သားေတြ သိပ္မၾကည္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔စကားမ်ားၿပီး အခ်င္းခ်င္းေဆာ္ၾကတာပဲ။

စခန္းမွာ လူကလည္းစံုေနၿပီ။ ၈၈ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာလကစၿပီး ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဗကသ ျပန္ၾကားေရးက သူရိန္တို႔ ေဇာ္ထက္တို႔။ ေနာက္ပိုင္း ကိုေနႏြယ္ (ကဗ်ာဆရာ) ကိုျမင့္စန္း (စာေရးဆရာ ေဌးေမာင္ရဲ႕ သား) ကို၀င္းႏိုင္ဦး (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း၊ အာအက္ဖ္ေအ ေရဒီယိုအမႈထမ္းေဟာင္း) တို႔နဲ႔ အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၁၈ ႏွစ္ေတြသာရိွေသးတဲ့ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္း သမဂၢက ကိုေနလင္း (လူရွင္မ်ားသမိုင္းေရးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း) နဲ႔ အဖြဲ႔ေတြ၊ ပန္းခ်ီထိန္လင္းတို႔ စစ္ႏိုင္ဦးတို႔လို လူရႊင္ေတာ္ေတြလည္း ပါလာတယ္။ ယခင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ရဲ႕အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြလည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ စခန္း ႏိုင္ငံေရးက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ရန္ကုန္မွာအေျခစိုက္ တဲ့ အိႏိၵယသံရံုးက လမ္းစရိတ္ေပးၿပီး လႊတ္လိုက္သူေတြလည္းပါတယ္။ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံ ေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြက ေစလႊတ္သူေတြလည္းပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္သင္တန္းေတြေပးေနၿပီ သတင္းၾကားလို႔ ထြက္ လာသူေတြေရာ၊ လက္နက္ကိုင္ဖို႔မဟုတ္ဘူး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ႏွလံုးရည္ဘက္ စိတ္ထက္သန္သူေတြ လည္း ပါၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲလာပေစ ဒီဒုကၡသည္စခန္းထဲကို ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။

မိုးေရးမွာရိွတဲ့ ပန္ခ်ာလွျမင့္ (ျမန္မာျပည္ေပါက္ အိႏိၵယသား၊ ကြယ္လြန္) ကိုကူးမား (မိုးေရးကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း) တို႔က အိႏိၵယဘက္ကမ္းေရာက္လာရင္၊ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံသူမွန္သမွ်ကို စခန္းထဲသိမ္းၾကံဳးပို႔ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကသာ ကိုယ့္ဖာသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ဘယ္အဖဲြ႔ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဒီကအေျခအေနလာၿပီး ေလ့လာတာေတြ၊ အဆက္အ သြယ္လာယူတာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔လာတာ၊ သင္တန္းတက္ဖို႔လာတာ စသျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွေနလိမ္႔မယ္၊ ဒီစခန္းထဲေရာက္ရင္ေတာ့ အားလံုးက ဒုကၡသည္ေတြခ်ည္းပဲ။ ပန္းခ်ီစစ္ၿငိမ္းေအးကေတာင္ အဲဒါကိုရည္ရြယ္ၿပီး အနက္ ေရာင္စကၠဴခ်ပ္ႀကီးမွာ ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြခ်ည္းဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးတခုဆဲြၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္က “အေမွာင္ထဲမွာေတာ့၊ ေၾကာင္တိုင္းကအနက္” တဲ့။

ခက္တာက ဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္သာ တေျပးတညီထဲရိွခ်င္ရိွမယ္ အေတြးအေခၚနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အရည္အခ်င္းေတြ ခံယူခ်က္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးကဲြျပားေနတာကိုး။ ကိုေနႏြယ္တို႔ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔က ႏိုင္ငံေရးသန္လို႔ နယူးေဒလီသြားခ်င္တယ္၊ စခန္းမွာ ယခင္ရိွၿပီးသား ရဲေဘာ္ေတြက လက္နက္ကိုင္သင္တန္းရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတယ္။ အဲလိုယံုၾကည္ေအာင္ လည္း မဏိပူရ အမွတ္ (၈) ရိုင္ဖယ္တပ္ အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက အယံုသြင္းၿပီးေခၽြးသိပ္ထားတယ္။ “စည္းကမ္းတက် ေနထိုင္ၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါ၊ မင္းတို႔တိုင္းျပည္ကို မင္းတို႔လက္နဲ႔ ကယ္တင္ရမွာ ပါ” လို႔ မိန္႔ခြန္းေတြေႁခြတာကို က်ေနာ္တို႔ ယံုမွတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ျပႆနာေတြ ရိွလာၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ စိတ္ထက္သန္သူေတြက လက္နက္ကိုင္ေတြေစာင့္ၾကပ္ၿပီး သံဆူးႀကိဳးအျပင္ထြက္ခြင့္မရတဲ့ အက်ဥ္းသားဆန္ဆန္ ဘ၀ေတြကိုမလိုလားဘူး။ စခန္းရဲ႕ပံုမွန္စည္းကမ္းေတြနဲ႔ သင္တန္းေတြမတက္ဘူး။ အျပင္ထြက္ ၿပီး လမ္းေၾကာင္းရွာလာတယ္။

ေန႔စဥ္ စခန္းကေက်ာင္းသားေတြ သံဆူးႀကိဳးေက်ာ္ၿပီး ေတာလမ္းေတြကေန အျပင္ထြက္ ရြာထဲလမ္းဘက္ေရသြား ေသာက္တယ္။ ခ်န္ဒယ္သြားၿပီး စားစရာ၀ယ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုပါလဲၿမိဳ႕၊ အင္ဖားၿမိဳ႕ထဲအထိ ထြက္လည္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဒီစခန္းမွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ဖူး၊ မီဇိုရမ္နယ္ဘက္က ခ်န္ဖိုင္း စခန္းသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျခလွ်င္ထြက္တယ္။ တခ်ဳိ႕အဖမ္းခံရလို႔ အင္ဖားေထာင္ထဲအပို႔ခံရတယ္။ ပိုးဆိုးတာက စခန္းရဲ႕က်န္းမာေရးပဲ။

အိမ္သာမေလာက္ငွေတာ့ေတာထဲျဖစ္သလို အေလးအခင္းသြားေတာ့ ယင္ေတြထူေျပာလာတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ က်ေနာ္ အဲဒီတခါပဲျမင္ဖူးတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္လည္းမဲနက္ႁပြတ္ခဲေနတယ္။ ဘားတိုက္ထဲက နံရံနဲ႔၊ ျခင္ ေထာင္ႀကိဳးတန္းေလးေတြမွာ ညပိုင္းဆို ယင္ေတြနဲ႔ႁပြတ္သိပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္တိုင္း ယင္ေတြကိုလက္၀ါးနဲ႔ခတ္္ၿပီး ႏွင္ေန ရတယ္။ ယင္ႏွိမ္နင္းေတြလုပ္ရတယ္။ ေျမာင္းေဖာက္ ေဆးျဖန္းတာေတြလုပ္တယ္။ ဒီၾကားထဲ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္တယ္။ ေဆးရံုပို႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ လိုအင္ကလည္းမျပည့္၊ စိတ္ထြက္ေပါက္လည္းမရနဲ႔ စိတ္က်ေ၀ဒနာခံစားရတာတို႔၊ စခန္းကေန ခိုးထြက္ၿပီး ဗမာျပည္ထဲျပန္ေျပးတာတို႔၊ ရန္ျဖစ္တာတို႔ ျဖစ္လာတယ္။

တေန႔ေတာ့ အျပင္ထြက္တဲ့ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ မိုးခ်ဳပ္မွျပန္လာေတာ့ အေစာင့္အရာရိွစစ္သားက ႀကိမ္းေမာင္း တယ္။ ဒိုက္ထိုးအျပစ္ေပးတယ္။ ေခါင္းကိုလက္၀ါးနဲ႔ ရိုက္ပုတ္တယ္။ နာနာက်င္က်င္မဟုတ္ေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက မဏိပူရ စစ္သားေတြပါ စိတ္မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလူေတြငါတို႔ကို ခ်ဳိးႏွိမ္တယ္၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တယ္လို႔ပဲ ျမင္ေနေတာ့ တာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ထဲကတေယာက္က ကသဲစစ္ဗိုလ္ကိုျပန္ခံထိုးတယ္။ အဲဒီမွာ ကသဲစစ္သားေတြကမေၾကနပ္ဘူး။ ေတာင္ကုန္းေအာက္က ကသဲေတြတုတ္ေတြကိုင္ၿပီးတက္လာတယ္။ စခန္းကေက်ာင္းသားေတြအားလံုးလဲ ရတဲ့ လက္ နက္ တုတ္၊ ဓား၊ ခဲေတြကိုင္ၿပီး အသင့္ျပင္ထားတယ္။ လူႀကီးေတြက ျဖန္ေျဖတယ္။ စစ္တန္းလွ်ားဘက္က ေသနပ္ တဒိုင္းဒိုင္းေဖာက္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အေစာပိုင္းေတာ့ စခန္း၀င္းထဲမွာစုေ၀းၿပီး ၀င္းထဲ၀င္လာရင္ ျပန္ခုခံဖို႔ ျပင္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္အရာရိွ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ျပန္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကို စည္းကမ္းအသစ္ထုတ္တယ္။ အျပင္ကို အလွည့္က်၊ အသုတ္နဲ႔ တရား၀င္တပတ္တခါ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရမယ္။ တရား မ၀င္ထြက္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲပို႔မယ္ေပါ့။ စခန္းကလူေတြလည္း အစပိုင္းေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း ခိုး ထြက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ထိမ္းမရ၊ သိမ္းမရ၊ ေျပာမရပါဖူး။ ဒီၾကားထဲ ကိုရမ္ေပါင္ ဆိုတဲ့ မီဇိုခ်င္းရဲေဘာ္အဖဲြ႔နဲ႔ စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္တို႔ကလည္း အုပ္စုခဲြၿပီး က်ေနာ္တို႔စခန္းေအာက္က ဘားတိုက္မွာသြားေနတယ္။ ေနာက္ ပိုင္းသူတို႔လည္း ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္သြားတာပါပဲ။

အဲဒီကာလေတြမွာ၊ ျမန္မာ န၀တ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း နယ္စပ္ၿမိဳ႕အသီးသီးမွာ ေက်ာင္းသားႀကိဳဆိုေရးစခန္းေတြ ဖြင့္ထားၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြ ေနရပ္ျပန္ပို႔တဲ့ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကလူေတြက တမူးနဲ႔ ကေလး၊ ကေလး၀ ႀကိဳဆိုေရးစခန္းေတြမွာ ၀င္ၾကတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ၀င္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကို ေနာက္ ေၾကာင္းစစ္ေဆးၿပီး အခ်ဳပ္ထဲထည့္ထားတာ၊ ေထာင္ထဲပို႔တာေတြလည္းရိွၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ စခန္းကလူေတြ လည္း လူသစ္၀င္လာလိုက္၊ လူေဟာင္းတခ်ဳိ႕ထြက္ေျပးသြားလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတယ္။ ညေနတခါ မနက္တခါ တန္းစီလူစစ္ရင္ ကသဲေတြမရိပ္မိေအာင္ လူစားထိုးတာတို႔၊ စားရင္းလိမ္တာတို႔ အေစာပိုင္းမွာလုပ္ေပမဲ့၊ ေနာက္ပိုင္းက် ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ မနက္စာရင္းလာေကာက္၊ တန္းစီလူစစ္ရင္ Run Away (ထြက္ေျပး) ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္၊ ဖ်ားနာ ဘယ္ႏွစ္ဦးဆိုၿပီး စာရင္းမွန္ပဲေပးေတာ့တာ။ ကသဲေတြကလည္း ထြက္ေျပးသူရိွရင္ အရင္ကလို လိုက္ လံဖမ္းဆီးတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။

တေန႔မွာေတာ့႔…က်ေနာ္တို႔စခန္းမွာ လူေပ်ာက္မႈတခု ျဖစ္သြားတယ္။ ေပ်ာက္တာကလည္း မိန္းခေလး။ မအိတဲ့၊ ကေလးၿမိဳ႕က။ အသားလတ္လတ္၊ ခႏၶာကိုယ္ျပည့္ျပည့္၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိ၊ ခ်စ္စရာရုပ္သြင္နဲ႔ပါ။

ညေနပိုင္း စခန္းမွာလူစစ္တုုန္းကရိွေသးတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာ။ အားလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဆူဆဲၿပီး၀ိုင္းရွာတယ္။ အမွန္ေတာ့ မအိက ရီးစားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔တာ၊ သူ႔ရီးစားကလည္း စခန္းထဲက ဗမာေက်ာင္းသားမႈတ္ ဘူး၊ ကသဲစစ္ဗိုလ္။ နာမည္က “ေခ်ာင္ဗား” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗမာသံနဲ႔လြယ္လြယ္ပဲေခၚတယ္ “ေၾကာင္ပါး” ဆို ၿပီး။ မအိကို ေၾကာင္းပါးကသနားရာကစတာပဲ။ ကေလးၿမိဳ႕ကေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဘီစကစ္ေလးမုန္႔ေလးစားခ်င္ ရင္ မအိ ကို ယူခိုင္း၊ ေၾကာင္ပါးကလည္း သနားေတာ့ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နီးစပ္ကုန္တာ။ ေၾကာင္ပါးက တကယ္ေမတၱာရိွ တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွသိရတယ္။ ထားပါေတာ့ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္အားလံုး မအိကို ေျမလွန္ရွာ တယ္။ ေတာထဲေရာ၊ စခန္းပတ္ပတ္လည္တင္မက အရာရိွရိပ္သာ တန္းလွ်ားက အိမ္ထဲအထိ တုတ္ေတြကိုင္ၿပီး သြားရွာ တာ။ ကသဲအရာရိွေတြက ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကသဲတပ္မွဴးကိုတိုင္တယ္။ အဲဒီေန႔ မအိ ကိစၥ ဒီအတိုင္းၿပီးသြား တယ္။ ရွာမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိလိုက္တာကေတာ့ မအိ ကသဲစစ္ဘိုနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားၿပီေပါ့။

ေနာက္ေန႔က်မွ သတင္းရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေၾကာင္ပါးနဲ႔ မအိ ေျပးတယ္။ ေ၀းေ၀းမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အႏၱရာယ္ စိုးရိမ္လို႔သံုး၊ ေလးရက္ေတာ့ တျခားေနရာေရွာင္လိုက္တယ္။ သိတ္မၾကာခင္ မအိ စခန္းထဲျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ကသဲကင္းစခန္းနားကပ္ရက္မွာ သီးျခားရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီးေနတာ။ ကသဲအရာရိွေတြက မအိကို ေၾကာင္ပါးနဲ႔ လက္ ထပ္ဖို႔သေဘာမတူဘူး။ ဥပေဒကကိုခြင့္မျပဳတာ။ မအိက ႏိုင္ငံျခားသား၊ ဒုကၡသည္၊ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္၊ ေၾကာင္ပါးက ကသဲဇာတ္ျမင့္ ဘရမၼာန္အမ်ဳိးအႏြယ္၊ လူပံုကခတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊အျမဲျပံဳးၿပီးပါးခ်ဳိင့္နဲ႔ လူေခ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သူက မဏိပူရ လူမ်ဳိးထဲမွာ ဧ၀ရက္ေတာင္ကို ပထမဆံုးတက္ႏိုင္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္တဲ့။ ဂုဏ္ရိွေနတယ္။ သူေျပာျပလို႔ ေနာက္မွသိရတာ၊ သူ႔မွာ အဲဒီအခ်ိန္က မိဘေတြက ဆရာ၀န္မတေယာက္နဲ႔ ေစ႔စပ္ထားတယ္ဆိုပဲ။ ထားပါေတာ့ ဆိုခ်င္တာက ေၾကာင္ပါး ဘက္ က အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြက လံုး၀သေဘာမတူဘူး။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကလူေတြကလည္း ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးကို ေစာ္ကားတာ။ လက္မထပ္ဘဲေပါင္းသင္းတာ လက္မခံဘူး။ ကိုယ့္ဒုကၡသည္စခန္းက အမ်ဳိးသမီးကို လွည့္ျဖားေပါင္း သင္းတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး သီးျခားလည္းမေနဘူး။ ဒီစခန္း၀င္းထဲမွာပဲ သီးသန္႔တဲထိုးၿပီး အတူေနတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုပါ ေစာ္ကားတာလို႔ ျမင္ေနတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို က်ေနာ္တို႔ သိပ္မၾကည္ၾကဘူး။ မအိတို႔ျဖစ္ရပ္ကလည္း တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲက အငုတ္ေတြ၊ ခံျပင္းစိတ္ေတြပိုတိုးလာတာပါပဲ။ နဂိုကမွ အဆင္မေျပတဲ့ၾကား ဒီကိစၥက ခံပ်င္းစရာျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ အ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာတင္မၿပီးသြားဘူး။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ျပန္ဆံုေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုး သူတို႔ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာျပေတာ့လည္း တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၱဳေတြလို အေတာ္ဆန္းက်ယ္တာပဲ၊ ကံအေႂကြးေတြနဲ႔ ၾကမၼာရဟတ္ႀကီးက လည္ေနတတ္ပါလားလို႔လည္း ေတြးမိေန ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ အတိတ္ဘ၀၀ဋ္ေႂကြးေတြနဲ႔ ေရစက္ေတြေၾကာင့္ ဒီေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ လာ ဆံုၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကကဲြၾက၊ ၀မ္းနည္းၾက၊ ေဒါသေတြထြက္ၾက၊ နာက်ည္းၾက၊ ခြင့္လႊတ္ၾက၊ အခဲမေၾကေတြ ျဖစ္ၾကနဲ႔။ တကဲ့ကို ဘ၀႐ုပ္ရွင္ကားတကားပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းဆက္ေျပာျပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ေနဦးမလားမသိ…။
ကိုညိဳ
၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၃။