ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္မွာ အိုျခင္း၊ နာျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းေတြကို ဒုကၡလို႔ ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ေသာ္ လည္းက်မ ငယ္ငယ္က ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒုကၡလို႔ သတ္မွတ္ရမွန္း ေရေရရာရာ
နားမလည္လွပါ။
က်မရဲ႕ေမေမက
က်မတို႔ကို သူအိုဇာတာေကာင္းမည္လို႔ ေဗဒင္ဆရာေတြကေျပာတဲ့အေၾကာင္းကို အျမဲေျပာတာ
မွတ္မိ ေနသည္။ ေမေမဘာေၾကာင့္ အိုဇာတာေကာင္းခ်င္သည္ဆိုတာကို က်မတို႔
နားမလည္တတ္ခဲ့ပါ။
အိုဇာတာနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး က်မ ေသခ်ာနားလည္လိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုကို ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္က က်မ
ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့တာကို မွတ္မိေနေသးသည္။ က်မနဲ႔ ေဖေဖ ကုန္တိုက္ (၂) ကိုေရာက္တဲ့
အခ်ိန္မွာပဲ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေျပးၾကလႊားၾက
ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အႀကီးအက်ယ္လုပ္ေနတဲ့ ဂဠဳန္စီမံခ်က္နဲ႔
လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကို
လိုက္လံ ဖမ္းဆီးေနေသာ စည္ပင္သာယာကလူေတြလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေစ်းသည္ေတြ အားလံုး
ကိုယ့္ပစၥည္းကို သယ္ၿပီးေျပးၾကသည္။ ဂဠဳန္အဖြဲ႔က ပစၥည္းမိလွ်င္ ပစၥည္းသိမ္းသည္၊
လူမိလွ်င္ေတာ့ လူပါဖမ္း သည္။
ထိုသို႔
လူေတြ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနေပမဲ့ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနတဲ့ အဘြားအိုတဦးကေတာ့ျဖင့္
သူမ်ားလို မေျပးႏိုင္ ရွာပါ။ သူ႔ေစ်းဘန္းကို မ မႏိုင္ခင္မွာပဲ ဂဠဳန္အဖြဲ႔၀င္ေတြ
အဘြားအိုေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဂဠဳန္အဖြဲ႔၀င္ေတြက အဖြားအို ေရာင္းခ်ေနေသာ
သစ္သီးမ်ားကို ဖိနပ္ႏွင့္နင္းေျခလိုက္ၿပီး အဖြားႀကီးကိုပါ ကားေပၚသို႔ ဆြဲတင္လိုက္သည္ကို
က်မျမင္ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ က်မ ဂဠဳန္ေတြကို ေဒါသထြက္သည္၊ ေနာက္ၿပီး
ဒီအဖြားႀကီးရဲ႕ သားသမီးေတြ ကိုလည္း ေဒါသထြက္မိသည္။
ဒီေလာက္
အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ကိုဘာေၾကာင့္မ်ား မေစာင့္ေရွာက္ရတာလဲဆိုတဲ့
အေတြးေၾကာင့္ ေဒါ သထြက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ အဖြားႀကီးမွာ သားသမီး ရွိ၊ မရွိ က်မ ေသခ်ာမသိပါ။
က်မရဲ႕ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာ တဲ့ အေတြးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။ က်မရဲ႕
ေဖေဖကေတာ့ အိုဇာတာမေကာင္းတဲ့ အဖြားႀကီးပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ ျပဳခဲ့သည္။
မဲေဆာက္မွာေနခဲ့တုန္းက
ဦးလွဘူး လို႔ေခၚေသာ အသက္ ၈၁ ႏွစ္အရြယ္ အဘိုးတဦးႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ အဘိုးက စက္
ဘီးျပင္သည္။ အရိုးေတြ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့လက္ကေလးနဲ႔ ပလာယာေတြကို
လွည့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ က်မ စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အဖိုးနဲ႔ က်မ အလာပ၊ သလာပ ေျပာမိေတာ့
အဖိုးက "ေသရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္ေသခ်င္ ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ
အဖိုးအတြက္ ေနစရာမရွိဘူး၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔လည္း မလြယ္ဘူးထင္တယ္၊ ဒီမွာက စက္ဘီး တခါျပင္ရင္
၅ ဘတ္၊ ၁၀ ဘတ္နဲ႔ စားဖို႔ေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မျပန္ျဖစ္ေသးတာေပါ့"
လို႔ က်မကို ေျပာျပ ခဲ့ဖူးသည္။ အဖိုးကို ထိုင္း-ကရင္ ကျပားတဦးက ေနဖို႔အတြက္ ၁၀
ေပပတ္လည္ ေျမကြက္ေလးေပးထားသည္။ အဖိုးက အိမ္ေထာင္မျပဳတဲ့ လူပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့
အဖိုးမွာ သားေထာက္သမီးခံမရွိပါ။ အဖိုးကို ေစာင့္ေရွာက္မည့္လူ မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္နားနီးခ်င္း
ျမန္မာေတြကေတာ့ အဖိုးေနမေကာင္းလွ်င္ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။
က်မတို႔ျမန္မာျပည္ကို
ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ က်မ ေနထိုင္တဲ့ လမ္းထိပ္မွာ အသက္ ၇၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့
အဖြားႀကီးတဦး ေစ်းေရာင္းေနသည္။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေလးေတြ ေရာင္းခ်စားေသာက္ရသည္။
အဘြားမွာ သား ၂ ေယာက္ရွိေပမယ့္ ၂ ေယာက္စလံုး အရက္သမားေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့
အဘြားကေတာင္မွ သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးေနရေသးသည္။ တခါတရံ က်မ ေစ်းသြား၀ယ္တိုင္းအဖြားက
သူ႔ရဲ႕ အေျခအေနကို ညည္းတြားေနတတ္သည္။ သားသမီးေတြကို အားကိုးလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔
သူ႔ရဲ႕၀ဋ္ေႂကြးေက်ေအာင္ သူအျမဲ ဆုေတာင္းတဲ့အေၾကာင္း က်မကို ရင္ဖြင့္တတ္သည္။ တလအတြက္
၀င္ေငြ ၇ ေသာင္း ပတ္၀န္းက်င္ပဲရတယ္လို႔ အဖြားက ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ အဲဒီ့ေငြေလးနဲ႔
ေလာက္ငွေအာင္ ဖန္တီးေနရလို႔ ရံဖန္ရံခါ သူစားခ်င္ေနတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာေတာင္မွ
မစားႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သား ဆိုးအေမလို႔
သတ္မွတ္ေျပာဆိုတတ္ပါေသးသည္။ က်မက ဘိုးဘြားရိပ္သာလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေနထိုင္သင့္သည္ဟု အၾကံ
ေပးလိုက္တိုင္း ခါးခါးသီးသီးပဲ ျငင္းဆိုပါသည္။ အဘြားက သူတို႔လိုသာမန္လူေတြ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ
ေနခြင့္မရွိဟု ထင္ ေနပါသည္။ ေသမွပဲ ၀ဋ္ကၽြတ္မယ္ဟုလည္း ယူဆထားပံုရသည္။
က်မရဲ႕
ေဖ့ဘုတ္က မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ သူရိန္လႈိင္၀င္းရဲ႕ Facebook မွာ
ေရးထားတဲ့စာကို ဖတ္မိသူတိုင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားေစခဲ့သည့္ ဇတ္လမ္းကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕
ေဆးခန္းကို အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆင္းဆင္း ရဲရဲ အဖြားအိုႀကီးတဦး
ေရာက္လာခဲ့သည္။ အဖြားကေတာ္ေတာ္ အသက္႐ွဴရခက္ခဲေနသည္။ အက္စမာလို႔ေခၚၾကသည့္
ပန္းနာရင္က်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာက သူလုပ္ေပးသင့္သည့္ ကုသမႈေတြအားလံုးကို
လုပ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အဖြား ႀကီး အသက္႐ွဴရ သက္သာသြားခဲ့သည္။ သက္သာသြားေတာ့မွ
အဖြားက သူ႔ရဲ႕ လုံခ်ည္ထဲ ထည့္လံုးထားတဲ့ ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ ဆရာက
မယူေတာ့ဘဲ ဘာလို႔အခုမွ ေဆးခန္းလာတာလဲလို႔ ေမးေတာ့မွ အဖြားက ေတာင္း ရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့သူမွန္း
သိရသည္လို႔ ေရးထားသည္။ ဆရာ့ရဲ႕ လူနာက ကေလး ၈ ေယာက္ေမြးထားခဲ့ေပမဲ့ အခု
အခ်ိန္မွာေတာ့ တေယာက္မွ အသက္မရွင္ေတာ့လို႔ သူ႔မွာ အားကိုးစရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာျပထားသည္။
ဆရာေရးထားတဲ့
အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်မ ဆရာ့ထံ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာက
"ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြ ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာလို ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ေစာင့္ေရွာက္ထား
ေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရ က ေထာက္ပံေပးတဲ့ ဘိုးဘြား ရိပ္သာဆိုတာသိပ္မရွိပါဘူး။
အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ လူမႈကူညီေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက ထူေထာင္ထားၾကတာေလ။ သူတို႔ရဲ႕
ေဂဟာေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႔ စည္းမ်ဥ္း
စည္းကမ္းေတြကိုေတာ့ လိုက္နာၾကရပါတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ေဂဟာေတြမွာ လုပ္ခ်င္ခ်င္၊
မလုပ္ခ်င္ခ်င္ တေန႔လံုး တရား ထိုင္ ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ဘယ္တရား
ထိုင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ရပါမယ္၊
ဒါမွလဲ အဘိုး၊ အဘြားေတြ ေပ်ာ္ၾကမွာပါ။ တခ်ဳိ႕ ေဂဟာေတြက အသက္ႀကီးေထာင္ ေတြနဲ႔ေတာင္
တူေနေသးပါတယ္။
အျခားႏိုင္ငံေတြမွာက
ဘိုးဘြား ရိပ္သာဆိုတာ အပန္းေျဖအနားယူရာ ေနရာေတြနဲ႔ ပိုတူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တို႔
ဆီမွာ အဖိုး၊ အဖြားေတြက မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ့္ လူနာေတြထဲက ၂ ေယာက္ ေလာက္ ရွိတယ္၊
မေနခ်င္လို႔ ျပန္ လာတာ။ က်ေနာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာက အစိုးရအေနနဲ႔ အဖိုး၊ အဖြားေတြ
စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္ သာေတြ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
အရမ္း တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူႏိုင္ တဲ့ ေနရာမ်ဳိးေပါ့။"
ဟု ဆရာသူရိန္လႈိင္၀င္းက ေျပာျပခဲ့သည္။
ဆရာ
ဆက္ေျပာျပတာက" အခုေတာ့ အစိုးရဆီမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို အခမဲ့ေဆးကုေပးမည့္
အစီအစဥ္ေတာ့ ရွိ ေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက ေဆးရံုကို
အရမ္းအသက္ႀကီးတဲ့ လူလာတာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ေဆးရံုကို
သြားကို မသြားႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘိုးဘြား ရိပ္ သာေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး
သူတို႔ေတြကို ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာပဲ ထားသင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျပည္သူလူထုကိုလည္း
အသက္အရြယ္အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာကို ေတြ႔တိုင္း
ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ပို႔ သင့္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သိထားေအာင္
လုပ္သင့္တယ္။" လို႔ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
က်မက
ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမ
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ကိုလည္း အသက္ အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူေတြ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရတာနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ ေအာင္က
"လမ္းေဘးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေျပာရရင္ တအခ်က္က
သူတို႔ ၀န္ ထမ္းဘ၀က လာတာလားေပါ့၊ ၀န္ထမ္းဘ၀က လာတာဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔အတြက္
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ခံစားခြင့္ ေပါ့၊ မျဖစ္စေလာက္မဟုတ္ပဲနဲ႔ လံုလံုေလာက္္ေလာက္ခံစားခြင့္
ရသင့္တာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ဘူးေပါ့ သာ မန္လက္လုပ္လက္စားေတြဆိုလည္းပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မႈ ထိုက္သင့္သေလာက္
ေတာ့
ရသင့္ပါတယ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုတေယာက္ဆိုတာ မပင္မပန္း ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ခြင့္ ရသင့္တယ္၊
အခမဲ့ ေဆး၀ါးကုသခြင့္လည္း ရသင့္တယ္ေပါ့။ အဟာရေပါ့၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အဟာရက
အေရးႀကီးတယ္။ အဟာရျပည့္ျပည့္၀၀ စားသံုးခြင့္ ရွိသင့္တယ္။" လို႔ ေျပာျပသြားခဲ့ပါသည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူလူထုက ဆင္းရဲၾကသည္။ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူေတြ
လည္း အသက္နဲ႔မလိုက္တဲ့အလုပ္အကိုင္ေတြကို မေသမခ်င္းလုပ္ကိုင္ေနၾကရတာကိုက အိုဇာတာ
မေကာင္းၾကျခင္း မည္ပါလိမ့္မည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိုဇာတာေကာင္းလာဖို႔
လူငယ္လူရြယ္ေတြအေနနဲ႔ က်ဳိးပန္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ လို အပ္ပါသည္။
အစိုးရအေနႏွင့္လည္း
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အေထာက္အပ့ံျပဳေပးႏိုင္လွ်င္ လူအိုမ်ားလည္း ေက်းဇူးတင္ၾကပါ လိမ့္မည္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
No comments:
Post a Comment