သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၈)

“ဘယ္လိုထင္ထင္ျဖစ္တယ္ေလ ××× ထာ၀စဥ္မွန္ကန္တဲ့တရားမရိွနိုင္ပါ…. ×× တခ်ပ္ေမွာက္တဲ့ ကစားကြက္မ်ား ××× အေျဖဟာ၀ိုင္းသိမ္းေတာ့မွေတြ႔မွာပါ××

ငါဟာ မတည္ၿငိမ္မိုးတိမ္ပဲ ×× ဂ်စ္ပစီေတြလို ×× မရပ္မနားခရီးနွင္ေန ×× ဘယ္လိုေနထိုင္မွာလဲ ဘ၀ဆိုတာ ×× ျပဇတ္တပုဒ္ပါပဲ ×××

အဆိုေတာ္သန္းနိုင္ဆိုထားၿပီးေတးေရးဆရာ ၀င္းမင္းေထြးရဲ႕ ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ သီခ်င္းေလးဟာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ညည္းဆိုေနက်
သီခ်င္းေလးပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြရည္မွန္းခ်က္ေတြ အလဲြလဲြ အေခ်ာ္ ေခ်ာ္နဲ႔ လူငယ္ဘ၀ေတြကို ပံုေဖာ္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ပါ။ စခန္းမွာ ဂစ္တာေကာက္ကိုင္မိတိုင္း အဲဒီသီခ်င္းေလးကို အျမဲညည္းမိတယ္။ ကိုယ္လိုပဲ ခံစားခ်က္တူ အႀကိဳက္တူေတြက အမ်ားသား။ ကို၀င္းနိုင္ဦး (နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေဟာင္း၊ RFA ၀န္ထမ္းေဟာင္း) နဲ႔ ပန္ခ်ီထိန္လင္းတို႔ အျမဲပဲြေတာင္းတဲ့သီခ်င္းေလးပါ။ စခန္းထဲက က်ေနာ္တို႔ဘ၀ဟာ စိတ္ကူးတိမ္လိုလြင့္ေနေပမဲ့ အေတာင္ပံအညႇပ္ခံထားရတဲ့ ငွက္ေတြလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးဆီ ပ်ံတက္ဖို႔ က်ဳိးပမ္းေနတဲ့ တြင္းေအာင္းသတၱ၀ါေတြနဲ႔လည္း တူေနပါတယ္။

တရက္မွာေတာ့ မိမိစိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ကို တက္ရြက္အစံုလႊင့္ၿပီး ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ခ်န္ဒယ္ခရိုင္ ရဲတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့စခန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ညေနေစာင္း စစ္သင္တန္းအၿပီး ေတာင္ေပၚ ကဆင္းလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကလူသစ္ ၅ ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတာလို႔ထင္ေပမယ့္ သူတို႔က လူသစ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ေတာထဲမွာလမ္းခဲြၿပီး မီဇိုရမ္ဘက္ခရီးနွင္သြားတဲ့ ကိုျမင့္စန္းနဲ႔ က်န္ဖိုင္းစခန္းက ရဲေဘာ္ငါးဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုျမင့္စန္း၊ကိုစိန္၀င္း(တပ္မေတာ္ေလ) ကိုလက်ၤာ၀င္း (ရန္ကုန္) တို႔ နာမည္ပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေကၽြး ၿပီး အေဆာင္ (၂) မွာ တည္းခိုေစပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေရဒီယိုသတင္းနဲ႔ကိုယ္မို႔ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ကို သြားနႈတ္ မဆက္ျဖစ္ဘူး။ စခန္းတာ၀န္ခံ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႔ သူတို႔စကားေျပာေနလို႔ မသြားျဖစ္တာလည္းပါတယ္။ မနက္မွေတြ႔ေတာ့မယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ညအိပ္ခ်ိန္အေရာက္ခင္ က်ေနာ္တို႔အိပ္တဲ့ အေဆာင္ (၁) မွာ အေရး ေပၚအစည္းေ၀းလုပ္တယ္။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက အားလံုးကိုရွင္းျပတယ္။ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔နဲ႔စကားေျပာေတာ့ သူတို႔ ဒီစခန္းမွာ ေနဖို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ရွီေလာင္းၿမိဳ႕(မက္ဂါလီယာျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္္) မွာ ရဲကဖမ္းမိလို႔ မဏိပူရ ကေနထြက္လာတဲ့ ဗမာေက်ာင္းသားေတြပါရွင္းျပအၿပီး ဒီကိုပို႔ေပးတာလို႔ သိရတဲ့အေၾကာင္း ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ အလွည္႔က် ကင္းသမားေတြ လံုျခံဳေရးသတိရိွဖို႔မွာတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေနာ္က ထမင္းခ်က္တာ၀န္က်တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မီးဖိုထဲမွာ ထင္းခဲြေရခတ္ၿပီး ထမင္းအိုးတည္ထား တုန္း၊ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ကို ျပန္ဖမ္းလာခဲ႔တယ္ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အံ့ၾသေနတယ္။ စခန္းမွာ မေနခ်င္ရင္ တရား၀င္အသိေပးၿပီး ညပိုင္းျဖစ္ေစ၊ မနက္ေစာေစာျဖစ္ေစ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္တတ္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူး။ က်ေနာ္လည္း ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ကိုထားတဲ့အေဆာင္ခဏေျပးၿပီး သြားၾကည္႔တယ္။ သူတို႔ထဲက ကိုစိန္၀င္းကို ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေဆးထည့္ေပးေနတာေတြ႔ရေတာ့ ထိုးႀကိတ္တဲ့အထိေတြျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ သေဘာေပါက္ လိုက္တယ္။ သူတို႔အားလံုး မ်က္နွာေတြသုန္မႈန္ေနတယ္။ မေၾကမနပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုျမင့္ဆန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔တပ္ေနက် မ်က္မွန္ကိုင္းတဘက္က က်ဳိးေနလို႔ ၀ါးျခမ္းျပားေလးနဲ႔တဲြၿပီး မ်က္မွန္ဂိုင္းကို ခ်ီထားတာေတြ႔ရတယ္။ အခုမွကိုင္းက်ဳိးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စခန္းျပန္၀င္မလာခင္ကတည္းက က်ဳိးေနတာျဖစ္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ မွန္သမားဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။ သူတို႔အိတ္ေတြနဲ႔ပါလာတဲ့ စာအုပ္ေတြကိုလည္း စခန္းက တာ၀န္ရိွသူတခ်ဳိ႕ ေမႊေနွာက္ရွာေဖြေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္္ ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကသဲ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ စစ္သားတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ပါသြားတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက သူတို႔ကို ခ်န္ဒယ္ရဲစခန္းကို ပို႔လိုက္ၿပီး အဲဒီကတဆင့္ နယ္စပ္ကိုျပန္ပို႔နိုင္သလို အင္ဖားေထာင္လည္းေရာက္သြားနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ခန္႔မွန္းတြက္ဆေျပာသံေတြ ၾကားရတယ္။

စခန္းမွာေတာ့ တေန႔တေန႔ ကိုယ့္တပ္စုအလိုက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့လူနဲ႔၊ ထင္းခုတ္ ထင္းခဲြတဲ့လူနဲ႔၊ ထမင္းခ်က္အဖဲြ႔နဲ႔ အလွည့္က်လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ မိုေရးက ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္လည္း တခါတခါလာၿပီး ငပိေလး ကုလားပဲေလး သယ္ လာလိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရးလုပ္သြားလိုက္၊ ကတိတခ်ဳိ႕ေပးလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနပါတယ္။ သူ႔ဂတိေတြျဖစ္မ လာေတာ့လည္း ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္ေလၿပီးစစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းကို မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ရြာထဲသြားလည္လိုက္၊ အနီးအ နားက ပါလဲၿမိဳ႕နဲ႔ နာဂရြာေလးေတြက အသိေတြဆီသြားလည္ၾကနဲ႔ေပါ့။ အနီးအနားရြာေတြကလည္း ဘားမီးစ္ရျဖဴဂ်ီ (ျမန္မာဒုကၡသည္) ေတြဆိုတာ သိကုန္ၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြလည္း စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာလည္း ရိွတယ္။ တခ်ဳိ႕က ပုတီးေတြစိတ္တရားထိုင္၊ တခ်ဳိ႕က ဘယ္သူမွေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္လည္း ကိုယ့္ဖာ သာတေယာက္ထဲ လုပ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း တေနကုန္ေတာလည္ထြက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ေခ်ာင္းထဲတေန ကုန္ ငါးသြားမွ်ား၊ တခ်ဳိ႕က အျပင္ထြက္လည္နဲ႔ေပါ့။ ညေနလူစုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့အားလံုး အလွ်ိဳလွ်ဳိနဲ႔ျပန္ေပၚလာတာပါပဲ။

တခါတေလ အိႏိၵယ သတင္းဌာနတခ်ဳိ႕ကလာၿပီး ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းေတြရိုက္၊ အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္ၾကတာလည္းရိွတယ္။ တခ်ဳိ႕ေစတနာရွင္ အဖဲြ႔ေတြလည္း ျခင္ေထာင္၊ ေလမႈတ္ေခါင္းအံုး၊ ေဘာလံုးေတြလာလွဴတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီက လူေတြ လည္း သံုးစရာေငြမရိွေတာ့ စခန္းအနီး ကြန္မရာသာဗီရြာထဲက ထိုင္ေနက် ကသဲ လဘက္ေရဆိုင္မွာ မတန္တဆေလွ်ာ့ ေစ်းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းၾကတာပါပဲ။ စခန္းမွာ ဖ်ာပံုက ကိုတာရာဆိုတာ ေဗဒင္ေဟာတာနာမည္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြ သိပ္အယံုအၾကည္မရိွေတာ့ မေမးမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားလည္းမသိဘူး၊ တေန႔ ေနာက္သလို လို၊ ေျပာင္သလိုလိုလုပ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕လက္၀ါး၂ဖက္ျဖန္႔ၿပီး သြားထိုင္တယ္။ သူက က်ေနာ့္လက္၂ဘက္ကို အတည္ေပါက္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး “ဟ..ခင္ဗ်ားနိုင္ငံျခားသြားရကိန္းရိွတယ္ဗ်” လို႔ တအံ႔တၾသဟန္ေလးနဲ႔ေျပာတယ္။ “ ဟာဗ်ာ..မေနာက္နဲ႔ေလ၊ အခု လည္းနိုင္ငံျခားေရာက္ေနတာပဲမဟုတ္ဖူးလား” “ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုေ၀းတဲ့ေရျခားေျမျခား တေနရာပဲျဖစ္မယ္ဗ်” ဆိုၿပီး လက္၀ါးေပၚကဟိုအေရး၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုျပၿပီး ရွင္းျပေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္နွာ တခ်က္တည္ၿပီး မ်က္ ေမွာင္တခ်က္က်ဳံ႕သြားတယ္။ “ေနအံုးဗ် ကိုညိဳ၊ ဒီတကြက္ေတာ့ က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး၊ မၾကာခင္ ခင္ဗ်ား အက်ဥ္းအၾကပ္ ထဲ ေရာက္ဖို႔ရိွတယ္၊ ေထာင္က်နိုင္တယ္” က်ေနာ္ ပိတ္ရီျပစ္္တယ္၊ “တာရာက ရီစရာေတာ္ေတာ္ေျပာတာပဲ၊ အခုလည္း အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲေရာက္ၿပီး ေထာင္က်ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား၊ အခုနပဲ နိုင္ငံျခားေရာက္မယ္ဆို” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက “ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား အက်ဥ္းအၾကပ္တခုထဲ ေရာက္မယ္၊ ေထာင္က်နိုင္တယ္၊ အဲဒီကတဆင့္ နိုင္ငံျခားေရာက္ မွာ” သူအဲေလာက္ပဲ ေျပာခဲ႔တယ္။ ဖ်ာပံု ကိုတာရာေဟာကိန္း မမွားခဲ႔ပါဘူးဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ အင္ဖားေထာင္ ကို ေရာက္သြားေတာ့မွ သိလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ကေနတဆင့္ နယူးေဒလီကိုေရာက္သြားတာဆိုေတာ့ သူ႔ ေဗဒင္က ဟုတ္တုတ္တုတ္။

တေန႔ စခန္းကိုတမူးက ကိုတင္၀င္း (လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ) နဲ႔ ကေလး၊ ကေလး၀၊ မံုရြာဘက္က လူသစ္တခ်ဳိ႕ ေရာက္ လာပါတယ္။ သူတို႔လာတဲ့အခ်ိန္ စခန္းမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ေလေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ လူသစ္ေတြလာၿပီဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ျပန္တက္ႂကြတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကေန တေလွထဲအတူစီးၿပီး နယ္စပ္ထြက္ လာတဲ့ စစ္သင္တန္းမွဴး ကိုညီညီလြင္က “ကိုညိဳ အျပင္ထြက္ရေအာင္၊ က်ေနာ္ျခင္ေထာင္ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံရိွတယ္” ဆိုၿပီး ေခၚပါတယ္။ ညီညီလြင္စိတ္ညစ္ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ တေလာတုန္းကလည္း လူသစ္တခ်ဳိ႕ ေရာက္လာၿပီး ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္က တာ၀န္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ လူႀကီးတေယာက္က “အထူး စစ္သင္တန္းေပးမယ္၊ အခုဟာ ဗိုလ္သင္တန္းျဖစ္တယ္၊ သင္တန္းသားေတြအားလံုး မိမိကိုယ္ မိမိ ဗိုလ္ေလာင္းေတြ အျဖစ္ ခံယူပါ” ဆိုၿပီး ခတ္တည္တည္နဲ႔ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က အရင္က တက္ ခဲ့တဲ့သင္တန္းေတြကေရာလို႔ ေစာဒကတက္ေတာ့ “အရင္ဟာေတြေမ့ထားလိုက္ အခုဟာ ဗိုလ္သင္တန္းျဖစ္တယ္” လို႔ ခတ္တည္တည္ေျပာေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဟာသေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး အဲဒီသင္တန္းကို မတက္ၾကေတာ့ဘူး၊ စခန္းက လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ကိုလည္း နာမည္ေရွ႕မွာ ဗိုလ္ေတြတပ္ေခၚၿပီး ပ်က္ရယ္ျပဳၾကတယ္။ အဲလိုအေျခအေနျဖစ္ၿပီး တပ္ပ်က္ေနခ်ိန္ ေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္က အခုတခါလူသစ္ေတြထပ္လႊတ္ၿပီးဘာၾကံအံုးမလဲမသိဖူးဆိုၿပီး ေတြးေနရင္း က်ေနာ္တို႔ စိတ္ေတြေလေနတယ္။ မေပ်ာ္ဘူး။ သင္တန္းမွဴးညီညီလြင္က ပိုခံစားရမွာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ညီညီလြင္နဲ႔ က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားတစီးေပၚ ခတ္တည္တည္တက္လိုက္သြားတယ္။ ကားေပၚမွာ စခန္းက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕လည္းပါတယ္။ ပါလဲၿမိဳ႕ လမ္းခဲြေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္စခန္းက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသြားတယ္။ ဒီေနရာ အရင္က က်ေနာ္တို႔နွစ္ ေယာက္လံုး တခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။ က်ေနာ္က ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ညီညီလြင္က ေက်ာကိုလက္ကုတ္ၿပီး မဆင္းနဲ႔လို ႔အသိေပးတာေၾကာင့္ ဆက္စီးသြားတယ္။ ကားက ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ေရာက္သြားေတာ့ ဆက္မသြားေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆင္းလိုက္တယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြလိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ၿမိဳ႕နာမည္က Kakching ပါ။ က်ေနာ္တို႔စခန္းရိွတဲ့Chandal ၿမိဳ႕နယ္ ေျမာက္ဘက္က်တဲ့ Thoubal ၿမိဳ႕နယ္ ထဲက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ပါ။

“အစားမေတာ္တလုတ္၊ အသြားမေတာ္တလွမ္း” ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကြက္တိပါပဲ။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုေတာ့ ညီညီလြင္က ဗိုက္ဆာတယ္ ထမင္းစားရေအာင္ေျပာတာေၾကာင့္ လမ္းေဘးက ကသဲဆိုင္တဆိုင္၀င္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အခုလို အျပင္ထမင္းဆိုင္္မွာ တခါမွ မစားဘူးဘူး။ နွစ္ေယာက္လံုး ကသဲစကားလည္း ေကာင္းေကာင္းမ တတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ၀က္သား ၂ ပဲြနဲ႔မွာၿပီး ခ်ေပးတဲ့ ပဲဟင္းတခြက္၊ အိဒံုးဗတ္လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊလွံဘိုျငဳပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ကသဲ အသုတ္ဟင္းရယ္၊ ဟင္းရြက္တခြက္ရယ္နဲ႔ အပီအျပင္စားပါတယ္။ “အရက္ရမလားမသိဘူး၊ တခြက္စီေလာက္ခ် ရေအာင္” က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္ရွင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ကသဲအရက္၂ခြက္ လာခ်ေပးတယ္။ နွစ္ေယာက္သား အရက္ရိွန္ေလးနဲ႔ စခန္းက ခံစားခ်က္ေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကသဲတေယာက္က က်ေနာ္တို႔စားပဲြနားကပ္လာၿပီး ဘယ္ကလာၾကတာလဲ၊ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ ဆိုၿပီး စပ္စုပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ခ်န္ဒယ္မွာရိွတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္စခန္းကပါ၊ လာလည္တာပါလို႔ ျပန္ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီကသဲလည္း အျပင္ထြက္သြားပါတယ္။ ကသဲ ၀က္သားဟင္းကလည္း သိပ္ကိုစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ “ေနာက္ထပ္ ၀က္သားတပဲြမွာ ဗ်ာ” ညီညီလြင္က အားမရလို႔ ေနာက္တပဲြမွာၿပီး ၿမိန္ေရရွက္ေရစားပါတယ္။ ၀က္သားခြက္ထဲကအသားေတြ ကုန္ေအာင္ မစားရေသးဘူး ဆိုင္ထဲကို ရဲ ၃ ေယာက္ ၀င္လာပါတယ္။ ကသဲလို “မင္းတို႔ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ” လို႔ေမးပါ တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရက္ခြက္ကို တခ်က္နမ္းၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တို႔စားလက္စခြက္ေတြေရာ၊ ပန္းကန္ေတြကိုေရာ သူ႔လက္ ထဲက တုတ္နဲ႔ေမႊ႕ရမ္းေမွာက္သြန္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြြကို ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆဲြကိုၿပီး ဆိုင္အျပင္ကေနေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွင္းျပေနတာလည္း နားမေထာင္ပါဘူး၊ ဆိုက္ကား ၂စီးေပၚတင္ၿပီး ရဲစခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္။

ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ရံုးခန္းတခုထဲေခၚၿပီး စစ္ေဆးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းက ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျပင္ခဏ ေစ်း၀ယ္ထြက္လည္ၿပီး ထမင္းစားတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ စခန္းမွဴးက မင္းတို႔အရက္ ေသာက္တယ္မို႔လား၊ ဒီမွာ အရက္မေရာင္းရဘူး၊ မေသာက္ရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလားလို႔ေမးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘာအလုပ္လုပ္လဲ ဆိုတာေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ေနာက္မွ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ မဏိပူရမွာ အရက္ တရား၀င္မေရာင္းဘူး၊ အိႏိၵယမွာ အရက္ မေရာင္းရတဲ့ျပည္နယ္တခ်ဳိ႕ရိွပါတယ္။ ဥပမာ မီဇိုရမ္၊ မဏိပူရ၊ နာဂ လင့္ျပည္နယ္ေတြမွာ လက္နက္ကိုင္သူပုန္ေတြကအစ အရက္ကို ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်ေနာ့္ပံုစံပါ။ မဖီးမသင္တဲ့ဆံပင္က ရွည္ၿပီး ဂုတ္ေပၚ၀ဲေနပါတယ္။ အဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ မ်က္နွာနဲ႔ အသားအေရာင္က မဲြေျခာက္ေျခာက္၊ မဲၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ နႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား ရႈနာရိုက္ကုန္း ပံုစံဆိုေတာ့ မသိတဲ့လူကေတာ့ ဘိန္စားလို႔ မလဲြမေသြ ထင္မွာပဲ။ ဗမာစကားေတြက်ယ္က်ယ္ေျပာေနေတာ့ အေစာတုန္းက ဆိုင္ထဲမွာလာစပ္စုတဲ့ ကသဲက သတင္းသြားေပးတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကေန နယ္စပ္ျဖတ္ၿပီး ဘိန္းေရာင္းသူေတြလည္းရိွေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘိန္းျဖဴေရာင္းတဲ့ ေကာင္လို႔လည္း ထင္ခ်င္ထင္နိုင္ပါတယ္။

ရဲစခန္းအခ်ဳပ္တိုက္ထဲမွာ တညအိပ္ရပါတယ္။ တမံတလင္းေပၚျခံဳေစာင္ပါးပါး နံနံေစာ္ေစာ္ တထည္စီနဲ႔ နွစ္ေယာက္ သား ေကြးရပါတယ္။ စိမ့္ေအးေနလို႔ အိပ္မရပါ။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ အခ်ဳပ္တိုက္ခန္းထဲ ပြစိပြစိစကားမ်ားေနတဲ့ လူတေယာက္၀င္လာပါတယ္။ တညလံုးဆူဆူညံညံနဲ႔ ေအာ္ဟစ္စကားေျပာေနပါတယ္။ အခန္းကလည္းေမွာင္မဲေနတာ၊ ကိုယ့္လက္ေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရဘူး။ လံုး၀အိပ္မရဘူး၊ ျမန္ျမန္မိုးလင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲရိွေနတယ္။ မနက္ ၆နာရီမွာ တံခါးလာဖြင့္တယ္။ ညက ပူညံပူညံတေယာက္ကိုေတာ့ ဆက္ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီလူက အရူး တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ညက စိတ္ေဖာက္ၿပီး ေမွာင္မဲမဲထဲ လည္မ်ဳိထညႇစ္ရင္ခံရအံုးမွာ။ ရဲက က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကို လက္ဘက္ေရဆိုင္ေခၚၿပီး လက္ဘက္ေရနဲ႔ မုန္႔ေကၽြးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ရဲစခန္းက လူေတြက ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံပါတယ္။ တေနကုန္ စခန္း၀င္းထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခိုင္းတယ္။ ထမင္း ေကာင္းေကာင္းေကၽြးတယ္။ သူ တို႔ စတင္းဂမ္းနဲ႔ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေတာင္ မကိုင္ဖူးလို႔ ကိုင္ခိုင္းတယ္။ ေမာင္းတင္နည္းေတြဘာေတြေတာင္ ျပလိုက္ ေသးတယ္။ စခန္းမွဴးကလည္း ခ်န္ဒယ္က က်ေနာ္တို႔စခန္းရိွရာ အမွတ္ ၈ မဏိပူရ ရိုင္ဖယ္တပ္ရင္းမွဴးကို လွမ္းဆက္ သြယ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔္၂ေယာက္ကို လာေခၚဖို႔ အေၾကာင္းၾကားထားေၾကာင္းလည္း ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ခ်န္ဒယ္ရဲစခန္းက လာေခၚရင္ အဲဒီကတဆင့္ စခန္းကိုျပန္လဲႊေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တရက္လည္းလာမေခၚ၊ တပတ္လည္း လာ မေခၚနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာၿပီ။ ေန႔ဆို ရဲစခန္း၀င္းထဲေန၊ ညပိုင္းဆို တိုက္ခန္းထဲအိပ္ေပါ့။ ညညဆို အျပင္က ၀ိုင္းဖဲြ႔ဆိုတဲ့ ေယရႈဂုဏ္ေတာ္က်ဴးရင့္တဲ့ ကယ္ရိုအဖဲြ႔ေတြရဲ႕ ခရစ္ယာန္ဓမၼေတးသံေတြၾကားရေတာ့ ခရစ္စမတ္အခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ ခါနီးေနပါလားလို႔ သြားေတြးမိတယ္။ ညတိုင္း တမံတလင္းေအးေအးမွာ ေစာင္ပါးေလးျခံဳၿပီး ဇာတိေျမကိုလြမ္းရင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။

တေန႔မွာ ရဲအရာရိွတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာတုန္းက ကသဲစစ္တပ္က အရာရိွမို႔ တ ေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္နွာတမ္းမိၾကတယ္။ သူကက်ေနာ္တို႔ကို စိတ္မပူဖို႔မင္းတို႔ကို ဒုကၡသည္စခန္းထက္ ေကာင္း မြန္တဲ့ေနရာကို ပို႔ေပးမဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လဲေမးေတာ့ အင္ဖား ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ကိုပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔က မပို႔ပါနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းပဲျပန္ပို႔ပါဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ မင္းတို႔ကို လက္မခံဘူးလို႔ရွင္းျပတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ ခရစ္စမတ္ေန႔ႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔နွစ္္ေယာက္ကို ရဲက လက္ထိတ္ခတ္ၿပီး ရဲကား ေပၚတက္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က အရာရိွဘက္လွည့္ၿပီး “က်ေနာ္တို႔ဘ၀မွာ လက္ထိတ္ခတ္ခံရတာ ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ပါပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရဲအရာရိွက စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္နဲ႔ တူတယ္၊ “သူတို႔လက္ထိတ္ေတြ ျပန္ျဖဳတ္ ေပးလိုက္ပါကြာ” လို႔ ရဲကိုအမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “မင္းတို႔စိတ္မပူပါနဲ႔ ေထာင္ဆိုေပမယ့္ ဘာမွ မလုပ္ရပါဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရမွာပါ တပတ္ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ၊ ျပန္လႊတ္ေပးမွာပါ” လို႔ ေျဖသိမ့္တယ္။ အဲဒီအရာရိွေျပာ တဲ့ တပတ္ဆိုတာ အေတာ္ၾကာပါတယ္။ အသြားမေတာ္တလွမ္း၊ အစားမေတာ္တလုတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ မဏိပူရျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ အင္ဖားရဲ႕ ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္မွာ ရက္အကန္႔အသတ္မရိွ ေနထိုင္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ခဲ့ရ တယ္။ ေတးေရး ၀င္းမင္းေထြးရဲ႕ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္သီခ်င္းထဲကလို ကံၾကမၼာဆိုတာ မွန္းဆလို႔လည္း မသိနိုင္တဲ့ တခ်ပ္ ေမွာက္ ပေဟဋိ ဖဲတခ်ပ္ရဲ႕အေပၚမွာ တည္မွီေနတာမို႔ အေျဖမထြက္ေသးခင္ ၀ိုင္းသိမ္းတဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ ေမ်ာ္လင့္ ခ်က္နဲ႔ ကူးခတ္ေနရအံုးမယ့္ ဘ၀ေတြ ပါပဲ။

ကိုညိဳ
၁၅၊ေမလ၊ ၂၀၁၃