သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၁)

ျပဴတင္းေပါက္ မရိွ၊ တံခါး မရိွတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးတခု။ နံရံႀကီးေတြနဲ႔ တိုင္လံုးႀကီးေတြက စက်င္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ေဆာက္ထားသလို ေဖြးေဖြးျဖဴေနတယ္။ မွန္ေတြနဲ႔ အမိုးလုပ္ထားၿပီး အလင္းေရာင္က စူးစူးဝါးဝါး ရေနတယ္။ တေနရာမွာ တစံုတခုကို လူေတြ စုျပံဳတိုးေဝွ႔ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလူေတြၾကားတိုးဝင္ၿပီး အလယ္က
သူတို႔ၾကည့္ေနတဲ့အရာကို တိုးေဝွ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ မွန္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေခါင္းတလားလိုလို၊ အလံုပိတ္ ေသတၱာရွည္ရွည္ႀကီးတခု ေတြ႔တယ္။ အထဲမွာ လူတေယာက္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက မသဲကဲြလို႔ နီးေအာင္တိုးၿပီး ခါးကုန္းၾကည့္လိုက္တယ္။

“ဟာ ... ေမာ္ကၽြန္း”

ေမာ္ကၽြန္းမ်က္ႏွာကို သဲသဲကဲြကဲြ ေတြ႔လိုက္တယ္။ “သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ” က်ေနာ့္ကို အနားကလူတေယာက္က တိုးတိုးေလးႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေပါ့သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါ။ အဲဒီအိပ္မက္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲေလးသြားတယ္။ စခန္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ကၽြန္း တခုခုျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး။


ေမာ္ကၽြန္းနာမည္ရင္းက ေဇာ္မိုးထြန္း၊ ဧရာဝတီတိုင္း ေမာ္ကၽြန္းၿမိဳ႕က။ နာမည္ရင္းမေခၚဘဲ ၿမိဳ႕တပ္ေခၚရာက သူ႔ၿမိဳ႕က သူ႔နာမည္ျဖစ္သြားတာ။ ပိန္ပိန္ေသးေသး၊ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္႐ုပ္နဲ႔ ဟိုလူေျပာလည္း အဟုတ္ထင္၊ ဒီလူေျပာလည္း တကယ္သြားလုပ္နဲ႔ စခန္းမွာ မၾကာခဏ ဟာသ တေကာင္ျဖစ္ေနသူ။

ဒီတခါပါနဲ႔ဆို လိပ္ခြန္းစခန္းကအေၾကာင္းမက္တာ ၂ ခါရိွၿပီ။ အရင္တခါကလည္း ေတာင္ကုန္းႀကီးတခုေပၚက ေကာက္႐ိုးေတြတင္ထားတဲ့ ယာတဲႀကီးတလံုးမီးေလာင္တာကို စခန္းကလူေတြ ဝိုင္းဝန္းမီးသတ္ၾကတယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္ကိုယ္တို င္အေပၚအက်ႌကၽြတ္နဲ႔ ေရပံုးဆဲြၿပီး မီးသတ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး တဲႀကီးတခုလံုး ျပာက်သြားတယ္။ အဲဒီအိပ္မက္ မက္ၿပီး စခန္းမွာ အေျခအေနမေကာင္းဘူး တခုခုေတာ့ျဖစ္ေနၿပီလို႔ပဲ နမိတ္ေကာက္လိုက္တယ္။

အခန္းထဲက လူေတြ မထၾကေသးလို႔ အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြးရင္း ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း “ ေမာင္ညိဳေရ ... ေမာင္ညိဳေရ ...” ဟိုဘက္အခန္းက ဦးဇင္း ဦးေအာင္ခ်မ္း တံခါးသံတိုင္ေရွ႕ကေနလွမ္းေခၚလို႔ လန္႔ႏိုးတယ္။ “ေမာ္ကၽြန္းႀကီး ဝင္လာတယ္ဟ၊ အခု မ်က္ႏွာသစ္ေနတယ္” လို႔ လွမ္းေျပာေတာ့၊ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသၿပီး ၾကက္ေသ ေသသြားတယ္။ ဦးဇင္းကေျပာၿပီး သူ႔အခန္းသူျပန္သြားတယ္။

က်ေနာ္က အရင္က ဦးဇင္းနဲ႔အခန္းတူေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ ၂ လ တခါ ၃ လ တခါ လူေတြေျပာင္း အခန္းေျပာင္းတတ္တယ္။ ေမာ္ကၽြန္း ျပန္ေျပာျပလို႔ စခန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္မႈေတြ သိရတယ္။ သူကေတာ့ စခန္းမွာမေနခ်င္လို႔ နယ္စပ္ကေနျပန္ဖို႔ထြက္လာေတာ့ ရဲကဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာတဲ့။ စခန္းမွာလည္း အေစာပိုင္းေတြက စိတ္ဓာတ္ျမႇင္႔တင္ေရးအေနနဲ႔ ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ကုန္က်စရိတ္ကို ကိုရဲသူရိန္(မႏၱေလး) က သူပါလာတဲ့ အဖိုးတန္ လက္ဝတ္ရတနာတခ်ဳိ႕ ထုခဲြၿပီး ေျပာက္က်ားဝတ္စံုေတြနဲ႔ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုတ္ေတြဆင္ေပးတယ္လို႔ သိရတယ္။

စခန္းမွာ တပ္မေတာ္က ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္ နဲ႔ ဆရာမန္းတို႔ သင္တန္းလာေပးတယ္။ သင္ၾကားတဲ့ စစ္ပညာေတြကေတာ့ အမွန္အကန္ပါ၊ ပင္လည္းပင္ပမ္းၾကတယ္။ လက္နက္မကိုင္ရတာ တခုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတြးၾကည့္ၿပီး အေျဖထြက္လာတာက အိႏိၵယအစိုးရရဲ႕ေထာက္လွမ္းေရးက အေစာပိုင္းမွာ ေခၽြးသိပ္ေနတဲ့ လက္နက္ ေထာက္ပံ့ေရးအစီအစဥ္ဆိုတာ လိမ္စင္ႀကီးဆိုတာကိုပါ။

အဲဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီေနရာမွာ အိႏိၵယအကူအညီ မရႏိုင္ဘူး၊ သင္တန္းေရာ လက္နက္ေရာ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ အားလံုး တိတိက်က် သိသြားတယ္။ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ျပည္တြင္းထဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝင္သြားတယ္။ ဆရာမန္းကလည္း ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ စကားေျပာမယ္၊ ထိုင္းဘက္က အင္အားစုေတြနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ ေတြ႔မယ္လို႔ေျပာၿပီး ထိုင္းဘက္ထြက္္သြားသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ စခန္းမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈမရိွဘဲ ရဲေဘာ္ေတြ ဦးတည္ရာမဲ့ျဖစ္ေနတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဆရာမန္းကလည္း အိႏိၵယကို ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ သက္သက္နဲ႔လာတာ မဟုတ္၊ ဟသာၤတမွာ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့ေတာ့ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ ဧရာဝတီ တိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္က သူ႔ကို အေသရရ အရွင္ရရ မဲေနလို႔ တိမ္းရင္းေရွာင္ရင္း သူနဲ႔ ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္က အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသူ ဇနီးဆီ သြားဖို႔ပါ။ သူ႔ သီးသန္႔ ရည္မွန္းခ်က္တခုခုရိွရင္လည္း ရိွမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အိႏိၵယနယ္စပ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မဲ့ၿပီး ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတာကို မေနႏိုင္လို႔ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ အစည္းအေဝးမွာ ေျပာဖူးတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြက အိႏိၵယ အစိုးရကို ဘယ္ေလာက္အထိ ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးၿပီး လႈပ္ရွားမႈတခ်ဳိ႕လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ နည္းနည္း ရွင္းျပဖို႔လိုမယ္။ ၈ေလးလံုးအၿပီး ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အိႏိၵယသံ႐ံုးက ျမန္မာေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး အိႏိၵယနယ္စပ္သြားခိုလံႈဖို႔ အားေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တကယ္အကူအညီေပးမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး(ေနာင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္) နာရာဆင္မေရာင္းဝ္ ကိုယ္တိုင္ ၈ ေလးလံုးဆႏၵျပပဲြေတြ အရိွန္ရေနေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုမႈကို အိႏိၵယက ေထာက္ခံတယ္လို႔ ကုလသမဂၢမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွမေျပာခင္ သူ႔သေဘာထားကိုထုတ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီဘက္ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။

၁၉၈၉ ေလာက္က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကိုထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စစ္ျပန္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ (ဒီၿငိမ္း ပါတီ) က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာဂ်စ္ဂႏီၵကို စာတေစာင္ေရးပို႔ၿပီး စစ္ေရးအကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီစာကို နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ယူေဆာင္လာသူက ဒီၿငိမ္း စည္း႐ံုးေရးမွဴး ေပ်ာ္ဘြယ္က ဦးမ်ဳိးညြန္႔ပါ။ စာထဲမွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္က အိႏိၵယနဲ႔ ျမန္မာရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြကာလနဲ႔ လြတ္လပ္စ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ လက္တဲြခဲ့ပံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ တိုင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္သြားပံု၊ ယခု အိႏိၵယမွ အကူအညီလိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အကူအညီေပးဖို႔ ေရးသားထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာယူလာတဲ့ ဦးမ်ဳိးညြန္႔(ေပ်ာ္ဘြယ္)က မိတၳဴတေစာင္ကူးၿပီး သူ႔အိမ္မွာထားခဲ့ရာကအစျပဳလို႔ လံုျခံဳေရးတပ္ေတြ မိတၳဴစာကို မိသြားတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ သတင္းစာရွင္းပဲြလုပ္ၿပီး ေဖာ္ထုတ္ပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ အိႏိၵယက သံတမန္ေရးဘက္က လႈပ္ရွားမႈေတြ အရိွန္တန္႔သြားတယ္။ ၁၉၈၉ က်ေနာ္တို႔ စခန္းမွာရိွေနတုန္းက BBC ေရဒီယို သတင္းတပုဒ္မွာ ထိုင္းဘက္ကေန လက္နက္ခဲယမ္းေတြသယ္ေဆာင္လာတဲ့ စက္ေလွတစီး အိႏိၵယကိုအလာ ပင္လယ္ထဲေမ်ာၿပီး ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြဆီ အလင္းဝင္သြားေၾကာင္း ၾကားခဲ့ေသးတယ္။

အဲဒီ အလင္းဝင္သြားတဲ့ ဗိုလ္စိုးလြင္နဲ႔အဖဲြ႔ဟာ ဦးႏုရဲ႕သား ဦးေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒညတ အဖဲြ႔ဝင္ (ဒီမိုကေရစီ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) ေတြျဖစ္ၿပီး အေနာက္ဘက္ေဒသမွာ စစ္မ်က္ႏွာတခုဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ အိႏိၵယရဲ႕အားေပးမႈနဲ႔ လႈပ္ရွားတဲ့ အစီအစဥ္တခုလို႔ ေနာက္ပိုင္း ျပန္သိရတယ္။ ထိုင္းမွာအေျခစိုက္တဲ့ အိႏိၵယသံ႐ံုးကလည္း DAB အဖဲြ႔ေရာ၊ NCGUB ကိုေရာ ေငြေၾကးအလံုးအရင္းနဲ႔ ကူညီခဲ့ဖူးတယ္။ အိႏိၵယဟာ အဲဒီလို ေျဗာင္က်က်တမ်ဳိး၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးတသြယ္ အားေပးေထာက္ပ့ံခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ရဲေဘာ္သံုးးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ဆီက အေနာက္ဘက္ေဒသရဲ႕ စစ္သံုးေျမပံုေတာင္ ဦးမ်ိဳးညြန္႔သယ္လာခဲ့တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။

အင္ဖားေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြသာမက မူးယစ္ေဆးဝါးသယ္ေဆာင္မႈ၊ ေမွာင္ခိုမႈ၊ ခိုးဝင္မႈ၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္မႈေတြနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ဆိုရင္ တမူးကေန မိုးေရးၿမိဳ႕ထဲ ဆန္အထမ္းပို႔ရင္း မိုးေရးရဲက လွမ္းေခၚလို႔အသြား ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲပို႔လိုက္တာပါ။

ေထာင္တံခါးဖြင့္ေပးရင္ ကိုယ့္လူေတြစုၿပီး ဝိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မတတ္တေခါက္နဲ႔ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သမိုင္းေရး၊ အျမင္ေတြကို သူတို႔က တေလးတစား နားေထာင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မဟုတ္မခံ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ကို ခံတိုက္ခဲ့တာလည္း တန္ဖိုးထားဆက္ဆံတယ္။ သူတို႔တေတြ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ မိသားစုအေနအထားနဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔ လူေနမႈ ဘဝေတြေၾကာင့္ ျဖတ္လမ္းက ေငြရွာရင္း တိုင္းတပါးေထာင္ကို ေရာက္လာေပမယ့္ ဗမာဗမာခ်င္း စည္းလံုးတဲ့စိတ္၊ အားကိုးယုံၾကည္စိတ္ေတာ့ ရိွၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ၿပီး မိေဝးဖေဝးနဲ႔ မိသားစုကိုစြန္႔ခြာ၊ ကိုယ့္ဘဝတိုးတက္မႈေတြ ျဖဳတ္ခ်ထားၿပီး အမ်ားျပည္သူအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြဆိုတဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈကို သူတို႔ ေလးစားေၾကာင္း အမူအရာနဲ႔လည္း ျပတယ္၊ နႈတ္ကလည္း ေျပာဆိုတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကသာ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြကို နားလည္မႈေပးၿပီး သနားၾကင္နာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဘဝက က်ေနာ္တို႔ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ တမူးနယ္က မူးယစ္ေဆး သယ္ေဆာင္သူေတြတခ်ဳိ႕ဆို အႏၱရာယ္ရိွမွန္းသိရက္ မိသားစု ထမင္းအိုးအတြက္ သူမ်ားပိုင္ပစၥည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္နဲ႔ အမႈႀကီးႀကီးတပ္ခံရသူေတြလည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တကိုယ္ရည္မို႔ လြတ္လပ္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔က ေနာက္ကြယ္မွာ ကိုယ့္အေပၚမွီခိုေနတဲ့ သားသမီး ဇနီးမယားမ်က္ႏွာေတြ၊ ကိုယ့္လူမႈပတ္ဝန္းက်င္က အေျခအေနေတြရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြရိွေနၿပီး သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျမဲတေစ ညႇိဳးႏြမ္းသိမ္ငယ္တဲ့အရိပ္ေတြ၊ လြမ္းဆြတ္တဲ့မ်က္လံုးေတြ၊ စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့အေျပာအဆိုေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ၿငီးတြားေနၾကတာပါ။ ခက္တာက ေထာင္ထဲမွာ စာမေရးရဘူး။ ေဘာပင္ ေဖာင္တိန္ ကိုင္ခြင့္မရိွဘူး။ တလတခါေတာ့ Video လာျပတယ္။ သတင္းစာလည္း မဖတ္ရဘူး။ ေထာင္စာၾကည့္တိုက္ေတာ့ ရိွတယ္။

က်ေနာ္တို႔အေဆာင္ဘယ္ဘက္မွာ ေထာင္ထဲ က်ေနာ္တို႔ေရာက္စက သြပ္ျပားျခားၿပီးကာထားတဲ့ အေဆာင္(၁)မွာ ကသဲသူပုန္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္။ အေဆာင္(၂)က က်ေနာ္တို႔ကို အခန္းထဲထည့္ခ်ိန္မွ သူတို႔ကို လႊတ္ေပးတယ္။ သူတို႔က ေထာင္အခြင့္အေရး ပိုရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ စာဖတ္ခြင့္၊ စာအုပ္ငွားရမ္းခြင့္၊ စာေရးခြင့္၊ မေက်နပ္တာ ေတာင္းဆိုတင္ျပခြင့္နဲ႔ အစားအေသာက္ကို လိုသေလာက္ ယူပိုင္ခြင့္ရိွတယ္။ သာမန္အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အခြင္႔အေရးအတြက္လည္း သူတို႔က အာဏာပိုင္ေတြဆီ ေတာင္းဆိုေပးတတ္တယ္။ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတာေတြလည္း ရိွတယ္။ ထူးျခားတာတခုက သူတို႔ထဲက အေရးပါသူတခ်ဳိ႕ကို တရား႐ံုးကလႊတ္မိန္႔က်လို႔ ညေနထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ အခန္းထဲကထုတ္ၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္း ရဲကပဲ ေထာင္ဗူးဝကေန ျပန္ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အဲလို မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ကသဲေျမေအာက္သူပုန္တခ်ဳိ႕ဟာ ျမန္မာစကားကို ေရလည္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။

တေန႔ အသားျဖဴျဖဴ ဗလေကာင္းေကာင္း၊ အရပ္ပုပု၊ မ်က္ခံုးထူထူနဲ႔ သူပုန္တေယာက္က က်ေနာ့္ကို “ေနေကာင္းလား၊ ဗမာျပည္ကလား” လို႔ ဗမာစကားသဲဝဲဝဲနဲ႔ မိတ္ဆက္တယ္။ က်ေနာ္က က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဗမာလို ဆက္တိုက္ေမးေတာ့ သူ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗမာလိုေရေရလည္လည္ေျပာႏိုင္တဲ့ သူ႔အေဖာ္ကိုေခၚၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႔နာမည္က ေဇာ္ဝမ္းတဲ့။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေဇာ္ဝမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ က်ေနာ္က ဗမာစကားဘယ္လိုတတ္သလဲေမးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္သင္တန္းတက္ေတာ့ တတ္လာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ဟုမၼလင္းကို ေရာက္ဖူးတယ္။ ကသဲေျမေအာက္သူပုန္ေတြဟာ KIA ထံက လက္နက္ကိုင္သင္တန္းနဲ႔ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြ ရတယ္။ ဗမာစကားေရာ၊ ကခ်င္စကားေရာ တတ္တယ္။

သူတို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အိႏိၵယထုတ္ သတင္းစာေတြ ဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေရးဖို႔ ေဘာလ္ပင္မင္ေခ်ာင္းလည္း ေပးတယ္။ တခါေတာ့ ဦးဇင္း ဦးေအာင္ခ်မ္းတို႔အခန္းက ကသဲတေယာက္ ေထာင္စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖာက္လို႔ အခန္းထဲကလူအားလံုးကို ေလးဘက္ေထာက္ (ဒိုက္ထိုးတဲ့ပံုစံ)ေနခိုင္းတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ တေယာက္မွားရင္ အားလံုးကို အျပစ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဘုမသိဘမသိ အျပစ္မရိွဘဲ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ ဂိုင္စီ၊ ထြန္းထြန္းနဲ႔ ခ်ဳိစံေမာင္တို႔ဆိုရင္ ေျခသလံုးနဲ႔ေပါင္ေပၚက အ႐ႈိးရာ အမာရြတ္ေတြ ေထာင္ကထြက္တဲ့အထိ မေပ်ာက္ဘူး။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႔ မႀကိဳက္ဘူး။

တခါက က်ေနာ္တို႔အခန္းမွာ ဆူဆူညံညံနဲ႔ စကားေျပာေနလို႔ဆိုၿပီး ရဲက တခန္းလံုး ထိုင္ထလုပ္ဖို႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္ဖာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာ၊ စကားေျပာေဖာ္လည္း မရိွဘူး။ ေထာင္စည္းကမ္းဆိုေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ထရတယ္။ တခါေလာက္ေတာ့ ထိုင္ထ လုပ္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္မရိွေတာ့ဘူး။ မတရား စည္းကမ္းလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထိုင္ထဆက္မလုပ္ဘဲ ခပ္တည္တည္ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဲက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး “မင္း ဗမာလား” လို႔ ေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ အခန္းထဲက က်န္တဲ့ဗမာေတြကိုပါ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ အသက္ႀကီးသူေတြကိုပါ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ဆိုလိုတာက မဏိပူရေထာင္အေစာင့္ရဲေတြဟာ သူတို႔စည္းကမ္းကို အျပစ္မရိွသူေတြဆီမလုပ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ေလွနံဓားထစ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အခုလည္း ဦးဇင္း မတရားအျပစ္ေပးခံရတာကို ညီညီလြင္က ကသဲသူပုန္ ေဇာ္ဝမ္းကို သြားေျပာတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးတေယာက္ျဖစ္တယ္၊ အသက္လည္းႀကီးၿပီ၊ ဒါမ်ဳိးအျပစ္ေပးတာ မသင့္ေလွ်ာ္ဘူးဆိုေတာ့ ေဇာ္ဝမ္းက ရဲကို သြားေျပာတယ္။ ဦးဇင္းကို ရဲက သက္သာခြင့္ေပးလိုက္တယ္။

ေထာင္ထဲက ကသဲ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေထာင္ရဲေတြ၊ ေထာင္အရာရိွေတြကို ၾသဇာလႊမ္းတယ္။ ကသဲ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြ၊ သူတို႔ မဏိပူရျပည္သူေတြအတြက္ အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး လြမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘဝစြန္႔လုပ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုၿပီး မဏိပူရ ဝန္ထမ္းေတြ၊ အစိုးရအရာရိွေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကအစ ေလးစားတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးမပါဘဲလုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို မေစာ္ကားဘူး၊ အထင္ေသး ႐ႈံ႕ခ်တာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး။ ၿဗိတိလွ် ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာခ်င္းအတူတူ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈက ဒီမိုကေရစီအျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အိႏိၵယမွာ ခိုင္မာအားေကာင္းတယ္။ ရင့္က်က္တယ္။

ကိုညိဳ
၀၅ ဇြန္ ၂၀၁၅