ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ပ်ားသကာ

ဇူလိုင္၂၃ ရက္ (အဂၤါေန႔)က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၄၉ ႏွစ္တိတိ ျပည့္ပါတယ္။ “ဆရာမေသ ခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္ေတြ႔သြားခ်င္တယ္” လို႔ေျပာသြားခဲ့ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ထိဆရာႀကီးဆႏၵကမျပည့္ႏိုင္ေသးပါ။ အဲဒီ ေခတ္က ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းသြားခဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေႂကြကုန္ေပမဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ က မၿပီးျပတ္ႏိုင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးက မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာႀကီးလို႔ ကဗ်ည္းထိုးခဲ့ေပမဲ့ ဆရာႀကီး ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေပၚလစီကိုေတာ့ ဘယ္အစိုးရနဲ႔ ဘယ္သူပုန္အဖဲြ႔မွ တေလးတစား ျမည္းစမ္းရမွန္း က်င့္သံုးရမွန္းလည္း မသိခဲ့ၾက။

ႏိုင္ငံတကာပဋိပကၡေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြကို ေလ့လာက်မ္းျပဳခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြ၊ ပေရာဟိတ္ႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္ႀကီးေတြကလည္း က်မ္းအဆူဆူ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကလို႔၊ ပါးစပ္ကအျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားအသြင္သြင္ ေျပာေန ေဆြးေႏြးေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဂ်ဳိးငွက္ငယ္ခမ်ာ
.. အနားမကပ္ႏိုင္ေသး။

သူမနာ ကိုယ္မနာ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္

ဒီကေန႔ ျမန္မာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသုခမိန္ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅ဝ ေက်ာ္ေလာက္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေဟာ ျပသြန္သင္ခဲ့တဲ့ “သူမနာ ကိုယ္မနာ” ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို အေျခခံလုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ သူမနာ ကိုယ္မနာၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူ အစျပဳလာပံုကို ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႀကီး ေတာ္ဖုရား ေလး ဦးေအာင္ေဇ ရဲ႕ “ဝင္းဝင္းေပၚလစီ” ေဆာင္းပါးမွာ ေျပာထားတာေလး မွတ္မိေနတယ္။

ဖဆပလ အစိုးရေခတ္ ျပည္တြင္းစစ္မၿငိမ္းမသတ္ႏိုင္တဲ့ကာလက က်င္းပတဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖဲြ႔ ဗဟိုအလုပ္အမႈ ေဆာင္ အဖဲြ႔အစည္းအေဝးတခုမွာ ဆရာႀကီးက “ေမာင္နု ဖဆပလ အစိုးရကေတာ့ တေလွ်ာက္လံုး အျပဳတ္တိုက္ေရးပဲ၊ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ကို တိုက္တုန္းကေတာ့ အားလံုးဝိုင္းတိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ အခုျဖစ္ေနတာက ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေလကြာ၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းအျပဳတ္တိုက္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းမွ ျဖစ္မွာ၊ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကေတာ့ သူမသာ၊ ကိုယ္မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းလမ္းပဲကြ၊ အဲဒါသေဘာတူရင္ လုပ္ၾကေပါ့ကြာ” လို႔ ၾသဝါဒေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သူမသာ၊ ကိုယ္မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ တန္းတူညီတူ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူကို ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ အမႈေဆာင္တေယာက္က “ဆရာႀကီးရဲ႕ သူမသာကိုယ္မနာ မူအတိုင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ ဆရာႀကီး” လို႔ ဝင္ေထာက္ၿပီး.. “နုအက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဖဆပလ အစိုးရက မသာျဖစ္မွ ျပည္သူေတြ မနာမွာေပါ့ ဆရာႀကီး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္၊ “အဲလို ျဖစ္သြားတာကိုး.. ဒါဆို ခုခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္မယ္၊ ေမာင္ရင္တို႔ ရင္ထဲရိွတာေျပာလို႔ ျပင္ဆင္ႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္၊ သူမသာ ကိုယ္မနာ အစား သူမနာ၊ ကိုယ္မနာလို႔ အခုပဲ ျပင္ဆင္ေရးကြာ” လို႔ မွာၾကားခဲ့တယ္။

၁၉၉၄ စက္တင္ဘာ ၂ဝ မွာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို  ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ ညြန္႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ သူလည္း အႏိုင္၊ ကိုယ္လည္းအႏိုင္(Win- Win Policy) ကို က်င့္သံုးဖို႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြ အျပင္းအထန္ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဝင္း-ဝင္း ေပၚလစီက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြပါးစပ္ဖ်ား အေတာ္ေရပမ္းစားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဝင္းဝင္း ေပၚလစီက သူမ႐ံႈး ကိုယ္မ႐ံႈး၊ သူမႏိုင္ ကိုယ္မႏိုင္ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ေလာက္က လမ္းျပခဲ့တဲ့ သူမနာ ကိုယ္မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေပၚလစီ ျဖစ္တယ္။

ရန္ငုတ္မက်န္ေစနဲ႔

ဆရာဒဂံုတာရာကိုလာမယ့္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ မွာ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုခ်ီးျမႇင့္မယ္ သတင္းၾကားတယ္။

“ရန္သူမရိွ မိတ္ေဆြသာရိွ” “ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ” ဆိုတဲ့ ဆရာ႔စကားေတြ ကို ဒီကေန႔ ဆရာဒဂံုတာရာ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေနမွ တယ္မွန္ပါလားလို႔ က်ေနာ္တို႔ လက္ခံလာၾကတယ္။ ဆရာ ဒဂံုတာရာ ရန္သူမရိွ မိတ္ေဆြသာရိွ မူဝါဒကို စေဖာ္ထုတ္တဲ့ ကာလေတြက က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္အစိုးရအေပၚ ခါးခါး သီးသီးနဲ႔ အမႈန္႔ေခ်ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဆရာက ရန္ကိုမိတ္လုပ္ခ်င္တာျဖစ္တယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ရန္မေမြးဘူး၊ ရန္သူဆိုတာ ကို မထားေတာ့တာ ျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာက ရန္ငုတ္ေတြက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။

မဲျပာပုဆိုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးတေလွ်ာက္လံုး ျပည္တြင္းစစ္ကို ထမ္းပိုးခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့  ၁၉၆၂ ဦးေနဝင္း စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းကေန ဒီကေန႔ထိ ေသနပ္သံေတြ၊ အေျမႇာက္သံေတြနဲ႔ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ အသံကို ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ထိ ၾကားေနရတုန္း။ တိုင္းရင္းသားေတြေနထိုင္ရာ ေဒသေတြမွာ ၾကံဳေနၾကတဲ့ စစ္ရဲ႕ အနိ႒ာ႐ံုေတြ က်ေနာ္႔မ်က္ေစ့နဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ စစ္ကို ရံြရွာမုန္း တီးသူေတြ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေနမဝင္ခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရလိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ရေနတာက မဲျပာပုဆိုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ မူၾကမ္းေတြ၊ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲလွယ္မႈေတြ၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲတာေတြ အဖန္တရာေတေအာင္ နားထဲထပ္တလဲလဲ ၾကားေနေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔သာ အသက္ေတြႀကီး ေရာဂါေတြရလာတယ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရွာမေတြ႔။  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္ရင္ အာ႐ံုငါးပါးကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ဝိပၸႆနာ ႐ႈရေတာ့မလို စိတ္ပုတီးနဲ႔ ရိပ္ႀကီးခိုရေတာ့မလို၊ ဘုရား တရားလိုင္းနဲ႔ပဲ ဘဝကိုအဆံုးသပ္ရေတာ့မလို ျဖစ္လာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ေရလဲသံုးၿပီး ႏိုင္ငံေရးမွာ အသံုးခ်ေနတာေတြေတာ့ ေတြ႔ေနရတယ္။

ရြာလည္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းမွာေခတ္စားေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာဆိုတာလည္း စလယ္ဝင္အိုး ဖင္မမဲခင္ကဲြမယ့္ကိန္းကို ျမင္ေနရ တယ္။
“ပိုက္ဆံရွာဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တာလား?”
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဒၚလာနဲ႔လိုက္ဝယ္သူေတြ” လို႔
ေဝဖန္သံေတြ လိႈင္လိႈင္ထြက္ေနတယ္။ အေစာပိုင္း ကမၻာ႔ႏိုဘယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းဆုရွင္ တေယာက္ရိွေနတာကို အသိအမွတ္ မျပဳလိုတဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈျဖစ္စဥ္မွာ အကပ္မခံခဲ့ဘူး။ ကခ်င္ စစ္ျဖစ္ပြားစကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ က ကမ္းလွမ္းခဲ့ေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ဖယ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကခ်င္စစ္ပဲြနဲ႔ ခတ္ခြာခြာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၿပီး ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ အထင္အျမင္လဲြေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မသိခင္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ အိုးအိမ္မဲ့ဒုကၡသည္ဘဝက မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ လက္ပံေတာင္းအေရးလိုပဲ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာထဲ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို လူလံုးျပဆဲြေခၚလာပါတယ္။ ဘာေတြေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာေတာ့ ျပည္သူေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အသိမ ေပးရဲဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာလည္ေနတယ္။

ဆန္ျပဳတ္လား စြပ္ျပဳတ္လား

က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး အစိုးရကေရာ၊ လက္နက္ကိုင္သူပုန္ေတြကေရာ၊ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ ေရး အဖဲြ႔ေတြကေရာ၊ “အျပဳတ္တိုက္ေရး” “အျမစ္လွန္ေရး” “အျပတ္ရွင္းေရး” “အမ်ဳိးျဖဳတ္ေရး” ဆိုတာေတြကိုပဲ ၾကံဳးဝါးခဲ့ၾကတာ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္၊ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အျမစ္မျပဳတ္ဘဲ ျပည္သူေတြသာ အိုးအိမ္ျပဳတ္ၿပီး  တိုင္းျပည္ႀကီးက မ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးဗဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းတကြက္ကို မ်က္ေစ့ထဲ ေျပးျမင္မိတယ္၊ စင္ေပၚကလူတေယာက္က ေသနပ္ေဝွ႔ရမ္းၿပီး၊ “အျပဳတ္တိုက္မယ္” “အျပဳတ္တိုက္မယ္” နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနလို႔၊ စင္ေအာက္ကလူတေယာက္က “တခ်ိန္လံုး အျပဳတ္တိုက္မယ္၊ အျပဳတ္တိုက္မယ္ နဲ႔ ဒီလူ အေတာ္ ေစတနာႀကီးပံုရတယ္၊ ေမးၾကည့္အံုးမွ” လို႔ေျပာၿပီး၊ ေနာက္ကာတြန္းအကြက္မွာေတာ့ အဲဒီလူက ထၿပီး စင္ေပၚကလူကို “ဗ်ဳိ႕.. ေခါင္းေဆာင္ႀကီး.. အျပဳတ္တိုက္မယ္၊ အျပဳတ္တိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္လား စြပ္ျပဳတ္လား..၊ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္လား..၊ ၾကာဇံျပဳတ္လား.” လို႔ ေမးတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ အခုေတာ့တကယ္ပဲ လက္နက္ကိုင္ေတြ ၂ ဘက္ အျပဳတ္တိုက္ခဲ့ၾကလို႔ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ျပည္သူေတြ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရပါၿပီ။

နာတာရွည္ေရာဂါ

ျမန္မာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အာဏာပိုင္ဆိုင္တဲ့အစိုးရရဲ႕ လက္နက္တခုလို ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတာပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး တည္ေဆာက္ရာမွာ ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ေတြ၊ ပေယာဂေတြ မပါသင့္ဘူးလို႔ ပဲျမင္တယ္။ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ၾကာ ညႇိႏႈိင္းေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြဟာ ႐ိုးသားမႈမွ ရိွရဲ႕လား၊ ဘယ္လိုအက်ဳိးအျမတ္ေတြနဲ႔ ေစ်းညႇိေန ၾကသလဲဆိုတာ ေျမဇာပင္ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပိုင္ဆိုင္တာ အစိုးရ လား၊ စစ္တပ္လား၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြလား၊ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတရပ္လံုးလားဆိုတာ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔ အေျဖရွာရေတာ့မယ္။

လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔စာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေျပလည္သြား႐ံုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္း တခုက်န္ေသးတယ္။ စစ္ပဲြေတြ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ စိတၱဇလိုျဖစ္သြားတဲ့ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိးအၾကား မုန္းတီး ရံြရွာမႈေတြ သံသယေတြ၊ မယံုၾကည္မႈေတြ၊ လက္စားေခ်လိုမႈေတြ၊ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ခ်င္တာ၊ လက္မတဲြခ်င္တာေတြကို ကုစားဖို႔ အခ်ိန္ယူရေတာ့မယ္။ ဒီကေန႔ ကခ်င္စစ္ေၾကာင့္ ကခ်င္လူမ်ဳိးစုေတြစုစည္း ညီညြတ္သြားၾကတာ အားရေက်နပ္ စရာျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႔အားလံုးမွာ ဘံုရန္သူ ရိွေနတယ္ဆိုတဲ့အသိက မ်ဳိးဆက္သစ္ ကခ်င္လူငယ္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေသြးထဲ အသားထဲအထိ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားျခင္းဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အ႐ံႈးေပၚသြားတာ ျဖစ္တယ္။ ဗမာေတြဟာ မယံုရဘူးလို႔ ဒီကေန႔ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေတြအေတြးထဲဝင္သြားရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ခဲ့တဲ့ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္တို႔၊ ျပည္ေထာင္စုစိတ္တို႔၊ တိုင္းရင္းညီေနာင္တို႔၊ တိုင္းရင္းသားညီအကိုေမာင္ႏွမတို႔ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျမန္မာ့သမိုင္း ေဝါဟာရထဲကေန က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းနည္းစြာ ဖယ္ထုတ္လိုက္ဘို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ လက္ေတြ႔မွာ အဲလိုျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္တို႔ ဖံုးကြယ္ထားစရာမလိုဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အေတြးအေခၚ လုပ္ရပ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္နဲ႔ခ်ီ ေသြးခဲြခံလိုက္ရတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ နာတာရွည္ ေရာဂါေတြ ေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ ပိုင္ရွင္မွန္

အမွန္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ ပိုင္ရွင္အစစ္အမွန္ဟာ  အစိုးရလည္းမဟုတ္ဘူး၊ လက္နက္ကိုင္သူပုန္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး၊ NGO ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး ျပည္သူေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ျပည္သူ႔ဆႏၵအတိုင္းသာ ျဖစ္သင့္တယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေစ်းကြက္တခုမဟုတ္၊ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားသက္သက္ ျဖစ္သင့္တယ္။ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူဆိုတာကလည္း သီးသန္႔လူတန္းစားမဟုတ္ဘူး၊ တပ္မေတာ္သား၊ ဝန္ထမ္း၊ ကုန္သည္ စီးပြားေရးသမား၊ သာ မန္အရပ္သားေတြ၊ လယ္သမား အလုပ္သမားေတြေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးပါဝင္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရိွေတာ့ တကယ္တမ္းနာတာ ျပည္သူေတြသာ ျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ကာလေတြက နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ၿမိဳ႕တခ်ဳိ႕နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရိွလို႔ အညိဳေရာင္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို ဆန္၊ ေလာင္စာနဲ႔ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ လြတ္လပ္လပ္ သယ္ေဆာင္ခြင့္ မရိွဘူး၊ ဆန္ေစ်းက တၿမိဳ႕နဲ႔ တၿမိဳ႕ ေစ်းနံႈးမတူ။ ဆန္ျပတ္လို႔ ေျပာင္းနဲ႔စကဲြႀကိဳေသာက္တာ၊ ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ရတာ၊ ေျမာက္ဥျပဳတ္၊ မွ်စ္ျပဳတ္စားၾကတဲ့ သတင္းေတြကို ဇာတ္နာေအာင္ေရးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ ကုန္သည္ေတြေစ်းကစားတယ္လို႔ အစိုးရက ေဝဖန္တယ္။ အမွန္က အစိုးရေပၚလစီေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ အာဏာကိုင္ထားသူေတြရဲ႕ အမိန္႔ဥပေဒေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာ ျပည္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ျပည္သူေတြပဲ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါ ျငင္းပယ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျပည္သူေတြပိုင္ဆိုင္မွ ျဖစ္မယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျပည္သူေတြက ေဖာ္ေဆာင္ခြင္႔ရိွတယ္။ အစိုးရနဲ႔ သူပုန္ေတြ စကားေျပာ ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္လို႔  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သူတို႔လက္ထ ဝကြက္အပ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္တဲ့ အစိုးရအလိုေတာ္ရိေတြကိုခ်ည္းပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တာဝန္ေပးလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ယံုစားလို႔မရဘူး၊ သူတို႔လက္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အီးေရာအီးေရာ ေပါေတာေတာ ျဖစ္ေနတယ္။

ကမၻာႀကီးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ပါ      

တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရတဲ့ၾကား ေႁမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ ဆိုသလို ၉၆၉ အဖဲြ႔ြနဲ႔ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြကလည္း ထႂကြေသာင္းက်န္းေနၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ ေအးအတုပူအမွ် အတူတူ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတဲ့  မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ေတြ ဒီကေန႔ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနာက္ေက်ာမလံု ခံစားေနရတယ္။ ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္သံ ဆူဆူညံညံၾကားရင္၊ ပူညံပူညံ ရန္ျဖစ္သံၾကားရင္ ကိုယ့္အိမ္ေခါင္မိုး မီးကြင္းနဲ႔ ပစ္သြားမလားလို႔ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ ဘဝ။ မဆလ ေခတ္ တေလွ်ာက္လံုးလည္း ျပည္သူေတြက အစိုးရကို မေၾကမနပ္ျဖစ္ရင္ ေအာက္လမ္း နည္းသံုး ဘာသာေရးပဋိပကၡေတြ ဖန္တီးတတ္ၾကတာ အားလံုးအသိ။ အဲဒါေတြကို သင္ခန္းစာမယူဘဲ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ဆီ ေျပာင္းလဲဖို႔တာစူူေနမွ ၉၆၉ တို႔ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒတို႔နဲ႔ ဇာတိမာန္ေတြ ထျပေနၾကတယ္။  တလဲြဆံပင္ေကာင္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးမာန္ေတြ တက္ျပေနတယ္။ အမွန္တကယ္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္္ရိွတယ္ရင္ ကိုယ့္အမ်ဳိးသား ယဥ္ေက်းမႈ၊ အမ်ဳိးသားဘာသာစကားနဲ႔ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးကိ ုျမႇင့္တင္ဖို႔လိုတယ္။ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ တိုင္းတပါးသားေတြ ျမန္မာစကားေတာင္ မေျပာတတ္ဘဲ ျမန္မာမွတ္ပံုတင္ကိုင္ က်ဴးေက်ာ္စီးပြားရွာ ဝင္ေရာက္ ေနတာကို ေသခ်ာစိစစ္ၾကဖို႔ လိုတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ျမန္မာစကား ျမန္မာစာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားစကား တိုင္းရင္းသား စာေပေတြ တေျဖးေျဖး တိမ္ျမဳပ္လာၿပီး စိနစကား၊ စိန စာတတ္မွ အလုပ္ရ၊ ဂုဏ္ရိွတဲ့ အေျခအေနကို ကုစားၾကပါလား။ အခုေတာ့ အနာတျခား ေဆးတလဲြ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားပဲ အထင္အျမင္ေသးခံရတယ္။ သမတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ လန္ဒန္နဲ႔ ျပင္သစ္ခရီးစဥ္မွာ ကမၻာ့မီဒီယာေတြကေရာ၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကပါ ဘာသာ ျခားေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈကိုု ျပစ္တင္ေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ဦးသိန္းစိန္ကိုယ္တိုင္ ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ဝန္ခံလိုက္ ရတယ္။ ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးလို႔ ျပင္ပကမၻာကို ကတိေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အရွက္ေျပ မႏၱေလးက ဝီရသူ တရားပဲြကို အခ်င္းခ်င္း ဗံုးခဲြျပၿပီး အလံ႐ွဴး နမူနာဇတ္လမ္းေတြျပလိုက္တယ္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ျမစ္ေတာ္စပ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုခ်ဳိစိမ့္ ေျပာတာ ရွင္းတယ္။

“၉၆၉ ဟာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးေနတယ္၊ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေပၚ ေႏွာင့္ယွက္႐ံုမက အခုဆို ကမၻာႀကီးနဲ႔ပါ ရန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ တခုပဲေျပာစရာရိွတာက တကမၻာလံုးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ ၉၆၉ ကို ဖ်က္ သိမ္းပါ ဆိုတာပဲ”။

“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပ်ားသကာ”

က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တညီတညြတ္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ ျပင္းထန္ေနရင္ ဧကန္ရမယ္လို႔ ေမ်ာ္လင့္ တယ္။ ၁၉၆ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တို႔ ဦးစီးၿပီး တျပည္လံုးမွာ အရပ္ဘက္ အဖဲြ႔အစည္း ေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ စုစည္းၿပီး  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီေတြဖဲြ႔စည္း လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ီတက္ပဲြေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံႀကီးေတြ က်င္းပၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မိမိတို႔ဆႏၵနဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ယွဥ္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြကို ဖိအားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကေန႔လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတခုလို ဆဲြဆန္႔ၿပီး မွိန္းေနသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးေတြကို လႈပ္နိႈးရေတာ့မယ္။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဆရာႀကီးၿမိဳ႕မၿငိမ္း စပ္ဆိုခဲ့တဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ပ်ားသကာ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးရဲ႕ စာသားေလးလိုပဲ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟူသည္ ×× ပ်ားရည္ကဲ႔သို႔စီး ×× တမာပင္ သရက္ပင္ ×× ဘာပင္ပဲစဲြစဲြ ×× ခ်ဳိျမဲအရသာ ×× မဆိုသည္သာပင္”  ဆိုသလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ ပ်ားအံုဟာ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့ ခ်ဳိတဲ့အသီးကို သီးေစတဲ့ သရက္ပင္မွာစဲြစဲြ၊ မတရား မမွ်တတဲ့ ခါးသက္သက္ တမာပင္မွာပဲစဲြစဲြ သူ႔ရဲ႕ မူလခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ဂုဏ္အင္နဲ႔ အရသာက ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။

 “×× ရံြစရာ ×× မုန္းစရာ ×× စစ္ရန္မီးတားဆီးဖို႔ပင္ ×× အိုးႀကီးနဲ႔ ×× သယ္ေဆာင္ကာယူငင္ ×× လက္ခုတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ ×× ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ ×× ျဖန္းပက္ၾကကိုယ္စီညီညီပင္ ×× ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ×× ေအးျမေသာေရစ င္××”  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လူတိုင္းမွာ တာဝန္ရိွတယ္၊ ေလာင္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီး ၿငိမ္းေအးဖို႔ဆို မိမိတတ္စြမ္း သေလာက္ အိုးနဲ႔ႏိုင္ရင္အိုး၊ လက္ခုပ္ေလးနဲ႔တတ္ႏိုင္ရင္ လက္ခုပ္.. ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရစင္နဲ႔ ျဖန္းပက္ဘို႔လိုတယ္လို႔ ျပည္သူတရပ္လံုး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ဖို႔ တိုက္တြန္းစပ္ဆိုထားတာပါ။

ဒီကေန႔ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြ၊ အမုန္းတရားေတြကို ေတြးပူမိတဲ့အခါတိုင္း ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ သီခ်င္းေလးကိုပဲ အဓိပၸါယ္ရိွရိွ ညည္းဆိုေနမိပါတယ္။

××× ကမၻာလူသားေတြ ေတြးပူႀကိဳတင္ ×× ရန္သူမိတ္ေဆြ ×× မေရြးသူငါပင္ ×× ရန္စစ္မီးကိုမေလာင္ေစခ်င္ ×× စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ×× ယဥ္ေက်းမႈအဆက္ဆီ ×× အနုအယဥ္ အမြန္အျမတ္ေတြ သုန္းဆိတ္မွာျမင္ ×× ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျမတ္ႏိုး ×× အိုးအိမ္သာယာသူငါေပ်ာ္ရႊင္ ××။

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)