၈၈ တို႔ ဘယ္သြားမလဲ

မၾကာေသးမီက ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာကေန ABSDF အဖဲြ႔ဝင္ေဟာင္း ကိုသီရိညြန္႔ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးလိုက္တဲ့ သူ႔သေဘာထားကို ဖတ္ရတယ္။ မိမိတို႔ရည္မွန္းခ်က္ ၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ က်ဆံုးသြားသူေတြ၊ ခႏၶာကိုယ္စြန္႔လႊတ္ခဲ့သူေတြ၊ ဒီေန႔အထိ ေတာထဲေတာင္ထဲ၊ ကတုတ္က်င္းေတြမွာ ဒုကၡခံရပ္တည္ ေနၾကသူေတြကို အားနာလို႔ ျပည္တြင္းက ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုပဲြႀကီးကို မတက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ အေဝးကပဲ အမွ်ေဝ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္သြားမယ္လို႔ ေရးထားတာဖတ္ရေတာ့
ကိုယ္နဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ခံစားခ်က္တူ ရဲေဘာ္ ေတြအမ်ားႀကီး ရိွေနတာပဲလို႔ ပီတိရင္ဘတ္နဲ႔ခံစားၿပီး ေက်နပ္ခဲ့ရတယ္၊ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းလည္း ျဖစ္ရတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဇြန္လက ကိုမိုးသီးဇြန္က အီးေမးလ္ပို႔တယ္။ “ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ေငြရတုဖိတ္ခ်င္တယ္၊ အထဲက အဖဲြ႔ေပါင္းစံုက က်ေနာ့ကိုေျပာလာလို႔ ဖိတ္ၾကားေရးတာဝန္ယူေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တက္မယ္ဆို ဖိတ္စာပို႔ေပးလိုက္ မယ္” လို႔ ေရးထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကိုမြန္းေအာင္က ဂ်ာမဏီေရာက္ေနလို႔ သူ႔ကို စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္၊ ကိုမြန္းေအာင္ ေနာ္ေဝးျပန္ေရာက္ေတာ့ “ေအာင္ပဲြရလို႔ က်င္းပႏိုင္တဲ့ ပဲြမွမဟုတ္ဘဲဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ညီလာခံကေန ရလဒ္ ေကာင္းေတြေပၚလာဖို႔၊ မွန္ကန္တိက်တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ေပၚလာဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆံုစည္းတ ဲ့ပဲြမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ဘူး၊ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ နဂိုရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္လည္း မေရာက္ေသးေတာ့ သြားဖို႔မဝံ့ရဲ ဘူးဗ်ာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေစာကတည္းက သြားဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို သတိတရဖိတ္တာ ဝမ္းသာေက်းဇူးတင္ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ မတက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ဖံုးဆက္ေျပာျပတယ္။

ေငြရတုမႏဲႊႏိုင္တဲ့ ျပည္ပေရာက္ ၈၈ ေတြ

ျပည္ပေရာက္ေတြထဲက မသြားႏိုင္ၾကသူေတြက လူအမ်ဳိးမ်ဳိး အေၾကာင္းအေထြေထြ ရိွၾကမွာပါ။ ဥပမာ..တခ်ဳိ႕ကလည္း မိမိယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္၊ တခ်ဳိ႕က ေငြေရးေၾကးေရး၊ တခ်ဳိ႕ မိသားစုျပႆနာ၊ တခ်ဳိ႕ အလုပ္အကိုင္အေျခအေန၊ တခ်ဳိ႕ လည္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပႆနာ စတဲ့ျပႆနာေတြထဲက တခုခုျဖစ္ေစ၊ စုျပံဳၿပီးျဖစ္ေစ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးရိွမွာပါ။ သြားႏိုင္သူေတြအတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္၊ သမတ ဦးသိန္းစိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဥပေဒနဲ႔၊ တရားဝင္ေၾကျငာခ်က္နဲ႔၊ တာဝန္ခံမႈနဲ႔ ေခၚတာမဟုတ္တာေတာင္ အူယားဖားယား ေျပးဝင္ေနတဲ့အခ်ိန္ အခုလို ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြက ေငြရတုႏဲႊဖို႔ေခၚတာမ်ဳး ဆိုေတာ့ အာဏာရွင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘဝေျပာင္း သမတရဲ႕ လက္ကမ္းမႈထက္စာရင္ ဂုဏ္ သိကၡာရိွတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

မူလရည္မွန္းခ်က္ မေမ့နဲ႔

ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္ မကိုက္တာမ်ဳိး ရိွတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ရည္မွန္း တာမ်ဳိး ခုခ်က္ခ်င္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေမ်ာ္လင့္လို႔မရပါ။ အေျခအေန အေၾကာင္းတရား အမ်ဳိးမ်ဳိးရိွၾကမွာ ပါ။ ဒါေပမဲ့ “ငါတို႔ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ခင္းတဲ့လမ္းအတိုင္းပဲ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေလွ်ာက္ၾကတာ ေပါ့” တို႔၊ “ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္လာေတာ့၊ ျဖစ္သင့္တာပဲ လုပ္ရမွာေပါ့” တို႔၊ “ပါးပါးနပ္နပ္ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အသာေခ်ာ့ေပါင္းၿပီး အက်ဳိးရိွေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့” ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လက္မခံပါ။ အဲဒါ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အထည္မေပၚလာႏိုင္ေစတဲ့ အေလွ်ာ့ေပးေရး လမ္းစဥ္၊ ေပ်ာ့ညံ႔တဲ့ ေရသာခိုစိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္ေတြကို ျမားဦးလွည့္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ တိုက္ပဲြဟာ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့ဘဲ တိုက္ပဲြနည္းဗ်ဴဟာေတြ ေျပာင္းသြားတာကိုေတာ့ အားလံုးလက္ခံၾက သလို ၈၈ က က်ေနာ္တို႔ မွန္းထားခဲ့တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မျပည့္ေသးဘူးဆိုတာလည္း အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ၈၈ ရဲ႕ အေျခခံက်က် ရည္မွန္းခ်က္ေတြက
(၁) အာဏာရွင္စနစ္ အကုန္အစင္ဖ်က္သိမ္းေရး၊
(၂) စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္္ေပၚထြန္းေရး၊
(၃) အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတို႔လြတ္ေျမာက္ေရးတို႔ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု စစ္မွန္တဲ့ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ေပၚထြန္းေရးတို႔ ပါလာတယ္။ အခု အဲဒီ အေျခခံရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား ျပည့္စံုၿပီလဲ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။ အေျဖကရွင္းတယ္၊ တခုမွ မျပည့္စံုေသးဘူး။

၈၈ ကေန ဘာေတြရခဲ့လဲ

၂၅ ႏွစ္တာကာလမွာ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံ၊ အဆင္းရဲခံ၊ သည္းညည္းခံၿပီး အံႀကိတ္လႈပ္ရွားလာခဲ့တဲ့၊ အေသြးေတြ၊ အ႐ိုးေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းေပးလိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလမ္းမေပၚ၊ တေလွ်ာက္လံုး ဒီမိုကေရစီကို အဆိုးျမင္နဲ႔ပံုဖ်က္ခဲ့ၾကတဲ့ အာဏာရွင္ေတြ မိေခ်ာင္းတြားသြား လွိမ့္တက္လာရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ မခ်ိသြားျဖဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ကမၻာႀကီးနဲ႔လိုက္မီေအာင္ သံုးစဲြလာရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရ စီကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ေနမယ့္ ေတာ္လွန္တဲ့ လူတန္းစားတရပ္ ျပည္သူေတြ ၾကားမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ထြန္းလာတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကစားပဲြကို ႏိုင္ငံတကာပရိႆတ္က ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ အသိသာဆံုးကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဘယ္ေခတ္ကာလမွ လက္မခံႏိုင္၊ သည္းညည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိ ျပည္သူေတြက အာဏာရွင္ေတြကို ရြံရွာသြားတယ္။

ဘာေတြဆံုး႐ံႈးခဲ့သလဲ

ဆံုး႐ႈံးတာေတြကအမ်ားႀကီး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ ထင္သာျမင္သာမႈေတြက အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး ဆံုး႐ႈံးတယ္၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးေရး ၿပိဳကဲြတယ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရး၊ တရားဥပေဒနဲ႔ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သယံဇာတ အရာရာ ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႔ နိမ့္ပါးသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းမျမင္ႏိုင္တဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ လံုျခံဳေရး၊ ျပည္သူေတြရဲ႕စာရိတၱမ႑ိဳင္၊ ျပည္ပၾသဇာသက္ေရာက္မႈနဲ႔ လူသားအရင္းအျမစ္ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မေျပာမျဖစ္ေျပာရမွာက က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြၿပိဳကဲြတယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ပ မီဒီယာေတြမွာ မိုးဦးက် ဖားေတြလို တအံုးအံုးတအြမ္အြမ္နဲ႔ ေအာ္ေနသူေတြ အစိုးရခါးပိုက္ထဲေရာက္သြားလို႔ အ႐ိုးနင္ေနတယ္။ ဒီထက္မကတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြ အျမားႀကီးရိွအံုးမယ္။

ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဘာေတြလဲြေနလဲ

က်ေနာ္ အဆိုးျမင္သမားမဟုတ္သလို အေကာင္းခ်ည္းလည္း မျမင္တတ္ပါ။ အရိွတရားအတိုင္းပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးက ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဒီေန႔ထိ လက္ေတြ႔ျဖစ္မလာေသးဘူး။ ျပည္ပက လွမ္းေမ်ာ္ၾကည့္တဲ့ က်ေနာ့္ထက္ ျပည္တြင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျပည္သူေတြ အမ်ားႀကီးသိပါတယ္။ နဂိုရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲက အာဏာရွင္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရးကိုပဲ ျပန္ေလ့လာၾကည့္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၆ ႏွစ္က တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို ျပည္သူေတြက တဗိုလ္တက္ တဗိုလ္ျဖဳတ္ ေအာင္ပဲြခံခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီကေန႔ ၂၅ ႏွစ္ထိ တဗိုလ္ၿပီးတဗိုလ္တက္လာတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြက သူတို႔သေဘာ သူတို႔ေဆာင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကို မ်က္လွည့္ျပ အုပ္ခ်ဳပ္တုန္းပဲ။ ေဘာလံုးစကား နဲ႔ ေျပာရရင္ တဘက္ၿပိဳင္ဘက္အသင္းဟာ ကြင္းကလည္းသူ႔ကြင္း၊ ေသခ်ာေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ကစားသမားေတြ၊ ခြန္အားလည္းေကာင္း၊ သက္လံုလည္းေကာင္း၊ ေနာက္တန္းလည္းလံုတယ္၊ တိုက္စစ္လည္းဆင္ႏိုင္တယ္၊ ကိုယ့္ကစား ကြက္နဲ႔ကိုယ္ အခ်ိတ္အဆက္လည္းမိတယ္၊ လူခဲြၿပီးလည္း ကစားတယ္၊ အရံလူလည္း ျပည့္စံုတယ္၊ အသင္းကိုလည္း ခ႐ိုနီေတြ ဓနအားနဲ႔ မြန္းမံထားတယ္၊ ကဲ .. ဘာက်န္ေသးလဲ။ မိမိတို႔ အင္အားစုေတြမွာကေရာ? ဆက္မေျပာလိုပါ၊ ေစာေစာက ေဘာလံုးအသင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ဆက္ၿပီးေတြးၾကည့္ၾကပါ။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ေရးကို ဆန္းစစ္ရင္လည္း ဒီမိုကေရစီကို ဦးတည္မယ့္ အရပ္သားအစိုးရလို႔ နာမည္ကင္ပြန္း တပ္ထားတာ (၃) ႏွစ္ေက်ာ္လာေပမယ့္ စစ္အစိုးရေခတ္မွာေတာင္ မျဖစ္ဖူးတဲ့၊ တရားဥပေဒမဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္မႈေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခခံရပိုင္ခြင့္က၊ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးခင္ လူ႔အခြင့္ အေရးကို ပ်က္ရယ္ျပဳသံေတြက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ရိွေနၿပီဆိုလို႔ဝမ္းသာလို႔ေကာင္းတံုး၊ မီဒီယာအဖဲြ႔အစည္းရဲ႕ သေဘာထားကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ႏွိပ္ကြပ္ေရး ဥပေဒကို၊ လႊတ္ေတာ္က တဖက္သပ္ အတည္ျပဳလိုက္ တယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ၊ တာဝန္ယူမႈရိွရမယ္ေျပာၿပီး ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ကိုယ္တိုင္ မိမိတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈကို ေဖာ္ျပဖို႔ ျငင္းဆန္ေနတယ္။ လူႏွစ္သိန္းနီးပါးေသဆံုးခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး မတရားအတည္ျပဳခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ဝါဒ သက္ဆိုးရွည္ေရးနဲ႔ စစ္ရာဇဝတ္မႈအကာအကြယ္ေပးေရး ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုကို ျပင္ဖို႔ကလည္း ေနာက္ထပ္ ဘုရားတဆူပြင့္ရအံုးမယ္။

ရွစ္ေလးလံုး ရည္မွန္းခ်က္တခုျဖစ္တဲ့ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတာကလည္း ေကာင္းကင္က က်လာ တဲ့ အပ္နဲ႔ ေျမႀကီးေပၚေထာင္ေနတဲ့အပ္ ထိမိမွ ျဖစ္မယ့္ကိစၥလိုလို။ အစိုးရသက္တမ္းတခုက ကုန္ေတာ့မယ္၊ လယ္ သမားေတြ လယ္ထြန္စရာေျမမရိွသလို အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုမႈက ရိွေနတုန္း။ မျမင္ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ထဲက အစိတ္အပိုင္းေတြနဲ႔ ေရာဂါကိုဓာတ္ ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ခဲြစိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပည္သူေတြက မျမင္ရတဲ့တန္ခိုးရွင္ ေတြကို ဆုေတာင္းၿပီး ကုေနရတယ္၊ မဆလ ေခတ္ကတည္းက တႏိုင္ငံလံုးစာတတ္ေျမာက္ၿပီဆိုေပမယ့္ ကႀကီး ခေခြး ပုတ္ေလာက္ေရးျပလို႔ ဘာမွန္းမသိသူေတြ၊ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားစာေတာင္ ကိုယ္မသင္ႏိုင္တဲ့ဘဝေတြက ရိွေနတုန္း။ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြဟာ ျမန္မာျပည္က၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈနဲ႔ မေလာက္ငွလို႔၊ ထိုင္း၊ တ႐ုတ္၊ အိႏိၵယ မေလးရွား ႏိုင္ငံေတြအထိ အပိုဆုေတြယူေနရတယ္။

၈၈ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဒီကေန႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ

၈၈ က မိမိကိုယ္ကို မိမိကိုယ္မိမိျပ႒ာန္း၊ မိမိကိုယ္္ကိုမိမိတာဝန္ယူၿပီး မိမိတို႔ဖာသာ အေျခအေနသံုးသပ္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾက တယ္။ ၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုလို ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွမတူတဲ့ တမ်ဳိးသားလံုးညီညြတ္မႈကို ရခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္ေတြ စိတ္ဓာတ္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေပၚေစတယ္။တိုက္ပဲြထဲက လူထုကို ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပၚလာတယ္။ ေတာ္လွန္တဲ့ အလႊာအသီးသီးမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ သမိုင္းသင္ခန္းစာေတြ အရမယူႏိုင္ခဲ့လို႔ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ခဲ့တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အင္အားစုအေပၚ အခ်ိန္ေပးၿပီး လက္ဦးမႈလည္းမယူႏိုင္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ညီညြတ္မႈကိုလည္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္လို႔ အင္အားေတြ ၿပိဳကဲြခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ တဖက္အင္အားစုရဲ႕ ရက္စက္မႈ၊ ျပင္းထန္တဲ့ႏွိမ္နင္းမႈနဲ႔ အာဏာကို အမိအရဆုတ္ကိုင္လိုမႈေတြက ပိုၿပီး အခရာက်ပါ တယ္။

NLD ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္အေနအထား

ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို အထူးအေထြ ေျပာစရာမရိွေပမဲ့ မိမိအင္ အားကို မိမိတို႔ ခိုင္မာေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္တာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေနရတယ္။ ဥပမာ NLD ပါတီဟာ ရွစ္ေလး လံုးက ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ျပည္သူ႔ေရွ႕ေဆာင္ပါတီ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြြေတာခိုၿပီး ပါတီေပၚလာတာျဖစ္ေပ မဲ့ သူတို႔ရဲ႕ တပ္ဦးပါတီလို သေဘာထားခဲ့ၾကတယ္၊ အားေပးပံ႔ပိုးခဲ့ၾကတယ္၊ စည္း႐ံုးမဲဆြယ္ေပးၾကတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြအတြက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ပါတီတခုျဖစ္ေအာင္ ဝန္းရံၿပီး သံတမန္ေလာက၊ မီဒီယာေလာကထဲပါ မက်န္ ထိုးေဖာက္ ျမႇင့္တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္ပေရာက္ေတြ၊ ျပည္တြင္းအင္အားစုေတြဟာ NLD ပါတီဝင္ေတြမဟုတ္ေပမဲ့ အစြမ္းရိွသမွ် တပ္ဦးအလံကို အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ လႊင့္ထူခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သစၥာေဖာက္တာ ခံလိုက္ရတယ္လို႔ေတာင္ ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းေဝဖန္ၾကတယ္။

ျပည္ပေရာက္ ၈၈ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ NCGUB အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ အေလးမထား၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတာ လည္းခံရ၊ NLD ရဲ႕ ျပစ္ပယ္မႈလည္းခံခဲ့ရတယ္။ ဒီကေန႔ NLD ဟာ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား ေရြ႕ေနတယ္။ ညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားေနတယ္၊ မိမိတို႔ပါတီထဲမွာေတာင္ အဆက္အစပ္လည္းမရိွ၊ ပါတီတြင္းစည္း႐ံုးေရးလည္းမရိွ၊ မဟာမိတ္အဖဲြ႔ ေတြ၊ ညီေနာင္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔လည္း တသီးတျခားေနၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလည္း မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ အားမလိုအားမရ ေဝဖန္သံေတြၾကားရတယ္။ ပါတီဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ပါတီကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ ႏိုင္။ လႊတ္ေတာ္ေရးရာကိစၥ၊ မိမိတာဝန္ယူထားတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းကိစၥ၊ အစည္းအေဝးေတြ၊ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လံုးခ်ာ႐ိုက္ ေနၿပီ။ NLD ပါတီထဲမွာလည္း အရည္အခ်င္းကနည္းသလို ဗ်ဴ႐ိုကရက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆန္ဆန္ေတြလည္း ေပၚေပါက္ေန တယ္။ အေသးစိတ္မေဖာ္ျပလိုပါ၊ ဥပမာ ပါတီတြင္းအစည္းအေဝးနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ဆက္ဆံေရးေတြ၊ အေရးယူမႈေတြ ကို ေလ့လာရင္ျမင္ႏိုင္တယ္။

ဆယ္ရီီဗရယ္တီ ရွစ္ေလးလံုးမ်ဳိးဆက္

“အုတ္ေရာေရာနဲ႔ ေက်ာက္ေရာေရာ ေမာင္ဒီလိုေနတာကို ×× ပ်ဳိးေလးမိ အံ႔ၾသပါတယ္ ×× ေရာတိေရာရာ ×× ေရာဆရာႀကီးရယ္ ××

ဆိုတဲ့ ေရဒီယိုအဆိုေတာ္ေဒၚတင္တင္ျမရဲ႕ “ေယာဆရာႀကီး” သီခ်င္းပဲဆိုျပရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အခမ္းအနားမွန္သမွ် သူတို႔မပါပဲြမစည္။ ဂီတပဲြေတာ္၊ စာအုပ္ဖြင့္ပဲြ၊ ျပခန္းဖြင့္ပဲြ၊ ဆုေပးပဲြ၊ စာေပေဟာေျပာပဲြ၊ အလွဴမဂၤလာနဲ႔ နာမည္ေပးကင္ ပြန္းတပ္ကအစ သူတို႔မပါမျဖစ္ေလေတာ့ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ ေမာ္ဒယ္ေတြ၊ ဖက္ရွင္မယ္ေတြထက္ မ်က္ႏွာပြင့္တဲ့ ဆယ္ရီဗရယ္ဒီေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ အထဲကမိတ္ေဆြေတြက ေျပာျပတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ျပည္သူေတြ ကယ္သူမဲ့ အခြင့္အေရးမဲ့ေနတဲ့ကိစၥေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ မပါႏိုင္ေတာ့တာပဲ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရနဲ႔ ပလဲပနံသင့္ ေအာင္ အားထုတ္ေနရတယ္၊ ခ႐ိုနီေတြ၊ NGO ေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတယ္။ အစိုးရ မ်က္ႏွာေတာ္ညိဳမွာကို စိုးရိမ္ေန ၾကၿပီး မတရားအဖိႏွိပ္ခံေတြနဲ႔ ဖိႏွိပ္သူေတြၾကားက ေလခ်ဳိေသြး လႈပ္ရွားေနရတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ပအင္ အားစုေတြနဲ႔ NGO ေတြ လံုးေထြးၿပီး မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားသလို ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းအင္အားစုေတြလည္း ရြာလည္ေန တယ္လို႔ သတင္းထြက္ေနတယ္။ သူတို႔ ျပည္ပခရီးစဥ္ေတြထြက္လာေတာ့ အမ်ားက ၾသဘာေပးၾကတယ္၊ အတြင္း အျပင္ ခ်ိတ္ဆက္မႈေတြ က်က်နန လုပ္ႏိုင္ေတာ့မယ္၊ အျပင္က ႏိုင္ငံေရးအေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ အထဲက အေနအထား ေတြကို ခ်ိန္ဆႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားက ေတြးထင္ထားၾကတယ္။

တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းဆိုလို႔ မ်က္ႏွာစံုညီ ေဟာေျပာပဲြနဲ႔ တီဗီ ေရဒီယို အင္တာဗ်ဴးေတြ ေလာက္သာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ျပည္ပမွာ အမွန္တကယ္လႈပ္ရွားေနသူေတြနဲ႔ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ ေဆြးေႏြးသြားတာ မရိွဘူးလို႔ သိရတယ္။ နီးစပ္ရာ စေတာ္ေခၚ၊ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္သမားေတြနဲ႔ လံုးေထြးၾကည္ျဖဴၾကတဲ့ အတြင္းသတင္း ေတြ ျပန္ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ ဒီကာလမွာ တျခားလမ္းေရြးစရာမရိွပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆို ႏိုင္ငံေရးသတၱိ ေမြးရပါ့မယ္။ လက္ပံေတာင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္။ “ႏိုင္ငံေရးလုပ္ တယ္ဆိုတာ လူႀကိဳက္မ်ားေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေကာင္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္လုပ္တာ ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႔ဆို အမုန္းခံၿပီး လုပ္ရဲတဲ့သတၱိလည္း ရိွရမယ္”။

ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ ပါတီေထာင္ပါ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ေက်ာင္းသား သမဂၢအမႈေဆာင္လႈပ္ရွားမႈကေန တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ထြက္ၿပီး ဒို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုးဝင္ သခင္ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝကို ခံယူတယ္။ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသာ တေလွ်ာက္လံုးလုပ္သြားတယ္၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြတေလွ်ာက္ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ဘဝကေန ဂ်ပန္အစိုးရထဲ မွာေရာ၊ အဂၤလိပ္ အစိုးရထဲမွာေရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အရယူတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးအာဏာရေအာင္ယူတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား ေဟာင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းရဲတဲ့သတၱိလည္းရိွတယ္။ လူမွန္ေနရာမွန္လည္း ေရြးခ်ယ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ အသက္ (၅ဝ) တန္းထဲေရာက္ေနၿပီ။ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ျဖတ္သန္းမႈလည္း ရိွၾကတယ္။ စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ႐ုပ္ပိုုင္းပါ အဖံြ႔အၿဖိဳးဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း အတိုင္းအတာ တစံုတရာအထိ ရိွေနၾကတယ္။ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔အတူ ဒီလူေတြရဲ႕ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳစိတ္ဓာတ္ကိုပါ က်ေနာ္တို႔ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္တယ္။ ဘဝရဲ႕ အားအေကာင္းဆံုးကာလေတြကို လက္ေတြ႔က်တဲ့ ေဖာ္ေဆာင္မႈေတြဆီ ဦးတည္သင့္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆို ေယာဆရာႀကီးဘဝကို ေက်နပ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ စင္ေအာက္ကလက္ခုတ္သံေတြမွာ မိန္းေမာေနလို႔မရပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာ္မွန္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံဆီ ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ တရားဝင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရိွဖို႔လိုတယ္၊ အခြင့္အာဏာရဖို႔ လိုတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာရိွမွ ႏိုင္ငံသစ္ကို အေျပာင္းအလဲလုပ္ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ ႏိုင္ငံေရး အာဏာအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္႐ံုကလဲြလို႔ အျခားမရိွပါ။

ေငြရတုမွာ ဘာလုပ္မွာလဲ

၂၅ ႏွစ္ခရီးဟာ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြ၊ ရင့္က်က္မႈေတြအသီးသီးနဲ႔ပါ။ အျပင္ကလူနဲ႔ အတြင္းကလူေတြ ဆံုတဲ့ပဲြဟာ လက္ေတ႔ြက်ၿပီး ထိေရာက္တဲ့ ဗ်ဴဟာေတြ၊ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ခ်ျပေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ လမ္း ေၾကာင္းတခုကို သြားႏိုင္ဖို႔လိုမယ္။ လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္တဲ့ကိန္းမ်ဳိး ခဏခဏ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ ေငြသိန္းေပါင္းရာခ်ီ အကုန္အက်ခံၿပီး ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး မျဖစ္ေစခ်င္၊ ခမ္းခမ္းနားနား အျပင္အဆင္၊ ထည္ထည္ဝါဝါ စင္ျမင့္ႀကီးနဲ႔ ျမဴးျမဴး ႂကြႂကြ ဂိတအဆိုအကေတြၾကား မိမိတို႔ ဘဝေတြ အသက္ေတြ စိတ္ဓာတ္တန္ဘိုးေတြ ဖံုးလႊမ္းမသြားေစခ်င္ပါ။ စိန္ေကာင္း ေက်ာက္ေကာင္းနဲ႔ ရတနာအခင္းအက်င္းေတြၾကား ဓားေသြးေက်ာက္ေလးပဲ ပါလာမွာ စိုးရိမ္ပါတယ္။ ျပည္ပကေန အခြင့္မသာမႈ၊ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္၊ အဆံုးအျဖတ္ေၾကာင့္ မပါဝင္၊ မဆံုစည္းႏိုင္ေပမဲ့ ေငြရတု အင္အားစုေတြကို ျပည္ပေရာက္ေတြက အားေပးေထာက္ခံေနမွာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အေသြးအသားေတြလို တန္ဘိုးထား ေနမွာ ျဖစ္တယ္။ လက္သဲဆိတ္ရင္ လက္ထိတ္နာေနအံုးမွာ ျဖစ္တယ္။

NLD နဲ႔ ၈၈ ေတြကို ဝန္းရံၾက

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ကလဲြလို႔ အျခားမရိွပါ။ ကိုယ့္စိတ္အလိုနဲ႔ ကိုက္ညီသည္ျဖစ္ေစ၊ မကိုက္ညီသည္ျဖစ္ေစ၊ ႀကိဳက္ သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ စည္း႐ံုးေရးအျမင္၊ တိုက္ပဲြအျမင္၊ ညီညြတ္ေရးအျမင္အရ ျပည္သူေတြက သူတို႔ကို အားေပးေထာက္ခံမွာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေခတ္ဆိုးႀကီး တေလွ်ာက္လံုး အဖိႏွိပ္ခံ၊ အနစ္နာခံၿပီး ေစတနာမွန္နဲ႔ တည္ေဆာက္လာၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြက အျမဲတမ္းတာဝန္ေက်တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရိွၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေစတနာမွန္နဲ႔လုပ္ေပးမယ့္ အင္အားစုလို႔ ယံုၾကည္ရင္ အားေပးမွာပဲ။ “အေကာက္ထဲမွာ အေျဖာင့္ရွာ၊ ေကြးေကြးေလးကအေကာင္းဆံုး” ဆိုတဲ့စကားလို NLD ကို အားမရလည္း NLD ကို အားေပးတာပဲ။ ေယာဆရာေတြကို မႀကိဳက္လည္း သူတို႔စြန္႔လြတ္မႈနဲ႔ေစတနာကို တန္ဘိုးထား အားေပးေနမွာပဲ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ တည္ေဆာက္တဲ့၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈကို ဖံြ႔ၿဖိဳးလာဖို႔ သိပ္ကိုလုိအပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား..။

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
၂ရ ဇူလိုင္ ၂ဝ၁၃

ပန္းခ်ီ ... စစ္ၿငိမ္းေအး