ဗမာျပည္အတြက္ ရွာရီရာ လက္ေဆာင္ယူလာတဲ့ ၉၆၉ (အပိုင္း ၉)

သန္႔စင္ေသခ်ာ “ဘုုန္းႀကီး” လာေသာ္ ျပည္ရြာပ်က္ေၾကာင္း တပါးတည္း

မိမိတိုု႔သည္ အေနာက္မဟုုတ္ျခင္း ဟူၿပီး အမွတ္လကၡဏာျပဳမိေလေသာ အာ႐ံုေရာင္ျပန္ကိုု ေရႊနားကြပ္သည့္ ေဒသနာ ေတာ္ႀကီး တခုသည္ ရွိပါ၏။ ဤေဒသနာေတာ္ႀကီးသည္ အဘယ္နည္း ဟူမူ အေရွ႕အာရွပိုုင္းက မူဝါဒခ်န္ပီယံတိုု႔က မခ်ိရင္ကြဲ ေအာ္ဟစ္တတ္ေသာ “အာရွတိုုက္ႀကီး၏ တန္ဖိုုးက်က္သေရမ်ား” ပါတည္း။ သူတိုု႔တေတြ ဟစ္ေအာ္ၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းတမူကား ပစိၧမသားတိုု႔ကေနၿပီး သူတိုု႔ရဲ႕ သမိုုင္းဝင္ဥစၥာဟုု မဟုုတ္တလဲ ေႂကြးေၾကာ္သိမ္းယူေလသည့္ လူတဦးခ်င္း လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးတိုု႔ကိုု လက္သင့္မခံလိုုေသာ
ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ပဓာနအေၾကာင္း ပါတည္း။ မဟာဒီပါ အာရွသားတိုု႔သည္ ဤေလာကေစာင့္ ေလာကပါလတရားကိုု “ဒါေတြအားလံုုး ငါတုုိ႔ ပစိၧမမူပိုု္င္” ဆိုုၿပီး အေနာက္ကလူေတြ ေသာက္တလြဲလုုပ္ေနတာကိုု ပယ္ခ်ရေကာင္းမွန္းမသိ (ဟန္႔တင္တန္က ဤေလာကေစာင့္ ေလာကပါလတရားတိုု႔ကိုု အေနာက္ရဲ႕ မူပိုုင္ဆိုုၿပီး လုုပ္ခ်လာတဲ့ ပံုုစံကိုု ေရွ႕တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ)။

ထိုုအစား မဟာဒီပါ သားတုုိ႔ ေႁမြပူရာကင္းေမွာင့္ၿပီး ထပ္လြဲေခ်ာ္လိုုက္ပံုုက “သင္းတုုိ႔ ဥေရာပသားေတြမွာ လူတဦးခ်င္း လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ လူတဦးခ်င္း အခြင့္အေရးတိုု႔ေတြ ကေပလဲ ကေပေပါ့၊ ငါတုုိ႔ မဟာဒီပါသားေတြမွာလည္း စည္းကမ္းနဲ႔ ေသဝပ္မႈဆိုုတာ မဟာအာရွတိုုက္ႀကီးရဲ႕ တန္ဖိုုးေတြပါပဲ” ဟုု ဘယ္တုုန္းက ေမြးထားမွန္းမသိတဲ့ အာရွက်က္သေရ နဂါးႀကီးနဲ႔ ျပန္ၿခိမ္း ေျခာက္ျခင္း ပါတည္း။ ပစိၧမေရ၊ နင့္ “လူတဦးခ်င္း” ဥစၥာေတြကိုု နင့္ဟာနင္ ဥစၥာေစာင့္မ လုုပ္ေပါ့၊ တိုု႔ကေပလည္း “အစုုအေပါင္းနဲ႔” ျငိမ္ဝပ္ပိျပားျခင္း စည္းကမ္းရွိျခင္းဆိုုတဲ့ အာရွက်က္သေရႀကီးေတြနဲ႔ ငါတိုု႔ဘာသာ ငါတိုု႔ သိုုက္ေစာင့္ ေနပါရေစေနာ္၊ သရဲမရယ္၊ နင္လာမေျခာက္ပါနဲ႔။ ျပခဲ့သလိုု အေနာက္စုုန္းပူးေနမွန္းမသိ စိတ္တိုုလာ တတ္ေသာ မဟာ ဒီပါသားတိုု႔က ေမာင္းေၾကာ္လာေသာ ေရႊ အာရွက်က္သေရ ေဒသနာေတာ္သည္ မၾကားမရွိ၊ တိုု႔မ်ားတေတြ ေထာင္နားစိုုက္မိတတ္ပါဘိ။

အဲသည္ အာရွက်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းသည္ ထိုုင္းႏိုုင္ငံ၏ အေရွ႕ယြန္းယြန္းဆီက အာရွႏိုုင္ငံမ်ားတြင္ တလူလူ ဝင့္ႂကြား ေနတတ္ပါသည္ (အထူးသျဖင့္ ႏိုုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အစိုုးရ ေျပာေရးဆိုုခြင့္ရွိသူေတြဆုုိတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြမွာ ေပါ့ဗ်ာ)။ တကယ္ေတာ့ ထိုုသူတိုု႔သည္ မဟာဒီပါ အာရွတိုုက္ႀကီး တတိုုက္လံုုး သည္တပံုုစံတည္းဆိုုၿပီး လုုပ္ခ်င္ၾကေပ မယ့္ သူတိုု႔ေျပာတဲ့ ဘုုန္းေမာင့္က်က္သေရသည္ အေရွ႕အာရွမွာပိုုၿပီး လူလြင့္သည္ကား အထင္အရွားပါတည္း။ ၾကည့္ ၾကပါစိုု႔။ ခန္႔ညားေသာ သက္ေတာ္ရွည္ဝန္မင္းႀကီး (ယခင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီး) လီကြမ္ယုုသည္ အေရွ႕အာရွကိုု ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာေအာင္ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ ဗိသုုကာႀကီး ျဖစ္သလိုု သူ႔အအံုု သူ႔အသိုုက္မေတာ့ သူသည္ အျမင္က်ယ္ ေသာ ေရွ႕ေဆာင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ပါ၏။ ဤ ဝါရင့္ ႏိုုင္ငံျပဳသမားႀကီးက မ်ဥ္းေၾကာင္းအၾကမ္းဖ်ဥ္း ဆြဲတားလိုုက္ သည္မွာ “အေနာက္ႏွင့္ အေရွ႕ အာရွဟာ လူ႔ေဘာင္ကိုုျမင္တဲ့ အသိသညာ မတူၾကပါဘူး”။ သူ ဆက္ရွင္းျပပံုုက “အေရွ႕ အာရွလိုု႔ ေျပာတယ္ဆိုုရင္ ဆိုုလိုုတာက ကိုုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ ဗီယက္နမ္တိုု႔ပါ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ႏိုုင္ငံေတြဆိုု (ဗီယက္နမ္ကလြဲရင္) သည္စာရင္းမွာ မပါပါဘူး။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုုင္ငံေတြဆိုုတာက တ႐ုတ္နဲ႔ ကုုလားၾကား ေသြး ေႏွာသြားတဲ့ ကျပားေတြေလ။ တခုေျပာႏိုုင္တာကေတာ့ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈမွာ ငါတိုု႔ အေရွ႕အာရွ တန္ဖိုုးေတြနဲ႔ ဆင္တူ တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ” ၁၅။ ဘုုိးဘုုိးယုုက ဆက္ေျပာသည္မွာကား အေနာက္၏ ဗိုုလ္က်စိုုးမိုုးမႈကိုု ခုုခံႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ အာရွက်က္သေရ တန္ဖိုုးတိုု႔ကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္လိုုသည္ ဆိုုေၾကာင္းေပတည္း။ အထူးသျဖင့္ ဘိုုးေတာ္ယုုဟာ ငါတုု႔ိ မဟာဒီပါသားေတြကိုု အေမရိကန္က ဆရာႀကီးလာလုုပ္တာမ်ဳိးကိုု သူ မႀကိဳက္ပါ။ သူေျပာတတ္တာက “ငါတိုု႔ စင္ကာပူဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ အေစာင့္ေရွာက္ခံ ေစာ္ဘြားတိုုင္းျပည္ မဟုုတ္ေပဘူး”၁၆။

ဗီယန္နာတြင္ ၁၉၉၃ ၌ က်င္းပခဲ့ေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ကမာၻ႔ကြန္ဖရင့္တြင္ အစိုုးရကိုုယ္စားတက္ေရာက္သူ ကိုုယ္စား လွယ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အာရွႏွင့္ အေနာက္ၾကားမွာရွိေသာ ယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုုးမ်ား ကြာျခားပံုုကိုု အေလးေပး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ စင္ကာပူ ႏိုုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးက လြတ္လပ္မႈကိုု ျမတ္ႏုုိးေသာ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ သတိေပးပံုုဟာ “လူ႔အခြင့္အေရးကိုု တစ္ကမာၻလံုုးနဲ႔ဆိုုင္တဲ့ ေလာကပါလတရားဆုုိၿပီး လုုပ္ျခင္းဟာ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုုင္ခြင့္ စတဲ့ ဗဟုုစံုုလင္မႈကိုု နစ္မြန္းသြားေစတတ္ၿပီး ဒါဟာ မေကာင္းပါဘူး”၇။ တ႐ုတ္ကိုု္ယ္စားလွယ္ေတာ္ေတြက ဘယ္လုုိေျပာသ လဲဆိုု “လူ႔အခြင့္အေရးဆိုုတာ အေျခခံစနစ္ေဘာင္ ခ်တာလဲခ်ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ အေျခခံစနစ္ေဘာင္မွာ ေဒသ အလိုုက္ အေနအထားကြဲျပားမႈေတြကိုု အရင္ဦးဆံုုး ညိႇညက္ၿပီးမွ ဆက္လုုပ္လိုု႔ရမယ္” ဟူသတတ္။ တ႐ုတ္ႏုုိင္ငံျခား ေရးဝန္ႀကီးက ဘယ္လိုုေတာင္ ကမ္းတက္လာသလဲဆိုု “လူတဦးခ်င္း အခြင့္အေရးကိုု လိုုခ်င္ရင္ ပထမဆံုုး ႏိုုင္ငံေတာ္ အခြင့္အေရးဆိုုတာ ေဖာ္ေဆာင္ၿပီးမွ ဒါကိုု ေပးႏိုုင္မယ္”၁၈၊ ဘုုရား ကယ္ေတာ္မူပါ။

[ဖြင့္ဆိုုခ်က္… သည္ေနရာတြင္ က်ေနာ္တိုု႔သည္ ယေန႔ျမန္မာျပည္၏ အသိတရားပိုုင္းဆိုုင္ရာ ျပႆနာမ်ားကိုု ေကာင္း မြန္မွန္ကန္ေသာ အေျခခံစနစ္ေဘာင္တခုမွ ဆက္လက္သံုုးသပ္ႏိုုင္ဖိုု႔ရန္ အသည္းအသန္ အေရးႀကီးသည့္ေနရာသိုု႔ ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကေန႔ခ်ိန္ခါမွာ က်ေနာ္တိုု႔ ျမန္မာအမ်ားတြင္ “လူ႔အခြင့္အေရး (လူတဦးခ်င္း အခြင့္အေရး) ဆိုု တာမ်ဳိးသည္ ငါတ႔ို၏ အသိုင္းအဝိုု္င္း သုုိ႔တည္းမဟုုတ္ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကိုု ေစာင့္ေရွာက္တိုုးတက္ေစဖိုု႔ဆိုုရင္ လိုုက္နာေနရမွာ မဟုုတ္” ဟူၿပီး ပ်ံႏွံ႔ထင္ေပၚ ယူဆၾကကုုန္ပါ၏။ ထိုုသုုိ႔ ယူဆသည့္အတိုုင္းလည္း ေႂကြးေၾကာ္တတ္၊ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုုသည္မ်ဳိးကိုု အၿပီး နင္းေခ်ပစ္လိုုေသာ စိတ္ယုုတ္မာတရားတိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔တြင္ မ်ားစြာ လႊမ္းမိုုးျဖစ္ပြား လာကုုန္ၾကပါ၏။ ႏိုုင္ငံေရးကိုု စနစ္တက် လုုပ္ၾကံေနေသာ မိစာၦပညာရွင္တိုု႔ကလည္း သူတိုု႔ ၾကံစည္ရင္းစြဲ ရွိထားသည့္ အတိုုင္း စကားလံုုးတလံုုးကိုု လက္ေပးသင္ေလေသာအခါ အလိမ္ခံရေသာ က်ေနာ္တိုု႔ ရဟန္းရွင္လူအေပါင္းတိုု႔သည္ “အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ” (soverignty) ဆိုုေသာ စကားလံုုးကိုု တြင္က်ယ္ေျမာက္ႂကြစြာ သံုုးတတ္လာၿပီး ႏိုုင္ငံတကာ လူတကာႏွင့္ ရန္လိုုက္ျဖစ္ေနပါေတာ့ သတည္း။

ဥပမာအားျဖင့္ ၂၀၁၃ ေမလပိုုင္း ဗြီအိုုေအႏွင့္ အင္တာဗ်ဳးတြင္ ရခိုုင္ျပည္နယ္ စံုုစမ္းေရးေကာ္မရွင္မွ မရင္ရင္ႏြယ္သည္ နယူးေယာက္အေျခစိုုက္ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေရးေကာ္မရွင္ (Human Rights Watch) ၏ အစီရင္ခံစာကိုု ပယ္ခ်ေၾကာင္းေျပာရာတြင္ အဓိကအေၾကာင္းျပသည္မွာ“Human Rights Watch ဆိုုတာ UN အဖြဲ႔ မဟုုတ္ပါဘူူး။ UN အဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ တိုုင္ေအာင္ က်မတိုု႔ ဂ႐ုစိုုက္စရာ မလိုုပါဘူး။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ႏိုုင္ငံတိုုင္းမွာ Soverignty ဆိုုတာ ရွိပါ တယ္။ ျမန္မာလိုုဆိုု … (သူမ ေမ့ေန၍ ဗြီအိုုေအမွ ကိုုေက်ာ္ေက်ာ္သိန္း ဟုု ထင္ပါသည္။ ေထာက္ေပးရာ) အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ ေပါ့။”

ဟုုတ္ကဲ့၊ သူမ မသိသည္မွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၏ သေဘာသည္ပင္ အေျခခံျဖစ္ေသာ လူတဦးခ်င္း၏ လြတ္လပ္ျခင္း ကိုု လူအုုပ္စုုမ်ားဆီသိုု႔ ေျပးခ်ိတ္သျဖင့္ အသိုုင္းအဝိုုင္းတခု၏ လြတ္လပ္ျခင္း (autonomy) ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ဆိုုတာပါတည္း။ ကမာၻ႔ကုုလသမဂၢမွ ႏိုုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးအတြက္ နီတိတရားအေနျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းခ်ထားေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၏ အေျခခံရည္ရြယ္ခ်က္သည္ (ဆိုုပါစိုု႔ ျမန္မာျပည္ကဲ့သိုု႔) အားနည္းေသာ လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းတခုကိုု အားႀကီးေသာ တျခားအသိုုင္းအဝိုုင္း (ဥပမာ အေမရိကန္ ျပင္သစ္) တိုု႔က သူတိုု႔ စိတ္လိုုသလိုု လာၿပီးပံုုသြင္းလိုု႔ မရ ေအာင္ စည္းတားေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ၎သည္ သီးသန္႔ လူ႔အသိုုင္းအဝိုု္င္းတခု၏ လြတ္လပ္စြာ ျပင္ပၾသဇာမခံဘဲ ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု ခြင့္ျပဳထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္လည္း ႏိုုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးတြင္သံုုးေသာ (မရင္ရင္ႏြယ္က ႀကိဳက္ပံုုရေသာ) soverignty ေဝါဟာရသည္ (မရင္ရင္ႏြယ္က အတိအလင္းကိုု မႀကိဳက္ေလေသာ) ပင္ရင္းမူလ လူ႔အ ခြင့္အေရး (လူတဦးခ်င္း အခြင့္အေရး (ဝါ) ေလာကပါလ) သေဘာကိုုပင္ အေျခခံထားျခင္းပါတည္း။ ဤ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ စကားျဖင့္ သံုုးမည္ဆိုုေသာ္ ဤ ႏိုုင္ငံတကာနီတိစည္းမ်ဥ္း၏ မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္အရ အားနည္းေသာ ႐ိုဟင္ ဂ်ာအသိုုင္းအဝိုုင္း၏ ကိုုယ္ပိုုင္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာျဖင့္ ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု အားႀကီးေသာ မည္သည့္အစိုုးရ အသိုုင္းအ ဝိုုင္းကမွ ဝင္စြက္ဖက္ပိုုင္ခြင့္ဟူသည္ မရွိဟူေသာသေဘာကိုု က်ေနာ္တိုု႔ နားလည္ထားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုုေၾကာင့္ ႐ိုဟင္ဂ်ာအသိုုင္းအဝုုိင္းမွ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ‘႐ိုဟင္ဂ်ာ’ လိုု႔ သိမွတ္ၿပီး ေခၚတာကိုုပင္ ‘ဘဂၤလီ’ လိုု႔ အတင္း သတ္မွတ္ခိုုင္း ေနေသာ အစိုုးရသည္ သူတိုု႔ေျပာေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာျဖင့္ပင္ ကိုုယ့္ကိုုကိုု္ယ္ ျပန္စူးေနပါသည္။ ေနာက္တခ်က္ ဤသိုု႔ ဘာမွအေရးမပါေသာ အေခၚအေဝၚကိစၥမ်ဳိးကိုုပင္ ဝင္ေႏွာင့္ေနေသာ အစိုုးရသည္ အျခားကိစၥမ်ားစြာတြင္လည္း ထုုိအသိုုင္းအဝိုုင္းတခုကိုု ရည္ရြယ္ခ်က္ တိတိပပျဖင့္ ဒုုကၡမ်ဳိးစံုု ေပးေနမည္၊ ၎အသိုုင္းအဝိုုင္း၏ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ဳိးစံုု ကိုု (ဝါ) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ (ဝါ) ကိုုယ္ပိုုင္ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု က်ဳးလြန္ခ်ဳိးေဖာက္ေနမည္ဆိုုသည္ကိုု လြယ္ကူစြာ ခန္႔ မွန္းႏိုုင္သည္ သာတည္း။ တခု က်ေနာ္တိုု႔ သိမွတ္ရန္မွာ ဤသိုု႔ အားႀကီးေသာ အုုပ္စုုတစုုမွ အားနည္းေသာ အုုပ္စုုတိုု႔၏ ကိုုယ္ပိုုင္ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု ခ်ဳိးေဖာက္ေနေသာကိစၥသည္ မူဆလင္ျဖစ္သျဖင့္ ေပၚလြင္ေနေသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ အုုပ္စုုတစုု တည္းမွာသာ ကန္႔သတ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပႆနာမဟုုတ္ဘဲ က်န္တိုုင္းရင္းသား အုုပ္စုုမ်ားစြာႏွင့္လည္း သက္ဆိုုင္ ေသာ ကိစၥဆိုုသည္ ပါတည္း။

ေနာက္တခ်က္ က်ေနာ္တိုု႔ ဂ႐ုျပဳအပ္သည္မွာ ဤကဲ့သိုု႔ အစိုုးရက သီးသန္႔ အသိုုင္းအဝိုုင္းတခု၏ ကိုုယ္ပိုုင္ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ ခြင့္ နယ္နိမိတ္ကိုု ေက်ာ္လြန္လာေသာ အျဖစ္အပ်က္တိုု႔သည္ တိုုင္းရင္းသားအုုပ္စုုတိုု႔တြင္သာ ကန္႔သတ္ေနသည္ မဟုုတ္ဘဲ တျခားနည္းျဖင့္ အမ်ဳိးအစားခြဲ၍ရေသာ အုုပ္စုုတုုိ႔တြင္လည္း အက်ဳးလြန္ခံရေသာ ကိစၥပါတည္း။ ဥပမာတခု အားျဖင့္ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာမွ မူဆလင္တုု႔ိကိုု ကေလးႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုုမယူရဟုု အာဏာပိုုင္တိုု႔က ဥပေဒ လုုပ္ ျပ႒ာန္းျခင္းသည္ စင္စစ္ ျမန္မာေဆးပညာရွင္တိုု႔၏ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကိုု လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ဆံုုးျဖတ္ ပိုုင္ခြင့္ နယ္နိမိတ္ကိုုလာၿပီး က်ဳးေက်ာ္ခ်ဳိးေဖာက္ေနျခင္း အတိအက်ပါတည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟူမူ ေဆးပညာရွင္ ဆရာဝန္တိုုင္းသည္ ေဆးပညာက်င့္ဝတ္၏ ပထမဆံုုး ဦးစားေပးအခ်က္ျဖစ္ေသာ “လူနာသည္ အႂကြင္းမဲ့ဆံုုးျဖတ္ပိုုင္ခြင့္ ရွိသူျဖစ္သည္” ဟူေသာအခ်က္ကိုု ေလးစားလိုုက္နာရပါမည္။ ဤတြင္ ေဆးပညာက်င့္ဝတ္ဆိုုင္ရာ က်မ္းတိုု႔က အေသ အခ်ာ ဖြင့္ဆိုုထားသည္မွာ “မိမိသည္ လူနာ၏ ေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိးကိုု သိျမင္သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အသိုုင္းအ ဝိုုိင္း တခုက လူနာ၏ ေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိးကိုု သိျမင္သည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ ပေစ လူနာ၏ စိတ္ဆႏၵဆံုုးျဖတ္မႈကို လြန္ဆန္၍ ေဆးေပးကုုသမႈ စသည္ကိုု မည္သည့္ ႁခြင္းခ်က္ႏွင့္မွ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ လံုုးဝ မရွိ”။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ေဆးကုုသ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရွင္အားလံုုး တဦးမက်န္ လိုုက္နာရမည္ျဖစ္ေသာ ေဆးပညာ က်င့္ဝတ္ကိုု လြန္ဆန္၍ ျမန္မာဆရာဝန္တဦးသည္ မူဆလင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးက ကိုုယ္ဝန္တားေဆးေပးျခင္းကိုု ျငင္း ဆန္လာခဲ့ေသာ္ ေဆးေပးပိုုင္ခြင့္ လံုုးဝ မရွိပါ။ ဒါကိုု အစိုုးရ အာဏာကိုုေၾကာက္၍ မိမိ၏ က်င့္ဝတ္ အသိသိကၡာကိုု လြန္ ဆန္၍ ေဆးေပးရမည္ဆုုိပါလွ်င္ အဲဒါသည္ ငါတိုု႔ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြအတြက္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ဂုုဏ္သိကၡာ သည္ အင္မတန္ ရွက္စရာ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ဒါမ်ဳိးအသိမရွိ တတ္သိကင္းကြာေသာ အာဏာပိုုင္တိုု႔က လုုပ္လာေသာ ဥပေဒမ်ဳိးသည္ ငါတုု႔ိ အတတ္ပညာရွင္ ျမန္မာဆရာဝန္အားလံုုးကိုု အရွက္ခြဲေနျခင္း သာတည္း။

သည္မွာ တခ်ဳိ႕သူေတြက “ဟ၊ ဒါမ်ဳိးလုုပ္တာဟာ AZG လိုု နယ္စည္းမထား ဆရာဝန္အဖြဲ႔က ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္း ေတာမွာ အရင္ကတည္းက လုုပ္ခဲ့တာပါ၊ ဗမာ အစိုုးရက လုုပ္တာသက္သက္ မဟုုတ္ပါဘူး” ဟုု ေျပာလာစရာ ရွိပါ သည္။ က်ေနာ့္ ပုုဂၢလအျမင္အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ AZG ကိုု ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလုုပ္သူတိုု႔တြင္ ေဆးပညာရပ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ တြင္လည္းေကာင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈအရာတြင္လည္းေကာင္း နားလည္အရည္အခ်င္းျပည့္မီသည္ဟုု မထင္ပါ။ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာေဒသသိုု႔၂၀၀၅ ဝန္းက်င္တြင္ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ရာ ေတာင္ၿပိဳမွ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးက စာရင္းဇယား၊ ဂရပ္ အခ်က္အလက္၊ ေျမပံုုမ်ားကိုု ထုုတ္ယူျပလာၿပီး အျပစ္တင္သည္မွာ “နယ္စည္းမထား ဆရာဝန္မ်ားအဖဲြ႔က သည္ေဒသ ကိုု ဝင္ၿပီး ေဆးကုုေတာ့မွပဲ သည္ဘက္ႏွစ္ပိုုင္းေတြမွာ ဌက္ဖ်ားေရာဂါဟာ သည္ေဒသတခုလံုုး တဟုုန္ထိုုးကိုု ဆုုိးဝါး လာေတာ့တာပါပဲ”။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ AZG မွ ဆရာဝန္တိုု႔သည္ ေဆးပညာကုုထံုုးကုုနည္း လမ္းညႊန္ခ်က္တိုု႔ကိုု တိက်စြာ လိုုက္နာၿပီး ကုုသျခင္းမဟုုတ္ဘဲ လူနာကိုု အေပၚယံစမ္းသပ္ကာ ေသေလာက္ေအာင္ ဆိုုးဝါးေသာ လူနာကိုု ထိုုးေဆးေပးရမည့္အစား ေဆးတိုုက္၊ ေဆးေပးသည့္အခါတြင္လည္း လူနာကိုု ေဆးေသာက္ရန္ အညႊန္းကိုု ေသခ်ာရွင္း ျပျခင္း မရွိဘဲ ေဆးေပးေလရာ ဤေဒသတြင္ ေဆးယဥ္ျခင္း (ဝါ) ေဆးမတိုုးေတာ့ျခင္း ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ ေပၚ ေပါက္လာေသာေၾကာင့္ ပါတည္း။ AZG ကေတာ့ သူတိုု႔သည္ လူနာေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္းခ်ီ၍ ကုုသခဲ့သည္ဟုု အစီရင္ခံစာ တင္ပါလိမ့္မည္။ သူတိုု႔ ကုုလိုုက္လိုု႔ လူနာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေသခဲ့သည္၊ ဌက္ဖ်ားေရာဂါ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈ အင္မတန္ ပိုုဆိုုးလာသည္ဟုု တင္လိမ့္မည္ဟုုေတာ့ မထင္ပါ။ သည္လိုုမ်ဳိး အမွန္တကယ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုုပ္ကိုု ေသခ်ာလုုပ္ျခင္း မရွိဘဲ အစီရင္ခံစာ မ်က္ႏွာပန္းလွေစရန္သာ ဦးတည္ၿပီး လုုပ္ေဆာင္ေနေသာ အဖြဲ႔မ်ဳိးသည္ ျမန္မာ ျပည္ အစိုုးရကိုုယ္တိုုင္က ႏွိပ္ကြပ္ပစ္ပယ္ထားေသာ ဤေဒသမ်ဳိးတြင္ သူတိုု႔ထင္သလိုု မဟုုတ္ကဟုုတ္က မူဝါဒေတြကိုု ထင္သလိုုလုုပ္လာႏိုုင္၊ အစိုုးရႏွင့္လည္း ပလူးကာ ေဆးပညာက်င့္ဝတ္ႏွင့္မညီေသာ အလုုပ္ေတြကိုု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုုင္ပါသည္။ ဟုုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ အဓိက ေျပာလိုုသည္မွာ အာဏာရွိသူ၊ ပညာတတ္သူတိုု႔ ဆိုုသူက ‘လူထုုေကာင္းက်ဳိး အတြက’္ ဆိုုၿပီး လုုပ္ေသာ လုုပ္ရပ္တိုုင္း၊ ဤသူတိုု႔က ေနၿပီး ငါတုု႔ိသည္ ‘ပညာ က႐ုဏာ’ ႏွင့္ ျပည့္စံုုသျဖင့္ ဒါမ်ဳိး လုုပ္ပါ သည္ ဆိုုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တိုုင္းသည္ အမွန္တရားျဖစ္သည္ဟုုေတာ့ မထင္မိလိုုက္ပါေလႏွင့္ ဟူသည္ ဤ ဥပမာ တိုု႔၏ လိုုရင္းပါတည္း။

ေနာက္ထပ္လည္း မရင္ရင္ႏြယ္၏ ဗြီအိုုေအ အင္တာဗ်ဳး အေျပာအဆိုုတိုု႔တြင္ စိုုးရိမ္ဖြယ္ရာ အဓိကအေၾကာင္းတခုမွာ “သမိုုင္းကိုုလာၿပီး မလိမ္ပါႏွင့္” ဟုု သူမ ေႂကြးေၾကာ္သလိုု လူတခ်ဳိ႕မွလည္း လက္ခုုပ္ၾသဘာတီးၾကသည့္ ဒုုတိယ ကမာၻစစ္ နာဇီဂ်ာမနီတြင္ ေပၚပင္ခဲ့ေသာ သမိုုင္းစဥ္လာ သန္႔စင္ဝါဒ (Historicism) ကိစၥပါတည္း။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုုမွာ အ႐ိုင္းဆံုုးလူေတြျဖစ္တဲ့ နာဇီဂ်ာမနီေတြက သူတုုိ႔၏လုုပ္ရပ္ေတြကိုု ဆင္ေျခေကာင္းမြန္ျပည့္စံုုပါသည္ဟုု သမိုုင္းစဥ္လာ ျဖဴသန္႔စင္သည့္ အာရိယန္မ်ဳိး႐ိုးကိုု အေၾကာင္းျပခဲ့သည္ႏွင့္ ထပ္တူ မယဥ္ယဥ္ႏြယ္သည္ ကေန႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုု ဒီမိုုကေရစီေခတ္ႀကီးမွာ ႏိုုင္ငံတခု၏ မူဝါဒ က်င့္သံုုးမႈတိုု႔သည္ သမုုိင္းစဥ္လာ ျဖဴသန္႔စင္သည့္ တိုုင္းရင္းသား မ်ဳိး႐ိုးတိုု႔ ကိုုသာ အေျခခံရမည္ဟုု ျမင္ေနေၾကာင္းကိုုပါတည္း။ အဲသလိုု အေတြးအေခၚမ်ဳိးသည္ အင္မတန္မွ မိုုက္မဲသည့္ အေတြးအေခၚ ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာျပည္ကိုု သန္႔စင္ေရမေရာသည့္ မ်ဳိး႐ိုးလကၡဏာေတြနဲ႔ ခြဲျခားၾကည့္ေနတာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ႏိုုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟုု အျမင္ေသးသိမ္စြာ ယူဆေနသေလာက္ ေနာင္အစဥ္အဆက္ တိုုင္းျပည္အႏွံ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုု ေရွ႕ေဆာင္ေနသည့္ ဆိုုးဝါးေသးသိမ္လွသည့္ အေတြးအေခၚမ်ဳိး ေပတည္း။ က်ေနာ္ ေသခ်ာစြာ အတည္ျပဳ ေျပာလိုုက္ ပါ၏။ ငါတိုု႔ ျမန္မာျပည္ကိုု “လူေတြစုုၿပီးေနေသာ ႏိုုင္ငံတခုလိုု႔ မျမင္၊ ေနရင္း တိုုင္းရင္းသားေတြ စုုၿပီးေနေသာ ျပည္ေထာင္စုုႀကီး” လိုု႔ ငါတိုု႔ ျမင္ေနသေရႊ႕ ဤႏိုုင္ငံသည္ ဆက္လက္၍ မ်ားစြာ ေအာက္က် မြဲေတမည့္ အေၾကာင္း ေပတည္း။

ဤ သမိုုင္းစဥ္လာ သန္႔စင္ဝါဒအေၾကာင္းကိုု က်ေနာ္၏ အႂကြင္းမဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အေျခခံဥပေဒတြင္ အနည္းငယ္မွ် စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ ဤဝါဒသည္ ယခုုေရးေနေသာ “၉၆၉ ဗုုဒၶဘာသာ သန္႔စင္” ကိစၥႏွင့္ ႀကီးမားစြာ ဆက္စပ္ ေနေသာေၾကာင့္ သည္ဘက္ေနာက္ပိုုင္း ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ အက်ယ္တဝင့္ ထပ္မံဖြင့္ဆိုုေဆြးေႏြးသြားပါမည္။ ခုုေနခါ မွာေတာ့ သည္ဘက္ရက္ပိုုင္းမ်ားတြင္ ဝီရသူ အစရွိေသာ ျမန္မာဘုုန္းႀကီးေတြက လုုပ္လာသည့္ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒဟူ သည္္မွာလည္း ဤ သမုုိင္းစဥ္လာ သန္႔စင္ဝါဒသည္လွ်င္ ဤ အမိုုက္တကာ့ထိပ္ေခါင္ ဘုုန္းႀကီးေတြတြင္ ႀကီးမားစြာ မွတ္ယူစြဲထင္ေနသည့္ အေျခခံ အႏုုမာန တခု ျဖစ္သည္ဟုု ရိပ္စားမိႏိုုင္လွ်င္ လံုုေလာက္ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ တခုမွ် အေရးတ ႀကီးမွတ္ရန္မွာ ဤဝါဒမ်ဳိးသည္ ေနာက္ဆံုုး ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအားလံုုး၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အၿပီးအျပတ္ ကမ္းတက္ ခြစီးလာမည့္ တလံုုးတစည္းဝါဒ (ဝါ) တခုလံုုးသည္ တဦးခ်င္းထက္ ပဓာန အေရးႀကီးဆံုုးျဖစ္သည္ ဟူေသာ ဝါဒ (ဝါ) Totalitarianism ၏ ေရွ႕ေျပးအေျခခံ ဆိုုသည္ကိုု ပါတည္း။]

အခန္းသံုုးတြင္ က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးသလိုု လူ႔အခြင့္အေရးဆိုုတာသည္ ယဥ္ေက်းမႈကြဲျပားေသာ မ်ဥ္းေၾကာင္းတိုု႔ေပၚမွာ သာ မူတည္သည္ဟုု ပိုုင္းျဖတ္ေသာ အယူသည္ ေရရွည္ခံႏိုုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ လူတဦးခ်င္း၏ လြတ္လပ္မႈ (Liberty) ႏွင့္ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူ၏ ခ်င့္ႏိုုးၾကားကံုုလံုုေသာ ဉာဏ္အလင္း (Public reasoning) စေသာ အေျခခံအ က်ဆံုုး လူ႔အခြင့္အေရးတိုု႔ အတြက္ဆုုိ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ စသည့္ အာရွႏိုုင္ငံႀကီးတုုိ႔ သာမက အေရွ႕အာရွ၊ အေရွ႕ ေတာင္အာရွ၊ ေတာင္အာရွႏွင့္ အေနာက္အာရွတိုု႔ အပါအဝင္ မ်ားစြာေသာ အာရွေရွးလူေဘာင္တိုု႔သည္ အေနာက္ ဥေရာပထက္ အလြန္သာလြန္စြာ ေဆြးေႏြးထြန္းလင္းခဲ့ပါ၏ ၁၉။ သည္ေနရာတြင္ မွတ္ဖိုု႔ အေရးႀကီးသည္မွာ “အာရွတန္ ဖိုုးေတြ” ဆိုုၿပီး လုုပ္ေနျခင္းသည္ ငါတိုု႔ မဟာဒီပ အာရွတိုုက္ႀကီး၏ က်ယ္ဝန္းႀကီးမားေသာ ဉာဏသမိုုင္းအေမြကိုု ျပက္ ရယ္ျပဳေနသည္မွ်သာ မဟုုတ္ေသး၊ ၎သည္ ငါတုု႔ိ၏ သိမ္ငယ္စိတ္မွေနၿပီး အေနာက္ကိုု “မဟုုတ္တာေတြကိုု ခံၿပီး” တံုု႔ျပန္ေနျခင္း ဆိုုသည္ကိုု ရိပ္စားသိမိေစရန္ ျဖစ္ပါ၏။

အေနာက္ႏွင့္ ငါတိုု႔ အမွတ္လကၡဏာ ကြဲျပားဖိုု႔လိုုသည္ ဟူေသာ အၾကည့္အျမင္သည္ ကိုုလိုုနီေနာက္ပိုုင္း ငါတိုု႔၏ အသိ အာ႐ံုတြင္ လႊမ္းမိုုးလာသလိုု အာရွမွလူအမ်ားစုုကိုုလည္း အာရွသည္ ဥေရာပထက္ တစံုုတရာေသာ သည္လိုု (မဟုုတ္ ရမ္းတုုတ္) ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ သာသည္ဟုု (မဟုုတ္ကဟုုတ္က) လက္မေထာင္တတ္ဖိုု႔မ်ဳိးအတြက္ဆိုု ဆြဲေဆာင္တတ္ လြန္းလွပါသည္။ ထိုုသူတိုု႔ မသိသည္မွာ သူတိုု႔က သာသည္ဟုုထင္ေသာ အသိုုင္းအဝိုုင္း၏ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပား ေသဝပ္ (သန္႔စင္) ျခင္း လကၡဏာဟူသည္ တကယ္ကေတာ့ အာရွ၏ ေအာက္က်ေသးသိမ္ေသာ လကၡဏာမ်ဳိးသာျဖစ္ၿပီး တဖက္တြင္ သူတိုု႔ က်ဳိးကြ်ံခ်င္ေလသေလာက္ ဥေရာပႏွင့္ တူလွစြာေသာ လူတဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔ ဉာဏ္အလင္း (enlightenment) တိုု႔ ဟူသည္ စင္စစ္ အာရွ၏ မြန္ျမတ္ခမ္းနားသည့္ တန္ဖိုုးမ်ားျဖစ္ၿပီး ဤတန္ဖိုုး က်က္သေရတိုု႔အတြက္ဆိုု အာရွသည္ ဥေရာပထက္ ေနရာမ်ားစြာတြင္ သာၿပီး ဂုုဏ္ယူစရာရွိခဲ့သည္ ဆိုုသည္ကိုု ပါတည္း (အေသာက ေက်ာက္စာကဲ့သိုု႔)။

အာရွဘိုုးဘိုုးႀကီး လီကြမ္ယုုကေျပာသည့္ အာရွသည္ ဥေရာပႏွင့္မတူထူးျခားေသာ လကၡဏာမ်ားရွိသည္ကိုု ျငင္းဖုုိ႔ေတာ့ ခက္ပါ၏။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ရယ္စရာျဖစ္တာဟာ သူနဲ႔ မ်က္ေစာင္းတခဲ အာရွလူ႔အခြင့္အေရး ဘုုိးဘိုုးႀကီး က်ေနာ္ႏွင့္ တကြေသာ လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြဟာ လီကြမ္ယုုရဲ႕ ေျပာေတာ့တျခား (အေနာက္နဲ႔ ငါတိုု႔ မတူဘူး)၊ လုုပ္ေတာ့ တလြဲ (လူတဦးခ်င္းကိုု တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ကာကြယ္ေပးထားမႈ) လုုပ္ေနတာေတြကိုု ငိုုရလည္းခက္ ရယ္ရလည္း ခက္ခက္ ပါပဲ။ ဤေနရာတြင္ လူ႔အခြင့္အေရးသမားတိုု႔က ကာလရွည္ၾကာစြာ မိုုက္မဲသူႀကီးဟုု ကင္ပြန္းတပ္ထားေသာ လီကြမ္ယုု၏ အဟုုတ္အမွန္ ဂုုဏ္ျပဳထိုုက္ေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တိုု႔ကိုု ေဖာ္ျပဖိုု႔ အခ်ိန္က်ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ လီကြမ္ယုု၏ စင္ကာပူသည္ ေဘာဂစီးပြားဖက္မွာ အလြန္တရာ ႀကီးပြားတိုုးတက္ ထြန္းကား႐ံုသာမက လူနည္းစုုဝင္တိုု႔ကိုု ပါဝင္ေစမႈ၊ အကာအကြယ္ေပးမႈႏွင့္ ႏိုုင္ငံသား လကၡဏာကိုု မွ်ေဝပိုုင္ဆိုုင္ေစမႈ စသည့္ကိစၥတိုု႔တြင္ အေနာက္ဥေရာပႏိုုင္ငံအမ်ားစုုမွ သူတိုု႔၏ လူနည္းစုုဝင္ေတြကိုု ေကာင္းစြာကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈမ်ဳိးႏွင့္ စင္ကာပူဟာ အတူတူပါပဲ။ သည္မွာတဖက္ ျပင္သစ္ႏိုုင္ငံ ၿမိဳ႕ျပအရပ္ေတြမွာ ၂၀၀၅ ေဆာင္းဦးရာသီတြင္ လူမ်ဳိး၊ တိုုင္းရင္းႏြယ္ဆိုုတာကိုု အေျခခံၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ မီး႐ႈိ႕ အေရးအခင္း ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ႏိုုင္းယွဥ္ၾကည့္ပါေလ။

[စာခ်ပ္… သည္ေနရာမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကိုု သိမ္ေမြ႔ေသာ သေဘာတရားတခု ရိွပါသည္။ “စင္ကာပူႏွင့္ တ႐ုတ္ ေခါင္းေဆာင္တိုု႔က လုုပ္ေသာ “အာရွတန္ဖိုုး သန္႔စင္ဝါဒ” သည္ ဝီရသူစေသာ ျမန္မာဘုုန္းႀကီးေတြက လုုပ္ေနသည့္ “ဗုုဒၶဘာသာ သန္႔စင္ဝါဒ” ႏွင့္ သေဘာအေျခခံ အတူတူပဲ မဟုုတ္လား။ စင္ကာပူႏွင့္ တ႐ုတ္သည္ ဤဝါဒသေဘာကိုု ကိုုင္ဆြဲထားေပမယ့္လည္း ခုုအခါမွာ ႀကီးပြားေနသည္မွာ မ်က္ျမင္ျဖစ္ပါ၏။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ အဲသည္ ျမန္မာဘုုန္းႀကီးေတြက လုုပ္တဲ့ ဗုုဒၶဘာသာ သန္႔စင္ဝါဒသည္ နင္ ခုုနင္က ေျပာသလိုု ျမန္မာျပည္ မြဲေတေအာက္တန္းက်စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္လိုု႔ ေတာ့ မဟုုတ္ပါ” ဟုု စြဲဆိုုစရာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။

ဟုုတ္ကဲ့၊ “သန္႔စင္” ကိုု အေျခခံေသာ သေဘာတရား တူသည္ကေတာ့ မွန္ပါ၏။ သိုု႔ေပမယ့္ အဓိက ကြာျခားသြားသည္ မွာ ဤသေဘာတရားတိုု႔ကိုု စင္ကာပူႏွင့္ တ႐ုတ္အာဏာရွင္ အစိုုးရတိုု႔သည္ အေနာက္၏ ျပစ္တင္ေဝဖန္မႈမ်ားကိုု တံုု႔ ျပန္ရန္အတြက္ “စိတၱဇ” နယ္ပယ္မွာသာ ဖမ္းဆုုပ္ထားတဲ့ အျငင္းအခံုုလက္နက္အျဖစ္ (မေရမရာ ကိုုးကား) သံုုးေနတာ ျဖစ္ၿပီး ဤႏိုုင္ငံတိုု႔၏ တကယ့္လက္ေတြ႔ ႏိုုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး မူဝါဒတိုု႔တြင္ ဤ သန္႔စင္ဝါဒကိုု ေခၚငင္လာၿပီး အမွန္တရားအျဖစ္ ပိုုင္းျဖတ္ က်င့္သံုုးေနျခင္းမ်ဳိး မဟုုတ္။ လီကြမ္ယုု၏ ေျပာေတာ့တျခား လုုပ္ေတာ့တလြဲ ဆိုုတာကိုု မူရင္းစာေရးသူက ေျပာထားတာကိုု ၾကည့္ပါ။ တ႐ုတ္အစိုုးရသည္လည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း ပါပဲ၊ သတင္းစာထဲမွာ ပါတာက တ႐ုတ္ျပည္အမ်ဳိးသားေရး (ဘယ္တ႐ုတ္ကမွ စိတ္မဝင္စား)၊ လုုပ္ေနတာက ဘယ္သူနဲ႔မဆိုု ကုုန္ကူးေစ်း ေရာင္းမည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ျဖစ္ပါသတည္း။

ဝီရသူႏွင့္ ျမန္မာဘုုန္းႀကီးတိုု႔က ခုုအခါမွာ ၾကံစည္လာေသာ မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒ အစရွိသည့္ ဗုုဒၶဘာသာ သန္႔စင္ဝါဒသည္ ကား ဤသန္႔စင္ဝါဒသည္သာလွ်င္ ေလာက၏ ဆံုုးရာ၊ ကုုန္ရာ၊ ခ်ဳပ္ရာ အမွန္တရားဟုု အမွန္တကယ္ မွတ္ယူ လုုပ္ ေဆာင္၊ ငါတိုု႔ ျမန္မာျပည္၏ တည္ၿပီးရင္း လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုုင္ငံေရးတိုု႔ကိုု ဤ ဘုုန္းႀကီးမိုုက္ေတြက ဆက္လက္၍ အတင္း ဆင္ကန္းေတာတိုုး ဝင္ေႏွာက္ ဖ်က္ဆီးမြဲေတေစမည့္ မိစာၦတရား စစ္စစ္ေပတည္း။ သန္႔စင္ဝါဒ အေျခခံျခင္း တူေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ ျမန္မာဘုုန္းႀကီး လူမိုုက္လက္သစ္ကေလးေတြႏွင့္ ေရွး႐ုိး လူလိမ္မာ လက္ရင္းႀကီး လီကြမ္ယုု တိုု႔ကိုု ကြဲကြဲျပားျပား ျခားနား သိမွတ္ပါေလ။

ဟိုုင္းရက္၏ ဂႏၴဝင္ အဆိုုအမိန္႔တခုမွာ “ အာဏာရွင္အစိုုးရစနစ္ ေပမယ့္လည္း အာဏာရွင္စနစ္တခုတြင္ ႀကီးမားေသာ လစ္ဘရယ္တန္ဖိုုးတုုိ႔ ရွိႏိုုင္သည္သာတည္း။ တဖက္တြင္သိရမည္မွာ ဒီမိုုကေရစီအစိုုးရစနစ္ေပမယ့္လည္း ဒီမိုုကေရစီ စနစ္တခုသည္ တလံုုးတစည္းတည္းေသာ ဝါဒ (ဝါ) တခုလံုုးသည္ မည္သူတဦးခ်င္းထက္မဆိုု ႀကီးက်ယ္အထြတ္ျဖစ္ သည္ဟူေသာ ဝါဒ (Totalitarianism) ႏွင့္ ဆိုုးဆိုုးဝါးဝါးကိုု ယွဥ္တြဲေနႏိုုင္သည္ သာတည္း” ဟူသတတ္။ စင္စစ္လည္း ဤစာသားသည္ ေနာင္အခါတြင္ အေမရိကန္သမၼတ ျဖစ္လာမည့္ ေရာ္နယ္ေရဂင္ကိုု လင္းလက္သိျမင္ေစၿပီး ၁၉၈၁ ေရဂင္ သမၼတ ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ ၎၏ ဒီမိုုကေရစီႏိုုင္ငံအား ထိုုစဥ္က ဆိုုးဝါးစြာ ေျခလွမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ Totalitaraianism လမ္းေၾကာင္းမ်ဳိးမွ ကယ္ထုုတ္ႏိုုင္ခဲ့ေစသည့္ အဆိုုအမိန္႔ ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ္ အသိေပးေျပာၾကားလိုုပါ၏။ ဘုုန္းႀကီးမိုုက္ေတြ၏ “ဗုုဒၶဘာသာ သန္႔စင္ဝါဒ ခြန္အား” မိစၧာသည္ ဆက္လက္ႀကီးထြားလာ ခဲ့ေသာ္ ငါတိုု႔၏ ဒီမုုိကေရစီႏိုုင္ငံသည္ မ်ားမၾကာျမင့္မီမွာပင္ ဟိုုင္းရက္က အသိေပးခဲ့သည့္ Totalitaraianism သားရဲခံတြင္းသိုု႔ သက္ဆင္းသြားလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသတည္း။ ဒါကမွ တကယ့္ အမ်ဳိးသားေရးအႏၲရာယ္ စစ္စစ္ပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတိုု႔ တတ္စြမ္းသေရႊ႕ ခုုခံတြန္းလွန္ၾကပါကုုန္။]

လီကြမ္ယုုက ေျပာေသာ အာရွတန္ဖိုုးတိုု႔ဟူသည္ အာရွ ဂႏၴဝင္ သမိုုင္းစာေပေတြနဲ႔ အာရွတိုုက္ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ အေတြ႔ အၾကံဳေတြကိုု အေသအခ်ာ မွတ္သိေလ့လာၿပီး မ်က္ႏွာမလိုုက္ ေျပာတာမ်ဳိးဟုု ယံုုၾကည္မိဖိုု႔ရာ ခက္ပါ၏ {လီကြမ္ယုု စင္ကာပူတည္ေထာင္စမွာ ေျပာတဲ့ ရယ္စရာတခုဟာ “ေဟ့၊ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူေတာ္ေကာင္း ဘာညာေတြ လုုပ္မေနနဲ႔၊ စင္ကာပူေတြ။ ငါတုုိ႔မွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ ဘယ္သူက ဘာေပးေပးယူ။ သူမ်ားဆီက သင္ယူလိုု႔ ရတာ အကုုန္သင္ယူ” ― ျပန္ဆိုုသူ }။ တကယ္ကေတာ့ လီက လုုပ္ေနေသာ အာရွတန္ဖိုုးဟူသည္ လူတဦးခ်င္း လြတ္ လပ္ျခင္းႏွင့္ လူသားအာလံုုး၏ ႁခြင္းခ်က္မရွိေသာ အခြင့္အေရးဆိုုသည္တိုု႔ကိုု အေနာက္၏ မူပိုုင္လက္ရာဟုု ထင္ေန ျခင္းကိုု တံုု႔ျပန္တာထက္ မပိုုပါ။ အေနာက္က “ဒါ ငါ့အိမ္ ငါ့ရာ ငါ့မူပိုုင္” ဆိုုၿပီး လုုပ္တာကိုု စိန္ေခၚရမည့္အစား လီသည္ “ငါ့မွာ နင္တိုု႔ထက္ သာတာရွိတယ္” ဆိုုၿပီး ခံျငင္းပါေလေတာ့၏။ ဤသိုု႔ေသာ အေနာက္ဆန္႔က်င္ ကြက္စိပ္တိုု႔သည္ ျပခဲ့သလိုုပင္ မိမိ၏ လကၡဏာတပါးတြင္ အေနာက္ကိုု စြဲလမ္း ထင္ျမင္မိရာကေန မဟုုတ္တလုုတ္ တံုု႔ျပန္လာတဲ့ ကေယာင္စိတ္မ်ဳိး ပါပဲ။

ညိဳထြန္း