“ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ သနက (၄) စစ္တပ္က ၀င္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ တေလွ်ာက္ စစ္သားေတြ ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူ ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေစာပိုင္းကပဲ ဆႏၵျပခဲ့ ခဲနဲ႔ေပါက္ ခဲ့လို႔ ေမာၿပီး တခ်ဳိ႕က ျမက္ခင္းမွာတခ်ဳိ႕ကလည္း ရပ္ၿပီး နားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေသနတ္နဲ႔ တန္းစီခ်ိန္ထားတဲ့ စစ္သားေတြကို တခ်ဳိ႕ကေငးေမာၾကည့္ေနတာေပါ့၊ မႏၱေလး၊ ရာမည၊ အမရပူရ၊ ေတာင္ူ က စာသင္ေဆာင္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသား အေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေဆာင္ေတြေပၚက လွမ္းအကဲခတ္ၾကည့္ေနတယ္။ စာတိုက္ဖက္ က ပုဂံတို႔တေကာင္းတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေငးၾကည့္ေနတယ္။
အဲ.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ပစ္မယ္ခတ္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွမထင္ဘူး”
ရွင္းျပေနတဲ့ သူ႔အသံက တယ္လီ ဖံုးစကားေျပာခြက္ထဲမွာ နည္းနည္းမာၿပီးက်ယ္သြားလို႔ သူ႔ေဘးက တေယာက္ေယာက္က သတိေပးလိုက္ဟန္တူတယ္၊ သူ႔အသံ နည္းနည္းတိုးသြားတယ္။ “ခန္႔မွန္း ၆ နာရီ ၁၅-၂၀ မိနစ္ေလာက္ရိွမယ္၊ ကားတစီးေရာက္လာၿပီး စစ္ဗိုလ္တ ေယာက္က ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကြပ္ကဲ ေနတဲ့ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္ (၁၉၈၈ သမတ၊ သားသတ္သမားလို႔ နာမည္ႀကီး) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လွျမင္႔ (သနက ၄ တပ္မွဴး၊ သံခ်ပ္ကာယႏၱယားတပ္ညႊန္မွဴး) ကို စာရြက္တရြက္ေပးလိုက္တယ္၊ သိပ္မၾကာ ဘူး၊ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး လက္ကို ၃ ႀကိမ္ ၀ိုက္ၿပီးရမ္းျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဘာအခ်က္ေပးမွန္း သိမွ မသိဘဲဗ်၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔လက္ထဲက ဂ်ီသရီးေတြနဲ႔ ဒလစပ္ပစ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ…” တယ္လီဖံုးထဲက အသံကို အသံဖမ္း စက္နဲ႔ ဖမ္းယူေနတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အသက္႐ွဴဖို႔ ေမ့ေနတယ္၊ ဖံုးလိုင္းထဲက သူ႔အသံ ျပတ္္က်မသြားဖို႔ စိတ္ထဲမွာ တခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဗမာျပည္ဆက္တဲ့ ဖံုးလိုင္းေတြက အေႏွာက္အယွက္ပေယာဂရိွတတ္တယ္။
“ဂ်ာမဏီထုတ္ ဂ်ီသရီးကို ဗမာျပည္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀န္းမွာ စမ္းသပ္ပစ္ခတ္တာေပါ့ဗ်ာ.. က်ည္တကပ္ပစ္ၿပီး အသစ္လဲရင္ က်ေနာ္တို႔က ထေျပးလိုက္၊ ေနာက္တကပ္နဲ႔ ထပ္္ပစ္ရင္ ေျမေပၚ၀ပ္ခ်လိုက္၊ က်ည္ကပ္လဲတုန္း ထေျပး လိုက္ေပါ့.. ေသလားရွင္လားေတြလည္း မသိဘူး၊ လဲၿပိဳက်တဲ့လူ အတုန္းအ႐ုန္းလည္း ဘယ္ၾကည့္ႏိုင္မွာလဲ.. ကိုယ္ ေတာင္ အသက္လုေျပးရတာပဲဗ်ာ” သူ႔အသံနားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္ပါေမာေနတယ္။ အဲဒီေန႔က ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ျဖစ္တယ္။ အာအက္ဖ္ေအ ေရဒီယိုကေန ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ႏွစ္ (၄၀) အထူးအစီအစဥ္ ေဆာင္းပါး အသံလႊင္႔ဖို႔သတင္းေထာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ နယူးေဒလီကေန ရန္ကုန္က အသိမိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕နဲ႔ ခ်ိန္းဆို ၿပီး တယ္လီဖုန္းအင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ (၇) ရက္မွာ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ဟိုတုန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက က်ေနာ့ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
သူတို႔နာမည္ေတြကို မေျပာျပဘူး။ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတေယာက္ကိုေတာ့ ေဒၚခင္မာေအး (ကြယ္လြန္) ဆိုတာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၢ အတြင္းေရးမွဴးအဖဲြ႔၀င္လည္းျဖစ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းတာ၀န္ခံလည္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ကိုလွေရႊ (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း) ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၢ လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ဖူးစာဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္ရြယ္နုပ်ဳိတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ ဇူလိုင္ ၇ မတိုင္ခင္ ၂ ရက္အလို ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး လက္ဖဲြ႔ပစၥည္းေလးေတြကို သမဂၢၢအေဆာက္အဦထဲ သိမ္းဆည္းထားရာက ဇူလိုင္ (၈) ရက္ မနက္သမဂၢၢႀကီး ဗံုးနဲ႔ၿဖိဳဖ်က္ ခံရမႈနဲ႔အတူ ပါသြားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာျပဖူးခဲ့တယ္။
“ေက်ာင္းသားေတြကိုဘာ့ေၾကာင့္မုန္း”
၇ ဇူလိုင္ အေရးအခင္းဟာ ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ စစ္အာဏာသိမ္း ၿပီး ေဗြေဆာ္ဦးအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးခ်ဳိးတဲ့သတ္ျဖတ္မႈ ျဖစ္တယ္။
အမွန္ေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ရက္အၾကာမွာပဲ လူထုတရား၀င္ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီကေရစီအစိုးရကို လက္နက္အားကိုးျဖဳတ္ခ်လို႔ တကသ၊ ရကသ၊ ဗကသ တို႔က ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို ေထာက္ခံ ေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးထုတ္ျပန္တဲ့ ဗကသဥကၠ႒ ကိုခင္ေမာင္အုန္းကိုလည္း ဗကသအမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းက ျဖဳတ္ခ်ၿပီး ဒုဥကၠ႒ ကိုသက္ကို (၇ ဇူလိုင္ မတိုင္ခင္ ဖမ္းခံရ) ဥကၠ႒ တင္လိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းအစိုးရက ၀ါဒျဖန္႔ ေကာင္းေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက မေထာက္ခံဘူး။ အာဏာသိမ္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာေမးပဲြရာ သီႀကီး။ စာေမးပဲြအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာဆိုေတာ့ ကန္႔ကြက္မႈေတြမက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရအဖို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ လည္ေခ်ာင္းထဲစူး၀င္ေနတဲ့ ဆူးတေခ်ာင္း။
တကၠသိုလ္ၾသဇာ
အဲဒီကာလက တကၠသိုလ္ဆိုတာကလည္း ဒီေခတ္ ႏိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ေတြလိုပါပဲ ႏိုင္ငံေရးဂိုဏ္းေပါင္းစံုတယ္။ ဆိုရွယ္နီေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေထာက္ခံသူေတြ၊ ဖဆပလ ေထာက္ခံသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေရာင္စံုပဲ။ ဒါကို ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္ စီကၿဖိဳခ်င္တယ္။ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တိုင္း တကၠသိုလ္ကထြက္တဲ့ အစဥ္အလာရိွတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၂၀ ကတည္းကျပ႒ာန္းထားတဲ့ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒဆိုတာရိွတယ္။ ဒီဥပေဒအရ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈဟာ သီး သန္႔လြတ္လပ္မႈရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္ဆိုၿပီး ဦးေဆာင္အဖဲြ႔ ၂ ခုကပဲ ထိမ္းထားတယ္။ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးေရာ ဘ႑ာေရးေရာ သီးျခားလြတ္လပ္မႈရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္ကေတာ့ ပါေမာကၡေတြ၊ ဆရာေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါၿပီး စာသင္ၾကားေရး၊ စာေမးပဲြ၊ စာအုပ္စာတမ္းထုတ္ေရး စတဲ့ပညာေရးကိစၥေတြ လုပ္တယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္လည္း အလႊာစံုတယ္။ ျပင္ပစီးပြားေရးနယ္ပယ္နဲ႔ ကုန္သည္ေတြလည္း ကိုယ္စားလွယ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ဌာနအသီးသီးက ပါေမာကၡေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢၢက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ေယာက္လည္းပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီဟာ တကၠသိုလ္ေလာကနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ပါ အေရးပါ တဲ့ အဆင့္မွာရိွတယ္။
ဖိႏွိပ္တဲ့ဥပေဒ
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္မွာ စူးေနတဲ့ဆူးကို အရင္ဆံုးထုတ္ဖို႔ က်ဳိးစားတယ္။ ဘာမွမစဥ္းစား ဘူး၊ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္တလမွာပဲ (ေမလ ၁၁ ရက္) တကၠသိုလ္ေကာင္စီ၀င္ေတြကို ဒဂံုရိပ္သာထဲဖိတ္ေခၚၿပီး ဆရာေတြက အက်င့္ပ်က္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂ၀င္တယ္ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို ဖ်က္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း အိႏိၵယနဲ႔ တကမၻာလံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ မိမိယံုၾကည္တဲ့ အယူအဆနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားၾကတာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ ေကာင္စီကို အဓိပတိအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သန္းေဖ၊ အဖဲြ႔၀င္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္စန္းယု၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသိန္းစိန္ တို႔ကိုဆဲြထည့္ၿပီး ဖိႏွိပ္ေရးမူ၀ါဒအသစ္ေတြ ေရးဆဲြတယ္။ အာဏာရွင္ေတြထံုးစံအတိုင္း ဖိလက္စနဲ႔ ေခါင္းမေထာင္ ေအာင္ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိႏွိပ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္လ၁၈ ရက္ ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္း ၂၂ ခ်က္ထြက္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တဲ့ စည္းကမ္းေတြအျဖစ္ ေဒါသသူပုန္ထၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ဆႏၵျပမႈဟာ အဲဒီ ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္းက အစျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီက တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပါ အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ပညာေရးေလာကထဲ၀င္႐ႈတ္တာ အဲဒီကေန အစဥ္အလာလိုျဖစ္သြားတာပဲ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရး က႑ဟာ အဲဒီကစလို႔ နိဂံုးရဲ႕ အစျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္ေတြထံုးစံအတိုင္းဖိလက္စနဲ႔ဆက္တိုက္ပဲ ဖိႏွိပ္လာခဲ့တယ္။
တခ်ဳိ႕ေကာက္နႈတ္ေျပာရရင္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္၊ အေဆာင္ေနခြင္႔ကို လံုျခံဳေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မတီခြင္႔ျပဳမွရမယ္၊ မိဘ အုပ္ထိန္းသူရဲ႕ ၀န္ခံကတိနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္၊ ည ၈ နာရီဆို အေဆာင္မွာရိွရမယ္၊ ၃ ႀကိမ္ပ်က္ရင္ အေဆာင္က ထုတ္မယ္၊ သက္သတ္လြတ္စားရင္ တႏွစ္လံုးစားရမယ္ စတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕သီးျခားလြတ္လပ္ခြင္႔ပါ ပိတ္လာေတာ့ ျပႆနာမီးေမႊးတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီဥပေဒေတြထုတ္ျပန္ဖို႔ အရင္ဆံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွ ကို နႈတ္ထြက္ခိုင္းတယ္၊ စစ္တပ္နဲ႔ပိုနီးစပ္တဲ့ ဦးကာ (သခ်ာၤကထိက) ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အစားထိုးတယ္။ “တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ ေထာင္မွာေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ညပိုင္းအျပင္ထြက္တာလည္း မရေတာ့ဘူး၊ တကသ ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္စားတင္ျပဖို႔ ကိုယ္စားလွယ္ကမရိွေတာ့ဘူး” သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းက ရွင္းျပတယ္။ တကသ ေက်ာင္းသူေဟာင္း ေဒၚခင္မာေအးကလည္း “က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ေတြဆိုရင္ ညေန ၆ နာရီ ထိုးၿပီး နာမည္စာရင္းေခၚၿပီးရင္ ၇ နာရီေနာက္ပိုင္း တခန္းနဲ႔တခန္းမကူးရဘူး၊ စာက်က္ရမယ္၊ ည ၉ နာရီ ေနာက္ ပိုင္းအခန္းတံခါးမီးမွိတ္ အိပ္ရတယ္၊ အဲဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းေဆာင္ရရိွေရး အခက္အခဲကလည္း ရိွေနတယ္၊ အေဆာင္ တိုးခ်ဲ႕ေရးကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးဘူး၊ အေဆာင္မလံုေလာက္၊ ဆရာမလံုေလာက္ျဖစ္ေနတယ္” ။
အာဏာဖီဆန္ၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ခ႐ို င္ေက်ာင္းသားသမဂၢၢ (ရကသ) က သမဂၢၢခန္းမမွာ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရားအေဆာင္စည္းကမ္း႐ုတ္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပဲြကို ဇူလိုင္ ၃ ရက္ေန႔မွာ လုပ္တယ္။ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႔မွာ ေတာ့ ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ညပိုင္း သဟာရနဲ႔စာဖတ္အသင္းဖဲြ႔တယ္၊ အဖဲြ႔ကကဲြေတာ့ မေၾကနပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ခံစားခ်က္ေတြ ထေအာ္တယ္၊ မတရား အေဆာင္စည္းကမ္းအေပၚ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေဆာင္စည္းကမ္းမေၾကနပ္လို႔ ဆႏၵျပကုန္ၿပီလို႔ထင္ၿပီး ၀န္း၀ိုင္းၾကတယ္၊ အေဆာင္စည္း ကမ္းဖ်က္သိမ္းေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေအာ္ ဆႏၵျပတယ္။ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးယုခင္နဲ႔ ပါေမာကၡ ဦးကာအိမ္ကို ၀ိုင္းဆႏၵျပတယ္။ အဲဒီ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ည ဆႏၵျပပဲြဟာ ေနာက္တေန႔ ဇူလိုင္ ရ ရက္ ေန႔လည္ တနာရီသမဂၢၢခန္းမမွာ က်င္းပမဲ႔ ေက်ာင္းသားထုအစည္းအေ၀းကို တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ သမဂၢၢ အစည္းအ ေ၀းမွာ အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႕တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရားအေဆာင္စည္းကမ္း ႐ုတ္သိမ္းေရး ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေက်ာင္း၀န္းထဲလွည့္ပတ္ဆႏၵျပတယ္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခဲြေလာက္ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ရဲေတြေရာက္လာၿပီး ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုသက္၊ တကသ ဥကၠ႒ ကိုဗေဆြေလး၊ ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဉာဏ္၀င္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္တခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဟစ္ေအာ္ဆႏၵျပၿပီး အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရးရဲေတြနဲ႔ ထိတ္တိုက္ေတြ႔တယ္။ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ေပမဲ့ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရတာကလဲြလို႔ အေသအေပ်ာက္မရိွဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္း သားထုကပိုတက္ႂကြလာတယ္။
ညေန ၄ နာရီေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္း၀န္းတေလွ်ာက္ လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေစာေစာက ဆႏၵျပမႈမွာပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ေျပာျပသလို ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ဆံုးေသ ေၾကသူေတြ (၄၀) ေလာက္ရိွၿပီး တခ်ဳိ႕ဒါဏ္ရာအျပင္းအထန္ေတြရကုန္တယ္လို႔ သိရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသား (၁၇) ေယာက္သာေသဆံုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးေဆာင္တခုထဲတင္ စာရင္းအရ (၁၇) ဦး ေသဆံုးတယ္လို႔ သိရတယ္။ မႏၱေလးေဆာင္နံရံမွာ ေျမာင္းျမက ေက်ာင္းသားကိုေက်ာ္၀င္း သူ႔ခႏၵာကေသြးနဲ႔ ေရး သြားတဲ့ “ ၇-၇-၆၂ မေမ့ၾကနဲ႔” ဆိုတဲ့ စာသားဟာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ထိ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သူရဲေကာင္း ပံုျပင္တပုဒ္လို ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
“သမိုင္း၀င္ သမဂၢၢအေဆာက္အဦ ၿဖိဳခဲြမႈ”
“ဇူလိုင္ (၈) ရက္ေန႔ မနက္ အိပ္ေကာင္းတုန္း အံုးကနဲ ေပါက္ကဲြသံႀကီးနဲ႔ က်မအေဆာင္တခုလံုးနဲ႔ ေျမႀကီးဟာ တုန္ လႈပ္သြားတယ္၊ က်မ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္တယ္။ ဟာ..ဒီေကာင္ေတြ သမဂၢအေဆာက္အအံုကို ၿဖိဳခဲြလိုက္တာပဲ၊ မိုက္႐ိုင္း လိုက္ၾကတာလို႔ေတြးၿပီး ႏွေျမာတတစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေတာက္ေတာက္က်ခဲ့တယ္” တယ္လီ ဖုန္းထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့ ေဒၚခင္မာေအးရဲ႕ အသံဟာ ခံစားခ်က္နဲ႔ေျပာေနမွန္း သိသာတယ္၊ မာဆတ္ၿပီးတုန္ခါေနတယ္။
၁၉၉၈ ခု ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ VOA နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက “သမဂၢမွာ ေက်ာင္းသားေတြက လက္ နက္ကိုင္တဲ့လူေတြ ရိွတယ္၊ လူနာေတြဆဲြၿပီး တံခါးေတြပိတ္သြားတယ္ ဘာညာဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းမွာ ဥကၠ႒ႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း) က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးကို တကယ္လို႔ ညမိုးခ်ဳပ္သြားရင္ အဲဒီအေပၚပစ္လားခတ္လားလုပ္ရင္ ဒို႔လူ ေတြေသမယ္၊ အဲဒီေတာ့ အေသမခံနဲ႔၊ ရကိြဳင္းလက္စ္ ဂန္းနဲ႔ သမဂၢကို ပစ္ခိုင္းလိုက္တာ” လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ ဦးေန၀င္း ကလည္း ၁၉၈၈ ဇူလိုင္လ သူရာထူးက အနားမယူခင္ မဆလ အေရးေပၚညီလာခံမွာ သမဂၢၿဖိဳခဲြမႈဟာ သူနဲ႔မပတ္သက္ ဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ ကၽြဲကူးေရပါဆိုသလို အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားအေရးကို အေရးယူေဆာင္ ရြက္ေနတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္။ ဒီလိုသမိုင္း၀င္ အေဆာက္အဦတခုကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ ၿဖိဳဖ်က္လိုက္တာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္း၀င္အေဆာက္အဦတခုထဲ ၿပိဳက်သြားတာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္အနာဂတ္တခုလံုး လဲၿပိဳသြားတာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၿပိဳကဲြၿပီးေနာက္ ဒီေန႔အထိ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပညာတတ္ မ်ဳိးဆက္ျပတ္ သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္သလို ပညာေရးလည္း ပ်က္ဆီးသြားတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီအေဆာက္အဦႀကီးကို သိပ္ၿပီးသံေယာစဥ္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းလည္း ဒီအေဆာက္ အဦက စခဲ့တာကိုး၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းသားအေရးသာမဟုတ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ သမဂၢႀကီးၿပိဳသြားလို႔ သိပ္ႏွေျမာတာ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေတြ မ်က္ေရေတာင္က်ခဲ့ၾကတယ္” ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ခံစားခ်က္နဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ အသံေတြ ဒီဂ်စ္ တယ္တိပ္နဲ႔ အသံသြင္းထားလို႔ အခုအထိ မေပ်ာက္မပ်က္ရိွေနေသးတယ္။ သူေျပာျပလို႔ အဲဒီ သမဂၢအေဆာက္အဦ ထဲမွာ အဖိုးတန္စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ သမိုင္း၀င္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ဓာတ္ပံုေတြ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ဖိုင္ေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးနန္းေ၀ ရဲ႕ လက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြလည္း ပ်က္ဆီးဆံုး႐ႈံးရပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္၊ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္
ဒီလို သမိုင္း၀င္ အေဆာက္အဦတခုကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ ၿဖိဳဖ်က္လိုက္တာဟာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္း၀င္အေဆာက္အဦတခု ထဲ ၿပိဳက်သြားတာမဟုတ္ဖဲ တိုင္းျပည္အနာဂတ္တခုလံုးလဲၿပိဳသြားတာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢၿပိဳကဲြၿပီးေနာက္ ဒီေန႔အထိ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပညာတတ္ မ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္သလို ပညာေရးလည္း ပ်က္ဆီးသြားတယ္။ အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္က ေခတ္မီတကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲကသာ ပညာျပည့္၀တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြ ထြက္ေလ့ရိွတာကို ရိပ္စားမိလို႔ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို ခ်ဳိးႏွိမ္ခဲ့တယ္။ မိမိတို႔အာဏာ ခိုင္ျမဲေရးနဲ႔ တိုင္းျပည္ အနာ ဂတ္တိုးတက္ေရးကို သတၱိေၾကာင္စြာ အလဲအလွယ္လုပ္ခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္မ်ဳိးဆက္ေတြကိုေတာ့ စနစ္တက်ပ်ဳိး ေထာင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ေတြေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အရပ္ဘက္ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို မ်ဳိးဆက္တိမ္ေကာ ေအာင္လုပ္ၿပီး တပ္မေတာ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ကိုႀကီးပြားေအာင္ ျမႇင္႔တင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္က မေပ်ာက္သြားသလို နလံထၿပီး ပိုၿပီးခိုင္မာေနတာကို ဒီေခတ္ထဲအထိ ေတြ႔ေနရတယ္။
မီးမေလာင္တဲ့ အိုးေ၀
ဒီေနရာမွာ အနာဂတ္ရဲ႕နမိတ္ပံုလို႔ပဲ ေျပာရမလား ၁၉၆၂ တကသ ေက်ာင္းသူ ေဒၚခင္မာေအး ေျပာခဲ့တဲ့ သမဂၢ အေဆာက္အဦ ျပာပံုၾကားက အိုးေ၀မဂၢဇင္းေလးအေၾကာင္း သူျပန္ေျပာျပတာေလးနဲ႔ပဲ ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့ပရေစ။
“အင္မတန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူတို႔တေတြ (စစ္အာဏာပိုင္မ်ား) သမဂၢမီးေလာင္ျပင္ကို သတင္းစာ၊ စာနယ္ဇင္း သမားေတြကိုေခၚျပတဲ့အခ်ိန္ ျပာပံုေတြ အပ်က္အဆီးေတြၾကားကေနၿပီး မီးမကၽြမ္းဘဲ အေကာင္းပကတိနဲ႔ စာအုပ္ေလး တအုပ္ကို ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထုတ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေလးပါ၊ က်မကေတာ့ အဲဒီအိုးေ၀မဂၢဇင္းကို အံ့ဘြယ္ အိုးေ၀လိုသာ နာမည္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုပဲ ဖ်က္ဆီးပေလ့ေစ မပ်က္ဆီးပါဘူး၊ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ဟာ အျမဲရွင္သန္ေနအံုးမယ့္ နိမိတ္ပံုေလးပါ”
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
မွီျငမ္းကိုးကား..
၁။ ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းအက်ဥ္း (ေအာင္ေစာဦး)
၂။ ၇ ဇူလိုင္မွတ္တမ္း (အလင္းအိမ္စာေစာင္-ဂ်ပန္)
၃။ အင္တာဗ်ဴး ေဒၚခင္မာေအး၊ ၇ ဇူလိုင္မ်က္ျမင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး
(အာအက္ဖ္ေအ- စိတ္ယဥ္ေက်းမႈမွတ္စုမ်ား အစီအစဥ္)
၄။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ (ဦးခင္ေအာင္)
No comments:
Post a Comment