ကံ့ေကာ္ပြင့္၏ သံမဏိဝတ္ဆံ (အပိုင္း ၄)

အခန္း ၄

ငါ့ေသြးတစက္၊ ငါ့သက္တေခ်ာင္း
ငါ့အေလာင္းမွ၊ ေထာင္ေသာင္းဆမ်ား၊
ေသြးသစ္ပြားေသာ္၊
ငါကားဘယ္မွာေသအံ့နည္း။
(ျမင္းျခံေလးေမာင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား)

၁၉၈၈ ခု မတ္လ ၁၇ ရက္

စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ေတာတြင္ စိုးေအာင္ထိုင္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ စုေဝးမိၾကျပန္ေလၿပီ။ မေန႔က ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေတြသည္ သည္ေန႔လည္း ေနာက္မဆုတ္ေသး။ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ မေပးမခ်င္း ေနာက္မဆုတ္ဟု ျမဲျမဲျမံျမံ သႏၷိ႒ာန္ခ်၊ တိုင္ပင္ထားၾကသကဲ့သို႔ပင္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ
အပန္းေျဖခန္းမ Recreation Centre ၏ အဝင္လမ္းစၾကၤန္အမိုးကို ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္အျဖစ္ သူတို႔ အသုံးျပဳၾကသည္။ စင္ျမင့္သည္ အေနေတာ္ျဖစ္သည္။ စင္ျမင့္ေရွ႕ကြက္လပ္ကလည္း အဆင္သင့္ပင္ျဖစ္သည္။

(ေနာင္တြင္ ထိုစၾကၤန္လမ္းအမိုးကို လူတက္၍ အဆင္မေျပေစရန္ သံဆူးခြ်န္ေတြ စိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေတာ့ စၾကၤန္လမ္းအမိုးအျပားကို လုံးဝဖ်က္ပစ္ၿပီး အမိုးအခုံးအျဖစ္ေျပာင္းပစ္လုိက္သည္။ )

ဒီေန႔ေတာ့ စိုးေအာင္သည္ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ႐ူပေဗဒေက်ာင္းသား ေမာင္ေအး ရွိသည္။ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဝင္းစိန္ႏွင့္ လင္းေအာင္ရွိသည္။ ဥပေဒ ေက်ာင္းသား ေဇာ္လင္း လည္း ထိုင္ေနသည္။

စံရိပ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ ထမင္းထုပ္အလွဴခံၾကသည္။ ျပည္သူေတြက အားတက္သေရာ လွဴဒါန္း ၾကသည္။ စံရိပ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ျပည္သူေတြ ေကြ်းေမြးေသာထမင္းကို ထိုမနက္ခင္းက သူတို႔စားခဲ့ၾကသည္။ အလွဴခံ၍ရ ေသာ ထမင္းထုပ္ေတြကို လုိက္ေဝေသာ ေက်ာင္းသားေတြထဲတြင္ ျမန္မာစာေက်ာင္းသား ညိဳထြန္း ကိုလည္း ေတြ႔ရ သည္။

ေက်ာင္းထဲတြင္ ဒလွ်ဳိဒလန္ေတြလည္း ေျခ႐ႈတ္လာသည္။ မဆလ စစ္အစိုးရက လူသိရွင္ၾကား ေျပာင္ခ်ထားသည့္ သတင္းေပး ေဇာ္ဝမ္းတူးကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းလိုက္သည္။ ထိန္းသိမ္းၿပီး ဟိုစစ္သည္ေမး လုပ္ၾကသည္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ်ာက္ေမးၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘာစစ္ဘာေမးလုပ္ရမွန္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ၾကသည္မဟုတ္ပါ။

ထိုေန႔က မင္းေဇယ် စင္ေပၚတက္ တရားေဟာသည္ကို စိုးေအာင္ မွတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ယုယုေမာ္လည္း စင္ေပၚ တက္ တရားေဟာသည္။ တျခားသူမ်ား တရားေဟာၾကေသးေသာ္လည္း စိုးေအာင္ မမွတ္မိေတာ့။ တရားေဟာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္ လွည့္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သူတို႔ ဆႏၵျပေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းဝန္းထဲ က မထြက္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ဆႏၵျပလ်င္ အစိုးရက ခ်က္ခ်င္း အင္အား သုံးၿဖိဳခြဲတာမ်ဳိး မလုပ္ေလာက္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ အထင္မမွန္ပါ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္ လွည့္လည္ဆႏၵျပၾကၿပီးေနာက္ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ ကံ့ေကာ္ေတာ တြင္ သူတို႔ ျပန္စုၿပီး ေခတၱနားေနခိုက္တြင္ ဂ်ပ္ဆင္ေနာက္ဘက္ဆီကေန လုံထိန္းတပ္သားေတြက လွံစြပ္တပ္ေသ နတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး စစ္ဆင္ေရးတရပ္ ဆင္ႏႊဲသလို ျငာသံေပးခ်ီတက္လာၾကသည္။

ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းေနၾကၿပီ။ သူတို႔လိုက္တိုင္းထြက္ေျပးေနရတာကုိ တခ်ဳိ႕က မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကေတာ့။ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က အလံတိုင္ေတြခ်ဳိးၿပီး ျပန္ခုခံၾကသည္။ စိုးေအာင္ကေတာ့ ထြက္ေျပးေလသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပျခင္းကို ထိန္းသိမ္းလိုေသာေၾကာင့္ ဘာဘာညာညာ မဟုတ္။ ဒီေလာက္လည္း သူ မေၾကာင္။ ဒီလို ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ အေတြးမ်ဳိး၊ လက္ေတြ႔မက်ေသာ အေတြးမ်ဳိးကို သူဘယ္ေတာ့မွ မေတြး။ သူ႔သေဘာမွာ ေသနတ္ကိုင္ထား ေသာ ရန္သူကို တုတ္ျဖင့္ရင္ဆိုင္ဖို႔ သူစိတ္မကူးလိုျခင္းသာ။ မႏိုင္လ်င္ မတိုက္ခ်င္။ ႏိုင္ေလာက္လ်င္ သူလည္းခံခ် မည္သာ။ ၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြ၊ လုံထိန္းေတြကို သူ မယုံ။ သူတို႔သည္ ရက္စက္ဖို႔ ဝန္မေလးၾကဟု သူထင္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႔ထားရ ေသာ ဖုန္းေမာ္၊ စိုးႏိုင္၊ ျမင့္ဦးတို႔သည္လည္း သူ႔မ်က္စိထဲက မထြက္ႏိုင္ေသး။

ေက်ာင္းသား အမ်ားစုကလည္း သူ႔လိုပဲ ထြက္ေျပးၾကသည္။ အင္းဝေဆာင္ထဲသို႔ သူတို႔ ဝင္ေျပးၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က အင္းဝေဆာင္ထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းက်န္ရစ္ေလသည္။ စိုးေအာင္ကေတာ့ ဒီေလာက္နီးနီးနားနားတြင္ မရပ္။ အေဆာင္ ေနာက္ဘက္သို႔ ဆက္ေျပးၿပီး ျခံစည္း႐ိုး သံဇကာကြက္ကို ေက်ာ္တက္သည္။ သူႏွင့္ အတူ တျခားေက်ာင္းသားေတြ လည္း ေက်ာ္တက္ၾကသည္။ သူတို႔ သံဆန္ကာကြက္ေတြကုိ နင္းတက္ေနသည့္ အခိုက္တြင္ လုံထိန္းေတြ ေနာက္က ေရာက္လာသည္။ ျခံစည္း႐ိုးကိုေက်ာ္ေနသည့္ေက်ာင္းသား တေယာက္ကို လုံထိန္းတေယာက္က တုတ္ႏွင့္႐ိုက္ခ် လိုက္သည္။ ထိုေက်ာင္းသား ျပဳတ္က်သြားသည္။ စိုးေအာင္ဆီကိုလည္း လုံထိန္းတေယာက္ ေျပးလာသည္။ စိုးေအာင္ သည္ ျခံစည္း႐ိုးထိပ္သို႔ေရာက္ေနၿပီ။ လုံထိန္းကသူ႔ကို လွမ္းမ႐ိုက္။ ပုဆိုးကိုလွမ္းဆြဲသည္။ စိုးေအာင္သည္ ပုဆိုးကို ဂ႐ုမထားဘဲ တဘက္သို႔ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ ပုဆိုးတစသည္ လုံထိန္း၏ လက္ထဲ တြင္စုတ္ျပဲက်န္ရစ္သည္။ လုံထိန္းသည္ တဘက္သို႔ ဆက္ၿပီးေက်ာ္တက္၍ လိုက္မလာ။ သူတို႔သည္ တေယာက္ခ်င္းလိုက္လာေလ့မရွိ။ အုပ္စုလိုက္လႈပ္ရွားဖို႔ ေလ့က်င့္ သင္တန္းေပးထား သူေတြ ျဖစ္ၾကသည္။

သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ဆရာမမ်ား အေဆာင္ထဲကို ေရာက္သြားၾကသည္။ မင္းေဇယ်ႏွင့္ ညိဳထြန္းတို႔လည္း ပါသည္။ လင္းေအာင္လည္းပါသည္။ ေက်ာင္းသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါသည္။ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္၏ ထဘီသည္ အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ အဝိုင္းကြက္ေလးေတြပါသည္။ ဆရာမမ်ားေဆာင္ ဧည့္ခန္း ေထာင့္တြင္လည္း ထဘီတထည္လွမ္းထားၿပီး ထိုထဘီသည္ ေက်ာင္းသူေလး၏ ထဘီႏွင့္ ဆင္တူျဖစ္သည္ကို ေနာင္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည့္တိုင္ သူမွတ္မိေနသည္။ တခါတေလတြင္ လူတို႔သည္ အက်ပ္အတည္း ဆိုက္ေရာက္ေနသည့္ တိုင္ ဘာမွ မဟုတ္သည့္ အေသးအဖြဲကေလးမ်ားကို သတိျပဳခ်င္ ျပဳမိေနတတ္သည္။ ထိုအေသးအဖြဲကေလးကိုပင္ အဓိပၸါယ္ေရေရရာရာ မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တာရွည္စြဲျမဲမွတ္မိခ်င္ မွတ္မိေနေလသည္။

အေဆာင္ထဲတြင္လည္း သူတို႔ ၾကာၾကာပုန္းခြင့္မရၾကျပန္။ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဆရာမတေယာက္က ဖုန္းလာကိုင္သည္။ ဆရာမ၏ အေျဖစကားကို နားေထာင္ျခင္းအားျဖင့္ တဖက္က ေမးေသာသူမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြ ျဖစ္ပုံ ရေလသည္။ အေဆာင္ထဲတြင္ ပုန္းေနေသာ ေက်ာင္းသားေတြရွိမရွိ ေမးပုံရသည္။ ဖုန္းကိုင္ေသာ ဆရာမက သူတို႔ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ တံေတြးတခ်က္ မ်ဳိခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ရွိပါတယ္ဟုေျဖလိုက္သည္။ သူတို႔ ဆက္ေျပးရျပန္ေလသည္။ သည္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ် မယုံႏိုင္ပါ။

တျခားသူေတြ ေဝးေဝးေျပးသြားၾကေသာ္လည္း စိုးေအာင္၊ ညိဳထြန္းႏွင့္ လင္းေအာင္တို႔သည္ ေဝးေဝးမသြား။ ဆရာမ မ်ားေဆာင္၏ ေရခ်ဳိးခန္းထဲတြင္ ဝင္ပုန္းေနၾကသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းသည္ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ သပ္သပ္ျဖစ္သည္။ အုတ္ေရ ကန္ကို မီးခံသြပ္ျပားမ်ားျဖင့္ ပတ္ပတ္လည္ကာရံၿပီး အခန္းဖြဲ႔ထားသည္။ အေပၚက သြပ္ျပားမိုးထားသည္။ နံရံေပၚတြင္ မွန္ႀကီးႀကီးတခ်ပ္ကိုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေဘးဘက္ တဘက္တြင္ကာထားေသာ မီးခံသြပ္ျပားမ်ားသည္ ေျမျပင္ အထက္ တထြာေလာက္ျမင့္သည္။ ထိုတထြာဟ ေနေသာ ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လ်င္ လမ္းေပၚကို ျမင္ရသည္။

လမ္းေပၚမွ ေျပးလႊားသံေတြကို ၾကားရသည္။ သားေကာင္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ မုဆိုးေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံ၊ ေတာေျခာက္သံေတြကိုလည္း ၾကားရေလသည္။ ဖမ္းမိသူေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သံေတြကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ အသံေတြၾကားရသလို လူေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ေသြး လန္႔ဖြယ္ျဖစ္သည္။ အေျခအေနကလည္း ထိတ္လန္႔ဖြယ္ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ မုဆိုးႏွင့္ ေခြးေတြက သားေကာင္ကို လိုက္ေနၾကစဥ္ ျခဳံပုတ္တခုထဲတြင္ ဝပ္ၿပီးပုန္းေအာင္းေနၾကေသာ ယုန္ကေလးေတြႏွင့္တူသည္။ သို႔ေသာ္ မွန္ရာကို ေျပာရလ်င္ စိုးေအာင္ မလန္႔။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေသာေၾကာင့္ အားရွိေနသေလာ မဆိုတတ္။

ေနာက္တခုက သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ေနရာ။ ေလးဘက္ေလးတန္ကာရံထားသည္။ စိတ္လုံျခဳံမႈ တစုံတရာ ေပးစြမ္း သည္။ သည္ေနရာကေတာ့ သူတို႔ အတြက္ လုံျခဳံၿပီဟု ထင္လိုက္သည္။ မွားျပန္သည္။

ေတာ္ေတာ္ေလးအခ်ိန္ၾကာေသာအခါ ေျပးလႊားသံေတြ အနည္းငယ္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ အေျခအေနနည္း နည္းၿငိမ္ သြားေတာ့ ခံတြင္းေတာင္ ခ်ဥ္လာသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး တလိပ္ေလာက္ ဖြာလိုက္ခ်င္ စိတ္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုခဏတြင္ ေျခသံၾကားရသည္။ စိုးေအာင္ရင္ထဲေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အျမင့္တေနရာမွ လႊတ္ခ်ခံလိုက္ ရသကဲ့သို႔ပင္ လွပ္ကနဲ။ ရန္သူသည္ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာေခ်ၿပီတကား။ ညိဳထြန္းသည္ စိုးေအာင္ႏွင့္ လင္းေအာင္ကို လက္ကုတ္ၿပီး ေရကန္တဘက္သို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။ သူတို႔သည္ ေရကန္တဘက္ ေခ်ာင္ထဲသို႔ အသံ မၾကားေအာင္ တေရြ႕ေရြ႔႕ ေရႊ႕သြားၾကသည္။ ေျခသံေဝးသြားဖို႔ တျခားဘက္လွည့္သြားဖို႔ သူတို႔ ေတာင့္တမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဆႏၵမျပည့္။ ေျခသံက နီးလာသည္။ ေျခသံသည္ ေရခ်ဳိးခန္းဆီတည့္တည့္ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူတို႔ ကေတာ့ အခန္းေထာင့္တြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔ ေခ်ာင္ပိတ္မိေလၿပီ။ ေျပးစရာ ေျမမရွိေတာ့။ သည္တခါေတာ့ သူတို႔ အ႐ိုက္ခံ အဖမ္းခံရေတာ့မည္။ ေျခသံသည္ တျဖည္းျဖည္း နီးသထက္နီး၍နီး၍ လာေခ်ၿပီ။

ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min