ကံ့ေကာ္ပြင့္၏ သံမဏိဝတ္ဆံ (အပိုင္း ၆)

အခန္း ၆

အရိပ္ေတြ တရိပ္ရိပ္ ေဝးက်န္ရစ္ေပမဲ့
လမင္းကိုယ္နဲ႔ အတူပါလာတယ္၊
ေမ့မရႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။
(ေစာကြန္႔ျမဴး။ ညအဆန္)

၁၉၈၈ ခုဇြန္လ
အညာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕။

သူသည္ အထက္ျမန္မာျပည္ အညာေဒသရွိၿမိဳ႕တၿမိဳ႕တြင္ ပုန္းေအာင္းေနရသည္။ သူပုန္းေအာင္းရာ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္းတို႔ေအာက္ဘက္ အရပ္တြင္ရွိေသာ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘး ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ရဲႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔သည္ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္း သံလ်င္ရွိ သူ႔အိမ္တြင္ အခါခါ လာေရာက္ရွာေဖြၾကသည္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဆာင္တြင္လည္း ဆက္ေနခြင့္ မျပဳေတာ့။ အေဖႏွင့္ အေမက သူ႔ကို
စိတ္မခ်ႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ နယ္က အေဒၚ့အိမ္ ပို႔ထားၾကသည္။ စင္စစ္ စိုးေအာင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးတြင္ ေျခစုံပစ္ျမႇဳပ္ႏွံ လုပ္ကိုင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မထားေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖတို႔ အေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ခဏတျဖဳတ္ ေနေပး လိုက္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ရွိေနၿပီး မတရားမႈေတြကို တခုၿပီး တခုေတြ႔ျမင္ေနရလ်င္ သူေအးေအး မေနႏိုင္သည္ကိုလည္း သူ႔ဖာသာ အသိဆုံးျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ တကယ္တန္း နယ္တြင္ေရာက္ေနသည့္တိုင္ ေရဒီယိုကိုေတာ့ မျပတ္နားေထာင္ေနသည္။ ဘီဘီစီက ထုတ္လႊင့္ သြားေသာ ခရစၥတိုဖာ ဂန္းနက္စ္ အင္တာဗ်ဴးေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္တို႔ အလိပ္လိပ္ပြထခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသူတေယာက္ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ရဲက မုဒိမ္းက်င့္ ေစာ္ကားလိုက္သည္ ဆိုေသာ သတင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရကေတာ့ ထိုသတင္းမမွန္ဟု ျငင္းဆိုေလသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရ၏ ေျပာင္ လိမ္ ေျပာင္ညာသမွ်ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရေသာ စိုးေအာင္သည္ အစိုးရ ေျပာစကားကို အလ်ဥ္း မယုံၾကည္ေတာ့ေခ်။

သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ တျခားေက်ာင္းသားေတြႏွင့္အတူ သူလည္းပါဝင္ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပလိုက္ခ်င္သည္။ ရွဳတ္ခ် လိုက္ခ်င္သည္။ သူသည္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈကိုယုံၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္ နယ္တြင္ ေရာက္ေနေသာ သူ႔အျဖစ္အတြက္ အားမလို အားမရျဖစ္ေနမိသည္။ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး တားေနေသာ အေမ့ကို သနားသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေတာ့လည္း မျပန္ျဖစ္ေသး။

ေျမနီကုန္းအေရးအခင္းျဖစ္ခ်ိန္တြင္ သူေက်ာင္းျပန္မတက္ျဖစ္။ ရန္ကုန္ကို မေရာက္ျဖစ္။ အေဖႏွင့္ အေမက သူ႔ကို နယ္မွာပင္ ဆက္ေနဖို႔၊ ေရွာင္ေနဖို႔ ေျပာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ အေမတို႔ ေျပာစကားသက္သက္ေၾကာင့္ နယ္တြင္ သူဆက္ေနခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူ႔တြင္လည္း သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူရွိလာလို႔သာ သူသည္ လူလိမၼာေလးဟန္ေဆာင္ ၿပီး မိဘစကားကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သူတည္းသည့္ အေဒၚတို႔ အိမ္၏ လမ္းတဖက္ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ နီလာဆုိေသာ မူလတန္းျပ ေက်ာင္းဆရာ မေလးရွိ သည္။ ထိုဆရာမေလးသည္ သူ႔အေဒၚေက်ာင္းဆရာမ၏ တပည့္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အေဒၚအိမ္သို႔ မွန္မွန္ အလည္လာသည္။ နီလာသည္ တကၠသိုလ္တက္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးမျပည့္စုံေသာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မတက္ရဘဲ မူလတန္းျပ ဆရာမ လုပ္လိုက္ရသူျဖစ္သည္။ နီလာသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အထင္ႀကီးသည္။ အထူးသျဖင့္ လက္ နက္ကိုင္ စစ္သားႀကီးမ်ားကို အံတုပုန္ကန္ရဲသည့္ သူပုန္ေက်ာင္းသား စိုးေအာင္ ကို ပိုအထင္ႀကီးသည္။

နီလာ့ေဖေဖသည္ နယ္ခ်ဲ႔ေခတ္၌ ေက်ာင္းသားသံမဏိတပ္ဖြဲ႔ဝင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီလာသည္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အထင္ႀကီး ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိေလသည္။ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ အတြင္းဝန္႐ုံးႀကီးကို ဝိုင္းခဲ့ၾက သည့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသိန္းေအာင္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ ကိုၾကည္ေမာင္တို႔သည္ နီလာ့ အတြက္ အိပ္ရာဝင္ ပုံျပင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္း၏ ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္ဆိုေသာ ၾကဳံးဝါးသံကို ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းဖတ္ စာတြင္ သင္ရစဥ္က အႀကိမ္ႀကိမ္အားရေက်နပ္စြာ ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ နီလာ့ေဖေဖ သခင္ဘေမာင္သည္ ကိုဗဟိန္း ထက္မ်ားစြာငယ္ေသာ္လည္း ကိုဗဟိန္းကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ ဒ႑ာရီဆန္ေသာ ကိုဗဟိန္းအေၾကာင္းကို အေဖ့ဆီက ခဏခဏ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။

နီလာသည္ စိုးေအာင္တို႔ကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္၏ ဗဟိန္းမ်ားဟု မွတ္ယူထားသူျဖစ္သည္။ စိုးေအာင္တို႔သည္ တိုင္းျပည္ အတြက္ အနစ္နာခံ႐ုန္းကန္ေနသူမ်ားဟု မွတ္ယူထားသည္။ စိုးေအာင္တို႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နီလာသာမက သူ႔ဖခင္ ဦးဘေမာင္ကပါ တခါတေလ လာေရာက္ေမးျမန္းတတ္သည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြကို စိုးေအာင္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာတတ္သည္။ သူသည္ သူ႔တေခတ္တြင္ တာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္ လည္း ႏိုင္ငံေရးစိတ္မကုန္ေသး။ တတိုင္းတျပည္လုံး လြတ္လပ္မွ်တသည့္ေခတ္ သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲလိုက္ ခ်င္ေသးသည္ဟု ဆိုသည္။

နီလာကေတာ့ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္း၊ တံတားနီ အေရးအခင္းတို႔ကို ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ နားေထာင္ရင္း စိုးေအာင္ကို အထင္ ႀကီးေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိတတ္သည္။ အင္းဝေဆာင္ေနာက္ေဖး သံဇကာျခံစည္း႐ိုးေပၚအတက္ လုံထိန္းက ပုဆိုးကို ဆြဲထားသည့္ ေနရာအေရာက္တြင္ နီလာသည္ ရင္တုန္ မဆုံးရွိေလသည္။ စိုးေအာင္ကေတာ့ ရယ္ကာေမာကာ ျဖင့္ ေျပာျပတတ္သည္။ အသက္ေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ေနာင္အခါတြင္ေတာ့ ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း ျပန္ေျပာလို႔ေကာင္းေသာ အရာေတြ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။

ေတာင္ႀကီး၊ ျပည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္တခ်ဳိ႕တြင္ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း တခ်ဳိ႕ေပၚေပါက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ားသည္ အစိုးရက လူထုကို အာ႐ုံလႊဲရန္ႀကိဳးစားေသာ လုပ္ရပ္မ်ားဟု လူအမ်ားက ယုံၾကည္ယူဆၾကသည္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ အာဏာပိုင္ အဆက္ဆက္တို႔သည္ ႏိုင္ငံ ေရး မၿငိမ္မသက္ျဖစ္တိုင္း လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းမ်ား ဖန္တီးေလ့ရွိခဲ့သည္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားသည္ လူမ်ဳိးေရး ျပႆနာကို စိတ္မဝင္စား။ စီးပြားေရး ျပႆနာကို စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာကို စိတ္ဝင္စားၾကေလသည္။ လူထုကို ဘာသာေရးႏွင့္ လမ္းလႊဲ၍မရေတာ့။ လူထုသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ တဆင့္တက္ ရင့္က်က္ခဲ့ေလၿပီ။

ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းျဖစ္ပြားကာစက ေက်ာင္းသားတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္သည္၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ေဖာ္ထုတ္ေပးေရး၊ ပစ္ခတ္ သူတို႔ကို အေရးယူေပးေရး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရး ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ လႈပ္ရွားမႈသည္ လူထုၾကားသို႔ က်ယ္ျပန္႔ လာသည္။

ယခင္က ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း၊ အလုပ္သမား အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမ်ားတြင္၊ အစိုးရသည္ အေရးအခင္းေတြကို ၿဖိဳခြဲၿပီး ေက်ာင္းေတြကို ပိတ္လိုက္စျမဲျဖစ္သည္။ သည္နည္းသည္ ယခင္က ထိေရာက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္လ်င္ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းသည္ ဘာပဲေျပာ ေျပာ ယာယီသေဘာအားျဖင့္ေတာ့ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္တခါ ထူးျခားေလသည္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားအေရးသည္ ျပန္႔က်ဲသြားတာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းလို မေပ်ာက္မ ပ်က္။ က်ယ္ျပန္႔သြားသည္။ ေက်ာင္းသားအေရးသည္ လူထုအေရး ျဖစ္သြားသည္။ လူထုၾကားေရာက္သြားသည္။ ေက်ာင္းသား၏ မေက်နပ္ခ်က္ႏွင့္ လူထု၏ မေက်နပ္ခ်က္ ကူးစက္သြားေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ေငြစကၠဴအမ်ား အျပား တရားမဝင္ေၾကျငာခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္သည္ လူထုအၾကားသို႔ မေက်နပ္ခ်က္ ျပန္႔ပြားကူးစက္ျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

လူထု၏ လိုလားခ်က္မွာ ေက်ာင္းသား၏ လိုလားခ်က္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေလသည္။ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ ျပည္သူတို႔၏ လိုလားခ်က္ျဖစ္သည္။

ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min