ကံ့ေကာ္ပြင့္၏ သံမဏိဝတ္ဆံ (၉)

အခန္း - ၁၀

ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္ရင္
ဗမာတျပည္လုံး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္။
(ကိုဗဟိန္း)

၁၉၈၈ ခု ၾသဂုတ္လ၊ ႏိုင္ငံတဝန္း အေျခအေန။

ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္တြင္ တႏိုင္ငံလုံးရွိ ၿမိဳ႕ႀကီး ၄၀ ေက်ာ္တြင္ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ တုိးပြားလာသည္။

ပဲခူး၊ သနပၸင္၊ ေရနံေခ်ာင္းတို႔တြင္ အေရးအခင္းအစပိုင္း၌ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၊ ဘိတ္ၿမိဳ႕၊ အထက္မင္းလွၿမိဳ႕တို႔တြင္လည္း ဆႏၵျပသူေတြကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့ ၾသဂုတ္လ တတိယပတ္ေလာက္က်မွ
ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဆုံး႐ႈံးမႈက ႀကီးသည္။ လူအမ်ားအျပား ေသဆုံးခဲ့သည္။

မႏၱေလးတြင္လည္း ဆႏၵျပပြဲအေစာပိုင္း၌ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ေသဆုံးခဲ့သည္။ ေနရာအႏွ႔ံ၊ ၿမိဳ႕အႏွံ႔တြင္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္ေနရာတြင္မွ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္းေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္မသြား။ ဆႏၵျပပြဲေတြ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။ မႏၱေလးတြင္လည္း ဆႏၵျပပြဲသည္ တန္႔မသြား။ တန္႔မသြားသည့္အျပင္ သမဂၢေတြ အစုံအလင္ ထြက္ေပၚလာသည္။

ျမင္းလွည္းအစီးေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေမာင္းႏွင္ဆႏၵျပေသာ ျမင္းလွည္းသမဂၢ ဆႏၵျပပြဲမွာ မႏၱေလး တၿမိဳ႕တည္းတြင္သာျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ျမင္းလွည္းသမဂၢ ဆႏၵျပပြဲႀကီးမွာ လွပင္လွေနေသးေတာ့သည္။ ရွင္ျပဳ အလွဴပြဲႀကီး က်င္းပေနသလားဟု ထင္မွတ္မွားရသည္။


ေရႊခဲပြား လယ္သမားမ်ားက သိမ္းထားလယ္ေျမျပန္ရေရး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကသည္။ လယ္ေျမသိမ္းဆည္းမႈႏွင့္ လယ္သိမ္းဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ထိုစဥ္ကတည္းက ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စာသင္သံဃာေတာ္ အမ်ားအျပားရွိေသာ မႏၱေလးတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ ေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္ ပါဝင္လာသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္ေၾကာင္းဆရာေတာ္ ဦးကဝိႏၵ၊ ဘုရားႀကီးစစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဦးေရဝတ၊ ဂဠဳန္နီဆရာေတာ္ ဦးကာဝိယတို႔မွာ ရဟန္းရွင္လူတို႔ ေလးစား႐ိုေသၾကေသာ ဦးေဆာင္သံဃာေတာ္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ အိမ္ေတာ္ရာ စစ္ေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆန္းၾကယ္နီ စစ္ေၾကာင္း၊ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္၊ ရွင္ဘို႔မယ္ဘုရား၊ သက်သီဟဘုရားတို႔မွလည္း သံဃာ အမ်ားအျပား ဦးေဆာင္ထြက္ေပၚလာသည္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ပအိုးဝ္တိုင္းရင္းသားမ်ား ဦးေဆာင္၍ လူေပါင္းသုံးသိန္းေက်ာ္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ပအိုးဝ္ ဦးေက်ာ္သိန္းက ဆႏၵျပျပည္သူေတြကို မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့သည္။ သပိတ္ေကာ္မတီဥကၠ႒မွာ စဝ္စံထြန္း ေဆး႐ုံအုပ္ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္သည္။

ကယားျပည္နယ္ ၆ ၿမိဳ႕နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ၾသဂုတ္လအကုန္တြင္ ဒီမိုကေရစီ ရွင္သန္ေရးအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလိုက္သည္။ ကယားျပည္နယ္ႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတို႔၏ လူတန္းစားေပါင္းစုံ သမဂၢဖြဲ႔စည္း၍ ျပည္နယ္လုံးကၽြတ္ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ေဆာ္ၾသလာေလသည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမစ္ႀကီးနားတြင္လည္း ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ ဟားခါးတြင္လည္း အလားတူ။ ရခိုင္ျပည္နယ္သည္ကား အတက္ႂကြဆုံးဟုဆိုရမည့္ ျပည္နယ္ျဖစ္သည္။

စစ္ကိုင္းတိုင္း မုံရြာၿမိဳ႕တြင္ သံဃာမ်ားက “စိန္လြင္ မပါ ေဝေနယ်ာ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ျမဲပါေစ” ဟုေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဦးစိန္လြင္ သမၼတအျဖစ္မွ ျပဳတ္က်ေလသည္။ ဦးစိန္လြင္၏ သမၼတသက္တမ္းမွာ ၁၈ ရက္သာ ခံေလသည္။ လူေတြ အားတက္သြားၾကသည္။ ဦးစိန္လြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ကာလအတြင္းတြင္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ ေဆး႐ုံဝင္းႀကီးအတြင္းအထိပင္ ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဦးစိန္လြင္ကိုမုန္းေသာ လူထု၏အမုန္းမွာ ျပင္းထန္လွသည္။

ဦးစိန္လြင္ျပဳတ္က်ေသာအခါ သူ႔ကိုမုန္းေသာ အမုန္းႏွင့္ညီမွ်ေလာက္ေအာင္ပင္ လူေတြ ဝမ္းသာၾကသည္။ ဆႏၵျပသူေတြက စစ္သားေတြကို ဖက္ကၾကသည္။ ထိုေခတ္က ဘရိတ္ဒန္႔စ္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ စစ္သားေတြႏွင့္ ဆႏၵျပသူေတြ လမ္းမေပၚတြင္ ဘရိတ္ဒန္႔စ္ ကၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသည္။ ဝမ္းနည္းဖို႔လည္း ေကာင္းသည္။ ရင္နာဖို႔လည္း ေကာင္းသည္။ လူေတြသည္ စစ္သားေတြကို စိတ္မနာႏိုင္ၾကေသး။ သို႔မဟုတ္ စိတ္နာပါလ်က္ႏွင့္ ေခ်ာ့ျမဴစည္း႐ုံးဖို႔ ႀကိဳးစားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႔စစ္သား တို႔စစ္သားဟု လူထုေတြက ေအာ္ဟစ္ေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။

စစ္သားေတြကလည္း ထိုကာလကေလးတြင္ တကယ္ပင္ ျပည္သူ႔စစ္သား ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ပင္။ လူထုႏွင့္ ေျပလည္မႈရသည္ကို သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုလမ္းေပၚတြင္ ဘရိတ္ဒန္႔စ္ အတူကႏိုင္ေသာ အေျခအေနမွာ သိပ္ၾကာႏိုင္မည္မဟုတ္သည္ကို သူတို႔ မရိပ္စားမိၾက။ အရင္ကထက္ ပိုမိုဆိုးဝါးေသာ အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေပၚေပါက္လာလိမ့္ဦးမည္ ဆိုေသာအခ်က္ကိုလည္း ထိုစစ္သားႏွင့္ ထိုျပည္သူေတြ မရိပ္စားမိၾက။ အကယ္၍ ရိပ္စားမိသူရွိခဲ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ထိုသူမ်ားမွာ စစ္တပ္ကို အမိန္႔ေပးႏိုင္ေသာ အာဏာရွိသူမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဦးစိန္လြင္ ျပဳတ္က်သြားၿပီးေနာက္ သမၼတအသစ္ မတင္ႏိုင္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ သမၼတလက္မဲ့ဘဝႏွင့္ ၇ ရက္ ၾကာခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ နားခ်သိမ္းသြင္းတတ္ေသာ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္သည္ အစားထိုးဝင္ေရာက္ၿပီး သမၼတျဖစ္လာသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္သည္ အလြန္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာေလသံျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့သည္။ လူထုစိတ္ဝင္စားေလာက္စရာ ကတိေတြ ေပးသည္။ သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကရေအာင္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ ဘာမွ်မပါ။ လူထုသည္ကား ပါးစပ္ကေပးေသာ ကတိစကားေလာက္ကို နားမဝင္ေတာ့ေလၿပီ။ မဆလ အစိုးရ၏ ကတိကဝတ္ကို လူထုက အယုံအၾကည္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေလၿပီ။

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကို မေစာင့္ေတာ့။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ) ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အတြင္းရွိ သမဂၢရင္ျပင္တြင္ ကိုယ့္ဖာသာ ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကသည္။ သမဂၢ ဥကၠ႒မွာ မင္းကိုႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အတြင္းေရးမွဴးမွာ မိုးသီးဇြန္ျဖစ္သည္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ မင္းေဇယ်၊ ေဌးႂကြယ္တို႔ ဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔ (မကသ) လည္း ေပၚထြက္လာသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္လည္း ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အထက္ဗမာျပည္သည္ တခ်ိန္တည္းလိုလိုပင္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။

အေရးေတာ္ပုံေတာမီးသည္ တႏိုင္ငံလုံးသို႔ တဟုန္းဟုန္းကူးစက္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ေလၿပီ။ ကမၻာတြင္ အႀကီးဆုံးေသာ ျပည္လုံးကၽြတ္ ဆႏၵျပပြဲႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ၿမိဳ႕ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္တြင္ ဆႏၵမျပေသာၿမိဳ႕ဟူ၍ တၿမိဳ႕မွ်ပင္ မက်န္ေတာ့ေခ်။

ထိုသို႔ ႏိုင္ငံတဝန္း လူထုအုံႂကြမႈႀကီး အရွိန္ျမင့္တက္လာေသာ ၾသဂုတ္လကုန္ရက္ပိုင္းမွာပင္ အင္းစိန္ေထာင္ အပါအဝင္ ၿမိဳ႕ေပါင္း ၉ ၿမိဳ႕ရွိ ေထာင္မ်ားမွ ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသား ကိုးေထာင္ေက်ာ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဆိပ္ခပ္သည္ဟူေသာ သတင္းမ်ား၊ မီးကြင္းပစ္သည္ဟူေသာ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ အေျခအေနသည္ က်ီိးလန္႔စာစားျဖစ္လာေလသည္။

စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ဗႏၶဳလပန္းျခံ၊ ကေနဒီကၽြန္း၊ စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာကြင္း၊ အလုံ သခင္ျမပန္းျခံတို႔မွ စစ္ေၾကာင္း ေလးေၾကာင္းခြဲ၍ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲႀကီး ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေလသည္။ မိုးရြာေသာ္လည္း ဆႏၵျပသူတို႔ လူစုမခြဲခဲ့ၾက။ မိုးထဲေလထဲတြင္ မိုးႏွင့္ေလႏွင့္ အတူခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိုးစဲသြားသည့္တိုင္ လူမစဲခဲ့ၾက။ ထိုေန႔က မိုးေရထဲတြင္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပသူ ၅ သိန္း ေက်ာ္ခဲ့ေလသည္။ ဆႏၵျပသူေတြထဲတြင္ ရဲတခ်ဳိ႕ ယူနီေဖာင္းဝတ္ဆင္ၿပီး ပါဝင္ဆႏၵျပလာၾကေလသည္။

တႏိုင္ငံလုံး အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဆႏၵျပေနခ်ိန္တြင္ သမၼတဦးေမာင္ေမာင္က ယေန႔ဆႏၵျပမႈ၌ လူတိုင္းေစ့မပါ၊ လူနည္းစုသာျဖစ္သည္၊ အိမ္မႈတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူ မ်ားစြာက်န္ေသးသည္ဟု ဆိုလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာသာလွ၏ဇနီး ဦးေဆာင္ေသာ အိမ္ရွင္မမ်ားသမဂၢသည္လည္း လမ္းေပၚခ်ီတက္လာေလသည္။ အိမ္ရွင္မမ်ားသမဂၢက “ၾကားၿပီလားေဟ့ ေမာင္ေမာင္ေရ၊ ဒီမိုကေရစီ ေပးလိုက္ပါလား” ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေလသည္။ ဒန္အိုး၊ ဒယ္အိုး၊ စေကာမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ ဆႏၵျပၾကသည္။ စေကာမ်ားတြင္ “မဆလ ပါတီဟာ စေကာေလာက္မွ ေစာက္မနက္” ဟု ေရးသားထားၾကေလသည္။ ထိုမွ်သာေလာ။ မကေသးေခ်။

“ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး၊ ဒို႔အေရးလို႔ဆို.... ဒို႔အေရးလို႔ဆို...”

ထိုအသံကား အျခားမဟုတ္။ အလွဖန္တီးရွင္မ်ားသမဂၢ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ျဖစ္ေလသည္။

စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ စသုံးလုံးေတြကိုင္ေဆာင္ေသာ လက္နက္မ်ားကို အစိုးရက သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။ မဆလ အစိုးရသည္ ကိုယ္ကက်ဴးလွ်င္ ဒူးကိုပင္ မယုံႏိုင္ေတာ့ေခ်။

စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္တြင္ ထိုစဥ္က သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ၉ ဦးက စစ္တပ္ကို လူထုဘက္ရပ္ရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ သက္ရွိထင္ရွား ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ၁၁ ဦးအနက္ ၉ ဦးက ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္ႏွစ္ဦးမွာ ဦးေနဝင္းႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ေရာက္ေနေသာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္ေလမွ စစ္သား ၂၀၀ ေက်ာ္ လူထုႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းဆႏၵျပလာၾကေလသည္။ တပ္မေတာ္(ေရ) ကလည္း ပူးေပါင္းပါဝင္မႈေတြလုပ္လာသည္။

ဆက္ႏုိင္မင္း
Facebook .. Set Naing Min