အေဟာင္းတခုရဲ႕ နိဂံုးဟာ အသစ္တခုရဲ႕ နိဒါန္းျဖစ္တယ္

At the end of one is begin of another

ဒီႏွစ္က်ေနရာက္တဲ့ (၅၂) ႏွစ္ေျမာက္ဆဲဗင္းဂ် ဳလိုင္ေခၚ ဇူလိုင္ခုႏွစ္ရက္ ဗမာေက်ာင္းသားထုရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ေရွးဦးတိုက္ပြဲရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဗမာျပည္ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားက မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြ တာဝန္သိသိ ရဲရဲရင့္ရင့္ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆာင္ရြက္ၾကတာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ဂုဏ္ယူခ်ီးက်ဳး အားရဝမ္းေျမာက္ျဖစ္ရတယ္။

ေဝဖန္စရာကေတာ့
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲၿပီး သူတလမ္းကိုယ္တလမ္းလုပ္ၾကတယ္ဆိုတယ္။ ဆန္းေသာ္လည္းမထူးပါ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ဘယ္လိုအေနအထားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္အလာကိုအေမြခံလိုသူေတြရွိသလို လမ္းသစ္ထြင္သလိုလိုနဲ႔ တစင္ေထာင္ခ်င္သူေတြရွိတတ္တာ ဒို႔ဗမာမွာ ဓမၼတာလိုျဖစ္ေနေတာ့ တာဝန္သိတတ္မႈကိုပဲ ဝမ္းေျမာက္သာဓု အႏုေမာဒနာပဲျပဳလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တခုဆန္းတာကေတာ့ အႏုေမာဒနာျပဳရခက္ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က မ်ဳိးဆက္ေတြ ေသြးစြန္းေျမက် ရဲရဲရင့္ရင့္ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းေအာင္လံနီေတြၾကားမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံမဲေတြ ေတြ႔လိုက္ရတာပါဘဲ။ က်ေနာ္တို႔အခ်ိန္အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲဆင္တဲ့အခါ ဗကသအလံေတာ္ ဒီခြပ္ေဒါင္းကိုပဲသံုးခဲ့တယ္။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဗကသမဟုတ္ပဲ ေအဘီအက္စ္အယ္လ္- ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရယ္လို႔ စုစည္းခဲ့ၾကရစဥ္မွာေတာင္ အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚက အဝါေရာင္စက္ဝိုင္းကို ေျခတဖက္ကန္ထြက္ေနတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းနဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုပဲ မျပဳမျပင္ မူရင္းအတိုင္းသာသံုးခဲ့တယ္။ ဒီအလံဟာ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ကိုဗဟိန္းတို႔ေခတ္ေတြတည္းက တိုက္ပြဲဝင္အလံျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားညီလာခံႀကီးက အခ်ဳိးအစား အေသြးအေရာင္နဲ႔တကြ စနစ္တက် စံျပဳသတ္မွတ္ထားရွိခဲ့တဲ့အလံျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိၾကရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။

ဗမာေက်ာင္းသားထုရဲ႕တိုက္ပြဲမ်ားနဲ႔ အစဥ္အလာတိုက္ပြဲမ်ားဟာ သမိုင္းရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္အရ သမိုင္းလိုအပ္ခ်က္တခုလိုေပၚေပါက္ခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ ဗမာေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲမ်ားရဲ႕ မူလဇာစ္ျမစ္ဟာ အမိဗမာျပည္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားစံုျပည္သူေတြလြတ္လပ္မွ်တေရးကိုေရွ႕ရႈခဲ့တယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ ကိုလိုနီတိုင္းျပည္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြလိုပဲ ဗမာေက်ာင္းသားထုဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္ပညာတတ္ရွားပါးလို႔ ဘြဲ႔ရတာနဲ႔ ရာထူးရာခံရႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အခြင့္အလန္းေတြကို ျပစ္ပယ္ၿပီး သူ႔ကၽြန္ဘဝေရာက္ေနတဲ့ အမိဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေခတ္စနစ္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ တိုက္ပြဲေဖာ္ေဆာင္မႈေတြ စည္းရံုးလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြမွာ သမိုင္းရဲ႕ပုခံုးေျပာင္းတာဝန္ကိုယူခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ကိုဘဦးတို႔ ကိုဖိုးက်ားတို႔တို႔ရဲ႕ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ကစခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲမ်ားဟာ မ်ဳိးဆက္အလိုက္ လက္ဆင့္ကမ္းတိုက္ပြဲဆင္ခဲ့တာမွာ ၁၉၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ ကာလမွာတိုင္ျပည္လြတ္လပ္ေရးကို တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ျပည္တြင္းစစ္မီးပါတြဲပါလာခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ဗမာေက်ာင္းသားထုရဲ႕တိုက္ပြဲဟာ ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုျဖတ္သန္းရင္း လက္ဆင့္ကမ္းလာခဲ့ရတယ္။

ဗမာေက်ာင္းသာထုဟာ လူထုအက်ဳိးကိုကာကြယ္ဖို႔ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲအျမင္ေလးခု သတ္မွတ္တိုက္ပြဲဆင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ (က) အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး (ခ) နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး (ဂ) ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ (ဃ) ဒီမိုကေရစီပညာေရးတို႔ျဖစ္တယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲမ်ားဟာ အဆိုးဝါးဆံုး အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုး သမိုင္းအခ်ဳိးအေကြ႔ကိုေရာက္ရွိခဲ့ရတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုေလးစားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္လို႔ က်မ္းက်ိန္တာဝန္ယူထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုေနဝင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ သစၥာေဖာက္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစုက လူထုကိုကာကြယ္ဖို႔ လူထုေခၽြးႏွီးစာနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ စစ္တပ္ကိုေမာင္ပိုင္စီးခြတုန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကိုသိမ္းပိုက္လိုက္တယ္၊ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕မူလအခြင့္အေရးေတြကို နင္းေခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုက္ပြဲအျမင္ေလးခု ေနရာမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီျပည္လည္ထူေထာင္ေရးဟာေရွ႕တန္းေရာက္ ဦးစားေပးျဖစ္လာရတယ္။

ဒါကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပည္သူဘက္ကရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားထုက ကိုသက္ ကိုဗေဆြေလး ကိုလွေရႊစတဲ့ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ တာဝန္သိသိ ဖြင့္ခ် ဖီဆန္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုေနဝင္းနဲ႔ သမိုင္းတရာခံအေပါင္းအပါအာဏာရွင္တစုက လက္နက္မဲ့က်ာင္းသားေတြအေပၚ ဒါး ဒါးခ်င္း လံွလွံခ်င္းလို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္ေၾကာင္ မိုက္ရိုင္းစိန္ေခၚသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္၊ ဒါတင္မက အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးရဲ႕ အထင္ကရ သမဂၢအေဆာက္အဦးႀကီးကိုပါ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္ ဗမာေက်ာင္းသားထုဟာ ဦးညြတ္မသြားခဲ့ဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္က စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ေပးဆက္ခဲ့ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရိုးေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပေတြကလမ္းမေတြမွာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ၊ ကၽြန္းေတြေပၚမွာအထိရွိေနတယ္။

ဗမာေက်ာင္းသားထုရဲ႕တိုက္ပြဲေတြဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူအခြင့္အေရးဆံုးရံႈးေနသမွ်၊၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝ မလံုမျခံဳ ေအးခ်မ္းသာယာမရွိသမွ်၊၊ ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္ေမြးမႈကိုဖ်က္ေႏွာင့္ယွက္ခံေနရ စားဝတ္ေနေရးမျပည့္မဝျဖစ္ေနသမွ် ဗမာေက်ာင္သားေတြရဲ႕တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ရွိေနအံုးမွာျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို ဒီႏွစ္က်ေရာက္တဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဳလိုင္က မီးေမွာင္းထိုးျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္အပါအဝင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က ရက္ရက္စက္စက္ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေနၾကတာဟာ အာဃာတေတြကိုေဖာ္ျပေနတာမဟုတ္ဖူး၊ အနာဂါတ္က်ာင္းသားသူရဲေကာင္းေတြေမြးထုတ္ဖို႔ အတိတ္ေက်ာင္းသားသူရဲေကာင္းေတြကို ဂုဏ္ျပဳေနတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံ့အနာဂတ္ေကာင္းေစခ်င္ရင္ သခၤန္းစာယူသင့္သူေတြ ဆင္ျခင္ၾကေအာင္ သခၤန္းစာေပးေနတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာဂုဏ္ျပဳထိုက္သူ ဦးညြတ္ထိုက္သူေတြကို ဦးညြတ္ဂုဏ္ျပဳတာဟာ မဂၤလာရွိတဲ့ အမူအက်င့္ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔စပ္ဆိုင္တဲ့ အေရးကိစၥေတြကို က်က်နနခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာ သံုသပ္မွတ္တမ္းျပဳၾက သခၤန္းစာယူၾကတယ္ဆိုတာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကိုတန္ဖိုးထားတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီး၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ အေလ့အထျဖစ္ပါတယ္။ မွားတာကိုမွားတယ္လို႔ မေျပာပဲ ဝန္မခံပဲ သင္ပုန္းေခ်တယ္ဆိုတာ ေနာင္မမွားေအာင္မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး၊တရားနည္းလမ္းက်တယ္ မဆိုႏိုင္ဘူးလို႔ (စကားလံုးအတိအက်မဟုတ္) တေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဖ်က္သိမ္းေရး ၈၈ အေရးေတာ္ပံုကေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲမ်ားမွာ ေရွ႕တန္းကေနရာယူခဲ့ၾကသူေတြၾကားမွာေတာ့ ဒီဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ အထိမ္းအမွတ္အရိပ္အေယာင္ေတြမျမင္ရပါဘူး။ ဒါကလဲ အံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ပါ။

အႏွီအသင္းအဖြဲ႕ေတြက အထင္ကရပုဂၢိဳလ္မ်ားက လက္ရွိအေျခအေနဟာ လမ္းေပၚတိုက္ပြဲေတြလုပ္ရမဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ ပူးေပါင္းအေျဖရွာရမဲ့ကာလလို႔ သတ္မွတ္ေၾကာင္း မၾကာခဏထုတ္ေျပာတာေတြၾကားခဲ့ရတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြရဲ႕တိုက္ပြဲေတြ ေရွာင္ခြာခြာေနၾကတယ္၊ နားလည္မႈတည္ေဆာက္ေနတာလားေတာ့မေျပာတတ္ပါ။ စကားလံုးေရြးမရေအာင္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဒီလယ္သိမ္းယာသိမ္းနဲ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ျပႆနာေတြဟာ အရင္အစိုးရလက္ထက္ ဟို ဆဲ့ေလးငါးႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကဟာေတြ ခုမွလာျပႆ  နာလုပ္ရေကာင္းလားဆိုတဲ့ ထမင္းေရပူလွ်ာလြဲ စကားပါ။ ေျမနဲ႔ လုပ္အား အေပၚအမွီျပဳခဲ့သူေတြက သူတို႔မတရားလုပ္ခံခဲ့တာကို မေျပာသာလို႔ၿငိမ္ေနရတာကေန ခုေတာ့ေျပာလို႔ရေလမလားလို႔ေျပာလာၾကသူေတြကို မစာမနာ တန္ျပန္အျပစ္တင္ႏိုင္ၾကတယ္။ အမွားလုပ္ခံရသူေတြအတြက္ အမွားကို အမွန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွ၊ အမွန္ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ေျဖသာႏွစ္သိမ့္ႏိုင္တဲ့အေျခေနေတြ ဖန္တီးေပးႏိုင္မွ အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုတာျဖစ္လာမွာပါ။ ၿပီးေတာ့သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးကို စည္းျခားထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ၁၉၆၂ ကတည္းက ပံုမွန္နည္းတက်ဖြဲ႔စည္းခြင့္ မရခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚေပါက္ေရး ကြက္လပ္ကိုျဖည့္ဆည္းေရးက လံႈ႕ေဆာ္ၾကပ္မတ္ေပးဖို႔ဆိုတာ ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ေတာင္မရေတာ့တဲ့အေျခေနျဖစ္သြားရပါၿပီ။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အေဆာက္အဦကိုသာၿဖိဳဖ်က္လို႔ရမယ္ ေက်ာင္းသားေတြရင္ထဲက သမဂၢစိတ္ဓါတ္ကို ၿဖိဳဖ်က္လို႔မရဘူးလို႔ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေက်ာင္းသားရွိရင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာ ရွိေနမွာပါပဲ။ ဒီအရွိတရားကို ျငင္းဆန္တယ္ဆိုတာဟာ တကယ္ရင္ၾကားေစ့ေျပလည္ခ်င္တဲ့ သေဘာထားမရွိဘူးဆိုတာကိုေဖာ္ျပသလို ႏွီးႏြယ္ပါတ္သက္သူေတြက သမဂၢေပၚေပါက္ေရးကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳေနတာကလည္း တာဝန္မဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စနစ္က်တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢရွိမွသာ ေက်ာင္းသားခ်င္းစည္းရံုးထိန္းညွိႏိုင္သလို အာဏာပိုင္ေတြ အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြအေနနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ပူးေပါင္းအေျဖရွာႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ အနာဂါတ္ကိုပုခံုးေျပာင္းတာဝန္ယူရမဲ့သူေတြၾကားမွာ အစုအဖြဲ႔ေတြ သမဂၢေတြမရွိတဲ့အတြက္ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ စုေပါင္းေဆြးေႏြး စီမံခ်က္ခ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီစုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြမရႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ့အနာဂါတ္ဆိုတာလဲ မွန္းဆမရတဲ့ ဖယိုဖရဲ ဝရုန္းသုန္းကားအနာဂတ္ပဲ ရလာမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီေန႔ဗမာျပည္က သက္ေသပါဘဲ။

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိပ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အိနၵိယမွာ ေက်ာင္းသားေတြအခန္းက႑ကို အာဏာရပါတီကေကာ အတိုက္အခံပါတီေတြကပါ အေလးထားေနရာေပးၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အနီးဆံုးအနာဂါတ္ကိုပိုင္ဆိုင္သူေတြျဖစ္တယ္လို႔လက္ခံၾကတယ္။ ပါတီေတြအလိုက္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြရွိတယ္။ တခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာလို တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေတြအလိုက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကတယ္။ တဖြဲ႔တည္းက အျပတ္အသတ္ႏိုင္ၿပီး သမဂၢဖြဲ႔ႏိုင္တာလဲရွိသလို ႏွစ္ဖြဲ႕ သံုးဖြဲ႕တြဲၿပီး သမဂၢဖြဲ႔ရတဲ့အခါေတြလည္းရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအေရးေတြကို အဓိကလုပ္ၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳမႈကလည္း တကယ္ရွိတဲ့အတြက္ သမဂၢေတြဟာ ၾသဇာလည္းရွိသလို လုပ္ငန္းေတြကိုလဲ စနစ္တက်နဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီလႈပ္ရွားႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ေတာင္ဆိုခ်က္အတိုင္း သမဂၢေတြက ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အေရးဆိုညွိႏိႈင္းတာေတြရွိသလို ေက်ာင္းျပင္က ႏိုင္ငံအေရးေတြမွာလဲ ပံုစံတက်ပူးေပါင္းပါဝင္ၾကတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း သမဂၢေတြနဲ႔ပူးေပါင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ သူတို႔ပါတီ သူတို႔အစိုးရေတြရဲ႕ ကိစၥရပ္အလိုက္သူတို႔မူဝါဒေတြကို ေက်ာင္ေတြနဲ႔ ေဆြေႏြးအျမင္ဖလွယ္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ ၾသဇာအႀကီးဆံုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမဂၢက ေဂ်အင္ယူအက္စ္ယူလို႔အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ ဂ်ဝါဟာလာေနရူးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢျဖစ္တယ္ ( Jawaharlal Nehru University Students Union- JNUSU )။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔လြန္တန္း မဟာနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြအတြက္ပဲျဖစ္တယ္။ အဓိကအားျဖင္လူမႈသိပၸံလို႔ဆိုတဲ့ သမိုင္း၊ ဘာသာေဗဒ၊ နိုင္ငံေရး၊ ဒႆ  န၊ စီးပြားေရး၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတာေတြျဖစ္တယ္။ ဒိတကၠသိုလ္ႀကီးကို အိနၵိယရဲ႕အနာဂါတ္ဦးေခါင္းေတြ ထုတ္လုပ္ရာဌာနလို႔ေတာင္ တင္စားၾကတယ္။ ဒီတကၠသိုလ္ကို အစိုးရဝန္းႀကီးေတြေတာင္ လာေရာက္ေဟာေျပာေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတာမွာ အစိုးရက အိႏၵိယျပည္တြင္းက လက္နက္ကိုင္လႈပ္ရွားမႈေတြအေပၚအစိုးရက ကိုင္တြယ္မဲ့ မူဝါဒပံုစံသစ္ေတြအထိပါ ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္း ဒီသမဂၢကလုပ္တဲ့ သူတို႔အေခၚဒါဘာ (Durbar) ေက်ာင္းသားလြတ္ေတာ္မွာ တစံုတရာဘဝင္က်တဲ့ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားဟာ အိႏၵိယအစိုးရရဲ႕ မူဝါဒေတြျဖစ္လာၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေကာ ေက်ာင္သားေတြပါ အခ်က္အလက္ အကိုးအကားေတြနဲ႔ ပညာပါပါ အျပန္အလွန္ေခ်ပေဆြးေႏြးၾကတာဟာ အေတာ္ကိုအားက်ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

လာၾကကုန္၏၊ သြားၾကကုန္၏၊ သို႔ေသာ္ျမစ္ႀကီးေတာ့စီးဆင္းျမဲဆိုသလို မည္သူေတြကဖိႏွပ္သည္ျဖစ္၊ မည္ဝါေတြက မသိက်ဳိးကၽြံျပဳေနပါေစ ေက်ာင္းသားေတြရွိေနသမွ် ေက်ာင္းသားသမဂၢစိတ္ဓါတ္လည္းဆက္လက္တည္ရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူပဲ ဗမာေက်ာင္းသားထုရဲ႕တိုက္ပြဲေတြဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူအခြင့္အေရးဆံုးရံႈးေနသမွ်၊၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝ မလံုမျခံဳ ေအးခ်မ္းသာယာမရွိသမွ်၊၊ ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္ေမြးမႈကိုဖ်က္ေႏွာင့္ယွက္ခံေနရ စားဝတ္ေနေရးမျပည့္မဝျဖစ္ေနသမွ် ဗမာေက်ာင္သားေတြရဲ႕တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ရွိေနအံုးမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဒီႏွစ္က်ေရာက္တဲ့ ဆဲဗင္းဂ်ဳလိုင္က မီးေမွာင္းထိုးျပလိုက္ၿပီးျဖစ္တယ္။

အေဟာင္းတခုရဲ႕နိဂံုးဟာ အသစ္တခုရဲ႕နိဒါန္းျဖစ္တယ္။

At the end of one is begin of another.

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၉၊ရ၊၂၀၁၄