သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား အပိုင္း(၈)

“က်ေနာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔လို တကၠသိုလ္ပညာလည္းမသင္ဖူးဘူး၊ ဆင္းရဲတယ္။ ေလးတန္းအထိပဲ ေက်ာင္းတက္ဖူးတယ္၊ သူမ်ားအိမ္က ကၽြဲ ႏြား၊ ဆိတ္ေတြေက်ာင္းၿပီး အိမ္အတြက္ဝင္ေငြရွာခဲ့ရတယ္။ ငယ္ငယ္ကထဲက သူမ်ားလို၊ အဝတ္အ စားေကာင္းေကာင္းမဝတ္ခဲ့ရဘူး၊ ဟင္းေကာင္းေကာင္းမစားရဘူး၊ အမိုးလံုတဲ့အိမ္နဲ႔
မေနဖူးဘူး”

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ခြတ္ေဒါင္းအလံႀကီးေနာက္ခံထားၿပီး၊ ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။

ခမ္းမအလည္ မ်က္ႏွာက်က္ကေန၊ ခ်ိတ္နဲ႔ဆဲြထားတဲ့ လသာမွန္အိမ္ႀကီးရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ၊ ေဇာ္ျမင့္မ်က္ရည္ ေဝေနတာကို ျမင္ရတယ္။

“က်ေနာ္ တမူးနယ္စပ္မွာ၊ ကုန္ထမ္းၿပီးထမင္းရွာစားေနတာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပလို႔ စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္တယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသတယ္၊ ဒီနယ္စပ္မွာစစ္သားေတြနဲ႔ ဓားျပေတြ၊ ကသဲသူပုန္ေတြပဲ တိုက္ပဲြျဖစ္ တာၾကားဖူးတာ၊ တကၠသိုလ္မွာ တိုက္ပဲြျဖစ္တာအံ့ၾသတယ္” အားလံုးျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားတယ္။

“ေက်ာင္းသားေတြ စစ္သင္တန္းတက္မယ္ၾကားလို႔ မိုးေရးဘက္ကိုလာၾကည့္ေတာ့၊ အသက္ငယ္ငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္သနားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တခုခုလုပ္ခ်င္ေနတယ္” ဗလံုးဗေထြးေလသံနဲ႔ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္ ေျပာေနတာကို အားလံုးက သေဘာက်ေနတယ္။

“က်ေနာ့္အထမ္းသမားဘဝကို ုက်ေနာ္ မေၾကနပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔အတူ၊ ထမင္းပဲခ်က္ရခ်က္ရ၊ ေရပဲခတ္ရ ခတ္ရ၊ ထင္းပဲခဲြရခဲြရဆိုၿပီး လိုက္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ကို ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းပါ။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဘာလုပ္ရလုပ္ရ ေနာက္ ကေနလိုက္လုပ္ပါ့မယ္၊ က်ေနာ္ အထမ္းသမားပါ။ က်န္းမာေရးေကာင္းပါတယ္”

ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ဦးညႊတ္အေလးျပဳလိုက္တဲ့ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕ ေဟာေျပာမႈအဆံုးမွာ တျခားေန႔ေတြထက္ လက္ခုတ္သံက သိသိ သာသာႀကီး က်ယ္ေလာင္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ ဒါက ညဦးပိုင္းမအိပ္ခင္ ရဲေဘာ္အားလံုး၊ အလွည့္က် မိမိအ ေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာရတဲ့အခ်ိန္၊ မေျပာမေန ရမို႔ မရဲတရဲ ထြက္ေျပာလိုက္ရတဲ့ ေဇာ္ျမင့္ရဲ႕အ႐ိုးသားဆံုး ရင္ဖြင့္သံပါ။

က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူအတန္းအစားအစံုပါသလို စ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ပါ။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာ ဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ႐ံုးဝန္ထမ္း၊ လက္ႏွိပ္စက္သမား၊ စစ္ထြက္၊ ေစ်းသည္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ပန္းရံ ဆရာ အစံုအစံု။ အေစာပိုင္းကာလ၊ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကလည္း အခ်ိန္ျပည့္။
မနက္အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္၊ တန္းစီၿပီး ခြတ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုအေလးျပဳတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ သီခ်င္း၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းေတြဆိုတယ္။ ေနာက္ ဦးစီးအဖဲြ႔က ဆရာထူးျဖစ္ေစ၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး ျဖစ္ေစ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလို စကားေျပာတယ္။ တပ္စုေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း စည္းကမ္းတခ်ဳိ႕ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကသဲအရာရိွနဲ႔ စစ္သားတခ်ဳိ႕ လူလာစစ္တယ္၊ သတင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ထူးျခားမႈျဖစ္ျဖစ္ စည္းကမ္းခ်က္ တခုခု ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျပာစရာရိွရင္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “က်ငမ္း” ေလးေသာက္ၿပီးရင္၊ သင္တန္းဆရာ ညီညီလြင္ရဲ႕ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တယ္။ ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာေလွ်ာက္၊ ေတာင္ကုန္းအထက္နဲ႔ေအာက္ေျပး၊ ကိုယ္ကာယေလ႔က်င့္ေပါ့။

ၿပီးရင္ သာလြန္ဂ်ဳ(စ္) ေသာက္။

ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီးဦးအာေလာကရဲ႕၊ ကိုယ္ခံပညာ ျမန္မာ့သိုင္းသင္တန္းမွာ ဝါးရင္းတုတ္အတို၊ အရွည္ေတြနဲ႔ ယီး ယား၊ ေျဖာင္း..ေျဖာင္း၊ အသံေတြလာမယ္။ ဦးအာေလာ သင္တန္းၿပီးရင္ ဆရာထူးက၊ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းနဲ႔ သမိုင္းကိုပို႔ခ် တယ္။ ၿပီးရင္ စခန္းပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္။ ေန႔လည္စာထမင္းစား။ ခနတျဖဳတ္နားၿပီး၊ ေန႔လည္တနာရီက်ေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးရဲ႕ ေရွးဦးသူနာျပဳသင္တန္း၊ ကိုဘရန္ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြက ရိွျပန္ေသးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာစစ္ၿငိမ္းေအးရဲ႕ပန္းခ်ီသင္တန္းကလည္း လူအင္မတန္စီပါ့။

က်ေနာ္လည္းအစပိုင္းေတာ့ သြားတက္လိုက္ေသးတယ္။ တရက္လာလည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းပဲဆဲြခိုင္း၊ ေနာက္တရက္လည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းပဲဆဲြ၊ ေနာက္တပတ္လည္း မ်ဥ္းေၾကာင္းဆဲြနည္းကမတက္ေတာ့၊ စိတ္ေလၿပီး ပန္းခ်ီသင္တန္း မတက္ေတာ့ ဘူး။ ဇဲြေကာင္းတဲ့ သင္တန္းသား၊ ေလးေယာက္၊ ငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့၊ မ်ဥ္းေတြဆဲြၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပန္းခ်ီထိန္လင္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီဇဲြကပဲ သူ႔ကို ပန္းခ်ီဆရာဘဝကို ေျပာင္းေပးလိုက္တာ။

ေနာက္ထပ္ ဇဲြေကာင္းတဲ့ ေဇာ္ႀကီးဆိုတာရိွေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း၊ နယူးေဒလီကဆႏၵျပပဲြေတြ၊ အခမ္းအနားေတြဆို သူ႔ လက္ရာေတြေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ၊ ေထာက္လွမ္းေရး ခင္ညြန္႔ုပံုေတြ အလြတ္ရတယ္။ ေဇာ္ႀကီး အရင္ဆံုး အလြတ္ဆဲြတတ္တဲ့ပံုက “ကယ္တင္ရွင္ ခရစ္ေတာ္ေယ႐ႈ” ပံု ျဖစ္တယ္။ လက္ဝါးကားတိုင္နဲ႔ပံု၊ ေရွ႕တည့္တည့္ မ်က္ႏွာ၊ ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေယ႐ႈပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးဆဲြၿပီး၊ မဏိပူရျပည္သား ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္အသိေတြကို လက္ေဆာင္ ေပးတယ္။ ဟိုကလည္း သူ႔ကို လဘက္ရည္ဘိုးေလးဘာေလး ေပးတယ္။

တခါက်ေတာ ခတ္ေနာက္ေနာက္ နာဂစစ္သားတေယာက္က၊ ေဇာ္ႀကီးဆဲြတဲ့ ေယ႐ႈပံုေအာက္မွာ “ေယရႈခရစ္ေတာ္၏ပံု” လို႔စာေရးခိုင္းတယ္။ ပန္းခ်ီေဇာ္ႀကီးကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နာဂစစ္သားက ေဇာ္ႀကီးကို “အင္းအခုမ ေယရႈပံုမွန္း၊ လူေတြသိၾကမွာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဇာ္ႀကီးပံုတူဆဲြရင္အဲလို။ ပံုေအာက္က ေနဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ နာမည္ေရးေပးရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ သင္တန္းေတြက အဲဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ေနာက္ပိုင္း လူပညာရွိ္၊ ရဟန္းပညာရွိ ေတြေရာက္လာေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ေတြ တိုးလာေတာ့တာပဲ။ ဘုန္းႀကီး ဦးေရဝတရဲ႕လကၡဏာ၊ ေဗဒင္သင္တန္း၊ ရဲျမင့္စိုးရဲ႕ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔၊ ကရာေတးသင္တန္း၊ ေအာင္သန္႔မင္းရဲ႕ တိုက္ကြမ္ဒိုသင္တန္း၊ ေဇာ္ဝင္းဆက္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ သင္တန္းေတြပါ တိုးလာတယ္။

လကၡဏာဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ဦးဇင္း ဦးေရဝရဆီ၊ ေန႔လည္ေနခင္းအားတာနဲ႔ လူတိုင္းလူတိုင္း မေယာင္မလည္နဲ႔ လကၡဏာသြားေမးေလ႔ရိွတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဗဒင္လကၡဏာ မယံုဘူးဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ပါလိုက္ေသး။ စခန္းက လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လကၡၡဏာေတြ ဦးဇင္းၾကည့္ဖူးတယ္။ တခါေတာ့ ဦးဇင္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ့ကို ေျပာတယ္။

“က်ဳပ္တို႔အဖဲြ႔ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ရမယ္မထင္ဘူးဗ်” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးဇင္း” ဦးဇင္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေလသံနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “က်ဳပ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ လကၡဏာေတြထဲမွာ၊ အားလံုးက ဥပေစၥယကံနဲ႔လြတ္ေနတယ္” ဥပေစၥယကံဆိုတာ သူတပါးလုပ္ၾကံမႈနဲ႔ အနိစၥေရာက္ႏိုင္တဲ့ ကံကိုဆိုလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီအရပ္မွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္ေတာ့ ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာ၊ အားလံုးကေမ်ာ္လင့္ထားသလို၊ ရန္သူနဲ႔ရင္ဆိုင္ တိုက္ပဲြဝင္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးမရိွဘူးလို႔ ဆိုလို တာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ စခန္းရဲ႕ (ေဆးရံုအေဆာက္အဦ) ေအာက္မွာ ေဘာ္လံုးကြင္းအက်ယ္ႀကီး ရိွတယ္။ ေဘာ္လံုးကြင္းက၊ ေတာင္ကုန္းက်ယ္ႀကီးတခုကို ေျမညီညႇိထားပံုရတယ္။ ေဘာ္လံုးကြင္းေအာက္မွာ မဏိပူရအမွတ္ (၈) ႐ိုင္ဖယ္တပ္စခန္း၊ ကင္န္တင္း၊ လူပ်ဳိရိပ္သာ။ တပ္စခန္းရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းမွာ အလုပ္သမားအိမ္ေထာင္သည္တန္းလ်ား၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးမွာလည္း သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာနဲ႔ စစ္သားတန္းလ်ားေတြရိွတယ္။ ခ်န္ဒယ္သြားတဲ့ ကားလမ္းေဘးကေန၊
အမွတ္(၈) ႐ိုင္ဖယ္တပ္ရင္း၊ ေတာင္ေၾကာလမ္းေလးအတိုင္းတက္သြားရင္၊ ေတာင္ကုန္းထိတ္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္း၊ စခန္း အေနာက္ဖက္မွာ ေျခသလံုးေလာက္၊ ေပါင္ရင္းေလာက္တုတ္တဲ့ စကပ္ပင္ေတြ ေတာထေနတာကို ေန႔စဥ္ ခုတ္ထြင္ေျမ ညႇိလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သံဆူးႀကိဳးခတ္ထားတဲ့ ဝန္းအျပင္မွာ၊ ကစားကြင္းတခု ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကစား ကြင္းအေရွ႕ဘက္မွာအရာရိွရိပ္သာ တိုက္ပုေလးေတြ ၃ လံုးေလာက္ ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းညာဘက္ေတာင္ကုန္း ဆင္ေျခေလ်ာ အဆင္းမွာေတာ့ တပ္ရင္းမႈးရဲ႕အိမ္။ ဝဝေတာင့္ေတာင့္ မီဇိုခ်င္းလူမ်ဳိး။ ပါးရဲြ႕ရဲြ႕နဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ထဲက လု႐ိႈင္း လူမ်ဳိး မစန္းပီြးနဲ႔ စကားတူ၊ လူမ်ဳိးတူတယ္။ မၾကာခန မစန္းပြီးက အရာရိွမွာတာေတြကို ဘာသာျပန္ေပးတတ္တယ္။

တေန႔တပ္ရင္းမႈးနဲ႔အတူ အိႏိၵယေထာက္လွမ္းေရး (သုေသသနနဲ႔ မွတ္တမ္းဌာန) က လူတခ်ဳိ႕ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ဦးစီးအဖဲြ႔ (ဆရာထူး၊ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္လ္၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ ကိုစစ္ၿငိမ္းေအးတို႔အျပင္၊ ကိုဘရမ္၊
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္ တို႔ ရံုးခန္းထဲ သီးျခားေဆြးေႏြးတယ္။ မၾကာခင္ ကိုဘရမ္နဲ႔၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္ တို႔ ေထာက္လွမ္း ေရးအဖဲြ႔နဲ႔ ပါသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သူမ်ားထက္စာရင္ အဂၤလိပ္လို ပိုၿပီးေရးတတ္ ေျပာတတ္လို႔ အဖဲြ႔ကိုယ္စားတခုခု သြားေဆြးေႏြးတယ္ ထင္တာေပါ့။ ဦးစီးအဖဲြ႔ကလည္း ေရေရရာရာ မေျပာျပဘူး။
ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပူးတဲြလုပ္စရာရိွလို႔ ေခၚသြားတယ္ပဲ ေျပာတယ္။ သူတို႔သြားတာ သီတင္းပတ္ေတာ္ေတာ္ၾကတယ္။ ေနာက္မွျပန္သိရတာက သူတို႔က (Liemakhun) လိုင္မခြန္းလို႔ေခၚတဲ့ အိႏိၵယစစ္တပ္ အေရွ႕ေျမာက္ျပည္နယ္နဲ႔ ျမန္မာ ျပည္ဆိုင္ရာ၊ နယ္စပ္ေရးရာစစ္တပ္သုေသသန မွတ္တမ္းအဖဲြ႔၊ အေျခစိုက္တဲ့ဌာန (RAW) ကို ေခၚသြားၿပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ လမ္းတံတားေျမပံုေတြကို၊ ဘာသာျပန္ခိုင္းတာ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာစစ္အစိုးရထုတ္သတင္းစာ၊ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခ်က္ေတြနဲ႔ အတိုက္အခံအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြလည္းပါတယ္။ တကယ္တမ္းဆို၊ အဲဒီလိုဌာနေတြမွာ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကၽြမ္းက်င္သူေတြ ခန္႔ထားၿပီးသား။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကလူေတြကိုေခၚၿပီး သက္သက္အျမတ္ထုတ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္၊ အေကာင္အႀကီးႀကီး ထင္ေနတာ။ ဗမာျပည္ မွာက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္၊ အဲဒီကာလေတြက စစ္တပ္အရာႀကီးေတြထက္ တန္ခိုးထြားတာကိုး။ ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ တာကိုး။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာက သူ႔က႑နဲ႔သူ တသီးတျခားပဲ။ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ကေတာင္ ဗိုလ္မွဴးပဲ ျဖစ္ ျဖစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကတာ။ ၾကံဳတံုးေျပာအံုးမယ္။

တခါတုန္းက နယူး ေဒလီသြားတဲ့ရထားေပၚမွာ အိႏိၵယစစ္တပ္ဗိုလ္မွဴးတေယာက္၊ ယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ပါလာတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္၊ အေအး ေရာင္းတဲ့ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္အရြယ္၊ ကုလားေလးတေယာက္က “ကိုကာကိုလာရမယ္၊ ပက္ပ္စီရမယ္” ဆိုၿပီး သူ႔အေအး ပုလင္းေတြကို သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အဖံုးဖြင့္တဲ့အရာနဲ႔ တခၽြင္ခၽြင္ေခါက္္ၿပီးေရာင္းတယ္။ ကုလားေလး အ သံက စူးစူး၊ ပုလင္းေခါက္သံက တညံညံဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွမခံသာဘူး၊ အေတာ့ကိုနားၿငီးတာ။ အနားက ယူနီေဖာင္း ဝတ္ႀကီးက အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ပင္ပမ္းလာဟန္တူတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ခတ္မာမာအသံနဲ႔ ေဟာက္ၿပီး ေမာင္းထုတ္တယ္။ ဟိုဘက္သြားေအာ္ေရာင္းဆိုၿပီး။ ဒီေတာ့ ေစ်းသည္ေလးက၊ကိုယ့္ဖာသာေစ်းေရာင္းတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီး ျပန္ခံေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာကမေရႊ႕ေတာ့ဘဲ၊ နဂိုထက္ ပိုက်ယ္ေအာင္ေအာ္လိုက္၊ ပုလင္း ေခါက္လိုက္လုပ္ေနေရာ။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလက္ေျမႇာက္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔စကားျပန္ျပင္ေျပာမွ ကုလား ေလးေက်နပ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတယ္။

ဆိုလိုတာက သူမ်ားေတြဆီမွာ အာဏာပါဝါျပလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ကိုယ္ပဲ။ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္တာက ပို ဆိုးတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ အျမင္မက်ယ္၊ ဗဟုသုတမရိွေတာ့ မတရားခိုင္းတာခံလိုက္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လမ္းတံတားေျမပံုေတြကို တပါးလက္ထဲ ဘာသာျပန္ ထိုးအပ္လိုက္ရတာ သိတ္ကိုရင္နာစရာေကာင္းတယ္။ အသံုးခ်ခံ လိုက္ရတာ။ ဒီလိုလုပ္ေပးလိုက္လို႔ သူတို႔ဆီက က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ သင္တန္းေတြလည္းမရ၊ လက္နက္လည္းမရ၊ ရုတ္ စြအဆံုး ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ေတာင္ရခဲ့တာမႈတ္ဘူး။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲက က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့၊ ကိုဘရမ္တို႔၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လူႀကီးေတြနဲ႔ အျပတ္ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးေနၿပီ၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမအတြက္လား၊ လက္နက္ကိုင္သင္တန္းအတြက္လားေပါ့။ အဟာရ မရိွတာေတြစား၊ စစ္တိုက္ဖို႔ခံႏိုင္ရည္ရိွေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္၊ ေန႔ေန႔ညည မညည္းမညဴ ဒုကၡခံခဲ့တာ ကိုယ့္အတြက္ သာဆို၊ လူတိုင္းဟာ အဲေလာက္ သီးခံၾကမွာမဟုတ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူအတြက္ ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဂုဏ္ သိကၡာ၊ ေက်ာင္းသားဂုဏ္သိကၡာ ခြတ္ေဒါင္းဂုဏ္သိကၡာ…။ အဲဒီ ဂုဏ္သိကၡာေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး၊ အမ်ား အျမင္မွာ၊ သနားစရာေကာင္းေအာင္၊ လႈပ္ရွားရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ သနားစရာေကာင္းေနသလဲဆို၊ အိႏိၵယဆီက ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္တဲ့ ေသနတ္.. ေသနတ္ ဆိုတာကို ရလိမ္႔မယ္လို႔ ေမ်ာ္လင့္ၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ၾကတယ္။

၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သစ္သားေသနတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာ၊ စစ္ေရးေတြေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတဲ့ အ႐ူးတပိုင္းလို၊ ဘဝေတြ ပဲ ျဖစ္တယ္။

ကိုညိဳ