Monday, May 6, 2013
သူတို႔ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၂)
“ဟ ဟ ဟာ ဒါ မိုးေရးဘက္သြားတဲ့လမ္းမဟုတ္ဖူးဗ်..လမ္းလဲႊသြားၿပီ ဟာ ဒါ နယူးစန္းသာ ဘက္သြားတာဗ် က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္”
အိုး အကာအလံုအုပ္ထားတဲ့ထရပ္ကား တာလပတ္မိုးကာရဲ႕ တထြာေက်ာ္ေက်ာ္ျပဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္လာတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕က ၀င္းကို ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ကားေပၚမွာအေတြးကိုစီနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး တုန္လႈပ္သြားတယ္။
“သူတို႔ေျပာေတာ့ မိုးေရးကို ပို႔ေပးမယ္ဆို” “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဒီေကာင္ေတြညာေခၚလာၿပီ”
ပူညံပူညံတေယာက္တေပါက္ေျပာေနၾကၿပီ။ မူလက မိုးေရးက က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီပို႔ေပးမယ္လို႔ ကသဲတပ္ ရင္းမွဴးက ကတိျပဳတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ သိထားတယ္။ အခုဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?ဲ၊ ဘယ္ကိုပို႔မွာလဲ?၊ ဘယ္ေခၚသြား မွာလဲ? ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အားလံုးဟာ မေရမရာေတြျဖစ္ေနတယ္။
၁၉၈၉ ဧၿပီလ၂၄ ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို အမိုးအလံုအုပ္ထားတဲ့ စစ္ထရပ္ကားႀကီးႏွစ္စီးေပၚ လူ ၈၀ ေက်ာ ္ေလာက္ကိုခဲြတင္ၿပီး ကသဲစစ္သားလက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရးကား၂စီးနဲ႔ ညႇပ္ေခၚလာတာ။ အခ်ိန္က ညေန ေန၀င္ၿပီးစပဲ။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကေန ထြက္လည္ေနက် ရြာေတြေရာက္ေတာ့ လက္ထဲက “ဗမာေက်ာင္းသားေတြပါ၊ က်ေနာ္ တို႔ကို ကယ္ပါ၊ အမွတ္(၈) ရိုင္ဖယ္တပ္က ဗမာျပည္ကိုျပန္ပို႔ေနပါတယ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာရြက္အပိုင္းေတြ ပစ္ခ်ခဲ႔တယ္။
ပါလဲ လမ္းခဲြေရာက္ေတာ့ ခေလးငယ္ေတြ ေရပက္ေနတာ၊ ေဆးေရာင္ေတြေပက်ံေနတာကို တာလပတ္မိုး ကာႀကီးၾကား ကေန လွမ္းျမင္ေတာ့မွ ေအာ္.. ဒီေန႔ အိႏိၵယသၾကၤန္က်ေနပါလားလို႔ သတိရလိုက္တယ္။ အိႏိၵယသၾကၤန္က က်ေနာ္တို႔ ထက္ တလပိုေစာတယ္။ ဟိုလီပဲြလို႔ေခၚတယ္။ က်င္းပတဲ့အဓိပၸါယ္ကလည္း ျမန္မာနဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ ေႏြဦးရာသီ သစ ္ရြက္ေတြအသစ္ထြက္ၿပီး လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ေတြ အနားရတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္တယ္။ ေရာင္စံုပန္းေတြပြင့္တဲ့ ကာလ လည္းျဖစ္တယ္။ လွပေနတဲ့သဘာ၀ေလာကႀကီးကို ပမာထားၿပီး ေရာင္စံုေဆးမႈန္႔ေတြသံုးတာလို႔ မွတ္သားဖူးတယ္။
သူမ်ားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျမဴးေနခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္အနာဂတ္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ မနက္ဖန္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး။ အရာရာဟာ ဘာမွမေသခ်ာဘူး။ ဘာအလွအပမွလည္း မခံစားနိုင္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းတေျဖးေျဖးအေမွာင္ဘက္ကိုေရာက္လာၿပီ။ “ကားရပ္ခိုင္းပါ..ကားရပ္ခိုင္းပါ” ရုတ္တရက္ မခ်ိမဆန္႔နဲ႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ သက္ေထြး (ကာတြန္း-ဂ်ဳိကာ) အသံေၾကာင့္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဂ်ဳိကာကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ ဂ်ဳိကာမ်က္ႏွာ ရံႈ႕မဲ႔ေနတယ္၊ ခါးကုန္းထားတယ္။ သူ႔ေဘးကတေယာက္ကပဲ ေျဖလိုက္ တယ္။ “ခ်ီးပါခ်င္လို႔တဲ့” အားလံုးျပာသြားတယ္။ ကားေဘာ္ဒီကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ထုၾကတယ္။ ကားသမားက ဘယ္ရပ္ေပးမ ပဲ။ ပိုေတာင္ျမန္လာေသးတယ္။ အေရးထဲမွာအရာေပၚတဲ့ ဂ်ဳိကာအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရမလို မဲ႔ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ “ကဲကဲ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိပ္ရိွလားေဟ့” တေယာက္ကေမးတယ္။ အာလူးေတြထုတ္ထားတဲ့ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိပ္္တအိပ္ ရသြားေတာ့ ဂ်ဳိကာ ကို္ကမ္းၿပီး ကားေဒါင့္ေလးမွာထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အနားကလူေတြ အားလံုး ႏွာေခါင္းေတြပိတ္ၿပီး တဖက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲထားၾကတယ္။
“ေသခ်ာၿပီ ဒါနယူးစန္းသာ သြားတဲ့ လမ္းခဲြ” တခ်ိန္လံုး မ်က္ႏွာကို မိုးကာအျပဲနဲ႔အပ္ၿပီး အျပင္ေလာကကို ေတာက္ ေလွ်ာက္စူးစမ္းေနတဲ့ ၀င္းကို က ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။
“က်ေနာ္ ဒီဘက္ႏြားေတြေမာင္းၿပီးလာေရာင္းဖူးတယ္၊ ဗမာျပည္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲ”
ဗမာျပည္ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္းထၿပီး ကားေပၚထိုင္ၿပီးယိမ္းထိုးေနသူေတြကို ဟိုခြ ဒီေက်ာ္ၿပီး တာလပတ္အျပဲေလးက ေန အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးတလက္လက္နဲ႔ သြပ္မိုးအိမ္တခ်ဳိ႕ကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႕ရတယ္။ ရြာတရြာျဖတ္ ေနတာပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ သရပ္ပင္နဲ႔ ကြမ္းသီးပင္၊ ပိႏၷဲပင္တခ်ဳိ႕ေတြ႔ရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုအပင္ေတြနဲ႔ ေက်း ရြာအေနအထားက က်ေနာ္တို႔ဘက္နဲ႔ခတ္ဆင္ဆင္။ ေနာက္ေတာ့သိပ္မၾကာဘူး၊ ထရပ္ကားႀကီး ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းနဲ႔ ရြာ ထဲ၀င္လာတယ္။ တေအာင့္ေလာက္မွာ ကားရပ္သြားတယ္။
“Come down, Come down, all..all” က်ေနာ္တို႔ကား တာလဘတ္ႀကီးလွန္ၿပီး ကသဲအရာရိွတေယာက္က ကားေပၚ က အားလံုးဆင္းဖို႔ ေအာ္ရင္း တခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အထုပ္္အပိုးကိုယ္စီနဲ႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ကြင္းကရွင္းေနတယ္။ အခ်ိန္က ည ၁၁ နာရီေက်ာ္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြကိုေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ့္ ေျမကိုယ့္အရပ္ကိုျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနခဲ႔တဲ့ သက္တမ္း ၅ လ ေလာက္သာရိွပါေသးတယ္။ အခု ဗမာျပည္ကို ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ လူသူမသိ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမာင္းႏွင္ခံလိုက္ရၿပီ ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။
“Everybody come here” ကသဲအရာရိွႀကီးက အိမ္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေရွ႕မွာ တန္းစီေနရာယူခိုင္းတယ္။ တပ္ၾကပ္တေယာက္ က လူစစ္တယ္။ အားလံုးေပါင္း ၈၇ ေယာက္ေလာက္ရိွမယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဖိုးပါႀကီးလို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ ခတ္၀၀ (ဖိုးပါႀကီးနဲ႔ ဆင္တယ္) လူ၀န္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနအရာရိွက က်ေနာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္လိုေျပာတယ္။ အဓိပၸါယ္က ေတာ့ “မင္းတို႔ရဲ႕သေဘာဆႏၵအရ ဒီေနရာကိုေရာက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ အိႏိၵယ နယ္ျခားျဖစ္တယ္။ တ ဘက္မွာ ျမန္မာျပည္ပဲ။ မင္းတို႔ကိုနယ္စပ္အထိလိုက္ပို႔ေပးမယ္။ မင္းတို႔နိုင္ငံ မင္းတို႔ျပန္နိုင္ပါၿပီ၊ ဒီဘက္ကိုျပန္လာရင္ တရားဥပေဒအတိုင္းအေရးယူမွာျဖစ္တယ္” ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ဂတိအတိုင္း မိုးေရးမပို႔တာလဲ ဆိုၿပီး ေစာဒကတက္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ထဲက ခ်ာတိတ္ေလး ရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့မ်က္လံုးေတြကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတယ္။ အားကိုးရာမဲ႔သလိုခံစားေနရတယ္။ သြားၿပီ ငါတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြပ်က္စီးၿပီဆိုတဲ့အေတြးပဲ စိတ္ထဲေရာက္ေနတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တူတာ ဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသးဖူး အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာပဲ ရန္သူဆီအညံ့ခံရေတာ့မွာလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္း ေတြ၀င္လာတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ ရြာက ခ်င္းလူႀကီးတေယာက္ မစန္းပြီးနဲ႔ တိုးတိုးႀကိတ္ၿပီး ခ်င္းစကား (မီဇိုဘာ သာစကား) ေျပာေနတယ္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အဲဒီလူႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ပံုရတယ္။
ခနေန က်ေနာ္တို႔အားလံုးတန္းစီၿပီး ေတာ့ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာ လက္နက္ကိုင္ကသဲစစ္သားေတြျခံရံၿပီး စထြက္တယ္။ ရြာ အျပင္ လယ္ကြင္းႀကီးကိုျဖတ္ၾက တယ္။ လယ္ကြင္းကိုျဖတ္ရမွ လကေတာ္ေတာ္သာေနတာ သတိထားမိတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အိႏိၵယနယ္ျခားရဲ ကင္းတဲေလးေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ခနေနေတာ့ ရြာသခ်ဳိင္းကုန္းကိုျဖတ္ရ တယ္။ ခရစ္ယာန္ရြာဆိုေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္ေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ လေရာင္ေအာက္မွာရွင္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲ လန္႔ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ဒီမွာ ငါတို႔ကိုပစ္သတ္လည္းခံရမွာပဲလို႔ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ေတြးမိေသးတယ္။
သိပ္မၾကာခင္ ေတာအုပ္အစပ္ေလးကိုေရာက္လာတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုကိုျဖတ္တဲ့ သစ္လံုးတံတားေလးနားေရာက္ ေတာ့ စစ္သားေတြကရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေရွ႕ကေန တံတားကိုျမန္ျမန္ျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးလူ လည္းျဖတ္ၿပီးေရာ ကသဲစစ္ဗိုလ္က “That is your countary.Go back there.Don’t come back here” အဲဒါ ဗမာျပည္ပဲ၊ သြားေတာ့၊ ဒီကိုျပန္မလာနဲ႔လို႔ ႏွင္ထုတ္တယ္။ စစ္သားေတြေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတယ္။ အခုန ရြာ သူႀကီးက ခနရပ္ၿပီး မစန္းပြီးနဲ႔ ခ်င္းလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ဗမာစကား၀ဲ၀ဲနဲ႔ “စန္းပြီးကို ေျပာထားတယ္၊ ဒီည ဟိုဘက္ကေတာထဲမွာသြားေနပါ။ မနက္က်ရင္ က်ေနာ့ဆီ လူ ၂ ေယာက္လႊတ္လိုက္ပါ” လို႔မွာတယ္။ “သြားၾကသြားၾက ဘုရားေကာင္းခ်ီးေပးမွာပါ” တဲ့။
က်ေနာ္တို႔ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေတာလမ္းအတိုင္း တန္းစီၿပီးသြားၾကတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက လူ၀တ္နဲ႔ ဦးဇင္း ဦးအာေလာကနဲ႔ ၀င္းကိုတို႔။ က်ေနာ္က ေနာက္နားေလာက္မွာ။ အေတာ္ေလးသြားလိုက္၊ ေတာတိုးသံၾကားရင္ ထိုင္ခ်ၿပီးနားစြင့္လိုက္၊ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဆက္သြားလိုက္ ရပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္သတိႀကီးႀကီးထားသြားေနၾကတာပါ။ ဘိုက္ေတြလည္း ဆာေနၿပီ။ ေရလည္းငတ္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြေရာေနတယ္။ သြားေနရင္း က်ေနာ့ေရွ႕က သြားေနသူေတြ တဂၽြတ္ ဂၽြတ္နဲ႔၀ါးစားေနသံၾကားရတယ္။ ဘာစားေနၾကမွန္းမသိ။ မေနႏိုင္ဘူး၊ ဘိုက္က တဂီြဂီြျဖစ္ေနၿပီ။ ေမးၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ့ေရွ႕က ဘိုက္ေပါက္ကို (သူ႔နာမည္ေမ႔ေနတယ္၊ ေအာင္ေဌးေက်ာ္လားမသိ၊ သခင္တင္ျမေျမးတဲ့၊ ၈၈ ဆႏၵျပပဲြမွာ ၀မ္းဘိုက္ ေသနပ္မွန္ၿပီး သူ႔ကို ဘိုက္ေပါက္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္္) ဘာစားေနတာလဲ? သူကရီျပၿပီး သူ႔ေက်ာပိုးအိပ္ထဲက အသီးတလံုး ထုတ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ဘာမွထပ္မေမးဖူး ခ်က္ခ်င္း ကိုက္၀ါးလိုက္တယ္။ စိမ္းရႊင္ရႊင္ အရသာနဲ႔ စားလို႔မေကာင္းဘူး၊ ေရငတ္ေတာ့ေျပသလိုလိုပဲ။ တကိုက္၀ါးၿပီးထပ္မစားနိုင္ဘူး၊ “ဘာႀကီးလဲ” “အာလူး”၊ စိတ္ပ်က္ၿပီးလက္ထဲကဟာႀကီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္မျမင္မစမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးတခုကိုေရာက္လာတယ္။ လူအားလံုးစု လိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ ညအိပ္ရေအာင္ ဦးအာေလာက ကေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ သစ္ပင္ေအာက္ေလး၊ ျခံဳေလး ေတြေလအကာအကြယ္ယူၿပီး ပုဆိုးေတြျခံဳအိပ္ၾကတယ္။ စိတ္ေရာလူေရာပင္ပမ္းေပမဲ႔ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ က်ေနာ့မွာ မအိပ္နိုင္ဘူး။ ငါအိမ္ျပန္လို႔မျဖစ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ၊ ဒီအတိုင္းဆိုရွက္စရာႀကီး၊ ဘာမွလည္းမလုပ္နိုင္ေသးဖူး၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရတာမလြယ္ပါလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ေတြတံုးက က်ေတာ့ ကူညီမယ့္ နိုင္ငံကအသင့္၊ သူတို႔ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္တာကမွ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ေတြလို စစ္သင္တန္းရမယ္ထင္လို႔ ဒီကိုလာခဲ႔တာ။ အိႏိၵယလာတာမွားၿပီ။ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံဆိုၿပီး အထင္ႀကီးမိတာလဲြကုန္ၿပီ။ ငါတို႔တေတြကိုယ္က မညီညြတ္တာလည္းပါ ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္လူေတြက ဒီပံုစံနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ရလို႔ေတာ့ ရန္သူ ေတာင္ ကိုယ့္ကိုတိုက္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဖူး၊ အခ်င္းခ်င္းေဆာ္္ကုန္တာနဲ႔ အကုန္ေသမွာ။ ဟိုအျပစ္တင္၊ ဒီအျပစ္ျမင္နဲ႔ တေယာက္ထဲအေတြးပြားရင္း က်ေနာ္လည္းေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ရုတ္တရက္ နိုးလာေတာ့ အရုဏ္တက္ေနၿပီ။ ေဘးဘီထၾကည့္ေတာ့ အားလံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိပ္ေနတာ ေတာင္ဂတံုးကုန္းျမင့္ေလးတခုမွာ။ ေအာက္ဖက္မွာ လူသံလိုလို တခ်က္တခ်က္ၾကားေနရလို႔ က်ေနာ္လည္းတေယာက္ ထဲ ရိႈထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ အေတာ္ေလးသြားမိေလ လူသံေတြက ပိုရွင္းေလပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ခေလးသံေတြ။ ေတာင္ကုန္း သစ္ပင္အကြယ္ကေနလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနၿပီး ခေလးေတြေရခ်ဳိးေနတယ္။ ဗမာဘက္အျခမ္းလား၊ အိႏိၵယဘက္လား က်ေနာ္မေ၀ခဲြတတ္ဘူး။ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္တို႔အိပ္ တဲ့ေတာင္ကုန္းဘက္ ေျပးတက္လိုက္တယ္။ တေယာက္စ ၂ ေယာက္စေတာ့ နိုးေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ဦးအာေလာနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ေအာက္နားမွာ ရြာရိွတယ္၊ လူေတြရိွတယ္ဆိုတာရွင္းျပတယ္။
ဒါနဲ႔ အားလံုး အထုတ္ေတြ ဆဲြၿပီး ရိႈႀကီးတခုအတိုင္းဆက္သြားၾကတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးအတိုင္း ဆန္တက္သြားတာ။ အေတာ္ေလးသြားမိေတာ့ ဦးအာေလာကရယ္၊ မစန္းပြီးရယ္၊ ၀င္းကိုရယ္ ရြာထဲသြားဖို႔ျပင္တယ္။ မစန္းပြီးက သူ႔အ၀တ္ ထုတ္ကိုျဖည္တယ္။ အဲဒီ က်မွ မစန္းပြီးမွာ လံုခ်ည္၊ အ၀တ္အထည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားရိွမွန္း သိရတယ္။ စခန္းမွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္တို႔ကို ရိကၡာထုတ္ေပးေလ့ရိွတဲ့ ရိုခူးမားရဲ႕ သမီးက အမ်ဳိးသမီးအခ်င္းခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး၊ အ၀တ္ အစားေတြ ေပးထားတာလို႔ သိရတယ္။ ရိုခူးမားသမီးကလည္း က်ေနာ္တို႔ထဲက ဦးဇင္း ဦးအာေလာ ကို က်ေနတာ။ ဦးအာေလာက က ကြန္ဖူးသင္ေပးေတာ့ သူ႔ကို ကသဲေတြက ကြန္ဖူးမာစတာလို႔ ေခၚေလ့ရိွတယ္။ ရိုခူးမားႀကီးကလည္း ဦးအာေလာကိုခ်စ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္းရုပ္က ခတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္။ သူက လူ၀တ္နဲ႔ပဲေနတယ္။ တခါတေလ ရိုခူးမားနဲ႔ သူ႔သမီးစခန္းကိုလာၿပီး ဦးအာေလာကို အျပင္ေခၚသြားေလ႔ရိွတယ္။ ဦးအာေလာ က စန္းပြင့္တယ္။ ဦးအာေလာမွ မဟုတဘဖူး၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြထဲက တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ စခန္းေရာက္ၿပီးလပိုင္းပဲ ရိွေသးတယ္၊ အနီးအနား ကသဲရြာ၊ နာဂ ရြာေတြ သြားလည္ရင္း ရြာက ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ ရီးစား ျဖစ္သြားတာေတြ ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျခလွမ္းသိပ္သြက္တယ္။ အေမ်ာ္အျမင္ႀကီးတယ္။
အခု မစန္းပြီးက သူ႔ထမီေတြ တထည္ထုတ္လိုက္၊ ျပန္ထားလိုက္၊ ေနာက္တထည္ထုတ္လိုက္ ျပန္ထဲ႔လိုက္ အခုနထုတ္ ၿပီးသား အထည္ႀကီး ျပန္ထုတ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲ အလုပ္ရႈတ္ေနတယ္။ “မစန္းပြီး ဒီေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ အ၀တ္အစားလွလွပပ ၀တ္စရာမလိုဘူးေနာ္” လို သတိေပးေတာ့ “မ၀တ္ပါဘူး၊ ရြာထဲက လူေတြဆီက ထမင္းခ်က္ဖို႔အိုး နဲ႔ လဲမလို႔ပါ” လို႔ေျပာျပမွ ေအာ္..သူလည္းေလး ငါးလေလာက္ မ၀တ္ဘဲ အလွၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ထမီေလးေတြ ႏွေျမာရွာ မွာေပါ့ေလ လို႔ေတြးမိတာ။ သူတို႔ရြာထဲသြားၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အိုးေတြခြက္ေတြ၊ ဇြန္းေတြအျပင္ ရိကၡာတခ်ဳိ႕ ပါလာတယ္။ မစန္းပြီး ထမီထုတ္ႀကီးလည္း နည္းနည္းေသးသြားတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုလိုက္ တပ္စုေလးေတြခဲြလိုက္တယ္။ ထမင္းခ်က္တပ္စု၊ လံုျခံဳေရးတပ္စု၊ ထင္းရွာ၊ ေရခတ္ေပါ့။ လူရွင္ သခ်ဳႋင္းစာအုပ္ေရးတဲ့ ကိုေနလင္း (ၾသစေတးလွ်ား) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တဖဲြ႔ထဲ။ ထမင္းစားၿပီး က်ေနာ္တို႔ဟာရြာသူႀကီးရဲ႕ အ ၾကံေပးခ်က္အရ ဒီေနရာဟာ ျမန္မာတပ္စခန္းရိွတဲ့ ထင္းစင္၊ ဘုတ္ကန္နဲ႔ သိပ္နီးတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဟိုဖက္ ဒီ ဘက္ အသြားအလာေတြရိွတယ္၊ သတင္းရၿပီး အဖမ္းခံရနိုင္တယ္။ မိုးေရးကိုသြားဖို႔ လမ္းျပတေယာက္ထဲ့ေပးမယ္၊ သူနဲ႔ အိႏိၵယဘက္နယ္က ပတ္ၿပီး မိုးေရးသြားဖို႔အၾကံေပးတယ္။
ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အုတ္သယ္တဲ့ကားၾကံဳနဲ႔ အနီးဆံုးရြာတရြာကိုသြားၾကတယ္။ ရြာနာမည္ေမ႔ေနၿပီ။ ရြာ လူႀကီးက ခ်င္းပဲ။ ဗမာျပည္မွာ စစ္မႈထမ္းဖူးတယ္။ သူ႔ဗမာနာမည္ေတာင္ေျပာျပေသးတယ္။ ဦးေမာင္ေရႊ တဲ့။ အဲဒီရြာ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ကိုျမင့္ဆန္း နဲ႔ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က မီဇိုရမ္ဘက္သြားဖို႔ လမ္းေၾကာင္းရွာတယ္။ သူတို႔က မဏိပူမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ မီဇိုရမ္ကေန ထြက္ေပါက္တခုရွာခ်င္တယ္။ မိုးေရးလည္း မသြားခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ေတာ့ မိုးေရးက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။ ဗမာျပည္ေတာ့ဘယ္သူမွမျပန္ခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီရြာ မွာပဲ ကိုျမင့္ဆန္းတို႔နဲ႔ လမ္းခဲြခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ေရစက္မကုန္ဘူး၊ ေနာင္တခ်ိန္ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာ သြားဆံု ၾကေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဦးေမာင္ေရႊတို႔ ရြာကေန လမ္းျပအကူနဲ႔ မဏိပူရေတာင္ေတြကိုကို တေတာင္ၿပီးတေတာင္ စၿပီးေက်ာ္ျဖတ္ ေတာ့တာပဲ။ ျဖတ္လမ္းကသြားရင္ နီးေပမဲ႔ ဒီလူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကြိသြားနိုင္တယ္။ ဒီေတာ့လမ္းျပကလည္းစိတ္ခ်ရတဲ့ ေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္းကေနပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚသြားတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ၃ ေယာက္နဲ႔ ဂီလာနေတြအပါအ၀င္ လူ ၈၀ ေလာက္ဟာ ေရွ႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာမသိတဲ့ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အနာဂတ္ႀကီးကို စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ခ်ီတက္လိုက္ၿပီ။ မၾကာခင္ ရက္အနည္းငယ္မွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း မဏိပူေထာင္ထဲေရာက္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာႀကီးမ်က္ မဲထဲ တလနီးပါးပုန္းရိႈးကြယ္ရိႈး ခိုေအာင္းေနရမယ္၊ တခ်ဳိ႕စိတ္ဓာတ္က်ၿပီးအိမ္ျပန္၊ တခ်ဳိ႔ န၀တစစ္တပ္ရဲ႕အဖမ္းခံရမဲ႔ ခရီးစဥ္မွန္း ႀကိဳတင္သိထားမယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ အဲဒီ မဏိပူရေတာင္တန္းေတြေပၚ ၃ ရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းခ်ီတက္မဲ႔ အစီအစဥ္ကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ထည့္မိမယ္မထင္ဘူး။ အနာဂတ္ကို ႀကိဳမသိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေလာကမ်က္ကန္းေတြ တေစၦ၊ သရဲကိုစိန္ေခၚမိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းဘူးထင္တယ္။
ကိုညိဳ
၁၄ ေဖဖ၀ါရီ ၂၀၁၃
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment