ဗမာျပည္ မတ္လ သမိုင္းဟာ ထႂကြတယ္၊ ပုန္ကန္တယ္ ႏုိးၾကားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ပါ။ ဖက္ဆစ္ေတြကို ေတာ္ လွန္ခဲ့တာလည္း မတ္လပဲ။ အာဏာရွင္ေတြကို ပုန္ကန္ခဲ့တာလည္း အဲဒီမတ္လပဲ။ အာဏာရွင္ လက္႐ံုးတပ္ေတြေၾကာင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ကို ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔လို႔ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဖုန္းေမာ္ ႏွစ္ပတ္လည္မွာ) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကုိယ္တိုင္ ေၾကျငာေပးခဲ့တာပါ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ ေငြရတု ျပည့္ မတ္လ ၁၃ ရက္နဲ႔ ၁၄ ရက္ေန႔မွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လက္ပံေတာင္းက လူ႔အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုသံေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္သြားခဲ့တယ္၊ ၾကားသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ အသံေတြဟာ လက္ပံေတာင္းက ေႁမြတြန္သံေတြလို႔ မွတ္ယူလိုက္တယ္။ လက္ပံေတာင္းေႁမြေတြဟာ ပါးျပင္းေတြေထာင္ ၾကတယ္၊ မာန္ေတြနဲ႔ တ႐ွဴး႐ွဴးမႈတ္တယ္။
ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲက
Video ႐ိုက္ကြက္ အတိုအစေတြမွာ “ဦးပိုင္၊ ၀မ္ေပါင္ ဖ်က္သိမ္းေရး”
“လက္ပံေတာင္းေတာင္ စီမံကိန္း ဖ်က္သိမ္းေရး” ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ေၾကးနီစီမံကိန္းရဲ႕
စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔
ေျပာၾကားခ်က္ေတြ၊ ေကာ္မရွင္ အၾကံျပဳခ်က္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္မႈအေပၚ ေပါက္ကြဲ ေဒါသနဲ႔
မ်က္ရည္ က်ေနတာေတြ၊ ဆႏၵျပသူေတြ ကို ဂ႐ုဏာမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေတြ၊
မိမိ တိုင္းျပည္အေပၚထား တဲ့ ေစတနာနဲ႔ တာ၀န္ယူမႈေတြအေပၚ ဂ႐ုဏာေဒါသယွက္ၿပီး
ရွင္းျပေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲ မခ်မ္းမ ေျမ့ခံစားရပါတယ္။
ျပည္သူေတြအေပၚခ်စ္တဲ့စိတ္ ေဒၚစုအေပၚ စာနာနားလည္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အျပင္က လူ
ေတြ မ်က္ရည္လည္ရပါတယ္။ ငိုေႂကြးဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ျမင္ကြင္းကလည္း
စိတ္ထိခိုက္စရာပါ။ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို အားကိုးမိတာ မွားသလိုလို၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည္သူေတြဘက္မရပ္တည္တာလိုလို အထင္လဲြမွားေနတာလည္း ျမင္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းျမားစြာ တိုင္းျပည္မွာ ေနစရာမရိွေအာင္ ဒုကၡေပးၿပီး အခုအ ခ်ိန္ထိလည္း
တာ၀န္မဲ့၊ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ၾကံ႔ဖြတ္အစိုးရအေပၚလည္း
ျပည္သူေတြက အခဲမ ေၾက ျဖစ္ရတယ္။
မံုရြာနယ္တ၀ိုက္က
လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးစဥ္ေတာင္ေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပထ၀ီဘာသာသင္ ရင္း
ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ကေနဒါက အိုင္ဗင္ဟိုးကုမၼဏီနဲ႔ ဦးပိုင္တို႔ေပါင္းၿပီး
တူးဆြၿဖိဳဖ်က္လိုက္ကတည္းက ဓာတုအဆိပ္သင့္ တဲ့ဒဏ္၊ လယ္ယာေျမပ်က္ဆီးဆံုး႐ႈံးတဲ့ဒဏ္
အလုပ္လက္မဲ့ဒဏ္ေတြကို ႏွစ္အတန္ၾကာကတည္းက က်ေနာ္ ၾကားဖူး တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ေလာက္က
အဲဒီနယ္က လယ္သမားတခ်ဳိ႕နဲ႔ က်ေနာ္ အိႏိၵယနယ္စပ္ မီဇိုရမ္နယ္မွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သူတို႔က
အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး တဖက္ႏုိင္ငံနယ္စပ္ထြက္လာၿပီး ယကၠန္းလာခတ္ၾကတာ၊ တခ်ဳိ႕လည္း
ေတာထဲမွာ သစ္ ခုတ္ လႊဆဲြအလုပ္ၾကမ္းေတြလာလုပ္တာ။ က်ေနာ္သူတို႔နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး
ေရဒီယိုက သတင္းလႊင့္ဖူးတယ္။ စက္႐ံုက စြန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့ ဓာတုေဆးရည္ေတြ ေျမာင္းထဲကတဆင့္
လယ္ထဲစီးၿပီး လယ္ေျမေတြပ်က္ဆီးရပံု၊ ေသာက္သံုးေရ ေတြ မသန္႔လို႔ အမည္မသိ ေရာဂါေတြ
ျဖစ္ရပံု၊ ရြာက ခေလးတခ်ဳိ႕ ဘိုက္ပူနံကားေ၀ဒနာနဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ရပံုေတြကို သိခဲ့ရ တယ္။
အဲဒီေဒသက လူေတြ လယ္လုပ္လို႔မရေတာ့ စက္႐ံုေျမာင္းထဲကေန မိမိတို႔လယ္ထဲ စီးလာတဲ့
ဒုတၱာေရေတြကို (သူတို႔ ဒုတၱာေျပာလို႔ ဒုတၱာလိုက္ရတာပါ၊ ဘာဓာတုအရည္မွန္း
အေသအခ်ာေတာ့မသိ) ဘိနပ္မပါ လက္အိပ္မပါ ပံုးနဲ႔ ခတ္ၿပီး ဒုတၱာခ်က္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊
ၾကာေတာ့ ေျခဖ်ားကေန ေျခသလံုးတေလ်ာက္၊ လက္မွာေရာ ၀ဲစို ၀ဲေျခာက္ေတြအႏွ႔ံပဲ။ ဓာတုေဆး
အဆိပ္ေၾကာင့္ အရည္ျပားေတြေလာင္ႂကြမ္းၿပီး ယားနာလိုလိုေတြနဲ႔ ေသရာပါပဲ။
သူတို႔ရြတ္ျပတဲ့
စာခ်ဳိးေလးေတြထဲက တေၾကာင္းေတာင္ အခုထိမွတ္မိေနတယ္။ ဘာတဲ့” ဒုတၱာခ်က္ေတာ့.. ႐ုပ္ပါပ်က္
တယ္” ဆိုတာေလး..။
ေျပာခ်င္တာက
က်ေနာ္တို႔ဆီက လယ္သမားေတြ အကာအကြယ္မဲ့ေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ ပေဒသရာဇ္ေက်းကၽြန္ေတြလို ႏွစ္ေပါင္းျမားစြာအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕
ဘိုက် အႏုိင္က်င့္ခံရတယ္။ မထီမဲ့ျမင္ခံရတယ္။ လိုရင္ လိုသလို အသံုးခ်ခံရတယ္။ သီးႏွံေတြအလုခံရတယ္၊
ေျမယာေတြ သိမ္းဆည္းခံရတယ္။ ဒီလယ္သမားေတြဘ၀ ကမ္းကုန္သြားၿပီ။ ဟိုဘက္ကမ္း ေတာင္
မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ဳိးမ်ဳိး ဆက္ခ်ဳိးရင္ အေသခံတိုက္ဖို႔ပဲရိွေတာ့တယ္။ အခုကိစၥက
လက္ပန္ေတာင္းျပည္သူေတြ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဆန္႔က်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ မတရားမႈကို
တိုက္ပဲြ၀င္ေနတာျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၿပီးသား၊ ေလးစားၿပီးသား၊
အားကိုးၿပီးသား။ ဒီေကာ္မရွင္ကို တာ၀န္ရိွသူေတြက တာ၀န္မသိလို႔ ၿပီးေတာ့
သူရဲေဘာေၾကာင္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုေခါင္းေဆာင္ပီပီ သတၱိရိွရိွ တာ၀န္ယူရတာ
ျဖစ္တယ္။
လက္ပံေတာင္း
မွာ ေႁမြရိွမွန္း ႏုိင္ငံေရးသမားတိုင္းသိသလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း
ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ က်င့္၀တ္ကို အေလးထားတယ္။ တာ၀န္ေပးရင္
ေခါင္းမေရွာင္ဘူး၊ ရဲရဲ၀န္႔၀န္႔ယူတတ္တယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ အကဲခတ္မိတယ္။ ေဒၚစုအေနနဲ႔
“ေကာ္မရွင္ကို စဖဲြ႔တုန္းက ဘယ္သူမွ သိပ္ၿပီး ဒီေကာ္မရွင္ အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ၾကလို႔
လက္ပန္ေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္းရဲ႕ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္မွာ ဥကၠ႒အေနနဲ႔
က်မ ဦး ေဆာင္ခဲ့တာ” လို႔ အဲဒီခရီးစဥ္မွာ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ “ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ
လူႀကိဳက္မ်ားေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိးမ ဟုတ္၊ ႏုိင္ငံအတြက္ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔
လုပ္တာ” လို႔ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေျပာသြားေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ တာ၀န္ရိွ
အစိုးရက ေၾကာက္လို႔ လက္ပံေတာင္းမွာ ေဒၚစုလက္နဲ႔ ေႁမြနိႈက္ခိုင္းတာျဖစ္တယ္။
အေစာပိုင္း က လက္ပံေတာင္းကို ေႁမြဖမ္းဖို႔သြားတဲ့ ၈၈ ေတြထဲက ကိုဂ်င္မီ ေႁမြတြန္လို႔
ျပန္ေခါက္လာခဲ့ေသးတယ္။ ၈၈ အုပ္စုေတြ လည္း လက္ပံေတာင္းကိစၥ မ၀င္ရဲဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပါ၀ါကို အသိအမွတ္ျပဳထားတယ္လို႔ မွတ္ထင္ရမွာပဲ။
၀န္ႀကီး
ဦးေအာင္မင္းလည္း ေက်းဇူးရွင္နာမည္တပ္တာ မွားသြားလို႔ (လယ္သမားက ေက်းဇူးရွင္လား၊ တ႐ုတ္က
ေက်း ဇူးရွင္လား မခဲြျခားတတ္လို႔) ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
တခုေျပာစရာရိွတာက
ေဒၚစု ဟာ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းမွာ ေရြးခ်ယ္စရာအမ်ားႀကီးရိွေပမဲ့
လက္ပံ ေတာင္း ေကာ္မရွင္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တာ ေဒၚစုရဲ႕ မိမိကိုယ္မိမိယံုၾကည္မႈ
လြန္ကဲလြန္းတယ္လို႔ သံုးသပ္လို႔ရပါတယ္။ ျပည္ သူေတြအေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕
ဦးေဆာင္ႏုိင္မႈ အရည္အေသြးကို ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ယံုတာက ျပည္ သူနဲ႔ ေဒၚစု
တသားထဲရိွတယ္လို႔ ခံယူထားလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္မွာ ေဒၚစု ကိုယ္တိုင္
အမ်ားဆႏၵနဲ႔ လြတ္ၿပီး တ ကိုယ္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္
လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးေျခကၽြံမႈလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ဒီကေန႔
ပုဆိန္နဲ႔ ထြင္းေနရတဲ့ လက္ပံေတာင္းျပႆနာဟာ အေစာပိုင္း ဦးပိုင္ကုမၼဏီရဲ႕ မပြင့္မလင္းမ႐ိုးသားမႈနဲ႔
ျပည္ သူအေပၚ ေစတနာမရိွဘဲ လွည့္ဖ်ားမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္က ဆိုးေမြေၾကာင့္ ဒီအက်ဳိးဆက္ေတြျဖစ္ေနတာ
အားလံုးကသိေပမဲ့ အတိတ္ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး အနာဂတ္နဲ႔ ပစဳၥပၸန္ကိုပဲ ေရွ႕႐ႈမယ္လို႔
ေဒၚစုရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အနာဂတ္ တေလ်ာက္လံုး အေျဖမထြက္ဘဲ ေျဖရွင္းေနရမဲ့
ျပသနာလို႔ျမင္တယ္။
ဦးသိန္းစိန္
အစိုးရကလည္း လက္ေတြ႔မက်တဲ့ အဲဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ပဲ ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၅၀ အ
လားတူျပႆနာေတြ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္ လိုက္ေနအံုးမွာပါ။ ေနာက္တခုက ေဒၚစုအေနနဲ႔ ပဲြၿပီးမီးေသ
“က်မ တာ၀န္ ယူတယ္၊ မျဖစ္ေစရဘူး” လို႔ အလြယ္တကူ ေပးတဲ့ ဂတိနဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕
နာတာရွည္ဒဏ္ရာေတြကို မေပ်ာက္ကင္း ေစဘူး။ ေဒၚစုရဲ႕ ဂတိက၀တ္ေတြဟာ ႐ိုးသားမႈ
ရိွခ်င္ရိွမယ္ ဒါေပမဲ့ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒တေယာက္ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေဘာင္ထက္
ေက်ာ္လြန္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဟာ ျပႆနာကို မၿပီးအျပတ္ ေျဖရွင္းေပးဖို႔
အခြင့္အ ေရးပါရထားသလား ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ တကယ္လို႔ ျပႆနာပါတပါတည္း ရွင္းေပးရတဲ့
ေကာ္မရွင္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္ထိ ေျပလည္မဲ့ ေခ်ာေမာမဲ့ အေျဖမ်ဳိးကို
လိုခ်င္လို႔ပါ။ ေဆးၿမီးတိုကုထံုးေတြ ေခတ္အဆက္ ဆက္က လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အက်ဳိးမရိွပါ၊
ေနာက္ျပႆနာအသစ္တခုျဖစ္လာဖို႔ ေမြးေပးတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့
အစီရင္ခံစာဟာ ေနာက္ကြယ္မွာ ႏုိင္ငံေရးပါေနသလို ျမင္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကစားကြက္
တခုခုမ်ား ရိွေနသလားလို႔ပါ။ ဒါကလည္း စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒အတြက္ ဗမာျပည္မွာ လူ႐ိုေသ
ရွင္႐ိုေသဆိုလို႔ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ တေယာက္ထဲကိုပဲ ျမင္ရလို႔လည္း
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ တကယ္တမ္းဆို စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဟာ ႏုိင္ငံ ေရးဘက္ကင္းတဲ့
အမ်ားျပည္သူၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ပညာရွင္အုပ္စုနဲ႔ ဖဲြ႔စည္းတာမ်ဳိးျဖစ္သင့္တာပါ။
ေဒၚစုအေပၚ ယံု ၾကည္ေပမဲ့ ရွင္ႀကီး၀မ္းထဲေရာ ရွင္ငယ္၀မ္းထဲေရာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ
ျပည္သူေတြက ေဒၚစု ယံုတဲ့ ၾကံ့ဖြတ္အစိုးရကို မယံုေသးပါဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ “သမတႀကီးကို က်မယံုပါတယ္” လို႔ အင္တာဗ်ဴးတိုင္းမွာေျဖၿပီး
ၾကံ့ ဖြတ္အစိုးရနဲ႔ေရာ တပ္မေတာ္နဲ႔ပါ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေနတာကို အားေပးနားလည္ေပးလို႔ရေပမဲ့
ကာယကံရွင္ အာ ဏာရ အစိုးရကေတာ့ ျပည္သူေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈမေပးေသးပါဘူး။ သူရဲ႕
အာဏာတည္တံ႔ေရးလမ္းေၾကာင္းကို မ်က္ ေျချပတ္မခံေသးတာပဲ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြက
သံသယႀကီးတဲ့ အစိုးရကို ေနာက္ခံထားၿပီး လက္ ဆုတ္လက္ကိုင္ နတၱိနဲ႔ ဂတိလြန္တာဟာ
တိုင္းျပည္အနာဂတ္မွာ အႏၲရာယ္ရိွပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လို တေယာက္ကို ျမန္မာျပည္သူေတြ ရွာေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔
ျပည္သူေတြဟာ မတရားမႈေတြကို ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ အံတုခဲ့တာပါ။ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရ က
ရာစုႏွစ္တ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ဆဲြၿပီး အခြင့္အေရးေတြ ဗလပြယူၿပီး မ႐ိုးမသားေတြနဲ႔
အာဏာရွင္မ်ဳိးဆက္ကို အုတ္ ျမစ္ခိုင္ေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္မွာ အမွန္တရားက
အနာဂတ္ကို မပိုင္ပါဘူး။ မတရားမႈေတြကသာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို သိမ္းပိုက္ထားတာျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့
ျပည္သူ႔သေဘာထားအမွန္က လက္ပံေတာင္းေတာင္ စီမံကိန္းကို အျမန္ဆံုးရပ္ဆိုင္းေပးဖို႔
ျဖစ္တယ္။ ဦးပိုင္ကုမၼဏီကို မယံုၾကည္ေတာ့သာ ျဖစ္တယ္။ ၀မ္ေပါင္ကို
တပ္္ေခါက္ျပန္္ခိုင္းတာ ျဖစ္တယ္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ဟာ အဲဒီေဒသခံေတြရဲ႕ ပေဒသာပင္ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ျဖစ္တယ္။ သဘာ၀တရားႀကီးရဲ႕ အေထာက္ အပံ့ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာသမိုင္းရဲ႕
က်က္သေရအလွ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီေဒသဟာ အဆိပ္သင့္ေနတယ္။ ေျမစိုင္ ေျမခဲ၊ က်စ္စာတံုးေတြနဲ႔
အ႐ုပ္ဆိုးေနတယ္။ အရွင္လတ္လတ္ သယံဇာတက်ိန္္စာသင့္ေနတယ္။ ဒီလက္ပံေတာင္းေဒသ ေတာင္ ၃၃
လံုးကို တူးဆြၿပီးရင္ ဘယ္သူေတြက အက်ဳိးခံစားမွာလဲ။ ဦးပိုင္က ဘယ္ေလာက္ထိ
ရွင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရိွလို႔လဲ။ ဘယ္တံုးကေရာ ျပည္သူသိေအာင္ ရွင္းျပဘူးလို႔လဲ။
ဒါဆို ျပည္သူက ဘာေၾကာင့္ယံုရမွာလဲ။
ဦးပိုင္နဲ႔
၀မ္ေပါင္ဟာ က်ေနာ္တို႔မိတ္ေဆြမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ ဘယ္တုန္းကမွလည္း လူထုနဲ႔ မိတ္ေဆြမဖဲြ႔ခဲ့ဘူး။
လူထု အက်ဳိးစီးပြားသာ လုယူဖ်က္ဆီးခဲ့၊ လူထုကိုပဲ ဒုကၡေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အခု
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈေရာ၊ သမိုင္းအေမြေရာ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တယ္။ အခုလို
လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေပမဲ့ လုထုက ေနပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ဆက္လႊတ္ထားမယ့္ ဆႏၵ
မရိွေတာ့ဘူး။ စီမံကိန္းဖ်က္သိမ္းေရးကို ဆက္တိုက္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီကေန႔ ကာလဟာ ႏုိင္ငံေရးပြင့္လင္းရာသီထဲေရာက္ေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြမွာလည္း ဆက္တိုးဖို႔ကလဲြလို႔
ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္ စရာမရိွပါဘူး။
ျပည္သူေတြက
လက္ပံေတာင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မိမိတို႔ အျမင္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
တိုင္ တည္ ေျပာဆိုခဲ့တာ မ႐ိုင္းပါဖူး။ ဒါဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဆန္႔က်င္ၾကတာ
မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ေကာ္မရွင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
အားမရတာျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ျပည္သူနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အက်ဳိးစီး ပြားနဲ႔
အျမင္ျခင္းကြာျခားရင္ ႏုိင္ငံတကာမွာ ဒီလိုပဲ ပူညံညံျဖစ္တတ္တာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတြမွာ
ဒါမဆန္းဘူး။ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတာ မထိ မတို႔သင့္တဲ့ ဘုန္းရွင္ ကံရွင္လို႔လည္း
မျမင္သင့္ဘူး၊ ေဒၚစုကိုထိရင္ ကံႀကီးထိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြလည္း ဖယ္ရွားသင့္ပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ကို အလြန္အကၽြံ ကိုးကြယ္ၿပီး မေျပာရဲ မဆိုရဲနဲ႔ ေျမႇာက္ပင့္ ေနတာဟာ
ဒီမိုကရက္တစ္ အေလ့အထမဟုတ္သလို ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ကိုး
ကြယ္တဲ့ ၀ါဒဟာ အာဏာရွင္၀ါဒ ျဖစ္တယ္။ ၾကားရတဲ့ သတင္းတခ်ဳိ႕အရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မိမိ ငါ့ေလွငါထိုးေနတာ တကိုယ္ေတာ္စြန္႔စားခန္းေတြ လုပ္ေနတာဟာ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်ည္းကပ္ၿပီး ကပ္ဖား ယပ္ဖား၀န္းရံေနသူေတြ၊ ေျမႇာက္ပင့္ေနသူေတြ၊
သတင္းအမွားေပးေနသူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကို ဖ်က္ ဆီးတဲ့ မိတ္ေဆြတု
မိတ္ေဆြေယာင္ေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ကို ခ်စ္ရင္ ျပည္သူ႔လိုအင္ေတြ
ပကတိဆႏၵေတြ ေခါင္းေဆာင္ အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ အမွားေတြကို ႐ိုး႐ိုးသားသား
ေထာက္ျပေပးရမယ္။ မေၾကာက္မရြံ႕ တင္ျပရဲရမယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္လည္း
တခ်ိန္က ဒီလိုပဲမွာၾကားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
ဒီၾကားထဲ
ေတာေၾကာင္ေတြ၊ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး အျမင္သမားေတြကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ၊ လက္ပံ ေတာင္း
ေတာင္သူေတြကိုေရာ၊ မသဲြ႔သဲြ႔၀င္းတို႔ ကိုဟန္၀င္းေအာင္တို႔ကိုပါ အေျခအျမစ္မရိွ
အစြန္းေရာက္ အျမင္ေတြနဲ႔ ေ၀ဖန္ အျပစ္တင္ေတြေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔
ဒီမိုကရက္တစ္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လက္ တဲြထားရမွာ ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ႏွစ္ေပါင္းျမားစြာ ဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့ ဘ၀တူေတြျဖစ္တယ္။
ဒီလူေတြကပဲ “ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္တယ္” လို႔ တကမၻာလံုးၾကားေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ေအာ္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ အသက္နဲ႔ ဘ၀ေတြ ေပးခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း
သီးခံျခင္းတရားနဲ႔ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ ၾကံ့ဖြတ္ အစိုး ရဟာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန
ဒီမိုကေရစီပါလို႔ မ၀န္႔မရဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ စိတ္မသက္မသာ ေအာ္လာရတဲ့ ျပည္သူ႔ ေနာက္လိုက္ေတြျဖစ္တယ္။
အဆံုးသပ္
ေျပာခ်င္တာက လက္ပံေတာင္းမွာ ေႁမြရိွတယ္။ အဲဒီ ေႁမြဟာ သူ႔ဖာသာ ေခြေနတာၾကာၿပီ။ သိပ္ကို
ထိပါး ေစာ္ကားလာလို႔ ပါးပ်ဥ္းေထာင္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ေဒါသူပုန္ထလာတာျဖစ္တယ္။ ဒီေႁမြကို
မီးေလာင္ဗံုးနဲ႔ တိုက္ခဲ့တယ္။ အေရခံြေတြကြာက်ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္းထုတ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ လက္ပံေတာင္းေႁမြရဲ႕ အစြယ္ကို္ေတာ့ သူတို႔ မခ်ဳိး ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
လက္ပံေတာင္းေႁမြဟာ အဆိပ္ျပင္းတယ္။ ဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ သူ႔ေဒသကေန ထြက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။
လက္ပံ ေတာင္း ျပည္သူေတြ ဆႏၵမွန္ကို ေသခ်ာခ်ည္းကပ္ေမးျမန္းၿပီး ညႇိနိႈင္းသေဘာတူမွ
ဒီနယ္ေျမ တည္ၿငိမ္မွာ ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔
လက္ပံေတာင္းမွာ မီးေလာင္ဗံုးေတြနဲ႔ အေရျပားေလာင္ႂကြမ္းမႈေတြ ေနာက္ထပ္
မျဖစ္ပါေစနဲ႔လိုပဲ အခါခါ ဆုေတာင္းေနရတယ္။
ကိုညိဳ
(ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment