ေရနဲ႔ ငါး၊ ရဲနဲ႔ ျပည္သူ

ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ဥပေဒေဘာင္အျပင္က က်ဴးလြန္မႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးၾကရတဲ့သတင္းေတြ မၾကာခနလိုလို ျပည္တြင္း သတင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။  တေလာကပဲ ရန္ကုန္ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္မွာ မူးယစ္ဆဲဆိုေနသူတေယာက္ ကို ရဲ ၂ ေယာက္က ေျပာဆိုမရတာေၾကာင့္ ထိုးႀကိတ္ႏွိပ္ဆက္လို႔ ျပင္းထန္တဲ့ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေသဆံုးသြားတဲ့သတင္း ၾကားခဲ့ရတယ္။  အဲလိုမူးလို႔ ရဲကဖမ္းဆီးႏွိပ္ဆက္ၿပီး လက္လြန္ေသဆံုးတဲ့သတင္းေတြ ဗမာျပည္မွာခနခနျဖစ္တာ မဆန္း ေတာ့သလိုပဲ။  ရဲမွမဟုတ္ဘူး၊  ေထာက္လွမ္းေရးကလက္လြန္လို႔၊  တပ္မေတာ္သားေတြက ပစ္ခတ္လို႔၊  ေထာင္၀န္ထမ္း ေတြႏွိပ္စက္လို႔.. စ တဲ့.. စ တဲ့ 
အာဏာပိုင္ေတြက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေဆာင္ရြက္လို႔ အခ်ီးႏွီးေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ မနည္းေတာ့ ဘူး။  ေသခ်ာစနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ထားရင္ အဲလိုလက္လြန္ေျခလြန္ အသုဘေတြက ကံကုန္လို႔ေသဆံုးသြားၾကသူ ေတြထက္ ပိုမ်ားလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။

မၾကာခင္ရက္ပိုင္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ပံေတာင္းသပိတ္ၿဖိဳခဲြမႈကလည္း မဆင္မျခင္အေရးယူလုပ္ေဆာင္မႈက အေျခခံပဲ။  ဒီ မိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ လက္ပံေတာင္းလိုကိစၥမ်ဳိးဆိုရင္ တာ၀န္ရိွသူေတြ တေလွႀကီးအေရးယူခံရမယ္၊ ရာထူးကနႈတ္ ထြက္ရလိမ္႔မယ္။  ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ လူတေယာက္စီတိုင္းမွာ တန္ဘိုးကိုယ္စီရိွတယ္လို႔ နားလည္ထားရ တယ္။  ခႏၶာကိုယ္နာက်င္ဒဏ္ရာရဘို႔ မဆိုထားနဲ႔ ကိုယ့္အျပဳအမူေၾကာင့္ လူတေယာက္ရဲ႕စိတ္ထဲခံစားသြားရရင္၊ ဂုဏ္ သိကၡာညႇိဳးငယ္သြားရင္ တရားစဲြခံရတယ္။  ေသရာပါအမာရြတ္ေတြမ်က္ႏွာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာထင္က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ လူတ ေယာက္ ရဟန္းတပါးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ သူရဲ႕ခံစားခ်က္က ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့။

လူတေယာက္ေသတယ္ဆိုတာ (လူကိုလူခ်င္း တန္ဘိုးမထားတတ္တဲ့) အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာသာ မဆန္းေတာ့သာ၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြဆို အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ပဲ။

က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေလာကမွာ လူတေယာက္ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ေသတယ္ဆို သိပ္ကိုအေရးႀကီးတဲ့ သ တင္းပဲ။ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံမွာဆို၊ လူတေယာက္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့သတင္းဟာ ရဲကအသက္ရွင္ရက္ျဖစ္ေစ၊အေလာင္းပဲျဖစ္ ေစ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မခ်င္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မီဒီယာေတြကေန အဲဒီသတင္းကို စာလံုးမဲႀကီးေတြနဲ႔ ေခါင္းႀကီးသတင္းအ ျဖစ္ ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ ရဲအမႈထမ္းေတြမွာ တာ၀န္သိပ္ႀကီးေလးတယ္။ ျပည္သူေတြအေပၚ ေပါ့ေပါ့တန္တန္၊ လက္လြတ္စ ပယ္ သြားလုပ္လို႔မရဘူး။

ဗမာျပည္မွာ က်ေနာ္တို႔ လူမွန္းသိစကတည္းက ရဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထင္ေသးစရာေတြခ်ည္း ၾကားေနရတယ္။ လူ တိုင္းက ရဲဆို ခ်ဥ္တယ္။ သံပုရာသီးလို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ကလည္း လူျမင္ရင္အခ်ဥ္ဖမ္းဘို႔ပဲ ၾကည့္တယ္ဆိုတာ မ်ဳိးအထိ ၾကားေနရတာ..စိတ္မေကာင္းစရာခ်ည္း။ ဗမာျပည္မွာ ရဲန႔ဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အရပ္စကားပံုကလည္း သိပ္မေကာင္းလွဘူး။

ဥပမာ.. ဟင္းမရိွ ပဲျပဳတ္၊ ဉာဏ္မရိွ ရဲလုပ္။ ေယာက်ၤားပ်င္းပုလိပ္၊ မိန္းမပ်င္းကြိတ္ (ကိြြတ္ဆိုတာ ျပည့္တန္ဆာကို ဗန္း စကားနဲ႔ေခၚတာ) ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တိုင္း (ဇာတ္လမ္းသေဘာအရ) လူဆိုးေတြကို ဇာတ္လိုက္ကအျပတ္ခ်ၿပီးမွ ရဲက ေရာက္ေရာက္လာေတာ့.. ရဲဆိုရင္ ျပည္သူ႔ကယ္တင္ရွင္လို႔ကို မျမင္ဘူး။ ဒါေတာင္ ဗမာကားေတြမွာ ေပၚလစီအရ ျပည္ သူ႔ရဲတပ္ဖဲြ႔ဆို..အမႊန္းတင္႐ိုက္ရတာ၊ ေသးသိမ္ေအာင္မလုပ္ရတာေတြ ရိွေသးတယ္။ ကုလားကားဆို သိပ္လြတ္လပ္ တာ။ ရဲဆိုရင္ အျပတ္ႏွိပ္ကြတ္ခံရတယ္။ လာဘ္စားတာ၊ ေငြရွင္ဓနရွင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္ျဖစ္တာ၊ အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြ ကို အကာအကြယ္ေပးတာ.. ဒါေတြပဲ ထပ္ေနေအာင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲ အထည့္ခံေနရတာ။ အျပင္မွာလည္း အိႏိၵယ ရဲအမ်ားစုက အဲလိုစ႐ိုက္ေတြရိွၾကတာ ၾကံဳဖူး၊ ေတြ႔ဖူးတယ္။

ဒီေတာ့ ရဲဆိုရင္ ဘယ္ရဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္ဆိုက္နည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာသူေတြလို႔ပဲ သိထားၾကတာမ်ားတယ္။ ရဲရဲ႕ နမိတ္ပံုဟာ မလွဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ မေကာင္းလွဘူး။ အရာရာမွာ အေကာင္းအဆိုးေတြရိွတဲ့ထဲမွာ ရဲဆိုရင္ ျပည္သူ ေတြက အဆိုးျမင္တာ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ေခတ္စနစ္နဲ႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားႀကီးက ျပ႒ာန္းေပးလိုက္တာပါ။ ျမန္မာ့ရဲတပ္ဖဲြ႔ဟာ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြထဲမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်ဆံုး ျဖစ္ ေအာင္၊ အခြင့္အေရး အမဲ့ဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႀကီးက သြတ္သြင္းေပးလိုက္ တာ ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ရဲမွဴးဆိုတာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးရာထူး ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္က စစ္ဗိုလ္တေယာက္ေလာက္ ေတာင္ အာဏာစက္မျပင္းဘူး။ သာမန္ ရဲအုပ္ဘ၀ကေနၿမိဳ႕နယ္မွဴးေလာက္ျဖစ္ဘို႔ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ရေပမဲ့၊ စစ္တပ္ထဲမွာ ၇ ႏွစ္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္လာသူက ရဲထဲမွာ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးအဆင့္ ရာထူးရပါတယ္။ တပ္ထဲက တပ္ၾကပ္တ ေယာက္က ရဲထဲေရာက္ရင္ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးရာထူးရပါတယ္။ စစ္တပ္ကပဲ အခြင့္ထူးခံေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕အေစ အပါး ေက်းကၽြန္လိုခိုင္းရာလုပ္ အိမ္နိမ္႔စံဘ၀နဲ႔ ေနရတာျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြကိုယ္တိုင္က ရဲဆိုရင္ ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံတတ္သလို၊ ရဲေတြကိုယ္တိုင္က စစ္သားကိုေတာင္ ေၾကာက္ရံြ႕ ေနရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ အဲလိုမ်ဳိး ၀န္ ထမ္းခ်င္းအတူတူ၊ အဆင့္ခဲြျခားဆက္ဆံခံေနရတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကိုထံုးစံလို႔ပဲ ျမင္ေနၾကပါတယ္။

ရင့္က်က္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ ရဲဆိုတာျပည္သူနဲ႔အနီးဆံုး လက္နက္ကိုင္တပ္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ တာ၀န္ခ်ိန္အတြင္း၊ လူေတြကို ဘာအကူအညီလိုသလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္သ လဲဆိုတာကိုပဲ အာရံုစိုက္တယ္။

တခါတုန္းက က်ေနာ္ေနထိုင္တဲ့ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုဘူတာနားမွာ အရက္မူးေနတဲ့ အမ်ဳိးသားတေယာက္ကို ရဲ ၂ ေယာက္က လက္ေမာင္းတဖက္တခ်က္စီကိုင္ၿပီး တဲြေခၚလာတယ္။ အမူးသမားက ဘယ္ဘက္ကရဲကို ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္ၿပီးဆဲလိုက္၊ ညာဘက္က ရဲရဲ႕မ်က္ႏွာျပန္လွည႔္ၾကည့္ၿပီး ဆဲလိုက္နဲ႔ သူ႔ကိုလူၾကားထဲကေန အခုလိုဆဲြေခၚသြားရ မလားဆိုၿပီး ရန္ေထာင္ေနတာ။ ရဲ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ရီရီေမာေမာနဲ႔ အမူးသမားကိုေခ်ာ့ေခၚသြား တယ္။ အဲလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိး မၾကာခနေတြ႔ဖူးတယ္။ ရဲက အမူးသမားေၾကာင့္ အမ်ားတကာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအမူးသမားကို ရဲစခန္းထဲခနေခၚသြားမယ္။ သူလိုအပ္တာေကၽြးေမြးမယ္၊ အမူးေျပ ရင္ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ ဒါပဲ။

သူ႔ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ထိုးႀကိတ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ႐ိုက္ႏွက္တာမ်ဳိး ထံုးစံမရိွဘူး။ လုပ္လို႔လဲမရဘူး။ တခါတုန္းက ၿမိဳ႕ ပတ္ရထားေပၚမွာ မွဴးေနသူတေယာက္ သူ႔ဖာသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ တေယာက္ထဲ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုတာကို တစံုတေယာက္က နံပါတ္ ၁၁၂ (ရဲအေရးေပၚနံပါတ္) ႏွိပ္ေခၚလိုက္တယ္ ထင္တယ္။ ရထား ၂ မွတ္တိုင္ေလာက္မွာပဲ ရဲ ၂ ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူ႔ကို ေနာက္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းဖို႔နားခ်ေနတယ္။ ဟိုလူက ဂ်စ္ကန္ကန္ရယ္၊ ဂိတ္ဆံုးအထိ စီးမယ္၊ ငါ႔အိမ္က ဂိတ္ဆံုးမွာဆိုလို႔ ရဲေတြရထားဂိတ္ဆံုးထိစီးၿပီး လိုက္ပို႔ေပးရတယ္။ ခရီးသည္ေတြ စိတ္မပ်က္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသလို၊ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့သေဘာလည္းပါတယ္။

ေနာ္ေ၀းမွာ မူးယစ္ေဆးစဲြေနသူေတြကို အစိုးရက မွတ္ပံုတင္ထားတယ္။ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္တန္ရင္ ရဲေတြကလာၿပီး မူးယစ္ ေဆးကို အခ်ဳိးက်ေ၀ငွေပးတယ္။ (ကိုယ္ကမေပးရင္ ရာဇ၀တ္မႈပိုျဖစ္လာမယ္၊ အတိုင္းအဆမရိွ သံုးစဲြၿပီး အသက္ အႏၱရာယ္ထိခိုက္မယ္) ရဲဆိုတာ ေဆာင္ပုဒ္ခ်ိတ္ထားရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႔ ျပည္သူေတြအသက္နဲ႔ စည္းစိမ္ ဥစၥာလံုျခံဳေရးကို ေစာင့္ေရွာက္တာ ျဖစ္တယ္။

“သူမ်ားဆီက ရဲေတြက လူေတြကို ဘာအကူအညီေပးရမလဲ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္တာ၊ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက ရဲေတြက လူေတြဆီ ေငြဘယ္လိုညႇစ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာဗ်”လို႔မိတ္ေဆြတေယာက္ကေျပာဘူးတယ္။ ဒီကရဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရီစရာလိုလိုနဲ႔ အျမဲသတိတရျဖစ္ေနတာေလးတခု ေျပာအံုးမယ္။

တခါက ေအာ္စလိုၿမိဳ႕လည္ေခါင္ လူစည္တဲ့ ေရွာ့ပင္စင္တာႀကီးတခုေလွခါးနားမွာ ရဲ ၂ ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ လူေတြက သူတို႔ကို ေရွာင္ကြင္းသြားေနရတယ္။ သူတို႔က လမ္းမဖယ္ေပးဘူး။ သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ ၂ ေယာက္အ လည္မွာ မစင္ပံုေလး။ ခေလးတေယာက္ေယာက္ ထြက္က်သြားဟန္တူတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးသမား မလာမခ်င္း လူမ်ားမ နင္းမိေအာင္ ရဲေတြက ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ရဲေတြကို ေလးစားသြားတယ္။ သူမ်ားဆီက ရဲေတြ တာ၀န္ ထမ္းတယ္၊ လူထုအက်ဳိးၾကည့္တယ္ဆိုတာ အဲလို အေသးအမႊားေလးကအစ ဂ႐ုတစိုက္ တာ၀န္ယူတာမ်ဳိး။

က်ေနာ္တို႔ဆီက ရဲေတြရဲ႕ဘ၀အေျခအေနကနိမ့္က်သလို၊ လည္သလိုရွာစားေနရေတာ့ အမ်ားမၾကည္ျဖဴ၊ မေလးစားတဲ့ အေျခအေနဆိုက္ေနတယ္။ ဒီအတြက္ ရဲအမႈထမ္းေတြကိုယ္စီသာမက၊ အထက္အာဏာပိုင္ေတြမွာလည္း တာ၀န္ရိွပါ တယ္။

မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းက လက္ပံေတာင္းသပိတ္ၿဖိဳခဲြမႈကို ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္းေနမ်ဳိးဇင္တို႔ သြားေလ႔လာေတာ့၊ ရဲကလည္း သူ႔တာ၀န္ကို အမ်ားလက္ခံေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာမရွင္းျပပဲ တင္းတင္းမာမာ ဆက္ဆံခဲ့သလို ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း ကိုေန မ်ဳိးဇင္ကလည္း ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာဆိုတုန္႔ျပန္လို႔ ၂ ဘက္ တင္းမာတာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြ မွာ လည္း Right to Information လို႔ေခၚတဲ့ သိလိုတာကို ေမးႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးမ်ဳိးမရိွေတာ့လို႔ ဒီေလာက္ထိျဖစ္ကုန္ တာပါ။ ရဲေတြက ျပည္သူနဲ႔အနီးကပ္ဆံုးမွာ တာ၀န္ထမ္းရေတာ့ ရဲနဲ႔ ျပည္သူပဲ ထိတ္တိုက္ေတြ႔ေနရတယ္။ ၁၉၈၈ တုန္း က ရဲ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြထိတ္တိုက္ေတြ႔ၿပီး ေသဆံုးတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ဒီကေန႔ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ လူမဆန္တဲ့စနစ္ဆိုးႀကီးနဲ႔ အင္မတန္မွ လူကိုလူလိုသိတတ္တဲ့၊ လူတဦးခ်င္းစီအေပၚ မွာေရာ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီကို လွမ္းေနၾကတာပါ။ လက္ ေအာက္္ခံ တပ္မေတာ္သားေတြေရာ၊ ျပည္သူ႔ရဲေရာ ဘ၀တူေတြပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူလိုသူလို အသိအမွတ္ျပဳမခံရတဲ့ ေက်ာမဲြလူတန္းစားေတြထဲလည္း ျဖစ္တယ္။ လယ္သမားေတြ အလုပ္သမားေတြ ဆင္းရဲသလို သူတို႔လည္း ခ်ဳိ႕တဲ့ပါ တယ္။ အခြင့္အေရးမဲ့သူခ်င္း အတူတူပါ။ တကယ္႔အခြင့္ အေရးသမားေတြဘယ္သူလည္းဆိုတာ ျပည္သူက သိပါတယ္။

ဒီေခတ္မွာ သူတို႔ကို သူတို႔အာဏာပိုင္လို႔ အေခၚခံရတာကို ပဲရွက္သလိုလိုလုပ္ေနေပမဲ့ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြ ခိုး၀ွက္စား ေသာက္ေနတာကိုေတာ့ မရွက္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြကို ႏွဖားႀကိဳးဆဲြ၊ လိုရာခိုင္းေစခ်င္တဲ့ အာဏာရွင္စ႐ိုက္လည္း ရိွေနတုန္းပါ။

“မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္” ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ…

အသိစိတ္ဓာတ္မဲ့တာဟာ မိမိကိုယ္တိုင္ေရာ၊ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈကို အစြမ္းကုန္ပါ ထိခိုက္ ေစပါတယ္။

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)